Τα μεγάλα και ιστορικά ρεπορτάζ στην Ερμιόνη και στην Ερμιονίδα, με συνέπεια και μεράκι, μόνο σ' αυτό το blog ...

ΙΟΥΛΙΟΣ 2018

Έκλεισε η αυλαία του 12^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ερμιονίδας και της 27^ης Χορωδιακής Συνάντησης Ερμιόνης …

Σαν διάττοντας αστέρας η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ 
στην Ερμιόνη …

… Από το Ηρώδειο και τα μεγάλα διεθνή μουσικά σαλόνια 

στην μικρή  νυφούλα... του Αργοσαρωνικού! 

Αισθανόμασταν πως δεν  χώραγε ο τόπος αυτό το θέαμα!...

 

 Σε ξέφρενα χειροκροτήματα το ακροατήριο του κατάμεστου μεγάλου αύλειου  χώρου (του παλιού Δημοτικού σχολείου)  κάθε φορά που τελείωνε το μουσικό κομμάτι...

Τα πρόσωπα της βραδιάς η νοερή παρουσία του εκλιπόντος μαέστρου της Ερμιονίδας 
Τάκη Μανιάτη που ήταν αφιερωμένη η δεύτερη ημέρα αυτού του μέρους 
του 12ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ερμιονίδας...

... όπως επίσης η σεμνή και με μεγάλη απλότητα παρουσία της μεγάλης χορηγού 

του 12^ου Διεθνούς Φεστιβάλ της Ερμιονίδας κας Μαριάκε Ήλιου Ντε Κόνιγκ 

που βραβεύτηκε με  τιμητικό αναμνηστικό έπαθλο, για τη μεγάλη προσφορά της 

με οικονομικές χορηγίες κι’ όχι μόνο, στον Πολιτισμό της Ερμιονίδας.  

Και μια ανθοδέσμη που με το άπλετο χαμόγελό της και τη γεμάτη τρυφερότητα γλυκιά ματιά της καθρεφτίζεται ο πολιτισμένος και ανθρώπινος ψυχισμός της!

Με δυο λόγια, μια πραγματική κυρία!!

Την απονομή έκανε ο Αντιπεριφερειάρχης της Νομαρχιακής Ενότητας Αργολίδας 
Τάσος Χειβιδόπουλος  ο οποίος προηγούμενος είχε προσκληθεί να κάνει τον χαιρετισμό του...

Το πρόγραμμα της βραδιάς παρουσίασαν οι δημοσιογράφοι - παρουσιαστές 

Δέσποινα Βλεπάκη και Βαγγέλης Γιακουμής

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ταξιδέψαμε... νοσταλγικά  σε χρόνους περασμένους στον  ίδιο χώρο,  ακούγοντας απόσπασμα από  το  "Ναμπούκο"  του Βέρντι - και "ζωντάνεψε" μπροστά μας, ο πικραγαπημένος μεγάλος Αρχιμουσικός και δάσκαλός μας Μιλτιάδης Καρύδης. 

Θυμηθήκαμε ακόμα και τα μαθήματα μουσικής παιδείας και συμπεριφοράς του κοινού που έκανε ενδιαμέσως της Δ/νσης του μεγάλου κλασικού έργου, ο αείμνηστος διεθνούς φήμης Αρχιμουσικός !!  

 

Με την ερμηνεία της πολυπληθούς χορωδίας συνοδεία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ αυτού του μικρού αποσπάσματος  ρίγησαν οι καρδιές μας με  τα ανάμεικτα συναισθήματά μας! 

Οι χορωδοί που συμμετέχουν σε εκτελέσεις τέτοιων μεγάλων έργων και μάλιστα συνοδεία Συμφωνικής Ορχήστρας, πρέπει να βιώνουν δυνατά συναισθήματα  που μένουν ανεξίτηλα μέσα τους και τους καθοδηγούν... στην υπόλοιπη ζωή τους, όπως αυτό συμβαίνει και σ' εμάς! 

Κι' όλα αυτά,  προς χάριν του Μ.Σ.Ε. και του αείμνηστου μαέστρου μας Τάκη Μανιάτη. 

Γι' αυτό η  μνήμη τέτοιων ανθρώπων - με κοινωνική προσφορά - δεν ξεθωριάζει, δεν σβήνει,
περνούν στην αιωνιότητα...

Η μπαγκέτα, αυτό το "μαγικό" ραβδάκι που κρατάει ο Δ/ντης Συμφωνικής Ορχήστρας  όπως τη χθεσινή βραδιά  ο μαέστρος Χρύσανθος Αλησαφής, πρέπει να είναι πολύ βαρύ... για να το σηκώνει και να διευθύνει τέτοια μουσικά σύνολα,  σκεπτόμασταν βλέποντάς τον από πολύ κοντά...
 Κυρίως, το κοντράστ  των συναισθημάτων του που πρέπει να μεταφέρει με τη ματιά του στους μουσικούς. ...

Και φυσικά δεν βρίσκουμε τα κατάλληλα λόγια να πούμε για τους σολίστ- 

τη Σοπράνο κα Ντένια Λεβέντη και τον βαρύτονο κ. Νίκο Μασουράκη, που γοήτευσαν το κοινό με τις ερμηνείες τους, παρά μόνο αυτό: Πολύ καλλιεργημένο ταλέντο  και ακραίος επαγγελματισμός! ...

 

Με αυτή τη Φώτο  σας δείχνουμε το φινάλε. 

Η εικόνα μιλάει από μόνη της...

Φώτο - ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ 

Ιστορικές εκδηλώσεις κάποτε, στο Λύκειο Κρανιδίου ....

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 1910- 2010

Από το Γενικό Λύκειο Κρανιδίου

 - 6 Ιουνίου 2010

Την Παρασκευή το βράδυ 28 Μαΐου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γενικού Λυκείου Κρανιδίου πραγματοποιήθηκε μουσική εκδήλωση. Υπεύθυνος του καλλιτεχνικού μέρους ο μουσικολόγος κ. Αθανάσιος Θεοδωρόπουλος που υπηρετεί στο Γυμνάσιο Κρανιδίου.

Η αίθουσα κατάμεστη από πολίτες όλων των ηλικιών, που ήρθαν μαζί με το σύνολο των μουσικών και των τραγουδιστών να ταξιδέψουν νοερά πίσω στο χρόνο, από τότε που  οι γειτονιές μας μύριζαν βασιλικό κι’ ασβέστη....  μέχρι το σήμερα.

Ο κ. Θεοδωρόπουλος στο σημείωμά του που αναφερόταν στο πρόγραμμα της εκδήλωσης 

γράφει για την ιδέα και για το περιεχόμενο αυτής ωραίας βραδιάς...

«Η ιδέα για την αποψινή βραδιά υπήρχε εδώ και αρκετό καιρό. Έπρεπε όμως να βρεθεί μια επιλογή τραγουδιών “άσχετων” μεταξύ τους, που όμως συνδέονται με έναν κοινό μυστικό κώδικα.

Το σημερινό ταξίδι μας αρχίζει στις αρχές του 20ου αιώνα. Ενός αιώνα που σημαδεύτηκε από δύο Παγκοσμίους Πολέμους και πλήθος κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών αλλαγών και ανακατατάξεων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

 

Τα φώτα σβήνουν... Ο νους γυρνά πίσω στο χρόνο… Σε αυτά που ζήσαμε και ποτέ δεν ξεχάσαμε. 
Στις γραφικές γειτονιές, στα μικρά κι ανήλιαγα στενά, στις αλάνες και στους χωματόδρομους.

 Στην εποχή που η δραχμή στις τσέπες μας αποτελούσε θησαυρό. 

Στην εποχή που η επικοινωνία των ανθρώπων ήταν ουσιαστική και δεν περιοριζόταν στα SMS και στις διαδικτυακές συνομιλίες.

Η σημερινή πραγματικότητα είναι σκληρή. Όμως οι δυνατοί άνθρωποι αντέχουν στα δύσκολα. Έχοντας βαθιά χαραγμένο μέσα μας το παρελθόν, ζούμε έντονα το παρόν και πλάθουμε όνειρα για το μέλλον.

Ας ευχηθούμε να είναι το σημερινό μας ταξίδι, μία ευχάριστη απόδραση από τη ρουτίνα, την καθημερινότητα και τους δύσκολους καιρούς που περνάμε όλοι. Καλή ακρόαση.»

Α.Θ.

Μικρό βιογραφικό του.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε Πιάνο, Ακκορντεόν και Ανώτερα Θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο και στο Ωδείο του Κολλεγίου Αθηνών. Αποφοίτησε το 1996 από το Κολλέγιο Αθηνών λαμβάνοντας Βραβείο Μουσικής εις μνήμην Μίνωος Δούνια. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (2001) και διπλωματούχος Master of Music Performance στη Σύνθεση από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin – Madison, USA (2003). Από το 2005 εργάζεται ως καθηγητής Μουσικής στην Α’/βάθμια και Β’/βάθμια Εκπαίδευση και είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ του Τ.Μ.Σ. Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδίκευση στην Ιστορική Μουσικολογία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Αγάπης Λόγια (1919)

Στίχοι – Μουσική: Νίκος Χατζηαποστόλου

Στης Πλάκας τις ανηφοριές (1936)

Στίχοι: Τίμος Μωραϊτίνης – Μουσική: Γρηγόριος Κωνσταντινίδης

Λόντρα – Παρίσι (1946)

Στίχοι: Μίμης Τραΐφόρος – Μουσική: Λεό Ραπίτης

Θα ‘θελα λίγο πριν πεθάνω (1952)

Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης – Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ

Μαργαρίτα - Μαγιοπούλα (1957)

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι (1958)

Στίχοι: Νότης Περγιάλης & Γιώργος Εμιρζάς – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Μην τον ρωτάς τον ουρανό (1959)

Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Ροδιά Τετράκλωνη (1959)

Στίχοι: Πάνος Κοκκινόπουλος – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Θάλασσα πλατειά (1960)

Στίχοι: Γιώργος Ρούσσος – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Το τραγούδι της σειρήνας (1961)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Ο καημός (1961)

Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Σαββατόβραδο (1961)

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί (1962)

Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Nανούρισμα (1962)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Μια Παναγιά (1963)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Χρυσοπράσινο Φύλλο (1964)

Στίχοι: Λεωνίδας Μαλένης – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Μια αγάπη για το καλοκαίρι (1964)

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου – Μουσική: Γιάννης Σπανός

Μην μιλάς άλλο γι’ αγάπη (1966)

Στίχοι – Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Λάθος το δρόμο μου πήρα (1968)

Στίχοι: Πυθαγόρας – Μουσική: Γιώργος Κατσαρός

Mην χτυπάς (1970)

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου – Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Οδός Αριστοτέλους (1974)

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος – Μουσική: Γιάννης Σπανός

Η μπαλάντα του Ούρι (1976)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Τα θερινά σινεμά (1978)

Στίχοι – Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Να μ’ αγαπάς (1979)

Στίχοι – Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος

Όμορφη και παράξενη πατρίδα (1980)

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης – Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Το τραγούδι της ερήμου (1985)

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή – Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Ο μπαγάσας (1987)

Στίχοι – Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Στων αγγέλων τα μπουζούκια (1993)

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου – Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

Σαν rock συγκρότημα (1994)

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου – Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια (1997)

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς – Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ποιος να συγκριθεί μαζί σου (2000)

Στίχοι: Ντέλλα Ρούνικ – Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος

Ο προσκυνητής (2003)

Στίχοι – Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Πόσα γράφει η αγάπη ακόμα (2005)

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου – Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

OΡΧΗΣΤΡΑ - ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ

Αλέξανδρος Αθανασίου: Κιθάρα

Γεώργιος Διαμάντης: Κιθάρα

Άγγελος Λιώσης: Μπουζούκι

Μαργέτας Αντώνιος: ηλεκτρική κιθάρα

Αθανάσιος Θεοδωρόπουλος: Synthesizer

Γρηγόριος Καμπούρης: Κρουστά

Μπασιμακοπούλου Κωνσταντίνα: τραγούδι

Σκούρτη Βιβή: τραγούδι

Φασιλή  Παναγίτσα: τραγούδι

Φωστίνη  Φραντζέσκα:  τραγούδι

Χατζητοφής  Ευτύχιος: τραγούδι

Το φινάλε διανθίστηκε από παιδική χορωδία και ορχήστρα

 

Ήταν ένα μουσικό σεργιάνι στο παρελθόν και στο παρόν,  που δόνησε δυνατά τις ψυχές μας!

Διότι το τραγούδι και η μουσική στον κάθε λαό, δημιουργεί πολύ δυνατά αισθήματα ...

Άποψή μας είναι, πως λαός που δεν εκφράζεται και δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματά του 
μέσα από το τραγούδι, είναι εκκλησία χωρίς καμπάνα… 

Και χθες εκεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γ.Λ. Κρανιδίου οι καμπάνες της ψυχής μας, 
κτυπήσανε πολύ δυνατά!!!

Το ακροατήριο στο τέλος της παράστασης εμφανώς ενθουσιασμένο,  
χειροκρότησε θερμά όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης.

Φώτο - ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ  ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας - ΣΤΑ ΙΣΙΑ! - [...] το πολίτευμα είναι η απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία! ...

[...] Δύσκολο να υπάρξει προκλητικότερη διακωμώδηση της Δημοκρατίας...

 ...Έχουν δεχθεί ώς τώρα αδιαμαρτύρητα τη διακωμώδηση, τριαντατέσσερα ολόκληρα χρόνια, τέσσερις Πρόεδροι της Δημοκρατίας και δέκα πρωθυπουργοί...

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Μοναρχική δημοκρατία

Christos Yiannaras | 14 Dec 2020

Αφού η ερχόμενη σε λίγες μέρες χρονιά, το 2021, είναι επετειακή –διακόσια χρόνια από την Επανάσταση των τότε Ελλήνων και την αποτίναξη του ζυγού δουλείας στους Τούρκους– ας θυμηθούμε συνωδά και μία ακόμα συντυχία: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο 99ος πρωθυπουργός στο συμβατικό ελληνώνυμο κρατίδιο, αυτό που προέκυψε από τα κόκαλα τα ιερά των Ελλήνων, μυριάδων, θυσιασμένων στο όραμα της ελευθερίας.

Ενενήντα εννέα πρωθυπουργοί σε διακόσια χρόνια: περίπου ένας πρωθυπουργός κάθε δύο χρόνια. Επειδή κάποιοι πρωθυπούργευσαν περισσότερες από μία φορές, ας χαλαρώσουμε την ασφυκτική στενότητα της διαδοχής που παραμένει, ωστόσο, εντυπωσιακή. Οπως ζωτικό και πολύ γονιμότερο παραμένει το ερώτημα: Αυτή η πληθώρα των πρωθυπουργών, οι άνθρωποι που έφτασαν στο ανώτατο αξίωμα, τι άφησαν πίσω τους; Γιατί τόση η αποτυχία της χώρας και τόση η καχεξία; Γιατί οι ανήκεστες βλάβες; Γιατί σε δυναμικό πλεονασμό η πανουργία, η ψευτιά, η ανημπόρια στο κρατίδιο;

Η θέση που παίρνει στην Ιστορία ένας ηγέτης, όπως και κάθε δημιουργός, δεν κρίνεται από εφήμερα τεχνάσματα συγκυριακής καπατσοσύνης, αλλά από τη δημιουργία θεσμών – δομών – προϋποθέσεων κοινωνικής ευρυθμίας και προόδου. Δεν είναι η οικονομία που χειραγωγεί την Ιστορία, είναι κυρίως η προτεραιότητα καλλιέργειας των ανθρώπων, η ανάγκη για ποιότητα της ζωής. Ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ έμεινε στην Ιστορία σαν εκπληκτική περίπτωση αμύθητου πλούτου – σήμερα τον ξεπερνάνε πολλοί. Ενώ ο άσημος, όσο ζούσε, αεροπόρος Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ θα σημαδεύει την ευαισθησία και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, σε ολόκληρο τον πλανήτη, για γενεές γενεών. Εικόνα ο αντιθετικός παραλληλισμός, απλή ένδειξη.

Πάντως, η απορία γεννιέται αυθόρμητη: Οι ζώντες πρώην πρωθυπουργοί μας, Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιωργάκης Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμμένος, Σαμαράς, Τσίπρας, Θάνου και ο επί σκηνής Κυριάκος Μητσοτάκης, πώς σκέπτονται την καταχώρισή τους στις δέλτους της Ιστορίας; Συνέκριναν ποτέ την περίπτωσή τους με το προηγούμενο του Αλέξανδρου Ζαΐμη (πέντε φορές πρωθυπουργού), του Δημητρίου Ράλλη (έξι φορές), του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (δέκα φορές!), ολότελα ξεχασμένους όλους; Ακουσαν ποτέ τα ονόματα, έστω, του Κωνσταντίνου Δεμερτζή, Νικόλαου Καλογερόπουλου, Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, Σωτήριου Σωτηρόπουλου, επίσης πρωθυπουργών κάποτε;

Να φτάσεις στο αξίωμα του πρωθυπουργού και να απομείνεις ανύπαρκτος στις συνειδήσεις, πρέπει να συνιστά εφιάλτη. Σίγουρα, κάθε μετριότητα επαγγελματία πολιτευτή, βολεμένου κομματανθρώπου, δεν «γράφει Ιστορία». Ακόμα και άνθρωποι ταλαντούχοι φτάνουν σε ανώτατα αξιώματα με νοοτροπία υπαλληλικής προαγωγής – υποκλίνονται μπροστά σε ευτελείς κομματάρχες. Για να «γράψεις Ιστορία», σε μια παρακμιακή κοινωνία, πρέπει «να σπάσεις αβγά»: να διακινδυνεύσεις ανατροπές, να τολμήσεις τομές, να μη φοβάσαι την αλήθεια. Οχι από «νταϊλίκι» ή για τον κομπασμό του σπουδαίου και ξεχωριστού, αλλά μόνο για το όραμα της αξιοπρέπειας αυτού του λαού, για μια ανάσα παρηγόριας των τσαλαπατημένων από την αναίδεια της κομματοκρατίας πολιτών.

Για να επιλεγεί ένας διακεκριμένος πολίτης στην εφήμερη θητεία υπηρεσιακού πρωθυπουργού, τα κόμματα τον έχουν «τεστάρει», έχουν βεβαιωθεί ότι είναι εγγυημένα ακίνδυνος. Δεν μπορεί να νομοθετήσει (η Βουλή προεκλογικά διαλύεται), αλλά θα μπορούσε να μιλήσει. Και τις ενδεχόμενες καταγγελίες ενός πρωθυπουργού, την εύτολμη δημοσιοποίηση (π.χ. με πυκνά διαγγέλματα) της κακουργίας των κομμάτων, θα την εμπόδιζαν οι κομματάνθρωποι, ακόμα και με πρακτικές υποκόσμου. Αν η επίκριση είχε προλάβει να κατατεθεί, θα σημάδευε ανεξίτηλα τους ενόχους.

Τα κόμματα είναι η απόλυτη, ανεξέλεγκτη, ολοκληρωτικού χαρακτήρα εξουσία. Γι’ αυτό και δεν διανοήθηκε ποτέ υπηρεσιακός πρωθυπουργός την παραμικρή, υπηρετική της κοινωνίας πρωτοβουλία, αντιτασσόμενος στα κόμματα: Να δημοσιοποιήσει αριθμούς διορισμένων χωρίς ΑΣΕΠ στο Δημόσιο. Να ξεγυμνώσει αδιαφανείς συναλλαγές των Τραπεζών με τα κόμματα. Να εγκαλέσει κόμματα για αδιαφανή χρηματοδότησή τους από εργολήπτες δημοσίων έργων. Ή όποια (πολλά) εφιαλτικά ανάλογα.

Η κοινωφελής λογική μιας οργανωμένης συλλογικότητας προϋποθέτει (και κατοχυρώνει με το Σύνταγμα) τη διάκριση των εξουσιών, την ανεξαρτησία κάποιων κοινωνικών λειτουργιών. Αυτός που κυβερνάει δεν μπορεί και να νομοθετεί τους όρους διακυβέρνησης. Στη μετα-πασόκ Ελλάδα (με την ανοχή όλων των κομμάτων, αλλά και των Δικαστών, των ΜΜΕ, των Ενόπλων Δυνάμεων, των «Πνευματικών Ιδρυμάτων») το πολίτευμα είναι η απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία. Ο πρωθυπουργός διορίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, τους Προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, την Ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Δύσκολο να υπάρξει προκλητικότερη διακωμώδηση της Δημοκρατίας.

Εχουν δεχθεί ώς τώρα αδιαμαρτύρητα τη διακωμώδηση, τριαντατέσσερα ολόκληρα χρόνια, τέσσερις Πρόεδροι της Δημοκρατίας και δέκα πρωθυπουργοί. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Η ανοχή αυτή μπορεί να ερμηνευθεί ως πρόβλημα πολιτικής ανωριμότητας του ηγετικού δυναμικού της χώρας, σύμπτωμα μειωμένης δημοκρατικής ευαισθησίας; Ή να διαγνώσουμε στο σύμπτωμα μια δραματική χρεοκοπία θεσμών, όπως το σχολείο, το πανεπιστήμιο, ο συνδικαλισμός, η δημοσιογραφία, οι Ενοπλες Δυνάμεις; Και για μια τέτοια χρεοκοπία, τι μπορούμε να κάνουμε οι πολίτες; Τα «στραβά μάτια»;