 ΕΡΜΙΟΝΗ 23/6/2020Προς Δήμαρχο Ερμιονίδας κ. Ιωάννη Γεωργόπουλο |
Το ότι αναπνέουμε μόνοι μας χωρίς να είμαστε διασωληνωμένοι, πρέπει να είναι η νέα μας καλημέρα και η ευγνωμοσύνη μας στον Πλάστη των Όλων!
Όλα τ’ αλλά ας τα αναθεωρήσουμε, για να βρούμε
τη γαλήνη και τη σωτηρία της ψυχή μας…
Πάντως, ο φωτοδότης Ήλιος ανέτειλε και
σήμερα, συνεχίζοντας το αέναο ταξίδι του!!! ...
Διαβάστε αυτό το άρθρο σας το συστήνουμε...
28 Δεκεμβρίου, 2020 in Θρησκειες | Tags: COVID19/SARS-CoV-2 | Σχολιάστε
Η πιστη η θρησκεια δεν ειναι ταυτοσημα
με τον φανατισμο και τον σκοταδισμο.Παντα με ευρισκε αντιθετο αυτη η απολυτη
αποψη που γενικευει και ισοπεδωνει τα παντα. Σαν αθεος σεβομαι τους ανθρωπους
που πιστευουν γιατι απο την πλευρα του πατερα μου οι προγονοι μου ηταν πιστοι
Χριστιανοι και μεγαλωσα σε ενα αντιστοιχο περιβαλλον. Στα πιστευω στις
αποψεις στην φιλοσοφια του καθε ανθρωπου δεν μπορει και δεν πρεπει ποτε να μπει
ελεγχος . Ποιος ειμαι εγω να πω στον αλλο μην πιστευεις; Μην βρισκεις απαντηση
στο σκοταδι της υπαρξης σε αυτο το δρομο; Οπως μου ειχε πει καποτε η
πολυγαπημενη μου γιαγια Αλεξαντρα με την οποια εζησα μεγαλα διαστηματα της
παιδικης μου ζωης η πιστη στον θεο της εδινε δυναμη να ξεπερνα τις δυσκολιες
της ζωης (και το φοβο του θανατου οταν μεγαλωσε θα συμπληρωνα).
Σεβασμος στα πιστευω του αλλου λοιπον.
Οσο και αν μας παραξενευουν καποτε .Η διαφωνια μου με την δομη της
καθε «εκκλησιας» καθε ειδους (αλλα και τα πολιτικα δογματα καθε ειδους που
λειτουργουν σαν θρησκειες) ειναι οταν γινεται μερος της κοσμικης
πολιτικης οικονομικης εξουσιας οταν παρεμβαινει με ενοχες στην συνειδηση των
ανθρωπων οταν στερει την απολαυση τον ερωτα την χαρα την αλληλεγγυη την
δικαιοσυνη μεσα στην κοινωνια για να διαφυλαξει προνομια και συμφεροντα. Και
οταν κλεινεται σαν δογμα πεισματικα μεσα στο καβουκι του ανορθολογισμου της
συντηρησης της αρνησης της επιστημης.
Οταν ενας ιος αποδεδεγμενα μεταδιδεται
με το σαλιο και καποιοι ισχυριζονται πως δεν μεταδιδεται με το κουταλακι που
μοιραζονται εκατονταδες ηλικιωμενοι.
Οταν καποιοι ισχυριζονται πως μεσα στις
εκκλησιες δεν ισχυουν τα δεδομενα που ισχυουν σε αλλους χωρους συγκεντρωσης
.Εκει διαφωνω. Και δυστυχως οι ιερωμενοι που εφυγαν απο την πανδημια εδειξαν
πως ολη αυτη η ιστορια εγινε χωρις λογο. Θα μπορουσε να βρεθει λυση. Οπως τωρα
με τις μασκες. Μπορουν οι πιστοι να πανε στην εκκλησια τηρωντας τα μετρα
ασφαλειας.Η σε αλλη περιπτωση οι διαδηλωτες να διεκδικουν τα αιτηματα τους
τηρωντας τα μετρα ασφαλειας. Αυτο που γινεται στις μερες μας με προσχημα την
πανδημια να μπαινει βιαια το κρατος με τον χωροφυλακα στα δικαιωματα μας να μας
στερει τον χωρο ελευθεριας και εκφρασης με βρισκει σε καθε περιπτωση αντιθετο.
Πολυ περισσοτερο που ειναι τελειως αντιφατικο και αλληλοανερουμενο.
Στην φωτογραφία ο ναός του Αγίου Αντρέα στην πόλη που ζω πριν και μετά την πανδημία.
Ξερω πως μεσα στην φιλοσοφια των
θρησκειων ο χρονος, η κοινοτητα των ανθρωπων, η δυναμη του υπερφυσικου,
κατεχουν διαφορετικη θεση απο τις συνειδησεις των μη θρησκων.Το σεβομαι. Αλλα
και αυτοι πρεπει να σεβαστουν ολους εμας τους αλλους που δεν μοιραζομαστε τις
ιδιες αποψεις. Γιατι τελικα ολοι μας στο ιδιο κρεβατι νοσοκομειου θα
καταληξουμε Πιστοι (Χριστιανοι καθε δογματος, Μουσουλμανοι, Εβραιοι , Βουδιστες
, Σιχ , Ινδουιστες) και απιστοι. Τα ιδια φαρμακα θα παρουμε ο ιδιος γιατρος θα
μας σωσει (ξερω θα μου πουν με την βοηθεια του θεου ας το δεχθω)η ιδια νοσοκομα
θα κινδυνεψει φροντιζοντας μας.
Ο ιερεας στην Καλαματα ειναι για μενα
μια «αλλη» εκκλησια αυτη που θα ηθελα να υπαρχει διπλα μας στο μελλον. Δεν
ειναι μονος του υπαρχουν και παντα υπηρχαν πολλοι ιερεις σαν κι αυτον. Η
αναρτηση αυτη ειναι με σεβασμο σε ολους αυτους τους ανθρωπους.
>>>Καλαματα
«Αντιρρησίες θα γίνετε στα σπίτια σας, όχι
εδώ» το μήνυμα Ιερέα στο Ναό Αγίου Νικολάου Φλαρίου της Καλαμάτας, όπου οι
πιστοί αρνήθηκαν να φορέσουν μάσκα κατά τη διάρκεια της Χριστουγεννιάτικης
λειτουργίας εν μέσω πανδημίας.
Ο Ιερέας όταν διαπίστωσε πως μερικοί από
τους παρευρισκόμενους δε φορούσαν μάσκα, διέκοψε την λειτουργία ζητώντας το
αυτονόητο από όσους δεν φορούσαν μάσκα, να βγουν έξω από την εκκλησία. «Δεν θα
ανοίξουμε διάλογο. Όσοι δεν φοράτε μάσκα θα βγείτε έξω, σεβόμενοι και τους
συνανθρώπους σας και τη νομοθεσία», σημείωσε χαρακτηριστικά ζητώντας από τους
πιστούς είτε να φορέσουν μάσκα είτε να αποχωρήσουν σεβόμενοι τα ισχύοντα μέτρα
υγειονομικής ασφάλειας.
Όπως διευκρίνισε, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, τόσο ο ίδιος όσο και οι ψάλτες δε γίνεται να φορούν μάσκα, ώστε να μπορούν να ψάλλουν.
Από το
έντυπο δημοσιογραφικό μας αρχείο ..
Δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ»
στις 6-7 Ιανουαρίου 2000
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Στο κλασικό
μυθιστόρημα του μεγάλου Γάλλου δημιουργού Βίκτωρα Ουγκώ «οι Άθλιοι», με το
διωκόμενο Γιάννη Αγιάννη και τον ανελέητο διώκτη του Ιαβέρη, με φόντο τη
Γαλλική κοινωνία της προκλητικής οικονομικής ανομοιογένειας που προβλημάτισε
και συγκίνησε αμέτρητα εκατομμύρια αναγνωστών από το
1862 έως και σήμερα, οφείλω τον τίτλο του σύντομου σημερινού μου άρθρου.
Ο φίλος μου
Χρήστος, πρώην στέλεχος επιχειρήσεως που κατέβασε ρολά, τώρα «περιπτεράς»,
είναι ο συνομιλητής που θα σας συστήσω με αφορμή την προχθεσινή μας συζήτηση
για ευαισθησία και αξιοπρέπεια κάποιων φτωχών, για κοινωνική αναλγησία,
κοινωνικές αδικίες και μακαριότητα των εύπορων τάξεων της σύγχρονης, Ευρωπαϊκού
επιπέδου, ελληνικής κοινωνίας, που ίσως θα προβλημάτιζαν τον Ουγκώ, καθώς είχαν
αποτελέσει το επίκεντρο του δικού του προβληματισμού τον 19o αιώνα.
Ο φίλος μου
Χρήστος, όχι ανέκαθεν, αλλά τώρα πια «περιπτεράς», εποχή 3ου σύμφωνα με
κάποιους ή 4ου σύμφωνα με κάποιους άλλους «Μνημονίου», και σοβαρά
προβληματισμένος από τα ψυχό-κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικά δεδομένα που
δημιούργησε η πανδημία covid-19 «μου έβαλε τα
δύσκολα», καθώς μου αφηγήθηκε ένα προσωπικό του περιστατικό και μου ζήτησε να
ψυχογραφήσω τον «πρωταγωνιστή» λέγοντας:
«Ξέρω ότι
δεν συμμετέχεις πια σε ραδιοτηλεοπτικά μπαλκόνια και παράθυρα όπως έκανες πολύ
συχνά πριν μερικά χρόνια αλλά γράφεις συχνά στα Blogs ερμηνεύοντας ψυχό-κοινωνικά και οικονομικό-πολιτικά φαινόμενα αλλά σε
παρακαλώ να τοποθετηθείς λόγω της ειδικότητας σου ως κοινωνικός
επιστήμονας της συμπεριφοράς, αξιολογώντας την πορεία της Ελληνικής κοινωνίας
και οικονομίας, της πρώην «Ψωροκώσταινας», στην Ευρώπη των 28, των 27μετά τα
μεσάνυχτα της 31ης Ιανουαρίου, 2020, όταν αποχώρησε το Ηνωμένο
Βασίλειο!..»
Τον
σεκοντάρισε χαμογελαστή η σύζυγός του και φίλη Ρένα.
«Στάθηκε μπροστά στο
περίπτερο το παλληκάρι, φτωχοντυμένο αλλά ευγενικό, πήρε από το
εξωτερικό ράφι ένα κρουασάν και ρώτησε πόσο κάνει;»
«Ένα ευρώ
και 20 λεπτά, του απάντησα»
είπε ο Χρήστος και
συνέχισε την αφήγηση.
Το παλληκάρι,
έβγαλε από την τσέπη του και εναπόθεσε σε μικρό-κέρματα στο γκισέ εξήντα λεπτά,
και… το έβαλε στα πόδια!…
«Γύρνα
πίσω» του φώναξα βροντερά μου λέει ο Χρήστος, ο «περιπτεράς»
«ξανά και
ξανά: γύρνα πίσω ρε παλληκάρι μου!…»
«Χρήστο τον κυνήγησες;»
Ρώτησα…
«Όχι,
βέβαια», μου απάντησε άμεσα ο φίλος μου Χρήστος.
«Τότε, βρε
Χρήστο, γιατί του έβαλες τις φωνές να γυρίσει πίσω;»
ρώτησα
ειλικρινά με μπόλικη απορία
«Για να του
δώσω του φουκαρά τα εξήντα λεπτά που μου άφησε, ενώ σίγουρα τα χρειαζόταν, να
του κεράσω με όλη μου την καρδιά το κρουασάν»,
απάντησε
εμφανέστατα λυπημένος, βουρκωμένος, ο φίλος μου Χρήστος!..
Μεταξύ μας,
δάκρυσα, μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από γείτονες να ψάχνουν στους κάδους των
σκουπιδιών εδώ στη γνωστή «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη μας και σε άλλες πόλεις…
Τι
ψυχογράφημα να κάνω για το κοινωνικό-οικονομικά αξιοσημείωτο «αθώο»
περιστατικό;
Ξεκίνησα με
αναφορά στους «Άθλιους» του Βίκτωρα Ουγκώ,
«Εάν πρόκειται να
υποφέρουμε, ας υποφέρουμε με αξιοπρέπεια»,
είχε δηλώσει
χαρακτηριστικά ο μεγάλος Γάλλος δημιουργός.
Περάσαμε ως
Κράτος και Λαός δύσκολες μέρες με την προσφυγή μας στο ΔΝΤ, είδαμε στη διάρκεια
της περασμένης δεκαετίας σπαραξικάρδιες σκηνές με συμπολίτες μας να ψάχνουν
στους Δημοτικούς κάδους σκουπιδιών ή να περιμένουν στην ουρά για να μαζέψουν
δωρεάν τα «απομεινάρια» των Λαϊκών αγορών…
Και πριν
μερικά χρόνια, ώ του Θαύματος, όχι από επιδέξιες στρατηγικές των Κυβερνώντων,
αλλά εξαιτίας γεωπολιτικών γεγονότων στη Λεκάνη της Μεσογείου, εδώ σε αυτήν την
ανεπανάληπτου φυσικού κάλους απόληξη της Βαλκανικής Χερσονήσου, στον «Θεϊκό
κήπο» όπου κατοικούμε, αυξήθηκε σε εντυπωσιακούς αριθμούς η άφιξη τουριστών και
νομοτελειακά και τα έσοδα από τον Τουρισμό..
Αρχίσαμε να
χαμογελάμε ξανά οι πικραμένοι Έλληνες που ζούμε εντός των συνόρων της Ελληνικής
Επικράτειας, μειώθηκαν τα δραματικά ποσοστά ανεργίας καθώς έφυγαν στην ξενιτειά
νέοι και νέες, μέλη του οικονομικά ενεργού μας πληθυσμού, για να βρούνε κάποια
θέση επικερδούς απασχόλησης στην Ευρώπη ανειδίκευτοι εργάτες αλλά και
επιστήμονες κάτοχοι όχι μόνο πτυχίων ΑΕΙ αλλά και μεταπτυχιακών τίτλων που
απέκτησαν φοιτώντας στην ΔΩΡΕΑΝ τριτοβάθμια εκπαίδευση της Ελλάδας.
Ο «Άθλιος» νεαρός
συμπατριώτης που αναστάτωσε συναισθηματικά τον φίλο Χρήστο, αποφάσισε
«μονομερώς» να μοιραστεί στα εξήντα λεπτά τη «ντροπή» του οικονομικού
«ευτελισμού» του με έναν «περιπτερά».
Οι
οικονομικές και ψυχό-κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας είναι ήδη τεράστιες
και δισεπίλυτες…
Παραμονές
τους Νέου Έτους συμπατριώτες μου ΕΛΛΗΝΕΣ, Πρωθυπουργέ κ Κυριάκο και πρώην
Πρωθυπουργοί κκ. Αλέξη, Αντώνη, Γιώργο, Κώστα και τα άλλα 295 μέλη της Βουλής,
σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ξεπερνώντας «μικρό-Κομματικά» τερτίπια, να φροντίσουμε ΟΛΟΙ μαζί
το 2021 να είναι Χρονιά ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ των πληγών του 2020!...
- τον θυμόμαστε σαν να'ναι τώρα που το καλοκαίρι του 2010 μας έδινε συνέντευξη στο δρόμο της Κιάφας Διδύμων δίπλα στον δεματοποιητή, μαζί με τους δημάρχους Κρανιδίου + - Ερμιόνης - Επιδαύρου και ο εκλιπών όταν ήταν Δήμαρχος Ασκληπιείου (σ.σ. δεν είχε γίνει ακόμα η συνένωση)
Το blog :- Καλό κατευόδιο Χρήστο...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ 1 ΝΑΥΠΛΙΟ
ΤΗΛ - FΑΧ 27520-99454
Email - yiannispolitiko@hotmail.com 27-12- 2020
«ΈΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΚΑΛΙΑΡΗΣ»
Υπήρξε ένας
οραματιστής Δήμαρχος, ένας δημιουργικός άνθρωπος που τόλμησε και πέτυχε πολλά.
Ο Δήμος Επιδαύρου
θρηνεί την απώλεια ενός άξιου τέκνου του. Τον άνθρωπο
που οραματίστηκε και υλοποίησε πρωτοποριακά σχέδια για
τον δήμο του. Που επέδειξε ξεχωριστό ζήλο και
δραστηριότητα για το καλό των κατοίκων της περιοχής του, αλλά
δυστυχώς ο άριστος και αξιαγάπητος φιλόλογος ταξίδεψε νωρίς.
Βαθιά δημοκράτης
σφράγισε με την παρουσία του και την προσφορά του ως δήμαρχος στον πρώην Δήμο
Ασκληπιείου μια εποχή που οι δημότες του δύσκολα θα λησμονήσουν.
Έργα σημαντικά, παρουσία
αξιοσέβαστη, λόγος ουσιαστικός. Η Επιδαυρία χάνει έναν ενεργό
πολίτη, ένα ζωντανό πνεύμα και έναν ακούραστο άνθρωπο.
22 Αυγούστου 2010
Στη θεία λειτουργία χοροστάτησε ο μητροπολίτης Ύδρας κ. κ. Εφραίμ συνοδεία χορωδίας από διακεκριμένους πρωτοψάλτες υπό τη διεύθυνση του κ. Γιάννη Σπετσιώτη ο οποίος τυγχάνει να είναι και πρόεδρος του Συνδέσμου.
Εμφανώς ικανοποιημένος και ο σεβασμιότατος προς το τέλος του Θείου Λόγου του εξήρε με θαυμασμό όλη αυτή την πανδαισία των ηχοχρωμάτων που μας πρόσφερε ο χορός των ιεροψαλτών, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μέσα και έξω από το Ι. Ναό.
Συγκινητική και η ομιλία του Γιάννη Σπετσιώτη που μας γύρισε πίσω στους παλιούς χρόνους σε
γνωστά και αγαπημένα πρόσωπα και σε άλλες εποχές που νοσταλγούμε…
Σεβασμιότατε,
Σεβαστό ιερατείο, άρχοντες του τόπου, αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι πρωτοψάλτες.
Εκ μέρους του Δ.Σ. του Ερμιονικού Συνδέσμου σας ευχαριστώ θερμά που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μας και συμμετέχετε σε αυτή τη Θ. Λ. που γίνεται για να τιμηθούν οι ιερείς και ψάλτες του τόπου μας.
Αυτοί που άφησαν τα ίχνη στις εκκλησίες μας και με τι δική τους ξεχωριστή ποιότητα των ήχων, κρυμμένους στα σπλάχνα μας εμείς ονειρευόμαστε. Είναι o ελάχιστος φόρος τιμής που οφείλουμε να αποδώσουμε σε κάθε έναν από αυτούς που έζησαν εδώ και σκάλισαν με τη φωνή τους μια πτυχή της ιστορίας του τόπου, όπου πρωτοείδαμε το φώς της ζωής.
Σήμερα τιμάμε τους ιεροψάλτες. Εκείνους τους ανθρώπους, που σ’ όλη τους τη ζωή επέλεξαν με κάθε θυσία να υμνολογούν τον Θεό και να μεταφέρουν τις προσευχές των πιστών στο Δημιουργό μας.
Αυτούς που για πολλές δεκαετίες, με το πρωινό χτύπημα της καμπάνας ήσαν στο ναό για να βρεθούν στο πλάι του ιερέα και να συμβάλλουν με το έργο τους στην τέλεση της Αναίμακτης Θυσίας, αλλά και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάθε γεγονός κοινωνικό, ευχάριστο ή δυσάρεστο οποιαδήποτε στιγμή συνέβαινε στον τόπο μας.
Δεν τους κρατούσε το ζεστό κρεβάτι κι’ ο πρωινός απολαυστικός ύπνος . Δεν τους αποσπούσαν από τα καθήκοντά τους οι νυκτερινές διασκεδάσεις και οι εκδρομές των Κυριακών και εορτών. Όλα αυτά, τότε και τώρα και για πάντα, συνοψίζονταν στη φράση των ψαλμών:
«Αίνει η ψυχή μου τον Κύριο, αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου. Ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω»
Σήμερα δεν έχει σημασία ποιοι από αυτούς ήταν οι καλλίφωνοι . Ποιοι ήταν πρωτοψάλτες και ποιοι λαμπαδάριοι. Ποιοι έψαλαν σε μητροπολιτικούς ναούς ή όχι ποιοι ήξεραν Βυζαντινή Μουσική ή είχαν διπλώματα.
Αυτά αφορούν άλλες καταστάσεις παροδικές και εφήμερες. Σημασία έχει ότι όλοι πρόσφεραν το ίδιο έργο, με τον ίδιο ζήλο και αν θέλετε με ελάχιστες ηθικές και υλικές απολαβές.
Τους θυμάμαι σοβαρούς να στέκονται στο αναλόγιο ευθυτενείς, αφοσιωμένοι στα κείμενά τους, υμνολογικά και μουσικά, να συμμετέχουν στη λατρεία και να οδηγούν τους πιστούς στη συνάντησή τους με το Θεό.
Βλέπω τον Παπά – Μιχάλη να βγαίνει στο αριστερό αναλόγιο τη Μ. Εβδομάδα και με τη γλυκύτατη φωνή του να αποδίδει τις φράσεις των τροπαρίων «εις την άνω Ιερουσαλήμ» ή «μεγάλη η μετάνοια» ενώ τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ να «κατεβάζει» το Σταυρό μέσα σε απερίγραπτη συγκίνηση του ιδίου και των πιστών.
Ακούω τον Παπά – Λουκά σε ένα γλυκόφθογκο δεύτερο και δευτερόπρωτο ήχο να εκφωνεί τις αιτήσεις με τη μελωδική φωνή του.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να ψάλλει μέσα στο ιερό βήμα το βράδυ της Ανάστασης το εωθινό «ιδού σκοτία και πρωί» στον ολοσκότεινο ναό, κατάμεστο από πιστούς που περίμεναν το Φως της Λαμπρής.
Συγκινούμε αντικρίζοντας στη μνήμη μου την εικόνα του Γαβρίλη Φραγκούλη να απαγγέλει με τη δυνατή φωνή του το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου».
Ακούω τον Κωστή να λέει «το όνομα του Κυρίου ευλογημένον» ενώ ο Γιάγκος Παπαβασιλείου, ο Παπαφρέδος να ψάλλει το «μονογενής υιός».
Έρχεται στο μυαλό μου η ταπεινή ψαλμωδία του Ανδρέα Κομμά και ύστερα στο κατηχητικό να μας μαθαίνει τα χριστιανικά τραγούδια.
Βλέπω τον Ηλία Παπαμιχαήλ και το Γιώργο Μερτύρη να ψάλλουν το απολυτίκιο του Προφήτη Ηλία στα οικογενειακά εκκλησάκια τους, ο ένας στο βουνό της Αυλώνας και ο άλλος στην Κουβέρτα.
Και κοντά σ’ αυτούς θυμάμαι όλους τους βοηθούς και τις ψάλτριες. Την Κούλα, την Βιργινία και τη Δήμητρα.
Να όμως κοντά και ο ακούραστος παπα- Παναγιώτης, ο πρωτοψάλτης Μιχάλης Σχοινάς και η Γιάννα που κλείνουν την ιστορία των ιερέων και ψαλτών του 20ου αιώνα στον τόπο μας.
Όλοι τους καλλιέργησαν τις ιερές μελωδίες και τη μουσική. Αφιερώθηκαν σ’ αυτές και πέρασαν χρόνια μαζί τους μέχρι να τις κάνουν ολότελα δικές τους.
«Πάντες ούτοι εν γενεαίς εδοξάσθησαν και εν ταις ημέρες αυτών καύχημα»
Με τις μουσικές συνθέσεις το ηχόχρωμα της φωνής τους και τις γλυκές τους μελωδίες έδωσαν ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια στις εορτές. Λάμπρυναν τις μεγάλες ημέρες του χρόνου και δοξολόγησαν το άγιο το όνομα του Θεού.
Οι ψαλμωδίες τους «μέλος εναρμόνιον» και «άνθη μυρίπνοα» ακούγονταν μέσα στους ναούς και έξω στον περίβολό τους. Έτερπαν τις ακοές των πιστών και γλύκαιναν τις ψυχές τους όπως ακριβώς τα ώριμα σταφύλια ευφραίνουν τη γεύση και την καρδιά των ανθρώπων, καθώς διαβάζουμε στη Σοφία Σειράχ.
Ο Ε.Σ. περιτρέχοντας εδώ και πέντε δεκαετίες την Ερμιόνη με το πάθος του συλλέκτη και καταγράφοντας τα ανθρώπινα ίχνη σ’ όλους τους χώρους, σε βράχους και πλακόστρωτα, σε εκκλησίες και μνημεία τέχνης και του πολιτισμού διέσωσε και τις φωνές αυτών των ανθρώπων.
Φωνές γνώριμες για τους περισσότερους, φωνές νοσταλγικές. Ήχοι ανεπανάληπτοι που δεν σκόρπισαν στο χρόνο και αναδεύουν εικόνες και αναμνήσεις ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας.
Θα ανοίξουν λοιπόν για λίγο οι ουρανοί αφού για τους περισσότερους εκεί είναι η κατοικία. Τα σώματα θα είναι απόντα. Τώρα πλαισιώνουν άυλοι και αυτοί τους χορούς των αγγέλων. Θα ακουστούν οι γλυκόλαλες φωνές, φωνές του χθες που με τα δικά τους μελωδικά ηχοχρώματα πρόσφεραν μύχιες θρησκευτικές, αισθητικές και συναισθηματικές απολαύσεις.
Φως λαμπερό, ύμνοι καρδιάς που συγκλονίζουν τις αισθήσεις, αυτοκράτειρες της ζωής μας και γαληνεύουν την ψυχή που είναι θάλασσα συγκρούσεων του ανθρώπου.
Σεβασμιότατε
Σας ευχαριστούμε από βάθους καρδιάς που μας κάνατε τη μεγάλη τιμή να είσθε
σήμερα κοντά μας.
Ο Ε.Σ. Σεβασμιότατε, είναι μια δυναμική κίνηση 50 χρόνων που προβάλλει την ιστορία του τόπου, κρατάει από την παράδοση ότι άξιο και ζωντανό, για να το κληροδοτήσει αγνό και αναλλοίωτο στις επόμενες γενιές.
Θαυμάζουμε και αξιοποιούμε τις ωραίες ιδέες. Απολαμβάνουμε τις επιτυχίες
των νέων μας.
Προσέχουμε να μην κλείσουμε το δρόμο σε κανένα, ούτε και με τη σκιά μας, σε
όποιον θέλει να προσφέρει στον τόπο μας.
Μαθαίνουμε από τις κινήσεις και τις εκφράσεις των καθημερινών ανθρώπων.
Χαιρόμαστε την ομορφιά , την τόλμη, την ανδρεία, τη δράση των συμπολιτών μας.
Ό,τι κατορθώνουμε γίνεται με αγώνα, πίστη και προσωπικό κόστος. Και απολαμβάνουμε το τεράστιο κέρδος, γιατί μαθαίνουμε να δουλεύουμε μαζί με άλλους όχι για τους εαυτούς μας αλλά για την κοινωνία, το καλό του συνόλου.
Η παρουσία και η συμβολή σας σήμερα είναι η καλύτερη ενίσχυση στο έργο μας,
όπου μοιραζόμαστε σαν όραμα το καλύτερο μέλλον της πατρίδας μας.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το blog σας δίνει μερικές ακόμα εικόνες από το βάθος του χρόνου με μακαριστούς Ερμιονίτες ιερείς και αείμνηστους συμπολίτες μας, που χάραξαν ανεξίτηλα την ιστορία του χθες στην Ερμιόνη και οι μορφές τους μένουν νωπές στις μνήμες! - του σήμερα...
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε τους πρωτοψάλτες που αποτελούσαν την
Βυζαντινή χορωδία και ήρθαν στην Ερμιόνη εις ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης
προς τον δάσκαλό τους και είναι: Δημήτρης Μιλιώτης πρωτοψάλτης Αγίου
Γεωργίου Κυψέλης, Αναστάσιος Γκιούλης πρωτοψάλτης μητροπολιτικού Ναού Κιάτου,
Δημήτριος Φίλης πρωτοψάλτης Αγίου Γεωργίου Βέλου, Σταύρος Λογοθέτης
πρωτοψάλτης Ι.Ν. Αγ. Άννας Κορίνθου, Αγγελής Αντωνόπουλος αριστερός ψάλτης
Αγίας Άννας, Γρηγόρης Ζάρκος πρωτοψάλτης Αγίου Ιωάννου Λουτρακίου, Αγγελής
Αντωνόπουλος λαμπαδάριος Αγίας Άννας Κορίνθου και οι συμπολίτες μας
Πέτρος Δασκαλοθανάσης και Μανώλης Καρατζάς.
Στο τέλος της εκδήλωσης με τη βοήθεια του κ. Κώστα Τσεφαλά ακούσαμε
μαγνητοφωνημένα αποσπάσματα ψαλμών από μακαριστούς ιερείς και αείμνηστους
ιεροψάλτες και οι μεγαλύτεροι αισθάνθηκαν ρίγη συγκίνησης και στιγμές
αναπόλησης…
Φώτο - ρεπορτάζ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Οι ασπρόμαυρες φώτο είναι του αείμνηστου Στέφου Αλεξανδρίδη
....................................................................................................................................................................................................................
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα άκρως συναισθηματικό κομμάτι γραμμένο από τον Γιώργο Νοταρά με αφορμή την πιο πάνω εκδήλωση.
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣ
Γράφει ο Γιώργος Νοταράς
Στην ιδία Εκκλησιά, στην ιδία θέση, οι ίδιες εικόνες, τα ιδία ακούσματα, Θεέ μου ας μη τελείωνε ποτέ!!!
Η πρώτη βυζαντινή μουσική επικοινωνία με τα Χερουβίμ, έγινε εκεί, σε αυτόν τον ιερό χώρο, όταν η ψυχή μας μετουσιωμένη σε ανθρώπινη ύπαρξη, γνώριζε τον δημιουργό Της !!!
Εκεί που κτίστηκε με υλικό τον θείο λόγο, βγαλμένο από τα χείλη των αείμνηστων ιερέων και ψαλτών, η θρησκευτική μας συνείδηση. Αυτή, που έγινε η άφθαρτη πανοπλία, που μας οδήγησε νικητές στη καθημερινή πάλη, ενάντια στις αντιξοότητες μιας γεμάτης παγίδες, διεφθαρμένης ζωής.
Με ορθάνοικτα μάτια και ψυχική εγρήγορση, παρακολουθήσαμε μια θεία λειτουργία, που θεωρητικά, ο χρόνος δεν άγγιξε τους πρωταγωνιστές του!!!!
Ήταν εκεί ο Παπαμιχαλάκης, ο Παπαλουκάς ο Παπαδημήτρης ο Παπαφρεδος μαζί με τους ιεροψάλτες Δημήτρης, Μιχαλάκης, Ανδρέας, Κωστής, Γιάγκος, Ηλίας, Ελευθέριος, Γεώργιος (όσους εμείς γνωρίσαμε) μπροστά στο θυσιαστήριο μυσταγωγείς των Αχράντων Μυστηρίων.
Στο άκουσμα του ηχητικού αρχείου, με τις γήινες αυθεντικές φωνές τους, δάκρυσαν τα μάτια μας, μάτωσε η ψυχή μας και τα χείλη μας ψιθύρισαν, σας ευγνωμονούμε!!!
Επανερχόμενοι στο σήμερα συντελεστές αυτής της θεσπέσιας επιμνημόσυνης δέησης, στο δεξί ψαλτήρι ο Γιάννης του αείμνηστου Μιχαλάκη με την προσωπικής του δημιουργίας χορωδία και στο αριστερό ψαλτήρι, ο Βασίλης του αείμνηστου Παπαμιχαλάκη, και ο Μιχαλάκης, άξιοι συνεχιστές μιας παράδοσης , που σβήνει από το αριστερό χέρι του θεού, τη αγαστή συνεργασία με τους εκπροσώπους Του!!!
......................................................................................................
Αναρτήθηκε από
ΣΤΑΜΑΤΗΣ Δ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ στις 11:46 μ.μ.
Σήμερα το μεσημέρι στην βόρεια παραλία της Ερμιόνης
συναντήσαμε ένα σμήνος περιστέρια προσγειωμένα, που περπατούσαν αμέριμνα. Προσπαθήσαμε
να περπατήσουμε ανάμεσά τους, για να δούμε αν θα τρομάξουν και πετάξουν. Έκπληκτοι
είδαμε, πως δεν θορυβήθηκαν από την παρουσία μας και συνέχιζαν να μένουν εκεί κοπαδιασμένα. Φαίνεται, έχουν εξοικειωθεί με την παρουσία των ανθρώπων! Είναι και αυτό από τα
παράξενα της φύσης, που τουλάχιστον εμείς, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε …
Φώτο
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
