Η αθέατη και αθόρυβη πλευρά συλλογικών φορέων και εθελοντών/ντριων του Δήμου μας, χωρίς καμία εξάρτηση χρηματοδοτήσεων και άλλων συναλλαγών από τη δημοτική αρχή…

 «Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια»…

=======================================================================================================================================

Πόλος έλξης το Μουσείο παιχνιδιών Ερμιόνης για μικρούς και μεγάλους! …

Σήμερα τα παιδιά  του 1ου Νηπιαγωγείου της πόλης μας  «ρούφηξαν» με τα έκπληκτα μάτια τους και την αγνότητα της ψυχής τους, όλα τα εκθέματα του μουσείου… Η υπεύθυνη του μουσείου κα Μαρία Τράκη και η κα Βιβή Σκούρτη με την ξενάγησή τους, ταξίδεψαν τα μικρά παιδιά σε κόσμους μαγικούς, ονειρεμένους!! ...

Μακάρι να μπορούσαμε να σας μεταφέραμε με λόγια αυτό που βιώσαμε την ώρα που κάναμε το φωτορεπορτάζ. 

Φανταστική ήταν η Βιβή Σκ. αφού αυτή η ξενάγηση που έκανε  στα μικρά παιδιά, ήταν ακριβώς οι εμπειρίες και οι εκπαιδευτικές γνώσεις, που είχε αποκτήσει τόσα πολλά χρόνια ως νηπιαγωγός.
Φαινόταν ολοκάθαρα ο επαγγελματισμός και το ταλέντο της,  καθώς, η χαρά και η ευτυχία, που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό της…

Στη συζήτηση που είχαμε τόσο με την υπεύθυνη του μουσείου, όσο και με την Βιβή Σκούρτη θα μας πουν μεταξύ άλλων:

«Το Μουσείο αποτελεί μέρος της μαθησιακής διαδικασίας, χώρο χαράς, έμπνευσης και δημιουργικής μάθησης. Ο χώρος του, χώρος προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, με τα ποικίλα εκθέματα του υλικού πολιτισμού μας, αποτελεί πόλο έλξης για μικρούς, αλλά και μεγάλους.  Αποτελεί χώρο ελεύθερης πρόσβασης στον κόσμο της φαντασίας, της έκφρασης, της ανάπτυξης και της δημιουργικής απασχόλησης. Αναμφισβήτητα λοιπόν επιτελεί έργο σημαντικό.

Σήμερα με την επίσκεψη των παιδιών του 1^ου Νηπιαγωγείου της πόλης μας στο Μουσείο παιχνιδιών, δόθηκε η εκπαιδευτική διάσταση των εκθεμάτων και μια ευκαιρία για παιχνίδι. Προσέφερε επίσης στους μικρούς μαθητές όχι μόνο μία ξενάγηση, αλλά μία μουσειακή εμπειρία.

 Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν καλά τον εκπαιδευτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό ρόλο που διαδραματίζει το Μουσείο παιχνιδιών, γι αυτό και κάθε χρόνο το επισκέπτονται σχολικές μονάδες από όλη την Επαρχία κι' όχι  μόνο...

Το έμψυχο δυναμικό του δικού μας μουσείου με τις εκπαιδευτικές παρεμβάσεις του στοχεύει να αναδείξει την πολιτιστική κληρονομιά, δίνοντας ευκαιρίες στο παιδί να την συναισθανθεί, να την κατανοήσει, να την εκτιμήσει να την αγαπήσει. Θεωρούμε ότι σήμερα αυτό επετεύχθη»

Αύριο θα επισκεφθούν του Μουσείο Παιχνιδιών μαθητές
της Α΄ και Γ’ τάξης του Δημοτικού σχολείου Ερμιόνης.

Φώτο – ρεπορτάζ

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΊΤΗΣ

Μου απαντούν λυσσαλέα στο βρομοblog τους οι παρατρεχάμενοι και οι γλίτσες της δημαρχιακής αυλής…

 

Μάλιστα, πιάνουν με τις βρόμικες (!) κεραίες  τους… ότι με βάζουν υποψήφιοι άλλων δημοτικών παρατάξεων να γράφω όλα αυτά που τους ενοχλούν και έχουν χάσει τον ύπνο τους!!

Κούνια που σας κούναγε βρομερά τρωκτικά, από γεννησιμιού σας νεροκουβαλητές και ρουφιάνοι…

Για  εσένα τα λέω άθλιε, που θέλεις  να φάτε με την παρέα σου λουκουμάδες στο Ναύπλιο όταν παραβρεθείτε στο Δικαστήριο για τις μηνήσεις και τις ψευδομαρτυρίες εις βάρος μου …

ΣΤΑΜ.ΔΑΜ. -> τα πιο κάτω για εμένα, από το βρομερό ρεμάλι και όλη τη συμμορία...

http://eikonoskopionews.blogspot.com/2022/09/

Υ.Γ: Καφενεία πια, λίγα....Τώρα  έξω από αίθουσες δικαστήριων α΄ και β΄ βαθμού θα πίνουνε καφεδάκι και θα τρώνε λουκουμάδες με μέλι για πρωινό! Ετοιμαστείτε... 

Ρε ούστ ρεμάλια, παλιορετάλια…

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Τοπικός δημοσιογράφος

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας -> για το είδωλο της «προόδου» όπως αυτός το βλέπει και το εκφράζει ...

 

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. 

Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. 

Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

===============================================================================================================================

Κάτι ακόμα για το είδωλο της «προόδου»

Christos Yiannaras | 05 Sep 2022

Ο κανόνας είναι ότι οι συλλογικότητες βραδυπορούν, η ωρίμανση συλλογικών επιγνώσεων εμφανίζει ανυπόφορη καθυστέρηση. Χρειάζεται χρόνος πολύς, μετρημένος με τη διαδοχή γενεών, για να γίνουν κοινή συνείδηση δεδομένα που η οξυδέρκεια των ολίγων εύστοχα και έγκαιρα εντοπίζει.

Πέρασαν κάπου εκατό χρόνια για να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε, κατά πλειονότητα, οι Νεοέλληνες (χάρη στη λεγόμενη «γενιά του ’30») ότι δεν είναι απαραιτήτως αφορμή ντροπής ο πολιτισμός του λαού μας στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Χρειάστηκαν μεγάλα αναστήματα ερευνητών της Ιστορίας και τεχνοκριτικών, για να αρχίσει να ραγίζει η συλλογική μας βεβαιότητα ότι «Βυζάντιο» σημαίνει σκοτάδι και βαρβαρότητα. Έπρεπε να αναγνωριστεί με θαυμασμό από τους δυο νομπελίστες ποιητές μας η κριτική οξυδέρκεια και η λογοτεχνική αξία του Μακρυγιάννη και του Παπαδιαμάντη, για να αρχίσει να μειδιά η νεοελληνική κοινωνία με κάποιους αφελείς αφορισμούς του Κ.Θ. Δημαρά.

Μεσολάβησαν εκατόν πενήντα περίπου χρόνια από την «αυθεντία» του Κοραή, για να μπορεί ο Τσαρούχης να ειρωνεύεται τον μεταπρατισμό μας των Ελλήνων, τον άκριτο και επαρχιώτικο θαυμασμό μας για ό,τι φάνταζε «εφάμιλλον των ευρωπαϊκών». Στο μεταξύ προλάβαμε να καταστρέψουμε οριστικά και ανεπίστροφα το κάλλος της ελληνικής γης, να μεταμορφώσουμε την «οικιστική συλλογικότητα» σε κόλαση αυτοβασανισμού μας. Και συνεχίζουμε αχαλίνωτοι τον «εξευρωπαϊσμό» μας καίγοντας και τσιμεντώνοντας ή ατιμάζοντας κάθε σπιθαμή της ελλαδικής επικράτειας.

Δυο αιώνες τώρα η κατ’ όνομα νεοελληνική κοινωνία μοιάζει να μη θέλει να συνειδητοποιήσει την τραγική σχιζοφρένεια που καθόρισε τον μετασχηματισμό της: από πολυφυλετική έκφανση ενιαίου πολιτισμού σε τραγική σχιζοφρένεια της απομίμησης «κράτους». Καμώνεται ότι θαυμάζει, αλλά ταυτόχρονα ντρέπεται για τον «βυζαντινό» και «μετα-βυζαντινό» πολιτισμό της, πιθηκίζει την εργαλειακή «ανάπτυξη» της Δύσης. Δυο αιώνες τώρα, η ανεπίγνωστη σχιζοφρένεια γεννάει αλλεπάλληλους οδυνηρούς διχασμούς και πολώσεις: Δημοτικιστών και Καθαρευουσιάνων, Βενιζελικών και Βασιλικών, Κομμουνιστών και Εθνικοφρόνων, Προοδευτικών και Συντηρητικών.

Η συλλογική ωρίμανση σε καίριες συνειδητοποιήσεις χρειάζεται πολλές γενιές, δεκαετίες πολλές ή και αιώνες για να συντελεστεί. Ακόμα και σήμερα, πόσοι Νεοέλληνες συνειδητοποιούν ότι με την ίδρυση «κράτους» Ελλαδικού, σήμανε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού. Ίσως να μη γινόταν διαφορετικά, να ήταν μονόδρομος το «εθνικό κράτος». Όμως με την ίδρυσή του τελειώνει ο Ελληνισμός. Ως τότε, ακόμα και κάτω από φριχτή δουλεία, οι Έλληνες κατόρθωναν να παράγουν πολιτισμό: ποίηση, μουσική, αρχιτεκτονική, κοινοτικούς και συντεχνιακούς θεσμούς, απαράμιλλη λαϊκή τέχνη. Από την ίδρυση του ελλαδικού κράτους και μετά, παράγονται μόνο μίμηση και μεταπρατισμός. Με καλές, κάποτε και εξαιρετικές επιδόσεις, αλλά μόνο απομίμησης των δυτικών σχολών, θεσμών, ιδεολογημάτων.

Από την ίδρυσή του το ελλαδικό κράτος θεμελιώνει την εξωτερική του πολιτική, αλλά και σύνολη τη λειτουργία του πολιτικού του συστήματος, στην αξιωματική βεβαιότητα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» – στην αυτονόητη για κάθε Έλληνα πεποίθηση ότι η νεωτερική Δύση οφείλει τα θεμέλια του πολιτισμού της στην Ελλάδα, ότι «εμείς» της δώσαμε τα φώτα, επομένως μπορούμε να απαιτούμε, ρητά ή έμμεσα, ανταπόδοση. Πιστεύουμε οι Νεοέλληνες ότι οι δυσλειτουργίες του ελληνώνυμου κρατιδίου που, με άκρα συγκατάβαση επιτρέπουν οι Δυτικοί να υπάρχει, θα λιγοστεύουν όσο θεσμοί, λειτουργίες και νοο-τροπία θα πειθαρχούν όλο και πιο πειθήνια στο αυθεντικό δυτικό μοντέλο.

Η κοινωνική ωρίμανση σε καίριες συνειδητοποιήσεις θέλει χρόνο πολύ, δεκαετίες ή και αιώνες. Ωρίμανση σημαίνει σοβαρή, απροκατάληπτη πληροφόρηση, ανιδιοτελή κριτική και έντιμη αξιολογική αποτίμηση του ήθους, άτεγκτη ανιδιοτέλεια, άγρυπνο αυτοέλεγχο της εντιμότητας και αξιοπρέπειας. Η συνταγή επιτυχίας είναι να επιδιώκεις την ποιότητα, όχι τη φήμη και την προτεραιότητα των εντυπώσεων.

«Η αστραπή και η βροντή χρειάζονται χρόνο, το φως των άστρων θέλει καιρό για να φτάσει σε μας, οι πράξεις χρειάζονται χρόνο για να γίνουν ορατές και ακουστές, έστω και αν έχουν πια διαπραχθεί», είπε ο Νίτσε. Ώσπου να ανοίξουν τα μάτια στη θέα της πραγματικότητας, τόσο οι αυτουργοί των ιστορικών εγκλημάτων όσο και οι οξυδερκείς που τα κατήγγειλαν, θα έχουν σαρωθεί από τον θάνατο. Οι μεν έχοντας (ίσως) απολαύσει τις ηδονές της εξουσίας, οι δε έχοντας πληρώσει τίμημα άκρως οδυνηρό της αγωνιστικής τους εντιμότητας.

Αν όλα τελειώνουν σε δυο μέτρα γης, τότε ο «προοδευτικός» αμοραλισμός είναι η ύψιστη πολιτική φιλοσοφία.

Γιατί αρνούμεθα να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα;

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου*

     Είναι μεγάλου μεγέθους το σημερινό μου κείμενο αλλά φρονώ ότι είναι χρήσιμο στην Ελλάδα του συνεχιζόμενου δυσβάστακτου χρέους, μετά από τεράστιες αποπληρωμές σε Τράπεζες και οφειλέτες του Εξωτερικού στην Ελλάδα ολόφρεσκων «κοκορομαχιών» στην Βουλή με αφορμή τις υποκλοπές για να απαντηθούν όσοι και όσες εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων αναρωτιούνται:

     «…12 χρόνια πέρασαν και οι Έλληνες ακόμη δεν συνειδητοποίησαν τι τους συμβαίνει, ποιοί το προκάλεσαν και προς τα πού πηγαίνουν όχι μόνο η οικονομία τους αλλά και οι υπόλοιποι θεσμοί και οι δομές της κοινωνίας τους;»

     Εάν ρωτήσουμε τον μέσο Έλληνα με τη σύζυγο που ήδη απολύθηκε, τον πτυχιούχο γιο ή την κόρη που ΔΕΝ έβρισκε θέση απασχόλησης και ξενιτεύτηκε ενώ αμέτρητοι εργαζόμενοι  αντιμετωπίζουν την απειλή δραματικής μείωσης του μισθού τους με κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και εφαρμογή των προγραμμάτων της «4ωρης» απασχόλησης πόσο «χάλια» είναι τα πράγματα, θα μας πει αυθόρμητα και άμεσα:

     «Μαύρα Χάλια!…»

     Εάν ρωτήσετε εμένα και τους άλλους συνταξιούχους πώς αισθανόμαστε μετά τις μειώσεις των συντάξεών μας από την 1η Ιανουαρίου του 2013 αφού προ πολλού μας στέρησαν τη 13η και 14η δόση των αποδοχών μας, την κύρια σύνταξη αλλά και με το «κούρεμα του κ. Βενιζέλου» που ρήμαξε τα αποθεματικά των Ταμείων μας και τις καταβολές από αυτά, και το γενναίο «κούρεμα» του κ Κατρούγκαλου της «πρώτη φορά Αριστερά» Κυβέρνησης του κ Τσίπρα και θα σας το πω απερίφραστα και άκομψα, και υποθέτω το ίδιο θα σας πούνε και όλοι οι υπόλοιποι:

     «Σκ@τ@… πατημένα!» >>>>>

Ο λαός λέει: -> «Κάθε θαύμα τρείς ημέρες (κρατάει) και το μεγάλο τέσσερις»…

 

Τόσο κράτησε και ο θόρυβος για τη γιορτή του τρύγου στο Ηλιόκαστρο – δηλαδή, έτσι όπως την κάνανε φέτος  - ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού και οι ποδοσφαιρόφιλοι της ομάδας «Ειλεοί» και με συνδιοργανωτές την Περιφερειακή Ενότητα   Αργολίδας και προφανώς το Δήμο μας. Και πως θα έλειπαν  οι περιφερειακοί και δημοτικοί μας ηγετικοί άρχοντες,  ως χρηματοδότες και με απώτερο σκοπό… Και φυσικά, μη το ξεχνάτε ποτέ αυτό, όχι με χρήματα από τη τσέπη τους, αλλά τα δικά μας, ως φορολογούμενοι πολίτες!..

Αλλά εμείς δεν στεκόμαστε εκεί, αλλά σε δύο γεγονότα...

Το ένα το πιο σοβαρό είναι,  στο ότι είναι νωπό στο χωριό τους και σε όλη την Ερμιονίδα το φευγιό του αγαπητού μας δημοτικού συμβούλου για μια δεκαετία, Ηλιοκαστρίτη Χρήστου Μπαλαμπάνη.  

Εντάξει, θέλανε να δώσουν οι διοργανωτές και ο Δήμος, πανηγυρικό χαρακτήρα στη γιορτή τους. Τουλάχιστον, ενδιάμεσα της εκδήλωσης έκαναν (;;;) έστω μια περαστική μνεία στο όνομα του και ως πρώην διοργανωτής αυτής της γιορτής ή σκέφθηκαν αυτό που λέει αυτός ο ίδιος ο λαός -> «οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς»…

Γιατί, αν ήμουν στη θέση τους, θα καλούσα το πλήθος των παρευρισκόμενων -> σε ενός λεπτού σιγή – στη μνήμη του Χρήστου Μπ.

Το δικό μου αφιέρωμα στη μνήμη του -  ΚΛΙΚ -> ΕΔΩ

=====================================================================================================================

Στην άλλη μεριά έχουμε το ποντικάκι του Εικονοσκοπίου Μπλόγγι με το παλιό ψευδώνυμο «Καπτάν Νίκος» (εννοεί για εμάς τον πατέρα στενό συνεργάτη του Δημάρχου Ερμιονιδας) που ως γνωστό νομίζει ότι προβάλλει τη δημοτική αρχή, αφού και ο κ. δήμαρχος και οι άλλοι της παρέας,  νομίζουν, πως τους τιμά να προβάλλονται εκεί, να λέει στην αντιπολίτευση να μην πάνε στα χωριά να ζητήσουν ψήφους, γιατί τους έχει μαζέψει όλους ο Γεωργόπουλος…

========================================================================================================================

http://eikonoskopionews.blogspot.com/2022/09/

Σήμερα αφιερώνει ο καπτάν Νίκος:

<<Προχθές έκλεισε 48 χρόνια ζωής το ΠΑΣΟΚ...

Αφιερωμένο σε όσους ενοικιάζουν σπίτια και παίρνουν τα ενοίκια απο τους νοικάρηδες χωρίς συμβόλαια , κλέβουν την εφορία δηλαδή, δεν πληρώνουν Ε.Ο.Τ , δεν έχουν σήμα Ε.Ο.Τ και υβρίζουν τους κατοίκους της θερμησίας του Ηλιοκάστρου, των Διδύμων κ.α ως ''Πανηγυρτζήδες'' επειδή διοργανώνουν μαζί με το Δήμο εκδηλώσεις με παραδοσιακή μουσική.

Ο Δήμος και οι συμπατριώτες μας δημότες των χωριών αυτών έχουν ενημερωθεί και θα πράξουν τα δέοντα το επόμενο διάστημα.

Οι εκλογές έρχονται σε λίγους μήνες και αυτοί που σιγοντάρουν και βάζουν αυτούς... να λένε τους κατοίκους πανηγυρτζήδες θα πάνε στα χωριά να ζήτήσουνε ψήφους και τότε θα δούμε ποιός θα είναι για τα πανηγύρια...

Η ώρα ξαναζυγώνει!!!>>

''καπτάν Νίκος''

Υ.Γ: Καφενεία πια, λίγα....Τώρα  έξω από αίθουσες δικαστήριων α΄ και β΄ βαθμού θα πίνουνε καφεδάκι και θα τρώνε λουκουμάδες με μέλι για πρωινό! Ετοιμαστείτε... 

(Σ.Δ.Δ. -> αυτά, -> από το βρομερό ρεμάλι 

και όλη τη συμμορία, για εμένα ...)

===============================================================================================================

Μπορώ να γράφω ασταμάτητα για αυτά τα θλιβερά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας  από τους θλιβερούς(!) αλλά μέχρι εδώ.... 

Και αυτά, αντί για καλημέρα…

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Τοπικός δημοσιογράφος

Επιλογές! - > «Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων»....

 Όπου κι' αν πάω, το μαγικό της φίλτρο με τραβάει κοντά της ...

... Αυτό το κείμενο και ό,τι το συνοδεύει, θέλω να το μοιραστώ μαζί σας…

Από μικρό παιδί «γαλουχημένο» στη θάλασσα και στα κύματά της, πάει καιρός που αισθάνομαι μέσα μου βαριά την «οξείδωση» που μου προκάλεσαν οι άνθρωποι, αυτά τα λίγα χρόνια που νόμισα, πως θα βρω σίγουρο λιμάνι και απάγκιο στη στεριά… 

Αυτό ήταν ουτοπία, αφού όλη μου τη ζωή την είχα περάσει στη θάλασσα Ελεύθερος!, 

όπως ο γλάρος πάνω από τα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου …

Γιατί εμείς οι άνθρωποι της θάλασσας, είμαστε σφιχταγκαλιασμένοι με το μαγικό της φίλτρο 

και κάθε όνειρό μας στη στεριά, γίνεται αυταπάτη, που μας κάνει δυστυχισμένους!! ....

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. Δ.

Σαν σήμερα στις ιστορίες του facebook...

 Οι ιστορίες σας πριν από ένα χρόνο.

Ανατρέξτε ξανά σε αυτές τις στιγμές από το αρχείο ιστοριών σας.

Κλικ στις φωτο και στα κείμενα ...

5 Σεπ

5 Σεπ

5 Σεπ

+6 ακόμα

Ένας θησαυρός, προϊόν κοπιαστικής έρευνας για την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς της Ερμιονίδας στο σύνολό του, είναι πλέον γεγονός!!...

======================================================================================================================================================

 Εκατό χρόνια εκπαίδευσης στην Ερμιονίδα

 (1829-1929)

Γράφει η Βιβή Σκούρτη

Ο Γιάννης Σπετσιώτης αποτελεί σημαντικό πνευματικό κεφάλαιο για τον τόπο μας. Μας έχει συνηθίσει σε δημοσιεύματα και εκδόσεις σημαντικών βιβλίων-ερευνών, άρθρων, σ’ ένα πολύμορφο εν γένει συγγραφικό έργο.

Η συγγραφική κατάθεση του Γιάννη  και η βιβλιοπαραγωγή είναι ενδιαφέρουσα τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Ο συγγραφικός του κόσμος παραμένει σταθερός σε θέματα εκπαίδευσης και πολιτισμού. Η βάσανός του για την έρευνα και την έκφραση έχει κατατεθεί εδώ και χρόνια σε μια πλούσια βιβλιογραφία.

Σε ό,τι επεξεργάζεται, με ό,τι θέμα καταπιάνεται πραγματοποιεί ενδελεχή έρευνα την οποία και καταθέτει στα πονήματά του. Ιστορικά διαμάντια, με προσανατολισμό τον πολιτισμό για μια νέα κοινωνία στηριγμένη στις διαχρονικές αξίες του ανθρώπου και του πολιτισμού, δύο πράγματα που υπηρέτησε και υπηρετεί στην επαγγελματική και εν γένει στη ζωή του.

Ο Γιάννης δεν ξεχνά τον τόπο που τον γέννησε, πάντα γυρνά σε αυτόν με νοσταλγική διάθεση συγκινεί και αφυπνίζει. Λεπτές φέτες Ερμιονίτικης ζωής με πληθώρα προσώπων, παρόντων και απόντων, με παραστατικότητα, με το ντόπιο ιδίωμα, τη ντοπιολαλιά που βάζει τον αναγνώστη στον κόπο να δραματοποιήσει την αφήγηση και με τη φαντασία του να μπορέσει να δει τους μορφασμούς, τα βλέμματα, τις εκφράσεις που συνοδεύουν το λόγο.

Με τη συγγραφική του φωνή προστατεύει τη γλωσσική και πολιτισμική κληρονομιά μας και ταυτόχρονα την έκφραση.

Η γλώσσα  κεντημένη με ήχους αφηγείται, διασώζει έναν ολόκληρο κόσμο που χάνεται. Λέξεις, εκφράσεις, προφορικές παραδόσεις, παροιμίες, τραγούδια, λαϊκές σοφίες, νανουρίσματα, συνήθειες, αλλά και ήθος και αξίες ενός κόσμου, προσφέροντας με τον τρόπο του αναγνωστική ευφορία.

Διαβάζουμε και παίρνουμε βαθιές ανάσες, χαμογελάμε και κάποτε αναστενάζουμε. 

Με τη γραφή του, που χρειάζεται βούληση, γνώση και τόλμη, υποστηρίζει και διαφυλάσσει τη μνήμη, την προφορική παράδοση, την άυλη πολιτιστική κληρονομιά μας.

Ο Γιάννης κατέχει τη δεξιότητα της γραφής που απορρέει και από την ιδιότητά του, αλλά και από το πάθος του, πιστεύει στις συνεργασίες και ενώνει τις συγγραφικές δυνατότητές του με εκείνες της Τζένης Ντεστάκου∙ έτσι οι δυο τους γράφουν, ερευνούν και εξερευνούν το παρελθόν, ταξινομούν, συνομιλούν με την ιστορία της πατρίδας.

        Ζήτησα από την Τζένη και τον Γιάννη να παρουσιάσουν μια πτυχή του ποικιλόμορφου συγγραφικού τους έργου και αυτοί επέλεξαν την έρευνα που αναφέρεται στην Ιστορία της εκπαίδευσης στην Ερμιονίδα, στα πρώτα 100 χρόνια του ελεύθερου Ελληνικού κράτους. Έργο μοναδικό, κοπιώδες και πρωτότυπο που ολοκληρώθηκε μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς έρευνας και μελέτης των πηγών.

Έτσι επανορθώθηκαν ανακρίβειες που υπάρχουν σε σχετικά κεφάλαια ορισμένων βιβλίων.

Οι συγγραφείς επίσης περιληπτικά αναφέρθηκαν στην Καποδιστριακή περίοδο, αφού αυτή είχε ερευνηθεί και παρουσιαστεί από τους Μητροπολίτη  Παντελεήμονα Καρανικόλα και τον Αδάμ Αθουσάκη.

Και επειδή είναι ασταμάτητοι, αναμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο συγγραφικό «οβολό» τους και εγώ στη συνέχεια δημοσιεύω το σημείωμα που μου έστειλαν.

=============================================================================================================================================

 Τζένη Ντεστακού &Γιάννης Σπετσιώτης  

«Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Κυρίω τοις ευθέσι πρέπει αίνεσις»

Τα δέκα βιβλία μας που αριθμούν 1400 περίπου σελίδες αναφέρονται στην Ιστορία της Εκπαίδευσης στην Ερμιονίδα και αφορούν την πρώτη 100/ετία του ελεύθερου Ελληνικού κράτους (1829-1929), με μια μικρή παρέκκλιση στην αναφορά στο Αστικό Σχολείο που λειτούργησε στο Κρανίδι τους χρόνους του πολέμου και της Κατοχής (1940-1944).

        Το έργο είναι αφιερωμένο στους 200 περίπου εκπαιδευτικούς, που δίδαξαν εκείνα τα πολύ δύσκολα 100 πρώτα χρόνια στις πόλεις και τα χωριά της επαρχίας Ερμιονίδας και φώτισαν το νου και την ψυχή των παιδιών της.

        Έτσι ξεπήδησαν ο Μίλησης και ο Ρέπουλης, ο Μήτσας και ο Δεληνιάννης, ο Ρομπότσης και ο Ιεράρχης Παντελεήμων Φωστίνης, η Σταματίνα Βασιλείου και ο ήρωας γιος της υπίατρος Ιωάννης Βασιλείου και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι μακρινοί συμπολίτες μας.

Ας είναι όλων ευλογημένη και αιώνια η μνήμη τους!

        Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη Βιβή, που είχε την καλοσύνη και το υπέροχο συναίσθημα του αλτρουισμού να παρουσιάσει τη δουλειά μας.