Μετά
την ωρίμανση των σταφυλιών περιμένει ο τρύγος. Ο καλλιεργητής αλλά κι ο
γλεντοκόπος περιμένουν μαζί εναγωνίως τη νέα σοδειά του κρασιού, που θα τους
κρατήσει συντροφιά όλη την επόμενη χρονιά.
Οι κρασοκατανύξεις στην Ελλάδα έχουν
προϊστορικές ρίζες και ονομάζονταν συμπόσια. Οι απλοί άνθρωποι από την εποχή
εκείνη ακόμα απολάμβαναν το κρασάκι τους κατάχαμα ή σε ξύλινα κούτσουρα και οι
πλούσιοι μισοξαπλωμένοι σε ανάκλιντρα και μέσα σε μελανόμορφα κύπελλα με
διακοσμήσεις και παραστάσεις. Τα κρασοπότηρα στην πορεία του χρόνου άλλαξαν
μορφή, και οι κρασοπατέρες συνήθειες.
Η
τοπική παραγωγή πριν τα αμπέλια μας γίνουν οικόπεδα ήταν αρκετή,όπως και οι κρασοπαραγωγοί και οι πολλές
ταβέρνες που ως πόλο έλξης είχαν το καλό κρασί και οι ντόπιοι λάτρεις τουπου τις επισκέπτονταν καθημερινά όχι για να
φάνε, αλλά για να πιούν. Να πιούν από το χάρισμα της αμπέλου και του
Διονυσιακού καρπού. Να πιούν από το σώσμα έως το γιοματάρι, κρασί καλό
κεχριμπαρένιο, φτάνει να μην ήταν «ξυδέλα».
Η κρασοκατανάλωση θεωρείτο σύμβολο
της ταυτότητας επαγγελματικών ομάδων, αλλά και ομάδων που συγκροτούνταν. Φυσικά
πάντα ανδροκρατούμενες, όχι πως οι γυναίκες δεν έπιναν. Το κρασί δεν έλειπε από
το τραπέζι κανενός σπιτιού.
Στ’
αυτιά μου ακόμα ακούω τη φωνή της κυρα-Κατίνας: «Μωρή Αντώνα, πάρε τη λάμπα να
πας για πετρέλαιο». Η φράση ακουγόταν δυο και τρεις φορές τη μέρα, αλλά
δεν επρόκειτο για πετρέλαιο μα για κρασί, προκειμένου να μη γίνει αντιληπτό στη
γειτονιά κι ας είχε «πιάσει» η γειτονιά το συνθηματικό!
Πρόσφατα ήρθε στα χέρια μου το
Καταστατικό του Ομίλου των Απανταχού Ερμιονέων Κρασοπατέρων (ΟΚΑ) με τα «δίκαια
αιτήματά του» και τα άρθρα του. Το δελτίο του κρασοκαταναλωτού που παρουσιάζω, ανήκε
στον Γεώργιο Α. Κοτταρά ( Κασιδάκη).
Πρόκειται
για ένα «Σωματείο αναγνωρισμένο» με αριθμό απόφασης Κρασοδικείου δυσανάγνωστη
λόγω της μεγάλης σούρας.
Το
έτος Ίδρυσης –όπως αναφέρεται-είναι Προ Χρηστού.
Αυτό που υπογραμμίζουμε στο πιο κάτω κείμενο δεν το είδε κανείς ή είπατε λάθος
έκανε ο Β. Γκάτσος - τα μπέρδεψε... Κι' αν το έκανε σκόπιμα;; - δεν πρέπει
να γίνει κάποια διόρθωση;; ή αλλού κολλάμε στις λέξεις με
απειλές ... κ.α. ... και αλλού λέμε δε βαριέσαι!...
>>> ΕΔΩ...
[...] Καλό είναι ο Αντιδήμαρχος
Ν.Π.Δ.Δ. Δαμιανός Κουτούβαληςκαι ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητάς
μας Ιωσήφ Γανώσης σε συνεργασία με την Αρχαιολογική Υπηρεσία να ενεργήσουν
άμεσα, να σηκώσουν τη στήλη, και να την τοποθετήσουν στη βορινή είσοδο,
δίπλα στην ενημερωτική πινακίδα, πάνω σε ένα ωραίο μικρό βάθρο. Να αρχίσει
το Μπίστι "να λέει την ιστορία του".
Το άρθρο της 'Ελενας Ακρίτα για τον Κώστα Μπακογιάννη στα " Νέα"...
" Υπάρχει μια παρανόηση εδώ. Ό,τι και να γράψουμε για τον Κώστα Μπακογιάννη, το παίρνει προσωπικά. Κάναμε μαζί φαντάροι; Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, τον ξέραμε κι από χτες; Δεν έχω καταλάβει.
Το γεγονός ότι... ασχολούμαστε με το έργο του κι όχι με τον ίδιο ούτε που τού περνάει από το μυαλό. Οίηση; Ίσως. Το σύνδρομο του νεποτισμού; Ενδεχομένως. Όταν προέρχεσαι από ένα πολιτικό τζάκι, όλοι είναι ίσοι εκτός από μερικούς που είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Όπως ο δήμαρχος Αθηναίων.
Στην Τεχνόπολη φέτος πήγα δυο φορές. Την πρώτη γιαλό γιαλό γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν τηρούνται τα μέτρα. Την δεύτερη πιο άνετα. Όντως οι άνθρωποι της Τεχνόπολης είναι προσεχτικοί. Οι αποστάσεις τηρούνται με τις βιδωμένες καρέκλες - εκτός από τις διπλές όπου κάθεσαι κολλητά με έναν άγνωστο. Αυτό τουλάχιστον στα καθίσματα που ήμουν εγώ.
Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε παντού, δείχνει τον δήμαρχο χωρίς μάσκα (κι ας υπήρχε αυστηρή σύσταση για τους υπαίθριους χώρους) με την παρέα του κολλητά. Κολλητά με τους δίπλα, κολλητά με τους πίσω. Και μη μάς λένε μερικοί ότι φταίει η γωνία λήψης κι οι τηλεφακοί. Φωτογράφος δεν είμαι αλλά σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, όλο και κάτι κόβει το μάτι μου. Εδώ είναι ξεκάθαρο πως δεν τηρήθηκαν οι αποστάσεις. Όπως είναι επίσης ξεκάθαρο πως ο δήμαρχος όφειλε πρώτος να δώσει το καλό παράδειγμα και να φοράει την μάσκα σε υπαίθριο χώρο, όπως συνιστούν οι λοιμωξιολόγοι.
Κανονικά για την εγγύτητα θα έπρεπε να του κόψουν πρόστιμο. Και να το πληρώσει. Όπως καλούνται να κάνουν όλοι οι πολίτες. Τα ίδια χάλια έγιναν και με το σιντριβάνι της Ομόνοιας. Το θυμόμαστε το κιτσαριό των wannabe αστών με το ξώπλατο που στριμωχνόταν γύρω γύρω όλοι , όταν εμείς δεν τολμούσαμε να ξεμυτίσουμε από το σπίτι μας.
Ο Μπακογιάννης έχει αποτύχει. Οικτρά. Κι έχει αποτύχει γιατί επι των ημερών του έγινε το Φιάσκο Αbsolut. Το οποίο ονόμασε ‘Μεγάλο Περίπατο’. Ξόδεψε της Παναγιάς τα μάτια σαν να είναι χαρτονομίσματα της Μονόπολης. Αποτελείωσε την – ήδη κατεστραμμένη – πρωτεύουσα με άπειρες πανάκριβες αηδιούλες. Κάρι ζαρντινιέρες άθλιες οι καημένες. Παγκάκια που κάθεσαι και πυρώνει ο ποπός σου. Φυτά που πεθαίνουν από δίψα. Φοίνικες με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Και κάτι χρωματιστές μωρέ γραμμούλες στους δρόμους σαν ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουν γίνει ρόζ. Κι εν μέσω μιας υπερρεαλιστικής φαντασίωσης ενός γιγαντιαίου ‘εγώ’, χιλιάδες οδηγοί με αυτοκτονικό ιδεασμό να κάνουν σλάλομ στον λαβύρινθο της Κολάσεως.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «HKYBEΡΝΗΣΗ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΣΤΙΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΑ ΤΟ ΔΟΓΜΑ -
«ΑΣΦΑΛΕΙΑ-
ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ- ΠΑΤΑΞΗ»
Η Κυβέρνηση υπήγαγε εξ
αρχής τα Καταστήματα Kράτησης στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη
αφαιρώντας τη δικαιοδοσία του μόνου αρμόδιου Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Περιόρισε το 11μελές όργανο
του Κεντρικού Συμβουλίου των Φυλακών σε 5μελές, εξαιρώντας Πανεπιστημιακούς
καθηγητές, Κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
Ο Υπουργός κ. Χρυσοχοίδης επί
μήνες περιέπαιζε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μη απαντώντας σε επανειλημμένες
ερωτήσεις για τον χώρο που σκόπευαν να μεταφέρουν τις φυλακές Κορυδαλλού.
Η εφαρμογή των περιβόητων
μέτρων ασφάλειας δεν απέφερε αποτελέσματα. Εξακολουθούν να ανακαλύπτουν
αυτοσχέδια μαχαίρια, κινητά, ναρκωτικά μέχρι και δύο πιστόλια στις φυλακές της
Κέρκυρας και εν τούτοις πανηγυρίζουν επειδή τα βρήκαν, αντί να εξιχνιάσουν τον
τρόπο που πέρασαν μέσα.
Ο κορωνοιός τους έδωσε
προσχήματα να κόψουν τις άδειες και να απαγορεύσουν τα επισκεπτήρια, αν και
υπήρχε τρόπος ελέγχου και προστασίας.
Η ηγεσία του ΠΡΟ –ΠΟ και
η Γεν. Γραμματέας Σωφρονιστικής Πολιτικής υποβαθμίζουν την
εκπαίδευση, τις πολιτιστικές δράσεις και την επαγγελματική κατάρτιση των
κρατουμένων, δυσκολεύοντας την επανένταξή τους όταν βγουν στην ελεύθερη ζωή.
Κατήργησαν την εναλλακτική έκτιση
των ποινών με παροχή κοινωφελούς εργασίας. Έχουν δε μειώσει στο
ελάχιστο την εισαγωγή στις Αγροτικές φυλακές, με αποτέλεσμα να υπάρχουν
πολυάριθμες κενές θέσεις, σε αντιδιαστολή με τις Κλειστές, όπου σε
πολλές από αυτές υπάρχουν πολλοί υπεράριθμοι και ο συνωστισμός καταντά
απάνθρωπος.
Την έναρξη
της εκδήλωσης έκανε ο δ.σ. Δήμου Ερμιονίδας Χρήστος Μπαλαμπάνης, ο οποίος
εκφράζοντας τους συμπατριώτες του και την ιδιαιτέρα του πατρίδα το Ηλιόκαστρο
αναφέρθηκε με λίγα λόγια, που έλεγαν πολλά, στο θέμα της εκδήλωσης. Ήταν μια
ομιλία πολύ ενωτική, συναισθηματική, γεμάτη μηνύματα και μνήμες από την τοπική
κοινωνία, αλλά και από την ιστορία της περιοχής...
(Θα αναφερθούμε στη συνέχεια)
Αξιέπαινη η τοπική κοινότητα που με τη μεγάλη συμμετοχή της έδειξε τη δυναμική
της και έδωσε το μήνυμα σε όλους εμάς που παραβρεθήκαμε εκεί,πως
ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε πολλά, χωρίς «εισαγόμενους διοργανωτές»…
Τα πρώτα βραβεία της διοργάνωσης απέσπασαν - με τα μπράβο και τα θερμά
χειροκροτήματα του μεγάλου κοινού, οι άξιες και χρυσοχέρες νοικοκυρές του
χωριού με τα νοστιμότατα παραδοσιακά εδέσματά τους και όχι μόνο…
Μια φώτο χίλιες λέξεις....
Ο πρόεδρος της Κοινότητας Αντώνης Μούγιος σε πλήρη εγρήγορση
και ένταση ενόψει της διοργάνωσης του εορτασμού όπως πληροφορηθήκαμε, είχε
να κλείσει μάτι 2 εικοσιτετράωρα. Μεγάλο του στήριγμα σε άλλα σημεία
της διοργάνωσης ο δ. σ. Δήμου Ερμιονίδας Χρήστος Μπαλαμπάνης.
Σε πελάγη ευτυχίας ο Δήμαρχος Ερμιονίδας Δημήτρης Καμιζής και οι αιρετοί και μη συνεργάτες του,
για το επιτυχές αποτέλεσμα της εκδήλωσης.
.... συνοδεύεται... πάντοτε συνοδεύεται...
Και όπως βλέπετε στη Φωτο πανευτυχής με την
Πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Κρανιδίου Δήμητρα Μονά ...
Το ρεπορτάζ μόλις άρχισε και συνεχίζεται και σας παρακαλούμε μη μας ρωτάτε να σας πούμε γιατί, ήταν απών... ο τέως Ερμιόνης και άφησε «μόνα τους και ορφανά δυο - τρία δικά του παιδιά»... που ήρθαν καθυστερημένα για λίγο και αποχώρησαν...
Ένας φίλος φανατικός «φεϊσμπούκας», μου έλεγε χθες, σε επίσκεψή του στους λεγόμενους
χώρους κοινωνικής δικτύωσης κυρίως για νέους, πως την Κυριακή το πρωί διάβασε
εκεί ανάρτηση, που είχε καταγραφεί από το αυτόματο σύστημα στις
5 ώρα το πρωί και είχε γίνει από νέους, θαμώνες γνωστού μπαρ της νότιας
παραλίας της Ερμιόνης, με τις φωτογραφίες τους από το χώρο
διασκέδασης, που εκτός των άλλων ανέφεραν και τα εξής: «Είμαστε Μαντράκια
– Λάσπη μπαρ»
Ομολογώ πως έψαξα σε όλα τα ελληνικά
λεξικά και αυτόν τον όρο με την ερμηνεία του δεν τον βρήκα. Έτσι, κατέφυγα σε
ένα φίλο, λάτρης θα έλεγα αυτών των χώρων, που ο τρόπος που κάθεται
στο σκαμπό, που κρατάει το ποτήρι με το ποτό του, πως το μυρίζει προτού να
τραβήξει μια μικρή γουλιά, με έχει εντυπωσιάσει! Ακόμα και το
αγαπημένο του ποτό, του το στέλνουν κάποιοι φίλοι του, κατ’ ευθείαν από την
Καραϊβική...
Έτσι υπό αυτές τις συνθήκες, ο φίλος μου κλασικός τύπος
της πιάτσας... ήμουν βέβαιος πως θα ήξερε το νόημα αυτής της φράσης,
αφού οι γλωσσολόγοι δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα! Τον ρώτησα και
αμέσως μου έδωσε την εξήγηση.- Η φράση «πάμε λάσπη» στην αργκό γλώσσα
που χρησιμοποιούν σήμερα οι νέοι μας (και πρέπει να ήμαστε «υπερήφανοι» γι’
αυτό...) σημαίνει, πως ήμαστε ελεύθεροι, ανεξάρτητοι, κάνουμε ό,τι θέλουμε και
μπορούμε και να διασκεδάζουμε με το σημερινό τρόπο διασκέδασης, να γινόμαστε «λιώμα»... όχι μόνο μετά τα
μεσάνυχτα, αλλά μέχρι που να ανατείλει ο ήλιος της νέας ημέρας και βάλλε!!!
Και εμείς να προσθέσουμε για
λόγους δημοσιογραφικής αδείας
«αρκεί το χαρτζιλίκι να πέφτει από τους γέρους(!)
και όλα τ’ άλλα τα ρυθμίζουμε εμείς»...
Να δούμε πότε θα σταματήσουμε εμείς οι
μεγάλοι να στρουθοκαμηλίζουμε και να κάνουμε και κάποιες εκδηλώσεις (γενέθλια μικρών παιδιών! κ.α....) σ' αυτούς τους χώρους... – με
επιμονή και δυναμικά και όχι για τα μάτια- αντί να πολεμούμε σθεναρά αυτή τη μάστιγα που μαστίζει
τους νέους μας, τα παιδιά μας και έχει πολλά πλοκάμια που κάνουν πολλές μεταστάσεις, στο πνεύμα τους και στην ψυχή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Αυτό γινόταν σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Περισσότερα σκάφη
αναψυχής έμεναν αρόδου και λιγότερα προσέδεναν στις προβλήτες και στα κρηπιδώματα! – Πιθανών,
«τα σημεία των καιρών»!- η επιδημιολογική
και η οικονομική κρίση ίσως κ.α.
Στην νότια παραλία των Μαντρακίων αντίθετα προσέδεναν τα κότερα στα κρηπιδώματα, αλλά οι περισσότεροι επιβαίνοντες τουρίστες σ’ αυτά, δεν βγαίνανε
έξω. Τρώγανε και πίνανε μέσα σ' αυτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, βάζανε μουσική και
διασκέδαζαν με χορούς και τραγούδια …
Φώτο – ρεπορτάζ
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
ΥΓ. Να πάει και να μην ξανάρθει τέτοιο καλοκαίρι...
Στους περισσότερους
ανθρώπους είχε χαθεί το χαμόγελο στα χείλη και η χαρά που δίνει η εποχή…
[...]Εκεί, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης, γίναμε μάρτυρες ενός ξεκαρδιστικού μαργαριταριού: κάποια από τις κοπέλες ρώτησε την Εριέττα αν προτίθεται να πάει να ζήσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του Παναγιώτη, την Μάνη, προκειμένου να κερδίσει μ’ αυτόν τον τρόπο την καρδιά του. Η απάντηση της Εριέττας ήταν «φυσικά» και η εξήγησή της ήταν απλή: λατρεύει τα… νησιά.
Ναι, μόνο που η Μάνη δεν είναι νησί. Τουλάχιστον όχι την τελευταία φορά που πήγαμε…
[....] Είναι κατάκτηση ελευθερίας ενός λαού να επενδύει την εμπιστοσύνη του σε ανθρώπους με νεανικό δυναμισμό, ενθουσιώδεις φιλοδοξίες, τολμηρά οράματα. Αλλά και κατάκτηση ωριμότητας η αξιοποίηση της σοφίας των έμπειρων, της αρετής των διακεκριμένων, της νηφαλιότητας των αυτοκυριαρχημένων συνετών....
Ακόμα και την εμπλοκή σε πόλεμο (τη θυσία
της ζωής άγνωστου αριθμού πολιτών και την καταστροφή μικρού ή μεγάλου μέρους
της κοινωνικής περιουσίας) την αποφασίζουν οι επαγγελματίες της εξουσίας, όχι η
κοινωνία των πολιτών. Αποκλείεται θεσμικά να είναι η δημοκρατία
αυτοδιαχειριζόμενη συλλογικότητα. Συνεχίζουμε να αποκαλούμε «δημοκρατία» την
πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία (συνεχίζουμε το ξίδι να το λέμε γλυκάδι):
λογαριάζουμε σαν «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό» την υποταγή της πολιτικής στη
λογική (νόμους – αναγκαιότητες) των Αγορών.
Με αυτά τα δεδομένα
δεν θα συνιστούσε υπερβολή η επίμονη, συνεχής υπενθύμιση: Ναι, στην Ελλάδα, το
πολίτευμα είναι η πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία: Ο πρωθυπουργός
επιλέγει και επιβάλλει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, τον
Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, την
ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και της Αστυνομίας, τους επικεφαλής όσων οργανισμών
κοινής ωφέλειας δεν έχουν ακόμα πουληθεί σε ιδιώτες. Το κράτος στην Ελλάδα, όσο
υπερβολικό κι αν ακούγεται, είναι ιδιοκτησία – φέουδο του εκάστοτε
πρωθυπουργού. Και πρωθυπουργός μπορεί να εκλεγεί ο πιο επιπόλαιος και αδαής
κνίτης ή ονεδίτης ή ο αποδεδειγμένα πιο πειθαρχημένος στις «υποδείξεις» κάποιων
ξένων πρεσβειών – μπορεί να εξαγγείλει, μέσα από μια βάρκα στο Καστελλόριζο, τη
χρεωκοπία του κράτους ή την κήρυξη πολέμου.
Φυσικά και αποκλείεται
να υπάρξουν στη σημερινή Ελλάδα κυρώσεις για οποιαδήποτε, έστω και την πιο
ζημιογόνο, απόφαση πρωθυπουργού. Να θυμηθούμε, πώς αμνηστεύτηκε αυτονόητα η
«νύχτα των Υμίων». Με ποια γλοιώδη «υπεραναπλήρωση» μειονεξίας χαρίστηκε το
όνομα «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς. Πόσο επιδεικτικά
ατιμώρητο (από τον λαό) έμεινε το έγκλημα επιβολής του μονοτονικού. Για έναν
ολιγοήμερο πόλεμο και την απώλεια κάποιων ακόμα νησιών στο Αιγαίο, ποιος θα
ζητήσει ευθύνες από ποιον; Ποιος να ζητήσει ευθύνες για τον δραματικό
εξευτελισμό του κράτους στη Μόρια της Λέσβου – ποιος να τολμήσει το ερώτημα:
είμαστε κράτος-μέλος της Ε.Ε. ή μια υπηρεσία διευθέτησης των απορριμμάτων της; Ζητούμενο
είναι, και ήταν πάντοτε, ένας θεσμός που θα μπορούσε να ελέγχει ρεαλιστικά τη
διολίσθηση του κοινωνικού λειτουργήματος στην ταύτιση με το ιδιοτελές
επάγγελμα. Ενας θεσμός να βρεθεί, που χωρίς να ασκεί εξουσία (και χωρίς να
μετέχει σε διαδικασίες διεκδίκησης της εξουσίας) να κρίνει, να αξιολογεί και να
ελέγχει τις κρίσιμες για την κοινωνία αποφάσεις της εξουσίας.
Μάλλον μια τέτοια ανάγκη γέννησε
κάποτε σε αρκετές κοινωνίες τον θεσμό της Γερουσίας. Ποιον πολιτικό ρόλο
(ευθύνες και αρμοδιότητες) έχει η Γερουσία στη λογική της δημοκρατίας; Είναι
σώμα γνωμοδοτικό, αλλά οι γνωμοδοτήσεις του έχουν ισχύ υπέρτερη των
κυβερνητικών αποφάσεων. Επομένως και τα κριτήρια επιλογής των γερουσιαστών
πρέπει να είναι σαφώς και για όλους υπέρτερα της «λαϊκής εντολής» που
διαχειρίζονται οι βουλευτές.
Τον βουλευτή τον επιλέγουν οι
πολίτες με την προσδοκία να κάνει πράξη το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματος στο
οποίο ο υποψήφιος ανήκει. Του δίνουν την ψήφο τους και σε συνάρτηση με την
προσωπική του κατάρτιση, την ευφυΐα, το ήθος του, τη δημιουργικότητά του. Τα
κριτήρια είναι άμεσα, ρεαλιστικά, υποκείμενα σε εμπειρική επαλήθευση ή
διάψευση. Τι περισσότερο πρέπει (και μπορεί) να διαθέτει ο γερουσιαστής;
Η λογική του θεσμού
της «Γερουσίας» διαφαίνεται στην «ακουστική εικόνα» που κομίζει η λέξη: Κάθε κοινωνία έχει
ανάγκη από ηγέτες ευφυείς, επινοητικούς, συνετούς, οξυδερκείς, αλλά έχει ανάγκη
και από τη διορατικότητα που γεννάει η πείρα, την ανθρωπογνωσία που
οικοδομείται με την αύξηση της ηλικίας, την αρετή της διορατικότητας που προκύπτει
ανεπαισθήτως από τη μακρά εμπειρία. Είναι κατάκτηση ελευθερίας ενός λαού να
επενδύει την εμπιστοσύνη του σε ανθρώπους με νεανικό δυναμισμό, ενθουσιώδεις
φιλοδοξίες, τολμηρά οράματα. Αλλά και κατάκτηση ωριμότητας η αξιοποίηση της
σοφίας των έμπειρων, της αρετής των διακεκριμένων, της νηφαλιότητας των
αυτοκυριαρχημένων συνετών.
Το γνώρισμα κοινωνιών, που τις
αναγνωρίζουμε «προηγμένες», είναι συνήθως η έκδηλη ευθυκρισία του πληθυσμού –
δείγμα όχι μόνο του επιπέδου καλλιέργειας, αλλά και του συλλογικού ήθους. Στο
ελλαδικό κράτος, διακόσια χρόνια τώρα, η αξιοκρατία είναι μόνο ανέφικτο όραμα,
σπανίως και αίτημα. Φταίει ο μεσογειακός μας χαρακτήρας; Είναι κατάλοιπο
συλλογικής ανασφάλειας ύστερα από τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας; Επιβιώνει
στους αιώνες το σύνδρομο της ενόχλησης για την κοινή αναγνώριση του ζώντος τότε
«δίκαιου Αριστείδη»;
Πάντως, θεσμός
Γερουσίας είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να υπάρξει, σε μια κοινωνία, όπου τα
κριτήρια «αριστείας» είναι αυτονοήτως και αδιαμαρτυρήτως καταργημένα. Αυτή η διαπίστωση
χρειάζεται τεκμηρίωση. Να γνωρίζει ο πολίτης ποιοι βραβεύονται από το ελλαδικό
κράτος, ποιοι παρασημοφορούνται, ποιοι και πώς αποκλείονται. Πώς λειτουργεί η
αξιολόγηση ως παρωδία σε πάμπολλες επιλογές πανεπιστημιακών καθηγητών,
κοσμητόρων, πρυτάνεων, μελών της Ακαδημίας Αθηνών, επιτελικών θέσεων σε
υπουργεία, στην εξωφρενικά χρυσαμειβόμενη Δικαιοσύνη και στα πλουτοφόρα «πόστα»
πολιτισμού. Μοιάζει παλαβό να εξηγούμε τα πλεονεκτήματα της Γερουσίας με άθικτη
την αναξιοκρατία.
Ένα σχέδιο 11 άμεσων μέτρων έκτακτης ανάγκης παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας , στην ομιλία του στην 85η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Ο Αλ. Τσίπρας σημείωσε ότι «είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη αυτής της μεγάλης προσπάθειας. Είμαστε έτοιμοι για μια νέα, ισχυρή προοδευτική διακυβέρνηση που θα φέρει τη χώρα εκεί που της αρμόζει.
Για το λόγο αυτό, επεξεργαστήκαμε και καταθέτουμε ένα σχέδιο 11 άμεσων μέτρων έκτακτης ανάγκης. Ένα σχέδιο που θα υλοποιούσαμε άμεσα την επόμενη μέρα από την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου. Ένα σχέδιο που είναι αναγκαίο, με μέτρα κοστολογημένα και μπορούν να υλοποιηθούν αύριο το πρωί».
Συγκεκριμένα:
Μέτρο 1ο:
Ενίσχυση του ΕΣΥ άμεσα με 15.000 μόνιμες προσλήψεις.
Για να οχυρώσουμε την πρώτη γραμμή άμυνας της χώρας απέναντι στην πανδημία.
Μέτρο 2ο:
Ενίσχυση των δημόσιων σχολείων άμεσα, με 15.000 μόνιμες προσλήψεις εκπαιδευτικών.
Για να διευκολυνθεί το εκπαιδευτικό έργο και να μην κάνουν τα παιδιά μας μάθημα στοιβαγμένα σε τάξεις των 26-27 ατόμων.
Μέτρο 3ο:
Επιδότηση της εργασίας, για όσο διαρκεί η κρίση.
Η πρότασή μας περιλαμβάνει την κάλυψη από το κράτος του συνόλου των ασφαλιστικών εισφορών και του 40% του μισθού των εργαζομένων, με υποχρέωση καταβολής του υπόλοιπου 60% του μισθολογικού κόστους από την επιχείρηση.
Μέτρο 4ο:
Εισόδημα έκτακτης ανάγκης σε όσους έχουν πληγεί οικονομικά από την πανδημία, για όσο διαρκεί η κρίση.
400€ για το πρώτο ενήλικο μέλος του νοικοκυριού, 200€ για κάθε πρόσθετο ενήλικο μέλος και 100€ για κάθε παιδί.
Το εισόδημα αυτό θα καλύπτει όσους πολίτες είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται λόγω της πανδημίας, στηρίζοντας έμπρακτα όχι μόνο τους άνεργους, τους εποχικά εργαζόμενους και τους εργαζόμενους στον πολιτισμό, αλλά και τους πληττόμενους ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους.
Μέτρο 5ο:
Μη-επιστρεπτέα ενίσχυση στις επιχειρήσεις
Όλοι οι έμμεσα ή άμεσα πληττόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και επιχειρήσεις θα έχουν πρόσβαση σε μη επιστρεπτέα ενίσχυση ύψους 2.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, με μέγιστη ενίσχυση ανά επιχείρηση τις 100.000 ευρώ, με μοναδικό κριτήριο τη διατήρηση των θέσεων και σχέσεων εργασίας.
Μέτρο 6ο:
Μείωση ΦΠΑ στην εστίαση από το 13% στο 6%, για όσο διαρκεί η κρίση.
Μέτρο 7ο:
Επιδότηση 40% του ενοικίου των πληττόμενων επιχειρήσεων, για όσο διαρκεί η κρίση.
Διότι για την πλειοψηφία των μικρών πληττόμενων επιχειρήσεων αποτελεί ζήτημα επιβίωσης η ελάφρυνση από το βάρος του ενοικίου.
Με την πρότασή μας ωφελούνται οι επιχειρήσεις αυτές αλλά δεν βλέπουν μείωση του εισοδήματός τους οι ιδιοκτήτες ακινήτων.
Μέτρο 8ο:
Επιστροφή στους αγρότες του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο. Ένα μέτρο που θα μειώσει το κόστος παραγωγής και θα δώσει ανάσα σε χιλιάδες παραγωγούς στον πρωτογενή τομέα.
Μέτρο 9ο:
Μόνιμη κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για όλα τα εισοδήματα έως 40.000 ευρώ και μείωση των συντελεστών για εισοδήματα από 40.000 ευρώ έως 65.000 ευρώ.
Προφανώς στο δικό μας σχέδιο η μείωση αυτή αφορά και τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους και δεν προχωρά σε αδιανόητους αποκλεισμούς που κινητοποιεί κοινωνικούς αυτοματισμούς άλλων εποχών.
Μέτρο 10ο:
Μόνιμη κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος. Ένα μέτρο που θα ελαφρύνει σημαντικά επιχειρήσεις, ελεύθερους επαγγελματίες και εργαζόμενους με μπλοκάκι.
Μέτρο 11ο:
Μόνιμη μείωση της προκαταβολής φόρου στο 50%. Ένα μόνιμο μέτρο που θα προσφέρει σημαντική ελάφρυνση στο σύνολο των επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών.
