Από το προσωπικό μας αρχείο - συνέχεια ...

.......΄ Αντον για μας το έγραψες;;........

Όσοι έχουμε διαβάσει τα διηγήματα του Τσέχωφ το γνωρίζουμε. Οι άλλοι, που θα το διαβάσουν για πρώτη φορά, θέλουμε να μας πούνε, σε πόσες περιπτώσεις ταιριάζει το πιο κάτω διήγημα στη σημερινή ζωή μας. 

Αν δεν μπορείτε να συμμετάσχετε και σ' αυτό, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο για εσάς. 

Σας δίνουμε ένα παράδειγμα το ειδικό τέλος του 80% που μας επέβαλλε η δημοτική αρχή δια της ΔΕΥΑΕΡ και αυτό που έχουμε εισπράξει από εσάς (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων και όχι δημόσια...) μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι όπως πάντα, η μουγγαμάρα σας!! Γιατί είσαστε «πολιτισμένοι» δημότες – πολίτες  και «δεν θέλετε να πάρετε την κακιά χάρη» κατά τη γνωστή παλιά ρήση…

Εδώ είμαστε και σας περιμένουμε…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
e-mail στο blog.... Αργύρης Λέκκας  προς Εμένα

.......΄ Αντον για μας το έγραψες;;........

Γεύση από Τσέχωφ...

 «Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των

παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα

και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...

Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...

- Για σαράντα.

- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις

δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...

- Δύο μήνες και πέντε μέρες...

- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.

Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.

Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του

φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.

- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν

άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα

ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να

αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας

μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει

το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη

της, μα δεν έβγαλε άχνα.

- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το

πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί

είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο!

Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο

και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που

δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να

'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα

πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.

- Το 'χω σημειώσει!

- Καλά...

- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη

της. Κακόμοιρο κορίτσι!

- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την

κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...

Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.

- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας

μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!

Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...

Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε

στην τσέπη της.

- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.

Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. 
Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

- Και γιατί με ευχαριστείς;

- Για τα χρήματα.

- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;

- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...

- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό

μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! 
Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή;
 Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; 
Γιατί είσαι άβουλη;

- Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε...»

Άντον Τσέχωφ: Διηγήματα

Έτσι γεννήθηκε το αριστούργημα του «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στην ψυχή και το πνεύμα του Οδυσσέα Ελύτη!! ..

Nα θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι! - 

Γιατί χωρίς γνώση της ιστορίας, δεν υπάρχει μέλλον σ΄ένα λαό...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Victor Wolfvoet II – Hercules and Minerva Expelling Mars

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πως έγραψε το Άξιον Εστί:

«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημά μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του ’48 με ’51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια.

Φώτης Κόντογλου >>> Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν Ορθοδοξία, 

γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο

Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει.

Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ” άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.

Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου – η πρώτη ήτανε στην Αλβανία – που έβγαινα από το άτομό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να “χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσαν. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.

Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους – και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου “δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ” αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.

Κι έτσι γεννήθηκε το «Άξιον Εστί».

netakias.com

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας...

[...]Οριστικά αποκομμένος ο Νεοέλληνας από τη σύνολη προγενέστερη ελληνική γραμματεία – από τον Ομηρο ώς και τον Παπαδιαμάντη...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα

------------------------------------------------------------------------------------------

Εκχυδαϊσμός χωρίς αντιπρόταση

Christos Yiannaras | 11 Mar 2019

«Ο νόμος δεν μπορεί να στηρίξει το πνεύμα, ούτε να γεννήσει την επιθυμία της αρετής.

Αυτή είναι δουλειά του ποιητή ή του φιλοσόφου, που πείθουν 
επειδή ακριβώς δεν έχουν τη δύναμη να επιβάλουν. 

Η δύναμη που έχει η εξουσία δεν μπορεί να νομοθετήσει ενάντια στα πάθη της ανθρώπινης καρδιάς, όσο κι αν τα πάθη αυτά απειλούν να καταλύσουν την τάξη».

Το απόσπασμα είναι από τον αριστουργηματικό «Αύγουστο» του John Williams, στην πολύτιμη μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου («Gutenberg»). Μας προκαλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί, σε μια κοινωνία, να υπάρξει κάτι χειρότερο από την ανομία: Η απουσία ή η παράκαμψη του ποιητικού και του φιλόσοφου λόγου.

Ο νόμος δεν μπορεί να γεννήσει δυναμική σχέσεων κοινωνίας ούτε οι αετονύχηδες opinion makers μέτρα που να εκτιμούν την ποιότητα. Γι’ αυτό και μια κοινωνία που θέλει να σωθεί από τον εφιάλτη του εκχυδαϊσμού, τη λοιμική του αμοραλισμού και μηδενισμού, τιμά και φροντίζει τον δάσκαλο περισσότερο από τον δικαστή ή τον αστυνόμο, τον μεγάλο ποιητή περισσότερο από τον βουλευτή.
Στη σημερινή ελλαδική μας πραγματικότητα ο εκχυδαϊσμός έχει φτάσει στο καταληκτικό του στάδιο, τον μιθριδατισμό. Εχει γίνει αυτονόητο να μην υπάρχει πια πολιτική, μόνο εμπορία εντυπώσεων. Για να εμπορευθούν τις εντυπώσεις οι άνθρωποι της εξουσίας δέχονται και ανέχονται να γίνονται μαριονέτες των ανθρώπων του πλούτου. Δεν το θεωρούν διαφθορά, είναι ο κατεστημένος τρόπος για να κερδηθεί και ασκηθεί η εξουσία.
Κατεστημένη παντού η απόλυτη προτεραιότητα των εντυπώσεων, αποκλείει την επαφή με την πραγματικότητα. Την υποκαθιστούν τα ΜΜΕ με στρατιές από αναγκεμένους, στα όρια της λιμοκτονίας, δημοσιογράφους και ρομαντικούς (ακόμα) ή «εξαρτημένους» από το αλκοολίκι της δημοσιότητας «λογίους». Τα περιθώρια ασυδοσίας έντυπου και ραδιοτηλεοπτικού λόγου απεριόριστα, αφού στόχος σχέσεων κοινωνίας δεν υπάρχει.
Και ο δάσκαλος; Ο δικαστής; Ο αυθεντικός ποιητής; Φυσικά στο κοινωνικό περιθώριο, διακοσμητικές φιοριτούρες ενός δήθεν σχολειού και μιας δήθεν δικαιονομίας ή ο ποιητής, της φτηνιάρικης μελοποιημένης λαϊκομαγκιάς. 
Ολα στο δήθεν, και ρεαλισμός μόνο η «κονόμα». Υποδειγματική κρατική αναίδεια, το εφεύρημα των «αναπληρωτών» στα σχολειά: Χιλιάδες δασκάλων που μισθοδοτούνται μόνο εφήμερα, για κάποιους μήνες κάθε χρόνο, καθηλωμένοι στο μαρτύριο της σαδιστικής αβεβαιότητας.
Οποιο κόμμα κι αν κυβερνάει, το σχολειό είναι στεγανά χρηστικό, δηλαδή ενεργά ψυχοκτόνο, συμφιλιωμένο με την προτεραιότητα του «φροντιστήριου». Μέσα σε σαράντα μόλις χρόνια, η ελλαδική κοινωνία βεβαιώνεται πρωτόγονα άγλωσση, θλιβερά ανιστόρητη, κωμικά ασυνάρτητη, μικρονοϊκά εύπιστη, εξευτελιστικά ασόβαρη.
Οριστικά αποκομμένος ο Νεοέλληνας από τη σύνολη προγενέστερη ελληνική γραμματεία – από τον Ομηρο ώς και τον Παπαδιαμάντη.
Στη ρεαλιστική ορολογία της ψυχοπαθολογίας αυτό λέγεται συλλογική παράνοια ή συλλογική μονομανής θανατολαγνεία...

>>>>>>>

Μας διαβάζουν τώρα από τις πιο κάτω χώρες του κόσμου τούτου...

Καταχώριση Ελλάδα Ηνωμένες Πολιτείες Γερμανία Γαλλία Ρουμανία Ελβετία Τουρκία Ρωσία Βραζιλία Ηνωμένο Βασίλειο

Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου: «να βλέπεις κάτι συνεχώς και κάθε που το κοιτάς να σε ξαφνιάζει, σαν να το βλέπεις για πρώτη φορά »! …

26 Ιουλίου 2017  - Από το προσωπικό μας αρχείο

Δύση του ηλίου σήμερα στην Ερμιόνη με άλλα χρώματα και  αρώματα.... Αυτό το καλοκαίρι έχουμε πολλούς επισκέπτες από τη βόρεια και κεντρική Ελλάδα.  Τουριστικά γραφεία αυτών των περιοχών έχουν κάνει κρατήσεις σε ξενοδοχεία του Πορτοχελίου για  πελάτες τους που θέλουν να επισκεφθούν την Ερμιονίδα.

Ωστόσο, όλοι αυτοί οι Έλληνες τουρίστες επισκέπτονται τα νησιά Σπέτσες και Ύδρα, οπωσδήποτε και την Ερμιόνη. Κάποιοι, ίσως και την Κοιλάδα. 

Πολλές φορές έχουμε μιλήσει με αυτούς τους επισκέπτες όπως και σήμερα  στα Μαντράκια και όλοι τους χωρίς εξαίρεση είναι μαγεμένοι με την ασυνήθιστη ομορφιά της Ερμιόνης. 
«Η πόλη σας είναι κάτι αλλιώτικο από την άλλη Ερμιονίδα πολύ όμορφος τόπος» μας λένε με θαυμασμό.

Το ίδιο μας είπαν σήμερα οι εικονιζόμενοι (Φώτο)  φίλοι του πρώην  δ/ντη του Λυκείου Κρανιδίου και καθηγητή Κώστα Μαρκαντώνη από την Καρδίτσα, αλλά  και ένα ζευγάρι από το Λουτράκι. 

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η σκέψη μας πάει στο γνωστό τραγούδι που λέει: 

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα»…

Φώτο – ρεπορτάζ

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Με την σφραγίδα και την αισθητική της «Πρωτοβουλίας Ενεργών Πολιτών Ερμιόνης»

10 Ιουλίου 2010 

Από το προσωπικό μας αρχείο - συνέχεια...

.

Απλοί πολίτες, παίρνουν την τύχη του Δήμου Ερμιόνης στα χέρια τους!!!

 «Τα σύκα σύκα…»

Το στέγαστρο της φωτογραφίας μας που «κοσμούσε…» την βόρεια είσοδο της Ερμιόνης, ήταν έτοιμο να παραδοθεί όπως έχει γίνει και άλλες φορές, με πολλά καθιστικά (παγκάκια) πινακίδες και άλλα... στους όμοιούς τους… γύφτους –παλιατζήδες, για να το μεταφέρανε στην Χαλυβουργική - και να μας λέει ο αρθρογράφος της Καστέλας,  πως οι γύφτοι – αθίγγανοι είναι οι καλύτεροι οικολόγοι…

Όμως,  αυτό δεν το επέτρεψαν τρεις συμπολίτισσές μας, που για μια ακόμα φορά δικαιολογώντας την ονομασία της ομάδας τους, με δική τους πρωτοβουλία και με μια ξεχωριστή αισθητική, έκαναν το άσχημο όμορφο και το ακαλαίσθητο, καλαίσθητο και  ωραίο!!!

Κύριε Λεμπέση δήμαρχε, εσύ και η παρέα σου,  αισθανόσαστε λίγο ντροπή για το κενά σας (!) που τα συμπληρώνουν απλοί συμπολίτες μας ή θα αρχίσετε πάλι χωρίς καμία συστολή, να μοιράζετε αφειδώς τα ανέξοδα βραβεία σας ;...

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Στην Αρχαία Ελλάδα για να γίνει ένας πολίτης αιρετός. - Σήμερα τι;…….

5ος π.Χ. αιώνας Χρυσούς αιώνας του Περικλέους

Για να γίνει ένα Αθηναίος μέλος στην Βουλή των Πεντακοσίων, έπρεπε:

*Και οι δύο γονείς του να είναι Αθηναίοι πολίτες και ελεύθεροι (όχι δούλοι)

*Να είναι εγνωσμένης ευσέβειας (ως προς τους θεούς)

*Να έχει καταγραφεί ΟΛΗ η περιουσία του, προσωπική και οικογενειακή, έως και τα σανδάλια που φορούσε

Μετά τη λήξη της θητείας της Βουλής, σε ειδική διαδικασία που αποκαλούνταν «Εύθυνα», ο απερχόμενος βουλευτής λογοδοτούσε για τα πεπραγμένα του ενώπιον των Αθηναίων.

Σε περίπτωση τέλεσης αξιόποινης πράξεως, κατά τη διάρκεια της θητείας του, οι ποινές ήταν:

Α. Κατάσχεση της περιουσίας του μέχρι του ποσού που είχε ζημιώσει το δήμο της Αθήνας

Β. Αν η περιουσία του δεν ήταν επαρκής, μέχρι εξοφλήσεως, δούλευε σε δημόσια έργα

Γ. Αν βουλευτής είχε προτείνει και περάσει στη βουλή νόμο με τον οποίο είχε βλάψει ηθικά τη Δημοκρατία, το δικαστήριο επέβαλε την ποινή του θανάτου και αξίζει να σημειωθεί ότι η ποινή εκτελείτο αυθημερόν.