...«όποιου του μέλλει Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!»

Οι ευχές του blog  δια του διαχειριστή του…

Οι δικές μας ευχές για την Ανάσταση του Χριστού μας είναι βασισμένες 
στη χριστιανική ρήση του ποιητή - 

«όποιου του μέλλει Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!» 

Το αναφέρει και στο πιο κάτω κείμενο που έχουμε αναρτήσει από το  βιβλίο του

 ο Γιάννης Σπετσιώτης. 

Το blog και ο διαχειριστής του, θα βιώσει και φέτος όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με το πιο δυνατό αίσθημα, το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου, γιατί όλο το χρόνο ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά, επειδή κάποιοι... ντόπιοι... «Ιουδαίοι», προσπαθούν να μας σπιλώσουν και να μας συκοφαντήσουν, (πάγια τακτική τους άλλωστε) μάταια όμως, γιατί η αλήθεια και μάλιστα η αποδεδειγμένη δεν σπιλώνεται... Δεν συκοφαντείται! Απλώς, διώκεται προσωρινά, ανεβαίνει το δικό της «Γολγοθά», αλλά στη συνέχεια τελικά, Ανασταίνεται...

«Χρόνια Πολλά»

 με οδηγό πάντα τα αληθινά αγωνιστικά  αισθήματα, 

για  ειλικρινείς κοινωνικές σχέσεις...

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 …Χαρμόσυνες πρωινές καμπανοκρουσίες 

θα αναγγείλουν την Πρώτη Ανάσταση…

Από τον επίλογο του βιβλίου του Γιάννη Σπετσιώτη 

 «Ω γλυκύ μου έαρ!»

«Η Μεγάλη Παρασκευή  στην Ερμιόνη χθες και σήμερα»

----------------------------------------------------------

ΠΡΟΑΓΓΕΛΜΑ

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής 

το δροσάτο, ύστερο αστέρι…» Δ. Σολωμός

Λίγες ώρες απομένουν για να ξημερώσει η καινούργια μέρα που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη. Χαρμόσυνες πρωινές καμπανοκρουσίες θα αναγγείλουν την Πρώτη Ανάσταση, όπως ο λαός ονομάζει την κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Το «μέγα σφόδρα λίθο» που μ’ αυτόν σφραγίστηκε ο τάφος του Ιησού θα τον δούμε «αποκεκυλισμένο». Συντρίμμια θα είναι οι σιδερένιοι μοχλοί και διαλυμένα τα κλειδιά των χάλκινων πυλών του Άδη, για τα οποία μίλησε ο προφήτης Ησαΐας και ο Ψαλμωδός. Ο Θεός «θα καταλύσει την εξουσία του», θα απελευθερώσει τους δεσμώτες του και θα φέρει την ελπίδα και το φως της ζωής.

Τις μωβ βιολέτες, τις πασχαλιές και την πένθιμη φτέρη θα αντικαταστήσουν οι ανθοί της νεραντζιάς και της πορτοκαλιάς, τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά. Στις εισόδους του ναού οι κορδέλες θα έχουν αναστάσιμους χρωματισμούς. Με κόκκινα και άσπρα χρώματα θα ντυθεί η Αγία Τράπεζα. Στον ιστό του Ταξιαρχιού θα κυματίζει η ελληνική σημαία και η σημαία της Ανάστασης του Ιησού, προμήνυμα και της δικής μας ανάστασης…

Στην εκκλησία θα αρχίσει το γιορτινό «επιστέγασμα» των κατανυκτικών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας.

Θυμάμαι τον παπα-Μιχάλη το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου, όταν «έμπαινα» στο ιερό, ντυμένο στα ολόλευκα, τ΄ανοιξιάτικα άμφιά του, που θα φορούσε στο εξής κάθε Κυριακή και μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη. Φάνταζαν όμορφα κι εντυπωσιακά στα παιδικά μου μάτια! Ήταν στολισμένα με τετράγωνα σε τρία διαφορετικά μεγέθη που διακρίνονταν πάνω στο ύφασμα, όπως ακριβώς τα υδατογραφήματα πάνω στο χαρτί. Στεκόταν ορθός, στ’ αριστερά, δίπλα από την αγία Πρόθεση, τυλίγοντας «επιμελώς» σε ολόλευκα, παραλληλόγραμμα χαρτάκια τα υψώματα, που είχε βγάλει με «χειρουργική ακρίβεια» από τα πρόσφορα, «τα προσκόμιδα», όπως τα λέμε. Τα είχαν φέρει οι πιστοί πρωί πρωί, πριν ακόμα χτυπήσουν οι καμπάνες, τυλιγμένα σε λινές, κεντητές πετσέτες για να τα «διαβάσει» και να τους δώσει στη συνέχεια, μετά τη θεία κοινωνία, το ύψωμα μαζί και το αντίδωρο.

Αξεπέραστος στην οργάνωση της λειτουργικής ζωής, ο αλησμόνητος ιερέας! Έδινε με την ψαλμωδία του, τα άμφια που φορούσε, ακόμα και με τον ιδιαίτερο τρόπο που χτυπούσε τις καμπάνες, το βαθύ νόημα και τη… βαρύτητα της Ημέρας!

Οι ψάλτες με «ταλαιπωρημένους λαιμούς» από τις καθημερινές πολύωρες ακολουθίες έψελναν τους πρώτους αναστάσιμους ύμνους σε χαμηλές βάσεις. Η φωνή τους κουρασμένη, κάποιες φορές βραχνή. Προσπαθούσαν να τη μαλακώσουν με καραμέλες ευκάλυπτου ή τις πράσινες, του λαιμού, όπως τις λέγαμε στην Ερμιόνη.

«Ανάστα ο Θεός κρίνον την γην!», αναφωνούσε ο ιερέας διατρέχοντας με γρήγορο βηματισμό το κεντρικό κλίτος του ναού και σκορπίζοντας δεξιά και αριστερά κλωνάρια με λεμονανθούς που ευωδίαζαν. Οι πιστοί, σε κλίμα χαράς και συγκίνησης, με υψωμένα χέρια τ’ άρπαζαν στον αέρα, ενώ οι ψάλτες επαναλάμβαναν πανηγυρικά το νικητήριο παιάνα!

Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, έπαιρναν την αγία μετάδοση πολλά παιδιά που συνοδεύονταν από τους γονείς τους φορώντας καμαρωτά τα λευκά, ολοκαίνουργια παπούτσια, δώρο της «νουνάς». Ακόμα μεταλάμβαναν ασθενείς και ηλικιωμένα άτομα, που αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τη μεταμεσονύχτια ακολουθία της Λαμπρής.

Μετά την εκκλησία, οι Ερμιονίτες κατέβαιναν στα μαγαζιά στο Λιμάνι και στις μικρές πλατείες του Ταξιάρχη και της Παναγίας, για να κάνουν τα τελευταία ψώνια τους, κυρίως φαγώσιμα.

O χρόνος που απέμενε για το χαροποιό γεγονός φάνταζε ατελείωτος σε μικρούς και μεγάλους. Οι ώρες κυλούσαν αργά, βασανιστικά, γεμίζοντάς τους με ανυπομονησία και λαχτάρα^. τις δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο οι έντονες και γαργαλιστικές μυρουδιές από τις κουζίνες «που είχαν πάρει φωτιά» κι «έσπαζαν τις μύτες». Oι περισσότεροι αντιστέκονταν στους «γευστικούς πειρασμούς», όσο προ-κλητικοί κι αν ήταν, γιατί αυτή η μέρα «απαιτεί να περιμένουν...».

Επιθυμούσαν να ακούσουν πρώτα το ελπιδοφόρο σάλπισμα του ουρανού που σε λίγο θα ηχούσε! Να πληροφορηθούν το θαύμα της Ανάστασης και να το δουν ανταμωμένο με την άνοιξη που εκείνη την ώρα είχε το γενικό πρόσταγμα πάνω στη φύση που αναγεννιόταν! Να γεμίσουν το νου και την καρδιά τους από οιστρήλατους λόγους και ήχους φωτισμένων υμνωδών και μελωδών! Να προετοιμάσουν την ψυχή τους, με τις εικόνες των λέξεων, των χρωμάτων, των αρωμάτων, των ήχων που μυστηριακά δρώντας τη συγκλόνιζαν, να ζήσει την Ανάσταση Εκείνου αλλά και την προσωπική της ανάσταση! Στη νύχτα που ερχόταν ήθελαν να βρουν τη δική τους σωτηρία, να ζήσουν τη δική τους κάθαρση, γνωρίζοντας ότι «όποιου του μέλλει ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!».²⁰

-Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα τούτη τη μέρα! σκέφτομαι…

«Είθε το πανηγύρι,

οι κρότοι τα τρίγωνα, οι μπόμπες,

οι (σ)τρακα(σ)τρούκες, τα φούσια,

τα κλειδιά με το μπαρούτι και τα γαλλιφώτα

που θα ακολουθήσουν,

να αναγγείλουν μια μονιμότερη ανάσταση

και άνοιξη για τους ανθρώπους!»

Κείμενα της Βιβής Σκούρτη για λαογραφικό μουσείο «κεντημένα ψιλοβελονιά»…

Δημοσιεύτηκε στο 24ο τεύχος του ερμιονίτικου  περιοδικό
 «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»

Γράφει η Βιβή Σκούρτη

Μαντίκα,  η μανταρίστρα

Μαντίκα Καισαρέα

Παλαιότερα οι άνθρωποι δεν πετούσαν τα αντικείμενα με τη σημερινή ευκολία που τα πετούμε σήμερα. Στις μέρες μας με τη μεγάλη αφθονία υλικών, «ξεφορτωνόμαστε» τα πράγματα είτε έχουν οικονομική, είτε συναισθηματική αξία με την ίδια ευκολία χωρίς την παραμικρή σκέψη και μάλιστα αντικείμενα που ίσως το κόστος της επιδιόρθωσης θα ήταν πολύ μικρό.

Πάνε αρκετά χρόνια που η γυναικεία γκαρνταρόμπα ξεχώριζε από τις νάιλον κάλτσες. Η μόδα μάλιστα απαιτούσε κάλτσα με ραφή, στενό φόρεμα και μυτερό παπούτσι με λεπτό  τακούνι. Το στολίδι όμως ετούτο κόστιζε πολύ ακριβά, έτσι οι γυναίκες φορούσαν τις νάιλον κάλτσες τους προσεκτικά, ίσωναν τη ραφή σαλιώνοντας τα δάχτυλα και τις στερέωναν στις ζαρτιέρες. Όταν πάραυτα έβγαιναν πόντοι τις πήγαιναν στη μανταρίστρα για επιδιόρθωση. Το κόστος ήταν μία δραχμή ο πόντος. Επικρατούσα μάρκα κάλτσας και καλσόν η Μπερκσάιρ.

 «Πρώτα αγόρασα ένα ξύλινο βελονάκι. Σ’ ένα τραπεζάκι μικρό κοντά στο παράθυρο είχα όλα μου τα σύνεργα της δουλειάς. Ένα ποτήρι του κρασιού  με ένα μαύρο πανί από κάτω που τέντωνα επάνω του την κάλτσα, το βελονάκι που  έπιανα τον φευγάτο πόντο και που στη συνέχεια την μαντάριζα κι ένα πορτατίφ να μου φωτίζει στα νυχτέρια.
Κάθε τόπος είχε και τη δική του ή τις δικές του μανταρίστρες. Στην Ερμιόνη κάλτσες και αργότερα καλσόν μαντάριζαν η Ελένη η Μπεξή, γυναίκα του Περικλή Σκούρτη, η Μαντίκα Καισαρέα και στην κάτω γειτονιά  η Ρηνιώ  Σαρρή, που μαντάριζε με το ξύλινο βελονάκι της για ένα διάστημα μέχρι να ασχοληθεί με την κομμωτική τέχνη.

Είχα πολύ δουλειά• θυμάμαι μια χρονιά, αφού μαντάρισα και την τελευταία κάλτσα, ντύθηκα και πήγα στην εκκλησία στη λειτουργία των Χριστουγέννων. Να σκεφτείς ότι η νουνά μου έπαιρνε σύνταξη 300 δραχμές το μήνα κι εγώ έβγαζα 60 δραχμές με το μαντάρισμα.

Στη συνέχεια πήρα μηχανή με πεντάλ και τότε δε μ’ έπιανε κανένας. Με το αριστερό μου χέρι κυλούσα το κομμάτι της κάλτσας με τους πόντους τεντωμένο στο μεταλλικό δοχείο που είχα αγοράσει με την καινούργια μηχανή, ενώ με το δεξί μου χέρι κρατούσα το μεταλλικό μηχανάκι που συνδεότανε με ένα καλώδιο στο ρεύμα. Η βελόνα μου έτρεχε με απίστευτη γρηγοράδα και γέμιζε με την κλωστή το κομμάτι των βγαλμένων πόντων. Την τελείωνα, τη δίπλωνα ωραία και την έβαζα στο σακουλάκι γράφοντας την τιμή της οφειλής επάνω και το όνομα της πελάτισσας.

Ασταμάτητη δουλειά από το πρωί μέχρι και το βράδυ με αποκορύφωμα τις γιορτινές ημέρες μάλιστα που οι απαιτήσεις ήσαν περισσότερες. Τις ημέρες εκείνες με εύρισκαν χαράματα επάνω στη δουλειά.

Στην αρχή οι γυναίκες φορούσαν κάλτσες και αργότερα καλσόν. Τα καλσόν πρωτοφόρεσε η Αργυρούλα  Δέδε-Χατζησωκράτους, πρωτοπόρα σε κάθε τι που είχε σχέση με μόδα και πολυτέλεια. Ήρθε στο σπίτι και μού το ανακοίνωσε ότι φορούσε καλσόν: «Εγώ δε φοράω πια κάλτσες, αλλά καλσόν D, το αγόρασα από τη Ρόδο» και σήκωσε τη φούστα της να μού το δείξει.

Η δουλειά μου συνεχώς αυξανόταν και γινόταν παραγωγικότερη. Το μεροκάματο που έβγαζα ήταν πολύ καλό, σε σχέση πάντα με τη ζήτηση της δουλειάς και τον «αέρα» που είχα πάρει. Με την ελεύθερη ραφή έπιανα τον πόντο, έπλεκα την κλωστή πόντο τον πόντο και η ραφή γινόταν αόρατη. Μάζευα τα χρήματα και πήγαινα στον Πειραιά και έκανα τα ψώνια μου. Συγχρόνως έμαθα να μαντάρω και ρούχα από μόνη μου. Πολύ λεπτή δουλειά.

Οι κάλτσες και τα καλσόν ήτανε σε κούτες για παράδοση. Κάποιες μου τα έφερναν μέσα στην κρλα και τη βρώμα  και αναγκαζόμουνα να τα πλένω μόνη μου για να δουλέψω και  άλλες τα έφερναν καθαρά και αρωματισμένα».

Αυτή ήταν η αφήγηση που μου εμπιστεύτηκε η Μαντίκα Καισαρέα, μαζί με μια ωραία νεανική της φωτογραφία την ώρα της δουλειάς. Η Μαντίκα, μια γυναίκα εργατική, δημιουργική, προκομμένη, έξυπνη, πρωτοπόρα, που στη συνέχεια άνοιξε κατάστημα με ψιλικά που διατήρησε για πολλά χρόνια, αλλά και μία καλλιτέχνιδα, αυτοδίδακτη ζωγράφος*, γυναίκα της προσφοράς στην οικογένειά της αλλά και στο τοπικό κοινωνικό σύνολο.

Στις μέρες μας προσφέρει τις υπηρεσίες της ως Πρόεδρος του αλληλέγγυου σωματείου «ΑΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ», συμπαραστεκόμενη ενεργά μαζί με άλλες συμπολίτισσες σε κάθε αναξιοπαθούντα, σε κάθε συμπολίτη μας που χρήζει ανάγκης, στα ευαίσθητα κοινωνικά τμήματα του τόπου με γνώμονα την προσφορά και τη διακριτικότατα.

*Έργο ζωγραφικό δικό της έχουμε ως εξώφυλλο σε τεύχος του Περιοδικού μας  με αριθμό 3

Με λόγια λιτά αλλά μεστά... η συντακτική επιτροπή παρουσιάζει το περιοδικό (τεύχος 24) "Στην "Ερμιόνη άλλοτε και τώρα...

             

Εισαγωγικό σημείωμα

Επιλέξαμε να εγκαινιάσουμε τη δεύτερη δεκαετία ζωής του περιοδικού μας με μια ιδιαίτερη αναφορά στην εικόνα που απεικονίζεται στο εξώφυλλο. «Η Αγία Τριάς - Η φιλοξενία του Αβραάμ» είναι έργο της αείμνηστης συμπατριώτισσας μας Αδαμαντίας (Διαμαντούλας) Δημητρίου(Μιμίκου) Προβελεγγάτου (30/11/1940 - 29/7/1990). Την είχε δωρίσει η ίδια στον «Ερμιονικό Σύνδεσμο» στις 16 Αυγούστου 1987, μετά την έκθεση που είχε οργανώσει ο Σύνδεσμος στοΚαποδιστριακό Σχολείο, με έργα Ερμιονιτών καλλιτεχνών, το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς.

Η Διαμαντούλα, μετά από τροχαίο ατύχημα που της συνέβη στην εφηβική της ηλικία και την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, ασχολήθηκε με την αγιογραφία και εξελίχθηκε σε σπουδαία αγιογράφο, με έργα της να κοσμούν πολύτιμες ιδιωτικές συλλογές. Η εικόνα αυτή κοσμεί σήμερα το Μουσείο Παιχνιδιών Ερμιόνης.

Το κύριο ωστόσο θέμα του παρόντος τεύχους μας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ετήσια πανηγυρική εκδήλωση του «Ερμιονικού Συνδέσμου» και την απονομή του «Βραβείου Αριστείας ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ». Τα νιάτα της ιδιαιτέρας μας πατρίδας, είναι πάντα στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντός μας και αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ότι μπορούμε ακόμα να διατηρούμε ζωντανή την ελπίδα σ' αυτή τη Χώρα…

Τα ποικίλα ιστορικά θέματα όπως η μονογραφία του Κυριάκου Γκολεμά που επιχειρήσαμε, οι ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις του φιλέλληνα George Jarvis, των πρωταγωνιστών της Γ’ Εθνοσυνέλευσης στην Ερμιόνη, του Γιάννη Μήτσα που έπεσε σε ηλικία μόλις 33 ετών την άνοιξη του 1827, αλλά και μια περιήγηση στην περιοχή μας τον 13ο και 14ο αιώνα, θεωρούμε ότι καλύπτουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών για την μακραίωνη ιστορία του τόπου μας.

Το ίδιο πιστεύουμε ότι ισχύει και για τα άρθρα που αναφέρονται στα λαογραφικά έθιμα και την πρόσφατη ιστορία μας που ακολουθούν.

Σε κάθε περίπτωση αποκλειστικό κριτήριο επιτυχίας ή μη των επιλογών μας, παραμένει η αποδοχή των αναγνωστών μας.

Καλή ανάγνωση!

(Η συντακτική επιτροπή: Βιβή Σκούρτη, Γιάννης Σπετσιώτης, Κώστας Τσεφαλάς)

Πασχαλινές ευχές από τη "Δυνατή Ερμιονίδα"

«Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο» μέχρι και Μ. Παρασκευή αλληλοαπαντούν…

Αυτοί οι άνθρωποι και δη άρχοντες... 
δεν έχουν θέση πλέον στο blog μας! 

Τελευταία φορά που φιλοξενούμε τις κοκορομαχίες τους!!….
Τον διαχειριστή του blog δεν θα τον βάλετε εσείς σ' αυτό 
το παιχνίδι των εντυπώσεων που δεν τιμά κανένα! 
Πόσο μάλλον, αυτών των γνωστών...  που φιλοδοξούν,
 να διαχειριστούν τις τύχες αυτού του τόπου! 
Μέχρι εδώ ...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

e-mail στο blog ... 

"ΔΗ.ΣΥ.ΕΡ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΦΥΡΗΣ :"Τοποθέτηση 

στη δήλωση του 👉 κ. Τσαμαδού Ιωάννη περί της 

πατρότητας του έργου:➡ “Καταφύγιο Τουριστικών  σκαφών ΠορτοΧελίου. 

Η αλήθεια!”

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΦΥΡΗΣ

Στη δήλωση του  κ. Τσαμαδού Ιωάννη περί της πατρότητας του έργου: ➡ “Καταφύγιο Τουριστικών σκαφών ΠορτοΧελίου. Η αλήθεια!” 

η τοποθέτηση μας (μαζί με αποδεικτικές φωτογραφίες  ), είναι η ακόλουθη:

ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ αποκαλύπτουν ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ των κ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ και κ. ΤΣΑΜΑΔΟΥ. 

..................................................................................................................

 ΤΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ της ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ Κρανιδίου 2007 - 2010 του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΦΥΡΗ. 

 Ο κ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΜΑΔΟΣ πρ. Αντιδήμαρχος και “Συνεργαζόμενος” υποψήφιος με τη ΔΥΝΑΤΗ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ, συμπορεύεται με τα ψεύδη τους και αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά η “ολίσθησή τους” στα “ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ” που επέλεξαν σαν τίτλο. 

 Αποδεικνύεται από το ΦΕΚ Αρ 82 / 29-2-2008 για την χωροθέτηση της μαρίνας ΠορτοΧελίου, όπου εγκρίνεται από το Υπουργείο και αποκαλύπτει ΠΟΙΟΙ ΑΛΛΑΞΑΝ την μελέτη του 2008 μετακινώντας τη χωροθέτηση των 3 κτιρίων σε διαφορετικές θέσεις έτσι όπως είναι σήμερα.

 Εμείς το 2008 ως Δημοτική Αρχή, είχαμε χωροθετήσει τα κτίρια (επισυναπτόμενη φωτογραφία), στα εξής τρία σημεία: Το πρώτο αμέσως μετά το ΑΛΚΥΟΝ, το δεύτερο ΜΠΡΟΣΤΑ στο Super Market “A.B Βασιλόπουλος” και το τρίτο προς τη ράμπα. 

..................................................................................................................

 Σημειωτέο την Αρχιτεκτονική μελέτη την είχε κάνει δωρεά το 2008 ο Δήμαρχος ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ σαν αρχιτέκτονας Δημήτρης Σφυρής.

🔜 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ: 

•  Ο κος ΤΣΑΜΑΔΟΣ σαν Αντιδήμαρχος το 2011 – 2014 και τώρα σαν “Συνεργαζόμενος” υποψήφιος με τη ΔΥΝΑΤΗ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ, 

•  Οι τότε Συνδιοικούντες στην τοπική Κοινότητα ΠορτοΧελίου και ο τότε Πρόεδρος. 

 ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΞΑΤΕ κ. ΤΣΑΜΑΔΕ την περίοδο 2011 – 2014 ΤΗΝ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ και τώρα εντέχνως ΤΟ ΞΕΧΝΑΤΕ; 

 Πρέπει να απολογηθείτε στους Πορτο Χελιώτες, αλλά και στους συνυποψήφιους των συνδυασμών σας, για το κλείσιμο της θέας των καταστημάτων και των πεζών. 

 Ποιος, την περίοδο 2011 – 2014, ήταν πρόεδρος της Κοινότητας ΠορτοΧελίου ο οποίος τώρα μαζεύει υπογραφές, ξεσηκώνοντας υποκριτικά τον κόσμο για το κάγκελο!
>>>>>>>>>>>>>>>

Τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής με την χορωδία του Μουσικού Συλλόγου και η περιφορά του Επιταφίου με την μπάντα του Δήμου Ερμιόνης.

Απρίλιος 2010

Όπως κάθε χρόνο και φέτος τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής το βράδυ έψαλλε η χορωδία του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης υπό την δ/νση του χοράρχη κ. Τάκη Μανιάτη στον Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου.

Στη συνέχεια σε μια μεγαλειώδη πομπή με μια λαοθάλασσα ή κοσμοπλημύρα αν θέλετε, η περιφορά των επιταφίων και των δύο κεντρικών ναών - με αυτό της μητρόπολης του Ι.Ν. Ταξιαρχών- συνοδεία για πρώτη φορά με την νεοσύστατη μπάντα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου.

Με αυτή την επιπρόσθετη μουσική νότα οι πιστοί ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες, βιώσανε μια διαφορετική εικόνα και τα ανάλογα συναισθήματα που δημιουργεί και με τη βοήθεια του πολύ καλού καιρού.

Αυτή τη φορά αντιλάλησαν στα στενοσόκακα της παλιάς Ερμιόνης αρχικά και κατόπιν στην βόρεια παραλία μέχρι το μνημείο των Ηρώων, οι νότες διαφόρων μουσικών κομματιών ερμηνευμένα από τους μουσικούς της μπάντας.

Όμως,  οι νότες που δημιούργησαν την μεγαλύτερη αίσθηση και αγαλλίαση στις ψυχές των πιστών ήταν αυτές, του απαράμιλλου σε ομορφιά λόγου και μηνύματος εγκώμιο της βραδιάς «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου Τέκνο, που έδει σου το κάλλος…»,  που ήρθαν να δέσουν γλυκά στο πέρασμα τους με τις μνήμες απόντων...αγαπημένων μας προσώπων, καθώς  και με τις μυρωδιές των ανθισμένων λουλουδιών στις γλάστρες και στους κήπους του παλιού οικισμού και όπου αλλού υπάρχουν, που είναι έτοιμα και αυτά να γιορτάσουν την δική τους Ανάσταση…

.

Πολύς κόσμος εντυπωσιασμένος συνόδεψε τους επιτάφιους και όλη την πομπή και στην επιστροφή τους στις εκκλησίες και παρακολούθησε την υπόλοιπη τελετουργία.

Φώτο - ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Από το βιβλίο του Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη «Ω γλυκύ μου έαρ»

Αποσπάσματα (2) σελ. 24-25 ---- (3) σελ. 32

.

«Μπρος στην πεζούλα του σπιτιού, της γειτονιάς μελίσσι κι εμείς, αγόρια αγίνωτα κι αστάλωτες παιδούλες, ο ύπνος δε μας έπαιρνε, προσμέναμε την ώρα της εκκλησιάς...»

Κ. Παλαμάς

Μετά το μεσημεριανό φαγητό πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια συναντιόμαστε στις δύο ενορίες, στον Ταξιάρχη και την Παναγία. Σχηματίζαμε δύο μικτούς χορούς, έναν στο δεξιό κι έναν στο αριστερό αναλόγιο και ξεκινούσαμε να ψάλλουμε τα εγκώμια και τον κανόνα «Κύματι θαλάσσης». Γλυκές παιδικές-εφηβικές φωνές αντάμωναν τα ανοιξιάτικα σκιρτήματα της ψυχής που φαίνονταν στα μάτια και τα μάγουλα που κοκκίνιζαν. Όμορφα σώματα με ρούχα ελαφριά ντυμένα «φλογίζονταν μέσα σε θεϊκή φωτιά για μια αγνή και ανέγγιχτη Αγάπη».

Ανοίγαμε την «Ιερά Σύνοψη», Σύναψη τη λέγαμε, ή τον «Επιτάφιο Θρήνο», το μικρό βιβλιαράκι με το μωβ εξώφυλλο και την εικόνα της Σταύρωσης ή το πρόσωπο του Ιησού με το αγκάθινο στεφάνι. Προσπαθούσαμε να διαβάσουμε σωστά τα κείμενα των ύμνων με τις πρωτόγνωρες για μας λέξεις, για να τα ψάλλουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.

Εκείνα τα ζεστά απογεύματα της Μεγάλης Παρασκευής που πιστεύαμε πως αργούσε να σουρουπώσει και φως υπήρχε μέχρι αργά το βράδυ, βόλτα στο Λιμάνι δεν κάναμε. Περνούσαμε ολόκληρο το απόγευμα στην εκκλησία, όπου πηγαινοερχόταν κόσμος πολύς. Αρκετές γυναίκες συνήθιζαν να πηγαίνουν στα γειτονικά ξωκλήσια, στον Αγιοθανάση, τον Αγιομηνά, τον Αϊ - Νικόλα, τον Αϊ - Γιάννη για να ανάψουν τα καντήλια.

Άλλοι πάλι έβρισκαν την ευκαιρία να βγουν «έξω» και να απολαύσουν την ανοιξιάτικη φύση. Οι μεγαλύτεροι έκοβαν τα αμάραντα, τα μωβ ανοιξιάτικα λουλούδια, ενώ τα παιδιά έπαιζαν «νύφη και γαμπρό» με φλογάτες παπαρούνες. Άνοιγαν τα μπο-υμπούκια μαντεύο-ντας το χρώμα, το κόκκινο της νύφης ή το άσπρο του γαμπρού. Άλλα «έσκαζαν» τις παπαρούνες! Τοποθετούσαν ένα πέταλο του λουλουδιού στο εσωτερικό της παλάμης ή το έβαζαν στο επάνω μέρος του χεριού τους κάνοντάς το γροθιά. Στη συνέχεια με το άλλο τους χέρι το χτυπούσαν δυνατά με αποτέλεσμα να «σκάζει» με κρότο! Οι ταπεινές παπαρούνες! Λουλούδια που βρέθηκαν τη φρικτή εκείνη στιγμή κάτω από το Σταυρό, αυτόπτες μάρτυρες του Μαρτυρίου! Πάνω τους έσταξε αίμα Θεού, χρώμα που κράτησαν για πάντα μέσα τους καθώς και την πίκρα που «ένιωσαν» για την αδικία που γινόταν!

Έριχναν και σαΐτες τα παιδιά, το ένα στο άλλο, άγρια στάχυα που καρφώνονταν με ιδιαίτερη ευκολία στα μάλλινα ρούχα τους. Άλλα πάλι έκοβαν κι έβαζαν στη μύτη τους, ακριβώς όπως φοράμε τα γυαλιά, τις «μυτούλες» ένα μικρό σκληρό περίβλημα σε σχήμα U που περιέχει σπόρους και μοιάζει με φασολάκι.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

.

«Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου. 

Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις…»

Κ. Βάρναλης

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή του 1966. Η πομπή σταμάτησε στο γνωστό σημείο και ο παπα-Μιχάλης ξεκίνησε να ψάλλει τη δέηση «Υπέρ ζώντων και τεθνεώτων». Η αψεγάδιαστη φωνή του ακουγόταν τώρα διαφορετική. «Υπέρ της κωμοπόλεως ταύτης... Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών... Υπέρ... Υπέρ...». Έβαλε όλη τη δύναμη που του ‘χε απομείνει και με σπαραγμό ψυχής έψαλε και το δικό του υπέρ. «Υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του δούλου σου Κωνσταντίνου...».

Ήταν για το γιο του, τον αδικοχαμένο, που είχε φύγει για πάντα από κοντά του στις 2 Ιουλίου του 1965, μόλις 25 χρόνων. Ένα βαθύ «αχ!» ακούστηκε κι ένας λυγμός έπνιξε τις τελευταίες του λέξεις. Ο πατέρας μου στεκόταν δίπλα του ψελλίζοντας «Αιωνία η μνήμη!», ενώ ο κόσμος συγκινημένος κρατούσε την αναπνοή του. Ο παπα-Μιχάλης στηρίχτηκε στο μπράτσο του και κοιτάζοντας ψηλά ψιθύρισε: -Μιχαλάκη, πάμε! Τελείωσε κι αυτό…

Ήταν κάτι, όμως, που δεν τελείωσε γι’ αυτόν ποτέ, παρά μόνο όταν και ο ίδιος έφυγε από τη ζωή...

Μεγάλη Παρασκευή τα περασμένα χρόνια… στην Ερμιόνη.

Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα με αναφορά 

στην Μ. Παρασκευή, από το βιβλίο

«ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ»

του αείμνηστου δασκάλου μας 

Μιχαήλ Αγγ. Παπαβασιλείου.

 

..........................................

Το απόσπασμα αυτό περιλαμβάνεται στην ενότητα «Μεγάλες Γιορτές»

στο κεφάλαιο «Το Άγιο Πάσχα» σελίδα 156.

Θέλοντας να κάνουμε ένα μνημόσυνο στον δάσκαλό μας μέρες που είναι, θα πούμε για όσους δεν τον γνώρισαν και δεν βίωσαν την προσωπικότητά του, στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης εκείνων των χρόνων, πέρασε και έμεινε στην μνήμη μας  και στην ψυχή μας, ως πραγματικός  θρύλος…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Είκοσι (20) χρόνια μετά! Επίκαιρο όσο ποτέ!

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος ως σημαιοφόρος του Γυμνασίου Κορωπίου την 28^η Οκτωβρίου 1999. Ο ΣΤΑΘΗΣ “κεντά” με το πενάκι του στην εφημερίδα «Τα Νέα».

Από το προσωπικό μας αρχείο

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας»!

Έργο του El Greco  - Δομίνικος Θεοτοκόπουλος

Έργο του El Greco  - Δομίνικος Θεοτοκόπουλος

Πηγή διαδίκτυο

Η Μεγάλη Πέμπτη, η ιερή μέρα κατά την οποία εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού Χριστού με τους 12 Αποστόλους. Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη τη χώρα, σε κάθε ορθόδοξη εκκλησία.

Τα Δώδεκα Ευαγγέλια περιγράφουν την πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά. Τον Μυστικό Δείπνο, το δάκρυ και την ανθρώπινη αδυναμία στους κήπους της Γεσθημανής, την προδοσία του από τον Ιούδα, την σύλληψη, την δίκη, τα βασανιστήρια, την Σταύρωση.

Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ η Εκκλησία θα μάς συγκλονίσει παρουσιάζοντάς μας τη Σταύρωση του Θεανθρώπου.

Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης τελείται ο εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής μαζί με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Οι ιερείς κατά την ετοιμασία της Θείας Κοινωνίας εξάγουν δύο «αμνούς» (το μέρος του άρτου το οποίο μεταβάλλεται σε σώμα Χριστού) και διατηρούν τον ένα αφού τον τεμαχίσουν και τον αποξηράνουν, σε ασφαλές σημείο (μέσα στο αρτοφόριο πάνω στην αγία τράπεζα) για έναν ολόκληρο χρόνο για την κοινωνία των πιστών σε έκτακτες περιπτώσεις. Το βράδυ τελείται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής, στον οποίο αναπαριστάται το Θείο Δράμα της Σταύρωσης και διαβάζονται τα 12 ευαγγέλια που περιγράφουν τα γεγονότα από τη σύλληψη έως και την ταφή του Χριστού.

Ανάμεσα στο 5ο και το 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς. Στις εκκλησίες της Ζακύνθου, η περιφορά του Εσταυρωμένου γίνεται μετά το 11ο Ευαγγέλιο.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,

ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,

ο των αγγέλων βασιλεύς.

Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται

ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Ράπισμα κατεδέξατο,

ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.

Ήλοις προσηλώθη,

ο Νυμφίος της Εκκλησίας.

Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.

Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.

Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Είναι η στιγμή, περίπου στις 9 το βράδυ, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας θα σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης υπό το αμυδρό φως των κεριών θα κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών, διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο πάθος σχεδόν κορυφώνεται…

>>>>>>>>>>>>>

Πασχαλινές ευχές από τον υποψήφιο π.σ. Νίκο Παπά