Ένα άλλο καταπληκτικό διήγημα του Γιώργου Ν. Μουσταΐρα με δυνατό χριστουγεννιάτικο μήνυμα!!!

Του ευχόμαστε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με ΥΓΕΙΑ να αξιοποιεί το ταλέντο του ως διηγηματογράφος κ.α. ...

STAM.DAM.D.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://rebetaskeri.blogspot.com/2021/12/blog-post_26.html

Γιατί έφτασε λειψό, το μύρο των Μάγων στον Χριστό;

 Η μέρα έφευγε γρήγορα, δίνοντας τη θέση της στις σκιές της νύχτας, καθώς το καραβάνι, που είχε βρει, στο πρώτο φως της αυγής, φιλόξενη στέγη στις σκηνές των Βεδουΐνων, ετοιμαζόταν να πάρει ξανά τον δρόμο του. Ο νεότερος από τους επικεφαλής, ο Βαλτάσαρ ο Αιθίοπας, επιστατούσε και έδινε τις τελευταίες οδηγίες.

Ο γεροντότερος, ο Κασπάρ ο Ινδός, αποχαιρετούσε τον Ομάρ μπιν Αλή, τον αρχηγό του καταυλισμού, μετρώντας του το ποσόν που είχαν συμφωνήσει για την διαμονή και το φαγητό τους. Τον πλήρωσε σε νόμισμα του Παρθικού Βασιλείου των Αρσακιδών, που διαφέντευε τον τόπο από την Περσία μέχρι εκεί. Λίγο πιο πέρα άρχιζε η επικράτεια των Ναμπάτου, των Ναβαταίων, με κύρια πόλη την Ράκμου, αυτή που οι Έλληνες ονόμαζαν Πέτρα.

Στην αμοιβή πρόσθεσε κάτι ακόμη, για την πληρωμή των Βεδουΐνων που θα έπαιρναν μαζί τους, για να τους περάσουν από μονοπάτια της ερήμου, που γνώριζαν, ώστε να φτάσουν ασφαλείς στην πορεία που τους οδηγούσε το λαμπερό αστέρι. Αυτό που τους ταξίδευε τις νύχτες δυτικά, ώστε να συναντήσουν τον νεογέννητο βασιλιά, αυτόν που αναφέρανε οι μυστικές γραφές τους.
Μαζί τους, στο μακρύ ταξίδι στο άγνωστο, με τρίτο συνοδοιπόρο τον μεσόκοπο Μελχιόρ, τον Άραβα, κουβαλούσαν δώρα ακριβά. Ο Κασπάρ, έφερνε χρυσό από τον τόπο του, πέρα από τα Τάξιλα, ο Βαλτάσαρ, μύρο από το παλαιό Βασίλειο του Σαβά και λιβάνι από την Αραβική χερσόνησο, ο Μελχιόρ. Ήσαν Μάγοι, σοφοί της Ανατολής που ασχολούνταν με τις φυσικές επιστήμες, είχαν γνώσεις αστρονομίας και ιατρικής, αλλά και γνώσεις απόκρυφες (μαντική, ερμηνεία φυσικών φαινομένων, ονειροκριτική).

Η κουστωδία των υπηρετών – φρουρών, που τους ακολουθούσε, ήταν μεγάλη, μια που οι δρόμοι της Ανατολής έκρυβαν κινδύνους σοβαρούς, με μεγαλύτερο την παρουσία Αράβων ληστών, που παραφύλαγαν στα στενά περάσματα, να βρουν οδοιπόρους απρόσεχτους και απροστάτευτους.
Γρήγορα είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, άλλωστε στο μεσοχείμωνο που ταξίδευαν, οι νύχτες τραβούσαν σε μάκρος. Τυλίχτηκαν καλά για να αντέξουν το κρύο της εποχής, που σαν σκοτείνιαζε εκεί στην έρημο γινόταν αφόρητο και πήραν το δρόμο που χάραζε γι’ αυτούς το αστέρι, που καταύγαζε τον σκοτεινό ουρανό. Μπροστά τους, απλωτά σε ακροβολισμό, προχωρούσαν οι τρεις Βεδουΐνοι οδηγοί, με μάτια κι αυτιά σε επιφυλακή. Οι νύχτες στην έρημο, που είναι γενικά ήσυχές, μπορεί να προδώσουν κάποια απρόσμενη παρουσία, ακόμα και με μια αλλαγή μυρωδιάς στον αέρα ή με ένα ανεπαίσθητο τρίξιμο που θα ακουστεί από το πουθενά.

Ευτυχώς, πέρασαν χωρίς άσχημα συναπαντήματα την διασταύρωση με τον δρόμο Σικ, το πέρασμα για να μπεις στην Πέτρα. Στην επικράτεια των Ναμπάτου, επικρατούσε ησυχία, οι ληστές φαίνεται πως απέφευγαν την Ναβαταίικη ενδοχώρα από όταν ο ντόπιος ηγεμόνας σταύρωσε κάπου εβδομήντα από δαύτους, για να τους βλέπουν οι υπόλοιποι και να κάθονται καλά. Η Πέτρα, ως εμπορικός σταθμός και οι δρόμοι που περνούσαν απ’ αυτή έπρεπε να είναι ασφαλείς.
Η νύχτα κύλησε χωρίς σημαντικά απρόοπτα, αν εξαιρέσουμε ένα άλογο που στραβοπάτησε με αποτέλεσμα να πέσουν και να σπάσουν τα πήλινα λαγήνια με νερό που κουβαλούσε. Αυτό τους ανάγκασε, σε συνεννόηση με τους Βεδουΐνους, να κάνουν μια μικρή παράκαμψη στην πορεία τους, ώστε το πρωί να κατασκηνώσουν γύρω από ένα πηγάδι με καλό νερό.

Την ώρα που άρχισαν να διαγράφονται αχνά οι κορυφές των γύρω αμμόλοφων, το καραβάνι βρισκόταν ήδη γύρω από το πηγάδι και έβγαζαν από τα βάθη του το πολύτιμο νερό, με το δερμάτινο ασκί, που κρεμόταν από το μακρύ ξύλο και ανεβοκατέβαινε στηριγμένο σε μια διχάλα.
Ήπιαν και πότισαν τα ζωντανά, καμήλες και άλογα. Στην συνέχεια, με γοργές μεθοδικές κινήσεις, οι υπηρέτες άπλωσαν τριγύρω τις τέντες και έβαλαν να βράσουν τσάι. Το ήπιαν χωρίς βιασύνη, ορίστηκαν οι σκοπιές και ακολούθησε ύπνος και ξεκούραση, με διάλειμμα το μεσημέρι για φαγητό. Είχε περισσέψει αρκετό κρέας από την φιλοξενία της προηγουμένης στον καταυλισμό των Βεδουΐνων.

Πέρασαν δυο ήσυχα μερόνυχτα, που την μονοτονία πορείας και ξεκούρασης την έσπασε το δεύτερο απόγευμα η εμφάνιση ενός αλαφιασμένου καμηλιέρη, που τον έφερε η καμήλα του σε κακή κατάσταση, στην άκρη του πρόχειρου καταυλισμού. Ζήτησε λίγο νερό, ψελλίζοντας στα Αραμαϊκά, λίγο πριν ξεψυχήσει:

«Φυλαχτείτε από τους Ιδουμαίους!»

Μόλις ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ, κόντυναν τις γραμμές του καραβανιού και οι επικεφαλής έδωσαν εντολή στους υπηρέτες – φρουρούς να βρίσκονται σε επιφυλακή, καβαλικεύοντας με τα όπλα στο χέρι. Ήδη προχωρούσαν βαθειά μέσα στην επικράτεια των Ιδουμαίων, κεντρίζοντας τις καμήλες να προχωρούν πιο γρήγορα. Όσο ταχύτερα άφηναν πίσω τους την Ιδουμαία και έμπαιναν στο Νεγκέβ, στη Νότια Ιουδαία – προς τα εκεί έδειχνε να τους οδηγεί το αστέρι - τόσο το καλύτερο.

Το κακό ξέσπασε ξημερώνοντας. Καθώς οι κουρασμένοι από την εντατική πορεία της νύχτας άνδρες ξεκίνησαν να στήνουν τις σκηνές, πίσω από την συστάδα των βράχων που ορθώνονταν στ’ αριστερά τους, ξεπετάχτηκαν καβαλάρηδες οπλισμένοι με τόξα και ξίφη, που άστραφταν στο φως του ήλιου, καθώς η θωριά του σηκωνόταν εκείνη την ώρα πάνω από τα βράχια, που είχαν αφήσει πίσω τους οι ταξιδιώτες.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ άσχημα για το καραβάνι. Όμως, η ετοιμότητα των ανδρών του και η μαχητική τους εμπειρία, σε συνδυασμό με το ότι οι επιτιθέμενοι είχαν κόντρα τον ήλιο, που ήταν ακόμη χαμηλά και τους τύφλωνε, βοήθησαν στο να αποκρουσθούν γρήγορα οι επιδρομείς, οι οποίοι μέτρησαν με τα κορμιά τους την άμμο της ερήμου. Δυο – τρεις μονάχα γλίτωσαν καταματωμένοι. Το καραβάνι μέτραγε δύο νεκρούς και επτά τραυματίες. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και δύο από τους Βεδουΐνους οδηγούς.

Μπορεί, τελικά, το μεγάλο κακό να αποφεύχθηκε, όμως οι πέντε από τους πληγωμένους έφεραν τραύματα σοβαρά και η καθυστέρηση, που θα προκαλούσε η κατάστασή τους, κινδύνευε να αποβεί μοιραία για την επίτευξη του σκοπού του ταξιδιού των τριών Μάγων.

Ο Κασπάρ, με την μακριά λευκή γενειάδα και την πείρα των περασμένων εξήντα του χρόνων, στράφηκε προς τους άλλους δύο σοφούς συνοδοιπόρους του:

«Δεν έχω να πω πολλά. Κινήσαμε ο καθένας από τον τόπο του παρακινημένοι από το ουράνιο φως, που μας οδηγεί σε κοινή πορεία, να πάμε τα συμβολικά μας δώρα στον νεογέννητο βασιλιά του κόσμου. Το καθένα απ’ αυτά έχει την αξία του, ουσιαστική και συμβολική. Και φυσικά, όταν ο καθένας από εμάς τα έφερε, δεν καθίσαμε να μετρήσουμε ποσότητες. Το λέω γιατί, ένα από τα δώρα μας, για την ακρίβεια, το δικό σου Βαλτάσαρ, μας είναι απαραίτητο για να θρέψουν και να γιατρευτούν οι πληγές των ανθρώπων μας. Πιστεύω πως δεν θα μειωθεί η αξία του δώρου σου αν ένα μέρος από αυτό χρησιμοποιηθεί για καλό σκοπό.»

Ο Βαλτάσαρ, χωρίς δεύτερη κουβέντα συμφώνησε. Άνοιξαν το δώρο, πήραν όση ποσότητα μύρου θα χρειαζόταν για τους τραυματίες και αφού το ανακάτεψαν με μέλι το άπλωσαν ίαμα στις πληγές. Στη συνέχεια, αφού έθαψαν με όλες τις τιμές τους νεκρούς τους και έριξαν σε ένα λάκκο τους σκοτωμένους ληστές, ακολούθησαν το ημερήσιο πρόγραμμα, με μια μικρή καθυστέρηση. Η νυκτερινή πορεία και η μάχη τούς είχαν εξαντλήσει και ο ύπνος θα ήταν το καλύτερο γιατρικό για τραυματίες και υγιείς…

Το επόμενο πρωινό είδαν να απλώνεται δεξιά τους η Μπαχρ Λουτ, η Αλμυρή θάλασσα. Είχαν φύγει πια πέρα από την επικίνδυνη γη της Ιδουμαίας, μπαίνοντας στην Νότια Ιουδαία. Το αστέρι τούς έδειχνε, πλέον, κατεύθυνση προς Βορά.

Δυο μέρες μετά, έχοντας κάνει την τελευταία στάση πριν την Ιερουσαλήμ, έσπευσαν να τους προϋπαντήσουν στρατιώτες σταλμένοι από τον βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη. Είχε ακούσει πως πήγαιναν να προσκυνήσουν κάποιον νεογέννητο βασιλιά και ανησυχούσε για τον θρόνο του. Έτσι έδωσε εντολή να βρουν τους παράξενους ταξιδιώτες από την Ανατολή και να τους φέρουν σ’ αυτόν μήπως και μάθει περισσότερα. Όταν, όμως, τους ρώτησε, τού απάντησαν πως ακόμα δεν έχουν βρει τον βασιλιά. Τότε τους ζήτησε, αφού τον βρουν να τον ειδοποιήσουν, ώστε να πάει και ο ίδιος να τον προσκυνήσει.

Τον Βασιλιά του Κόσμου, τον συνάντησαν, τελικά στην Μπέιτ – Λεχέμ, στο χωριό των κτηνοτρόφων, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ. Σε ένα φτωχικό σπίτι, όπου τον είχε εγκαταστήσει η μάνα του αφού σαράντισε. Δεν τους ταίριαξε για τόπος βασιλικός, μα αυτοί ακολουθούσαν πιστά την παλιά προφητεία του Ζαρατούστρα και ήξεραν πως δεν είχαν λαθέψει. Γονάτισαν, με πρώτο τον γέρο Κασπάρ και πρόσφεραν τα δώρα. Κανείς δεν τα ζύγισε, κανείς δεν τα μέτρησε. Ούτε κανένας μάλωσε τον Βαλτάσαρ, για το μύρο που έλειπε..

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

(ξημερώνοντας Χριστούγεννα 2021)

Πίνακας του Τζέιμς Τισό: «Το ταξίδι των Μάγων» (περ. 1890),

 Μουσείο του Μπρούκλιν 

 

Βραδινή συνάντηση - «Γεια σου - Ερμιονίδα μας αρέσεις»...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Τέτοιες στιγμές με κρατάνε στο blogging!

Όσο σεμνός και ταπεινός να είσαι, αισθάνεσαι ωραία και λες, αξίζει όλη αυτή η περιπέτεια... και ό,τι αυτή κουβαλάει μαζί της, όταν με συναντούν συμπολίτες στο δρόμο ξένοι, άγνωστοι σε εμένα, όπως συνέβη για μια ακόμα φορά και σήμερα και σου λένε - «Γεια σου - Ερμιονίδα μας αρέσεις»...

Και πώς να μη συγκινηθώ κάθε φορά που συναντιέμαι καθ' οδόν με νέα παιδιά εφήβους ή και μεγαλύτερα καθημερινοί επισκέπτες του διαδικτύου και του blog μας κατά δική τους ομολογία και με χαιρετούν με το - γεια σου STAM.DAM.

Μια φορά συνάντησα στο δρόμο μια παρέα μικρών παιδιών 15χρονα αγόρια και κορίτσια και λέγανε ο ένας στον άλλο – «να ο δικός σου»...

Γι’ αυτές τις καλές και συγκινητικές στιγμές που μου χαρίζει το blogging και για πολλές άλλες που με πληροφορούν από συζητήσεις που γίνονται και μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, αξίζει αυτή η κοπιαστική και γεμάτη αγωνία ενασχόληση και όλες αυτές οι οδυνηρές περιπέτειες και συκοφαντικές ταπεινώσεις που έχω υποστεί από τους γνωστούς... και για γνωστούς λόγους... που σας είναι γνωστές!!

Αυτό το συναίσθημα με χαλυβδώνει και μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω!!

Σας υπόσχομαι περισσότερη ενημέρωση με τη γλώσσα της αλήθειας, γιατί η επιλογή αυτή, κάνει το λιγότερο κακό, από όλες τις άλλες επιλογές...

Αρκεί, την Υγειά μας να'χουμε.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

STAM.DAM.D.

ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

ΟΙ ευχές του πρώην Δημάρχου Κρανιδίου και Ερμιονίδας Δημήτρη Καμιζή - χωρίς τη φωτογραφία του....

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΙΖΗΣ

20 Δεκεμβρίου στις 10:04 μ.μ.

 

 · 

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι σας εύχομαι

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ με ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ!!!

Επειδή οι ευχές από μόνες τους δεν πιάνουν, ας αποτελούν τουλάχιστον για όλους μας αφορμή

για προβληματισμό και αλλαγή Στάσης Ζωής.

Για τα αγαθά που μας χάρισε ο Θεός, πρέπει να τον Ευχαριστούμε και να τον Δοξολογούμε κάθε στιγμή έμπρακτα στο πρόσωπο του διπλανού μας και της όλης Δημιουργίας που μας περιβάλλει και μας περιλαμβάνει.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕΒΕΓΙΟΝ ΚΑΙ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

150Παρασκευή Σκούρτη, Nia Pagoni και 148 ακόμη

55  σχόλια

λια

Ας δώσουμε στον εαυτό μας το ρεβεγιόν της σύνεσης και της σωφροσύνης -> φτάνει πια οι γκουρμέτ - δες(!) στο εορταστικό τραπέζι...

  Χρήστος Γιανναράς: Η πανδημία είναι σκέτος παραλογισμός

[...]Το εγώ μας κινδυνεύει, πανικοβάλλεται, δεν έχει κανέναν τρόπο να αυτοπροστατευτεί και ξεσπάει σε ανταρσία…

Το Propago ξεκινά τη διαδρομή του με μια συνέντευξη με τον Χρήστο Γιανναρά. Ο φιλόσοφος συνομίλησε με τον Σπύρο Χαριτάτο για όλα τα θέματα της επικαιρότητας. Πανδημία, lockdown, θεωρίες συνωμοσίας, πορείες, βία αλλά και ο Ερντογάν δεν ξέφυγαν από τον σχολιασμό του κ. Γιανναρά.

-Η πανδημία τι πιστεύετε ότι τάραξε; Τάραξε την ασφάλεια μιας καθημερινότητας δυσάρεστης ή ευχάριστης που είχαμε;για την πανδημία όπως την βιώνουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Ο κόσμος είναι στα κάγκελα, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αντιδρά, εκνευρίζεται, γίνεται αρνητής της καθημερινότητας, γίνεται αρνητής της μάσκας, των μέτρων… Άλλοι όμως πειθήνια ακολουθούν τα μέτρα και όλες τις εντολές της κυβέρνησης και των ειδικών επιστημόνων, όμως ο θόρυβος καλά κραττεί και τα κρούσματα διαρκώς αυξάνονται και είναι σε ανησυχητικά ποσοστά. Σας δίνω μια γενικότερη εικόνα και σας ακούω με προσοχή.

Με ξαφνιάζετε γιατί είναι πολύ βαρύ το ερώτημα. Θα έλεγα, η αυθόρμητη έκφραση που μου έρχεται είναι ότι και με αυτή την αφορμή κατά κάποιο τρόπο αυτή η κοινωνία δίνει εξετάσεις. Θα έλεγα απερίφραστα ότι σε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πια η ελληνική κοινωνία δεν έχει απάντηση στο ερώτημα του θανάτου. Μη σας φανεί θεωρητικό αυτό που λέω. Νομίζω ότι τουλάχιστον να το πω έτσι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας είχαν μια συμφιλίωση με τον θάνατο. Συμφιλίωση όχι διανοητική, όχι με επιχειρήματα υπέρ ή κατά ποιας κοσμοθεωρίας κτλ, καθόλου! Ίσως ήταν το γεγονός ότι πάντα στην αγροτική κοινωνία υπάρχει μια οργανική συμφιλίωση του ανθρώπου με τη συμφορά, τη βλάστηση, την καρποφορία, τον θάνατο. Είναι φυσιολογικό, βλέπουν γύρω τους τα ζώα πώς γεννάνε, πεθαίνουν, η σπορά πώς λιώνει, χάνεται και βγαίνει το καινούργιο φυτό. Μην πω περισσότερα, νομίζω είναι ένα ενδεχόμενο. Κυρίως θα επέμενα για να το κάνω πιο ακριβές θεωρητικά ότι λείπει μια εμπειρική ψηλάφιση κάποιας απάντησης. Ξέρετε ζούμε σε έναν πολιτισμό, όπου το κατανοώ, η λέξη κατανοώ, το ρήμα κατανοώ ταυτίζεται με το γνωρίζω. Αυτό είναι πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, τολμώ να πω. Η κατανόηση δεν συνιστούσε ποτέ γνώση, παρά μόνον νεωτερικό παράδειγμα, στον πολιτισμό που ζούμε, στον πολιτισμό του cognito. Σκέπτομαι άρα υπάρχω. Σε προηγούμενες εποχές, κυρίως δε στην ελληνική παράδοση για να μην γενικολογώ, η γνώση ήταν εμπειρία σχέσης, δεν ήταν ένα ατομικό γεγονός.

-Συμπεραίνω κύριε Γιανναρά από αυτά που λέτε ότι όλοι έχουμε την άποψη ή την πεποίθηση ότι κατανοούμε τα πράγματα αλλά πιστεύοντας ότι εφόσον θεωρούμε ότι τα κατανοούμε, ότι έχουμε και τη γνώση τους, ενώ στην ουσία απέχουμε από την πραγματική γνώση των πραγμάτων και έχουμε μια κατανόηση που φτάνει από ημιμάθεια μέχρι ψευδαίσθηση. Κατάλαβα σωστά;

Ναι, ή ας είμαστε πιο επιεικείς, η ημιμάθεια είναι λίγο άγρια λέξη, αλλά έχουμε μια μερική, αποσπασματική γνώση, η οποία δεν μπορεί να καλύψει τέτοια θέματα. Δεν έχουμε απάντηση στο ερώτημα του θανάτου. Αυτή την απάντηση συνήθως την κομίζουν κάποιες μεταφυσικές παραδόσεις. Σημαίνει να μπεις σε άλλον τρόπο σκέψης και ζωής. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, δεν ήμασταν ερωτευμένοι επειδή το αποφασίσαμε. Επειδή σκεφτήκαμε, σταθμίσαμε τα πράγματα και δεχθήκαμε ότι ερωτευτήκαμε. Κάθε άλλο! Είναι κάτι που γεννιέται. Ο έρωτας γεννιέται, δεν υποβάλλεται. Η μητρική αγάπη δεν διδάσκεται, γεννιέται. Η κοινωνία των σχέσεων το ίδιο. Γι’αυτό στέλνουμε τα παιδιά στο σχολείο. Σήμερα όλα έχουν γίνει ατομοκεντρικά, επομένως χρηστικά. Στέλνουμε το παιδί στο σχολειό για να πάρει εφόδια. Έγκλημα! Όχι για να χαρεί τη ζωή, όχι για να μπει στην κοινωνία του παιχνιδιού, των σχέσεων, της φιλίας. Τίποτε από αυτά, για λόγους χρησιμοθηρικους, για να περάσει στο Γυμνάσιο, να υποκατασταθεί το σχολείο από το καθαρά χρησιμοθηρικό φροντιστήριο. Η παιδεία δηλαδή είναι μια διαδικασία χρησιμοθηρική.

-Η πανδημία τι πιστεύετε ότι τάραξε; Τάραξε την ασφάλεια μιας καθημερινότητας δυσάρεστης ή ευχάριστης που είχαμε; Τάραξε τις συνήθειές μας; Μας ξεβόλεψε πραγματικά; Μήπως μας έφερε σε δυσχερή θέση στα όρια επιβίωσης; Κάτι από όλα αυτά; Μήπως έφερε στην επιφάνεια ότι είμαστε ευάλωτοι κάτω από όλες τις συνθήκες;Ή δεν είναι έτσι τα πράγματα ακριβώς;

Νομίζω ότι η απάντηση για μένα μπορεί να εντοπιστεί μόνο στο γεγονός ότι η πανδημία αυτή ήρθε να αποκλείσει κάθε δυνατότητα κατανόησης. Είναι αδύνατον να βρούμε ένα γιατί. Είναι πέρα από κάθε λογική, πέρα απο κάθε τρόπο που έχουμε να σκεφτόμαστε την ύπαρξη και την συνύπαρξη. Είναι πανδημία, είναι σε όλον τον πλανήτη… Είναι ένας σκέτος παραλογισμός! Γιατί να πεθαίνουν οι άνθρωποι, τα λογικά όντα σαν μυρμήγκια; Σαν οποιοδήποτε έμβιο ον, το οποίο δεν έχει σκέψη, κρίση, φαντασία, τίποτα… Αυτό μας φέρνει τα πάντα ανάποδα. Δεν έχουμε περιθώριο να σκεφτούμε και γι’αυτό βλέπετε τις αντιδράσεις μας. Πάμε αντίθετα. Περιφρονούμε… “Δεν έχω κίνδυνο, θα πάω την βόλτα μου, θα πάω στο συλλαλητήριο μου”… Είναι σαφέστατη η προτεραιότητα του εγώ. Το εγώ κινδυνεύει, πανικοβάλλεται, δεν έχει κανέναν τρόπο να αυτοπροστατευτεί και ξεσπάει σε ανταρσία.

-Το εγώ όταν θίγεται βγάζει άρνηση μπροστά; Άρνηση για τη μάσκα, άρνηση για τα μέτρα;>>>>>>>>>

Χριστούγεννα 2021 -> Ωραίες εικόνες από την επάνω μεριά της Ερμιόνης...

Φωτορεπορτάζ - αφιερωμένο εξαιρετικά στους Ερμιονίτες στα ξένα...

STAM.DAM. D. 

ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 

 ΦΩΤΟ 1) -> Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η Ερμιόνη μας σαν ζωγραφιά...

ΦΩΤΟ 2) -> Η ιστορία μας, βαμμένη με της καρδιάς το αίμα...

ΦΩΤΟ 3)4)5) Θρησκευτικές  παραδόσεις - οι εκκλησίες μας ...

ΦΩΤΟ 6)7) Ιστορικά κτήρια στην μικρή πλατεία του Καποδιστριακού σχολείου...

ΦΩΤΟ 8)Το δημοφιλές "Μουσείο Παιχνιδιών"

…« το ρεβεγιόν των φιλοσόφων και στοχαστών, με τις σκέψεις, τις μελέτες και τις έρευνές τους, τέτοιες μέρες, υποθέτουμε!» – stam.dam.d. …

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

H θανάσιμη ανία της χρησιμοθηρίας

Christos Yiannaras | 20 Dec 2021

«Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» είναι ένα μικρό βιβλίο μεγάλου συγγραφέα: του Τζωρτζ Στάινερ (George Steiner) – βιβλίο μόλις εξήντα σελίδων και κυκλοφορεί στα ελληνικά με το που έκλεισε χρόνος από τον θάνατο του συγγραφέα. Κορυφαία φυσιογνωμία ο Στάινερ Εβραίου κοσμοπολίτη, σπούδασε, διέπρεψε, τιμήθηκε σε Ευρώπη και Αμερική καταξιωμένος χάρη στη γονιμότητα των προβληματισμών του και στην ποιότητα της γραφής του.

Κοσμοπολίτης, να τα ξαναπώ, χάρη στην ενεργό αυτοσυνειδησία του Εβραίου. Είναι προνόμιο δύο λαών, των Εβραίων και των Ελλήνων, η καταγωγή τους και η διάρκεια της ιστορίας τους να προδιαθέτουν ευνοϊκά ή φιλοπερίεργα το διεθνές κοινό – αν και η εμπειρία βεβαιώνει μιαν εξ ορισμού διαφοροποίηση εθνικών χαρακτήρων: Ο Εβραίος καυχάται για την πολιτισμική του διαφορά (γλώσσα, ήθη, μεταφυσική), ο Έλληνας ουσιαστικά την αγνοεί ή τη λογαριάζει αναχρονισμό, προτιμάει το επικαιρικά «μοδέρνο».

Με δεδομένη αυτή τη διαφορά «εθνικών χαρακτήρων» θα ήταν γόνιμο να ζητήσουμε κρίση – γνώμη για το μικρό, μόλις εξηκοντασέλιδο βιβλιαράκι του George Steiner, από ποιον άλλον; Την υπουργό σήμερα Παιδείας στην Ελλάδα, κυρία Νίκη Κεραμέως. Και μάλιστα, θα βοηθούσε πολύ, να διάβαζε ταυτόχρονα και το αυτοβιογραφικό του ίδιου συγγραφέα βιβλίο ERRATΑ («Τα ημαρτημένα» – Ανασκόπηση μιας ζωής – Εκδόσεις SCRIPTA, 2005). Τα δύο αυτά βιβλία θα μπορούσαν, ίσως, να υποψιάσουν την «καθ’ ύλην αρμόδια» υπουργό για το μέγεθος της ιστορικής της ευθύνης. Όχι για την ευθύνη διαχείρισης εκπαιδευτικών απλώς θεσμών, αλλά για τη διάσωση, χωρίς υπερβολή, ενός πολιτισμού τριών χιλιάδων χρόνων με πανανθρώπινη εμβέλεια.

Θα μπορούσε να εισπράξει γόνιμα την πρόκληση η κυρία Κεραμέως; Η γονιμότητα μιας πρόκλησης είναι πάντοτε συνάρτηση της ετοιμότητας του αποδέκτη της πρόκλησης. Γράφει ο Steiner: «Η αξιοπρέπεια του homo sapiens εδράζεται στην επιδίωξη της μη χρησιμοθηρικής γνώσης, στην πραγμάτωση της σοφίας, στη δημιουργία της ομορφιάς». Αντιλαμβάνεται η κυρία Κεραμέως ότι η Παιδεία στην Ελλάδα σήμερα δεν προσφέρει κανένα εμπειρικό αντίκρισμα για την κατανόηση των λέξεων «μη χρησιμοθηρική γνώση», «πραγμάτωση σοφίας», «δημιουργία ομορφιάς»;

Η καταστροφή που έχει συντελεστεί είναι μάλλον ανήκεστη: Έτυχε ποτέ να δει η κυρία υπουργός με ποια σημαντική (ποιο είδος γραφής) συνεννοούνται τα παιδιά σήμερα μέσω των «κινητών» τηλεφώνων τους; Έχουν δημιουργήσει καινούργιο κώδικα επικοινωνίας, μια γλώσσα «εικονομηνυμάτων», όπου τα λιγότερα δυνατά ψηφία (γράμματα ή αριθμοί) υποκαθιστούν τις λέξεις (γτ, σημαίνει «γιατί», δλδ σημαίνει «δηλαδή», κτ σημαίνει «κάτι», μνμ σημαίνει «μήνυμα», τπτ σημαίνει «τίποτα», κτλβ σημαίνει «κατάλαβα» – χωρίς τα σημαινόμενα να είναι ποτέ σταθερά και τα σημαίνοντα να έχουν μόνιμο στόχο αναφοράς.

Η προφορική έκφραση έχει σχεδόν εκλείψει, συχνότερη στις παρέες των εφήβων είναι η σιωπή, ο έναντι άλλος είναι σαν να μην υπάρχει, καθένας είναι μόνος, αλλά έχουν όλοι την ίδια βαρεμάρα. Οπότε, αναπόφευκτα, μια χειροδικία, ένας βανδαλισμός, οποιαδήποτε προκλητική χειρονομία ή λεκτική χυδαιότητα, το «μπούλινγκ» και η βαναυσότητα, είναι όλα αυτονόητα προκειμένου να καταλυθεί η ανία.

Αυτό το «κλίμα» μιας άσκοπης καθημερινότητας και κατεστημένης ακοινωνησίας (τελικά μιας ανέλπιδης νιότης) καλείται να το διαχειριστεί η ιδρυματική παιδεία: σχολείο και πανεπιστήμιο. Και τα δύο, σχολείο και πανεπιστήμιο, δεν έχουν να προσφέρουν στα παιδιά παρά μόνο ένα άχρηστο πτυχίο, τον πνιγμό εγκλεισμού στο αδιέξοδο της παντοκράτειρας ανεργίας.

Το πρόβλημα δεν είναι αόριστα «κοινωνικό», αφηρημένα ηθικό, νομοτελειακά άλυτο – αξίζει να διερωτηθούμε μήπως η ανία και τα αδιέξοδα της νεολαίας σήμερα είναι συναρτήσεις του πολιτικού κενού, που σαν κατεστημένη λοιμική πνίγει τη νεολαία στην Ελλάδα. Ονομάζουμε «πολιτικό κενό» την ολοκληρωτική απουσία κοινωνικών στόχων και επιδιώξεων από την άσκηση της πολιτικής, τον ασφυκτικό εγκλωβισμό του κοινωνικού βίου στη μέγκενη της συμφεροντολαγνείας.

Αν ο πρωθυπουργός ενδιαφέρεται για την πολιτική και όχι για την εξουσιολαγνεία, ας συγκαλέσει μία και μόνη φορά το υπουργικό συμβούλιο, μόνο για να διαβάσει στους υπουργούς του τους τίτλους «γνωστικών αντικειμένων» που διδάσκονται στις κωμικά πληθωρικές σχολές των πανεπιστημίων που προκλητικά υπερπλεονάζουν στη χώρα. Να αντιληφθεί ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, έστω για μία και μόνη φορά, πόσο γελοιωδέστερη είναι η συμφεροντολαγνεία από κάθε άλλη ηδυπάθεια.

Αιχμές του πρώην Δημάρχου Ερμιονίδας Δ. Καμιζή στις αιχμές του σημερινού Δημάρχου Γιάννη Γεωργόπουλου, ότι ο πρώτος πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

 Οι δικές μας  αληθινές  εορταστικές ευχές - και με οποιοιδήποτε κόστος - με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια που μας διακρίνει  ...

stam.dam.d. 

τοπικός δημοσιογράφος 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

->>>https://kamizis.blogspot.com/2021/12/blog-post.html

"Από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας"

 Παρουσίαση του βιβλίου για τον Εμμανουήλ Ρέπουλη 

στην πλατεία Ηρώων του Κρανιδίου.