ΑΦΙΕΡΩΜΑ του BLOG - Στην Εθνική μας γιορτή της 28ης Οκτωβρίου περασμένα χρόνια στην Ερμιονίδα και στην Ερμιόνη ....

…Η Εθνική, Ιστορική και Συλλογική Μνήμη, είναι η ίδια η Ύπαρξή μας!! 

– μια συμβουλή στους νέους, στα παιδιά μας …

 ΦΩΤΟ - ΡΕΠΟΡΤΑΖ -> ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από τους χρόνους που είχαμε όνειρα και στόχο να σηκώσουμε τον ενιαίο Δήμο Ερμιονίδας σε ψηλό πολιτιστικό επίπεδο

28^η Οκτωβρίου 2011

Δήμαρχος Δημήτριος Καμιζής

Και ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Δήμος Ερμιονίδας και ο Μουσικός Σύλλογος 

τίμησαν τους ήρωές μας και το Έπος του 40!!

Σε μια πολύ συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα

στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΓΕΛ Κρανιδίου.

Πολύ απλοί δημότες παραβρέθηκαν σ’ αυτό το ιστορικό μνημόσυνο, για να αποτίσουν φόρο τιμής - τουλάχιστον με την παρουσία τους, σ’ αυτούς τους ήρωες,  που συνέχιζαν να πολεμούσαν λαβωμένοι, με πρησμένα πόδια, επιδέσμους  και με δεκανίκια και  τους έλεγαν αλήτες (!) -κατά τον ποιητή Οδυσσέα Ελύτη - οι άλλοι από τα πλουμιστά σαλόνια τους…!!

Άξιον Εστί- "Η μεγάλη έξοδος"  -- απαγγέλει ο Γιάννης Φέρτης

(βίντεο) Κλικ εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=aA8xO0hnRiU

"Πορεία προς το μέτωπο" - απαγγέλει ο Μάνος Κατράκης 

(βίντεο ) Κλικ εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=J87xTMdspx8&feature=related

Θλιβερά απούσα θα λέγαμε από αυτή την ιερή μυσταγωγία, 

η αντιπολίτευση του δήμου με τους επικεφαλής της ……….

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη το βράδυ 27 Οκτωβρίου 

στην αίθουσα του ΓΕΛ Κρανιδίου και χωριζόταν σε πέντε ενότητες.

• 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Ημέρα μνήμης και τιμής

• Η κήρυξη του πολέμου

• Αφήγηση των γεγονότων από την κήρυξη του πολέμου στο Κρανίδι

• Ντοκουμέντα για τους πεσόντες της περιοχής μας

• «ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» Οδυσσέα Ελύτη – Μίκη Θεοδωράκη, από την ορχήστρα «Ερμιονίδα» και το Χορωδιακό Εργαστήρι του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης

Η πρώτη ενότητα περιείχε ένα ντοκιμαντέρ με εικόνες από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της εποχής, η δεύτερη - ομιλία με το ιστορικό και πολιτικό χρονικό από τον εκπαιδευτικό και δ.σ. κ. Νίκο Παπά, η τρίτη - αφήγηση  του π. Γκίκα Παπαδημητρίου  από αναμνήσεις δικές του αλλά και από διηγήσεις μεγαλυτέρων του που άκουγε στην ταβέρνα του πατέρα του στο Κρανίδι από την κήρυξη του πολέμου και τον μετέπειτα χρόνο, η τέταρτη ενότητα  και η πιο συγκλονιστική του δημάρχου κ. Δημήτρη Καμιζή ο οποίος μετά από έρευνα που συνεχίζει στο αρχείο του δήμου βρήκε και μας παρουσίασε έγγραφα αγγελτήρια θανάτου κρανιδιωτών στο πόλεμο του 40 και σε άλλες επιχειρήσεις που είχαν σταλεί στο δήμο αυτή την εποχή προς ενημέρωση των συγγενικών τους προσώπων

Από την ομιλία του κ. Ν. Παπά σας μεταφέρουμε τον επίλογο ο οποίος μας άρεσε  πολύ.

[…]«Η Επέτειος του ιστορικού ΟΧΙ αποκτάει στις μέρες μας ιδιαίτερη σημασία. 
Σήμερα σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από το 1940 καλούμαστε να πούμε ΟΧΙ, στους νέους επίδοξους οικονομικούς κατακτητές. 
ΟΧΙ, στην επιτήρηση και εποπτεία της χώρας μας από «φίλους και συμμάχους».

ΟΧΙ, στην κηδεμονία και την εξάρτηση της πατρίδας μας από τους δανειστές. 
71 χρόνια μετά, τιμώντας τους αγωνιστές του 40, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη χωρίς προστάτες και κηδεμόνες. 
Ας αγωνιστούμε για μια Ελλάδα αντάξια της θυσίας του. Μνήμη του Λαού μου σε λένε ΠΙΝΔΟ……»

Η πέμπτη και τελευταία ενότητα περιελάμβανε απαγγελία αποσπασμάτων από το μεγαλειώδες έργο του νομπελίστα ποιητή «Άξιον Εστί» σχετικά με το Έπος του 40 ενώ ενδιαμέσως η χορωδία του Μουσικού Συλλόγου και η ορχήστρα του με σολίστα τον Ευτύχιο Χατζητοφή και στη δ/νση τον δικό μας μαέστρο Τάκη Μανιάτη τραγούδησαν τραγούδια από το πιο πάνω ποιητικό έργο σε μουσική σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη.

  

Η απαγγελία των κειμένων του εν λόγω έργου έγινε εναλλάξ από το δήμαρχο κ. Καμιζή και τον μαέστρο Τάκη Μανιάτη με μια πολύ καλή απόδοση αφού εκτός των άλλων σ’ αυτό βοηθάει και το ηχόχρωμα της φωνής τους.

Και με αυτό το μέρος έκλεισε η εκδήλωση, με το ακροατήριο εμφανώς συγκινημένο να χειροκροτεί παρατεταμένα τους συντελεστές! ....

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 2019

ΕΡΜΙΟΝΗ - Με εθνική έξαρση, υπερηφάνεια και πολύ παλμό εορτάσθηκε η επέτειος του Ιστορικού ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940! ...

Εικόνες στον Ι. Ν. Ταξιαρχών την ώρα της Δοξολογίας 
και της έναρξης του εορτασμού...

Ο πανηγυρικός λόγος της ημέρας εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Κοινότητας Ερμιόνης Ιωσήφ Γανώση 

τον παραθέτουμε αυτούσιο

 - Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο σε κρίσιμες – πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά περιόδους, να βρίσκει κανείς λόγια για να εκφράσει συναισθήματα και να περάσει μηνύματα γιορτάζοντας μια εθνική επέτειο.  Και αυτό ισχύει, γιατί όντως είναι δύσκολο την ώρα αυτή να μπορέσουμε να συνδέσουμε ιστορικά γεγονότα με σημερινές καταστάσεις. 

Μήπως όμως τελικά αυτό χρειαζόμαστε; 

Μήπως τελικά έχουμε ανάγκη ακριβώς τούτες τις ώρες της γενικής απογοήτευσης, του προβληματισμού και της αγωνίας να αναζητούμε μια σπίθα εθνικής υπερηφάνειας και πίστης σε θεσμούς και ιδανικά που κλονίζονται ακριβώς μέσα από την ιστορική αναζήτηση, ανάλυση και μνήμη;

  Μήπως τελικά η υπενθύμιση και η υπόμνηση γεγονότων, προσώπων, αξιών και μνημάτων μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό μας;

  Μήπως τελικά δεν είναι ρομαντικοί όσοι πιστεύουν στην σημασία της Ιστορίας και της μνήμης της πορείας ενός λαού;

  Μήπως δεν είναι σωβινιστής ή εθνικιστής κάποιος που προσπαθεί να υπενθυμίσει τις ξεχασμένες αρετές, αξίες και δυνατότητες ενός λαού ή προσπαθεί να ενεργοποιήσει μέσα από την ιστορική αναφορά τα συστατικά που συνθέτουν μια κοινωνία με συγκεκριμένη πορεία, στόχο και αρχές;

   Μήπως πρέπει ακόμα πιο έντονα και επίμονα τώρα που είτε κάποιοι με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους, προσβάλλουν την κοινωνία μας, είτε κάποιοι άλλοι προσπαθούν με συγκεκριμένες μεθοδεύσεις να απαξιώσουν θεσμούς, αξίες και αρχές αποδυναμώνοντας της δυναμική αυτού του λαού και δημιουργώντας εστίες αποσύνθεσης της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής, να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτούς τους συνδετικούς κρίκους, αυτές τις αντιστάσεις που χρειάζονται σε έναν λαό για να αντιμετωπίσει με ωριμότητα και υπευθυνότητα την πρόκληση της χρονικής στιγμής;

  Και σαφώς με την ιαχή «Αέρα» δεν μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και την πολιτική επιπολαιότητα κάποιων ή τον καιροσκοπισμό και την δόλια προσπάθεια αποδυνάμωσης των ανεγνωρισμένων μέσων και στηριγμάτων της δημοκρατίας και της ελευθερίας του πολίτη. 

  Μήπως όμως πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας γεγονότα και πρόσωπα που σε άλλες εποχές δύσκολες, σκληρές ανέδειξαν πτυχές της φυσιογνωμίας αυτού του λαού που δυστυχώς τις περισσότερες φορές τις ξεχνάμε;

  Τελικά αρεσκόμαστε να ζούμε στην κοινωνία του βολέματος και του συμβιβασμού έστω και αν αυτό μας προσβάλλει;

  Αναρωτηθήκαμε αν πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό που κάποιοι μας «σερβίρουν» για να ξεχάσουμε τι δικαιούμαστε, τι θέλουμε και τι έχουμε ανάγκη;

   Και τελικά τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς που αγωνίστηκαν για κάποια ιδανικά και θυσιάστηκαν για να σπαταλάμε όλοι μας τόσο ανέμελα την περιουσία που μας άφησαν. Γιατί οι αγώνες τους, οι θυσίες τους, το θάρρος και η πίστη τους είναι πραγματικά περιουσιακά δικαιώματα αναλλοίωτα στον χρόνο και στην σκοπιμότητα. 

  Αναλογιζόμενος όλα αυτά διαβάζω κείμενο ανώνυμου συγγραφέως για την εποποιία της Αλβανίας. 

 ¨Τούτη η Πίνδος δεν είναι βουνό, είναι χάος. Από χτες την ανεβαίνουμε και τελειωμό δεν έχει, είπε ένας στρατιώτης. Το τάγμα το είχαν φορτώσει στα Τρίκαλα σ’ αυτοκίνητα, από εκείνα τα παλιά, τα μισοχαλασμένα που κάνουν τοπικές συγκοινωνίες στην επαρχία και το είχαν μεταφέρει από πανάθλιους δρόμους ως το δασάκι του Δούτσικου, απ’ όπου το διέταξαν να οδοιπορήσει με σύντομες πορείες για το Κεράσοβο. Προς τα εκεί προχωρούσαν οι Ιταλοί τη 30η Οκτωβρίου, τρίτη ημέρα του πολέμου. Ο ταγματάρχης ένας ψηλός ψαρομάλλης, έτρεχε γύρω στις γραμμές και προσπαθούσε να κάνει τους φαντάρους να πάνε γρηγορότερα: “ Άιντε παλικάρια μου, τους έλεγε, οι λόχοι της προκάλυψης πολεμούν τρία μερόνυχτα χωρίς να κοιμηθούνε. Πρέπει να προκάνωμε πριν εξαντληθούν και τσακίσουν. Δε σας μέλει αν καταργήσω τις δεκάλεπτες στάσεις, δεν ειν’ έτσι;”

“ Όχι κύριε ταγματάρχα, δεν θέλουμε ξεκούραση”

  Και το έλεγαν αυτό κατάκοπα, μουσκεμένα από την βροχή παιδιά, που βάδιζαν στα κατσάβραχα δεκατέσσερις τώρα ώρες, φορτωμένα ολόκληρο τον οπλισμό και χίλια δύο άλλα πράματα που είτε η απειρία τους, είτε οι υπερβολικές φροντίδες της μάνας, είχανε χώσει στο γυλιό τους και τον έκαναν ασήκωτο. Τα πολλά λουριά του όπλου, του γυλιού, της μάσκας, του σακιδίου, πίεζαν τους ώμους και τους είχαν τόσο ερεθίσει, ώστε άδικα μετατόπιζαν τα λουριά, δεν έβρισκαν πουθενά μέρος να μην του πονά. Οι αρβύλες που τους δώσανε χωρίς να τις δοκιμάσουν, θέλεις φαρδιές τους πήγαιναν, θέλεις στενές, του πλήγωσαν τα πόδια. Τρίψε- τρίψε τους ξεφλούδιζαν το δέρμα και άνοιγαν πληγές στα δάχτυλα και τη φτέρνα. Είχαν αρχίσει την πορεία με τραγούδια, μα γρήγορα τα σταμάτησαν. Ύστερα έπιασαν κουβέντα με τους διπλανούς των ωσότου σώπασαν ολότελα και βάδιζαν αμίλητοι. Το μυαλό τους έπαψε να δουλεύει, σαν να ήταν πάρα πολύ αφοσιωμένο στην προσπάθεια του βαδίσματος για να σκεφθεί  τίποτ’ άλλο. Τη δεύτερη μέρα της πορείας όλη η προσοχή των φαντάρων συγκεντρώθηκε στις πληγές των ποδιών. Κάθε βήμα ήταν και ένας πόνος που όσο περνούσαν οι ώρες, όλο και δυνάμωνε. Ωστόσο έσφιγγαν τα δόντια τους και έκαναν κουράγιο για να μην βραδυπορήσουν, γιατί όποιος έμενε μια φορά πίσω δεν ξανάπιανε τους συντρόφους. Γρήγορα πήγαιναν, αφού ήξεραν πως η σωτηρία της Ελλάδας ήτανε ζήτημα λίγων ωρών. Είχαν τη πεποίθηση πως η πατρίδα τους έκανε το παν ν’ αποφύγει τον πόλεμο με την Ιταλία, κι η ιδέα αυτή δικαίωνε τον αγώνα τους. Η διαφορά στην μόρφωση των στρατιωτών δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Επιστήμονες, εμποροϋπάλληλοι ή σκαφτιάδες, όλοι ένιωθαν εξίσου καλά πως στα χέρια τους κρεμόταν η τύχη του έθνους.

Κι έτρεχαν πίσω από τ’ όνειρο της ελευθερίας. ……..¨

 Και αυτό που αναρωτιέται κανείς είναι μήπως όλα αυτά είναι λίγο υπερβολικά και απόμακρα από την σημερινή κοινωνία και τα προβλήματα και τις ανάγκες της. Τελικά είναι ματαιότητα αυτή η ελπίδα και το κυνήγι του ονείρου; Είναι ματαιότητα η πίστη, η θυσία για το ιδανικό, για τον υπέρτατο σκοπό για την ελευθερία;

  Υπάρχει άραγε η έννοια της ματαιότητας στην Ιστορία; Και τι καθορίζει το επακόλουθο κάθε σημαντικής μάχης;

  Η νίκη που αλλάζει τα δεδομένα της ιστορίας, και την πορεία της ανθρωπότητας που αναλαμβάνει να χαράξει ο νικητής, ή για την ιστορία αυτό δεν αποτελεί παρά ένα απλό επεισόδιο προς μια μηχανιστική περισσότερο πορεία ερμηνείας των γεγονότων;

  Είναι σημαντικό μόνο, ότι είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ως θριαμβική αψίδα κατακτήσεων και γεγονότων και κατ΄ επέκταση, ο καθορισμός του αποτελέσματος της Ιστορίας προέρχεται μόνο από νίκες; 

  Τι είναι ή όχι χαμένο για τα κριτήρια και την ερμηνεία της Ιστορίας; 

  Αρκούν τα γεγονότα και μόνον αυτά, με τα αποτελέσματα τους, για να καθορίσουν το διαχρονικό νικητή μιας μάχης; Η ο πραγματικός νικητής της Ιστορίας μπορεί να είναι ο ηττημένος του σήμερα;

  Τελικά και η απόφαση να μείνεις να πολεμήσεις ,παρά τις μοιραίες αντιξοότητες ακόμα και την γνώση της πιθανότητας της  ήττας , είναι από μόνη της μια νίκη. Και αυτό ισχύει τόσο στον σύγχρονο χρόνο, αλλά ακόμη περισσότερο στον ιστορικό χρόνο.

  Η Ιστορία  αποδεικνύει ότι οι καιροί δεν την καθορίζουν κατά το δοκούν αλλά το αντίστροφο. Η ίδια η  Ιστορία υπερβαίνει τα γεγονότα που την καθορίζουν και αναδεικνύει τους πραγματικούς «νικητές» της.

  Με άλλα λόγια υπάρχουν δύο μέθοδοι για να μείνει κανείς στην Ιστορία ως νικητής. Να νικήσει στο πεδίο της μάχης , ή να θυσιαστεί υπέρ  ιδεών που ξεπερνούν κατά πολύ το πρακτικό , τακτικό  η ακόμα και στρατηγικό  επακόλουθο της νίκης. 

  Το συμπέρασμα  απ΄ αυτήν την αναφορά έχει  να κάνει  με την συλλογική μνήμη ενός έθνους  και τον τρόπο που αξιοποιεί την ιστορία. Σαν διδαχή και καθορισμό του βηματισμού προς το μέλλον, μέσα κυρίως από την επιλογή  να θεωρεί την θυσία (για ηθικές αξίες) ως νίκη, ή μέσα από την επιλεκτική  μνήμη των γεγονότων  και την λήθη που επιβάλλει η «πρακτική» συμβίωση του σήμερα. 

  Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει πιθανότητα να δημιουργήσει ιστορία και για το μέλλον, ενώ στην δεύτερη «καταναλώνει» μέσω της απαξίωσης, Ιστορία από το παρελθόν του, υπονομεύοντας το μέλλον του.

  Αυτός είναι και ο κίνδυνος που διατρέχουμε  στην Ελλάδα του σήμερα,   αν δεν αναλογιστούμε ο καθένας την ιστορική του ευθύνη και το δικαίωμα να προσφέρουμε στα παιδιά μας ιστορική αναφορά και ταυτότητα για το μέλλον.

  Και δυστυχώς αυτό ούτε το συναισθανόμαστε, αλλά και αν το συναισθανόμαστε, το αποποιούμαστε, στα πλαίσια του ατομικισμού μας, της περιχαράκωσης γύρω από τον εαυτό μας και του ¨ωχαδερφισμού¨ που μας διακρίνει σαν άτομα και στα πλαίσια που τεχνηέντως μας δημιουργούν και μας προσφέρουν. Και για αυτή την στάση και συμπεριφορά μας έχουμε ιστορική ευθύνη!!!

«ΖΗΤΩ το ΟΧΙ της 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940» 

- «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ»

«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ» 

----------------------------------------------------------------------------------

Στο δρόμο  για το μνημείο των Ηρώων μας...

Στο μνημείο των ηρώων κατάθεση στεφάνων 
και η παρέλαση της μαθητιώσας νεολαίας…

Μερικές εικόνες ...

Από τον περιφερικό σύμβουλο Αναστάσιο Γανώση

Από τον Πρόεδρο της Κοινότητας Ερμιόνης Ιωσήφ Γανώση 

Από τον λιμενάρχη Ερμιόνης Υποπλοίαρχο Λ.Σ. Δημήτρη  Παππά

Φώτο - ρεπορτάζ

 ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ 

Η ελληνική γλώσσα στα Ελληνοχώρια της Κάτω Ιταλίας!...

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο Ιούνιος 2005

Λόγια που  ραγίζουν τη ψυχή, είναι  αυτά που υποδέχθηκαν τους ελληνικούς ανδριάντες  των Πολεμιστών του Ριάτσε....

Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα από το οδοιπορικό που δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» με την ευκαιρία του ταξιδιού μας με την χορωδία του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης, για μια σειρά εμφανίσεων στα ελληνοχώρια της Κάτω Ιταλίας τον Ιούνιο του 2005.

Σκοπός της μεταφοράς αυτού του αποσπάσματος στο ιστολόγιό μας είναι, να μάθουν όσοι αναγνώστες δεν γνωρίζουν, για τους περίφημους ελληνικούς ανδριάντες του Ριάτσε( 5ου αι. π.Χ.) και με τι λόγια που σου ραγίζουν τη ψυχή… τα υποδέχθηκαν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, όταν τον Αύγουστο του 1972 κάποιο αλιευτικό τα ανέσυρε απ’ το βυθό.

Το απόσπασμα
...................

Ρήγιο ή Ριτζέο
.

Την άλλη μέρα το πρωί επισκεφτήκαμε το Ριτζέο. Κύριος σκοπός της επισκέψεώς μας ήταν να επισκεφτούμε το αρχαιολογικό Μουσείο, που εκτός των άλλων φιλοξενεί τα μοναδικά ελληνικά αγάλματα των πολεμιστών του «Ριάτσε» και του φιλόσοφου Πορτιτσέλο.

.

Δυστυχώς σταθήκαμε άτυχοι. Μας είπαν πως αυτή την ημέρα το Μουσείο ήταν κλειστό. Ωστόσο εμείς για τους αναγνώστες μας θα παραθέσουμε τις φωτογραφίες τους και ένα μικρό κείμενο μεταγλωττισμένο από την γκρεκάνικη τοπική διάλεκτο στα νεοελληνικά, με τα λόγια που υποδέχθηκαν οι Έλληνες της περιοχής τους δύο χάλκινους ανδριάντες του 5 αι. π.Χ., που ανασύρθηκαν στις 21 Αυγούστου 1972 από το βυθό της θάλασσας στην τοποθεσία Ριάτσε( Ρυάκι) στην ελληνική, ανατολικά του Ρηγίου.
.

Το κείμενο

«Ήταν κατάλληλη… ώρα να φανείτε. Πως μπορούσατε να κοιμηθείτε πια στη θάλασσα του «Ρυακίου» τώρα που η γλώσσα σας (η ελληνική) πεθαίνει στη Χώρα (στη Μπόβα;) Εσείς μας φέρατε τα γράμματα (τον πολιτισμό) όταν όλος ο κόσμος ζούσε στο σκοτάδι.
Η μεγάλη Ρώμη άφησε τα παιδιά σας με το ξύλινο άροτρο, σήμερα που ο άνθρωπος ανέβηκε στο φεγγάρι! Τα έστειλε γυμνά στην ξενιτειά, τους έκοψε τη γλώσσα (την ελληνική)! Αυτή τη γλώσσα που δεν πέθανε ακόμη, ήθελε να πει πολλά πράγματα, αλλά έμεινε με λίγες λέξεις. Εκείνα που δεν μπορεί να πει, τα λένε τα ωραία και μεγάλα σώματά σας ! Μαζί σας η γλώσσα μας ανθεί ξανά.

Ήταν η ώρα να έρθετε. Καλώς ήρθατε»
.

Φώτο 1)2) Οι ανδριάντες των Πολεμιστών του Ριάτσε 3) Προτομή του φιλόσοφου Πορτιτσέλο  4) Η αποστολή του Μ.Σ.Ε. στην παραλια του Ριτζέο.  5)Το Ινστιτούτο Ελληνόφωνων Σπουδών στην Μπόβα Μαρίνα (πρωτεύουσα της περιοχής σήμερα)

6)Πινακίδα με ονομασία οδού στην πόλη με ελληνική ονομασία και στα ελληνικά γραμμένη. 

7)8) Το δημοσίευμα του Οδοιπορικού στην εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» 

.

Φώτο – κείμενο

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Κείμενα στο blog από συμπολίτες μας - > η έννοια και το καλό στη ζωή μας της Αληθινής Αγάπης ....

 

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

 

Δημήτρης Τουτουντζής

Η αληθινή Αγάπη είναι σαν μια καθαρή φωτιά, μια πηγή θερμότητας, που ζεσταίνει την καρδιά. Είναι μια ρίζα, που βλαστάνει μέσα στην καρδιά όλα τα καλά έργα. Για τον άνθρωπο που έχει ζωογονηθεί από την αληθινή Αγάπη, τίποτε δεν είναι δύσκολο, φοβερό ή αδύνατο. Γι’ αυτόν κανένας νόμος δεν είναι βαρύς, καμιά εντολή δεν είναι ανεφάρμοστη. Όλα του είναι εύκολα.   

    Η Αγάπη είναι Θεός γι’ αυτό και είναι πανίσχυρη. Αυτή είναι η επιστημονική εφαρμογή της Αγάπης, εναντίον της οποίας τίποτα δεν μπορεί να σταθεί. Εξουδετερώνει  κάθε κακή κατάσταση και απελευθερώνει τον άνθρωπο που είναι υποχείριός της. Όταν όμως ανταποδίδουμε μίσος στο μίσος, κατάρα στην κατάρα ή φόβο στη βία, τότε μεγαλώνουμε τη δυσκολία, όπως ακριβώς ο ήχος πολλαπλασιάζεται από έναν ενισχυτή. Η αντιμετώπιση του μίσους με Αγάπη είναι η Βασιλική Χριστική Οδός που οδηγεί στη λύτρωση, είναι η τέλεια μέθοδος αυτοάμυνας σε κάθε περίσταση. Μας κάνει απόλυτα άτρωτους σε κάθε είδους επίθεση.

Αν επιθυμούμε να εφαρμόσουμε το ως και ημείς αφίομεν τοις οφειλέτες ημών πρέπει να αγαπάμε. Αν κάνουμε ελεημοσύνη σημαίνει ότι αγαπάμε, διότι η ελεημοσύνη εμπεριέχεται στην Αγάπη. Αν ο άνθρωπος εφάρμοζε με αγάπη το κατακυριεύσατε τη γη και όχι με το πάθος της πλεονεξίας, τότε δεν θα υπήρχαν ούτε πόλεμοι, ούτε καταστροφές, ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι, θα υπήρχε σ’ όλη τη γη μια όμορφη κοινωνία αγγέλων, θα υπήρχε η ειρήνη σ’ όλη τη γη έχοντας σαν βασίλισσα την Αγάπη. Τότε οι άνθρωποι θα ήσαν επίγειοι άγγελοι μιμούμενοι τους ουράνιους. Δεν μας επιτρέπει η αγάπη να συμπεριφερόμαστε άσχημα, να ζητάμε το υλικό μας συμφέρον, δεν μας αφήνει να γινόμαστε όργανα του πάθους του θυμού, ούτε λογαριάζει το κακό, που τυχόν σου έκανε ο πλησίον.

    Αλλά τι είναι η Αγάπη; Η Αγάπη είναι μία από τις δύο εκφράσεις του Θεού, η άλλη είναι η Σοφία. Ο Θεός είναι Αγάπη. Η Αγάπη είναι προσιτή στον άνθρωπο και αφού ο Θεός είναι Αγάπη, τότε και ο άνθρωπος θα είναι Αγάπη, διότι είναι πλασμένος από Αγάπη και έχει έμφυτη την Αγάπη μέσα του. Η Αγάπη δεν είναι σκοτεινός δαίδαλος ανακατεμένης Αλήθειας και εκτός του ότι είναι προσιτή, είναι σαφής και ο άνθρωπος μπορεί να βρει το δρόμο της πορείας του με φάρο την Αγάπη. Η Αγάπη στην απλότητά της ζητά: 1^ο Αγάπη προς το Θεό που σημαίνει πίστη. 2^ο Αγάπη προς το συνάνθρωπο που υλοποιείται με την αλληλεγγύη. 3^ο Αγάπη προς τον εαυτό μας που είναι επιδίωξη όχι μόνο επιβίωσης αλλά και κυριαρχίας επί του εαυτού μας..

    Με την Αγάπη ο άνθρωπος σπάζει τα φράγματα της πλάνης, υψώνεται και προχωρεί στον δρόμο προς το Θεό. Αλλά η Αγάπη συμπορεύεται με τη συνείδηση της Αλήθειας. Την πρόοδο δηλαδή του ανθρώπινου όντος, με κίνητρο την Αγάπη, την αξιοποιεί η συνείδηση. Και έτσι για κάθε βήμα που επιχειρεί ο άνθρωπος με την Αγάπη, έχει ένα αντίστοιχο βαθμό συνειδήσεως. Με αυτό τον τρόπο καθώς προχωρεί με την Αγάπη, συνειδητοποιεί τη πλανημένη υποκειμενική αντίληψη της αλήθειας, την οποία διορθώνει.

Η Αγάπη είναι ασύγκριτα πιο μεγάλη και από την πίστη που μετακινεί τα βουνά και από τη γνώση που γνωρίζει όλα τα μυστήρια. >>>>

Από το σημειωματάριό μου σε ανύποπτο χρόνο με την αλμύρα του νότιου Αιγαίου και των Κυκλαδονήσων αλλά και αυτής της Ερμιόνης…

 

Τη χαρά μου θέλω να την μοιράζομαι με τους γύρω μου, 

γιατί είμαι βέβαιος, πως θα στεναχωρηθούν… 

Ενώ τη λύπη και τις στεναχώριες θέλω να τις βιώνω μόνος μου, 

για να μη τους δώσω την ευκαιρία να χαρούν…

Κυκλάδες 14 Μαρτίου 2005         

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Ο πιο κακός άρχοντας είναι εκείνος, που δεν μπορεί να κυβερνήσει τον ίδιο τον εαυτό του.

- Μεγάλο κακό να εξουσιάζουν οι χειρότεροι και να κυβερνούν τους καλύτερους! 

ΙΣΩΚΡΑΤΗΣ

(σ.σ. ->Σας λέει κάτι αυτό στις μέρες μας ;;;)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Γιάννης Γ. Μαρμαρινός καθηγητής – Μπίστι -  21 Αυγούστου 2004

 Λόγια – μεταφρασμένα- του Θουκιδίδη – αρχαίος Ιστορικός

«Όσα έχουν γίνει από τους ανθρώπους και όσα πρόκειται να γίνουν,

θα γίνονται, όσο υπάρχουν άνθρωποι»

Αφιέρωμα στον Ερμιονίτη Λευτέρη Γ. Μαρμαρινό - πρωτοπόρο της έντυπης ενημέρωσης στην Ερμιονίδα από το 1962....

Μια απρόσμενη συνάντηση με τον Λευτέρη Μ. εκεί στο πατρογονικό του σπίτι στην Ερμιόνη όπου είχε τηλεφωνικά οριστεί, στην συζήτηση που είχαμε, σαν κινηματογραφική  ταινία ξετυλίχτηκαν συγκινητικές θύμισες από τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια. 

Στο τέλος της συνάντησή μας μου επιφύλασσε μια πολύ ευχάριστη και συνάμα τιμητική έκπληξη,  να μου εμπιστευτεί το δημοσιογραφικό του αρχείο έχοντας   ξεχωριστή αφιέρωση σε έμενα. - Αυτά, είναι δικά σου μου είπε και μπορείς να τα κάνεις ό,τι θέλεις.  

Το δημοσιογραφικό αρχείο  του Λευτέρη χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο που το ονομάζει - « Τα πρώτα φτερουγίσματα» (1962 -1967) ο αναγνώστης μπορεί  να διαβάσει, πως, σε ηλικία 18 χρονών ανέπτυξε συνεργασία  με τον πρώτο εκδότη εφημερίδας και δημοσιογράφο  στην Αργολίδα αείμνηστο Κυριάκο Καλκάνη. Η αφορμή της  γνωριμίας του Λευτέρη με τον εκδότη, ήταν ένα δημοσίευμα στην εβδομαδιαία εφημερίδα του  «ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ» με έδρα το Ναύπλιο. Το ιστορικό μαζί με το δημοσίευμα το αναφέρει ο Λ .Γ.Μ. στην πρώτη σελίδα αυτού του τόμου και στη συνέχεια ακολουθούν όλα τα άρθρα του, ρεπορτάζ, ειδήσεις και άλλα πολλά που δημοσιεύτηκαν εκεί, στην πεντάχρονη συνεργασία του, που είχε με τον εκδότη της εφημερίδας.

Το δεύτερο μέρος αποτελείται από το αρχείο της δικής του εφημερίδας "ΕΡΜΙΟΝΙΚΗ ΗΧΩ" στην οποία, όλη η επαρχία, διάβαζε ενδιαφέροντα θέματα για τις ιδιαίτερές τους πατρίδες...

Ενδεικτικά παραθέτουμε, κάποια από αυτά.

Ο Λευτέρης με  την μεταπολίτευση ενώ σιγόκαιγε μέσα του το μεράκι για τη δημοσιογραφία, μαζί με τον εξάδελφό του   Κώστα Στ. Μαρμαρινό και ομάδα  συμπολιτών, εκδώσανε την τοπική εφημερίδα «ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ» Αυτή η συνεργασία δεν κράτησε πολύ, έτσι αποχώρισε και έκδωσε δική του εφημερίδα, με την επωνυμία «ΕΡΜΙΟΝΙΚΗ ΗΧΩ» - Χρονική περίοδος Φεβρουάριος  1976 έως το τελευταίο φύλλο τον Δεκέμβριο του 1983. 

Στο μέσο αυτής της περιόδου βρήκε την καλή του – την κρητική εκ Χανίων Δέσποινα Τσάπελη έφτιαξαν οικογένεια και έχουν δυο αξιαγάπητα παιδιά και πολλά χρόνια τώρα κατοικεί στα Χανιά – Κρήτης.  Όμως,  πρόσφατα έχασε τη σύζυγό του.

Ωστόσο, ο Λευτέρης όλα αυτά τα χρόνια που λείπει από κοντά μας  επισκέπτεται την ιδιαιτέρα του πατρίδα τακτικά. Γιατί μπορεί η ζωή και τα γραμμένα – όπως λέει ο Λαός – να τον πήγαν μακριά από την πατρίδα, αλλά η ψυχή και η σκέψη του στην Ερμιόνη βρίσκεται. Βλέπετε, είναι αυτό το μαγικό φίλτρο της γης που μας γέννησε, που σαν μαγνήτης μας γυρίζει πίσω, - έστω και νοερά, τις περισσότερες  φορές,  στον τόπο που πρωτανοίξαμε τα ματιά μας και είδαμε εικόνες από πρόσωπα και πράγματα που μας περιέβαλαν… 

Ρεπορτάζ - παρουσίαση 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ

Αφιέρωμα στον τοπικό δημοσιογράφο της Ερμιονιδας Σταμάτη Δ. Δαμαλίτη από το πενάκι της αγαπητής αείμνηστης καλλιτέχνιδας - ζωγράφου - Ανθούλας Λαζαρίδου - Δουρούκου ....

... Εν όψει της παρουσίασης του έντυπου δημοσιογραφικού μου  αρχείου 

σε έκθεση του "Μουσικού Συλλόγου  Ερμιόνης" 

Το blog: -> Ο Δήμος - εμείς οι δημότες - συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ανώτερο προσωπικό του πολεοδομικού γραφείου Ερμιονίδας ενώ αυτό είναι κλειστό και οι δημοτικοί μας άρχοντες, ακόμα διαβουλεύονται...

-----------------------------------------------------------------------------

 

ΚΡΑΝΙΔI 26-10-2021

 

ΘΕΜΑ: Η ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΔΟΜΗΣΗΣ

 

Κύριε Δήμαρχε

Επανερχόμαστε στο θέμα της επαναλειτουργίας της υπηρεσίας δόμησης, μετά την ενημέρωση που είχαμε από την πλευρά σας σε επίπεδο δημοτικού συμβουλίου σε συνέχεια της επίκαιρης ερώτηση που σας καταθέσαμε και την απόφαση της οικονομικής επιτροπής για υποβολή αιτήματος πρόσληψης προσωπικού (Τ/Ε) με σύμβαση ορισμένου χρόνου προς την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου.

Επειδή αυτή η διαδικασία θα έχει ακόμη μια σημαντική καθυστέρηση , μετά από τρεις εβδομάδες που ήδη η υπηρεσία δόμησης δεν λειτουργεί , κρίνεται αναγκαίο να βρούμε μια αναγκαία άμεση λύση.

Η υπηρεσία δόμησης πρέπει να ξαναλειτουργήσει «αύριο», άρα  μπορούμε να αξιοποιήσουμε το υφιστάμενο επιστημονικό-τεχνικό προσωπικό του δήμου μας και παράλληλα να τοποθετηθεί  συγκεκριμένες μέρες και ώρες της εβδομάδας με ανάληψη συγκεκριμένων απλών, υπηρεσιακών  αρμοδιοτήτων για την επανεκκίνηση της υπηρεσίας σε συνδυασμό με το απαραίτητο προσωπικό γραμματειακής υποστήριξης.

Η αναπλήρωση θέσεων και η συνεχιζόμενη λειτουργία των υπηρεσιών είναι το βασικό στοιχείο της Δημόσιας και Δημοτικής διοίκησης. Δεν είναι λογικό, οι δημοτικές υπηρεσίες να είναι κλειστές και να μην μπορούν να εξυπηρετηθούν οι δημότες, οι κάτοικοι, οι πολίτες.

 

Με εκτίμηση

Τάσος Λάμπρου

Δημοτικός Σύμβουλος-Επικεφαλής ΠΡΟ.ΣΥ.ΕΡ