Ρεπορτάζ αφιερωμένο στα υπολείμματα...- στα σταγονίδια... από αυτά τα χρόνια, που αυτές τις μέρες σηκώνουν κεφάλι ...

Έργα και ημέρες στον πρώην Δήμο Ερμιόνης 

επί δημαρχίας Αν. Λεμπέση

Επιλογές από το αρχείο μας -> Άνοιξη  2009  & 2010

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Κάθε άνοιξη και ένα «θαύμα» στο "Μπίστι" στην Ερμιόνη!!!

 Άλλα το 2010 είχαμε και εκλογές... -

Πέρυσι το κάγκελο, φέτος ο μαντρότοιχος!!! 

Τι γνώμη έχετε γι' αυτό το κάγκελο που κλείνει την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών (Μάιος  2009) στον αιγιαλό και ποιος ανάγκασε τους ιδιοκτήτες να το εξαρμόσουν, με τη δημοσιότητα που δόθηκε....
Κι' ακόμα, ποιος δέχθηκε επιθέσεις και τραμπουκισμούς μέσα στο Δημαρχείο Ερμιόνης εξ αιτίας αυτού του γεγονότος κι' όχι μόνο...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο περίεργος μαντρότοιχος στο Μπίστι! 

Λίγα μέτρα απέχουν, το ένα από το άλλο…

Γι' αυτό τον μαντρότοιχο (Φώτο 2) που κατασκευάστηκε από ιδιώτες τι γνώμη έχετε ;;; ... 

Μάρτιος 2011 με Δήμαρχο Ερμιονίδας τον Δ. Καμιζή
Εθελοντές του Δήμου κάνουν εργασίες καθαρισμού μέσα από τον μαντρότοιχο σε δημοτικό οικόπεδο. 
Σας λέει κάτι αυτή η εικόνα;; - Και που να ξέρατε, ποιος σκόπιμα τράβηξε τη φώτο - ως ντοκουμέντο.... 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δεν θέλουν να ανακατευτούν και να πάρουν την κακιά χάρη…

Εάν σας πούμε πόσοι πολίτες εξαγριωμένοι μας έχουν πάρει τηλέφωνο ή ήρθαν και μας συνάντησαν προσωπικά για να μας μιλήσουν για το θέμα που προέκυψε με τον μαντρότοιχο στο δασύλλιο του «Μπίστι», δεν θα το πιστέψετε…

Όλοι ήσαν θυμωμένοι με τους χειρισμούς της δημοτικής αρχής. « Που θα ξέρουν οι απόγονοί μας μετά από πολλά χρόνια τι συμφωνίες... και τι συζητήσεις... έχουν γίνει στο Δ.Σ., όταν εμείς θα έχουμε πεθάνει και οι κληρονόμοι τους πιθανώς θα θέλουν να σφετεριστούν τον χώρο, με την μορφή που παίρνει σήμερα» μας έλεγαν εξοργισμένοι….

Ωστόσο συμπληρώνουν: «Καλά κάνεις που τα γράφεις αλλά εμείς δεν μπορούμε να ανακατευτούμε, γιατί δεν θέλουμε να πάρουμε την κακιά χάρη…»

Και εμείς τους λέμε «καλά ξυπνητούρια!» και αφήστε τον δήμαρχο Νάργο Λεμπέση με τους συμβούλους του (!) να αλωνίζουν…

 

Φώτο - ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

=======================================================================================================================================================

Σημείωση: Το πιο πάνω ρεπορτάζ το αναδημοσιεύουμε, με αφορμή την καταγγελία του δ.σ. Τάσου Λάμπρου (με την ευκαιρία του ευχόμαστε Χρόνια Πολλά στη γιορτή του) για παραβίαση του αιγιαλού Πορτοχέλι μεριά ... -> 

Οι Τάσος Λάμπρου, Despina Dimotsi και 

 βρίσκονται στην τοποθεσία Πόρτο Χέλι.

4 ημ.

 

->  από ιδιώτη με ένα φτηνό συρματόπλεγμα. 

Ενώ το δικό μας στην Ερμιόνη είχε τη δική του «δυναμική» και ποιότητα» ....

Και τι δεν μας θυμίζει αυτό θλιβερό γεγονός!  για της δική μας περίπτωση -> 

Μας θυμίζει, τη δυναμική του blog και του  blogger τότε (πριν 16 χρόνια) και τώρα… 

Μας θυμίζει ακριβώς τέτοιες μέρες το 2009, την επίθεση του Γιουδά’ρχη μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο που ως πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Ερμιόνης μαζί με την Δημοτική αρχή εθελοτυφλούσαν υπέρ της κυρίας… 

Μας θυμίζει - > και την κυρία -τότε- να κραδαίνει λέγοντας -> «δεν υπάρχει ένας άντρας να του ρίξει (σε εμένα) δύο σφαλιάρες να σταματήσει να γράφει όλα αυτά;; …» 

Όμως, το κάγκελο της ντροπής ξηλώθηκε πάραυτα, παρά τις ισχυρές δυνάμεις…. που το στηρίζανε και προσπαθούσαν με κάθε μέσο να παραμείνει!! 

 Να δούμε τι θα γίνει με το συρματόπλεγμα στο Πορτοχέλι με το οποίο όπως αναφέρεται, ο ιδιώτης διεκδικεί τον Αιγιαλό και από ότι δείχνει η εικόνα, χρόνια τώρα!! 

Απλά κάποιοι ξυπνήσανε εκ των υστέρων και θέλουν να παραστήσουν  τον ήρωα… 

Ο χρόνος θα το δείξει… 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ 

Μη φοβόσαστε δεν είμαι δημοσιογράφος ...

Ως μνημόσυνο στον Γιώργο Νοταρά - ιστορίες από την πολύ περιπετειώδη ζωή του ...

 

Αληθινές ιστορίες σε περιοχές του πλανήτη Γη που ο Χριστός δεν Ανασταίνεται...

Γράφει ο Γιώργος Νοταράς στο blog  του "Ο αλιβάνιστος"

ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ Ο ΜΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ

1964 WALVIS  BAY Δεύτερη από αριστερά, η σύζυγος μου και η κόρη μου και τρίτος εγώ στο γιορτινό τραπέζι της Αναστάσεως.

------------------------------------------------------------------------------------

Ήταν το 1964 το τυραννικό καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική σφυρηλατούσε αλυσίδες, για τα πόδια των Ζουλού που είχαν φέρει από το SOWETO ως δούλους, για τις χειρωνακτικές εργασίες των λευκών Ευρωπαίων αφεντάδων!!!

Και ο Νέλσον Μαντέλα, φυλακισμένος στο νησί ROMPEN 

μετρούσε με αδημονία τις μέρες που τον χώριζαν, από την πολυπόθητη ελευθερία αυτού και του Λαού του.

Η ζωή των ζουλού, είχε κοστολογηθεί στα πέντε σελήνια με απλές διαδικασίες και οι ανθρώπινες σχέσεις τους με τον λευκό,  (συνεύρεση) κόστιζε 4 μήνες στη φυλακή και 4 βουρδουλιές, στη πλάτη, που άφηναν ανεξίτηλα τα σημάδια για όλη τους τη ζωή.

Η ημέρα της Αναστάσεως του 1964 μας βρήκε να ξεφορτώνουμε στο Walvis Bay της Νοτίου Αφρικής, οι προετοιμασίες για την εορτή του Πάσχα είχαν αρχίσει από παραμονή. Ένα βαρέλι κομμένο κατά μήκος, γεμισμένο μέχρι τη μέση με άμμο και πάνω    κάρβουνα, τα αρνιά περασμένα στις σούβλες από το μάγερα, ήταν  έτοιμα για να αρχίσει ανήμερα το γλέντι.

Στο καράβι υπηρετούσαν ως καμαρότοι, δύο της φυλής των ζουλού, που και αυτοί ως πλήρωμα εόρταζαν μαζί μας, την Ανάσταση Του Θεανθρώπου.Στο αμπάρι νο 3 είχε ετοιμαστεί το γιορτινό τραπέζι, από το πρωί οι σούβλες γύριζαν συνεχώς, μέχρι ο οβελίας  να ετοιμαστεί, να τεμαχιστεί και να σερβιριστεί στο τραπέζι.

Το απομεσήμερο και ενώ το γλέντι είχε ανάψει και μαζί μας χόρευαν και οι καμαρότοι, δύο έφιπποι αστυνομικοί ήρθαν έξω από το πλοίο, φυσικά ειδοποιημένοι από κάποιον εργάτη του λιμανιού και με κάλεσαν να πάω να με δουν. Ο ένας που ήταν αξιωματικός με αυστηρό ύφος σχεδόν με διέταξε, οι δύο Ζουλού να αποτραβηχτούν στα δωμάτιά τους, εγώ με ευγενικό τρόπο τους απάντησα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ναυτολογημένοι στο πλοίο, που φέρει την Ελληνική σημαία και είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής επικράτειας  και ως εκ τούτου, είναι αδύνατον να απομονωθούν και θα σας παρακαλούσα ως καλεσμένοι μου, να λάβετε και εσείς μέρος στη γιορτή μας.

Χωρίς  καμία άλλη συζήτηση, σπιρούνισαν τα άλογά τους και έφυγαν, οι Αφρικανοί Ζουλού που παρακολουθούσαν το διάλογο, για πρώτη φορά ίσως στη ζωή τους, να ένοιωσαν ελεύθεροι Άνθρωποι!!!

Την επομένη με ειδοποίησαν με τον πράκτορα, να παρουσιαστώ στο λιμεναρχείο για ανάκριση, πήγα και ζήτησα να έλθω σε τηλεφωνική επαφή με τον πρέσβη της Ελλάδος στην Πρετώρια, όταν ο λιμενάρχης μου είπε, δεν χρειάζεται να γίνει διπλωματικό επεισόδιο, παρακαλώ το θέμα να θεωρηθεί λήξαν!!!

Ποιός μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα -> του φιλόσοφου και θεολόγου Χρήστου Γιανναρά - > Πατείται ο θάνατος θανάτω;;

Πατείται ο θάνατος θανάτω;

Christos Yiannaras | 25 Apr 2022

Δεν είναι αυτονόητο (ούτε εύκολο) να ξεχωρίζουμε την εμπειρία του πραγματικού από ψυχολογικά υποκατάστατα της πραγματικής εμπειρίας. Να διακρίνουμε την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση.

Παράδειγμα κοινότοπο, τα ερωτικά βιώματα. Άνθρωποι «νιώθουν» ερωτευμένοι, ζουν την ευφροσύνη της ερωτικής συναρπαγής, σίγουροι για την αλήθεια, την πραγματικότητα των βιωμάτων τους. Και σε σύντομο χρόνο η μεθυστική πληρότητα έχει χαθεί, η οπτική έχει ριζικά μεταβληθεί. Ήταν έκρηξη επιπόλαιων αισθημάτων (μια ψευδαίσθηση), όχι η πραγματικότητα του έρωτα.

Παράδειγμα δεύτερο: τα θρησκευτικά βιώματα. Αδιατάρακτες βεβαιότητες μεταφυσικών πεποιθήσεων, εξάρσεις κατάνυξης, μεταρσιώσεις συγκινησιακής έντασης. Και αν «εξαίφνης» η υγεία ραγίσει, επέρχεται ανεπίσχετη η αγωνία του θανάτου – πραγματική εμπειρία πρόγευσης του τέλεια άγνωστου, του τέλεια άσχετου, του απόλυτα μοναχικού. Ήταν ψευδαίσθηση ο θησαυρισμός των μεταφυσικών βεβαιοτήτων, των θρησκευτικών εξάρσεων, των πνευματικών συγκινήσεων; Σε ποια πραγματικότητα αναφέρονται τα θρησκευτικά βιώματα, όταν η προοπτική του θανάτου βιώνεται δίχως γαλήνη ελπίδας για μετάβαση σε κάτι οικείο και ποθητό;

Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πληθυνθούν: ποια πραγματικότητα βιώνει ο φανατικός μιας ιδεολογίας, ο θυσιαστικά στρατευμένος σε πολιτική παράταξη, ο γενναίος πολεμιστής παράλογου πολέμου; Ποιο το κριτήριο διάκρισης της πραγματικής φιλίας από την ψυχολογική εξάρτηση, της αυτοπροαίρετης υπακοής από την εξασφαλιστική της αβουλίας πειθαρχία;

Ακόμα και πράξεις έσχατης αυτοθυσίας είναι ενδεχόμενο να υπηρετούν ένα υπερτροφικό υπερεγώ: «Εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω».

Είναι ενδεχόμενο η γνώση να εξαντλείται στην κατανόηση πληροφοριών, που αντιπροσωπεύουν διανοητικές μόνο συλλήψεις. Είναι πιθανό να υποκαθιστά η κατανόηση με κοινά αποδεκτές σημασίες, την απουσία εμπειρίας σχέσεων με τα σημαινόμενα, την απουσία μετοχής σε διαπροσωπικές σχέσεις κοινωνίας της γνώσης. Πώς θα αποφύγουμε την ταύτιση των σημαινομένων με μόνη την αυτονόμηση των σημαινόντων σε νοητά είδωλα; Πώς θα διακριθεί η εμπειρική αναφορά στο υπαρκτό, αλλά μη αισθητό, από την ψυχολογική ανάγκη να εκδεχόμαστε ως υπαρκτό το ανύπαρκτο;

Μας ζητούν: «Μίλησέ μας για τον Μέγα Αλέξανδρο». Ανακαλούμε αμέσως όλες τις πληροφορίες (από διαβάσματα, ακούσματα, θεάματα) που συγκροτούν τη μνημονική μας εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενδεχομένως επενδύουμε στις πληροφορίες και ατομικά συναισθήματα. «Μίλησέ μας για τη μητέρα σου». Τώρα στις μνημονικές εικόνες επενδύεται μια βιωμένη, άμεση αναφορά, η ανάκληση αμοιβαιότητας σχέσεων, η εμπειρία της γνωστικής αμεσότητας. «Μίλησέ μας για τον Θεό». Αν ανακαλούμε μνημονικές εικόνες νοητικών μόνο πληροφοριών και ατομοκεντρικών ψυχολογικών βιωμάτων, τότε η γλώσσα φανερώνει ότι μιλάμε για κάτι ανύπαρκτο.

Ας σταθούμε σε ένα παράδειγμα αντίθετης προς την αφελή ευπιστία ακρότητας. Στον άνθρωπο που εκδέχεται ως υπαρκτό και πραγματικό, μόνο ό,τι γίνεται προσιτό στην αισθητή πιστοποίηση. Ο άνθρωπος αυτός αυτοκαταδικάζεται να αγνοεί την πραγματικότητα που δηλώνεται με σημαίνοντα ανυπότακτα στη σταθερή περιγραπτή προφάνεια, στην «ευκλείδεια» αναπαραστατική μας ικανότητα. Να αγνοεί την πραγματικότητα που δηλώνεται και κοινωνείται με τη γλώσσα της Τέχνης (της ποίησης, της αλληγορίας) – να αγνοεί σήμερα τη γλώσσα της κβαντικής φυσικής.

Ο «δυϊσμός σωματιδίου-κύματος», η «ατοπική ολιστική διασύνδεση στοιχειωδών σωματιδίων», ο «χώρος των δέκα(!) διαστάσεων, όπου κινούνται οι αφετηριακές διεγέρσεις του κβαντικού πεδίου», η κίνηση του ηλεκτρονίου «προς τα πίσω στον χρόνο» (κίνηση που το ηλεκτρόνιο το καθιστά ποζιτρόνιο), η ταυτόχρονη διέλευση του ίδιου φωτόνιου από δύο διαφορετικές σχισμές πολωτή, κ.λπ. κ.λπ. Είναι παραδείγματα από γλωσσικά σημαίνοντα που δεν παραπέμπουν σε σημαινόμενα προσιτά στην αισθητή σχέση, ούτε σε αλληγορίες, ούτε σε αυθαίρετα πλάσματα της νόησης. Είναι ενδείξεις πιστοποίησης δεδομένων της πραγματικότητας ανυπότακτων στην αισθητή ή αναπαραστατική μας αντίληψη.

Ονομάζουμε «Θεό» την αιτιώδη αρχή του είναι και του γίγνεσθαι, τον «λογικό» τρόπο, που μας επιτρέπει να αναφέρουμε σε αυτόν την «προσωπική» (έλλογη και κοινωνούμενη) αιτία των όντων και γινομένων. Ο ίδιος, ως αιτία του είναι και του γίγνεσθαι, ούτε είναι ούτε γίγνεται – δεν σημαίνεται με τις σημασίες της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας, του όντος ή του μη όντος.

Η αναφορά μας στον Θεό γίνεται δυνατή μόνο χάρη στον τρόπο με τον οποίο ενεργείται η ύπαρξή μας (η ύπαρξη του κτιστού) ως λογική κλήση σε δυνατότητα έλλογης σχέσης μαζί του. Η σχέση ενεργείται με δεδομένη την απερινόητη διαφορά της κτιστής από την άκτιστη ενέργεια, χωρίς να αίρεται για τον κτιστό άνθρωπο η εμπειρία της γνωστικής αμεσότητας, της αναφορικής (ως και πραγματικά ερωτικής) αμοιβαιότητας.

Η ιεροτελεστία της Ανάστασης του Χριστού στον Ι.Ν. των Ταξιαρχών στην Ερμιόνη - > 1 Μαΐου 2021 με την απειλή - του θανατηφόρου ιού covid 19 - στο κορύφωμά της…

 Αρκετοί πιστοί αψήφησαν τα περιοριστικά μέτρα λόγω του ιού και προσήλθαν να γιορτάσουν την Ανάσταση Εκείνου κατά την παράδοση της  ορθόδοξης χριστιανικής μας πίστης, φυσικά φορώντας μάσκα...

Ωστόσο, ορισμένοι παρέμειναν έξω και από τον αύλιο χώρο της εκκλησίας μπροστά στο κηπάριο με τις προτομές των ηρώων του 21 Αφων Μητσαίων...

 

Όπως  κάθε χρόνο  τέτοια μέρα και φέτος με την Ανάσταση του Χριστού μας 

μακάριοι - απόλυτα ευτυχισμένοι, είναι αυτοί, που βιώνουνε 

«το μήνυμα της Ανάστασης, όπου ο θάνατος πατείται θανάτω»…

Πάντως στα μάτια των περισσότερων παραβρισκόμενων, μέσα από τις μάσκες που φορούσαν όλοι, μπορούσαμε να διακρίνουμε τον πόθο και την Ελπίδα να γιορτάσουμε την διπλή Ανάσταση: - την μια του Κυρίου μας με την «Ανάσταση» στις ψυχές μας  και αυτή της ελευθερίας μας από την απειλή της μάστιγας του θανατηφόρου ιού!

Μακάρι αυτό  να συμβεί, να έρθουμε στην κανονικότητα και αυτή τη φορά με τις φοβερές έμπειρές που αποκτήσαμε με την οικονομική και υγειονομική κρίση, να αναθεωρήσουμε πολλές αρνητικές αντιλήψεις και πρακτικές στη ζωή μας …

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Φώτο – ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.   

ΣΑΝ ΜΟΥΣΕΙΟ! -> Εστιατόριο «ΓΑΝΩΣΗΣ» στην Ερμιόνη -> Τώρα ….

…Αν ήμουν πελάτης του, θα προτιμούσα,

 να καθόμουν όρθιος να το βλέπω…

ΦΩΤΟ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ -> STAM.DAM.D. 

Δήμαρχε Ερμιονιδας Γιάννη Γεωργόπουλε - > Καλή Ανάσταση και στις ψυχές μας ...

 ... κ. δήμαρχε, όταν δεν έχετε τον τρόπο να περάσετε στους δημότες τα μηνύματα -  και σε πολιτικοκοινωνικό  επίπεδο - της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Θεανθρώπου, αδειάζετε  13.000 ευρώ  περεταίρω από τον δημοτικό κορβανά για την καύση βεγγαλικών για την εκδήλωση με το κάψιμο του Γιούδα…

Και όλα αυτά,  στην φτηνιάρικη αντίληψη, να παρέχετε στους ανέμελους (!) πολίτες «άρτον και θεάματα»... στο πλαίσιο του  δικού σας φαίνεσται και του εντυπωσιασμού…

STAM.DAM.D.

=====================================================================================================================

...«όποιου του μέλλει Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!»

 Οι ευχές του blog  δια του διαχειριστή του…

Οι ευχές μου για την Ανάσταση του Χριστού μας είναι βασισμένες 
στη χριστιανική ρήση του ποιητή - 

«όποιου του μέλλει Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!» 

Το αναφέρει και στο πιο κάτω κείμενο που έχουμε αναρτήσει από το  βιβλίο του

 ο Γιάννης Σπετσιώτης. 

Το blog και ο διαχειριστής του, θα βιώσει και φέτος όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με το πιο δυνατό αίσθημα, το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου, γιατί όλο το χρόνο ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά, επειδή κάποιοι... ντόπιοι... «Ιουδαίοι», προσπαθούν να μας σπιλώσουν και να μας συκοφαντήσουν, (πάγια τακτική τους άλλωστε) μάταια όμως, γιατί η αλήθεια και μάλιστα η αποδεδειγμένη δεν σπιλώνεται... Δεν συκοφαντείται! Απλώς, διώκεται προσωρινά, ανεβαίνει το δικό της «Γολγοθά», αλλά στη συνέχεια τελικά, Ανασταίνεται...

«Χρόνια Πολλά»

 με οδηγό πάντα τα αληθινά αγωνιστικά  αισθήματα, 

για  ειλικρινείς κοινωνικές σχέσεις...

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

===================================================================================================================================================================

 …Χαρμόσυνες πρωινές καμπανοκρουσίες 

θα αναγγείλουν την Πρώτη Ανάσταση…

Από τον επίλογο του βιβλίου του Γιάννη Σπετσιώτη 

 «Ω γλυκύ μου έαρ!»

«Η Μεγάλη Παρασκευή  στην Ερμιόνη χθες και σήμερα»

----------------------------------------------------------

ΠΡΟΑΓΓΕΛΜΑ

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής 

το δροσάτο, ύστερο αστέρι…» Δ. Σολωμός

Λίγες ώρες απομένουν για να ξημερώσει η καινούργια μέρα που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη. Χαρμόσυνες πρωινές καμπανοκρουσίες θα αναγγείλουν την Πρώτη Ανάσταση, όπως ο λαός ονομάζει την κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Το «μέγα σφόδρα λίθο» που μ’ αυτόν σφραγίστηκε ο τάφος του Ιησού θα τον δούμε «αποκεκυλισμένο». Συντρίμμια θα είναι οι σιδερένιοι μοχλοί και διαλυμένα τα κλειδιά των χάλκινων πυλών του Άδη, για τα οποία μίλησε ο προφήτης Ησαΐας και ο Ψαλμωδός. Ο Θεός «θα καταλύσει την εξουσία του», θα απελευθερώσει τους δεσμώτες του και θα φέρει την ελπίδα και το φως της ζωής.

Τις μωβ βιολέτες, τις πασχαλιές και την πένθιμη φτέρη θα αντικαταστήσουν οι ανθοί της νεραντζιάς και της πορτοκαλιάς, τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά. Στις εισόδους του ναού οι κορδέλες θα έχουν αναστάσιμους χρωματισμούς. Με κόκκινα και άσπρα χρώματα θα ντυθεί η Αγία Τράπεζα. Στον ιστό του Ταξιαρχιού θα κυματίζει η ελληνική σημαία και η σημαία της Ανάστασης του Ιησού, προμήνυμα και της δικής μας ανάστασης…

Στην εκκλησία θα αρχίσει το γιορτινό «επιστέγασμα» των κατανυκτικών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας.

Θυμάμαι τον παπα-Μιχάλη το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου, όταν «έμπαινα» στο ιερό, ντυμένο στα ολόλευκα, τ΄ανοιξιάτικα άμφιά του, που θα φορούσε στο εξής κάθε Κυριακή και μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη. Φάνταζαν όμορφα κι εντυπωσιακά στα παιδικά μου μάτια! Ήταν στολισμένα με τετράγωνα σε τρία διαφορετικά μεγέθη που διακρίνονταν πάνω στο ύφασμα, όπως ακριβώς τα υδατογραφήματα πάνω στο χαρτί. Στεκόταν ορθός, στ’ αριστερά, δίπλα από την αγία Πρόθεση, τυλίγοντας «επιμελώς» σε ολόλευκα, παραλληλόγραμμα χαρτάκια τα υψώματα, που είχε βγάλει με «χειρουργική ακρίβεια» από τα πρόσφορα, «τα προσκόμιδα», όπως τα λέμε. Τα είχαν φέρει οι πιστοί πρωί πρωί, πριν ακόμα χτυπήσουν οι καμπάνες, τυλιγμένα σε λινές, κεντητές πετσέτες για να τα «διαβάσει» και να τους δώσει στη συνέχεια, μετά τη θεία κοινωνία, το ύψωμα μαζί και το αντίδωρο.

Αξεπέραστος στην οργάνωση της λειτουργικής ζωής, ο αλησμόνητος ιερέας! Έδινε με την ψαλμωδία του, τα άμφια που φορούσε, ακόμα και με τον ιδιαίτερο τρόπο που χτυπούσε τις καμπάνες, το βαθύ νόημα και τη… βαρύτητα της Ημέρας!

Οι ψάλτες με «ταλαιπωρημένους λαιμούς» από τις καθημερινές πολύωρες ακολουθίες έψελναν τους πρώτους αναστάσιμους ύμνους σε χαμηλές βάσεις. Η φωνή τους κουρασμένη, κάποιες φορές βραχνή. Προσπαθούσαν να τη μαλακώσουν με καραμέλες ευκάλυπτου ή τις πράσινες, του λαιμού, όπως τις λέγαμε στην Ερμιόνη.

«Ανάστα ο Θεός κρίνον την γην!», αναφωνούσε ο ιερέας διατρέχοντας με γρήγορο βηματισμό το κεντρικό κλίτος του ναού και σκορπίζοντας δεξιά και αριστερά κλωνάρια με λεμονανθούς που ευωδίαζαν. Οι πιστοί, σε κλίμα χαράς και συγκίνησης, με υψωμένα χέρια τ’ άρπαζαν στον αέρα, ενώ οι ψάλτες επαναλάμβαναν πανηγυρικά το νικητήριο παιάνα!

Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, έπαιρναν την αγία μετάδοση πολλά παιδιά που συνοδεύονταν από τους γονείς τους φορώντας καμαρωτά τα λευκά, ολοκαίνουργια παπούτσια, δώρο της «νουνάς». Ακόμα μεταλάμβαναν ασθενείς και ηλικιωμένα άτομα, που αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τη μεταμεσονύχτια ακολουθία της Λαμπρής.

Μετά την εκκλησία, οι Ερμιονίτες κατέβαιναν στα μαγαζιά στο Λιμάνι και στις μικρές πλατείες του Ταξιάρχη και της Παναγίας, για να κάνουν τα τελευταία ψώνια τους, κυρίως φαγώσιμα.

O χρόνος που απέμενε για το χαροποιό γεγονός φάνταζε ατελείωτος σε μικρούς και μεγάλους. Οι ώρες κυλούσαν αργά, βασανιστικά, γεμίζοντάς τους με ανυπομονησία και λαχτάρα^. τις δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο οι έντονες και γαργαλιστικές μυρουδιές από τις κουζίνες «που είχαν πάρει φωτιά» κι «έσπαζαν τις μύτες». Oι περισσότεροι αντιστέκονταν στους «γευστικούς πειρασμούς», όσο προ-κλητικοί κι αν ήταν, γιατί αυτή η μέρα «απαιτεί να περιμένουν...».

Επιθυμούσαν να ακούσουν πρώτα το ελπιδοφόρο σάλπισμα του ουρανού που σε λίγο θα ηχούσε! Να πληροφορηθούν το θαύμα της Ανάστασης και να το δουν ανταμωμένο με την άνοιξη που εκείνη την ώρα είχε το γενικό πρόσταγμα πάνω στη φύση που αναγεννιόταν! Να γεμίσουν το νου και την καρδιά τους από οιστρήλατους λόγους και ήχους φωτισμένων υμνωδών και μελωδών! Να προετοιμάσουν την ψυχή τους, με τις εικόνες των λέξεων, των χρωμάτων, των αρωμάτων, των ήχων που μυστηριακά δρώντας τη συγκλόνιζαν, να ζήσει την Ανάσταση Εκείνου αλλά και την προσωπική της ανάσταση! Στη νύχτα που ερχόταν ήθελαν να βρουν τη δική τους σωτηρία, να ζήσουν τη δική τους κάθαρση, γνωρίζοντας ότι «όποιου του μέλλει ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!».²⁰

-Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα τούτη τη μέρα! σκέφτομαι…

«Είθε το πανηγύρι,

οι κρότοι τα τρίγωνα, οι μπόμπες,

οι (σ)τρακα(σ)τρούκες, τα φούσια,

τα κλειδιά με το μπαρούτι και τα γαλλιφώτα

που θα ακολουθήσουν,

να αναγγείλουν μια μονιμότερη ανάσταση

και άνοιξη για τους ανθρώπους!»

================================================================================================

«Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι».

Το θριαμβευτικό αυτό προκείμενο, το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο, μαζί με την αναπαράσταση του μεγάλου σεισμού ( Ύμνος - Σήμερον ο Άδης στένων βοά!) αντήχησαν σε όλους τους ιερούς ναούς.

Το μαύρα υφάσματα που κάλυπταν τις ιερές εικόνες, σύμβολα του πένθους, έπεσαν, προμηνύοντας πώς οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση». 

Ο Χριστός με την θέλησή του, έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς!!!

Το Άγιο Πάσχα - λαογραφικά κείμενα και παραδόσεις...

 Συνέχεια από το βιβλίο «ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ» 

του αείμνηστου δασκάλου μας Μιχαήλ Αγγ. Παπαβασιλείου.

Γιατί χωρίς γνώση της ιστορίας και των παραδόσεων σε έναν λαό, δεν υπάρχει μέλλον… 

  

..............................................................................................................................................................................................................................

συνέχεια: τον πιάνανε από χέρια και πόδια και τον αιρώσουνε πέρα δώθε, ώσπου να τον ζαλίσουνε κι' αυτοί να κουραστουνε.) Τέλος κειμένου.