Εις μνημόσυνο αιώνιο στον Ερμιονίτη ήρωα στη θυσία του για την Λευτεριά μας ...

Σαν σήμερα το 1827 πέφτει μαχόμενος στην Αττική γη η θρυλική φυσιογνωμία της Επανάστασης ο Ερμιονίτης οπλαρχηγός Γιάννης Μήτσας!! ...

[…]Τέτοιοι άνδρες πραγματικά πεθαίνουν όρθιοι! 

Γίνονται σύμβολα παντοτινά, που καθοδηγούν και εμπνέουν! ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Γιάννης Σπετσιώτης συνεχίζοντας την ιστορική (κι' όχι μόνο) έρευνά του, με ένα εκπληκτικό γλαφυρό λόγο και περιγραφή, συνυφασμένα με το υψηλό πατριωτικό αίσθημα, μας ενημερώνει μέσα από τις πηγές του, για το γεγονός της ηρωικής πτώσης... του "Καστρίτη Ήρωα "Γιάννη Μήτσα, αλλά και την επίσης ηρωική στάση του αδελφού του Σταμάτη όταν αντίκρισε το άψυχο κορμί του!! ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

      27 Μαρτίου 1827

193 χρόνια από τη θυσία του Γιάννη Μήτσα 

υπέρ Πίστεως και Πατρίδος

           

 

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

α)Το παλικάρι

«Όστις δεν εγνώρισεν τον Ιωάννην Μήτσαν δεν εγνώρισεν τι σημαίνει γίγας. 
Ηρωική ήτο η καρδιά του και το ανάστημά του υπερφυές».¹

Ο καπετάν Γιάννης Μήτσας, ο Καστρίτης, γεννηθείς εις Ερμιόνη το 1794, ήταν μια θρυλική φυσιογνωμία των χρόνων της Επανάστασης… Η εξωτερική του εμφάνιση είχε κάτι το υπερβολικό. Η κορμοστασιά του επιβλητική και αγέρωχη με υπερφυσική σωματική δύναμη. Το μέτωπό του φαρδύ, νεανικό, ολοκάθαρο. Τα φρύδια του πυκνά, σε ευθεία γραμμή, τα μάτια του σπινθηροβόλα και άτρομα μέσα στις βαθιές κόγχες τους. Η μύτη του ευθεία, με ελαφρύ γύρισμα στο τελείωμά της, προεξείχε από το μεγάλο μουστάκι, που κάλυπτε ολόκληρο το πάνω χείλος. Το στήθος του αντρίκιο, έδινε την εντύπωση πως βόλι δεν τον άγγιζε...

…Πρώτος έφθανε στις μάχες και δεν δίσταζε να χτυπηθεί με πολλαπλάσιες εχθρικές δυνάμεις, καθώς διέθετε εκτός από ανδρεία και τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους. Η παρουσία του εμψύχωνε τους ραγιάδες και τ’ όνομά του, συνώνυμο της τόλμης, της αποφασιστικότητας και της λεβεντιάς, ενθάρρυνε τους Κατωναχαγιώτες, όταν απογοητευμένοι, ορισμένες φορές, κυριεύονταν από απελπισία…

β)Η τελευταία πράξη

…Οι μάχες που δόθηκαν τις επόμενες ημέρες ήσαν φονικότατες. Οι Τούρκοι του Κιουταχή και οι Έλληνες του Καραϊσκάκη πολεμούσαν με λύσσα και πολλές φορές πιάνονταν στα χέρια.

Στις 27 Μαρτίου -η ημερομηνία δεν επιβεβαιώνεται, όπως και κάποιες άλλες του αγώνα- γράφτηκε η τελευταία πράξη της ζωής του Γιάννη Μήτσα. Κατά τη διάρκεια νυχτερινής αντεπίθεσης των Ελλήνων για να ανακαταλάβουν τις θέσεις τους, αφού πολέμησαν ηρωικά μπούκα προς μπούκα, δηλ. σώμα με σώμα, έπεσε νεκρός κάτω από το ταμπούρι του ο γίγαντας! Βρισκόταν στο συγκρότημα Ταμπουρίων του Μπιν-Βασίρι ανάμεσα στο Κερατσίνι και τον Πειραιά, στην ονομαστή μάχη και σφράγισε με τη συγκλονιστική του θυσία τον αγώνα. «Την Ε^η της προ του τότε Πάσχα Μεγάλης Εβδομάδας εφονεύθησαν οι υπό τον Γενναίον οπλαρχηγόν, ο εξ Ερμιόνης Ιωάννης Μήτσας και ο εκ Στεμνίτσης Μηλιώνης, εις τα μεταξύ Πειραιώς και Κερατσινίου Ταμπούρια του Μπιν-Βασάρι, επιπεσόντες νυκτός να κυριεύσουν και κυριεύσαντες το μεγαλύτερον», γράφει ο Μ. Οικονόμου.

Γύρω από το άψυχο σώμα του ήρωα ακολούθησε ομηρική μάχη. Οι Τούρκοι επεδίωξαν να το λαφυραγωγήσουν και να το ατιμάσουν. Οι Έλληνες, ωστόσο, κατόρθωσαν να διασώσουν τον νεκρό και τα όπλα του.

Ο αδελφός του Σταμάτης, όταν πληροφορήθηκε το θλιβερό γεγονός, κατέφτασε σιωπηλός, για να παραλάβει το άψυχο κορμί. Με δυσκολία έκρυβε την ταραχή και τον μεγάλο του πόνο. Μόλις το αντίκρισε, ασκεπής σταυροκοπήθηκε και αγκάλιασε τον νεκρό. Ύστερα ευλαβικά τον τοποθέτησε σε ασφαλές μέρος μακριά από το πεδίο της μάχης, τον ασπάσθηκε με σεβασμό, σκούπισε τα δάκρυα που ανάβλυζαν απ’ τα μάτια του με τα δυο του χέρια και την άκρη της φουστανέλας, σταυροκοπήθηκε ξανά και κάνοντας ένα βήμα πίσω, έφυγε τρέχοντας για τη μάχη, που δεν είχε ακόμα τελειώσει!

Τον γενναίο Ερμιονίτη πολέμαρχο έκλαψε πικρά και ο αχώριστος συμπολίτης μπιστικός του, Θοδωράκης Μάλλωσης. Ένα ξεχωριστό παλληκάρι του αγώνα, που ακολουθούσε τον Μήτσα σε όλες τις μάχες. Έτσι βρέθηκε στο πλευρό του και την ύστατη στιγμή, όπως η μοίρα των πιστών ορίζει.

Το θρηνητικό φύσημα του αέρα, ο λυγμός των πουλιών, το μοιρολόγι των κυμάτων της ερμιονίτικης θάλασσας μετέφεραν το θλιβερό και αναπάντεχο άγγελμα του θανάτου στην Ερμιόνη πολύ γρήγορα. Ο γίγαντας Γεώργιος Μήτσας έπεσε! Σείστηκε ο Κουλάς συθέμελα! Η γυναίκα του και η μικρή μονάκριβη κόρη του παρέμειναν ασάλευτες, βουβές...²

γ) «Η θυσία του αντρειωμένου»

Πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου - Δουρούκου

Πολλές φορές κρίνεται σκόπιμο να παρακολουθεί κανείς την Ιστορία μέσα από την Τέχνη. Έργα ζωγράφων, ποιήματα και πεζά λογοτεχνών «διδάσκουν με ευχαρίστηση», καθώς η αισθητική πλήρωση συνοδεύει τη γνώση.³ Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου – Δουρούκου, που παριστά με συγκλονιστικό τρόπο τον θάνατο του Γιάννη Μήτσα.

«Η ανδρεία του κληρονομιά μας», σχολίασε σχετικά η ζωγράφος εντυπωσιάζοντας και πρωτοτυπώντας στην παρουσίαση του ηρωικού πολέμαρχου την ύστατη ώρα. Ορθός, άφοβος, μοναχός, ήρεμος αντιμετωπίζει στωικά τον θάνατο, αψηφώντας τη φύση που στην πιο γλυκιά της ώρα, προσκαλεί και προκαλεί για ζωή.

«Στην κεφαλή του κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος, ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χεροκροτούσε»,⁴ θα έγραφε ο εθνικός μας ποιητής συμπάσχοντας με τον ήρωα.   

Τέτοιοι άνδρες πραγματικά πεθαίνουν όρθιοι! Γίνονται σύμβολα παντοτινά που καθοδηγούν και εμπνέουν.

δ) «Οι νεκροί του Φαλήρου» - «Ελεγείον επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη»

Ποιήματα του Αχιλλέα Παράσχου

Η ηρωική θυσία των αγωνιστών στη μάχη του Φαλήρου συγκίνησε ιδιαίτερα τον ελληνολάτρη ποιητή Αχιλλέα Παράσχο. Στο ποίημά του «Οι νεκροί του Φαλήρου» (Η΄ μέρος) αναφέρεται και στον θρυλικό Γιάννη Μήτσα. Μια δεύτερη αναφορά υπάρχει και στο «Ελεγείον» (Γ΄ μέρος), που ειπώθηκε «Επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη». Στους φλογερούς και πατριωτικούς στίχους του ποιητή συναντάμε όλους τους ήρωες της Επανάστασης, που τον ενέπνευσαν.

«Οι νεκροί του Φαλήρου», (Η΄)

…Τους ήρωας, που πρόφθασα παιδάκι, ξαναείδα!

Είδα του Γρίβα τη ματιά, τον πυργωτό Γκρηζιώτη,

το Βάσσο, τον Νικηταρά κοντά στο Γαρδικιώτη.

Ματιές αϊτών, στήθια πλατιά, κορμιά πλατάνια είδα,

πιστόλες μέσ’ στο μάλαμα, σπαθιών γερτή λεπίδα.

Είδα τον Κώστα Μπότσαρη, τον Κίτσο τον Τζαβέλλα,

είδα του Χατζή – Πέτρου μας την άσπρη φουστανέλλα.

Του Μακρυγιάννη το κορμί, στηλόνετο μπροστά μου

και του Πλαπούτα τ’ άρματα καμάρον’ η ματιά μου.  

Όλους εκείνους έβλεπα που πρόφθασα, κι ακόμα

το Μήτσα μας, που σκέπασε προχθές το μαύρο χώμα.

Τη λεβεντιά της Ρούμελης και του Μοριά τα κάλλη

εχόρτασε το μάτι μου, και ξαναείδα πάλι

εκείνους που ελάτρευσα, εκείνους που λατρεύω

και μέσ’ στο κοιμητήριο τη νύχτα τούς γυρεύω!

«Ελεγείον - Επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη», (Γ΄).

…Φευ! Όσοι διεφύγατε του Χάρωνος το όμμα,

Μη έτι μας αφήνετε, ημίθεοι πολέμου.

Μένε, Κανάρη, με ημάς περίμενε ακόμα.

Μη αποθνήσκεις, Βέρη μου, μη φεύγεις, Βαλτινέ μου!

Μη, Γιάννη – Κώστα, τους νεκρούς συντρόφους σου ποθήσεις,

Και μένε, Μήτσα, με ημάς, Δαγκλή, μη μας αφήσεις!

1.  Αναφορά στον Γιάννη Μήτσα του εισηγητή του Νομοσχεδίου «Περί συντάξεως των χηρών και προικίσεως των ορφανών του αγώνος», στη διάρκεια της ΝΖ’ (57^ης) συνεδρίασης της Βουλής, στις 21 Απριλίου 1858.

2.  Γιάννης Μ. Σπετσιώτης, «Ιστορικές σελίδες της Ερμιόνης» - Ημερολόγιο.

3.  Δημήτριος Ιω. Κουκουλομμάτης, «Λογοτεχνία και Παιδαγωγική», Αθήναι 1990.

4.  Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι πολιορκημένοι».

Κορυφαίος αρχαιολόγος εξηγεί: Συγκλονιστικές οι ομοιότητες του κορωνοϊού με τον λοιμό στην Αθήνα του Θουκυδίδη

https://www.iefimerida.gr/

ΕΛΛΑΔΑ 26|03|2020 | 14:06

Tο έργο του Michiel Sweerts «Ο λοιμός των Αθηνών» (1652)

Κατερίνα Ι. Ανέστη

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΤΣΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ

Ο κορυφαίος αρχαιολόγος Νίκος Καλτσάς που υπήρξε επί  12 χρόνια διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου μας εξηγεί στο iefimerida, βήμα βήμα, το κείμενο του Θουκυδίδη που αφηγείται τον λοιμό στην αρχαία Αθήνα και αποκαλύπτει ανατριχιαστικές ομοιότητες με την πανδημία κορωνοϊού σήμερα.

Οι ομοιότητες; Τα συμπτώματα, οι ουρές με τα φέρετρα στο Μπέργκαμο, η συνωμοσιολογία, η «δημοκρατικότητα» του ιού απέναντι σε όλους -ακόμα και ο Περικλής χτυπήθηκε από τη νόσο.

Μια αφήγηση μοναδική που δείχνει πώς το κείμενο του Θουκυδίδη για τον λοιμό στην αρχαία Αθήνα είναι ακόμα ζωντανό, αναπνέει και συνομιλεί με την συνθήκη που ζούμε τώρα.

«Μια καταστροφή που δεν κάνει διακρίσεις σε φύλλο, ηλικία, θρήσκευμα, οικονομικό και κοινωνικό status. Ο πανίσχυρος Περικλής πέθανε μετά από δυο χρόνια χτυπημένος κι αυτός από τον θανατηφόρο ιό!» λέει ο Νίκος Καλτσάς

Μας γράφει ο Νίκος Καλτσάς:

«Θα ξεκινήσω με ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο του μεγάλου ιστορικού.

“νόμοι τε πάντες ξυνεταράχθησαν οἷς ἐχρῶντο πρότερον περὶ τὰς ταφάς, 
ἔθαπτον δὲ ὡς ἕκαστος ἐδύνατο” 

(Δεν τηρούσαν πια καμιά από τις τελετές για την ταφή των νεκρών 
κι ο καθένας έθαβε τους δικούς του όπως μπορούσε). 

Διαβάζοντας κάποιος αυτή τη φράση του Θουκυδίδη δε μπορεί παρά να φέρει στη μνήμη του τις εικόνες της πομπής με τα ασυνόδευτα φέρετρα στην τραγική Ιταλία του χθες, του σήμερα.  Πόσο πανικό και σε ποια κατάσταση φέρνει τον άνθρωπο μια πανδημία ιού; Πόσο επηρεάζει τη συμπεριφορά του και ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό του; Υπάρχουν άραγε κοινά σημεία ανάμεσα στο λοιμό της αρχαίας Αθήνας και στη σημερινή πανδημία του κορονοϊού;

Ο Θουκυδίδης, που θεωρείται ο αντικειμενικότερος όλων των ιστοριογράφων της αρχαιότητας, ζώντας ο ίδιος από κοντά τα γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου, και έχοντας ιαθεί από τη φοβερή αρρώστια, όπως ομολογεί, στο δεύτερο βιβλίο της Ιστορίας του (Θουκ. ΙΙ 2.47-255) αφιερώνει  εννέα κεφάλαια στον πρωτοφανή λοιμό που έπληξε την πόλη –κράτος της Αθήνας στο δεύτερο έτος του πολέμου το 430 π. Χ.. Αναφέρεται σε αυτόν κυρίως με τη λέξη  η νόσος και περιγράφει με εξαντλητικές λεπτομέρειες τόσο τα συμπτώματα της, όσο και τα παρεπόμενα αυτής της πανδημίας.

«Eντονοι πονοκέφαλοι, ψηλός πυρετός, φλόγωση και κοκκίνισμα των ματιών, φτέρνισμα και στη συνέχεια η νόσος έφτανε στο στήθος προκαλώντας δυνατό βήχα. Ο πυρετός ήταν τόσο ψηλός που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ανεχθούν ούτε τα ρούχα τους και ήθελαν να είναι γυμνοί, ενώ κάποιοι έπεφταν στις στέρνες τυραννισμένοι από ακατάπαυστη δίψα, αλλά όσο κι αν έπιναν δεν μπορούσαν να τη σβήσουν. Η νόσος ήταν τέτοια, ώστε οι λέξεις δεν φτάνουν για να την περιγράψουν και χτυπούσε τόσο βαριά που δεν ήταν δυνατό να αντέξει η ανθρώπινη φύση και οι περισσότεροι πέθαιναν την έβδομη ή την ένατη μέρα». 
Τέτοιες και ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες αναφέρει ο Θουκυδίδης γι αυτή τη θανατηφόρα επιδημία.

Το χειρότερο όλων, όμως ήταν το ότι οι άνθρωποι νοσηλεύοντας ο ένας τον άλλον κολλούσαν την αρρώστια, η οποία πλέον εξαπλωνόταν ανεξέλεγκτα. Οι γιατροί, μη γνωρίζοντας τη φύση της νόσου, πέθαιναν κι αυτοί όταν έρχονταν σε επαφή με τους αρρώστους. Οι πρακτικές και τα έθιμα ταφής είχαν εγκαταλειφθεί. Ο συνήθης τρόπος ήταν η καύση (ίσως και για λόγους προστασίας), αλλά πολλοί άνθρωποι, που δεν είχαν ούτε το χρόνο ούτε την οικονομική άνεση να έχουν δική τους πυρά, έριχναν τον δικό τους νεκρό σε πυρά στην οποία καίγονταν συγγενείς άλλων

Ομαδικός τάφος με θύματα του λοιμού που βρέθηκε στον Κεραμεικό, έξω από το νεκροταφείο / 

Φωτογραφία από την έκδοση του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης «Η πόλη από κάτω»

Ο ίδιος ο Θουκυδίδης προσβλήθηκε από τη νόσο και θεραπεύτηκε

Ο ομαδικός τάφος που βρέθηκε πριν από χρόνια κοντά στη συμβολή της Ιεράς οδού και της οδού Πειραιώς κατά τις ανασκαφές των εργασιών για το Μετρό της Αθήνας, είναι πολύ πιθανόν, όπως έχει ήδη υποστηριχθεί από τους ανασκαφείς, να σχετίζεται με τον λοιμό στην αρχαία Αθήνα. Οι 89 σκελετοί που ανήκαν σε άτομα διαφόρων ηλικιών και φύλων είχαν τοποθετηθεί στον ρηχό λάκκο με αταξία και βιαστικά. Η ταφή τους άλλωστε έξω από το νεκροταφείο του Κεραμεικού, εκτός από την έλλειψη χώρου, είχε ίσως και στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας. Σύμφωνα, πάντως, με τις μελέτες που έκανε ο καθηγητής οδοντιατρικής Μανώλης Παπαγρηγοράκης σε κρανία και ιδιαίτερα στο κρανίο ενός κοριτσιού, διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για έναν τυφοειδή πυρετό.

Τον μεγαλύτερο οίκτο για τους αρρώστους ένιωθαν εκείνοι που είχαν προσβληθεί από τη νόσο, αλλά είχαν σωθεί, γιατί ήξεραν πολύ καλά τι σήμαινε αυτό, ενώ οι ίδιοι δεν είχαν πια κανένα φόβο. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, η νόσος δεν πρόσβαλλε ποτέ τον ίδιο άνθρωπο δεύτερη φορά (είχε προφανώς αναπτύξει αντισώματα), αλλά ακόμα κι αν σπάνια τον πρόσβαλλε δεν ήταν θανατηφόρα. Ήταν, μας λέει, τόσο μεγάλη η χαρά όσων γίνονταν καλά που είχαν την πεποίθηση ότι δεν θα πέθαιναν ποτέ από καμιά άλλη αρρώστια.

Δεν άργησαν οι συνωμοσιολογίες....

>>>>>>>>>>

Πληροφορίες για δυο κρούσματα κορωνοϊού στην Ερμιονίδα!! ...

Κάτι δεν πάει καλά με την ενημέρωση των τοπικών αρχών και των πολιτών!! ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΗΓΗ https://argonafplia.g

Όπως  αποκάλυψε σήμερα ο δήμαρχος Ερμιονίδας Γιάννης Γεωργόπουλος ένα ζευγάρι από την Ερμιονίδα έχει βρεθεί θετικό στον κορωνοϊό και βρίσκεται αυτή την στιγμή στην Αθήνα. Για αυτό το γεγονός και αναζητώντας πληροφορίες μάθαμε τα ακόλουθα. Συγκεκριμένα και σύμφωνα με πληροφορίες. Το ζευγάρι το μισό χρονικό διάστημα του χρόνου κατοικεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το υπόλοιπο διάστημα μένει στο σπίτι τους στην ευρύτερη περιοχή του Πορτοχελίου Ερμιονίδας.

Τέλος Φεβρουαρίου ο σύζυγος – περίπου 72 ετών- επέστρεψε από τις ΗΠΑ στο σπίτι του  στην Ερμιονίδα. Λίγες ημέρες μετά, 6-7 Μαρτίου – ένιωσε αδιαθεσία. Πήγε στην Αθήνα μαζί με την γυναίκα του και διαγνώσθηκαν από μεγάλο Ιδιωτικό Νοσοκομείο ως κρούσματα και οι δύο σύζυγοι. Πήραν εντολή να επιστρέψουν στο σπίτι τους και να μπουν σε καραντίνα.

Το ζευγάρι σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες έμεινε στο σπίτι αποκλεισμένο από τον έξω του σπιτιού τους κόσμο και μόνο φίλοι τους έδιναν τις όποιες προμήθειες αφήνοντας τες στην αυλόπορτα.

Μολονότι οι μέρες περνούσαν και το ζευγάρι ερχόταν σε επικοινωνία μόνο με τους θεράποντες ιατρούς στην Αθήνα και όχι με το Κέντρο Υγείας Κρανιδίου ή τα νοσοκομεία Αργολίδας, πριν 4 ημέρες τα συμπτώματα αυξήθηκαν. Το ζευγάρι αναχώρησε πάλι για Αθήνα, όπου τον μεν άνδρα οι γιατροί κράτησαν σε Νοσοκομείο για παρακολούθηση , την δε γυναίκα έστειλαν σε κατ΄οίκον καραντίνα σε οικία στην Αθήνα.

Οι υπηρεσίες έχουν αναλάβει να κάνουν την σχετική ιχνηλάτηση. Το περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι γιατί όταν εντοπίστηκαν τα δύο κρούσματα στην Αθήνα κανένας δεν ειδοποίησε τον δήμο Ερμιονίδας ή άλλον αρμόδιο φορέα της Αργολίδας για τον εντοπισμό των δύο κρουσμάτων, ώστε να αυξηθούν τα μέτρα προφύλαξης στην περιοχή.

Ιστορικά ρεπορτάζ και γεγονότα που μαρτυρούν και τον θρησκευτικό πολιτισμό της Ερμιονίδας κι' όχι μόνο !! ....

Θα τα βρείτε  στο έντυπο δημοσιογραφικό μας αρχείο, καθώς και στο blog,
 που σας  ενημερώνει για το σήμερα και σας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο … 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Κυριακή, 21 Αυγούστου 2011

Τα προπύργια της Ορθόδοξης πίστης μας!

Η Ιερά Μονή των Άγιων Αναργύρων στην Ερμιόνη η διάλυση 
και η ανασύστασή της κατά τα έτη 1834-35.

Αφορμή αυτής της αναφοράς μας στάθηκε ένα παλιό γνήσιο έγγραφο του 1835, με το οποίο κάτοικοι Ερμιόνης διαμαρτύρονται κατά του Βασιλικού Διατάγματος που διέτασσε τη διάλυση της Μονής των Αγίων Αναργύρων. 
Αυτό το γνήσιο ντοκουμέντο φυλάσσεται τώρα στο Ιστορικό & Λαογραφικό Μουσείο Ερμιόνης (Ι.Λ.Μ.Ε.) και αισθάνθηκα μεγάλη υπερηφάνεια και συγκίνηση όταν μέσα στους τριάντα (30) περίπου υπογράφοντες κατοίκους της Ερμιόνης στο εν λόγω έγγραφο υπογράφει και ο προπάππος του πατέρα μου Αθανάσιος Δαμαλίτης. 

Επίσης μεταξύ των άλλων διαμαρτυρομένων κατοίκων είναι και ο γνωστός Ερμιονίτης οπλαρχηγός και ήρωας του 21 Σταμάτης Μίτσας, αλλά και άλλα ονόματα Ερμιονιτών οι οικογένειες των οποίων συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

.
Τα άλλα στοιχεία για τη αναφορά μας αυτή τα δανειστήκαμε από το βιβλίο που έχει εκδώσει η πιο πάνω Μονή το έτος 1994 με τίτλο «Το Προσκύνημα της Ερμιονίδος – Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Ερμιόνης»

Στο βιβλίο αυτό που είναι ένα τρίπτυχο –χρονικό, μεταξύ δύο άλλων ειδικών συγγραφέων που αναφέρονται στο «Καθολικό της Μονής» και στις «Τοιχογραφίες του Καθολικού», το ιστορικό μέρος της Ι.Μ. είναι έρευνα, μελέτη και συγγραφή του Ερμιονίτη φιλολόγου καθηγητού Απόστολου Θ. Γκάτσου.

Ο συγγραφέας στο κεφάλαιο σχετικά με τη διάλυση και την ανασύσταση της Μονής κατά έτη 1834-35 αναφέρει τα εξής: "Η Μονή, παρά τις μεγάλες οικονομικές δαπάνες στις οποίες υπεβλήθη κατά τη διεξαγωγή του αγώνος του 1821, αμέσως μετά τη λήξη του άρχισε και πάλι να αναλαμβάνει οικονομικά"

Σε έγγραφα του 1830 αναφέρονται, ηγούμενος ο δραστήριος και ονομαστός για τη φιλανθρωπία του Χη Γρηγόριος Μαρτζέλος και σύμβουλός του ο μοναχός Ιωσήφ Καλαράς.

Το 1832 η Μονή είχε 500 γιδοπρόβατα και 87 «χονδρά» ζώα και πλήρωνε τον κανονικό φόρο στο Διοικητικό τοποτηρητή του κάτω Ναχαγιέ Λογοθέτη Ζέρβα.(1)

Το 1833 επί αντιβασιλείας Όθωνος με εισήγηση του Θεόκλητου Φαρμακίδη(1) αποφασίζεται με διάταγμα της 7ης Οκτωβρίου 1833 να καταργηθούν όσα μοναστήρια έχουν λιγότερους από έξη μοναχούς. Πολλά ιστορικά μοναστήρια διαλύθηκαν τότε, όπως π.χ. η γνωστή μας Μονή Αυγού.(2)

Όσα έγγραφα περισώθηκαν την εποχή αυτή, βρίσκονται κυρίως στα Γενικά Αρχεία του κράτους με την ένδειξη « Μοναστηριακά»

Από τη δοκιμασία αυτή πέρασε και η Μονή. Έτσι στις αρχές του 1834 η Μονή με βασιλικό διάταγμα, ύστερα από πληροφορίες εσφαλμένες ότι δεν είχε τους απαραίτητους για τη συντήρηση έξι μοναχούς, διαλύεται και αρχίζει η εκποίηση της κινητής και της ακίνητης περιουσίας της και η αγορά της από μοναχούς, ιδιώτας και το δημόσιο. Ο ηγούμενος Χη Γρηγόριος Μαρτζέλος διορατικός και δραστήριος καθώς ήταν, αγόρασε «πολλά Μοναστηριακά είδη κατόπιν δημοπρασίας» αξίας 2271 δραχμών, για τις οποίες έμεινε εγγυητής ο Δημήτριος Βούλγαρης. (3)

Πρώτοι που αντέδρασαν στη διάλυση της Μονής ήσαν ο ηγούμενος και οι μοναχοί της.

Σε αναφορά τους προς «την Ιεράν Σύνοδο του Βασιλείου της Ελλάδος» της 14ης Φεβρουαρίου 1835 παρακαλούν να ανασταλή η διαταγή της διαλύσεως της Μονής «καθ’ ότι αύτη είχεν τον προσήκοντα αριθμόν των έξ μοναχών».

Αίτηση επίσης υποβάλλουν την 22 Φεβρουαρίου 1835 κάτοικοι της Ερμιόνης και ζητούν την αναστολή της διαλύσεως « καθ’ ότι η Μονή είχε τους έξ μοναχούς προ του Βασιλικού διατάγματος» το γνήσιον της υπογραφής τους βεβαιώνει ο δήμαρχος της Ερμιόνης Α. Οικονόμου.

Το έγγραφο διαμαρτυρίας των κατοίκων Ερμιόνης για τη διατήρηση της Μονής στο Ι.Λ.Μ.Ε.

>>>>>>>>>>>>>>

Καλοκαιρινές εκδηλώσεις του «Ερμιονικού Συνδέσμου» στην Ερμιόνη – Κάθε μία και ένας σταθμός …

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο - 6 Σεπτεμβρίου 2016

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Έκθεση Ζωγραφικής Ανθούλας Λαζαρίδου – Δουρούκου
  - «Η ελληνική ενδυμασία δια μέσου των αιώνων»

Εκδήλωση του "Ερμιονικού Συνδέσμου"σε συνεργασία με 

το Ν.Π. Πολιτισμού του Δήμου Ερμιονίδας και την Δημοτική Κοινότητα Ερμιόνης.

Τιμητικές παρουσίες εκτός των άλλων, της πρώην Προέδρου  της Βουλής των Ελλήνων και Ακαδημαϊκού κας Άννας  Ψαρούδα - Μπενάκη 

και του Βουλευτή Αργολίδας - ΣΥΡΙΖΑ- κ. Γιάννη Γκιόλα 

Σήμερα, (6/9/2016) στον  κατάμεστο αύλιο χώρο του Πνευματικού Κέντρου Ερμιόνης (Σχολείο Συγγρού) τρία πολιτιστικά στοιχεία πλημμύρισαν!  το ιστορικό κτήριο,  το οποίο στέκει στο πέρασμα των χρόνων ως  φάρος φωτεινός - Παιδείας και Πολιτισμού, της τοπικής μας κοινωνίας. 

Το πρώτο στοιχείο ήταν αυτό, του θαυμάσιου εικαστικού έργου της προβεβλημένης Ερμιονίτισσας λαϊκής μας ζωγράφου Ανθούλας Λαζαρίδου - Δουρούκου.

Η αξιόλογη ζωγράφος μας υποδέχεται  στον χώρο της εκδήλωσης τον κυβερνητικό Βουλευτή Αργολίδας - ΣΥΡΙΖΑ - κ. Γιάννη Γκιόλα

Το δεύτερο στοιχείο η γλαφυρή και λογοτεχνική ομιλία (όπως κάθε φορά άλλωστε)
του Προέδρου του Ερμιιονικού Συνδέσμου Γιάννη Σπετσιώτη 

  

Το τρίτο στοιχείο η εμπεριστατωμένη παρουσίαση του έργου της Λαΐκής μας ζωγράφου από την κα Μαριάννα Ξενάκη εικαστικό και καθηγήτρια της εικαστικής τέχνης,  η οποία ανέδειξε με ένα ιδιαίτερο τρόπο την προσωπικότητα και τη μεγάλη προσφορά στο χώρο των εικαστικών τεχνών και ευρύτερα στην κοινωνία μας της τιμούμενης καλλιτέχνιδας.  

Η κα Μαρίκα Κανέλλη - Τουτουτζή  ανέπτυξε μετά από έρευνα το θέμα:

«Η Ελληνική ενδυμασία σε διάφορες περιοχές της πατρίδας μας»

 Και η κα Μιρέλα Ζωγράφου η οποία μας μίλησε με θέμα:

«Η ενδυμασία της Ερμιόνης και της γύρω περιοχής»

Αυτά τα τρία δυνατά στοιχεία έλαμπαν στα μάτια μας σαν πολιτιστικά μαργαριτάρια! δίνοντάς μας μια ελπίδα και την άλλη πλευρά - την καλή, της Ερμιονίτικης κοινωνίας και ευρύτερα της Ερμιονίδας.

Παραθέτουμε αυτούσια την ομιλία του  Γιάννη Σπετσιώτη

Πλούσιες και εναλλακτικές καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις οργάνωσε και φέτος ο Δήμος μας. Με ακριβές ιδέες και πρωτότυπες δράσεις σύλλογοι αλλά και πρόσωπα μεμονωμένα, σ’ έναν ενιαίο άξονα, κατάθεσαν το στίγμα τους στη γιορτή του Πολιτισμού. Σ’ αυτή τη γιορτή που εδώ και χρόνια, εκτός των άλλων, λειτουργεί για όλους απελευθερωτικά και λυτρωτικά σε πείσμα της κατήφειας των ασυνήθιστων καιρών που ζούμε.

Έτσι, απολαύσαμε για ακόμη μια φορά μοναδικές στιγμές νοσταλγίας και αυτογνωσίας, που κινητοποίησαν τη σκέψη και τη συγκίνηση. Όμορφα και σπάνια καλλιτεχνικά δημιουργήματα και αφηγήματα, ζωντανές αποδείξεις της άνθησης ενός άλλου είδους Πολιτισμού στην πόλη μας. Δημιουργήματα που στηρίζονται στη γενναιοδωρία των κατοίκων, στην έμπνευση των φορέων, στη δυναμική πολιτιστική πολιτική του Δήμου μας και ιδιαίτερα του Νομικού Προσώπου και της προέδρου του  που φέρει την ευθύνη για την υλοποίησή τους.

Σήμερα θα έλεγα συμβολικά, μιας και μπήκαμε ήδη στο φθινόπωρο, πως κλείνει ο φετινός κύκλος των πολλαπλών καλοκαιρινών συναντήσεων με την παρουσίαση της έκθεσης των 130 πινάκων ζωγραφικής, που φιλοτέχνησε η μοναδική λαϊκή μας ζωγράφος κα. Ανθούλα  Λαζαρίδου – Δουρούκου. Έχουν ως θέμα την ελληνική λαϊκή φορεσιά όπως τη συναντάμε σε διάφορες περιοχές της χώρας μας, νησιώτικες και στεριανές, στο διάβα των χρόνων.

Την κα. Ανθούλα την αναγνωρίζουμε όλοι ως άνθρωπο με πλούσια και πολλαπλή συνεισφορά, ηθική και υλική, στην πολιτιστική ζωή του τόπου μας, εδώ και πολλές δεκαετίες. Με τις ιδέες, τις απολαυστικές διηγήσεις των βιωμάτων της και την ενεργή συμμετοχή της σε τοπικούς συλλόγους μάς παραδειγματίζει και μας διδάσκει πως η ανασυγκρότηση του τόπου που γεννηθήκαμε και ζούμε, επιτυγχάνεται μόνο με συλλογική δουλειά και κοινωνική συνοχή, ταπεινότητα και αίσθηση του μέτρου. 

Η ίδια, από το δικό της μετερίζι, με το τεράστιο καλλιτεχνικό της έργο αγκαλιάζει παιδιά, εφήβους, ενήλικες, την κοινωνία ολόκληρη και ανυψώνει πνευματικά και αισθητικά την πόλη μας.      

Οι ζωγραφικοί της πίνακες, καθρέφτες ολοκάθαροι της ζωής του τόπου που γεννήθηκε και έζησε, αφηγούνται με αμεσότητα, ευαισθησία, γνώση και τόλμη, τη θρησκευτικότητα, την Ιστορία και τη Μυθολογία, τη Λαογραφία, την Παράδοση και τη γοητεία του τοπίου. Κυρίως απεικονίζουν τον ψυχισμό των ανθρώπων στη διαδρομή τους μέσα στον χρόνο και τις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής τους.

Σήμερα, θέλησε να μας παρουσιάσει, για πρώτη φορά, 130 ζωγραφικούς πίνακες, με αντικείμενο την ελληνική ενδυμασία και ιδιαίτερη αναφορά στις φορεσιές της Ερμιόνης  και της ευρύτερης περιοχής, θέμα πρωταρχικής σημασίας και σπουδαιότητας.

Η ζωγράφος, ακολουθώντας μια διαδρομή μέσα στον χρόνο αλλά και στους τόπους, με «χωροχρονική ευαισθησία», στοχεύει να μας αποκαλύψει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά διαφόρων περιόδων, τοποθετώντας τα στον ζωγραφικό της καμβά. Με «πρώτη ύλη» γνωστή, παρμένη από τη Λαϊκή Τέχνη, τις Ιερές και Λαϊκές Παραδόσεις και την Ιστορία και κυρίαρχο πάντα τον άνθρωπο, δημιουργεί εικόνες κομψές και απλές με το βασικό τους θέμα σε απόλυτη αρμονία με το περιφερειακό. Με αστείρευτη διάθεση μεγαλουργεί, είτε ζωγραφίζοντας ανθρώπους είτε αντικείμενα και καταφέρνει να εμψυχώνει τα άψυχα.

Ο θεατής νιώθει τη δημιουργική της ανάσα και αντιλαμβάνεται την ευφυή έκφραση και το χάρισμα της καλλιτέχνιδας, που με ήθος, σοφία και τόλμη, αναδεικνύει τα καλά στοιχεία της εμφάνισης «χωρίς  να τα διαφημίζει και αυτό λέει πολλά» Ενώ για την κατανόηση των έργων της  αρκεί η «ανάσυρση» της πολιτιστικής ταυτότητάς και της ιστορικής του  μνήμης.

Ναι, η κ. Ανθούλα είναι η αξεπέραστη λαϊκή μας ζωγράφος με τις πολλές περγαμηνές, εντός και εκτός των τειχών της Ερμιόνης και της Ελλάδας! Τα όνειρα και η αστείρευτη διάθεσή της …χρόνια δεν κοιτούν! Στην αναμέτρησή της με τον χρόνο εργάζεται αδιάκοπα και συνεχίζει δυναμικά να δίνει σχήμα και χρώμα στα βιώματα και τα όνειρά της.

Ελπίζουμε πως η γενέτειρά της, θεωρώντας τα  έργα της πολιτιστική κληρονομιά, θα συνεχίσει να επενδύει σ’ αυτή την ανεξάντλητη πηγή του πλούτου.

Με ιδιαίτερη χαρά και χωρίς δεύτερη σκέψη το Δ.Σ. του Ερμιονικού Συνδέσμου δέχθηκε την πρόταση της κας Ανθούλας, να αναλάβει ο Σύνδεσμός μας την ευθύνη της αποψινής εκδήλωσης, σε συνεργασία με τον αρμόδιο φορέα του Δήμου για τα Πολιτιστικά και τη Δημοτική Κοινότητα Ερμιόνης, οι οποίοι και την ενέταξαν στο πρόγραμμά των καλοκαιρινών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Δήμου μας. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Συγκινητική συνάντηση  της κας Ανθούλας με δύο άλλες αξιόλογες Ερμιονίτισσες καλλιτέχνιδες της εικαστικής τέχνης. Από αριστερά, η κα Αικατερίνη Παπαμιχαήλ - Ρήγα και από δεξιά η κα Λίτσα Παγώνη. Φώτο - ρεπορτάζ   ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ  ΥΓ. Στη συνέχεια τα έργα της καλλιτέχνιδας εκδόθηκαν σε καλαίσθητο λεύκωμα