Μνήμες με αφορμή μία
φωτογραφία
Όσοι από εμάς ζήσαμε τα Μαντράκια των
παιδικών μας χρόνων, εκεί που οι δικοί μας άνθρωποι περνούσαν τον περισσότερο
χρόνο της μέρας τους, εκεί που παίζαμε όλες τις εποχές, εκεί που τα καλοκαίρια,
τσαλαβουτούσαμε στη θάλασσα γιατί ήταν στα πόδια μας, έχουμε άσβεστη στη μνήμη
μας τους ανθρώπους.
Ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης Βόλης.
Μελαγχολική σιλουέτα με ψυχή γεμάτη χαρακιές. Ψηλός, μελαχρινός με πολύ μεγάλα
μαύρα μάτια, με το παχύ μουστάκι του, την τραγιάσκα του, πάντα ένα λουλούδι στο
αυτί και αναπόσπαστη από το χέρι του την μαγκούρα που πάνω της βασταζόταν
σέρνοντας το πόδι του.
Ο Γιάννης ήταν γιός της Ελένης και του
Νικόλα Βόλη. Οικογένεια με τέσσερα αγόρια: Παντελή (Μαντράχαλο),
Αντρέα, Μήτσο (άνδρας της Μαγδαληνής), Γιάννη και δύο κορίτσια: Ματίνα και
Γαρυφαλλιά (μάνα του τροβαδούρου Κώστα Βλάχου και γιαγιά του Ηλία Βλάχου).
Όλοι τους ναυτικοί και μάλιστα ο Παντελής, ο Μήτσος και ο Γιάννης ήταν και σφουγγαράδες, δύτες...
 |
| Παντελής Βόλης |
Εμείς ως παιδιά τον γνωρίζαμε να μένει με
την ανήμπορη μάνα του σε μια μικρή κάμαρη, μ’ ένα μικρό παράθυρο με κάγκελα που
πρόβαλε η μορφή του, στην άκρη των Μαντρακιών, εκεί που έσκαζε
κυριολεκτικά το κύμα. Ένας μικρός αμμώδης διάδρομος οδηγούσε στην κάμαρη.
Περνούσαμε για να σκαρφαλώσουμε τους βράχους και να περάσουμε στην άλλη πλευρά,
στου Μαστρογιάννη. Το φτωχικό κατάλυμα τους είχε παραχωρήσει
συμπονετικά η Λουλουδία Λιναρδοπούλου.
Στα νιάτα του ο Γιάννης
ήταν ένα ψηλόλιγνο γεροδεμένο παλληκάρι. Έλεγαν ότι δούλεψε και στη μεταφορά
των πλακών, την εποχή που έγινε η πλακόστρωση στους κεντρικούς δρόμους της
Ερμιόνης. Φορτωνόταν μόνος τη βαριά πλάκα στην πλάτη και την μετέφερε από το
λιμάνι στον Ταξιάρχη. Είχε όμως την ατυχία να αρρωστήσει από μηνιγγίτιδα,
ασθένεια που προσβάλει το κεντρικό νευρικό σύστημα και του άφησε σημάδια αναπηρίας
στο πόδι, στην ομιλία, στην ακοή.
-Τι κάνεις Γιάννη;
-Καλά θεία Βούλα.
-Τι θα φάμε σήμερα;
-Πατατούλες τηγανιτές.
Στιχομυθία γνωστή και χαρακτηριστική σ’
εμάς που τον ζήσαμε.
Η φτωχή καμαρούλα
κατεδαφίστηκε και στη θέση της οικοδομήθηκε ένα μικροσκοπικό
πανέμορφο παρεκκλήσι-προσκυνητάρι, ένα διαμαντάκι, αφιερωμένο στον
προστάτη του Συλλόγου μας «Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα». Η κατασκευή
του έγινε με την ευγενική χορηγία δύο μελών του, αγιογραφήθηκε με εξαιρετική
αισθητική και το κρατούν όπως του πρέπει οι γυναίκες του ομώνυμου συλλόγου, που
αφιερώνουν την ελεύθερη ώρα τους με τοπικά δημιουργήματα και απαλύνουν τον πόνο
των εχόντων ανάγκη, εκεί που η μέριμνα πολιτείας κρατικής και τοπικής δεν
φτάνει.
Βιβή Σκούρτη
Σημ: Στη φωτογραφία ο Γιάννης Βόλης με τη γάτα του και στην άλλη ο αδελφός
του Παντελής ο επονομαζόμενος Μαντράχαλος, επί τω έργω, με το «φόρεμα» και το
σφουγγάρι στο χέρι
==============================================================================================================================
Σημείωση του blog -> Το σημερινό προσκυνητάρι στον Άγιο Ελεήμονα που γίνεται αναφορά στο άρθρο, κατά τη γνώμη μας δοθείσης της ευκαιρίας… έπρεπε να γινόταν «προσκυνητάρι» στη δωρήτρια και ευεργέτιδα της πόλης μας, -> «αγίας» Λουλουδίας Λιναρδοπούλου!
Έτσι περνούν οι άνθρωποι στην αιωνιότητα!!! ...
– Ακόμα και ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θα
χαιρόταν γι' αυτό…
STAM.DAM.D.
