Αντιμετωπίζοντας προκλήσεις: πολεμάς, το σκας ή «παγώνεις»;

 

                 Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Η έμφυτη τάση «φυγής» από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στον καθημερινό του αγώνα για την επιβίωση.

    Και σήμερα, μικροί και μεγάλοι, παιδιά και ώριμα στην ηλικία άτομα, βιώνουμε διάφορες καταστάσεις και προκύπτουν στον καθένα και την καθεμιά μας σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που διαχειριζόμαστε με επιτυχία ή αποτυχία όπως και άλλες τις οποίες  επιλέγουμε να διαχειριστούμε με τη «φυγή».

     Η κλασική αρχέγονη αντίδραση ήταν πάντα ταυτισμένη με την διαστολή: «πολεμάς ή το σκας» (fight or flight). Εδώ χρειάζεται να προσθέσω για λόγους επιστημονικής ακρίβειας (καθώς συνήθως όλοι σταματάμε στις 2 επιλογές) ότι η επιλογή της «φυγής» («το σκάω») είχε και έχει ανέκαθεν δύο μορφές, την πραγματική-φυσική και την συμβολική όπου αδυνατώντας να «ξεφύγω» παγώνω ή λιποθυμώ…

     Η φυγή ως υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχό-συναισθηματικά αιτιολογημένη.  

     Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχό-συναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής...

     Σε πρακτικό επίπεδο επιλέγω να αντιπαρατεθώ με τον ή την προϊσταμένη μου (με το αφεντικό) και κάνω ηρωική έξοδο με «παραίτηση» ή συμβολικά «παγώνω» και, θα το θέσω κάπως άκομψα, «το βουλώνω;»

     Ένα θεμελιακό ψυχολογικό ερώτημα που διαφοροποιεί την υγιή από την παθολογική «φυγή» σχετίζεται τόσο με τη σοβαρότητα του κινδύνου όσο και με τη συχνότητα με την οποία ένα συγκεκριμένο άτομο διαλέγει τη φυγή από ανεπιθύμητα πρόσωπα και ανεπιθύμητες καταστάσεις.

     Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής, χωρίς να θυμίζουν την ωμή πρόκληση της ζούγκλας, ενέχουν σημαντικά στοιχεία κινδύνου, δημιουργούν σωρεία συμβολικών συγκρούσεων μεταξύ ατόμων και ομάδων, φορολογούν αδιάκοπα την προσωπικότητα και την ψυχική μας ισορροπία. Φυσικά ο σύγχρονος άνθρωπος παράγωγο της βιομηχανικής και καταναλωτικής κοινωνίας διαθέτει τους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας για λειτουργία και επιβίωση στις απαιτήσεις των ψυχολογικών-κοινωνιολογικών-οικονομικών δομών μέσα στις οποίες ζει και εργάζεται.

     Με λίγη καλή προσπάθεια πιστεύω ότι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να απαριθμήσει αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες αντιμετωπίζοντας συμβολικούς κινδύνους ή και ψυχολογικά προβλήματα προτιμήσαμε να μην εμπλακούμε σε μετωπική αντιπαράθεση αλλά να ξεφύγουμε με την πραγματική ή συμβολική «φυγή»...

    Και όμως, υπάρχουν άτομα για τα οποία η τάση φυγής από τις καθημερινές απαιτήσεις, από τις προβληματικές καταστάσεις της ζωής, αποτελεί τον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και των κάθε λογής ψυχό-συναισθηματικών τους δυσκολιών.

     Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι, φυσικά, η άντληση συναισθημάτων μοναξιάς, απομόνωσης και αποκοπής από τη ζωή, τις χαρές αλλά και τις πίκρες από τους προβληματισμούς της, πράγμα που στοιχειοθετεί ψυχοπαθολογική κατάσταση.

Το άτομο που διαλέγει τη φυγή από την πραγματικότητα διαλέγει, ουσιαστικά, να μη παλέψει, να μη αγωνισθεί. Σίγουρα η καθημερινή ζωή δημιουργεί εντάσεις με τις απαιτήσεις για επιβίωση, για επιτυχία, για αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις. Η αποτυχία κοστίζει σε όλους μας, αλλά για ορισμένα άτομα η αντιμετώπιση και αποδοχή της αίσθησης της αποτυχίας είναι τόσο οδυνηρή ώστε να τους είναι προτιμότερο να αποσυρθούν από τον αγώνα χωρίς καν να προσπαθήσουν να αγωνισθούν.

    Στην διαταραγμένη ψυχό-συναισθηματική αξιολόγηση της πραγματικότητάς τους τα άτομα αυτά διαπιστώνουν, δυστυχώς, ότι εφόσον δεν αγωνισθείς μπορεί μεν να μην κερδίσεις αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεν θα φορτωθείς με την ψυχική φθορά που φέρνει η αίσθηση της αποτυχίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις η τάση φυγής του ατόμου από τον στίβο της ζωής, η αίσθηση της ηττοπάθειας και της ευθυνοφοβίας, εκδηλώνεται εναλλακτικά με μια αναιτιολόγητη για τους μη ειδικούς έντονη επιθετικότητα που επιδείχνουν συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό αποτελεί εμπειρικό δεδομένο στις επιστήμες της συμπεριφοράς και θεωρείται ως περίπτωση επίδειξης των δύο επιφανειών του ίδιου νομίσματος. >>>>>

Οι Φιλέλληνες στην Αργολική Γη (του Γιώργου Κόνδη)

https://argolika.gr/2020/11/22/

του Γιώργου Κόνδη

Το 2021 είναι προ των πυλών και οι προετοιμασίες, παρά τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, είναι έντονες, σημαντικές και φαίνεται πως θα έχουν πλούσια θεματολογία και περιεχόμενο. Οι εορτασμοί για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης θα μας δώσουν σίγουρα την ευκαιρία να ερευνήσουμε νέα και παλιά θέματα. Θα μας επιτρέψουν ταυτόχρονα να επαναξιολογήσουμε ζητήματα που πιθανόν ξεχάστηκαν ή βρέθηκαν στο περιθώριο των αναλύσεων για τη σημασία, το ρόλο και τις πολιτικοκοινωνικές διαδικασίες που πήγασαν από τα γεγονότα καθώς και τις στρατηγικές που διαμορφώθηκαν χάρη σε αυτά.

Δυο κορυφαία γεγονότα στη διάρκεια της Επανάστασης που ελάχιστα μνημονεύονται παρά τις σημαντικές επιπτώσεις που είχαν στην πορεία της Ελληνικής Επανάστασης, η Ναυμαχία στο Ναυαρίνο και η Γαλλική Στρατιωτική/Επιστημονική Αποστολή στο Μοριά, πραγματοποιούνται σε ένα πλαίσιο έντονα εξελισσόμενου φιλελληνικού κινήματος σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μεγάλες προσωπικότητες θα χάσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα προσφέροντας στον Αγώνα. Βέβαια, ανάμεσα στο ρομαντισμό και την πραγματικότητα που κινητοποίησαν αρκετούς Φιλέλληνες να έρθουν και να πολεμήσουν για την Ελλάδα, υπάρχουν και οι τυχοδιώκτες που ευτυχώς αποτέλεσαν ένα αμελητέο ποσοστό στο σύνολο των Φιλελλήνων. Δεν είναι άγνωστες  επίσης, οι κακοδιάθετες έως εχθρικές στάσεις αρκετών Ελλήνων απέναντί τους. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο, αρκετές ελληνικές μελέτες για τον φιλελληνισμό βλέπουν το φως της μέρας και μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε καλύτερα το κίνημα αυτό και το ρόλο που διαδραμάτισε στις στρατηγικές επιλογές των Μεγάλων Δυνάμεων.

Στα πλαίσια αυτά κινείται και η πρόταση συνεργασίας που έχει ήδη κατατεθεί στην Επιτροπή 2021 Ερμιονίδας από πρόσωπα και φορείς μεταξύ των οποίων ο υποφαινόμενος, ο Ερμιονικός Σύνδεσμος με τον κ. Γιάννη Σπετσιώτη και οι δυο Βιβλιοθήκες της περιοχής (Δημοτική Κρανιδίου & «Απόστολος Γκάτσος» Ερμιόνης) με την υπεύθυνη βιβλιοθηκονόμο κ. Δήμητρα Αξαρλή.

Η Αργολική Γη με την ιστορία της και τα διάσπαρτα σημαντικά τεκμήρια της πορείας της μέσα στο χρόνο, αποτέλεσε έναν από τους κύριους προορισμούς και σταθμούς της παρουσίας των Φιλελλήνων στην αγωνιζόμενη Ελλάδα. Αρκετοί μας κληροδότησαν κείμενα και εικόνες από την παρουσία τους, προσφέροντας ενδιαφέρουσες ματιές στον Αγώνα, τις τοπικές κοινωνίες, τον πολιτισμό και την καθημερινότητα. Σημαντικές παρεμβάσεις καταγράφονται σε μια σειρά από τομείς που αλλάζουν πράγματα, καταστάσεις και αντιλήψεις (χαρτογραφήσεις, οχυρωματικές κατασκευές, στρατιωτική οργάνωση, υποδομές, κ.ά.), αλλά και παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας που, μερικές φορές, καταλήγουν σε αιματηρά αποτελέσματα. Η σημασία των μελετών αυτών δεν έχει μόνο ιστορικές διαστάσεις. Είναι σημαντικές χάρη στις προβολές που μπορούν να  γίνουν στο διακοσάχρονο σήμερα! Έχουμε αφομοιώσει τον άσχημο ρόλο και την στάση εκείνων που δεν διδάσκονται από την Ιστορία τους και μας δίνεται η ευκαιρία, στους εορτασμούς αυτούς, για κάτι θετικό: να ακούσουμε, να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να δούμε τη ζωή μας και το μέλλον του τόπου μας αλλιώς.[i]

Μαριζώζη Μητρώκα - το κορίτσι με το άλογο...

Δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του περιοδικού μας 

– «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ονομάζομαι Μαριζώζη  Μητρώκα. Γεννήθηκα στις 25 Σεπτεμβρίου του 2003. Η καταγωγή μου είναι από το Κρανίδι Αργολίδας. Είμαι μαθήτρια της  Β΄ Λυκείου και φοιτώ στο ΓΕΛ Ερμιόνης. Λατρεύω τα άλογα και έχω ξεκινήσει να ασχολούμαι με την ιππασία από πέντε χρονών. Σε μια δύσκολη περίσταση που υποχρεώθηκα να περάσω στο πρώτο μου σχολικό περιβάλλον, τα άλογα με  βοήθησαν να ξεπεράσω το σοκ, να κατανοήσω τον κόσμο, να «εκτεθώ» στην κοινωνία. Αγαπώ τη βυζαντινή μουσική και συμμετείχα στη βυζαντινή χορωδία της Ερμιόνης. Παράλληλα παίζω μπουζούκι και κλαρινέτο, συνθέτω μουσική και γράφω στίχους.

    Φέτος αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό και να μοιραστώ με τον κόσμο την αγάπη  που έχω για τα άλογα καθώς και κάποια γεγονότα που μπορούν να μας αλλάξουν την ζωή, με σκοπό να παροτρύνω τα νέα παιδιά να ανακαλύψουν τον πλούτο της φύσης και των ζώων, αλλά και τη θέληση για ζωή παρά τις δυσκολίες. 

Έτσι λοιπόν και έγινε! Με την βοήθεια και στήριξη του φιλολόγου μου κύριου Νικόλαου Μπουμπάρη συμμετείχα στον 12ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος  υπό τη διοργάνωση του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης.

            Το έργο με το οποίο συμμετείχα και βραβεύτηκα έχει τίτλο “Το κορίτσι και το άλογο”. Είναι ένα αυτοβιογραφικό διήγημα, στο οποίο αφηγούμαι την ιστορία πώς απέκτησα άλογο και άρχισα να ασχολούμαι με την ιππασία, αλλά παράλληλα και δύο περιστατικά που συνέβησαν εκείνη την περίοδο και με έκαναν ακόμα περισσότερο να δεθώ με εκείνα τα καταπληκτικά και νοήμονα ζώα.

Ο Δήμαρχος Κρανιδίου (1998- 2006) και πρώτος Δήμαρχος του ενιαίου Δήμου Ερμιονίδας (2011- 31/8/2014) Δημήτρης Καμιζής αναλογίζεται και αναπολεί εκείνα τα χρόνια και ευχαριστεί ...

 .Στη προσωπική του σελίδα facebook...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΙΖΗΣ

Ευχαριστώ θερμά τον κ Λίνο Μπενάκη για το άρθρο του στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού " Ερμιόνη άλλοτε και τώρα", το οποίο αναφέρεται στην έκδοση από τον Δήμο Κρανιδίου το έτος 2001, για την προσωπικότητα και τον βίο του μεγάλου πολιτικού ανδρός Εμμανουήλ Π. Ρέπουλη

Ευχαριστώ επίσης και τον δημοσιογράφο κ. Σταμάτη Δαμαλίτη που όσα χρόνια τον γνωρίζω, δεν έπαυσε να προβάλλει με πάθος, την ιστορία του τόπου μας, τις φυσικές του ομορφιές και την ανθρωπογεωγραφία του. Του εύχομαι να είναι καλά και να συνεχίζει!

STAMDAMD.BLOGSPOT.COM

Άρθρο του κ. Λίνου Γ. Μπενάκη για το βιβλίο - Εμμανουήλ Ρέπουλης κ.α. - έκδοση του Δήμου Κρανιδίου επί Δημάρχου Δημήτριου Καμιζή ...

Ημέρα Πανελλαδικού Εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης ...

Αφιέρωμα στη μνήμη όλων των αγνών Ελληνόπουλων, που πήραν το δρόμο προς το βουνό, για να πολεμήσουν τους Γερμανούς κατακτητές … 

Από την Ερμιόνη το αμούστακο παλικαράκι ο Γιάννης Αρανίτης 

Διαβάστε την ιστορία του  από το ρεπορτάζ μου 

στην καθημερινή εφημερίδα "ΑΡΓΟΛΙΔΑ"

Άρθρο του κ. Λίνου Γ. Μπενάκη για το βιβλίο - Εμμανουήλ Ρέπουλης κ.α. - έκδοση του Δήμου Κρανιδίου επί Δημάρχου Δημήτριου Καμιζή ...

... Δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του περιοδικού μας

«Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»… 

Ωστόσο, εδώ στην Ερμιονίδα τόσο τη συγκεκριμένη έκδοση  όσο και την προσωπικότητα του Εμμανουήλ Ρέπουλη την έχουμε τιμήσει με πολλές και διάφορες δημοσιογραφικές αναφορές  στο blog και αλλού...

Ακόμα και με ρεπορτάζ μας, στο μνημόσυνο  μπροστά στο μνήμα του,

 στη γενέτειρά του στο Κρανίδι, τον Μάιο του 2014 

Κλικ >>> ΕΔΩ... να διαβάσετε το ρεπορτάζ...

Για την παρουσίαση στο blog ..

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Άρθρο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου που δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του περιοδικού μας «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»…

Ο εορτασμός της 100/ετηρίδας της Εθνικής Παλιγγενεσίας

Ιστορικά στοιχεία

Ο πρώτος που εισηγήθηκε το θέμα του μεγαλοπρεπούς εορτασμού της 100/ετηρίδας της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ο Σπύρος Λάμπρου το 1899. Όταν το 1916 ανέλαβε Υπουργός Παιδείας σύστησε Επιτροπή για την προετοιμασία του εορτασμού του 1821. Ωστόσο, οι δύσκολες περιστάσεις εκείνων των χρόνων δεν επέτρεψαν τη λειτουργία της. Το θέμα επανήλθε δύο χρόνια αργότερα και τότε η Βουλή ομόφωνα «ψήφισε τον Νόμο 1375/1 Απριλίου 1918 που προέβλεπε λαμπρό εορτασμό καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους 1921.

Με το Β.Δ. της 11^ης Μαΐου 1918 συστάθηκε η Κεντρική Επιτροπή του εορτασμού. Πρόεδρός της ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, Πρόεδρος της Βουλής, Αντιπρόεδροι ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος, ο Παύλος Κουντουριώτης, Αντιναύαρχος και Υπουργός των Ναυτικών και ο Παναγιώτης Δαγκλής, Αντιστράτηγος και Γενικός Αρχηγός του Στρατού. Ως μέλη της Επιτροπής τοποθετήθηκαν πέντε βουλευτές, τέσσερις πρώην υπουργοί, ένας πρώην βουλευτής, τέσσερις καθηγητές Πανεπιστημίου, ο δημοσιογράφος Άδωνις Κύρου και ο λογογράφος Ιωάννης Δαμβέργης.

Για τις ανάγκες του εορτασμού, με το ίδιο Β.Δ., συστάθηκαν, μεταξύ των άλλων, είκοσι ειδικές επιτροπές. Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε Πρόεδρος της «Επιτροπής Μεγάλου Μνημείου», ενώ ο Εμμανουήλ Ρέπουλης Πρόεδρος της «Επιτροπής πνευματικών αγωνισμάτων». Η παραπάνω Επιτροπή καταργήθηκε μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1920. Την επόμενη χρονιά καταρτίστηκε νέα πολυμελής Επιτροπή με επίτιμο Πρόεδρο τον διάδοχο Γεώργιο και Πρόεδρο τον πρίγκιπα Νικόλαο, σύμφωνα με το Β.Δ. της 20^ης Φεβρουαρίου 1921.

Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις του εορτασμού, όπως είχε προβλεφθεί. Στις 17 Μαρτίου 1921 συστάθηκε Εκτελεστική Επιτροπή η οποία, μεταξύ άλλων, καθόρισε ιωβηλαίο το έτος 1930. Έτσι στο διάστημα που θα μεσολαβούσε η Κεντρική Επιτροπή θα μπορούσε να προετοιμάσει τις όποιες εκδηλώσεις.

Η Μικρασιατική καταστροφή και τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν, όπως ήταν φυσικό, δεν επέτρεψαν να γίνουν οι εορταστικές εκδηλώσεις, χωρίς όμως και να ματαιωθούν οριστικά. Στις 28 Δεκεμβρίου 1928 με Π.Δ. ανασυστάθηκε η Κεντρική Επιτροπή εορτασμού. Πρόεδρος ανέλαβε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης, πρώην Πρωθυπουργός και Αντιπρόεδροι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος και ο Πρόεδρος της Βουλής Ιωάννης Τσιριμώκος. Στην Κεντρική Επιτροπή συμμετείχαν τριάντα οκτώ μέλη, προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών. Με το Π.Δ. της 22^ας Αυγούστου του 1829 συστάθηκαν δέκα πέντε ειδικές επιτροπές, οι οποίες αποτελούνταν από οκτώ έως είκοσι εννέα επιτροπές που ανέλαβαν ισάριθμες δράσεις του εορτασμού.

Ο εορτασμός της 100/ετηρίδας στο Κρανίδι

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1930 ημέρα Δευτέρα τελέσθηκε με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια αλλά και συγκίνηση ο εορτασμός της 100/ετηρίδας στο Κρανίδι. Πρόεδρος της Κοινότητας ήταν τότε ο Εμμανουήλ Σκλαβούνος, ενώ Πρόεδρος της Επιτροπής εορτασμού ανέλαβε ο Ιωάννης Κοκκίνης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Κρανιδιωτών «Ο Προφήτης Ελισσαίος». Μέλη της Επιτροπής ήσαν οι Γεώργιος Παρασκευόπουλος, Θεόδωρος Χαρακόπουλος, Δημήτριος Μπαστούνης και Άγγελος Στυλιάτης.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων στις 28 Σεπτεμβρίου 1930 ημέρα Κυριακή θα αναχωρούσε από τον Πειραιά το ατμόπλοιο «Ιωάννα» κατευθείαν για το Πόρτο Χέλι. Όσοι Κρανιδιώτες επιθυμούσαν μπορούσαν να ταξιδεύσουν δωρεάν, για να παρακολουθήσουν και να τιμήσουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις. Την επομένη, 29 Σεπτεμβρίου 1930, αναχώρησε από το Φάληρο για το Πόρτο Χέλι το αντιτορπιλικό «ΛΕΩΝ», στο οποίο επέβαιναν οι επίσημοι. Στην είσοδο του Ιερού Ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, τους έγινε η καθιερωμένη υποδοχή και ακολούθησε δοξολογία. Τον πανηγυρικό εκφώνησε ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Μεσολωράς. Στη συνέχεια εψάλη επιμνημόσυνη δέηση, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του Ηρώου των πεσόντων και κατάθεση των στεφάνων. Ακολούθησε δεξίωση των επισήμων στο Κοινοτικό κατάστημα και στις 1:00 μ.μ. γεύμα «εις την πλατείαν του Αγίου Χαραλάμπους υπό σκιάδαν» προς τιμή των επισήμων και των καλεσμένων. Το γεύμα περιλάμβανε ορεκτικά Κοιλάδας, μπαρμπούνια Πορτοχελίου, τυρόπιττα Διδύμων, κοτόπουλα Φούρνων, δίπλες Κρανιδίου, φρούτα Ερμιόνης και ρετσινάτο απ’ τα Φλάμπουρα. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Ερμιονίτης Υπουργός Οικονομικών Βασίλειος Δεληγιάννης.¹

Στις 15 Οκτωβρίου 1930 η Επιτροπή των εκδηλώσεων συνέταξε τον οικονομικό απολογισμό του εορτασμού. Τα έσοδα ήσαν 91.554 δραχμές, τα έξοδα 131.443,30 δραχμές, ενώ το «έλλειμμα» ανερχόταν στις 39.894,70 δραχμές. Για να καλυφθεί το έλλειμμα η Επιτροπή απευθυνόμενη «προς τους απανταχού εκ της επαρχίας καταγομένους», σημείωνε στο κάτω μέρος της 4^ης σελίδας του εντύπου απολογισμού «να συνεισφέρουν τον οβολόν των».

Επίσης με το από 20 Νοεμβρίου 1930 έγγραφό της ενημέρωνε την Κεντρική Επιτροπή ότι με τους εράνους που έκαμε μεταξύ των Κρανιδιωτών δεν κατάφερε να καλύψει τα έξοδα της ανέγερσης του μνημείου και της διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου. Ως εκ τούτου ζητούσε από την Κεντρική Επιτροπή των εκδηλώσεων 15.000 δραχμές, ενώ τις 25.000 δραχμές που υπολείπονταν «θέλομεν εξεύρει αλλαχόθεν». Πάντως από τα σχετικά έγγραφα (έντυπο απολογισμού προς Κ.Ε.) διαπιστώνεται ότι τα μέλη της Επιτροπής εκδηλώσεων Κρανιδίου «έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους» για τον επετειακό εορτασμό

Ο εορτασμός της 100/ετηρίδας στην Ερμιόνη

            Με ιδιαίτερη λαμπρότητα αλλά και σεμνότητα η Ερμιόνη απέδωσε τον φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ εκείνους που με τη θυσία τους κράτησαν ζωντανό το δέντρο της λευτεριάς.²

Με το υπ’ αριθμ. 3/9 Μαρτίου 1930 ψήφισμά του το Κοινοτικό Συμβούλιο της Ερμιόνης που το αποτελούσαν ο Απόστολος Παπαβασιλείου ως Πρόεδρος, ο Αντώνιος Τσαούσης ως Αντιπρόεδρος και τα μέλη Γεώργιος Φραγκούλης, Δημήτριος Παναγιώτου, Σπύρος Γκάτσος, Δημήτριος Μερτύρης, Εμμανουήλ Σκούρτης και Ιωσήφ Μερτύρης αποφάσιζε η Ερμιόνη, ως ιστορική πόλη, να μετέχει του εορτασμού της 100/ετηρίδας. Πρότεινε δε να κατασκευαστούν, με δαπάνες της Κοινότητας, δύο αναμνηστικές πλάκες της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης «εκ Πεντελισίου μαρμάρου» με τα σχετικά επιγράμματα και να εντοιχιστούν η μία στην (ανατολική) πρόσοψη του Ι.Ν. των Ταξιαρχών, όπου ορκίστηκαν οι πληρεξούσιοι της Συνέλευσης και η άλλη στη (βορεινή) πρόσοψη της οικίας κληρονόμων Κοσμά Δ. Οικονόμου, όπου συνήλθε η Γ΄ Εθνοσυνέλευση. Η πίστωση που καταγράφηκε στον κοινοτικό προϋπολογισμό για την αξία της κατασκευής ανερχόταν στις 20.000 δραχμές. Τα αποκαλυπτήρια των δύο μαρμάρινων επιγραφών θα γίνονταν την ημέρα του εορτασμού της 100/ετηρίδας που πρότειναν να είναι η 8^η Νοεμβρίου, ημέρα που πανηγυρίζει ο ιστορικός Ι.Ν. των Ταξιαρχών. >>>>>>>

Ο εορτασμός της εκατονταετηρίδας από την Επανάσταση του 21 στην Ελλάδα και στην Ερμιονίδα...

Ακολουθεί η ανάρτηση με  το σημαντικό  άρθρο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη και Τζένης Δ. Ντεστάκου (προϊόν έρευνάς τους) για το πως εορτάσθηκε πανελληνίως και στο Κρανίδι  και Ερμιόνη  η εκατονταετηρίδα  από την Επανάσταση του 21

– Το άρθρο δημοσιεύτηκε  στο περιοδικό μας 

«στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα»

 - Ήρθε στην ώρα του - το καλωσορίζουμε…

Αντί για καλημέρα 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.   

Να τι θα πει ΠΟΛΙΤΗΣ ... - «Ό,τι αποφασίζει ο ΔΗΜΟΣ είναι άριστο»!!!

Διαβάστε το άρθρο και κάντε το σημαία σας ...

--------------------------------------------------

Άρθρο του Λάμπρου Μίχου

Πηγή: http://neosteki.blogspot.gr/ 

21.11.2016

….αξίζει να ξεναγηθούμε στην Πνύκα, από όπου για «τεχνικούς λόγους» δεν κατάφερε να μιλήσει....

Εδώ συναθροιζόμενοι οι Αθηναίοι επινόησαν και καταξίωσαν την έννοια του πολίτη. 
Η δημοκρατία δεν ήταν χίμαιρα.

 «Ό,τι εν τω δήμω δοκεί άριστον είναι» -

 «Ό,τι αποφασίζει ο δήμος είναι άριστο»

(Σημείωση του blog: -  Προσοχή Δήμος είμαστε όλοι οι πολίτες - δημότες και όχι 

η παρεξηγημένη έννοια, ότι είναι η δημοτική αρχή ...)

Διαβάστε με προσοχή το άρθρο 

Είχε απόλυτη κυριαρχία, ως αξίωμα, το ΕΜΕΙΣ, στα χέρια ενός καλά οργανωμένου λαού σπουδαγμένου με την πολιτική αρετή, μέσα από την «υποχρεωτική» συμμετοχή στα κοινά, με επίγνωση του ρόλου του να ορίζει και να υπηρετεί αδιάλειπτα και ασυμβίβαστα το κοινό καλό.

Δεν υπήρχε σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών. Κυβέρνηση ήταν όλοι οι πολίτες. Η εξουσία ανήκε σε όλους. Δεν υπήρχαν κομματικές ιεραρχίες, αρχηγοί κομμάτων και διορισμένη Βουλή. Δεν ήταν η πολιτική κλειστό επάγγελμα για τους εκλεκτούς των μέσων ενημέρωσης, του οικονομικού κατεστημένου και της πολιτικής ελίτ, ούτε υπήρχαν επαγγελματίες πολιτικοί. H πολιτική δεν ήταν μέσο για εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και η εξουσία μέσο για την αναπαραγωγή της. Δεν υπήρχαν οι νυκτερινές και φωτογραφικές τροπολογίες, oι στημένες ψηφοφορίες και οι αδιάλλακτες πλειοψηφίες. Ούτε αποσβεστικές προθεσμίες, ούτε νόμος περί ευθύνης (διάβαζε περί απαλλαγής) υπουργών, ούτε βουλευτική ασυλία.

Tότε ο καθένας, για μια μόνο μέρα και με κλήρωση μπορούσε να προεδρεύσει στην Eκκλησία του Δήμου, να γίνει μέλος της βουλής μόνο για ένα χρόνο και με κλήρωση αγορανόμος, μέλος του δικαστηρίου, δημόσιος υπάλληλος, πρόεδρος των πρυτάνεων, ταμίας και εισπράκτορας των χρεών. Πραγματικοί νομοθέτες ήταν οι πολίτες, που μπορούσαν να εισηγηθούν ένα νόμο στην Εκκλησία του Δήμου και να αναλάβουν και την ευθύνη για την πρωτοβουλία τους.

Υπήρχε όμως η ‘’γραφή παρανόμων’’ και ‘’η γραφή νόμου μη επιτήδειον θείναι’’ για όσους εισηγούνταν νόμους και αποφάσεις ενάντιες στο συμφέρον της πόλης.

Είχε τότε κατακτηθεί το ύψιστο δικαίωμα της ισηγορίας, το δικαίωμα δηλαδή του πιο ταπεινού πολίτη να λάβει το λόγο και να εναντιωθεί στην όποια εξουσία. Αυτό το δικαίωμα, συνδυασμένο με την αρετή της τόλμης να χρησιμοποιεί κάποιος το λόγο για να πει την αλήθεια, συγκροτεί την ύψιστη αρετή, που ονομάσθηκε παρρησία. Η παρρησία δεν είναι απλά, μια ειλικρινής εκφορά του λόγου. Απαιτεί τόλμη, την τόλμη να αποκαλύψεις μια απάτη να κάνεις μια γενναία αυτοκριτική να αντιταχθείς στο βολικό και χρήσιμο ψέμα. Αυτή η παρρησία είναι ο εχθρός του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. >>>>

Προς Δήμαρχο Ερμιονίδας Γιάννη Γεωργόπουλο...

Ώστε έτσι  κ. δήμαρχε, εγώ ήθελα να εξευτελίσω, να δυσφημίσω και να διαβάλλω την ιδιαιτέρα μου πατρίδα - την Ερμιόνη, τον τόπο που με γέννησε, που τον έχω υμνήσει μέσα από τα δημοσιεύματα μου … 

Εσάς περιμέναμε κ. δήμαρχε να έρθετε από την Ναυπλία και το χωριό της καταγωγή σας για να μας νοικοκυρέψετε….

Μήπως πρέπει να μου ζητήσετε πρώτα εσείς συγνώμη κ. δήμαρχε για τις πιο πάνω προσβολές στο πρόσωπό μου ;;; Έχω και εγώ τιμή και υπόληψη  κ. Γεωργόπουλε όχι μόνο εσείς….

Τώρα, με αυτά που αναφέρομαι πιο πάνω ήρεμος πλέον, κ. Γεωργόπουλε  τη Δευτέρα 23 του μηνός πηγαίνετε στο Συμβολαιογραφείο με το δικηγόρο σας και τους μάρτυρες κατηγορίας εις βάρος μου, να καταθέσουν ενόρκως ότι θέλουν… Εγώ δεν θα σας ακολουθήσω, δεν θα παραβρεθώ...

Οι μάρτυρες είναι: Γιάννης Τσαμαδός αντιδήμαρχος, Ανάργυρος Λεμπέσης – συνταξιούχος και Παναγιώτης Μέξης – ψαράς όπως δηλώνουν...

Απόσπασμα από το εξώδικο του κ. δημάρχου εναντίον μου...

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ ΔΗΜΌΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 

Και όχι  «αυτοαποκαλούμενος και κατά δήλωση μου δημοσιογράφος» όπως με αποκαλείτε κ. δήμαρχε, (άλλη  μεγάλη προσβολή προς εμένα!) -  χωρίς καμία συστολή - στα δικόγραφα που μου έχετε στείλει και έχουν δει το φως της δημοσιότητας… 

ΥΓ. Κύριε Γεωργόπουλε ανεξάρτητα με τα πιο πάνω, όποτε θέλετε, ελάτε να φωτογραφίσουμε μαζί - και ξεχωριστά ο καθένας με τη δική του φωτογραφική μηχανή, τον φωτισμό στο δρόμο του Κρόθι και να δούμε και τις περίφημες λάμπες led αν βγάζουν άσπρο χρώμα ... 

Εδώ είμαι  και σας περιμένω...

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Ο γηραιός συμπατριώτης μας Γιώργος Νοταράς αναλογίζεται και προβληματίζεται ....

 

 http://oalivanistos.blogspot.com/

ΕΥΧΗ ή ΚΑΤΑΡΑ η ΜΑΚΡΟΖΩΪΑ

Διαβάζοντας  την σφαγή στο Χέλι Άργους, (>> ->ΕΔΩ...) αναπολώ την Ομοψυχία και Αλληλεγγύη, που δείξαμε  οι Ερμιονίτες κατά τους χρόνους του αλληλοσπαραγμού. Δε θα αναφερθώ σε ονόματα,  αλλά σε  γεγονότα, συνοπτικά.

Όταν ήρθαν οι αντάρτες και συνέλαβαν τους διαχειριστές του φορτίου του πλοίου Ολλανδία και τους οδήγησαν στο Καρακάση, όλοι οι κάτοικοι της Ερμιόνης οδοιπορώντας ανεβήκαμε στο Καρακάση και τους ελευθερώσαμε! 

Όταν οι Παλιτσάκηδες συνέλαβαν τους Εαμίτες, για να εκδικηθούν το θάνατο της Μάνας τους στην αυλή ενός γνωστού σπιτιού, όλη η Ερμιόνη μαζευτήκαμε και φωνάζαμε -«Αθώοι-Αθώοι» - και τους αναγκάσαμε να τους ελευθερώσουν!!

Όταν ήρθαν οι Εθνικόφρονες από διπλανό κεφαλοχώρι, να πάρουν τους Ερμιονίτες Εαμίτες, που τους είχαν συγκεντρώσει στο ίδιο σπίτι, Ερμιονίτες  που είχαν έρθει από τον Πόρο, τους εμπόδισαν και την ίδια μέρα μέσα στη νύκτα, από ένα πορτάκι που έβγαινε  στον πίσω δρόμο, τους φυγάδευσαν. Διδάγματα του παρελθόντος που δυστυχώς απεμπολήσαμε !!!

Νοταράς  Γεώργιος

Μάκη Κατσαιτη μην είσαι ρομαντικός και μη τους βάζεις δύσκολα ... - Οι άρχοντες γεννιούνται δεν γίνονται...

https://sikam.wordpress.com/2020/11/20/

Άντε και στα δικά μας

Διαβάζω στο ΦΒ - 1η τηλεδιάσκεψη Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Ερμιονίδας !!!!

Η ευχή του Αριστοτέλη όταν γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος...

 

https://www.sansimera.gr/

Ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης κλήθηκε να εκφωνήσει λόγο μπροστά στο λίκνο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν αυτός γεννήθηκε. 
Ο Αριστοτέλης, που υπήρξε κατόπιν, ως γνωστόν, διδάσκαλος του Αλέξανδρου, είπε μονάχα τα εξής: - Εύχομαι, όταν μια μέρα γίνεις βασιλιάς να είσαι το ίδιο αδιάφορος και απαθής στη γλώσσα της κολακείας, όπως είσαι αδιάφορος κι απαθής στο λόγο, που ο πατέρας σου με υποχρέωσε να εκφωνήσω τώρα μπροστά σου...