Γράφει ο
καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*
Τα πολύ συχνά πλέον κρούσματα, οι
περιπτώσεις εγκληματικότητας που ξεκινά από τους τσαντάκηδες για να καταλήξει
σε ανθρωποκτονίες και περιλαμβάνει κλοπές, διαρρήξεις, ένοπλες ληστείες,
βιασμούς, απαγωγές, καταχρήσεις σε τραπεζικά και άλλα ιδρύματα, αύξηση της
ναρκομανίας, σεξουαλικά προβλήματα, δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών,
απαγωγές με απαίτηση λύτρων, δολοφονίες ανύποπτων πολιτών, αφαίρεση ζωής στη
διαδικασία ένοπλων ληστειών, ενδοοικογενειακή βία, γυναικοκτονίες, αύξηση του
αριθμού των παιδιών που εγκαταλείπουν το σπίτι τους, ως αδιάσειστα πλέον
στοιχεία. την ύπαρξη σοβαρής κοινωνικής παθολογίας στην Πατρίδα μας.
Πώς, όμως, ερμηνεύονται όλα αυτά τα
φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς στην πάλαι ποτέ ειρηνική, ρομαντική,
φιλική, ανθρώπινη «Ψωροκώσταινα», όπου υπήρχε εμφανέστατα και αδιαμφισβήτητα ο
στοιχειώδης σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας ανάμεσα στους
πολίτες, με την εξαίρεση μιας ελάχιστης μειονότητας ατόμων και ομάδων που
εμπλεκόταν σε παραβατικότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά;
Δεν προτίθεμαι σήμερα να διεγείρω την
ανησυχία των αγαπητών αναγνωστών και τη δημιουργία φοβικών συμπλεγμάτων, αλλά
δεν μπορώ να αποφύγω τη δημοσιοποίηση των ανησυχιών που διακατέχουν πολλούς
συναδέλφους των κοινωνικών επιστημών και μαζί τον υπογράφοντα αναφορικά με την
αύξηση των εκρήξεων βίας και βίαιης συμπεριφοράς οι οποίες προέρχονται από
αυξημένα επίπεδα θυμού και απογοήτευσης, αλλά και με την αύξηση της
αντικοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζεται με την ανεργία και την ανέχεια που
εδώ και μια ντουζίνα χρόνια καλπάζουν στην καθημαγμένη ελληνική οικονομία.
Οι ανησυχίες μου εντείνονται ακόμη
περισσότερο από την απλή διαπίστωση ότι, ενώ βρίσκονται μπροστά μας όλες οι
γενεσιουργές αιτίες για διόγκωση των εκδηλώσεων οργής και αγανάκτησης από τους
πολίτες και τη διαπιστωμένη αύξηση αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ΔΕΝ υπάρχει
πρόγραμμα διαχείρισης της κοινωνικής κρίσης (που φαίνεται να πηγάζει κυρίως από
την οικονομική κρίση) το οποίο λογικά ΑΠΑΙΤΕΙ τη συνεργασία ΟΛΩΝ των πολιτικών
Κομμάτων και όλων των κεντρικών φορέων των παραγωγικών τάξεων με συμμετοχή των
εργοδοτικών φορέων!
Προφανώς ανόητα ιδιοτελή θέματα πολιτικού
και οικονομικού κόστους ή ωφέλειας οδηγούν σε αδράνεια τις δυνάμεις του τόπου
που ΟΦΕΙΛΟΥΝ αντικειμενικά και με αγάπη να σκύψουν πάνω από το πρόβλημα
λειτουργώντας Ιπποκρατικά και όχι…ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ!
Επανερχόμενος στη συμβατική αντικοινωνική
συμπεριφορά, οφείλω να πω ότι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η οποία
μετεξελίχθηκε σε μερικές δεκαετίες από καθαρά αγροτική σε αστικο-βιομηχανική,
ίσως ταιριάζει η θεωρητική ερμηνεία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που
συνίσταται από τρεις συγκεκριμένες αιτιολογικές διαστάσεις:
της σύγκρουσης αξιών,
της κοινωνικής
αποδιοργάνωσης και
της ματαίωσης των
προσδοκιών. >>>