Αφιέρωμα στις παιδικές αναμνήσεις των ανέμελων χρόνων μας...

(Από το προσωπικό μας αρχείο - 9 Αυγούστου 2010)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ταξίδι θαλασσινό «φόρος τιμής» στις εποχές που αφήσαμε!! ...

Από το Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη

 Νοσταλγικό φύσημα και αεράκι δροσερό το κείμενο της Ρίνας Λουμουσιώτη, αφιερωμένο στο φίλο της Λάμπη, που ήταν και δικός μου φίλος, ξεσκέπασε τις θαλασσινές μου εικόνες και κουβέντες του μπάνιου, ευτυχισμένες μνήμες που τόσα χρόνια η ψυχή μου τις είχε φυλαγμένες, προστατευμένες, να μη σκορπίσουν στη λησμονιά.

Κοντά σ’ αυτό και η έκθεση φωτογραφίας που οργάνωσε το περασμένο καλοκαίρι η «Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Ερμιόνης», της οποίας μέλος είναι και η Ρίνα, όπου βραβεύτηκε  η φωτογραφία ενός παιδιού που πέφτει στη θάλασσα με τα πόδια μαζεμένα, «εκτελώντας» το γνωστό στην Ερμιόνη, «λίλιμο».

Με αυτή την αφορμή, οι αναμνήσεις μου ξεπρόβαλαν και γρήγορα ανέβηκαν τα σκαλάκια του νου μου «σαν μια πρόκληση, σαν ένα μήνυμα», βάλσαμο ζωής.

Με συναισθήματα λαχτάρας και πόθου ταξίδεψα χρόνια πίσω και έγραψα για τα θαλασσοπαιγνίδια τα δικά μου, του τόπου μας.

Μα θέλω να προλάβω, να θυμηθώ, να πω κι άλλα, γιατί ετούτος ο τόπος, κήπος εύφορος «της παιδικής μου ζωής και της νιότης», κρατάει πολλές μακρινές αναμνήσεις που ποτέ …δεν παρήλθαν.

Ψάχνοντας τις μπανιέρες και τα ονόματά τους.

ü Μαγκούλα, η αφετηρία. Στον γνωστό κολπίσκο έκαναν το μπάνιο τους τα μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα και όσα έμεναν στα περιβόλια της γύρω περιοχής. Οι περισσότερες γυναίκες έπεφταν στη θάλασσα με τις ρόμπες, λουλουδάτες ή μονόχρωμες, τα νυχτικά, τα ροζ υφασμάτινα κομπινεζόν που φούσκωναν στο νερό και φανέρωναν όσα ήθελαν να κρύψουν, αλλά και με το φακιόλι στα μαλλιά -για να μην τα βρέξουν. Οι άντρες κολυμπούσαν με τα σώβρακα που έφταναν μέχρι τα γόνατα. Αέρας κομψότητας και άνεση κυκλοφορίας για την περίσταση! Πρόκληση θυμηδίας!

ü Το Βαγόνι. Μαζευόμαστε τα αγόρια για να κάνουμε τις βουτιές, όταν είχαμε χορτάσει το μπάνιο και επιζητούσαμε το κάτι άλλο. Η τοποθεσία ήταν ιδανική!

ü Η Σκάλα. Ίδια γεύση! Βουτιές, μακροβούτια, φύσημα, λίλιμα, πατητές, φλόμο!

ü Η μπανιέρα στο Γκουρουμέσι ή η μπανιέρα του Παύλου. 

Ο μεγάλος βράχος στη μέση του κατηφορικού τοπίου -σήμερα στη θέση του είναι κτισμένα σπίτια με ωραία θέα, δέσποζε στην περιοχή και της είχε δώσει το όνομά του.[1] Ήταν ακριβώς κάτω από το περιώνυμο καφενείο του Παύλου Οικονόμου, όπου σήμερα έχει το σπίτι της η Ευγενία, η κόρη του, που ήταν συμμαθήτριά μου.

Ο βράχος αυτός ήταν …ιερός, κάτι σαν σύμβολο! Έμοιαζε, καθώς τον κοίταζες από μακριά, με τεράστιο ανθρώπινο κεφάλι, όπου ξεχώριζε η πελώρια μύτη του. Εδώ, καθώς μου διηγήθηκαν και οι παλαιότεροι, μαζεύονταν όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια και έπαιζαν διάφορα παιγνίδια, πολλά χρόνια πριν την κατοχή. Έπαιξα κι εγώ εκεί και οι συνομήλικοί μου!

Όταν φτιάχτηκε ο περιφερειακός δρόμος, η μεγάλη πέτρα κύλησε προς τη θάλασσα και χωρίστηκε σε τρία κομμάτια, που μέχρι και σήμερα διακρίνονται στον βυθό. Σ’ ένα από αυτά, που έπεσε στη μπανιέρα μας, αναφέρεται και η Ρίνα, νοσταλγικά, ξεδιπλώνοντας τη δική της σχέση, τις δικές της εμπειρίες.

Στη μπανιέρα, λοιπόν, του Γκουρουμέσι ή του Παύλου, μόλις έκλειναν τα σχολεία, άτακτα στίφη από Ταξιαρχιώτες, Μυλιώτες, παιδιά του πάνω μαχαλά και της λαρτανίας, Σκορδοχωρίτες με τ' όνομα, από τα Καραβανέικα, αλλά και Μαντρακιώτες και… αδέσποτα, ο περισσότερος παιδόκοσμος της Ερμιόνης μαζευόμαστε εκεί. Για να πάρουμε τη θέση μας στην πιο ξακουστή μπανιέρα του τόπου, μία με μιάμιση ώρα πριν τις 12, και ν’ αρχίσει το μεγάλο πανηγύρι! Φορούσαμε, όσοι είχαμε βέβαια, τα …μπανιερά μας, έτσι έλεγαν τότε τα μαγιό, ενώ οι άλλοι έκαναν μπανιερό το μαύρο, τις περισσότερες φορές, ή το άσπρο σωβρακάκι (σορτσάκι) που φορούσαμε στις γυμναστικές επιδείξεις την τελευταία βδομάδα της σχολικής χρονιάς.

- Φόρεσε, βρε, εκείνο το σωβρακάκι που έκανες γυμναστικές επιδείξεις και πήγαινε    για μπάνιο!

- Καλέ αυτό κολλάει επάνω με τη θάλασσα και…

- Κι επειδή; Κλεμμένα τα ΄χεις;[2]

Στα κορίτσια οι μανάδες ήταν περισσότερο αυστηρές.

-  Κοίταξε, μόλις βγεις από τη θάλασσα να ’χεις το νου σου, να ρίξεις αμέσως την πετσέτα πάνω σου και να σκεπάσεις τα πόδια. Μην κάθεσαι έτσι… και σε κοιτάζουν όλοι! Είδα εκείνον τον..... να έχει ανοίξει  ένα στόμα να, σα χάνος, και να σε κοιτάει! Θα σε φάνε με τα μάτια τα αγόρια που κολυμπάτε μαζί! Πρόσεχε, έχε το νου σου! Μη δίνεις δικαιώματα!

Ήταν υπέροχες οι στιγμές του μπάνιου! Παιδικά σώματα, κοκαλιάρικα τα περισσότερα, υγιή, καρκανιάρικα, αραδιασμένα στα βράχια. Κορμιά εφήβων σφριγηλά, δυνατά, μαυρισμένα! Άνθη όλα της θάλασσας που την έραιναν καθημερινά!

Κι εσύ; Ζούσες λίγες ώρες με αυτούς που αγαπούσες και θαύμαζες, που ήσαν έτοιμοι να σε βοηθήσουν με τη θέρμη της οικογενειακής υποστήριξης, αν τους χρειαζόσουν, όταν κάποιος, άδικα, σε είχε πειράξει. Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ίδιοι, οι πιο δυνατοί από σένα, σου έκαναν «πατητές», στα ξαφνικά, μια και δυο και τρεις φορές συνέχεια, μέχρι να σκάσεις και να σε πάρουν τα κλάματα. Σε χόρταιναν θαλασσινό νερό, που το έβγαζες, χωρίς να το θέλεις με βουλωμένα τα αυτιά, από τη μύτη και το στόμα!

ü Τα Μαντράκια. Έκαναν μπάνιο, όσοι είχαν εκεί κοντά τα σπίτια τους.

ü Ο μαστρο-Γιάννης. Η μικρή αμμουδιά που ήταν κάτω από το ξυλουργείο, είχε το όνομα του πρωτομάστορα που έφτιαχνε καταπληκτικές βάρκες και άλλα σκαριά. Εδώ κολυμπούσαν οι γείτονες και, κάπως παράμερα, νεαρά αγόρια και κορίτσια που είχαν συμπληρώσει τα 15 ή 16 χρόνια και είχαν βγει στην «τρυφερίτσα», όπως λέμε στον τόπο μας.

ü Το Κουλούρι. Είναι το μέρος λίγο πριν φτάσουμε στην ταβέρνα του Τζιέρη ερχόμενοι από τα Μαντράκια, με την πλατιά πέτρα για άνετη ηλιοθεραπεία. Δεν μπόρεσα να μάθω, γιατί λέγεται έτσι. Κάποιοι την ονόμαζαν και «χού-ντ-ζα» (μυτούλα), γιατί έμοιαζε με μύτη.

ü Ανάμεσα στις μπανιέρες «μαστρο-Γιάννη» και «Κουλούρι» ήταν ο Κουραμπιές. Το όνομά της παρμένο από μια πέτρα που ΄χε το σχήμα του γευστικού γλυκού. Όταν ανοίχτηκε ο δρόμος, η πέτρα έγινε χίλια κομμάτια και μαζί της ξεχάστηκε και η μπανιέρα!

ü Η Συκιά. Το δέντρο που υπάρχει εκεί, έδωσε το όνομά του στην τοποθεσία.

ü Το Μαδέρι. Εδώ αρχίσαμε να ερχόμαστε για μπάνιο, απ’ ότι θυμάμαι, στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε άνοιξαν τον δρόμο και έφτιαξαν μια τσιμεντένια μικρή βάση με ξύλινο μαδέρι, για να κάνουμε βουτιές.

ü Ο Άγιος Γιάννης. Είχε μόνιμους επισκέπτες και μέχρι σήμερα το ίδιο συμβαίνει. Εδώ και στις τρεις προηγούμενες μπανιέρες, κολυμπούσαν τότε τα παιδιά που είχαν το σπίτι τους στο λιμάνι, οι Λιμανιώτες και στο Μπίστι, οι Μπιστιώτες.

ü Το πρώτο παγκάκι και τα διπλά παγκάκια (πρώτη μπανιέρα στο Μπίστι).

  Ηγετική μορφή εκεί, ο Νίκος Σαρρής! Ωραίος, μαυρισμένος με μαλλιά μακριά κι ένα επιτελείο είκοσι περίπου φίλων, τότε τη δεκαετία του 60. Στο ίδιο μέρος, σήμερα, εμείς, εδώ και σαράντα περίπου χρόνια. Ατέλειωτες συζητήσεις, περιστατικά…, εντυπώσεις, μνήμες, εμπειρίες, λόγια πολλά, τότε και τώρα.

 

Η Σπηλιά (δεύτερη μπανιέρα στο Μπίστι). Στέκι ερωτευμένων και άλλων… ύποπτων καταστάσεων.

ü Η αμμουδιά του Μύλου. Μια απ’ τα ίδια. Εδώ απέφευγες τις περίεργες ματιές και τα… επαινετικά σχόλια.

ü Κατάκαβα. Μπροστά στο Φανάρι στο Μπίστι.

ü Το Καραβάκι. Η μικρή αμμουδιά, αμέσως μετά το Φανάρι, καθώς στρίβουμε για το λιμάνι. Κολυμπούσαν, προσωρινά, κάποιοι επισκέπτες της Ερμιόνης, που δε γνώριζαν την περιοχή.

Κολυμβητική Παιδεία

1.  Όσα παιδιά δεν μπορούσαν να μάθουν εύκολα μπάνιο και ήσαν αθάρρευτα με το θαλασσινό νερό, είχαν τα σωσίβιά τους. Δύο μεγάλες, κίτρινες κολοκύθες δεμένες με σκοινί γύρω απ’ τη μέση, για να μπορούν έτσι, άφοβα, να επιπλέουν. Αυτή η διαφορετικότητα, πολλές φορές, έδινε αφορμή για κοροϊδίες και υποτιμητικά σχόλια.

-  Ου βρε φοβιτσιάρη, τζίτζο, τι τις θέλεις τις κολοκύθες; Δεν ξέρεις μπάνιο;

2.  Μερικά παιδιά που δεν είχαν μάθει να κολυμπούν καλά, κουβαλούσαν μαζί τους το «αθάνατο». Ήταν ένα ξύλο ελαφρύ, γύρω στο 1,20 μ. που επέπλεε στο νερό, ο κορμός από το φυτό αγάβη ή αγαύη, το γνωστό μας αθάνατο.[3] Το κρατούσε το παιδί με απλωμένα μπροστά τα δυο του χέρια και χτυπώντας τα πόδια του, κολυμπούσε. Όταν ο κορμός ήταν μακρύς, μπορούσαν ν’ ακουμπήσουν δύο ή ακόμα και τρία παιδιά. Τότε το «αθάνατο» γινόταν πηγή έμπνευσης και η φαντασία τους οργάνωνε όμορφα παιγνίδια.

3.  Οι τυχεροί -και αυτοί ήσαν λίγοι, είχαν τη «σαμπρέλα», τον ελαστικό στρογγυλό σωλήνα από τη ρόδα των αυτοκινήτων. Ο ιδιοκτήτης του καθότανε στη μέση σαν κυβερνήτης σκάφους και οι υπόλοιποι, με τη δική του συγκατάθεση πάντα, πιανόμαστε γύρω-γύρω και ξανοιγόμαστε στα βαθιά. Κάποιες φορές είχαμε πετύχει το στόχο να φτάσουμε απέναντι, στο Μαυρονήσι και να επιστρέψουμε με τον ίδιο τρόπο. Περισσότερο από 3 ώρες κολύμπι, αν θυμάμαι καλά και σε ηλικία 13-14 χρόνων. Η αγωνία των δικών μας ανθρώπων, αν δεν επιστρέφαμε στην ώρα μας, έφτανε στο κατακόρυφο και στα όσα επακολουθούσαν έχουμε αναφερθεί παλαιότερα. Εγώ δεν είχα ποτέ σαμπρέλα, αν και ο θείος μου, ο Βλάσης Βρεττός, είχε αυτοκίνητο. Αρνιόταν να μου την …παραχωρήσει, έχοντας κάνει άδηλη συμφωνία με τους γονείς μου, για να μην πνιγώ!

Υπήρχαν και κάποια παιδιά που ζήλευαν όποιον είχε σαμπρέλα. Τα μεγαλύτερα, μάλιστα, πολλές φορές ζητούσαν αφορμή να τον «εκδικηθούν». Έτσι, άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά, με ένα μαχαίρι ή άλλο αιχμηρό αντικείμενο, του κατέστρεφαν τη σαμπρέλα. Μόλις το αντιλαμβανόταν το παιδί ξεσπούσε σε λυγμούς και σε γοερούς θρήνους. Ήταν απαρηγόρητο...

4.  Τα αγόρια που ήξεραν καλό μπάνιο κολυμπούσαν με «πάσες» -«απλωτές» τις λένε άλλοι, έτσι λέγαμε στην Ερμιόνη την κίνηση των χεριών που μοιάζει με το «ελεύθερο» στην αθλητική κολυμβητική ορολογία, χτυπώντας, ταυτόχρονα, τα πόδια ρυθμικά και με δύναμη πάνω-κάτω στο νερό, για να προχωρήσουν.

Με τον τρόπο που γίνονταν οι «πάσες», εύκολα ξεχώριζες τον Ερμιονίτη που είχε σχέση με τη θάλασσα, γιατί οι «πάσες» του ήταν αρμονικές σε αντίθεση με το βουνίσιο και τις …ατσούμπαλες απλωτές του!

5.  Τα κορίτσια κολυμπούσαν μ’ έναν πολύ όμορφο τρόπο, που μοιάζει με το πρόσθιο των κολυμβητριών. Τα χέρια άνοιγαν σε όλη τους την έκταση μπροστά από το στήθος και τα πόδια ανοιγόκλειναν ρυθμικά, όπως οι αντικριστές λεπίδες του ψαλιδιού. Κάποιοι γονείς δεν επέτρεπαν στα κορίτσια τους το μπάνιο. Η μητέρα και η γιαγιά σχολίαζαν αποδοκιμαστικά:

-  Που-του-ρα-τα, μπίνιεν μπάνιο! (οι π-τ-ν-ς κάνουν μπάνιο!)

6.  Άλλοι έκαναν «τάβλα», ύπτιο, και χτυπώντας με δύναμη τα πόδια προκαλούσαν αφρό, σαν την προπέλα του πλοίου, όταν βάζει μπρος και ξεκινά. Όσοι δεν ήξεραν καλό μπάνιο ή πρωτομάθαιναν, έκαναν «σκυλάκι». Κουνούσαν τα χέρια τους δυνατά και γρήγορα μπροστά στο στήθος τους, όπως ακριβώς κάνουν με τα μπροστινά τους πόδια οι σκύλοι, κάνοντας χαρές στα αφεντικά και τους φίλους τους.

7.  Από την 1η  μέχρι και τις 15 Αυγούστου, τα μπάνια δεν επιτρέπονταν. Οι γονείς δεν μας άφηναν να κολυμπήσουμε, γιατί έβγαιναν «οι δέρμιζες», ζώα θαλασσινά, ασπόνδυλα, που μοιάζαν με τις βδέλλες, καθώς μού έλεγε ο καλός μου φίλος, Αργύρης Καραλής. Αναδεύονταν στο βυθό, με κόκκινες, πράσινες, κίτρινες χρωματιστές ραβδώσεις κι ένα χνούδι απαλό κάλυπτε το σώμα τους, που σαν ερχόταν σε επαφή με το δέρμα μας, προκαλούσε ερύθημα, κοκκινίλα, έντονη φαγούρα και πόνο.

Μας φόβιζαν, λοιπόν, οι γονείς μας, με τις δέρμιζες, ενώ στην πραγματικότητα ήθελαν να μας κρατήσουν στα σπίτια, να ξεκουραστούμε και να δυναμώσουμε, μετά από σαράντα περίπου μέρες ασυδοσίας, από τις αρχές του Ιουνίου που τα σχολεία είχαν κλείσει.

Ταυτόχρονα άρχιζε και η νηστεία! Μέσα στο Δεκαπενταύγουστο, συνήθως του Σωτήρος, έπρεπε να μεταλάβουμε. Τη μέρα της μετάληψης, το μπάνιο απαγορευόταν αυστηρά, επειδή την ώρα εκείνη φτύνουμε συνεχώς, πράγμα ανεπίτρεπτο, σύμφωνα με την τοπική μας παράδοση, σε όποιον έχει πάρει τη θεία κοινωνία.

Όλα αυτά ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου και άγγιξαν τρυφερά τον κόσμο της νιότης μου. Εικόνες και ήχοι ανεπανάληπτοι, γεύσεις και μυρωδιές μεθυστικές, η καρδιά του τόπου μου, το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, που φωτίζει, παρηγορητικά, τις δύσκολες εποχές που περνούμε...

Σημειώσεις

Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι του αείμνηστου φωτογράφου της Ερμιονίδας, Στέφου Αλεξανδρίδη και οι έγχρωμες του Σταμάτη Δαμαλίτη. 

---

[1] Στα αρβανίτικα γκουρ-μέσι, σημαίνει πέτρα μεσαία ή πέτρα στη μέση, ελληνικά το λέμε Γκουρουμέσι.

[2] Κάτι ανάλογο γινόταν και με τις χειροποίητες, αυτοσχέδιες, πάνινες τσάντες ορισμένων παιδιών, γαζωμένες από τις μανάδες τους, για να βάζουν «τα σχολικά». Τις ίδιες τσάντες τα παιδιά τις έπαιρναν στο ψάρεμα. Μόλις έκλεινε το σχολείο, άδειαζαν τα «γράμματα», μολύβια και τετράδια, και τις γέμιζαν με καρτσίνες, κηρίριζες, πορφύρες και άλλα δολώματα. Εκεί έχωναν και τα ψάρια που έπιαναν.

[3] Όλα τα αθάνατα που υπάρχουν σήμερα στο Μπίστι, τα φύτεψε η τάξη μας, κατά το σχολικό έτος 1956-57.

Τα περιστέρια της πόλης στο μεσημεριανό τους "γεύμα"...

Από το προσωπικό μας αρχείο - 13 Σεπτεμβρίου 2016

Κάποιος /οι πολίτες  τα ταΐζουν  την ίδια ώρα και σημείο 

και η φύση τους τα οδηγεί εκεί..

Δεν τρομάζουν από τους συνήθεις θορύβους της πόλης και μάλιστα, σε κεντρικό δρόμο, 

με μεγάλη κυκλοφορία αυτοκινήτων και ανθρώπων...

Εκτός από ξεχωριστούς θορύβους και κινδύνους, που αυτά από "προίκισμα" της φύσης ξέρουν να διακρίνουν και σηκώνονται με  τα φτερά τους, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα... 

Φώτο - ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας - ...Στην Ελλάδα ο κοινοτισμός είναι πολιτική πρόταση αυτόχθονη, όχι εισαγόμενη, όχι δάνεια...

...Είναι το ένα από τα τρία «σημάδια» που αν ποτέ εμφανιστούν, και τα τρία μαζί, ως πολιτική πρόταση, οι Έλληνες θα ξέρουν ότι ο Ελληνισμός νεκρανασταίνεται!! ...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα σημάδια που θα σημάνουν νεκρανάσταση

Christos Yiannaras | 03 Jun 2019

Η πολιτική σήμερα είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Κερδίζει την εξουσία, όχι όποιος κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του, την εκτίμησή τους, τη συγκατάθεση και προτίμησή τους για το πολιτικό του πρόγραμμα και το κοινωνικό του όραμα. Τίποτε από αυτά. 
Η εξουσία κερδίζεται με τις ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις που επιβάλλεται και ένα, οποιοδήποτε, εμπορικό προϊόν στην «αγορά».
Μια οδοντόπαστα, ένα απορρυπαντικό, ένα πολιτικό κόμμα επιβάλλονται, όταν κερδίσουν τις εντυπώσεις. Στην αντιμαχία των εντυπώσεων όροι δεν υπάρχουν, όλα επιτρέπονται. Ακόμα και η εξόφθαλμη ψευτιά, η απροκάλυπτη πανουργία, η πιο ευτελισμένη ασυνέπεια, μπορεί να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Θυμηθείτε τον Ανδρέα:Υπέγραφε την παραμονή των «βάσεων» και ταυτόχρονα πανηγύριζε ότι «οι βάσεις φεύγουν»! Θυμηθείτε τον Τσίπρα: Οργάνωνε και κέρδιζε δημοψήφισμα για την έξοδο από το, γερμανικών συμφερόντων, «ευρώ». Και ταυτόχρονα αναλάμβανε, στο διεθνές προσκήνιο, ρόλο ευτελέστατου λακέ των χρηματαγορών. Τόσο το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου όσο και ο διεθνώς ευτελισμένος Τσίπρας συνεχίζουν να μετέχουν, «δίχως αιδώ ή λύπην», στην αντιμαχία των εντυπώσεων.Αντιμαχία μέχρις εσχάτων, «ο θάνατός σου ζωή μου». Οποιοσδήποτε μπορεί να διαπρέψει – ο προκλητικά απαίδευτος, ο κωμικά μικρονοϊκός, ο χυδαία αμοραλιστής. 
Οι εντυπώσεις κερδίζονται με τεχνάσματα σε συγκυρίες, ακόμα και υπάνθρωποι μπορούν να πετύχουν τον συνδυασμό των δύο: τεχνάσματος και συγκυρίας. Οποιος τον πετύχει, τα κερδίζει όλα, όλα τα παγκοίνως ζηλευτά σήμερα: χρήματα, δημοσιότητα, εξουσία, ηδονή, σμήνη υποτακτικών.
Στον τζόγο δεν είναι έτσι, εκεί μοναχικά, αυτοκαταστροφικά, μπορεί ο καθένας να δοκιμάζει την τύχη του. Στην πολιτική, πρέπει να εξοντώσεις για να μην εξοντωθείς. Οι σημερινές φιλίες και δημόσιες αγκαλιές ή το αμοιβαίο λιβάνισμα, αύριο αλλάζουν σε μίσος αβυσσαλέο, πάθος τυφλό, απέχθεια άτεγκτη. Και οι πιο μανιασμένες, οι πιο φαρμακερές αντιμαχίες στην πολιτική δεν είναι με τους κομματικούς αντιπάλους, είναι τα «εσωκομματικά μαχαιρώματα». Εκεί γίνεται το άγριο, αδίστακτο μακέλεμα, εκεί, κυρίως, μεταμορφώνεται αθέλητα ο ψυχισμός των ανθρώπων, «εταιρειώνεται» ο χαρακτήρας, γίνεται ο άνθρωπος κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Σαν να τον άγγιξε το ραβδάκι της Κίρκης.
Πάντοτε γινόταν πεδίο αντιμαχόμενων φιλοδοξιών η πολιτική, αρένα σύγκρουσης εγωισμών – πάντοτε παραισθησιογόνο παντοδυναμίας η εξουσία. «Ουδεμία ηδονή εγγυτέρω του θείου ή η περί τας τιμάς ευφροσύνη» – νιώθεις θεός, υπεράνθρωπος, όταν δέχεσαι αδιάλειπτα κολακείες και λιβανωτούς διαχειριζόμενος εξουσία. 
Και το κοινωνικό πρόβλημα, μείζον και οξύ, δεν είναι ο γελοίος καθεαυτόν χαρακτήρας του ναρκισσισμού, ο ατομικός αυτοδιασυρμός του επηρμένου και κομπαστή – δεν είναι ηθικό - δεοντολογικό πρόβλημα η υπερφίαλη κουφότητα στην πολιτική. Ο ναρκισσισμός, ως όρος - προϋπόθεση - τρόπος μετοχής σήμερα στη διαχείριση των κοινών, είναι μονόδρομος – ανάμειξη στην πολιτική χωρίς χρυσοπληρωμένα επιτελεία φωτογράφων, κινηματογραφιστών, διακοσμητών, λογογράφων, καλλωπιστών, διαμορφωτών κοινής γνώμης, δεν νοείται σήμερα.
Ο τρόπος για να περισωθεί και να ξαναλειτουργήσει η πολιτική, να ξαναβρεί η εξουσία τον χαρακτήρα και τη δυναμική κοινωνικού λειτουργήματος, υπάρχει, εμπειρικά βεβαιωμένος. Είναι η συνεπής επιστροφή στη μικρή, αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Κάποιες, εξαιρετικά προηγμένες, στον διεθνή χώρο, κοινωνίες το ξέρουν και το πραγματοποιούν ή, τουλάχιστον, το επιδιώκουν.
Στην Ελλάδα ο κοινοτισμός είναι πολιτική πρόταση αυτόχθονη, όχι εισαγόμενη, όχι δάνεια. Είναι το ένα από τα τρία «σημάδια» που αν ποτέ εμφανιστούν, και τα τρία μαζί, ως πολιτική πρόταση, οι Ελληνες θα ξέρουν ότι ο Ελληνισμός νεκρανασταίνεται. Τα άλλα δύο νεκραναστάσιμα σημαίνοντα είναι: Εξι χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο κανένα μάθημα «εγκυκλοπαιδικής» πληροφόρησης, μόνο τρεις γλώσσες: γραμματική / συντακτικό / ετυμολογία, τα μαθηματικά ως γλώσσα, και ασφαλώς μουσική. Οχι χρηστικό «εφόδιο» η γνώση, αλλά καλλιέργεια των προϋποθέσεων διάπλασης μετόχων του κοινωνικού αθλήματος. 
Και τρίτο νεκραναστάσιμο σημάδι: Κοινωνικός έλεγχος των ΜΜΕ, άτεγκτος αποκλεισμός της εμπορικής ασυδοσίας, θεσμική κατασφάλιση της ποιότητας στην πληροφόρηση και ψυχαγωγία του πολίτη.
Δεν είναι στόχοι που μπορούν να συνειδητοποιηθούν και πραγματωθούν μέσα σε μια γενιά, είναι όμως επιδιώξεις που μπορούν να διασώσουν ιστορικά υπαρκτό και ενεργό τον Ελληνισμό. Οι θεσμικές και λειτουργικές συνιστώσες της Παιδείας υπόκεινται σε πολιτική διαχείριση, επειδή αφορούν άμεσα και ολοφάνερα στη συνοχή της κοινωνίας. Γι’ αυτό και κραυγαλέος παραλογισμός, απίστευτος, αυτό που συμβαίνει σήμερα: την πληροφόρηση και ψυχαγωγία του κοινωνικού σώματος να την εμπορεύονται κερδοσκόποι κεφαλαιούχοι, με αποκλειστικό γνώμονα τη διαφήμιση που θα προσελκύσουν. Και η Παιδεία να είναι το ανεξέλεγκτο φέουδο του κομματικού συνδικαλιστικού σκοταδισμού, του μικρονοϊκού φορμαλισμού των κομματικών νεολαιών. 
Μέχρι σήμερα διαχειριστές της εκπαιδευτικής πολιτικής εμφανίζουν κατά κανόνα διαφημιστικές διαφοροποιήσεις του ίδιου Ιστορικο-υλιστικού Μηδενισμού.

Διεθνές Φεστιβάλ στην Ερμιονίδα διοργανώνει ο Δήμος και η Περιφέρεια Πελοποννήσου σε συνεργασία με την Ακαδημία Τεχνών της Μόσχας των μπαλέτων Μπολσόι! ......

Στη μνήμη του Κωνσταντίνου Αντ. Μήτσα ανδρείου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού και απογόνου της ιστορικής ερμιονίτικης οικογένειας των Μητσαίων....

Κωνσταντίνος (Κώτσος) Αντ. Μήτσας

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Με τη συμπλήρωση της επετείου των 90 χρόνων από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Αντ. Μήτσα, ανδρείου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού και απογόνου της ιστορικής ερμιονίτικης οικογένειας των Μητσαίων, δημοσιεύουμε σύντομο βιογραφικό σημείωμα, οφειλόμενο χρέος και αρμόζουσα τιμή για τις ηρωικές του υπηρεσίες προς την Πατρίδα.

Ο Κωνσταντίνος Μήτσας ήταν ο μικρότερος γιος από τα τέσσερα αγόρια (Δημοσθένης, Σταμάτης, Αθανάσιος) και ένα κορίτσι (Μαργαρίτα), που είχαν ο Αντώνης και η Μαριέτα Μήτσα.

Γεννήθηκε στην Ερμιόνη στις 14 Μαΐου 1863 και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του κατατάχθηκε στον Στρατό (δεκανέας) την 1^η Ιουλίου 1881 με Α.Μ. 4031. Στη συνέχεια, ύστερα από επιτυχείς εξετάσεις, το 1887 φοιτά στη Σχολή Υπαξιωματικών (Σ.Υ) του Στρατού και στις 15 Αυγούστου 1890 μετά την αποφοίτησή του ονομάζεται ανθυπολοχαγός Πεζικού.

Ο Κωνσταντίνος Αντ. Μήτσας πήρε μέρος σε τρεις πολέμους. Στον Ελληνοτουρκικό του 1897, τους Βαλκανικούς του 1912-1913 και τον πόλεμο του 1922. Την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων υπηρετεί στο 1^ο Σύνταγμα πεζικού της ΙΙ Μεραρχίας, το οποίο στις 9/10/1912 είχε την παρακάτω συγκρότηση.

Διοικητής: Συνταγματάρχης Γεώργιος Μέξας

1^ο Τάγμα: Ταγματάρχης Κωνσταντίνος Μήτσας

2^ο Τάγμα: Ταγματάρχης Νικόλαος Δουμπιώτης

3^ο Τάγμα: Λοχαγός Αλέξανδρος Τσιμπούκης

Έλαβε μέρος στις μάχες του Σαραντοπόρου (9 - 10 Οκτωβρίου 1912) και των Γιαννιτσών (19 - 20 Οκτωβρίου 1912) όπου κατέλαβε δύο εχθρικές σημαίες, ενώ στις μάχες της Μανολιάσας (1 - 3 Δεκεμβρίου 1912) παρ’ όλο που τραυματίστηκε, εξακολούθησε να μάχεται δένοντας μόνος του το τραύμα.

Αποστρατεύτηκε το 1922 με τον βαθμό του Υποστρατήγου. Προηγουμένως, όμως, ζούσε εξόριστος από την κυβέρνηση Βενιζέλου στη Σαντορίνη, εξ αιτίας των αντίθετων πολιτικών του απόψεων.

Το όνομα του Κωνσταντίνου Μήτσα είναι γραμμένο στους εκλογικούς καταλόγους 1906 - 1907 του Δήμου Ερμιόνης με αυξ. αρ. 261, αριθμό Μητρώου Αρρένων 336 και επάγγελμα στρατιώτης.

Στην προσωπική του ζωή ο Κωνσταντίνος Μήτσας παντρεύτηκε την Ελισάβετ (Λουΐζα) Παπαχατζή από τη Βέροια. Οι οικογενειακές διηγήσεις συντηρούν την παράδοση που λέει πως ο Κωνσταντίνος Μήτσας ήταν αυτός που πρώτος μπήκε έφιππος με το τάγμα του στη Βέροια την ημέρα της απελευθέρωσης της πόλης, τον Οκτώβριο του 1912.

Απέκτησαν τρία παιδιά. Την Ελένη (μετέπειτα Δημητρακάκη) δικαστικό, τον Αντώνη, που γεννήθηκε κατά τους χρόνους της εξορίας του πατέρα του στη Σαντορίνη και έμεινε ως «Αντώνης ο εξόριστος» και τον Σταμάτη, πατέρα του αγαπητού Πάνου. Ο Κωνσταντίνος Μήτσας πέθανε το 1929 και είναι θαμμένος μαζί με τη γυναίκα του και τους δύο γιους τους στον οικογενειακό τάφο των Μητσαίων στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Σε μια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας, στη Βέροια, η κυρία Ελισάβετ (Λουΐζα) Δημητρακάκη κρατάει νοσταλγικές μνήμες στο σπίτι, το μυαλό και την καρδιά της του ηρωικού παππού της Ερμιονίτη στρατηγού Κωνσταντίνου Αντ. Μήτσα.¹ Το ίδιο και τα άλλα του εγγόνια, δύο εν ζωή, ο Πάνος και ο Κωνσταντίνος καθώς και τα δισέγγονά του.

Σημ.

1.   Ο Κωνσταντίνος Αντ. Μήτσας είχε έξι εγγόνια (Ιωάννη, Ευδοξία, Ελισάβετ, Κωνσταντίνο, Πάνο και Κωνσταντίνο).

2.   Κατά τα αποκαλυπτήρια των προτομών του Γιάννη και Σταμάτη Μήτσα που έγιναν στην Ερμιόνη στις 30 Μαΐου 1982 παραβρέθηκαν τα παιδιά του Κωνσταντίνου Μήτσα, Αντώνης και Ελένη, καθώς και ο εγγονός του Κώστας Μήτσας, γιος του τρίτου παιδιού του Κ. Μ., Σταμάτη.

3.   Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του αγαπητού μου φίλου Πάνου Στ. Μήτσα.

Σήμερα η Ρηματική Διακοίνωση της Ελληνικής Κυβέρνησης στο γερμανικό ΥΠΕΞ για τις πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις!!! ...

Ρηματική διακοίνωση, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση καλεί τη γερμανική πλευρά να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για την επίλυση του εκκρεμούς ζητήματος των αξιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία για την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επέδωσε σήμερα στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ο πρέσβης της Ελλάδας στο Βερολίνο. 

Η διπλωματική αυτή ενέργεια, όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το υπουργείου Εξωτερικών, έλαβε χώρα σε συνέχεια της σχετικής συζήτησης σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στην Ολομέλεια της Βουλής, στις 17 Απριλίου, και σε εκτέλεση της απόφασης που ελήφθη με ευρεία πλειοψηφία, λαμβάνοντας υπόψη το πόρισμα– έκθεση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς τη χώρα μας.

Οι ελληνικές αξιώσεις αφορούν αποζημιώσεις και επανορθώσεις για ζημίες που υπέστη η Ελλάδα και οι πολίτες της κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για πολεμικές αποζημιώσεις για τα θύματα και τους απογόνους των θυμάτων της γερμανικής Κατοχής, την αποπληρωμή του Κατοχικού Δανείου και την επιστροφή των λεηλατηθέντων και παράνομα αφαιρεθέντων αρχαιολογικών και άλλων πολιτιστικών αγαθών, όπως επισημαίνει το υπουργείο Εξωτερικών.

Η ελληνική κυβέρνηση καλεί τη γερμανική κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις για την έμπρακτη ικανοποίηση των συγκεκριμένων αξιώσεων, η οποία έχει ιδιαίτερη σημασία για τον ελληνικό λαό, ως ζήτημα ηθικό και υλικό.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

^{http://www.kathimerini.gr/}

Ο Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας Γιάννης Γκιόλας ενημερώνει τους ενδιαφερόμενους πολίτες...

[...] Για πρώτη φορά, ύστερα από αποφασιστικές ενέργειες της παρούσας κυβέρνησης, αποδόθηκαν το 2017 τα ποσά που δικαιούνται οικιακοί καταναλωτές σε περιοχές στις οποίες εγκαθίστανται σταθμοί ΑΠΕ. Πρόκειται για συνολικό ποσό 17,6 εκατ. ευρώ το οποίο καλύπτει την περίοδο 2010-2014 και το οποίο επί χρόνια δεν είχε αποδοθεί....

-----------------------------------------------------------------------

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ    ΣΥΡΙΖΑ  

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ    1      ΝΑΥΠΛΙΟ

ΤΗΛ - FΑΧ   27520-99454

Email    yiannispolitiko@hotmail.com                                   4-6 -2019

                                                          

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

     ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ:  ΤΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ Η ΘΕΣΠΙΣΗ ΤΡΙΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΩΝ ΠΗΓΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ (ΑΠΕ), ΠΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΘΑΚΗΣ.

  Προς ενημέρωση των κατοίκων περιοχών, στις  οποίες έχουν εγκατασταθεί και λειτουργούν  ανεμογεννήτριες και απαντώντας σε όσους ανεπιτυχώς προσπαθούν να παρουσιάσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σαν αποκλειστικά υπεύθυνη για την καθυστέρηση καταβολής των τελών, γίνονται γνωστά τα εξής:

Στη θέσπιση τριών μέτρων πολιτικής για την ενίσχυση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), προχώρησε σήμερα ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιώργος Σταθάκης.

Οι τρεις αυτές κινήσεις σχετίζονται, τόσο με την εύρυθμη λειτουργία της συγκεκριμένης αγοράς, όσο και με τα ανταποδοτικά οφέλη προς τις τοπικές κοινωνίες επιλύοντας χρόνια προβλήματα.

Το πρώτο μέτρο αφορά στην απόδοση του ειδικού τέλους ΑΠΕ 1% προς τους οικιακούς καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος των δημοτικών ή τοπικών κοινοτήτων σε περιοχές όπου λειτουργούν σταθμοί ΑΠΕ και υβριδικοί σταθμοί.

Για πρώτη φορά, ύστερα από αποφασιστικές ενέργειες της παρούσας κυβέρνησης, αποδόθηκαν το 2017 τα ποσά που δικαιούνται οικιακοί καταναλωτές σε περιοχές στις οποίες εγκαθίστανται σταθμοί ΑΠΕ. Πρόκειται για συνολικό ποσό 17,6 εκατ. ευρώ το οποίο καλύπτει την περίοδο 2010-2014 και το οποίο επί χρόνια δεν είχε αποδοθεί.

Με τη σχετική ΚΥΑ ρυθμίζονται όλα τα επιμέρους θέματα (π.χ. μεθοδολογία, διαδικασία, τρόποι απόδοσης ποσών, δικαιούχοι κτλ), προκειμένου να αποδοθούν τα ανταποδοτικά για την περίοδο 2015-2018, καθώς και τα ποσά που αφορούν στις εκκρεμείς περιπτώσεις της προηγούμενης περιόδου 2010-2014. Με τη διαδικασία που έχει καταρτιστεί, είναι πλέον εφικτή η ετήσια απόδοση αυτών των ποσών στους κατοίκους των τοπικών κοινοτήτων στις οποίες λειτουργούν μονάδες ΑΠΕ, αποκαθιστώντας την κανονικότητα.

Το δεύτερο μέτρο αφορά .......

>>>>>>>>>>

Υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν τον δημόσιο πολιτικό λόγο για τα κοινά μσς θέματα και μετά τον ορυμαγδό της προεκλογικής περιόδου!! ...

[...] Θέλουμε η τοπική εξουσία όσο θα παραμείνει στη θέση της σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή, αλλά και τη νεοεκλεγμένη να μαζεύει τα σκουπίδια, να φυτεύει δέντρα, να δώσει χώρο στο παιδί, στον πεζό, στον επισκέπτη, στον αυθεντικό πολιτισμό και όχι στις φολκλόρ φιέστες, να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα με αντικειμενικότητα και ανιδιοτελή προσφορά.... 

Παρασκευή Σκούρτη

Η πόλη μας, η πόλη μου
Τι είναι άραγε πόλη;
Είναι ένας ζων οργανισμός ή είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί ενάντια στις επιθυμίες και τις ανάγκες των κατοίκων της;
Είναι ένας κλειστός οίκος εμπορίου, που κάποιοι μόνο κερδίζουν ενώ οι υπόλοιποι υποφέρουν;
Είναι ένα αντικείμενο προς καταστροφή ή και εκμετάλλευση, όπως ήταν μέχρι σήμερα;
Είναι θύμα κακογουστιάς, αναρχίας, βρωμιάς, παρανομίας;
Αυτή είναι η πόλη μας;
Μια πόλη που η ποιότητα ζωής χάνεται σ’ ένα περιβάλλον με γνώμονα μόνο το κέρδος, όποιο κι αν είναι αυτό;
Είναι ένας τόπος που αδυνατεί να υπερασπιστεί και να επιβάλει εν τέλει τη δύναμη των κανόνων, του μέτρου και των νόμων;
Μια πόλη χωρίς στόχους και άποψη παρασυρμένη από τις ατελείωτες παραχωρήσεις και τα λοξοκοιτάγματα.
Χρειάζεται να αναρωτηθούμε αν στην πόλη μας βρίσκει χώρο και έδαφος κάθε μορφή αυθαιρεσίας και παρανομίας.
Η ποιότητα, η καθαριότητα, η βελτίωση δεν απασχολεί επιτέλους κανέναν;
Γιατί το καλοκαίρι έφθασε!
Το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον διαμορφώνεται από το νοσηρό περίγυρο, τη νοσηρή εξουσία, τη νοσηρή συμπεριφορά γιατί όλα τούτα είναι σχεδόν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένα, αφού το φυσικό περιβάλλον επιδρά άμεσα στο κοινωνικό.
Για την πόλη μας, την πόλη μου είναι παράλογο να απαιτώ υγιές περιβάλλον, υγιή κοινωνική οργάνωση, υγιή κοινωνική συμπεριφορά και έκφραση μέσα από δεσμούς συναισθηματικούς;
Η περιοχή μας είναι δυστυχώς βεβαρημένη με σκουπίδια, θάλασσα, μπετόν, έλλειψη χώρων παιγνιδιού και αναψυχής.
Οι διαχειριστές της πόλης μας νοιάζονταν για άλλα ζητήματα ή δεν νοιάζονταν και καθόλου.

Φώτο του blog  - η Ερμιόνη στο ημίφως! ...

Θέλουμε η τοπική εξουσία όσο θα παραμείνει στη θέση της σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή, αλλά και τη νεοεκλεγμένη να μαζεύει τα σκουπίδια, να φυτεύει δέντρα, να δώσει χώρο στο παιδί, στον πεζό, στον επισκέπτη, στον αυθεντικό πολιτισμό και όχι στις φολκλόρ φιέστες, να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα με αντικειμενικότητα και ανιδιοτελή προσφορά. 
Να είναι έτοιμη να συνθέσει, αλλά αν χρειαστεί και να συγκρουστεί, όχι μόνο με τα μεγάλα συμφέροντα αλλά και με τα πολλά μικροσυμφέροντα στην προσπάθεια να εξανθρωπίσει την πόλη και γενικά τον Δήμο μας.
Ο τόπος μπορεί να μην είναι πλούσιος χρημάτων, αλλά είναι πλούσιος σε μνήμες, σε ιδανικά, σε οράματα.
«Πουλάμε» καλοκαίρι, θάλασσα, ξεγνοιασιά, καλό φαγητό.
Προκύπτει η ανάγκη κινητοποίησης των τοπικών κοινωνιών για ενημέρωση, για άμεση εμπλοκή στις διαδικασίες αποφάσεων και προσφορά εθελοντικής βοήθειας για άμεση βελτίωση της καθημερινότητας ενόψει της καλοκαιρινής περιόδου.

Ένα σοβαρό θέμα πάντα επίκαιρο(!) , αφού συνεχίζεται η καταστροφή των πυροσβεστικών εγκαταστάσεων στο «Μπίστι» ...

...Τώρα που σίγησαν οι σειρήνες και τα παχιά λόγια...

 αυτών που θέλουν να σώσουν την Ερμιόνη και την Ερμιονίδα ...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από το προσωπικό μας αρχείο - 9 Αυγούστου 2012

Σαν να μη έφταναν οι κακοτεχνίες στο έργο της πυροσβεστικής εγκατάστασης στο «Μπίστι» 

έχουμε και τις σχιζοφρενικές συμπεριφορές...

Άγνωστοι καταστρέφουν τις εγκαταστάσεις!!

Ένα αμφιλεγόμενο έργο για τη λειτουργία  του λόγω κακοτεχνιών  της προηγούμενης δημοτικής αρχής Ερμιόνης  είναι και αυτό της πυρόσβεσης στο  πευκοδασύλλιο του  «Μπίστι».  
Ο Δήμος Ερμιονίδας αποπερατώνει κάποιες εκκρεμότητες που  άφησαν οι πρώην Ερμιόνης, ωστόσο αμφίβολο είναι αν το  έργο λειτουργήσει. 250 - 300.000 ευρώ στο βωμό των κακοτεχνιών και της αρπαχτής!! 

Και όλα αυτά, εις γνώση των ειδικών, των αρμοδίων και των υπεύθυνων... 

Και έτσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και μυαλό δε βάζουμε, γιατί νομίζουμε πως τα χρήματα του δημόσιου και δημοτικού κορβανά είναι ξένα  δεν είναι δικά μας... 

Ωστόσο,  σαν να μην έφτανε η κατάντια μας και η μιζέρια μας, αυτές τις μέρες παρατηρούμαι και βανδαλισμούς στο ήδη κατεστραμμένο έργο, όταν άγνωστοι ανοίγουν τις πυροσβεστικές φωλιές, εξαρμόζουν  τις καρούλες που προορίζονταν να τυλιχτούν οι μανικές του νερού και τις πετάνε στη θάλασσα!!

Έτσι,  σαν να μη έφταναν οι κακοτεχνίες  στο εν λόγω έργο,  έχουμε και αυτές τις σχιζοφρενικές συμπεριφορές!! Να δούμε τι άλλα μας περιμένουν...

ΣΤΑΜ.  ΔΑΜ.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ. Οι βανδαλισμοί και οι καταστροφές συνεχίζονται και στις μέρες μας και οι δημοτικοί και κοινοτικοί "άρχοντές" μας  περί άλλων τυρβάζουν...

Κηρυγμένα ιστορικά μνημεία - Σημαντικοί Χριστιανικοί Ναοί της Ερμιονίδας

Μια συζήτηση με τον αρχαιολόγο της 25^ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Γεώργιο Π. Τσεκέ με τον Σταμάτη Δαμαλίτη

Ένα θέμα πάντα επίκαιρο,  με την ασέβεια και την αδιαφορία που επιδεικνύουν αρκετοί συμπολίτες μας σ' αυτά τα μνημεία....

Το θέμα της κουβέντας μας ήταν η διαχείριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και τα προβλήματα  στην προστασία των μνημείων, καθώς και οι σημαντικοί ναοί της Ερμιονίδας.

Γεώργιος  Π. Τσεκές «Η έννοια του «μνημείου», ως σημείου αναφοράς της συλλογικής ιστορικής μνήμης δεν είναι πρόσφατη. Δεν είναι καν σύγχρονη. Έχει τις ρίζες της βαθιά στην αρχαία ελληνική σκέψη, η οποία, ούσα ορθολογική, θεωρούσε δεδομένη τη σύνδεση ενός πολύ σημαντικού ιστορικού γεγονότος με κάποιο υλικό (χειροπιαστό) αντικείμενο.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο αναφέρεται από τις πηγές «Σαλαμινία ναυς», το πλοίο δηλαδή με το οποίο ο Θησέας ταξίδεψε στην Κρήτη και σκότωσε το Μινώταυρο. To πλοίο αυτό δεν ξαναταξίδεψε, αλλά φυλάχτηκε σε κεντρικό σημείο της πόλης, ως μνημείο, το οποίο συντηρούσαν οι Αθηναίοι  και επεδείκνυαν με ιδιαίτερη   υπερηφάνεια για τουλάχιστον 10 αιώνες! 

Ο 19^ος και ο 20^ος αι. ήταν οι αιώνες που αφύπνισαν τη ευρωπαϊκή σκέψη σε ζητήματα που σχετίζονταν με τη διατήρηση    και την αποκατάσταση των μνημείων. Στην Ελλάδα ο πρώτος αρχαιολογικός νόμος καταρτίστηκε το 1932. Σήμερα είναι σε ισχύ ο νόμος 3032/2002 ΦΕΚ 153/Α/28/06/2002 «Για την προστασία των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής μας κληρονομιάς» 

Στο άρθρο 2  του Αρχαιολογικού Νόμου αναφέρεται ότι  «... ως μνημεία νοούνται τα πολιτιστικά αγαθά που αποτελούν υλικές μαρτυρίες και ανήκουν στην πολιτιστική κληρονομιά της  Χώρας και των οποίων επιβάλλεται η ειδικότερη προστασία»

Ως αρχαία μνημεία η αρχαία νοούνται όλα τα πολιτιστικά αγαθά  που ανάγονται στους προϊστορικούς, αρχαίους,  βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς  χρόνους έως το 1830.....

Δημοσιεύτηκε στην  καθημερινή εφημερίδα  «ΑΡΓΟΛΙΔΑ»  την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007.