Πατριώτες και ευεργέτες του Κρανιδίου στην αγνωμοσύνη και στη λήθη… .

Παραθέτουμε όλο το άρθρο του Βασίλή Λαδα για την κρανιδιώτικη οικογένεια Ζέρβα, (μέρος της αναδημοσιεύσαμε χθες από το αρχείο μας) προς ενημέρωση των αναγνωστών μας, όπως μας ζητήθηκε...

==========================================================================================================================

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΖΕΡΒΑ (ΜΠΙΘΑ)

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Το παρατσούκλι Μπίθας στα Αρβανίτικα σημαίνει «πισινός». Το έδιναν συνήθως σε κάποιον περίεργο που πλησίαζε και παρακολουθούσε τι έλεγαν οι άλλοι, από περιέργεια και διάθεση για «κουτσομπολιό». Έτσι αυτόν οι παρέες τον θεωρούσαν «βρώμικο» όπως τον «πισινό». Στη συνέχεια παραθέτω από το βιβλίο μου «ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ» το αφιέρωμα στην οικογένεια του ευεργέτη Ντίνου Ζέρβα.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[...] Η πολυμελής οικογένεια Ζέρβα ήταν αξιόλογη, μόνο που δεν άφησε απογόνους, με αποτέλεσμα να εξαφανισθεί μετά το θάνατο του τελευταίου εκπρόσωπου της. Ο μπάρμπα – Γιάννης Ζέρβας, ήταν ένας καλός οικογενειάρχης, κοινωνικός άνθρωπος, με μια αξιόλογη γυναίκα και σύζυγο. Έφεραν στη ζωή 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια. Τα δύο αγόρια, ο Μήτσος και ο Λάζαρος, πριν από το Β΄  παγκόσμιο πόλεμο έφυγαν μετανάστες για την Αμερική όπου έζησαν πολλά χρόνια. Εκεί στην ξενιτιά «έκαναν» αρκετά χρήματα και απαίτησαν από το Αμερικάνικο κράτος, προπληρώνοντας τα έξοδα, όταν πεθάνουν να τους μεταφέρουν και να τους θάψουν (με δικά τους έξοδα) στο Κρανίδι, όπως και έγινε. Ο Παντελής, ένας αξιόλογος και μορφωμένος άνθρωπος, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα, ενώ ήταν μόνιμος υπάλληλος στον Ο.Λ.Π. εγκατέλειψε τη θέση του και «κατέβηκε» στο Κρανίδι, αρνούμενος να εργασθεί για τους κατακτητές και την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ήταν οργανωμένος στο Κ.Κ.Ε. και σύμφωνα με εντολή του κόμματος, ερχόμενος στο Κρανίδι με μια παρέα από συμπατριώτες μας, οργάνωσαν το τοπικό Ε.Α.Μ.

Όταν ήρθαν οι πρώτοι αντάρτες με τον Κονταλώνη και άλλα στελέχη του Ε.Α.Μ. και του Κ.Κ.Ε., άρχισαν να στήνουν τις αντιστασιακές οργανώσεις, o Παντελής, ήταν απ’ τους πρώτους που ανέλαβε οργανωτικά καθήκοντα στο Ε.Α.Μ., ενώ συμμετείχε σε καθοδηγητική ομάδα του Κ.Κ.Ε. O τέταρτος αδελφός από την οικογένεια Ζέρβα ήταν ο Κώστας, που τον φώναζαν «Ντίνο», ο οποίος  οργανώθηκε και αυτός στην Ε.Π.ΟΝ., και ήμασταν στην ίδια ομάδα. Οι τρεις αδελφές (η πρώτη η Ματίνα, η δεύτερη η Νίκη και η Τρίτη η Φώτω) οργανώθηκαν και αυτές στις αντιστασιακές οργανώσεις, έχοντας ανάλογες δραστηριότητες.

Στις 3 Ιουνίου του 1944 που ήλθαν οι Γερμανοί στην περιοχή μας, ο Παντελής Ζέρβας και ο Τσιρτσίκος βρέθηκαν στις Σπέτσες. Εκεί στις 6 Ιουνίου τους συνέλαβαν κάποιοι δοσίλογοι Σπετσιώτες, τους παρέδωσαν στους Γερμανούς και τους κρέμασαν στο λιμάνι δίπλα στη θάλασσα, συνολικά 9 αγωνιστές (αναφέρω λεπτομέρειες σε άλλη σελίδα).

Μετά την Βάρκιζα, όλη η οικογένεια διώχθηκε από τους ντόπιους συνεργάτες των κατακτητών και κατέφυγαν στον Πειραιά. Με την οικονομική βοήθεια των δύο αδελφών από την Αμερική, αγόρασαν ένα διαμέρισμα (90 περίπου τ.μ.) στον Πειραιά, στην Οδό Ευαγγελίστριας 41 – 42, όπου και εγκαταστάθηκαν.

Από τις τρεις αδελφές πρώτη πέθανε η Ματίνα (3-11-1979), μετά η Φώτω (18-8-1993) και μετά η Νίκη (9-6-1994). Ήταν και οι τρεις ανύπαντρες όπως και ο Κώστας (Ντίνος). Αυτός επιστρατεύθηκε το 1946, πήρε μέρος στις μάχες κατά του Δ.Σ.Ε. και συνελήφθη στη Γράμμο. Παρέμεινε μέχρι το 1955 αιχμάλωτος στην Αλβανία και ελευθερώθηκε μετά από ενέργειες του αδελφού του Λάζαρου από την Αμερική, ο οποίος ήταν πολύ ευκατάστατος, παντρεμένος με μια πάμπλουτη Αμερικανίδα. Αργότερα ο Ντίνος ήλθε στο Κρανίδι και ζούσε άνεργος με τα χρήματα που έστελνε ο αδερφός του από την Αμερική. Κάποια διαστήματα ζούσε στο Κρανίδι, ενώ κάποια άλλα στο σπίτι του στον Πειραιά μαζί με τις αδελφές του. Ένας Κρανιδιώτης ναυτικός, ο Νίκος Καπράνης, με διαβεβαίωνε ότι γνώρισε όλη την οικογένεια «Μπίθα» και ο καθένας τους του έλεγε πάντα «ότι για τα γεράματα μας έχουμε από ένα εκατομμύριο δολάρια για να ζήσουμε καλά».

Πήγαινε συχνά στο σπίτι του Λάζαρου, μια μονοκατοικία στην Καλιφόρνια σε μια αριστοκρατική περιοχή. Κάποτε (όπως μου είπε ο Καπράνης), ένας γιατρός γείτονας, τους προσέφερε 1.200.000 δολάρια για να αγοράσει το σπίτι τους. κατά τον Καπράνη, ίσως ήταν το σπίτι της γυναίκας του που είχε μετοχές σε πετρελαιοπηγές. Υπάρχει (κατά τον Καπράνη) ένα γεγονός, που δείχνει το μέγεθος της περιουσίας του Λαζάρου και της γυναίκας του στην Αμερική. Για 7 χρόνια μετά τον θάνατό της, ο Λάζαρος πλήρωνε ειδικούς για να διατηρούν το νεκρό σώμα της σε ειδικό ψυγείο. Κάθε χρόνο, την ημερομηνία του θανάτου της, την έβγαζαν από το ψυγείο και ο Λάζαρος οργάνωνε μία ειδική τελετή τιμώντας την μνήμη της. Αυτό προϋποθέτει τεράστια έξοδα και ο καθένας καταλαβαίνει το μέγεθος του πλούτου και της περιουσίας του. Ο Λάζαρος πέθανε 7 χρόνια μετά τη γυναίκα του. Είχε απαιτήσει να τον θάψουν στο Κρανίδι, όπως και έγινε. Το όνομα του, καθώς και του αδελφού του Μήτσου (πέθανε στις 3-12-1997), βρίσκεται στο νεκροταφείο του Κρανιδίου.

Μετά τον θάνατο του Λάζαρου (19-4-1995) αρχίζουν να συμβαίνουν πολλά «περίεργα» σχετικά με την διαχείριση αυτής της μεγάλης περιουσίας. Έως το 1990 είχαν πεθάνει τα 6 αδέλφια του Ντίνου και αυτός ήταν πλέον ο μοναδικό νόμιμος κληρονόμος, με δύο σπίτια στο Κρανίδι, ένα «τεσσάρι» διαμέρισμα στον Πειραιά, ένα μικρό χωράφι 1500 τ.μ. στον «Κάμπο» και άλλο ένα 5500 τ.μ. στο ιστορικό σημείο «Γκούρι Βιτόρες», στον παρακαμπτήριο δρόμο της δυτικής πλευράς του Κρανιδίου, που συνορεύει με την έκταση που έκανε δωρεά στο Δήμο ο Ηλίας Φωστίνης ( αναφέρομαι σε άλλο κεφάλαιο).

Τα άλλα περιουσιακά στοιχεία του Λάζαρου στην Αμερική (σπίτια κλπ) μας είναι άγνωστα, αλλά σίγουρα ήταν πολλά, σύμφωνα με την αφήγηση του Καπράνη.

Έως το 1993, με τον Ντίνο κάναμε συχνότατα παρέα, ενώ συνέχιζε να κατοικεί στο σπίτι του στον Πειραιά, μόνος του μετά τον θάνατο της αδελφής του Νίκης. Ενώ λοιπόν συναντιόμασταν στο γραφείο του Κίμωνα Γαστεράτου, από το 1993 και μετά δεν εμφανίστηκε εκεί άλλη φορά και η εξαφάνιση του με εξέπληξε. Στην συνέχεια εμφανίστηκε να ενεργεί συμβολαιογραφικές πράξεις δωρεών, πωλήσεων, παραιτήσεων από δικαιώματα του επί αποδοχής κληρονομιάς ακινήτων, κλπ, βάσει πληρεξουσίων προς τον Βασίλειο Παπαδημητρίου (δικηγόρο Αθηνών) και τον Γεώργιο Βόγκλη του Παναγιώτη.

Εγώ σαν φίλος της οικογένειας, καθώς και η αδελφή μου που είχαμε τέτοιες συχνές επαφές με την οικογένεια, δεν είδαμε ποτέ αυτόν τον συγγενή (τον Βόγκλη), το μεγάλο σπίτι στην οδό Ευαγγελιστρίας 41 42 πουλήθηκε περί το 2000.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν την πώληση, διότι ο Ντίνος δεν είχε ανάγκη χρημάτων, αφού έπαιρνε πολλά από την Αμερική. Ας σημειωθεί ότι όταν «εξαφανίστηκε» από το μεγάλο διαμέρισμα που διέμενε, τον είχαν επί χρόνια στην περιοχή της Ευαγγελιστρίας, σ’ ένα υπόγειο που είχε μόνο ένα δωματιάκι, με ένα κρεβάτι, δύο καρέκλες και ένα τραπέζι. Εκεί τον επισκέφθηκε ο Καπράνης (κάπου ανάμεσα στο 1994 – 1999 όπως μου είπε ο ίδιος το 2001) σαν οικογενειακός φίλος προπάντων των δύο αδελφών από την Αμερική. Όλο αυτό το διάστημα ο Ντίνος δεν εμφανίστηκε στη γειτονιά, προπάντων στον κοινό μας γνωστό, τον ράφτη. Τον «ανακάλυψε» ο Καπράνης το 2001, στο γηροκομείο «ΜΕΡΙΜΝΑ» στο Πασαλιμάνι. Εκεί τον επισκεφθήκαμε μαζί αρκετές φορές. Στάθηκε αδύνατον να μας αναγνωρίσει, ακόμα και εμένα που του θύμιζα διάφορα περιστατικά από τα παιδικά μας χρόνια. Σε κάποια στιγμή έδειχνε να θυμάται κάτι, αλλά μετά «χανόταν» πάλι, διότι συνήθως κοιμόταν ανασαίνοντας βαριά και ήταν «εκτός τόπου και χρόνου» σαν ναρκωμένος. Το περίεργο είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι για την επιμέλεια του Ντίνου είχαν δώσει αυστηρές εντολές στην Γραμματεία να κρατούν από τους επισκέπτες ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο κλπ.

Πριν τελειώσουμε την πρώτη μας επίσκεψη, με ζήτησε στο τηλέφωνο του γηροκομείου ένας δικηγόρος του Βόγκλη, ο Κρανιδιώτης Βασίλης Παπαδημητρίου, απαιτώντας να μάθει «από πού γνωρίζω τον Ντίνο, γιατί τον επισκέφθηκα» κλπ. Προφανώς τον ειδοποίησαν από την Γραμματεία. Μετά από ένα χρόνο ανακάλυψα ότι τον είχαν μεταφέρει στο γηροκομείο της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ», σε μια πτέρυγα δίπλα στην εκκλησία. Στο διάστημα αυτό (μετά το 1993), ο Βόγκλης σαν πληρεξούσιος είχε μεταβιβάσει στο δικό του όνομα ένα μεγάλο σπίτι στο Κρανίδι. Άλλη μια υπόθεση με πολλά ερωτηματικά, είναι η δωρεά εν ζωή του Κωνσταντίνου (Ντίνου) Ζέρβα προς τον Δήμο Κρανιδίου, στις 12-12-2003.

Να σημειωθεί ότι η εντύπωση που αποκομίσαμε (εγώ, ο Καπράνης και ο Κίμων ο ράφτης) όταν τον επισκεφθήκαμε στο Γηροκομείο της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ», ήταν ότι η διανοητική του κατάσταση ήταν τραγική. Συγκεκριμένα όταν εγώ ο ίδιος επικαλέστηκα την μνήμη του εκτελεσμένου αδελφού του λέγοντάς του «γιατί δεν απαίτησες από το Δήμο Κρανιδίου, να ονομάσει έναν δρόμο με όνομα του αδελφού σου», ο Ντίνος δεν καταλάβαινε τίποτα.

Δώρισα στον Δήμο (μέσω πληρεξουσίου) ένα αγροτεμάχιο 1418 τ.μ. στην θέση Αγ. Γεώργιος και την ίδια μέρα δώρισε άλλο ένα 5500 τ.μ. στην θέση «Γκούρι Βιτόρες». Με τις δωρεές λοιπόν του Ζέρβα και του Φωστίνη (αναφέρομαι αλλού) ο Δήμος έχει στην ιδιοκτησία του μια έκταση που φθάνει μέχρι το γήπεδο της Α.Ε.Κ.

Επισκέφθηκα τον δήμαρχο Δημ. Καμιζή και του τόνισα την κατάσταση του Ντίνου, την οποία ήξερα και μου είπε ότι σκέφτεται να τιμήσουν την μνήμη του Παντελή, δίνοντας το όνομα του σε κάποιον δρόμο ή κάτι άλλο.

Αναρωτιέμαι λοιπόν:

Γιατί κ. Βόγκλη σαν γενικός πληρεξούσιος μαζί με τον δικηγόρο κ. Παπαδημητρίου που εκπροσώπησε νόμιμα το «φυτό» Ντίνο Ζέρβα χάρισες όλη αυτή την σοβαρή περιουσία στον Δήμο;

Γιατί το Μ. Σάββατο στις 7-4-2007 μας φέρατε τον Ντίνο νεκρό και τον θάψατε «τυπικά» με έναν παπά και έναν ψάλτη στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου Κρανιδίου;

Γιατί δεν καλέσατε στην κηδεία τον τέως Δήμαρχο Δημ. Καμιζή;

Ήταν σίγουρο ότι θα παρευρίσκετο για να τον τιμήσει σαν ευεργέτη της πόλης, όπως παρευρέθη και στην κηδεία του Ηλία Φωστίνη, όπου μέσα από τον επικήδειο που εκφώνησε, τον τίμησε σαν ευεργέτη του Κρανιδίου.

Γιατί δεν καλέσατε τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Δημ. Σφυρή, που σίγουρα θα παρευρίσκετο και αυτός με το Δημοτικό Συμβούλιο για να τον τιμήσουν;

Γιατί δεν γνωστοποιήσατε το θέμα στον κόσμο (μέσα από εφημερίδες, ραδιόφωνο κλπ) τιμώντας έτσι από ευγνωμοσύνη τον ευεργέτη σας;

Μήπως σας τρόμαζε η δημοσιοποίηση αυτού του θέματος;

Μήπως φοβηθήκατε ότι θα «ερευνούνταν» το θέμα;

Αυτά τα συμπεραίνω, διότι ο Δήμαρχός Δημ. Καμιζής σε μια συζήτηση, μου είπε ότι ο γιος του Βόγκλη πήγε στον Δήμαρχο και του είπε να μου πει ότι δεν θέλει να πάω άλλη φορά στο Γηροκομείο να επισκεφθώ το θείο του, γιατί «ταράζεται». Εγώ τιμώντας τον Ντίνο, σεβόμενος πάντα την κατάσταση της υγείας του, τον επισκέφθηκα πολλές φορές.

Τόνισα πάλι στον Δήμαρχο ότι ο Ντίνος δεν καταλάβαινε, ούτε ήταν σε θέση να σκεφθεί γι’ αυτή την δωρεά. Τον προέτρεψα ακόμα ώστε το Δημοτικό Συμβούλιο, με απόφασή του να τιμήσει τον Παντελή Ζέρβα δίνοντας το όνομά του, σε κάποιο δρόμο ή πλατεία του Κρανιδίου (έστω και σε μικρή), για τους αγώνες και τη θυσία του στο βωμό της λευτεριάς της πατρίδας.

Η ιστορία της οικογένειας Ζέρβα έχει τραγικότητα, διότι «διαλύθηκε» στα πέρατα της γης, και εξαφανίσθηκε χωρίς να αφήσει απογόνους. Νομίζω ότι για την περίπτωση της, μαζί με την τιμή που της αποδίδω για τους αγώνες τις θυσίες και τις δωρεές για τον τόπο μας, ταιριάζει απόλυτα ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, με τίτλο:

«ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ».>>>>>>>

Ανάμεσα στα μνήματα ή ζουν και λησμονήσανε

τα ωραία φυτεμένα το ιερό το χώμα

που στα λουλούδια τους θαρρείς που μέσα του αναπαύεται

πως κρυφοτρέμει ακόμα, ότι έχει απομείνει

δάκρυο πόνου χθεσινού απ’ του ανθρώπου το φτωχό

και βλέπεις τυπωμένα το ανταριασμένο σώμα

βήματα ακόμα πρόσφατα στην ασυντάραχτη βαθειά

στο μαλακό το χώμα. της λησμονιάς γαλήνη.

Ανάμεσα στ’ αρώματα Έρημοι τάφοι

την πέτρα τη χιονάτη και όμως μια μέρα

σε τάφους χέρσους, έρημους εκεί σ’ αυτά τα χώματα

πέφτει συχνά το μάτι σαν γδούπισε η αξίνη,

λιθάρια, χώματα σκληρά, σαν στεναγμός υπόκωφος

χορτάρια ξεραμένα τι δάκρυα και τι θρήνοι

και δυο σανίδια σταυρωτά και μνήμης όρκοι φλογεροί

λυπητερά γερμένα. αντήχησαν δω πέρα.

Έρημοι τάφοι, πέθαναν Αχ! Οι βροχές εξέπλυναν

ξεκλήρισε η γενιά τους κι έχουν σβήσει απ’ τους

και δεν υπάρχει δάκρυο σταυρούς

γι’ αυτούς στην οικουμένη τα ονόματα των

και δεν υπάρχει μια ψυχή και μέσα στο μυριόνερο

γι’ αυτούς αγαπημένη, λαγγάδι των μνημάτων,

να ράνει μ’ άνθη χάριτος κανείς δεν ξέρει οι τάφοι αυτοί

την μαύρη λησμονιά τους. ποιους άλλοτε έχουν κλείσει.

Ν’ απλώσει χέρι τρυφερό,ν’ απλώσει αγάπης χέρι

και τον σταυρό που κείτεται ψηλά ν’ αναστηλώσει

και μεσ’ από τα χάδια του ανθώνα να φυτρώσει

για να χαρεί να δροσιστεί, του μνήματος η ξέρα.

Λίγα λόγια για τον άνθρωπο Ντίνο Ζέρβα.

Τον γνώριζα από μικρό παιδί, είχαμε την ίδια ηλικία και θυμάμαι ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ενεργός και δραστήριος και προπάντων εργατικός.

Ήταν «τεμπελάκος» και συντηρείτο πάντα φτωχικά από την οικογένειά του. Σε όλο το διάστημα της κατοχής ήταν ΕΠΟ-νίτης, πάντα όμως με την παρότρυνση του μεγαλύτερου αδελφού του Παντελή. Με τον Ντίνο είμαστε στην ίδια «δεκαρχία» της ΕΠΟΝ. Έμενε στη γειτονιά της αδελφής μου Άννας Κυριάκη, ένα δρόμο δίπλα από το σπίτι της.

Όπως αναφέρω σε άλλο σημείο, συναντιόμαστε πολύ συχνά στον Πειραιά από το 1991 έως και το 1993 στο ραφείο του κοινού μας γνωστού Κίμωνα Γαστεράτου, συζητώντας και παίζοντας «τάβλι» σαν αργόσχολοι. Ο Κίμωνας έπαιρνε ενεργό μέρος στην συζήτηση (όπως και ο Ντίνος) για την Εθνική Αντίσταση (ήταν μέλος του Κ.Κ.Ε.). κάποια μέρα, σαν πρόεδρος του παραρτήματος Κρανιδίου της Π.Ε.Α.Ε.Α., πρότεινα στον Ντίνο να δώσει οικονομική ενίσχυση για την ανέγερση μνημείου στο Κρανίδι. Δέχθηκε λέγοντάς μου «έχω αρκετά λεφτά, θα σας δώσω 100.000 δρχ, θα σας βοηθήσω και άλλες φορές, αλλά δεν θέλω να φαίνεται πουθενά το όνομα μου». Πήγαμε στην Εθνική τράπεζα, έκανε ανάληψη 100.000 δραχμών και μου τις έδωσε. Εγώ πήρα τα λεφτά (ενοχλημένος βέβαια από την άρνησή του να φανεί το όνομά του) και του εξήγησα ότι πρέπει οπωσδήποτε να του «κόψω μια απόδειξη» διότι αυτό είναι το σωστό και το νόμιμο. Αυτός δεν ήθελε και εγώ μπροστά σ’ αυτήν την περίεργη και ανεξήγητη «βλακεία», «έκοψα» την απόδειξη από το επίσημο μπλοκ της Π.Ε.Α.Ε.Α. και του την έδωσα. Αρνήθηκε να την πάρει κι εγώ τότε την έσκισα και την πέταξα κάτω. Όπως αναφέρω και αλλού, ο Κίμων ο ράφτης, μου είπε ότι ο Ντίνος δεν εμφανίστηκε στο ραφείο. Ύστερα από ένα χρόνο (το 1995), ο Κίμων με πληροφόρησε ότι ο Ντίνος πέρασε από το ραφείο του, μαζί με μια κοπέλα Αμερικανίδα και από τότε δεν τον ξαναείδε. Κατά την επίσκεψη μας στο γηροκομείο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ», ο Κίμων (μαζί με τον Καπράνη και εμένα) προσπάθησε αρκετά ώστε να κάνει τον Ντίνο να θυμηθεί.  Δεν κατάφερε τίποτα! Ο Ντίνος ήταν «φυτό»!

Θέλω εδώ να τονίσω ότι όλες οι προσπάθειές μου σχετικά με τον Ντίνο, είχαν σαν αφορμή όχι μόνον την προσωπική μας γνωριμία και τους κοινούς μας νεανικούς αγώνες, αλλά και το ότι εγώ ήμουν νόμιμος εκπρόσωπος της Π.Ε.Α.Ε.Α και προσπαθούσα να τον πείσω να απαιτήσει (λόγω της δωρεάς του) από το Δήμο Κρανιδίου, να ονομάσει κάποιον δρόμο τιμητικά με όνομα του νεκρού αγωνιστή αδελφού του Παντελή.

Ο Ντίνος με κοίταζε στα μάτια μ’ ένα απλανές βλέμμα και δεν καταλάβαινε τίποτα! Θυμάμαι το περιστατικό του καλοκαιριού του 1947, όταν μαζί με τον Ντίνο παρουσιαστήκαμε σαν κληρωτοί (ο Ντίνος είχε παρουσιαστεί δυο μήνες πριν) στην Κόρινθο. Εκεί τον βρήκα οπλισμένο, να γυμνάζεται και να προετοιμάζεται για τις επιχειρήσεις του «εθνικού στρατού» κατά του Δ.Σ.Ε. Εγώ τότε δεν υπέγραψα την περιβόητη «δήλωση αποκήρυξης» και με έστειλαν εξορία στην Μακρόνησο, ενώ ο Ντίνος την υπέγραψε και έτσι βρέθηκε να πολεμά στον Γράμμο – Βίτσι εναντίον του Δ.Σ.Ε. και την παραμονή του σε στρατόπεδο της Αλβανίας μέχρι περίπου το 1955. το μέγεθος της «βλακείας» του φαίνεται στην Αλβανία, όπου επί τόσα χρόνια αιχμάλωτος, ποτέ δεν είπε στους αντάρτες του Δ.Σ.Ε. ότι κάποτε ήταν στην ΕΠΟΝ, καθώς και την αντιστασιακή δράση και τον θάνατο του αδελφού του Παντελή.

Κατά την γνώμη μου, τα περιστατικά που αναφέρω δείχνουν ότι ο Ντίνος ήταν επιπόλαιος και ανίκανος να διαχειριστεί την τεράστια περιουσία των αδελφών του. Τελειώνοντας, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να υπενθυμίσω στην Δημοτική Αρχή, ότι θα πρέπει να σκεφθεί έναν τρόπο με τον οποίο θα τιμήσει την οικογένεια Ζέρβα. Μία οικογένεια που το μόνο «ίχνος» της σήμερα, είναι ένας καλαίσθητος οικογενειακός τάφος στο νεκροταφείο Κρανιδίου (δίπλα στον Δυτικό πετρόχτιστο τοίχο) που έφτιαξαν οι «μακρινοί» κληρονόμοι τους! Όμως δυστυχώς είναι «ένας τάφος λησμονημένος»!

ΔΩΡΕΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΖΕΡΒΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ!

Αρ 25623 πράξης δωρεάς αγροτικού ακινήτου.

Αντικειμενική αξία 64.687,17 ευρώ

Δηλωθείσα αξία 64.700 ευρώ

Στις 12 του μηνός Δεκεμβρίου του έτους 2003 ημέρα Παρασκευή, στο συμβολαιογραφείο Κωνσταντ. Θεοφάνη Βασαγιάννη, εμφανίστηκαν ο Βασίλειος Παπαδημητρίου του Γεωργίου, δικηγόρος (Σκουφά 60, Αθήνα) σαν ειδικός πληρεξούσιος του Κωνσταντίνου Ζέρβα συνταξιούχου που γεννήθηκε το 1921 στο Κρανίδι, και ο Δημήτριος Καμιζής του Άγγελου και της Καλλιρόης, ιατρός και δήμαρχος Κρανιδίου με απόφαση Δ.Σ του δήμου.

Ο Καμιζής απεδέχθη την δωρεά προς τον δήμο του πληρεξουσίου του Ζέρβα, δικηγόρου Παπαδημητρίου που περιέχει τα εξής ακίνητα:

1) Ένα αγροτικό κτήμα στην «Αγία Παρασκευή» του δήμου και του ιδίου, έκτασης 1478 τ.μ. (με την μέτρηση του τοπογράφου Γεωργίου Μήτσου) αξίας περίπου 45.000 ευρώ με αρχή το γνωστό τρίγωνο «Γκούρι Βιτόρες» απ’ όπου ξεκίνησε ο Παπαρσένης με τους Κρανιδιώτες που πήραν μέρος στην απελευθέρωση του Ναυπλίου κατά τον αγώνα του 1821.

2) Ένα μικρό κομμάτι, από τον δρόμο προς το πηγάδι «Πύργος» που ανεβαίνει στον υπέροχο λόφο με θέα την γραφική Μπαρδούνια (ανατολικά) με τα υπέροχα τριώροφα καπετανέικα σπίτια, μέχρι το σημερινό γήπεδο της ΑΕΚ και τον δρόμο προς Λάκκες – Δωρούφι.

Την δωρεά του Ζέρβα και την δωρεά του «πρόσφυγα» Φωστίνη τις περιγράφω αναλυτικά στο βιβλίο μου «ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ» όπου αναφέρομαι σε πολλές σημαντικές οικογένειες του Κρανιδίου.

Ρωτάω τον κύριο δήμαρχο Δημήτρη Καμιζή ποια ήταν η «αναγνώριση» αυτών των δωρεών από τον Δήμο Κρανιδίου που τόσο πολύ ωφελήθηκε; Θεωρώ ελάχιστη ή μάλλον καμία! Ειδικά για την περίπτωση της οικογένειας Ζέρβα «ταιριάζει» το ποίημα του Κ. Παλαμά «ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ». Ο κύριος δήμαρχος (γνώστης της τοπικής ιστορίας) ας μας πει τι πρόσφεραν στο Κρανίδι τρεις από τις «σημαντικότερες» οικογένειες, οι «Φραγκουλαίοι», οι «Τσιρτσικαίοι» (κυρίως αγροκτηνοτρόφοι) και ειδικά οι «Κοντοβρακαίοι». Ειδικά αυτοί που «έβγαλαν» βουλευτές, τοπικούς παράγοντες κλπ. και επί 50 χρόνια σε μεγάλο βαθμό καθόριζαν την πορεία της περιοχής μας.

Τι πρόσφεραν αυτοί; Αν πρόσφεραν έστω και μία δραχμή, ένα ευρώ ή ένα τετραγωνικό μέτρο γη  ας μας το πει ο κύριος δήμαρχος! Άξιζε περισσότερο για να τιμάται μελλοντικά ο Χάσπαρης από τον Ζέρβα; Όλα αυτά τα γράφω για τρεις λόγους.

Α) για να κρατήσω όσο μπορώ ζωντανή την μνήμη και την ευγνωμοσύνη του απλού λαού για τους Κρανιδιώτες δωρητές αφού ο επίσημος δήμος τους «ξέχασε»!

Β) για να θυμίσω ότι (κατά την γνώμη μου) ο ευεργέτης μετά τον θάνατό του δεν «καταλαβαίνει» από καμία τιμή αφού θα έχει γίνει «κοπριά»!!

Γ) για να δηλώσω ότι αισθάνομαι «τυχερός» και ευτυχισμένος αφού τα Χριστούγεννα του 2011 «αξιώθηκα» να απολαύσω την μουσική 18 οργάνων (πνευστών) από τα 36 όργανα που δώρισα στον δήμο για την δημιουργία Φιλαρμονικής που αριθμεί περίπου 100 μαθητευόμενα αγόρια και κορίτσια!!! Τίποτα άλλο δεν θέλω. Μεγαλύτερη αναγνώριση της προσφοράς κάποιου, δεν υπάρχει!!! Μόνο και μόνο ότι έζησα και πρόλαβα να «γευτώ» αυτή τη χαρά, νοιώθω «τυχερός»!!!! δυστυχώς όμως η οικογένεια Ζέρβα είναι «ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ»!!!