Προς τον Πρόεδρο της
Δ.Ε.Υ.Α.ΕΡ
κ. Πρόεδρε,
Με την έναρξη της θερινής περιόδου ξεκίνησε και το έντονο πρόβλημα με την υδροδότηση των Κοινοτήτων.
Πολυήμερες και στην καλύτερη των περιπτώσεων πολύωρες διακοπές νερού με συνθήκες καύσωνα έχουμε στο Λουκαΐτι, στο Ηλιόκαστρο και στο Ράδο. >>>>>>>
Ο εκλιπών με καταγωγή από το Ληξούρι
Κεφαλονιάς, βρέθηκε στην Ερμιόνη για επαγγελματικούς λόγους και εδώ στέριωσε,
αφού γνωρίσθηκε με την Άννα Παπαφράγκου όπου κατέληξαν
σε γάμο.
Ο Μιχάλης άνθρωπος της κοινωνικής προσφοράς, φιλότιμος και ευαίσθητος, αγάπησε τον τόπο μας σαν να ήταν η ιδιαιτέρα του πατρίδα. Σαν τέτοιος και με τέτοια αισθήματα ασχολήθηκε με τα κοινά σε διαφόρους συλλογικούς φορείς, και με το πάθος που τον διέκρινε, πολλές φορές και με σημαντικές οικονομικές προσφορές ανάλογα με τις δυνατότητες του.
Μερικές από αυτές τις δραστηριότητές του που πρωτοστατούσε, ήταν η συμμετοχή του στη χορωδία και ως ιδρυτικό μέλος του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης ενώ ήταν από τους πρώτους που ενήργησαν για τη δημιουργία τράπεζας αίματος στο Μ. Σ. Ε. δίνοντας το παράδειγμα του εθελοντή ΄αιμοδότη.
Επίσης, είχε μεγάλη ευαισθησία σε θέματα περιβάλλοντος και συμμετείχε σε συλλογικές δράσεις και μεμονωμένα.
Ακόμα, είχε προσφέρει ποικιλοτρόπως σε συλλογικές δράσεις τοπικού αθλητικού ενδιαφέροντος.
Ήταν ο εκλιπόντας με δυό λόγια αυτό που λέμε -> ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.
Ωστόσο, άλλες δυνάμεις
αποφασίζουν για όλων μας, το τελευταίο ταξίδι…
Εύχομαι, να έχει καλή ανάπαυση και θα τον
θυμάμαι…
Στη σύζυγό του την Άννα, εκφράζω τα βαθιά μου
συλλυπητήρια και να τον μνημονεύει συχνά μέσα της και έξω, γιατί της φέρθηκε πολύ ωραία ως σύζυγος.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ
ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Άραγε τι έχει να μας πει η περιβόητη Δ/νση Δασών Αργολίδας, που σε άλλη περίπτωση->"θα ξέρναγε φωτιά κι' ατσάλι" ...
Αεροδρόμιο για τους πελάτες του πολυτελούς εστιατορίου θέλανε να φτιάξουνε οι ενοικιαστές με τη σιωπηλή συναίνεσή σας;;;
Και θέλουμε να ξέρουμε δήμαρχε Γιάννη Γεωργόπουλε, τον δήθεν διατηρητέο ανεμόμυλο τους ενοικιάσατε ή το βουνό;;; …
--------------------------------------------------------
e-mail στο blog με Φωτο προς ενημέρωσή μας και εμείς ενημερώνουμε εσάς...
Κύριε δήμαρχε θέλουμε να φύγουμε από τον τόπο που μας γέννησε και να βρούμε μια γωνιά χωρίς κυκλώματα...
- > Μας το επιτρέπετε και να μείνετε εσείς οι εισαγόμενοι...
STAM.DAM.D.
Ελληνική, η Γλώσσα των Γλωσσών. Σμιλεύτηκε επί 25 και πλέον αιώνες στην
έκφραση λεπτών εννοιών της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αδρών εννοιών του
πολιτικού λόγου και των πολιτειακών θεσμών, σύνθετων εννοιών του ευαγγελικού
λόγου και της πατερικής θεολογίας καθώς και βαθέων στοχαστικών εννοιών του
αρχαίου δράματος, της πεζογραφίας και της ποίησης.
Απαριθμεί 4.000 χρόνια προφορικής παράδοσης και 3.500 γραπτής και
εξακολουθεί να υπάρχει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά έχει και μια δεύτερη ζωή: το
αλφάβητό της, το λεξιλόγιό της, το συντακτικό της, τα λογοτεχνικά της είδη που
είναι παρόντα σε όλες τις γλώσσες.
========================================================================================================================
https://el.wiktionary.org/wiki/%
Ουσιαστικό
ανθρωπισμός αρσενικό
1. πνευματικό κίνημα της Αναγέννησης
που έδινε έμφαση στη μελέτη της κλασικής αρχαιότητας
2. φιλοσοφική στάση η
οποία θεωρεί τον άνθρωπο κέντρο του κόσμου και κεντρική αξία της
3. μια αντίληψη που
πρεσβεύει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι στο επίκεντρο του
ενδιαφέροντος της κοινωνίας και του πολιτισμού και κριτήριο της προόδου σε κάθε
τομέα οφείλει να είναι η ελευθερία του και η ποιότητα της ζωής του.
4. τρόπος συμπεριφοράς που
(πρέπει να) επιδεικνύει ο άνθρωπος στον συνάνθρωπό του
※ Ἐπίσης εὔχομαι ὀλίγην
ἐντροπὴν εἰς τοὺς πατέρας τοῦ ἔθνους, ὀλίγην συνείδησιν εἰς τοὺς ἰατροὺς καὶ
εἰς τοὺς δημοτικοὺς ἄρχοντας καὶ ὀλίγον ἀνθρωπισμὸν εἰς τοὺς
ἀξιοῦντας ὅτι εἰσὶν ἄνθρωποι.
Κωνσταντίνος
Σκόκος, «Ο αλάνθαστος και αψευδής Καζαμίας του
1886», στο Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886
≈ συνώνυμα: ανθρωπιά, αλτρουισμός
Στην Λωρίδα της Γάζας η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά οι άνθρωποι δεν κάνουν συνείδηση τον άνθρωπο….
Ήμουν παιδί – νέος και
γέρασα (80 χρονών τώρα ) που άκουσα στο ραδιόφωνο πως στο φεστιβάλ
τραγουδιού της Θεσσαλονίκης βραβεύτηκε τραγούδι με αναφορά στον
πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Νομίζω, χωρίς να είμαι
σίγουρος, πως το τραγούδησε η Άννα Βίσση.
-----------------------------------------------------------
Απ' οτι θυμάμαι το
τραγούδι που το τραγουδούσαμε στην Ερμιόνη με την κιθάρα μου στις παρέες ->
«Έτσι και τότε μού’
λεγες πως μα αγαπάς πολύ,
μα ο πόλεμος δεν
τέλειωνε στη Μέση Ανατολή...
Κι’ άνοιγα το
ραδιόφωνο να ακούσω τις ειδήσεις
κι’ έλεγα θα γυρίσεις
και θα σε ξαναδώ….
Και ερχόταν το
Φθινόπωρο και μού’γραφες καλέ μου,
το τέλος του
πολέμου, έρχεται και θαρθώ...
Έτσι και τότε μού’
λεγες πως μα αγαπάς πολύ,
μα ο πόλεμος
τελείωσε και χάθηκες εσύ...
Κι’ άνοιγα το
ραδιόφωνο να ακούσω τις ειδήσεις
κι’ έλεγα θα γυρίσεις
και θα σε ξαναδώ….
...Πάω και στην
παρέλαση κι’όταν περνούν φαντάροι,
φωνάζω με
καμάρι, τ’ αγόρι μου είναι εδώ» ….
(είχε σκοτωθεί στον
πόλεμο στη Μέση Ανατολή)
STAM.DAM.D.
===============================================
στη σελίδα της στο facebook
«Μόλις τελείωσα ένα βράδυ από τα
χειρουργεία έκανα ένα μπάνιο, δεν ήξερα τι ξεπλένω. Τα αίματα από τα χέρια μου,
της σκόνες του πολέμου, ή την ντροπή μου ως άνθρωπος;
Τυφλά χτυπήματα, με θύματα της αμάχους,
ακατάσχετοι βομβαρδισμοί, τραγικές ελλείψεις στα νοσοκομεία, που αδυνατούσαν να
ανταποκριθούν στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό τραυματιών, που στην πλειοψηφία
τους ήταν γυναίκες και παιδιά.
Κανείς δεν μπορεί να μου σβήσει από τη
μνήμη αυτό που έζησα εκεί. Ήταν εμπειρία ζωής. Μου έμαθαν τι σημαίνει
ανθρωπισμός. Όχι ότι δεν φοβήθηκα, αλλά αυτό που πρόσταζε η συνείδησή μου
επισκίαζε το φόβο»
ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ -
ΓΙΑΤΡΟΣ ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
- ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2009
Με χαρά πληροφορηθήκαμε πως ο εορτασμός του παραδοσιακού
εθίμου, έγινε χωρίς το άναμμα της φωτιάς…
Προφανώς, οι διοργανωτές αντιλήφθηκαν την επικινδυνότητα και τα συναισθήματα θλίψης των πολιτών που δημιουργήσαν
οι καταστροφικές πυρκαγιές στην περιοχή του Δήμου μας και δεν άναψαν φωτιές, όπως
το έθιμο επιτάσσει ...
ΣΤΑΜ.ΔΑΜ.Δ.
Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ
.jpg)
του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη
Τη Δευτέρα, μετά την
Κυριακή της Πεντηκοστής, της Γονατιστής, όπως ο λαός την ξέρει, είναι η
ιδιαίτερη γιορτή προς τιμή του Αγίου Πνεύματος. Ονομάζεται και της Αγίας
Τριάδας, γιατί παρατείνεται η μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής.
Με τη γιορτή αυτή
τελειώνει η εκκλησιαστική περίοδος του Πεντηκοσταρίου, (διάρκειας 50 ημερών)
που ξεκινά από το Πάσχα και περιλαμβάνει όλες τις κινητές γιορτές του χρόνου.
Αξιοσημείωτο είναι πως στους ύμνους της ημέρας του Αγίου Πνεύματος, υπάρχει η
λέξη «Ακτιστοσυμπλαστουργοσύνθρονον» (όγδοη ωδή, τροπάριο γ΄), η μεγαλύτερη
λέξη, σε συλλαβές, της Βυζαντινής υμνολογία, που θα πει «τούτο το άκτιστο που
δημιούργησε μαζί με Σένα την πλάση και απολαμβάνει την ίδια τιμή και δόξα μαζί Σου».
Η παράδοση θέλει την
ημέρα αυτή, οι άνθρωποι να ξυπνούν νωρίς, γιατί όσοι κοιμούνται του Αγίου
Πνεύματος θα κοιμούνται όλον τον χρόνο!
Στην πατρίδα μας υπάρχει
μικρή σταυρεπίστεγη εκκλησία της Αγίας Τριάδας πάνω σε λόφο, δυόμιση χιλιόμετρα
από το «Ποδάρι», στον εσωτερικό δρόμο1 που οδηγεί στο Κρανίδι.
Είναι χτισμένη το 1245 μ.Χ., καθώς μας πληροφορεί ο καθηγητής της Θεολογίας
Γεώργιος Αγγ. Σωτηρίου από τις Σπέτσες, ο πρώτος μελετητής του σπουδαίου αυτού
μνημείου της Βυζαντινής Τέχνης, στα 1926. Θυμάμαι, μάλιστα, χρόνια αργότερα,
την έκπληξη που δοκίμασα διαβάζοντας το σχετικό κείμενο δημοσιευμένο στο
ογκώδες βιβλίο του, «Βυζαντινή Αρχαιολογία».
Από άποψη αρχιτεκτονικής
ο Ναός είναι χτισμένος με τον απλό βυζαντινό τύπο των σταυρεπίστεγων (με θόλο
σε σχήμα σταυρού) βασιλικών, «που η καμάρα διακόπτει την κατά μήκος καμάρα του
ναού». Στον νότιο εσωτερικό τοίχο του Ναού διασώζεται επιγραφή, η οποία μας
πληροφορεί ότι χτίστηκε από τα θεμέλια και ιστορήθηκε (αγιογραφήθηκε) με έξοδα
και αμοιβή του Εμμανουήλ Μουρμούρα, της γυναίκας του, Θεοδώρας και των παιδιών
τους, για λύτρωση και συγχώρηση των αμαρτιών τους. «Με το χέρι εμένα (το δικό
μου) του Ιωάννη που αναστήλωσε αυτές τις σεβαστές εικόνες από τη μεγάλη πόλη
των Αθηνών τον Οκτώβριο του 1245 μ.Χ.».
Η Αγία Τριάδα, ιστορικό
μνημείο της Φραγκοκρατίας στην Ερμιονίδα, κατά τον Γεώργιο Σωτηρίου, «διασώζει
πολύτιμα λείψανα βυζαντινής ζωγραφικής των μέσων του 13ου αιώνα,
προγενέστερα και των τοιχογραφιών της Αιγίνης και του Μυστρά». Από τις
τοιχογραφίες του Ναού ιδιαίτερα σημαντικές είναι η Ανάληψη, η Γέννηση του
Χριστού, τμήματα της Κοίμησης της Θεοτόκου και της Πεντηκοστής με την επιγραφή
«Μήτηρ Θεού η τεκούσα τον Ένα της Τριάδος».2 Με την πάροδο των
χρόνων, ίσως και από άλλες αιτίες καθώς συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, οι
τοιχογραφίες υπέστησαν σημαντικές φθορές και σήμερα καμία δε σώζεται ακέραια.3 Αξίζει,
ωστόσο, όλοι, Ερμιονίτες και μη, να επισκεφθούμε αυτό το πολύ σπουδαίο
βυζαντινό μνημείο του τόπου μας.
Ο Ναός ανήκει στο
μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, βρίσκεται στα όρια του τέως Δήμου Κρανιδίου και
εμείς τον ξέρουμε ως η «Αγία Τριάδα της Πικροδάφνης», καθώς στην περιοχή
ευδοκιμεί η πικροδάφνη ή ροδοδάφνη, το πολύ ανθεκτικό φυτό με τα όμορφα έντονα
ροζ ή λευκά άνθη και τα λογχοειδή φύλλα. Η πικροδάφνη, λοιπόν, έδωσε το όνομά
της στη γύρω περιοχή αλλά και στον μικρό χείμαρρο και το πηγάδι που βρίσκονται
εκεί. Όταν υπήρχε μεγάλη «κατεβασιά» νερού ξεχείλιζαν, καθώς θυμούνται οι
παλαιότεροι και οι κάτοικοι της γύρω περιοχής.4
Μετά τη θεία; λειτουργία
στη γύρω περιοχή, γινόταν γλέντι τρικούβερτο - σύμφωνα με πληροφορίες παλαιότερων συμπατριωτών – όπου Κρανιδιώτες και Ερμιονίτες διασκέδαζαν σε κοινές παρέες…
Την ημέρα της Αγίας
Τριάδας συνηθίζουν από παλιά πολλές οικογένειες της Ερμιόνης, που έχουν παιδιά
στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια, «να κάνουν άρτο για καλή φώτιση», όπως λέμε
στον τόπο μας. Θυμάμαι, ακόμη, και μία γυναίκα που την έλεγαν Τριάδα. Δεν ξέρω,
αν ήταν από την Ερμιόνη. Μου είχε κάνει εντύπωση το όνομά της και από τότε δεν
το έχω ξανακούσει. Η «κυρα-Τριάδα», γύρω στα 1949-1952, έφτιαχνε με «σκόνη» το
σοκολατούχο γάλα και το μοίραζε στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, στην αυλή
του Συγγρού.
ΣΗΜ.
1. Αυτό τον δρόμο παίρναμε, όταν μικροί μαθητές του
Γυμνασίου Κρανιδίου επιστρέφαμε στην Ερμιόνη με τα πόδια, «σε έκτακτα
συμβάντα». Ήταν η πιο κοντινή διαδρομή και έτσι γλιτώναμε κούραση και χρόνο,
έχοντας εξοικονομήσει και το εισιτήριο.
2. Γιάννης Αγγ. Ησαΐας, «Οδοιπορικό στην ιστορία και
χωρογραφία του Δήμου Ερμιόνης», Αθήνα 1996.
3. Νίκος Μουρμούρης, «Ένθετα Τέχνης», περ. Σύναξη, τευχ.
95-96, 2005.
4. Πληροφορίες από τον Ανάργυρο Μητρώκα και τον Γιώργο
Καρακατσάνη.
Ενώ ο λαός της Ερμιονιδας αλλά και της γειτονικής Ύδρας δεν έχει συνέλθει από την αγωνία, το κτυποκάρδι τη δίνη και την οδύνη της ψυχής τους από τις καταστροφικές πυρκαγιές μέσα στην εβδομάδα!!...
Χωρίς κανένα σεβασμό στους συμπολίτες μας, που έχασαν
τις περιουσίες τους και προσπαθούν να γλυκάνουν τις πληγές τους, αυτοί, πιστοί…
στην «παράδοση» και στο φαίνεσται… χωρίς να λογαριάζουν κανέναν και τίποτα!!!
ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Λίγα λόγια για τον Κλήδονα
Γράφει η Βιβή Σκούρτη
«Μήλο έβαλα στον κλήδονα, είναι και μυρωδάτο
κι αν δε σε πάρω θα γενεί ο κόσμος άνω-κάτω»
«Παραμονή του Αϊ Γιαννιού ανάβανε φωτιές για της χρονιάς το έθιμο. Ανυπόμονα κορίτσια ηβάζανε δαχτυλιδάκια και ό,τι λάχαινε, για να ακούσουνε στιχάκια. Ανίδεος αυτός που τα ψαχούλευε ποιανής το κάθε πράμα ήτανε.» (απόσπασμα από το βιβλίο της Συριανής συγγραφέα Λουκριτίας Δούναβη με τίτλο: (ΤΟ ΒΥΣΣΙΝΗ ΦΟΥΣΤΑΝΙ)
Το νέο έτος στην αρχαία Αθήνα ξεκινά με την είσοδο του θερινού ηλιοστάσιου,
γεμάτο δοξασίες εμπνέοντας από τον Σαίξπηρ μέχρι και τον
Καραγάτση. Πολλές επίσης οι αναφορές στο Ομηρικό Έπος της Οδύσσειας
για τους κληδόνιους Θεούς Δία και Ερμή, αλλά και τον Προμηθέα Δεσμώτη. Η
Χριστιανική εκκλησία οικειοποιήθηκε τη γιορτή και την τοποθέτησε την ίδια μέρα
γιορτάζοντας τον Αη Γιάννη τον Φανιστή, Αφανιστή, Ριζικάρη και στον τόπο μας
τον Σιντιανιψώριζα.
Το θερινό
ηλιοστάσιο ξεκινά το καλοκαίρι καθώς ο ήλιος επιβραδύνει την τροχιά του με
αποτέλεσμα η μέρα αυτή να έχει μεγαλύτερη διάρκεια. Ήλιος ο λαμπρός,
ήλιος ο ζωογόνος φίλος σταθερός των ανθρώπων. Με τον κύκλο του ρυθμίζουν οι
άνθρωποι την επιβίωσή τους μέσα από τις ασχολίες τους, αλιευτικές, γεωργικές,
κτηνοτροφικές.
Η λέξη Κλήδονας προέρχεται από το ρήμα κλέω (αγγέλω) και τη λέξη κληδών.
Αλλά τον συναντάμε και ως Λαμπροφόρο, Λαμπαδάρη, Φανιστή στη Χίο, ενώ στο νησί
της Νάξου το γεμάτο από συκιές τον ονομάζουν Απορνιαστή, καθώς ολοκλήρωναν το
όρνιασμα των σύκων που εξασφάλιζε την άκρως θρεπτική και γλυκαντική τροφή στους
πληθυσμούς του νησιού. Οι κοπέλες τη μέρα εκείνη μάζευαν το χώμα κάτω από τη
συκιά και έκαναν μαγικές τελετές.
Χαρακτηριστικό έθιμο της γιορτής είναι το άναμμα της φωτιάς. Οι κοπέλες θα
φτιάξουν την αλμυρή κουλούρα και αφού την φάνε και διψάσουν, θα τρέξουν στο πηγάδι
για νερό.
Την παραμονή της γιορτής στους ανοιχτούς χώρους θ’ ανάψουνε οι φωτιές που
θα πηδήσουν μικροί και μεγάλοι. Εκεί θα ρίξουν και το περσινό στεφάνι της
πρωτομαγιάς.
Το έθιμο δεν παραλήφθηκε να τραγουδηθεί: «Μέσα στα μάτια σου γλυκιές τ’ Αη Γιάννη ανάβουν οι φωτιές» (Τάσος Λειβαδίτης), «Στην πύλη του Ανδριανού κοντά στου Μακρυγιάννη μες τις φωτιές μας ρίξανε μια νύχτα τ’ Αη Γιάννη» (Μάνος Χατζηδάκις- Μιχάλης Μπουρμπούλης), «…και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους τ’ Αη Γιάννη θα ‘τανε θαρρώ» (Λευτέρης Παπαδόπουλος-Γιάννης Σπανός).
Δεν
πραγματοποιήθηκε φέτος κεντρικά το έθιμο του Κλήδονα, μιας ευχάριστης
ψυχαγωγικής πτυχής της ζωής μας των παλαιότερων χρόνων, για ευνόητους λόγους
και ευτυχώς, όμως άναψαν οι φανοί σε δυο όμορφες γειτονιές όπως παλιά.
Οι φωτιές του
Αϊ Γιάννη του Φανιστή που φεγγοβολούσαν στις γειτονιές της Ερμιόνης, δεν ήταν
μαζική εκδήλωση με ανθρώπους να κάθονται στις πλαστικές καρέκλες. Ήταν γιορτή
από τους ίδιους για τους ίδιους, διαδραστική και συμμετοχική, έτσι όπως
διοργανώθηκε εφέτος στις δυο γειτονιές που προαναφέραμε και εύγε τους.
Στόχος μιας τέτοιας εκδήλωσης θα ήταν να πάρουν οι νεότεροι γεύσεις από το
παρελθόν και οι παλαιότεροι να θυμηθούν τα χρόνια που πρωταγωνιστές
στη ζωή τους ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Τότε που η
γειτονιά ήταν μια οικογένεια και ο ρυθμός της ζωής ήταν πιο ήρεμος
και ανθρώπινος. Τότε που κάθε ανθρώπινη εκδήλωση δεν ήταν εξαρτημένη
από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τις ηλεκτρονικές εφευρέσεις.
Όπως σχεδιαζόταν και διαδραματιζόταν για χρόνια δεν προσέφερε ούτε
λαογραφικά, μα ούτε και παιδαγωγικά οφέλη, αντιθέτως κυριαρχούσε το εύπεπτο
θέαμα και τα άστοχα σκηνοθετικά εφέ.
Ως παιδιά μαζεύαμε κλαδιά και καραμπούσια από το Μπίστι και στήναμε τους φανούς με προσανάματα τα περσινά μαγιάτικα στεφάνια που έφερναν για κάψιμο οι γυναίκες. Στις γειτονιές των Μαντρακιών και του λιμανιού πηδώντας τη φωτιά, έφηβοι με «αρπαγμένα» μαλλιά και τσίνορα άρχιζαν οι βουτιές. Συνέχεια το έθιμο ήθελε το κλέψιμο της στάμνας από τα ανοιχτά παράθυρα, με το κουκουνάρι στο λαιμό τους ως σκέπασμα.
Έχουμε κάνει την κριτική μας επανειλημμένα για τον τρόπο που
παρουσιαζόταν το έθιμο από αδαείς εθελοντές, όπως και για το υπέρογκο κόστος
του, ας μην τα επαναλαμβάνω γιατί και βαρέθηκα. Από ότι φαίνεται και από τις
φωτογραφίες, ούτε μακριές φούστες φορούσαν οι κοπέλες, ούτε με σχισίματα.
Ευτυχώς λοιπόν και πάλι το ξαναλέω, μήπως και … ξεχάσουμε κι
αρχίσουμε αυθεντικά από την αρχή.
Κείμενα του Γιάννη Σπετσιώτη από την εκδήλωση του "Ερμιονικού
Συνδέσμου " για την ιστορία των Μεταλλείων της Ερμιόνης 17 Αυγούστου 2014
Δήλωση – μήνυμα του προέδρου του «Ερμιονικού Συνδέσμου»
Γιάννη Σπετσιώτη στο blog…
Με αφορμή την εκδήλωση
για την ιστορία των
«Μεταλλείων Ερμιόνης»
Στην ερώτηση μας σε τι αποσκοπούν αυτές οι
εκδηλώσεις ο πρόεδρος του Ε. Σ. μας είπε: «Πιστεύω πως οι
εκδηλώσεις αυτές που εδώ και 53 χρόνια οργανώνει ο Σύνδεσμός μας δεν είναι μόνο
«ένα ετήσιο, αγαπημένο, θερινό, πολιτιστικό γεγονός στην πόλη μας. Είναι νομίζω
και μια κοιτίδα σκέψης, ιδεών και δημιουργίας». Δείχνουν, επίσης, ότι ο δρόμος
προς τον πολιτισμό ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες περνάει μέσα από την ενότητα
και τη συνεργασία για την οποία πολλοί μιλάμε, από τα λόγια όμως μέχρι αυτά να
γίνουν πράξη, ο δρόμος είναι δύσκολος.
Για να τα καταφέρουμε πρέπει να καθυποτάξουμε το υπερτροφικό και αλαζονικό
εγώ μας, να δαμάσουμε την υπερβολική και παράλογη υπερηφάνεια μας, να
παραχωρήσουμε χώρο στον άλλον. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να το
δοκιμάσουμε!»
Ένα ακόμα ακόμα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία
του προέδρου του "Ερμιονικού Συνδέσμου" Γιάννη Σπετσιώτη...
...κατά την έναρξη της
χθεσινής εκδήλωσης για την ιστορία
των Μεταλλείων της Ερμιόνης
Το δίνουμε για να σας
μεταφέρουμε νοερά την ατμόσφαιρα και προφανώς,
τη δημιουργία διαφόρων συναισθημάτων στο χώρο της εκδήλωσης...
---------------------------------------------------------------------------------
Το απόσπασμα
[…] Επιτρέψτε μου, προτού δώσω τον λόγο
στη Μυρσίνη, να αναφερθώ σε μια προσωπική μου θύμηση.
Πέντε και κάτι κάθε πρωί ακούω τα βήματα
του μακαρίτη, Σταμάτη Μαρμαρινού. Καλημέριζε τη μητέρα μου βλέποντας αναμμένο
το φως της κουζίνας κι εκείνη του ανταπέδιδε τον χαιρετισμό.
- Καλημέρα,
δασκάλα!
- Καλημέρα,
Σταμάτη!
Χρόνια αυτή η στιχομυθία!
Λίγο αργότερα κατηφορίζω στο Λιμάνι. Ο
πρωινός αέρας από τη θάλασσα και το Καταφύκι, γιάτσο το λέμε, ραπίζει το
πρόσωπό μου. Η μηχανή της βενζίνας του Μεταλλείου έχει βάλει μπρος. Μυρίζω τον
καπνό της και βλέπω έναν - έναν τους επιβάτες της να επιβιβάζονται βιαστικά.
Μια μικρή κοινωνία, ομοιόμορφη με τις μπλε φόρμες και τα κατσαρολάκια με το
φαγητό στο χέρι, τυλιγμένα στις ασπροκόκκινες πετσέτες. Λιανοκόκκαλοι άντρες με
μαύρα μαλλιά, φρεσκοχτενισμένη χωρίστρα και μελαμψά πρόσωπα. Φιγούρες βγαλμένες
από τον Ζορμπά του Καζαντζάκη, που ήταν κι αυτός μεταλλωρύχος στη Χαλκιδική,
φάνταζαν ήρωες στα παιδικά μου μάτια! Καλοί μιναδόροι, καταλαβαίναν από
μέταλλα, βρίσκαν φιλόνια, ανοίγαν γαλαρίες, κατεβαίναν στα πηγάδια, δε
φοβούνταν. δούλευαν καλά! Φυσιογνωμίες αξέχαστες!
Είναι οι πατεράδες μας, τ΄ αδέλφια μας, οι
συγγενείς μας, οι συμπολίτες μας. Για αρκετά χρόνια ανασαίναμε τον ίδιο αέρα,
πατούσαμε το ίδιο χώμα, μοιραζόμαστε καθημερινές στιγμές της ζωής μας. Οι
περισσότεροι απ’ αυτούς σήμερα δεν είναι κοντά μας. Τους θυμόμαστε, όμως, τον
καθένα ξεχωριστά. Γι’ αυτό και «υπάρχουν» ακόμα ανάμεσά μας! «Τότε οι νεκροί
πεθαίνουν, όταν τους λησμονάμε!», σημειώνει ο ποιητής μας, Κώστας Ουράνης.
Χρειάζεται, νομίζω, στο μέρος που έδενε η
βενζίνα να τοποθετηθεί μια αναθηματικη ενεπίγραφη στήλη. Να θυμίζει ότι από
εκεί, καθημερινά, δεκάδες συμπολίτες μας, αφήνοντας πίσω τα σπίτια, τις
οικογένειές τους, έμπαιναν στο μικρό σκαρί, για να βρεθούν μετά από ένα σύντομο
ταξίδι, στις γαλαρίες των Μεταλλείων. Εκεί αδιάκοπα αγωνίζονταν γι’ αυτούς που
αγαπούσαν, για όσα ονειρεύονταν. Καρτερικά αποδέχονταν τις δυσκολίες, ρουφώντας
γέλιο και δάκρυ, ζωή και θάνατο μαζί. Μοναδικά το περιγράφει ο Νίκος Καββαδίας
στο σχετικό ποίημά του, «Fata Morgana»:
«Την άγια σκουριά που τους γεννά,
τους τρέφει, τρέφεται από αυτούς και τους σκοτώνει!»
Το παράδειγμά τους έμεινε κληρονομιά και
παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.
Κυρίες και Κύριοι,
«Αν τέτοιοι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι κουβαλάνε την πατρίδα στους ώμους
τους, τότε κανείς μας δεν κινδυνεύει!».
Το θυμήθηκα με αφορμή που έδωσαν πρόσφατα …
«Όταν ήρθαν να πάρουν
τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους
κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους
τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα
των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί
δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να
συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ...»
(Μπέρλτο Μπρεχτ)
