Σύμβολα & σφραγίδες του Κρανιδίου από τα προεπαναστατικά χρόνια μέχρι στις αρχές του 20ου αιώνα...
ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ
..
Το δικό μας αφιέρωμα για το προϊστορικό Σπήλαιο «Φράγχθι» στην Κοιλάδα...
ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ..
.
Γιορτή της Ελιάς & Ελαιολάδου 2011-2012-2013 στο Κρανίδι
ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ
Ρεπορτάζ μας από τα χρόνια που στο Δήμο Ερμιονίδας με δήμαρχο τον Δ. Καμιζή παράγαμε πολιτισμό...
…Υπενθύμιση της αναφοράς μας, εν όψει της ένδειας και των χαλεπών καιρών που διανύουμε στις μέρες μας, ακόμα και σε θέματα πολιτισμού & παιδείας, όπου βασιλεύει το κιτς και το φαίνεσθαι…>>> ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ
2011 - Εθελοντισμός στον ενιαίο Δήμο Ερμιονίδας - με Δήμαρχο τον Δημήτρη Καμιζή...
Ρεπορτάζ, θέσεις, απόψεις και δράσεις, από την εποχή που πιστέψαμε στο ιδεώδες της ιδέας του εθελοντισμού στο Δήμο μας ... ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ...
Καλοκαιρινές εκδηλώσεις του «Ερμιονικού Συνδέσμου» στην Ερμιόνη – Κάθε μία και ένας σταθμός …
Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο - 6 Σεπτεμβρίου 2016
- ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ ..
Πόλος έλξης το Μουσείο παιχνιδιών Ερμιόνης για μικρούς και μεγάλους! …
ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ...
Ενδεικτικά ρεπορτάζ μας με αναφορές στις δραστηριότητες του Ι.Λ.Μ.Ε. αφιερωμένα εξαιρετικά…
Ένας φίλος, φανατικός «φεϊσμπούκας», μου έλεγε χθες, σε επίσκεψή του στους λεγόμενους χώρους κοινωνικής δικτύωσης κυρίως για νέους, πως την Κυριακή το πρωί διάβασε εκεί ανάρτηση που είχε καταγραφεί από το αυτόματο σύστημα στις 5 ώρα το πρωί και είχε γίνει από νέους θαμώνες γνωστού μπαρ της νότιας παραλίας της Ερμιόνης, με τις φωτογραφίες τους από το χώρο διασκέδασης, που εκτός των άλλων ανέφεραν και τα εξής: «Είμαστε Μαντράκια – Λάσπη μπαρ» >>>>
Με αυτό το θέμα έχουμε ασχοληθεί ξανά με εκτενή ρεπορτάζ στον
Τύπο και στο blog, ωστόσο, για εμάς προκύπτουν νέα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. - Μας συγκλονίζουν
και αισθανόμαστε ένα δέος και υπερήφανοι για την ιστορία της Ερμιονιδας στο πέρασμα των
αιώνων!΄
Διαβάστε αυτό απόσπασμα και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου και θα αισθανθείτε
υπερήφανοι όπως εγώ για τη γη που μας γέννησε!
[...] Τα ευρήματά τους σε προϊστορικές Αχαιολογικές θέσεις και
οικισμούς ήταν τόσο εντυπωσιακά, ώστε στην εργασία τους που τυπώθηκε στο πρωτότυπο βιβλίο
στην Αγγλική γλώσσα έδωσαν τον Τίτλο "BEYOND THE ACROPOLIS" (Πέρα από την Ακρόπολη) θέλοντας με αυτό τον τίτλο να δηλώσουν ότι πέρα από την γνωστή
Ακρόπολη υπάρχουν εξ ίσου σπουδαία μετά από αυτήν και τα ευρήματα της
Ερμιονίδας (Νότιας Αργολίδας)
Θέλω με την ευκαιρία
που μου δίνεται μέσα από αυτές τις γραμμές να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ.
Δ. Καμιζή, διότι με την διορατικότητα που τον διακρίνει - και όταν διαχειριζόταν ως
δήμαρχος τις κοινές μας υποθέσεις, ανέδειξε – εκτός των άλλων – την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της Ερμιονίδας…
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΑΠΑΝΗ - Η περίπτωση της Νότιας
Αργολίδας
Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου των εκδόσεων
"ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ"
που εκδόθηκε το 2002 με την υποστήριξη του
πρώην Δήμου Κρανιδίου.
Πρόκειται για μετάφραση στα Ελληνικά του βιβλίου "BEYOND THE ACROPOLIS" που εκδόθηκε από το Πανεπιστήμο του Stanford το 1987 και είναι έργο των αρχαιολόγων- ερευνητών ΤΙΕΡΝΤ ΒΑΝ ΑΝΤΕΛ και ΚΕΡΤΙΣ ΡΑΝΕΛΣ οι οποίοι το 1979 έκαναν μια επιφανειακή έρευνα εδάφους γύρω από το Σπήλαιο Φράγχθι που αφορά σχεδόν σε ολόκληρη την Ερμιονίδα Τα ευρήματά τους σε ποϊστορικές Αχαιολογικές θέσεις και οικισμούς ήταν τόσο εντυπωσιακά ώστε στην εργασία τους που τυπώθηκε στο προτότυπο βιβλίο στην Αγγλική γλώσσα έδωσαν τον Τίτλο "BEYOND THE ACROPOLIS" (Πέρα από την Ακρόπολη) θέλοντας με αυτό τον τίτλο να δηλώσουν ότι πέρα από την γνωστή Ακρόπολη υπάρχουν εξ ίσου σπουδαία μετά από αυτήν και τα ευρήματα της Ερμιονίδας (Νότιας Αργολίδας).
Επειδή ως δήμαρχος τότε θεώρησα πολύ σπουδαίο αυτό το έργο για τον Δήμο Κρανιδίου και για την Ερμιονίδα ολόκληρη, πήρα τότε την πρωτοβουλία μετά από επικοινωνία και σχετική άδεια των συγγραφέων και με την μεσολάβηση της Αμερικανίδας καθηγήτριας Αρχαιολογίας Karen Vitelli, για την έκδοση του βιβλίου αυτού στα Ελληνικά με την οικονομική υποστήριξη του Δήμου Κρανιδίου, σε συνεργασία με τις Εκδόσεις "ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ" Την εξαιρετική σε πιστότητα και γλαφυρότητα μετάφραση έκαναν ο Ευάγγελος Σαχπέρογλου και Ελένη Σταμπόγλη.
Αφορμή
για το σημερινό μου άρθρο έδωσαν οι ανησυχίες συμπολιτών μας με πρόσφατα
πρωτοσέλιδα εφημερίδων με αναφορές αυτοκτονιών στην Ελλάδα που άμεσα ή έμμεσα
σχετίζονται με τις δραματικές επιπλοκές του covid-19 στα
ψυχοκοινωνικά δεδομένα, στην αύξηση της κατάθλιψης και στην οικονομική
δυσπραγία που φαίνεται να οδηγεί στην καταστροφή αμέτρητους επιχειρηματίες.
Προβληματίσθηκα έντονα την περασμένη
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, διαβάζοντας στην Διεθνή ιστοσελίδα του CNN άρθρο που
σημειώνει ότι τον περασμένο Οκτώβριο στην Ιαπωνία ο αριθμός των αυτοκτονιών
ήταν μεγαλύτερος από το άθροισμα των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας
του covid-19 σε όλη τη διάρκεια του 2020!...
Ο
θάνατος βρίσκεται αναμφίβολα στο τραγικότερο σημείο στο ευρύ φάσμα των
ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο θάνατος, όμως, από αυτοκτονία, πέρα από την εγγενή
τραγικότητά του εμπεριέχει και τα καταθλιπτικά στοιχεία που δημιουργούν οι
υποκειμενικές ενοχές συγγενών και φίλων για την αδυναμία τους να προβλέψουν και
να αποτρέψουν το γεγονός!
Η κοινή γνώμη έθετε και θέτει το
φαινομενικά απλό, αλλά δύσκολο να απαντηθεί, μονολεκτικό ερώτημα του «γιατί».
Σε ιστορική αναδρομή τα άτομα που
αυτοκτονούσαν είχαν ως κίνητρα τους κλασικά γνωστούς λόγους της ερωτικής
απογοήτευσης, της οικονομικής καταστροφής, την αδυναμία να προσαρμοσθούν στις
απαιτήσεις της Στρατιωτικής ζωής ή επειδή αποτύγχαναν στις Πανελλήνιες
Εξετάσεις.
Αυτή την εποχή της
καταστροφικής πανδημίας του covid-19 σημαντική υποκείμενη αιτία θα αποτελεί για πολλούς η
οικονομική καταστροφή (και εδώ απαιτεί ιδιαίτερη προσοχήτο γεγονός ότι καθώς βουλιάζουμε στην
οικονομική δυσπραγία και την επικείμενη ύφεση φοβάμαι ότι ίσως βιώσουμε και
στην Πατρίδα μας όπως και διεθνώς μεγάλη αύξηση στον αριθμό των ατόμων που
αποφασίζουν να θέσουν τέρμα στην ζωής τους, να αυτοκτονήσουν).
Την κλασική τυπολογία της αυτοκτονίας παρουσίασε
ο Γάλλος κοινωνιολόγος EmileDurkheim, καθορίζοντας 3 συγκεκριμένους τύπους:
Την «αλτρουιστική»,
όπου το άτομο στην προσπάθειά του να διασώσει κάποιον ή κάποιους
συγγενείς, φίλους, γνωστούς ή ακόμη και εντελώς άγνωστους συνανθρώπους του
από άμεσο κίνδυνο «θυσιάζει» την προσωπική του ύπαρξη,
Την «εγωιστική»,
όπου το άτομο τερματίζει τη ζωή του για καθαρά προσωπικούς λόγους
κρατώντας μεγάλη απόσταση, αδιαφορώντας, για τον πόνο και την οδύνη που
αυτή η πράξη του πρόκειται να προκαλέσει σε συγγενικά πρόσωπα και φίλους
και,
Την «ανομική»,
όπου το άτομο προτιμά να διακόψει αμετάκλητα τη συνέχιση της υπαρξιακής
του οντότητας ακριβώς επειδή κάποιες φυσικές καταστροφές (σεισμοί,
πλημμύρες ή πόλεμοι), ή ακόμη και η ραγδαία κοινωνική αλλαγή που υφίσταται
το σύστημα στο οποίο ζει μετουσιώνει τα γνωστά του πρότυπα διαπροσωπικών
σχέσεων, αλλάζουν τα νοήματα και οι αξίες της ζωής και επικρατεί
«κοινωνική ανομία», την οποία το άτομο την αισθάνεται ως μείωση της
ικανότητάς του να ζήσει και να λειτουργήσει όπως ήξερε.
Μέσα στα πλαίσια του σημερινού
προβληματισμού, καθώς η προσπάθεια απαιτεί ιδιαίτερη φροντίδα και ευαισθησία
στην προσέγγισή μας για να αποφευχθούν τυχόν παρερμηνείες, χρειάζεται να
επισημάνω ότι το άτομο που αποπειράται να αυτοκτονήσει, άσχετα εάν το
κατορθώνει ή όχι σε τελική ανάλυση, πιστεύει ότι βρίσκεται αντιμέτωπο με δύο
μόνο επιλογές, δηλαδή:
Ωστόσο η ιστορία επαναλαμβάνεται, με άλλη
μορφή και μανδύα δοσιλόγων! ...
Τα Δεκεμβριανά του 1945 δεν ήταν αντίδραση των
κομμουνιστών.
Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της
γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα από
σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες φορώντας γαλάζιους μανδύες
εθνικοφροσύνης.
Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με
την επίσημη στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε έναν εχθρό: την ψυχή των
παιδιών της γαλαρίας.
Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πίστεψαν
στην απελευθέρωση αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα,
στον ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας
χρόνο, όταν ακόμα υπήρχαν Γερμανοί.
Ξανάρθαν τα φαντάσματα κι άρχισαν να
πλαστογραφούν την Ελληνική Ιστορία. Και τα παιδιά που πολέμησαν κι ονειρεύτηκαν
γίνανε παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις
φυλακές και στα ξερονήσια του Αιγαίου.
Και θέλησαν πριν αποκλειστούν στην
γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά.
Κι ύστερα να σωπάσουν σαράντα χρόνια
τώρα – σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να τα πω κάποια φορά…
Ήταν η πρώτη από την εποχή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας αναμέτρηση
του ελληνικού και του τουρκικού στόλου, κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.
Ναυμαχία της Έλλης ήταν η πρώτη από την εποχή του
Αγώνα της Ανεξαρτησίας αναμέτρηση του ελληνικού και του τουρκικού στόλου, κατά
τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο.
Πραγματοποιήθηκε το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912 (16 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο)
στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου Έλλη (Ελές-Μπουρνού στα τουρκικά) της χερσονήσου της
Καλλίπολης, κοντά στην είσοδο των Στενών των Δαρδανελλίων. Διήρκεσε μία ώρα και
έληξε με νίκη των ελληνικών δυνάμεων.
Τους πρώτους μήνες του Α' Βαλκανικού Πολέμου ο
ελληνικός στόλος κυριαρχούσε στο Αιγαίο. Υπό την ηγεσία του Υδραίου
υποναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (1855-1935),
αρχικά απελευθέρωσε τη Λήμνο και εγκατέστησε στον όρμο του Μούδρου το
προκεχωρημένο αγκυροβόλιο του Στόλου. Ακολούθησε η απελευθέρωση του Αγίου
Όρους, των νησιών του βορείου και ανατολικού Αιγαίου (Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος,
Τένεδος, Άγιος Ευστράτιος, Μυτιλήνη, Χίος). Αντίθετα, ο τουρκικός στόλος υπό τη
διοίκηση του ναυάρχου Ραμίζ Μπέη παρέμεινε προστατευμένος στα στενά των
Δαρδανελίων, χωρίς να επιχειρήσει έξοδο στο Αιγαίο.
Με την ονομασία αυτή είναι γνωστή η ένοπλη σύγκρουση, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, μεταξύ του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων από την άλλη.
Με την ονομασία αυτή είναι γνωστή η ένοπλη σύγκρουση, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, μεταξύ του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων από την άλλη. Ξεκίνησε στις3 Δεκεμβρίου1944 με την αιματηρή κατάληξη του συλλαλητηρίου της Πλατείας Συντάγματος και τελείωσε τυπικά με την υπογραφή τηςΣυμφωνίας της Βάρκιζαςστις12 Φεβρουαρίου1945. Ήταν το προανάκρουσμα του Εμφυλίου Πολέμου (1946 - 1949), αν και για ορισμένους ιστορικούς η εμφύλια διαμάχη είχε ξεκινήσει πριν από την Απελευθέρωση.
Η αντιπαράθεση αυτή προήλθε από το κενό εξουσίας, που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής τον Οκτώβριο του 1944. Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, υπό την καταλυτική επιρροή του ΚΚΕ και με νωπές τις αντιστασιακές δάφνες της Κατοχής, είχε ένα καλά συγκροτημένο στρατιωτικό σώμα και διεκδικούσε μερίδιο στην εξουσία, αν όχι όλη την εξουσία. Απέναντί του οι αστικές δημοκρατικές δυνάμεις ήταν τελείως αδύναμες να του αντιπαρατεθούν, όντας σχεδόν 9 χρόνια εκτός εξουσίας (Δικτατορία Μεταξά, Κατοχή), ενώ μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού έφερε τη στάμπα του δοσίλογου. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η συνδρομή των Βρετανών, που ασκούσαν μεγάλη επιρροή στα ελληνικά πράγματα και ως συμμαχική δύναμη, ήταν εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση της αστικής δημοκρατίας. Να μην ξεχνάμε ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον Ειρηνικό συνεχιζόταν με σφοδρότητα ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη ζυγαριά να κλείνει αποφασιστικά υπέρ των Συμμάχων.
Πολλά είναι τα προβλήματα που βιώνουμε αυτό τον καιρό σαν κοινωνία και σαν λαός εδώ στην Ερμιονίδα.
Προβλήματα που μας δημιουργούν οι τυχάρπαστοι - σπεκουλαδόροι… που έχουν παρεισφρήσει στη ζωή μας, αλλά και η ίδια η ανεμελιά μας!
Έτσι, μέσα στο δικό μου προβληματισμό, έρχεται πιο συχνά τον τελευταίο καιρό στη σκέψη μου ένα μικρό ποιηματάκι, που μάθαμε εκτός των άλλων στο δημοτικό σχολείο πριν 64 περίπου χρόνια (τι σου είναι το μυαλό…)
Είναι τα λόγια του λίγα αλλά μου λένε πολλά...
Τα βαθιά μηνύματά του έκτοτε, είναι πυξίδα για μένα
σε όλο το διάβα της ζωής μου, γι’ αυτό και δεν τα ξεχνώ…
Δεν θέλω του κισσού του πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώματα δεμένο, θέλω να είμαι ένα κρινάκι, μια ανεμώνη, ένα χαμόδεντρο, μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω… Αντί για καλημέρα
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα
Στο ποίημα του Σεφέρη «Ο κ. Στρατής
Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο», διαβάζουμε (πέμπτο μέρος, «Αντρας»): «Από
τότες είδα πολλά καινούργια τοπία… Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια
χαμηλοτάβανη αίθουσα· τη θαύμαζε πολύς λαός. Παράσταινε την ανάσταση του
Λαζάρου. Δε θυμάμαι ούτε το Χριστό ούτε το Λάζαρο. Μόνο, σε μια γωνιά, την
αηδία ζωγραφισμένη σ’ ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σα να το μύριζε.
Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του μ’ ένα πελώριο πανί που του κρεμόταν
από το κεφάλι. Αυτός ο κύριος της “Αναγέννησης” μ’ έμαθε να μην περιμένω πολλά
πράματα από τη δευτέρα παρουσία».
Μόνο ένας πολύ μεγάλος ποιητής μπορεί να
συνοψίσει την αξιολόγηση και κρίση του για το καύχημα της φραγκικής Δύσης, την
«Αναγέννηση» (Renaissance), σε μια αηδιαστική φυσιογνωμία που ένα «θαύμα»
(αφορμή θάμβους) το κοιτάζει δύσπιστα, σαν να το μυρίζει. Και θυμάμαι το
συγκεκριμένο ποίημα του Σεφέρη κάθε φορά, τους τελευταίους μήνες, που η κρατική
στην Ελλάδα τηλεόραση μεταδίδει την εκκλησιαστική λατρεία χωρίς λατρεύουσα εκκλησία,
μόνο με μιαν άσχετη, σχεδόν κωμική φιγούρα χειρονόμου ορχηστή στην οθόνη να
παλεύει, με γκριμάτσες και νοήματα, να κάνει κατανοητά τα δρώμενα και λεγόμενα,
σε κωφάλαλους.
«Υψιστε Θεέ», που θα ’λεγε ο Παπαδιαμάντης,
έχουμε στη χώρα μας πάνω από εκατό μιτροφόρους (με αυτοκρατορικό διάδημα)
επισκόπους, που μισθοδοτούνται από το κράτος και λαμπροφορούν για να
«εξυπηρετούνται οι θρησκευτικές ανάγκες του λαού»! Δεν βρέθηκε ούτε ένας να
διαμαρτυρηθεί ή να καγχάσει γι’ αυτή την κωμική παντομίμα, το ανθρωπάκι με τις
γκριμάτσες και τα νοήματα, που θέλει να κάνει «κατανοητή» την ιλιγγιώδη ποίηση
της εκκλησιαστικής λατρείας; Σκεφθείτε έναν ανάλογο χειρονόμο, που θα
«ερμήνευε» στην τηλεοπτική οθόνη την τέλεση μιας αρχαίας τραγωδίας ή την
απαγγελία υψηλής ποίησης.
Οι εκκλησίες, σε κάθε γειτονιά των πόλεων
και σε κάθε χωριό, είναι το τελευταίο απομεινάρι της εμπειρικής (όχι
ιδεολογικής, συναισθηματικής ή φολκλορικής) ελληνικότητας. Δεν πηγαίνουμε στην
εκκλησία για να «κατανοήσουμε» νοήματα, ιδεολογικές θέσεις και ηθικές
προστακτικές, πηγαίνουμε για να γιορτάσουμε, να μετάσχουμε σε άλλον τρόπο
ύπαρξης, και όχι απλώς συμπεριφοράς. Η αλήθεια της εκκλησίας (όπως άλλοτε και η
αλήθεια της πόλεως ή η αλήθεια μιας Τέχνης) γνωρίζεται ως εμπειρία μετοχής,
έμπρακτης γνώσης – δεν γίνεσαι ζωγράφος ή μουσουργός διαβάζοντας οδηγίες και
συμβουλές, κατανοώντας κάμποσα «πρέπει», κανόνες και προστακτικές. Ασκείσαι,
για να γνωρίσεις εμπειρικά την Τέχνη που αγαπάς, μετέχεις «κρίσεως και αρχής»
για να γνωρίσεις την πολιτική τέχνη και επιστήμη.
Ο,τι διαφοροποίησε
καισαρικά τη μεταρωμαϊκή Δύση από την κάποτε ελληνική οικουμένη, ήταν ότι η
Δύση παραποίησε την εκκλησία σε ατομοκεντρική θρησκεία («αλάθητα» δόγματα
πεποιθήσεων και νομικές διατάξεις συμπεριφοράς). Ο Ελληνισμός, όπου σώζεται
κρυπτόμενος και δυσδιάκριτος (όχι «μετά παρατηρήσεως» ούτε με υποδείξεις: «ιδού
ώδε ή ιδού εκεί»), πραγματώνει την Εκκλησία στο πεδίο της ύπαρξης: στη γιορτή
της χαράς για τη νίκη καταπάνω στον θάνατο.
Συμβιβασμένη η
ελληνική ουτοπία (ου τόπος) με το καραγκιοζιλίκι τής «εν τω κράτει επικρατούσης
θρησκείας», είναι αδύνατο να αντιληφθεί ακόμα και τα θεμελιώδη της υπαρκτικής
της ταυτότητας. Γελοιοποιείται φωτίζοντας τον Παρθενώνα όπως φωταγωγείται το
Κολοσσαίον, αλλοιώνει τη μορφολογία του βράχου της Ακρόπολης, για να εξυπηρετείται
η διακίνηση των τουριστών, μοιράζει τυπωμένη δεοντολογία συμπεριφοράς, κάθε
Κυριακή στις εκκλησιές, με ωφελιμολογία τυπικά προτεσταντικού ηθικισμού («Φωνή
Κυρίου») – ίλιγγος μικρονοϊκής επαρχιωτίλας.
Με την ίδια «λογική» και η γλώσσα των κωφαλάλων
υποκαθιστά επισήμως την εκκλησιαστική λατρεία με αποκλεισμένη τη λατρεύουσα
εκκλησία. Δεν ενδιαφέρει η παρουσία των προσώπων, να γιορτάσουν τον ρεαλισμό
της ελπίδας ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω». Στόχος συγκρότησης της Εκκλησίας
είναι να «καταλάβουν» όλοι, ακόμα και οι κωφάλαλοι, ότι αυτός ο θεσμός (που τον
λέμε ακόμα «εκκλησία») είναι χρήσιμος, ωφέλιμος – με τον θάνατο, βέβαια,
αδιαμφισβήτητο τελικό νικητή, να μας περιμένει στη γωνία.
Θα αντιτάξει ο αναγνώστης: Μας
ορφάνεψε ο κορωνοϊός από τη γιορτινή χαρά της μετοχής, να στερηθούμε και την
ψυχολογική παρηγόρια, το θέαμα και το ακρόαμα; Μα, φυσικά, αφού και για τους
αγαπημένους που χάνουμε, πενθούμε, δεν αναπληρώνουν την απουσία οι φωτογραφίες
τους. Με τόσους θανάτους κάθε μέρα και τόσους συνανθρώπους στο μαρτύριο της
ασφυξίας, εμείς να γαντζωνόμαστε σε ψευτοπαρηγόριες;
Είναι πια η νοοτροπία
μας, δηλαδή ο πολιτισμός μας, να υποκαθιστούμε τόσο τη ζωή όσο και το θάνατο με
εικονικές εντυπώσεις. Γι’ αυτό και στην πληθώρα των εντύπων που υπηρετούν την
«επικρατούσαν εν Ελλάδι θρησκείαν» πρυτανεύουν και πλεονάζουν οι φωτογραφικές
πόζες του κάθε τοπικού επισκόπου. Δεν αντιλαμβάνονται οι πληθωρικά
φωτογραφούμενοι ότι αυτή η άκομψη αυτοπροβολή προδίδει επαρχιωτίλα, τους
εκθέτει. Κυρίως, από σεβασμό και δέος για την αυτοκρατορική αρχοντιά του
επισκοπικού ενδύματος, θα ήταν συνετό να απαγορεύουν οι ίδιοι οι επίσκοποι τη
φωτογράφησή τους, όταν ιερουργούν.
Μακάρι ο εφιάλτης του κορωνοϊού να
φωτίσει, έστω ελάχιστα, το ασυμβίβαστο Εκκλησίας και θρησκείας.
Γ. ΓΚΙΟΛΑΣ: «Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟΥ»
Ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ
Αργολίδας, Γιάννης Γκιόλας μίλησε στη Βουλή μέσω τηλεδιάσκεψης κατά την
συζήτηση του Ν/Σ για την περιστολή του λαθρεμπορίου, την εξάλειψη του παράνομου
εμπορίου καπνού και λοιπές διατάξεις.
· Καυτηρίασε
την τακτική της Κυβέρνησης που εκμεταλλευόμενη την πανδημία, περνάει
τα Νομοσχέδια fast track, με ατελή και έκτακτη
διαδικασία. Συνεδριάζει για την Νομοθέτηση, ψηφίζοντας το ένα
Νομοσχέδιο μετά το άλλο ακόμη και σε μέρες που προβλέπονται μόνο για
Κοινοβουλευτικό έλεγχο. (Ερωτήσεις, επερωτήσεις κλπ)
· Επισήμανε
ότι το ύψος της φοροδιαφυγής είναι ακόμη αρκετά υψηλό και δυστυχώς
οι προσδοκίες σύλληψης της φοροδιαφεύγουσας ύλης είναι υποβαθμισμένες σε
αποκαρδιωτικό βαθμό, αφού το σχετικό ποσό που προϋπολογίζεται να
εισπραχθεί φέτος δεν υπερβαίνει τα 15 εκατ. ευρώ.
· Ο
ΣΥΡΙΖΑ κατά την διακυβέρνησή του θέσπισε πολύ ουσιαστικά μέτρα κατά της
φοροδιαφυγής, παρά τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες.
Οι ειδικότερες παρατηρήσεις
και ενστάσεις του βουλευτή επικεντρώθηκαν στα εξής ζητήματα: Επιβάλλονται
διορθώσεις σε θέματα διαβάθμισης και εξορθολογισμού των προστίμων και ποινών.
Εσφαλμένα
ανατίθενται οι έλεγχοι αποκλειστικά στην ΑΑΔΕ, ενώ υφίστανται
περισσότερες υπηρεσίες φορολογικού, τελωνειακού και ελεγκτικού
χαρακτήρα που διενεργούν πιο αποτελεσματικά το έργο τους.
· Αυστηροποιείται
υπερβολικά η ποινή για φόρους και δασμούς που στερήθηκε το Δημόσιο αξίας άνω
των 150.000 ευρώ, με το ελάχιστο όριο από τα 5 χρόνια να ανεβαίνει
στα 10.
· Η
απαλλαγή του 50% των φόρων για τους μεταφέροντες από το εξωτερικό την φορολογική
τους έδρα στην Ελλάδα, δε θα ευνοήσει τους νέους που έφυγαν αλλά κυρίως θα
ωφελήσει τα μεγαλοστελέχη των επιχειρηματικών ομίλων.
Ωστόσο, Δήμαρχε Ερμιονίδας Γιάννη Γεωργόπουλε, περιμένουμε ακόμα να μας απαντήσετε στην ερώτηση που αναφέρεται προς εσάς, στην πιο κάτω αναφορά μας ...
Θεωρούμε, πως έχετε υποχρέωση, για να ενημερωθούν οι δημότες...
...Έχει αισθητική και μηνύματα, που εκφράζουν την αγωνία των ημερών μας…
Θεωρούμε, πως θα ακολουθήσουν και άλλες εορταστικές
κάρτες από Οργανισμούς και Φορείς στο Δήμο μας με παρόμοια μηνύματα, αλλά ωστόσο, ο Πρόεδρος της
Κοινότητάς μας Ιωσήφ Γανώσης και σ’ αυτή την περίπτωση «έκλεψε την παράσταση» !…
Το θέμα της κάρτας είναι το Α΄ Βραβείο του περσινού διαγωνισμού παιδικής ζωγραφικής των πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης, για την Χριστουγεννιάτικη Κάρτα και ανήκει στον μαθητή της Γ΄ Τάξης Στάθη Παντελή του Αναργύρου και της Αρχοντίας
