Οι αρμυρισμένοι ψαράδες της Ερμιόνης κάθε φυσικό λιμανάκι και ένας καημός!! ...

Αναδημοσίευση ως μνημόσυνο από το προσωπικό  αρχείο μας 
που δεν διέγραψε ο Χάκερ ...

Ιστορίες της θάλασσας και της στεριάς…

Κείμενα για Λαογραφικό Μουσείο!!!

Δημοσιεύτηκε στο Ερμιονίτικο περιοδικό 

«Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»

Η ζωή στους βράχους και στις ερημιές...

Πρόσωπα της αλλοτινής Ερμιόνης

- για να θυμόμαστε και να μαθαίνουμε...

Γράφει ο Λάμπης Π. Παυλίδης

Όταν λοιπόν μέσιαζε ο Φλεβάρης οι ταξιδιάρηδες έλυναν τα παλαμάρια για ταξίδι, άλλοι μόνοι τους, άλλοι παρέα δυό-τρεις μαζί. Έλυναν τα παλαμάρια τους δυό-τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα, γιατί τις ώρες αυτές πάντοτε φυσούσε νυχτερινός Μαΐστρος. Από την Ερμιόνη άνοιγαν πανί και πήγαιναν ξεκούραστοι μέχρι τα Τσελεβίνια. Η Παναγίτσα της Τσελεβίνας, ήταν πάντα σταθμός για τους ψαράδες. Φαίνεται ακόμα ο τοίχος της από την πλευρά της θάλασσας. Εκεί σταματούσαν οπωσδήποτε, έβγαιναν, άναβαν το καντήλι της, άφηναν και λάδι σ’ ένα μικρό κιούπι, ξανάμπαιναν στη βάρκα και ο καθένας τραβούσε στον προορισμό του. 

Άλλοι για Περαία – Βουλιαγμένη, άλλοι για Ανάβυσσο, άλλοι για Λαύριο-Ραφήνα-Χαλκίδα. Σ’ αυτά τα μέρη για ορισμένους το ταξίδι διαρκούσε ένα ή ενάμισι μήνα περίπου. Μόλις ζύγωνε η μεγάλη βδομάδα και ο καιρός άρχιζε να μαλακώνει λόγω εποχής (είχε μπει πια η Άνοιξη ), άδειαζαν και οι περιοχές αυτές από τους περισσότερους. Άλλοι τραβούσαν για Χαλκιδική, για σουγγάρια και χταπόδια που τα στέγνωναν, τα ξέραιναν. Το ξερό χταπόδι όπως το ‘λεγαν που το μάζευαν μπάλες 2-4 οκάδες την κάθε μια μπάλα.

 Οι ταχτικοί ήταν ο πατέρας μου Παύλος (Παυλάκης), ο μπάρμπα Τάσος ο Σκούρτης (Καρακώτσας), οι Γκολεμάδες μπάρμπα Νάργος και Μιχάλης με τα παιδιά τους Τάσο (Μουράλιος ) και Τάσος ( Καραμουνάκης), ο μπάρμπα Μιχάλης ο Καραλής (Κοντήλης ή Κοντήλθης), ο μπάρμπα Μιχάλης ο Κομμάς (Φουρίκης) και ο Μανώλης Λακούτσης (Μουτάρης) και ο μπάρμπα Νάργος ο Πασχάλης (Πάτσικας). Οι δύο τελευταίοι δεν ήσαν τακτικοί στη Χαλκιδική, καθώς και 4-5 άλλοι.

Άλλοι τραβούσαν για τα Κυκλαδονήσια, όπως οι Κοκονιτσαίοι, ο μπάρμπα Γιάννης Σκούρτης με τα παιδιά του Μίμη (Μούκα), Κοσμά (Βλαχαγγέλο), Τζώρτζη (Κατούση). Είχαν πάντοτε παρέα τους και κουσέρβα τον Νίκο Νόνη (Κολινέκα), γιό του μπάρμπα Μανώλη. Στις Κυκλάδες πήγαινε και <<το παιδί της Παναγίας>>, που είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Αυτός ήταν ο Αντρέας Μπενάρδος (έτσι τον έλεγαν οι συνάδελφοί του, γιατί αυτοί πήγαιναν μπροστά, ας πούμε ψάχνοντας για ψάρια, μελανούρια συνήθως, δε βλέπανε ούτε λέπι στην πλώρη τους και ο Αντρέας που ακολουθούσε πίσω τους, έλεγε στο σύντροφό του: -Μη χτυπάς τα κουπιά, μη βήχεις, μην αναπνέεις, σωρό τα μελανούρια επάνω μας.

Γι αυτούς όμως που πήγαιναν στη Χαλκιδική, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα ωσότου φτάσουν. Δεν ήταν όπως τα Κυκλαδονήσια που ήταν δίπλα στο Λαύριο ή στο Σούνιο. Αυτοί ξεκινώντας από Ανάβυσσο ή Λαύριο με τα κουπιά, αν δεν είχε βολικό καιρό να ανοίξουν λατίνι, έφταναν στη Χαλκίδα μετά από 20-30 ώρες κωπηλασίας συνεχόμενες, δίχως αναπνοή, ούτε φαΐ, μόνο τσιγάρο. Εκεί ήταν η πρώτη στάση τους στον Καράμπαμπα. Έβγαιναν έξω περιμένοντας να γυρίσουν τα νερά του καναλιού πρίμα, για να περάσουν από την άλλη μεριά της γέφυρας.

Στη συνέχεια φουντάριζαν δίπλα σε μια σκάλα που ήταν αραγμένη η βάρκα του Διαμαντή Σπετσιώτη (του Ρόλο). Τους φιλοξενούσε σαν αδέλφια του, ενώ έβλεπε πρώτος τις βάρκες, γιατί το σπίτι του ήταν δίπλα στη θάλασσα. Στην ξενιτιά ο πατριώτης είναι πιο κοντινός κι από τον αδελφό. Θυμόταν κι αυτός τα περασμένα στην πατρίδα την Ερμιόνη, κρασί μπόλικο και κάνα σκουπιδάκι στο μάτι, έφερνε μπόλικα δάκρυα σε όλους. Παραπατώντας έμπαιναν στις βάρκες, τραγουδώντας έλυναν παλαμάρι και πάλι μεθυσμένοι-ξεμέθυστοι έπιαναν τα κουπιά και με νέο κουράγιο έφερναν βόλτα τη νοτιοδυτική πλευρά της Εύβοιας και έπαιρναν ανάσα στους Ωριούς, βόρεια πλευρά. Κωπηλασία εικοσάωρη περίπου. Ένα κομμάτι ψωμί, ένα χέρι ελιές για φαΐ, ύπνος λίγες ώρες και πάλι κωπηλασία, αν δεν είχε αέρα για πανί.

Πιάναμε Σποράδες , Σκιάθο, Σκόπελο, Λιδρόμια, κυρά Παναγιά. Εκεί καθόμαστε 2-3 μέρες ψαρεύοντας. Τα ψάρια και οι αστακοί με το πυροφάνι περπατάγανε μέχρι μια οργιά βάθος. Μ’ ένα σουγιά, θυμάμαι ο πατέρας μου και ο θείος μου Νίκος Μητρώκας, τρύπαγαν τους κάλους που τους είχαν κάνει τα κουπιά στα χέρια, να φύγει το νερό που είχαν μαζέψει οι κάλοι, τα βούταγαν στη θάλασσα να ψήσουν και τη δεύτερη-τρίτη μέρα ήταν και πάλι έτοιμοι για την τελική κωπηλασία.

Τώρα όμως μπροστά τους είχαν πέλαγος, το Βόρειο Αιγαίο δεν έπαιζε. Η στεριά μπροστά τους (Χαλκιδική) δεν φαινόταν και αυτό ήταν καλό σημάδι για να αμολήσουν για κει. Απόσταση 45 μίλια το πιο κοντινό ποδάρι της, το Πόρτο Κουφό από κυρά Παναγιά. Όταν ο ορίζοντας ήταν καθαρός και η ορατότητα μεγάλη και φαινόταν η στεριά, περιμένανε κακοκαιρία, Βαρδάρη από Θεσσαλονίκη και ακόμα κι αν ήταν καλοσύνη δεν αμολιόντουσαν για Χαλκιδική. Ο Γραίγος ( βόρειο-ανατολικός άνεμος), όσο αφήναμε την κυρά Παναγιά φρεσκάριζε και μετά από κάνα-δυό ώρες στην πλώρη μας μια σκούρα σκιά άρχισε να δημιουργείται. Ήταν η Χαλκιδική μπροστά μας, που είχε αρχίσει να φαίνεται πια. Η αναπνοή άρχισε να γίνεται πιο εύκολη.

Τα σκαμπίλια στη δεξιά μάσκα της βάρκας άρχιζαν να μας ενοχλούν, ενώ πριν μας έβγαζαν τα μάτια, γιατί το αλάτι της θάλασσας έπηζε πάνω μας και τα ρούχα κολλούσαν και πάγωναν από το νερό και τον αέρα.

Η πλώρη της βάρκας καρφωμένη στο βοριά, η δεξιά πλευρά της έξω από τη θάλασσα και η αριστερή πατημένη μέσα. Το μαντάρι στο ένα χέρι του συντρόφου και η σκότα στο ένα χέρι του καραβοκύρη και στο άλλο χέρι η λαγουδέρα, έδειχναν τη σοβαρότητα πλέον και τα ζόρια της αρμενισιάς. Δηλαδή ο κίνδυνος πια για τη ζωή ήταν ορατός, αλλά πέρα βρέχει... γι αυτούς!

Το πρόσταγμα του καραβοκύρη <<το μαντάρι στο χέρι>> ήταν μια ανατριχίλα ενός ή δύο λεπτών, στη συνέχεια η στεριά που όλο και καθάριζε μπροστά μας δείγμα ότι όλο και ζυγώνουμε και προσπαθούσαμε πια να διακρίνουμε το Πόρτο Κουέλο ή την Καλογριά, πού ακριβώς δηλαδή είχαμε την πλώρη (ήταν πια η πορεία μας). Το ποδάρι του Αγίου Όρους είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, πανύψηλη η άκρη του και η κορυφή του Όρους μυτερή και πάντα χιονισμένη δεν άφηνε αμφιβολίες. Η αντοχή της βάρκας στα όριά της πια , γιατί όσο ζυγώνεις στη στεριά ο αέρας είναι πάντοτε πιο δυνατός και τα κύματα πιο μεγάλα. Γιατί οι κάβοι πάντα κάνουν ρέματα δυνατά και πάνε κόντρα στον αέρα, δηλαδή η ίδια η θάλασσα κινείται τις περισσότερες φορές κόντρα στον καιρό και τα κύματα είναι πολύ δυνατά και επικίνδυνα. Η παραμικρή απροσεξία μπορεί να στοιχήσει τη ζωή σ’ αυτούς που έπαιξαν μαζί της....

Όταν πια πιάναμε Μαραθιά στον πρώτο κάβο του Πόρτο Κουφό, πηδάγαμε έξω, ανάβαμε φωτιά να στεγνώσουμε ό,τι ρούχα μπορούσαν να στεγνώσουν, τα πλάφια να στραγγίξουν από τα νερά, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε. Το πλάφι ήταν ένα είδος κουβέρτας, ας πούμε πολύ χοντρής, σαν αυτό που στρώνουν οι γυναίκες το Χειμώνα στο πάτωμα του σπιτιού. Όπως κι αν είχε πάντως, ωσότου στεγνώσουμε περνούσαν δυό-τρεις μέρες. Η δουλειά με τα σημερινά μάτια απάνθρωπη και για εξωγήινους ή τέρατα αντοχής. Τότε τίποτα το ιδιαίτερο. Ο κουπάς από την Ανατολή έως τη Δύση σχεδόν του ήλιου, όρθιος στο ένα πόδι, να στηρίζεται και το άλλο, να ακολουθεί τις κινήσεις του κορμιού μια μπρος, μια προσοχή και δώστου να φτύνει μες τις παλάμες του ή να τα βουτά στη θάλασσα για να μαλακώνουν και να μη γλιστράνε τα κουπιά από τα χέρια. Ο γυαλάς μέχρι την κοιλιά χωμένος στο κοστάκι και το υπόλοιπο κορμί να κρέμεται από αυτό έξω, οι ώμοι και το κεφάλι χωμένα μες το γυαλί, βρεγμένος όλη μέρα στήθος και χέρια. Με κρύο το Χειμώνα, ακίνητος, να βλέπει και να ψάχνει το βυθό για χταπόδια ή σουγγάρια. Για να μπει όμως το χταπόδι ή το σουγγάρι στη βάρκα χρειαζόταν μαστοριά και κόπος, ειδικά το σουγγάρι. Από φαΐ ο κουπάς, έτρωγε και καμιά μπουκιά ψωμί, μπορούσε. Ο γυαλάς όμως, κρεμασμένος όλη μέρα στο γυαλί, κοιλιά και στήθος πατημένα στο κουστάκι; Φαΐ και νερό γι αυτόν ήταν το τσιγάρο. Θυμάμαι τον πατέρα μου κάθε πρωί που ξύπναγε, έβαζε τα χέρια του στη θάλασσα, έπιανε νερό και έπλενε τη μούρη του. Σκούπιζε αμέσως τα χέρια σε μια πετσέτα και άνοιγε την κούτα με τα τσιγάρα. Φούκα ή Ματσάγγου η μάρκα 88 τσιγάρα η κούτα είχε μέσα και το βράδυ ή το πρωί της άλλης ημέρας άνοιγε την επόμενη. Αυτό ήταν το φαΐ του όλη μέρα. Το βράδυ που αράζαμε στον κάβο έπρεπε να χτυπήσουμε τα χταπόδια όσα κι αν είχαμε 50-70 οκάδες, να τα παρουλήσουμε, να ανοίξουμε τις κατσούλες τους, να τα απλώσουμε στις αντένες. Και μερικά σουγγάρια να τα περάσουμε στο σκοινί και να τα φτιάξουμε.

Μαζεύαμε τα ξύλα για τη φωτιά για μαγείρεμα. Δυό πέτρες, μέγεθος τούβλου περίπου, στη γη δίπλα-δίπλα, το καζάνι πάνω τους κι από κάτω τα ξύλα ανάβουν φωτιά και το φαΐ το ίδιο κάθε μέρα μέχρι και το τέλος του ταξιδιού Αγίων Αναργύρων, τέλη Ιουνίου ή τέλη Αυγούστου. Χταπόδι με μανέστρα σήμερα, με μακαρονάκι αύριο, με σπαγέτο μεθαύριο, με ρύζι αντί μεθαύριο, με πατάτες την άλλη μέρα. Ύπνος στο αμπάρι της βάρκας, μια τρύπα μήκος δύο μέτρων περίπου, φάρδος ενάμισι μέτρο, ύψος μισό μέτρο περίπου. Εκεί μέσα κοιμόντουσαν 2-3 άντρες στην Ελλάδα και τέσσερεις στην Αφρική. Τα γόνατα στο στήθος, ακινησία μέχρι πρωίας και η τέντα, τα κεραμίδια της βάρκας, να στάζουν όλη νύχτα νερό βρόχινο ή αγιάζι.

Αυτές οι συνθήκες ζωής ήταν ίδιες για όλους τους ταξιδιάρηδες ψαράδες. Οι ίδιες φουρτούνες, η ίδια ξενιτιά και τα βάσανά της. Το μόνο που άλλαζε ήταν ότι οι μεν έτρωγαν χταπόδι σε όλο το ταξίδι, οι δε έτρωγαν ψάρια (οι εκτός Χαλκιδικής). Υπήρχαν όμως και εξαιρέσεις.

Όταν ερχόταν η μεγάλη Πέμπτη, οι βάρκες βγαίνανε στην ξηρά και ξανάπεφταν στη θάλασσα τη Δευτέρα της Αναστάσεως. Κάναμε Πάσχα συνήθως στα Μαρμαρά.


Θυμάμαι ο πατέρας μου είχε μια μεγάλη σημαία, πιο μεγάλη και από τη βάρκα. Έπαρση σημαίας μεσίστια όμως γινότανε από Μεγάλη Πέμπτη , έως μεγάλο Σάββατο μεσημέρι. Η έπαρση γινόταν κανονικά. Και η υποστολή Δευτέρα, που έπεφταν και όλες οι βάρκες στη θάλασσα. Όλες αυτές τις μέρες όλοι ήταν μεθυσμένοι και τη μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι σ’ ένα παραλιακό μαγαζάκι δίπλα στις βάρκες, άκουγες τραγούδια μπερδεμένα με τη << Ζωή εν τάφω ..>>, το << Αι Γενεαί αι πάσαι..>>, το << Χριστός Ανέστη>> και στη << θάλασσα θα πέσω καλέ, να πιάσω την ποδιά σου, με τα κεντήματα>>. Πρωτοτραγουδιστής ο πατέρας μου και οι άλλοι ακολουθούσαν. Ο μπάρμπα Μιχάλης ο Κοντίλης του έλεγε:

- Ρε μπαζανάκη, μέθυσες και δεν ξέρεις τι λες. Άκου το Γενεαί πάσαι μαζί με το Χριστός Ανέστη!

- Ου τεχίτε, δεν είμαστε καλά. Λάζαρεεεε, βάλε το γραμμόφωνο.

Εκεί γινόταν το έλα να δεις. Με το ζόρι, με το καλό, όλοι όρθιοι για χορό. Ο Λάζαρος ο ταβερνιάρης με μια κανάτα ρακί και ένα δίσκο για τα ποτήρια κέρναγε κάνα δυο τρεις φορές. Στη συνέχεια το δίσκο τον έπαιρνε ο Κοντίλης, καθόταν καθιστός στη μέση του χορού και χτυπούσε το δίσκο κάτω στο τσιμέντο, μέχρι που τσάκιζε.

Εμείς τα παιδαρέλια κάναμε τη βόλτα με φίλους της ηλικίας μας, με τις αδελφές των φίλων, όλοι μαζί μια οικογένεια. Εγώ εκεί πάνω είχα περισσότερους φίλους από ότι είχα εδώ στην Ερμιόνη. Τα σπίτια τους ανοιχτά για όλους. Το Πάσχα μας γέμιζαν τις βάρκες κουλούρια, γλυκά κ.λ.π. το χταπόδι το ξερό, τα τσουβάλια τα σουγγάρια, όλα σε όποιο σπίτι μας βόλευε. Περνώντας το Πάσχα και ρίχνοντας τις βάρκες στη θάλασσα, ο κάθε καραβοκύρης είχε τα δικά του μέρη για δουλειά. Ο πατέρας μου δούλευε στο Άγιο Όρος , Αμολιανή, Βορβορού. Μαζί μας είχαμε και τον μπάρμπα Τάσο τον Καρακώτσα, κουσέρβα πάντοτε. Οι άλλοι καραβοκύρηδες δούλευαν από Πόρτο Κουφό έως και τη Μηχανιώνα, κοντά στη Θεσσαλονίκη. Σ’ αυτά τα μέρη πηγαίναμε κι εμείς μετά των Αγίων Αναργύρων (30 Ιουνίου) για σουγγάρια πια στα φύκια, όταν κρατούσαμε το ταξίδι μέχρι Σεπτέμβρη. Στην Αμολιανή που ήταν και η έδρα της δουλειάς μας, ας πούμε, τα σπίτια της παραλίας που αράζαμε ήταν όλα δικά μας. Οι άνθρωποι αυτοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία , πολύ φιλόξενοι. <<Καπτάν Παύλο, καπτάν Τάσο, ότι θέλετε να βγάλετε έξω, ελάτε σπίτι μου, ο ένας στο δικό μου, όχι στο δικό μου, ο άλλος>>. Κάθε Κυριακή στην πλατεία του νησιού που είχε και δυό καφενεία κι ένα μεγάλο αλώνι με τσιμέντο για πίστα χορού, γινόταν το έλα να δεις μόλις νύχτωνε. Πρώτος και καλύτερος εγώ και ο Κώστας ο Καρακώτσας. Είχαμε και τον μεζέ εμείς, τα χταπόδια τα μελίχλωρα που ήταν τρεις ή τέσσερες μέρες απλωμένα, ούτε ξερά, ούτε χλωρά, η μυρωδιά τους σε τρέλαινε και το ρακί το πίναμε σα νεράκι( στη Χαλκιδική πίνουν το ρακί, όπως εμείς το κρασί). Η παρέα μας πάντοτε όλα τα παιδαρέλια του νησιού.

Όταν μέσιαζε ο Ιούνιος, πιάναμε το Άγιο Όρος για να πουλήσουμε ξερό χταπόδι. Το φέρναμε βόλτα μέχρι Στρατόνι και Ιερισσό. Εάν πουλάγαμε και τα λεφτά έφθαναν για να βγάλουμε ταξίδι μέχρι Σεπτέμβρη, μέναμε για σουγγάρια, αν όχι σχολάγαμε. Μαζεύαμε τα συμπράγκαλα και ξεκινάγαμε επιστρέφοντας για Ερμιόνη.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν πιο εύκολο, γιατί τα μελτέμια μόλις άρχιζαν, ήταν καλοσυνάτα και το ταξίδι ξεκούραστο και γρήγορο, δυό-τρεις μέρες από Χαλκιδική – Ερμιόνη, ερχόμαστε πρίμα πια. Φτάνοντας στα Τσελεβίνια, μάϊνα τα πανιά. Ζυγώναμε με τα κουπιά και πάλι ανάβαμε το καντήλι στην Παναγίτσα και συνεχίζαμε για τα Μαντράκια. Το ξερό χταπόδι 400-500 οκάδες οι δυό βάρκες, το αγόραζε σχεδόν πάντα ο μπάρμπα Σαράντος Δημαράκης.

Αδειάζαμε τις βάρκες από όλα τα πράγματα, όλοι όσοι είχαμε σχολάσει το ταξίδι και είμαστε εδώ, τις βουλιάζαμε και τις φέρναμε τούμπες συνέχεια μέσα στη θάλασσα, για να πλυθούν. Τις αφήναμε αναποδογυρισμένες μια μέρα για να ψοφήσουν οι κατσαρίδες. Την άλλη μέρα πάλι βουτιές, τουμπάρισμα της βάρκας, ξεβούλιαγμα, βγάλσιμο στην ξηρά για βάψιμο.

Το άσπρο και μπλε χρώμα ήταν αυτό που προτιμούσαν οι θαλασσινοί για τις βάρκες τους. Το μπλε ζουναράκι με λάδι το πρόσεχαν πολύ οι μερακλήδες. Το όνομα της βάρκας μπροστά στη μάσκα δεν το ‘γραφε όποιος-όποιος, είχε <<ειδικό>>. Οι πιο μερακλήδες και λεβέντες ήσαν ο Νίκος Κολινέκας και ο Μανόλης Μουτάρης. Αυτοί και τις ώρες του ψαρέματος το σουγγάρι το ‘χαν στα δόντια. Δεν έπρεπε στη βάρκα να υπήρχε πουθενά, ούτε τρίχα. Υπήρχαν βέβαια και οι ρέμπελοι. Θυμάμαι μια φορά τον << ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ>>, φρεσκοβαμμένο στο Μπογάζι του Δοκού και Μουζάκι με Γραίγο δυνατό. Το σκαμπίλι έφτανε έως την τσούντα του λατινιού, ερχόμαστε στα Μαντράκια για άραγμα. Όταν πήδησα έξω, η βάρκα μου φαινόταν σαν στραβή. Ήμουν και μικρός:

- Καλέ πατέρα, πώς είναι έτσι η βάρκα;

- Πώς είναι ρε παιδί μου;

- Δεν είναι η βάρκα μας.

- Τι έπαθες ρε παιδάκι μου;

Ο πατέρας μου τα γράμματα (το όνομα), τα ‘ χε γράψει με μελάνι του χταποδιού και το δυνατό σκαμπίλι τα ‘χε σβήσει.

-Ο! τεχίτε Παύλο, ρεζίλι γίναμε, του ‘πε ο θείος Νίκος.

Για τον πατέρα μου πέρα βρέχει. Έβγαλε κάνα δυό μελάνια από τα χταπόδια, τα ξανάγραψε εκεί επί τόπου και μετά από κάνα δυο μέρες που τραβήξαμε έξω τη βάρκα, ήταν Γαρμπής ο καιρός και στα Μαντράκια δε στεκόσουν, πλύναμε την πλώρη, τη μάσκα δυό-τρία γράμματα ήταν ανάποδα γραμμένα, γιατί ανάποδα τα έγραψε ο πατέρας μου σκυμμένος από πάνω προς τα κάτω. Από τότε το ‘γραφα εγώ με το όνομα το ψιλό πινελάκι...

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας - ... Η ευθύνη της ψήφου μας στις επερχόμενες εκλογές γεννάει φόβο και τρόμο!! ....

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

H ψήφος μας παγιδευμένη στο αδιέξοδο

Christos Yiannaras | 25 Feb 2019

Η ​«αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ο κοινοβουλευτισμός, είναι κατάκτηση του ανθρώπου στη Νεωτερικότητα, επίτευγμα προόδου; Οχι, είναι μια συνταγή, μια πρόταση τρόπου οργάνωσης της συλλογικότητας. Η πραγματοποίηση του τρόπου, η εκτέλεση της συνταγής, αυτή ναι, μπορεί να είναι κατάκτηση, επίτευγμα προόδου – σε σύγκριση με το μεσαιωνικό παρελθόν της Ευρώπης.

Με άλλα λόγια: Μια συλλογικότητα ενδέχεται να είναι «δημοκρατικά» οργανωμένη, αλλά να μην έχει δημοκρατία. Να έχει κοινοβούλιο, κόμματα, καθολική ψηφοφορία, ελευθερία λόγου, όλες τις εξ ορισμού λειτουργίες της δημοκρατίας, αλλά οι λειτουργίες να μη λειτουργούν, η ύπαρξή τους να είναι προσχηματική, μια παντομίμα που υπηρετεί ψευδαισθητικές εντυπώσεις. Να ονομάζεται «δημοκρατία» και στην πραγματικότητα να πρόκειται για κομματοκρατία, για ολιγαρχία ή για πρωθυπουργική μονοκρατορία.

Πώς να ξεχάσει κανείς ότι ο Χίτλερ κέρδισε με νομότυπες εκλογές την εξουσία; Οτι ο φρικώδης σταλινικός ολοκληρωτισμός ονομαζόταν «Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών»! Οτι μια στεγανή απολυταρχία κομματικού κράτους φιγουράριζε σαν «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό (δηλαδή, κοινωνιοκεντρικό) Κίνημα»! Ευκολότατα η χαζοχαρούμενη αισιοδοξία της Νεωτερικότητας διολίσθησε στην ψευδαίσθηση (ή εσκεμμένη εξαπάτηση) ότι: αρκεί να λανσάρεις τη συνταγή, για να ταυτιστείς συνειρμικά με το, έστω και ανύπαρκτο, επίτευγμα.

Ακόμα και σήμερα, ύστερα από τόσες καπηλείες, πληρωμένες με αίμα και εφιαλτική δυστυχία πλαστογραφίες και απάτες, ακόμα σήμερα η συνταγή της παραπλάνησης έχει τα πρωτεία: Ακόμα και οι πιο απάνθρωπες δικτατορίες ακκίζονται στη διεθνή σκηνή σαν «δημοκρατίες» – η τραγελαφική αγυρτεία επιβιώνει προκλητικά και αναιδέστατα. Στη χώρα μας η «Ριζοσπαστική» Αριστερά (όχι η οποιαδήποτε!) λειτουργεί σαν η πιο πειθήνια θεραπαινίδα του Διεθνούς Καπιταλιστικού Συστήματος και κόμματα σταλινικής ή και χιτλερικής θρησκοληψίας γίνονται δεκτά, με κάθε άνεση, στο «δημοκρατικό» μας κοινοβούλιο.

Σωρεία τα φιμωμένα, βασανιστικά ερωτήματα: Γιατί υπάρχει το Σύνταγμα (κατόρθωμα, υποτίθεται, της Νεωτερικότητας); Γιατί δεν ελέγχει κανείς, αν, τουλάχιστον, τα «Καταστατικά» των κομμάτων συντονίζονται με τις αρχές του Συντάγματος; Γιατί αποδεχόμαστε, όλοι παθητικά, να είναι η «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία «μπαίγνιο» των κατά καιρούς μαγείρων του εκλογικού συστήματος, της δόλιας μοδιστρικής καθορισμού ορίων των εκλογικών περιφερειών; Γιατί δεν συγκρίνει κανείς στην Ελλάδα, την έκταση, την ένταση, την ωμότητα της βίας που ασκήθηκε, προκειμένου να διαλυθεί το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στο Σύνταγμα; Να τη συγκρίνει με την παιγνιώδη μετριοπάθεια της αστυνομίας στην αναμέτρησή της, κάθε βράδυ, με την παρανοϊκή κακουργία στα Εξάρχεια;

Είναι πια περισσότερο κι από φανερό ότι η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» (ο κοινοβουλευτισμός) σήμερα αποδείχνεται στην πράξη η πιο εύχρηστη λεοντή, για να καμουφλάρεται η αδίστακτη απανθρωπία του αμφιπρόσωπου Ιστορικού Υλισμού (μαρξιστικού και καπιταλιστικού) στη Νεωτερικότητα. Η απανθρωποποίηση του ανθρώπου, η αποθηρίωσή του όταν σχεδίαζε τη φρικωδία του Αουσβιτς ή της Κολιμά, είναι ίδια, πανομοιότυπη, με την απανθρωπία (οσοδήποτε ραφιναρισμένη) των «παιγνίων» που στήνουν οι εφιαλτικά απρόσωπες «Αγορές» σήμερα.

Το πεδίο της πολιτικής είναι ολοφάνερα παγιδευμένο, η αντίσταση της ανθρωπιάς στην απανθρωπία οφείλει να αλλάξει γήπεδο:...

>>>>>>>>>>

Άκρα του τάφου σιωπή. Ουδεμία απάντηση...από τριτοετείς φοιτητές της Παντείου! - Ουδείς γνώριζε για τη μάχη του Μαραθώνα!!...

Χωρίς γνώση της ιστορίας δεν υπάρχεί μέλλον σε ένα λαό! - Συνέχεια...

14 Μαρτίου 2013 

Αίσθηση και έντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει στην πανεπιστημιακή κοινότητα το τραγελαφικό περιστατικό που αποκάλυψε ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Δονάτος Παπαγιάννης. Όταν ρώτησε 300 φοιτητές του να του πουν τι ξέρουν για τη Μάχη του Μαραθώνα, στην αίθουσα επικράτησε νεκρική σιγή. Την κατάσταση έσωσε μια φοιτήτρια, η οποία αν και αλβανικής καταγωγής, περιέγραψε με καταπληκτική ακρίβεια τα γεγονότα της μάχης. Σύμφωνα με όσα ανέφερε με γλαφυρό τρόπο ο καθηγητής στην εφημερίδα «Espresso»:

«Το μάθημα γίνεται σε προχωρημένο εξάμηνο του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης. Το παρακολουθούν περίπου τριακόσιοι φοιτητές. Υπό προθεσμία δηλαδή, νέοι επιστήμονες. Κάποια στιγμή ο λόγος στρέφεται στον Μαραθώνιο που έλαβε χώρα στην Αθήνα και προκάλεσε μάλιστα το ενδιαφέρον σε αθλητές όλου του κόσμου, αλλά και του ελληνικού κοινού, αφού προβλήθηκε live από την τηλεόραση» σημείωσε και πρόσθεσε:
«Ρώτησα με την ευκαιρία τους φοιτητές μου να μου πουν, λόγω ποιου γεγονότος οργανώνεται ο συγκεκριμένος αγώνας δρόμου. Άκρα του τάφου σιωπή. Ουδεμία απάντηση... Ουδείς γνώριζε! Επέμεινα... «Δεν θα προχωρήσω την παράδοση του μαθήματος, αν δεν ακούσω απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα» είπα. Σιωπή. Ξάφνου σηκώνεται ένα χέρι. Με αυτοπεποίθηση. Δεν τρέμει. Νιώθω μια ελαφριά εκτόνωση. «Επιτέλους, γνωρίζει ένας» σκέφτηκα. Σώθηκε τουλάχιστον η τιμή του πανεπιστημίου».

«Αγαλλίαση»
Όπως αποκάλυψε ο ίδιος: «Ήταν φοιτήτρια. Με άψογη εκφραστική λεπτότητα και με καταπληκτική ακρίβεια περιέγραψε τα γεγονότα της μάχης του Μαραθώνα. Ένιωσα μια κρυφή αγαλλίαση. Αλλά ταυτόχρονα και περηφάνια για την πληθωρική ευρυμάθεια της φοιτήτριάς μου, έστω κι αν ήταν μία και μοναδική. Για να την επιβραβεύσω, τη ρώτησα πώς τη λένε και από ποιο μέρος της Ελλάδας είναι (με τον ενδόμυχο φόβο μήπως ήταν από τον Μαραθώνα!) Με έμφυτη ταπεινότητα μου απάντησε: «Με λένε Συλβάνα και είμαι από την Αλβανία».

Πηγή

http://www.iefimerida.gr/

Παράνομα κυκλώματα δρουν ανενόχλητα στο Δήμο Ερμιονίδας!!!

...Επιστρέφει ο Παύλος Δαγρές στον τόπο των υπό διερεύνηση σκανδάλων της ΔΕΥΑΕΡ...

-------------------------------------------------------------------------------------------

e-mail στο blog...
Σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε το επισυναπτόμενο κείμενο.

Ευχαριστώ

Παύλος Δαγρές

Εκπρόσωπος Σωματείου

Ένωση Πολιτών

Ενάντια στη Διαφθορά

Τηλ. 6943570958 

Παράνομα κυκλώματα δρουν ανενόχλητα στο Δήμο Ερμιονίδας

Με δικούς τους νόμους ενεργούν, κάποιοι, κυρίως στη ΔΕΥΑ, του προαναφερομένου Δήμου.

Μήπως υπάρχουν μερικοί που τους καλύπτουν;

Ποιοι;  Και γιατί;

Θεωρούμε δε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση της κας  ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ  ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ έτσι ώστε να αποκαλυφθεί πλήρως η αναμενόμενη αλήθεια, που θα φέρει ηρεμία στην ταραγμένη τοπική κοινωνία του Δήμου, που τόσο πολύ έχει εξοργισθεί, εξαιτίας της παράνομης και προκλητικής συμπεριφοράς κάποιων …. αρμοδίων του Δήμου.

Όπως του αντιπροέδρου της ΔΕΥΑΕΡ ο οποίος δεν ψηφίζει  παράνομα στο Δ.Σ. μόνο υπέρ της απευθείας ανάθεσης Έργων, για τη ΔΕΥΑΡ, σε εταιρεία των αδελφών του, αλλά ψηφίζει στο Δ.Σ. και υπέρ του διορισμού του ως έμμισθου μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου.

Όπως φαίνεται στην αριθ. Αποφ. 173/2015 ΑΒΑΩΣΦΨΟΡ3Θ-ΣΕΡ.

Θέμα: Αμοιβή έμμισθου μέλους Διοικητικού Συμβουλίου

………… Σύμφωνα με την 115/2014 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας η επιχείρηση  όρισε ως έμμισθο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου τον κ.  Π.Α. με δεδομένο ότι: α)απουσιάζει το μόνιμο προσωπικό της επιχείρησης λόγω αναδρομικών και αναρρωτικών αδειών, β)τις συνεχείς αυξημένες απαιτήσεις της επιχείρησης στον τομέα  της τεχνικής υπηρεσίας και της αποκατάστασης των επαναλαμβανόμενων βλαβών του δικτύου.

…………. Ο μηνιαίος μισθός του Π.Α. ορίστηκε στο ποσό των 630.00  €. Η απόφαση αυτή διαβιβάστηκε προς την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου Δυτ. Ελλάδας και Ιονίου για την έκδοση της σχετικής απόφασης του Γενικού Γραμματέα  …………… Κατόπιν με το έγγραφό της η Γενική  Γραμματέας με αριθμ. πρωτ. 15202/946/05-3-2015 μας διαβίβασε την απάντηση του Υπουργείου Εσωτερικών και μας γνωστοποίησε ότι η διάταξη της παρ. 7 του άρθρου 3 του Ν.1069/1980 σχετικά με τον ορισμό μέλους του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΕΡ με πλήρη απασχόληση και αμοιβή κατέστη ΑΝΕΝΕΡΓΗ!!!

Στη συνέχεια με την απόφαση 71/2015 του Δ.Σ. της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας ανακαλείται η 115/2014 απόφαση του Δ.Σ. της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας. Κατόπιν  η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου Δυτ. Ελλάδας και Ιονίου με το έγγραφο της με αρ. πρωτ. 64820/4231/11-8-2015 μας διαβίβασε την απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών  περί ορισμού μέλους Δ.Σ. ΔΕΥΑ με πλήρη απασχόληση, στην οποία αναφέρεται ότι η διάταξη της παρ. 7 του άρθρου 3 του Ν.1069/1980 είναι ΕΝΕΡΓΗ!!!

Αξιότιμη κα Εισαγγελέα Αρείου Πάγου

Είναι δυνατό να συμβαίνουν αυτά σε μία  χώρα;

Συνέχεια στην Αρ. Αποφ. 173/2015 της ΔΕΥΑΕΡ ο πρόεδρος του Δ.Σ. Ιωάννης –Π……… αναφέρει: Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνω εκ νέου το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας κ. Π.Α. να ασχοληθεί με πλήρη απασχόληση και αμοιβή 990.00 €!!! Μηνιαίως. Οι αρμοδιότητές του θα είναι οι εξής:

1)Έλεγχος γεωτρήσεων δεξαμενών

2)Έλεγχος χλωρίωσης

3)Δρομολόγηση και έλεγχος βλαβών  του δικτύου ύδρευσης

4)Έλεγχος συντήρησης οχημάτων της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας

5)Έλεγχος παρακολούθησης και διάθεσης υλικών για αποκαταστάσεις των βλαβών.

Ο Γενικός Γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου με την Αριθ. Πρωτ. 75211/4861/6-10-2015 ΑΔΑΒΧ7ΠΟΡ1Φ-ΝΤΠ ενέκρινε το διορισμό του αντιπροέδρου του ΔΣ της ΔΕΥΑΕΡ ως υπαλλήλου πλήρους απασχόλησης, λαμβάνοντας υπόψη εκτός των άλλων εγγράφων – όπως αναφέρει – και την αριθμ. 173/2015 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας όπου εκεί ο τότε ασκών καθήκοντα Γενικού Γραμματέα κ. Διονύσιος Παναγιωτόπουλος, θα διαπίστωσε ότι σε σύνολο επτά (7) μελών του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΕΡ ήταν παρόντα τέσσερα (4) και μεταξύ των τεσσάρων (4) ήταν και ο αντιπρόεδρος Π.Α. ο οποίος ψήφισε και αυτός υπέρ του διορισμού του ως υπαλλήλου πλήρους απασχόλησης στη ΔΕΥΑΕΡ κατά παράβαση του νόμου Διοικητικής Αρχής και αμεροληψίας 2690/1999 όπου στο άρθρο 7 αναγράφεται …… Τα μονομελή όργανα καθώς και τα μέλη των συλλογικών οργάνων οφείλουν να απέχουν από κάθε ενέργεια ή διαδικασία που συνιστά συμμετοχή σε λήψη απόφασης  η διατύπωση γνώμης ή πρότασης εφόσον

α)η ικανοποίηση προσωπικού συμφέροντός τους συνδέεται με έκβαση της υπόθεσης.

β)Είναι σύζυγοι ή συγγενείς εξ αίματος ή εξ αγχιστείας και ευθεία μεν γραμμή  απεριορίστως, εκ πλαγίου δε, έως και τετάρτου βαθμού με κάποιον από τους ενδιαφερόμενους.

Οι δεσμεύσεις αυτές αναφέρονται  και στον Νόμο 3463/2006 (ΦΕΚ 114/Α΄/8-6-2006 «Κύρωση του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων άρθρα 99  και 257 παράγραφος 2.

Οι γνωρίζοντες λοιπόν ότι ο συγκεκριμένος αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας παρανόμως ν ψήφισε υπέρ του διορισμού του ως υπαλλήλου πλήρους απασχόλησης, και το συγκάλυψαν, διέπραξαν όπως και ο ίδιος, το ποινικό αδίκημα άρθρο 254 του Ποινικού Κώδικα «ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΛΟΓΟΥ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ»

Όπως είχαμε δημοσιεύσει στις 7  Δεκεμβρίου 2018 με τίτλο  «βαρύτατα ποινικά αδικήματα στη ΔΕΥΑ Ερμιονίδας» όπου είχαμε την άμεση παρέμβαση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ναυπλίου, κάτι για το οποίο δεν έπραξε το Υπουργείο Εσωτερικών το οποίο για το ίδιο θέμα είχαμε ενημερώσει τον τότε Υπουργό από 25-5-2018 Αρ. πρωτ. 23125, που είχαμε καταγγείλλει ότι ο αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑ Ερμιονίδας συμμετείχε παρανόμως σε συνεδριάσεις του Δ.Σ. και ότι είχε ψηφίσει να δοθούν τέσσερις απευθείας αναθέσεις έργων σε εταιρεία των αδελφών του συνολικού ποσού 97.711,20 ευρώ με Φ.Π.Α. Τις:

1)Αποφ.67/2015/6/3/2015 ΑΔΑ ΩΡΑΔΟΡ3Θ-ΧΩΛ

2)Αποφ. 68/2015/6/3/2015 ΑΔΑ Ω3ΖΔΟΡ3Θ-158

3)Αποφ. 21/2017/9/1/2017 ΑΔΑ  ΨΦ630Ρ3Θ-ΑΡ8

4)Αποφ. 41/2017/24/01/2017 ΑΔΑ 01ζ00Ρ3Θ-ΥΓΕ

Χωρίς Γενικό Διευθυντή λειτουργεί η ΔΕΥΑ Ερμιονίδας παρότι ο νόμος και ο εσωτερικός κανονισμός της το προβλέπουν.

>>>>>>>>>>>>

Η δική μας αλήθεια και οι αλήθειες των άλλων…

Πολλές φορές μας δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσουμε την αντίληψη που έχουν κάποιοι συμπολίτες μας να εκφράζουν την άποψή τους, (και αυτό είναι θεμιτό και συνταγματικό δικαίωμα) αλλά να μη θέλουν να δημοσιοποιείται, έστω και ανώνυμα…

Εμείς όλο αυτό το χρονικό διάστημα που διατηρούμε το blog, όχι μόνο εκφράζουμε ελεύθερα και εγγράφως την άποψή μας για συμπεριφορές και πράξεις συμπολιτών μας που έχουν σχέση με τα κοινά μας συμφέροντα και μερικές φορές είναι πολύ σκληρές, αλλά επιζητούμε και τη δική σας άποψη επί των δικών μας, για να δούμε πόσο ορθά αυτές στέκουν!

Με ευκαιρία που μας δόθηκε… σας μεταφέρουμε λόγια του σοφού Σωκράτη που σχετίζονται με το θέμα μας. «Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τη δική μας αλήθεια, πριν τη φέρουμε αντιμέτωπη με την αλήθεια των άλλων. Έτσι κοντά στο δικαίωμα του καθενός να υποστηρίζει τη δική του άποψη, γεννιέται και το καθήκον να καταλαβαίνει και τις απόψεις των άλλων»

Εκείνο το καθήκον της εξετάσεως, της συζητήσεως, του διαλόγου, ο Σωκράτης εξετέλεσε σε όλη τη ζωή του και το θεωρούσε υπέρτατο καθήκον του ανθρώπου και ταυτόχρονα ύψιστο αγαθό.

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου δημοσιογράφος και εκδότης «πέρασε μέσα Έλληνα…» .

ΙΟΥΝΙΟΣ 2011

Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Ναύπλιο επισκέπτομαι και τα γραφεία της εφημερίδας «Ενημέρωση Πελοποννήσου» για να συναντήσω τον δημοσιογράφο εκδότη και διευθυντή της εφημερίδας Πολύδωρο  Δάκογλου .

Στη χθεσινή επίσκεψη κοντοστάθηκα για λίγο έξω από το γραφείο του και μόλις με είδε με καλωσόρισε ως εξής: «πέρασε μέσα Έλληνα» 

Στη συνέχεια της κουβέντας μας έκτος των άλλων… μου είπε: «Εμένα η θέση μου με τους Κουμουνιστές είναι γνωστή. Τους έχω απορρίψει. Όμως τους σέβομαι για τον αγώνα που κάνουν. Έτσι και με σένα. Σε διαβάζω καθημερινά, δεν συμφωνώ με όλα που γράφεις, άλλα σε εκτιμώ και σε σέβομαι για το πείσμα, την επιμονή σου και τον ανιδιοτελή αγώνα σου»

Και εγώ τον Πολύδωρο τον αγαπώ και τον σέβομαι, διότι παρ’ όλο που μου είχε ζητήσει να συνεργαστούμε αυτό δεν επετεύχθη, διότι τότε είχα δημιουργήσει μια πολύχρονη συνεργασία με την εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» κάτι που σεβάστηκε και ο ίδιος… Έκτοτε, είμαστε φίλοι.

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Φώτο από το στούντιο του καναλιού SYPER TV

Νέο βιβλίο - Έρευνα «Η εκπαίδευση των κοριτσιών στα Δίδυμα (1830 - 1930)»

 Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτη - Τζέννης Ντεστάκου

Με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουμε στους συμπολίτες μας, κυρίως τους Διδυμιώτες, αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο το τρίτο βιβλίο της έρευνάς μας για την Ιστορία της Εκπαίδευσης στην Ερμιονίδα κατά την πρώτη 100/ετία του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.

ü Πότε ξεκίνησαν οι Διδυμιωτοπούλες να πηγαίνουν στο σχολείο;

ü Πότε ιδρύθηκε και πού στεγάστηκε για πρώτη φορά το Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Διδύμων;

ü Πότε απόκτησαν τα κορίτσια του χωριού τη δική τους σχολική στέγη;

ü Ποιες ήσαν οι μαθήτριες της σχολικής χρονιάς 1928 - 1929, τελευταίας που λειτούργησε  ξεχωριστό σχολείο για τα κορίτσια;

Αυτές και άλλες νοσταλγικές πληροφορίες μαζί με τις προσωπικές μας απόψεις θα βρείτε στο βιβλίο. Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι σήμερα στο πλαίσιο της έρευνάς μας «Ιστορία της Εκπαίδευσης στην Ερμιονίδα» έχουν εκδοθεί και τα παρακάτω βιβλία:

1.   «Η εκπαίδευση στην Ερμιόνη κατά την Καποδιστριακή και Οθωνική Περίοδο (1829 - 1862)», Έκδοση Β΄ βελτιωμένη, Αθήνα 2016 και

2.   «Το Ελληνικό Σχολείο (Σχολαρχείον) Ερμιόνης (1890 - 1909)» με συμπληρωματικό τεύχος, Αθήνα 2017.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να τα βρουν στις βιβλιοθήκες Κρανιδίου και Ερμιόνης. Επίσης στο περιοδικό «Στην ΕΡΜΙΟΝΗ άλλοτε και τώρα», τεύχος 20, έχει δημοσιευτεί το άρθρο μας «Η εκπαίδευση στο Κάτω Ναχαγέ (Ερμιονίδα) κατά την Προεπαναστατική και Επαναστατική περίοδο», που αποτελεί την «εισαγωγή» στην έρευνά μας.

Φιλοδοξούμε να τη συμπληρώσουμε με τέσσερες ακόμη εκδόσεις και με μια σειρά σχετικών άρθρων, αν έχουμε υγεία! Έτσι ολοκληρωμένη η έρευνα θα αγγίζει τις εννιακόσιες (900) σελίδες.

Σας ευχαριστούμε για την αποδοχή και τη στήριξη και σας ευχόμαστε «Kαλή Aνάγνωση!»

Ιστορικά ντοκουμέντα και πρόσωπα στο Δήμο Κρανιδίου, πρώην Κοινότητα Κρανιδίου – Σπετσών.

Ο Δήμαρχος Κρανιδίου Μιχαήλ Χάσπαρης θήτευσε ως τοπικός δημοτικός άρχοντας επί 22 συναπτά έτη, πριν και μετά τον πόλεμο. Είχε τη φήμη αυταρχικού ανθρώπου ωστόσο σύμφωνα με τις πληροφορίες μας ήταν άνθρωπος δημιουργικός και πρόσφερε πολλά στο τόπο του.

Ένα έργο του που μάλιστα τιμήθηκε από τον Βασιλιά των Ελλήνων Παύλο ήταν και αυτό της υδροδότησης της πόλης του Κρανιδίου γύρω στο 1955. Στο έργο αυτό συνεισέφεραν οικονομικά και ο Σύλλογος Κρανιδιωτών Αμερικής.

Για την ιστορία να αναφέρουμε η υδροδότηση του Κρανιδίου έγινε από πηγάδι του Χάσπαρη που είχε στο κτήμα του και η πόλης υδροδοτείτο αρχικά με βρύσες, που είχαν τοποθετηθεί στις διάφορες γειτονιές του οικισμού.

.
Το 1958 ο Βασιλιάς Παύλος επισκεπτόμενος την Ερμιονίδα εγκαινιάζει και το έργο της δημοτικής ύδρευσης και απονέμει τιμητικά διπλώματα τόσο στο Δήμο όσο και στο Σύλλογο Κρανιδιωτών Αμερικής.

Τα διπλώματα αυτά ανέσυρε από χώρους όπου ήσαν καταδικασμένα στη λήθη της ιστορίας ο Δήμαρχος Κρανιδίου τότε Δ. Καμιζής και τα τοποθέτησε στο φυσικό τους χώρο στο Δημαρχείο Κρανιδίου, για να θυμόνται την ιστορία οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Σ’ αυτή την προσπάθεια θέλουμε να συμμετέχουμε και εμείς και εκεί αποβλέπει και αυτή η αναφορά μας.

Φώτο 1) Ο Δήμαρχος Κρανιδίου και παλαιότερα Κοινοτάρχης Κρανιδίου –Σπετσών Μιχαήλ Χάσπαρης. 2)3) τα διπλώματα του Βασιλέως των Ελλήνων Παύλου εκείνων των χρόνων.

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Τότε στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου και τώρα στην Ερμιόνη…

2/9/2011

Νοσταλγικές θύμισες γλυκόπικρες   με μια  στάλα (!)   Αιγαίο κάποτε…

8 και πλέον μποφόρ

Φώτο 1-2

Τώρα, απαθανατίζοντας από τη στεριά… αποβραδινό καλάρισμα παραγαδιού 
στη θάλασσα (!)  της «Μαγούλας» στην  Ερμιόνη 
από  επαγγελματία     Ερμιονίτη παραγαδιάρη ψαρά…             

Φώτο 3

Έτσι είναι,  αλλάζουν οι καιροί, αλλά οι επισημάνσεις για την ιστορία
 πρέπει να καταγράφονται!

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.