Αναρτήσεις στο blog με γεγονότα πανελλήνιου και διεθνούς χαρακτήρα! - στο διηνεκές...

Βραβευμένα κείμενα στο συρτάρι του Κέντρου Ξένων Γλωσσών 

Ναταλίας Κασάτκινα – Δαμαλίτη στην Ερμιόνη

Αναρτήθηκε στο blog στις 22/2/ 2011

Εμπροσθόφυλλο

«Ελπίδα: το όνειρο του ξύπνιου»

(Αριστοτέλης ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος)

Σ’ αυτή την αναφορά μας θα μιλήσουμε για βραβευμένα κείμενα στην Αγγλική γλώσσα (φυλαγμένα στο συρτάρι), γραμμένα από μαθητές με τη βοήθεια της δασκάλας τους κας Ναταλίας Κασάτκινα – Δαμαλίτη καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, του ομώνυμου Κέντρου Ξένων Γλωσσών στην Ερμιόνη.

Πρόκειται για το βραβευμένο εικονογραφημένο περιοδικό με τίτλο HOPE (ΕΛΠΙΔΑ) με αναφορές στο φυσικό μας περιβάλλον και την προστασία του.

Γράφτηκε και επιμελήθηκε από ομάδα μαθητών του πιο πάνω φροντιστηρίου σε συνεργασία με τη δασκάλα τους το 1997 και βραβεύτηκε τον Ιούνιο του ιδίου χρόνου, στο πλαίσιο της συμμετοχής τους σε Πανελλήνιο διαγωνισμό που διοργάνωσαν με θέμα (το φυσικό μας περιβάλλον) οι διεθνείς οργανισμοί:

α) Ο Ξενόγλωσσος Εκδοτικός Οίκος LONGMAN 
β) η γνωστή Περιβαλλοντική Οργάνωση WWF.

Στο διαγωνισμό αυτό συμμετείχαν περισσότερο από 1200 Φροντιστήρια Αγγλικής Γλώσσας στην Ελλάδα και πήραν μέρος πάνω από 10.000 χιλ. μαθητές. Το εν λόγω περιοδικό απέσπασε το δεύτερο βραβείο του διαγωνισμού, επισφραγίζοντας τις επιτυχίες του Φροντιστηρίου μέχρι αυτή τη χρονιά – γιατί συνεχίζει, εκτός των άλλων και σε θέματα παιδείας και γενικότερης κουλτούρας.

Το βραβευμένο εικονογραφημένο περιοδικό

Οπισθόφυλλο

Το πιστοποιητικό βραβεύσεως

Τα κείμενα και οι εικόνες του εν λόγω περιοδικού είναι καρπός μιας επίμοχθης προσπάθειας ομάδας μαθητών και της δασκάλας τους, καθώς τα κείμενα και οι περισσότερες εικόνες του (ζωγραφιές έγχρωμες) είναι γραμμένα και φτιαγμένα στο χέρι και βασισμένα στα μαθήματα που διδάσκονται οι μαθητές του Φροντιστηρίου από επιλεγμένα βοηθητικά βιβλία της Αγγλικής γλώσσας, σε συνδυασμό με την αισθητική, τη διδακτική εμπειρία και την κουλτούρα των δασκάλων τους.

Οι εικόνες που σας δίνουμε προβάλλουν ανάγλυφα τα προβλήματα που έχουμε δημιουργήσει ασυλλόγιστα στο φυσικό μας περιβάλλον και παράλληλα με έξυπνο τρόπο ξεπετάγονται μηνύματα για το τι πρέπει να κάνουμε να το προστατεύουμε.

Το θέμα για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε από τον γράφοντα στην καθημερινή εφημερίδα«ΑΡΓΟΛΙΔΑ» ημέρα Πέμπτη 2 Ιουνίου 2005.

Φώτο:

1) Το εξώφυλλο του περιοδικού.
2)Η ομάδα των μαθητών του Φροντιστηρίου που συνεργάσθηκαν για την έκδοση του περιοδικού, στη μέση η δασκάλα τους, αριστερά η εκπρόσωπος του WWF Greece στην παρουσίαση του περιοδικού από το Φροντιστήριο στο «Καποδιστριακό σχολείο» Ερμιόνης τον Ιούνιο 1997.

7) Το βραβείο που υπογράφουν οι εκπρόσωποι του WWF στην Ελλάδα και ο τότε πρέσβης της Αγγλίας Michael Liewllyn Smith

3)4)5)6) εικόνες από το περιοδικό.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Νέα αυθεντικά ιστορικά ντοκουμέντα από το Γ.Α.Κ. μας δίνει η συνεχής έρευνα του Γιάννη Μιχι. Σπετσιώτη...

Περί της κατάταξης του Δήμου Ερμιόνης

(1834 -1914)

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

O Δήμος Ερμιόνης σχηματίστηκε σύμφωνα με το Β.Δ. της 28^ης Απριλίου - 10^ης Μαΐου 1834 (Φ.Ε.Κ. 19/Α/20.5.1834) «Περί της οροθεσίας και της εις δήμους διαιρέσεως του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας». Κατατάχθηκε στην Γ’ κατηγορία με πληθυσμό «χιλίους εβδομήκοντα εννέα (1.079) κατοίκους» και έδρα την Ερμιόνη. Ο δημότης του ονομάστηκε Ερμιονεύς. Στον Δήμο Ερμιόνης ανήκαν, επίσης, το Θερμήσι, το Πλέπι, η Σαμπάριζα, το Μετόχι και η Μονή των Αγίων Αναργύρων, ενώ η σφραγίδα του Δήμου ήταν κυκλική χωρίς έμβλημα.

«Κατά βιβλιάριον έντυπον φέρον ημερομηνίαν 28 Δεκεμβρίου 1836» και υπογραφή «του επί των Εσωτερικών Γραμματέως Δρόσου Μανσόλα κατά την Επικράτειαν Διοικήσεως Δήμοι εν όλω τετρακόσιοι εξήκοντα οκτώ (468). Ο ολικός ούτος των Δήμων αριθμός διηρήτο κατ’ Επαρχίας και Νομούς κατά τον επόμενον πίνακα και έφερον τα ονόματα, άτινα εισί σημειωμένα εν τη αρμοδία σελίδι».¹

Ο Νομός Αργολίδος είχε πέντε (5) επαρχίες:

α) Ναυπλίας (9 δήμοι),

β) Άργους (15 δήμοι),

γ) Τροιζηνίας (4 δήμοι),

δ) Σπετσών και Ερμιονίδος (4 δήμοι) και

ε) Ύδρας (1 δήμος).

Σύνολο: τριάκοντα τρεις (33) δήμοι.

Με το Β.Δ. της 12^ης Ιανουαρίου 1837 ο αριθμός των τετρακοσίων εξήντα οκτώ (468) δήμων της Ελλάδας περιορίστηκε σε διακοσίους εξήκοντα πέντε (265).

Τέσσερα χρόνια αργότερα με το Β.Δ. της 24^ης Δεκεμβρίου 1841 (5 Ιανουαρίου 1842), το οποίο δεν δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως,² τμήμα του Δήμου Διδύμων (Δίδυμο, Καρακάσι, Τσουκαλιά, Λουκαΐτι, Σαλάντι, Καψοσπίτι, η Μονή του Προδρόμου/Σταϋλια) συγχωνεύθηκε στον Δήμο Ερμιόνης, ενώ οι δήμοι του Νομού Αργολίδος μειώθηκαν από τριάντα τρεις (33) σε είκοσι οκτώ (28).3

Μετά τη συγχώνευση και την προσθήκη του νέου τμήματος, όπως ήταν φυσικό, ο πληθυσμός του νέου Δήμου αυξήθηκε. Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο, έπρεπε ο Δήμος να αλλάξει τάξη και να καταταγεί από την Γ΄ στη Β΄, καθώς υπερέβαινε τους δύο χιλιάδες (2.000) κατοίκους.

Η νέα κατάταξη του δήμου, αν και δεν βρίσκεται πουθενά δημοσιευμένη, φαίνεται πως έγινε. Στο υπ’ αριθμ. 1486/10 Μαρτίου 1851 έγγραφο του Νομάρχη Αργολιδοκορινθίας Κωνσταντίνου Ράδου προς το Υπουργείο των Εσωτερικών, όπου αναφέρονται τα αποτελέσματα των εκλογών (1851), αναγράφεται η φράση «του άρτι προβιβασθέντος Δήμου Ερμιόνης».^4
>>>>>>>>>>

Θύμισες - «Τα εμβλήματα και τα οικόσημα…» του Δημάρχου (τέως) Ερμιόνης στο δημαρχιακό γραφείο !!!

.Αναρτήθηκε στις 6/1/2010

«Βοήθα Παναγιά μου να τη γλυτώσουμε… - είναι να τραβάμε τα μαλλιά μας...»

Άλλοτε είχαμε τις φωτογραφίες των βασιλιάδων και άλλων πολιτικών ηγετών της χώρας στα δημόσια και δημαρχιακά γραφεία, τώρα στο Δημαρχείο Ερμιόνης στο γραφείο του δημάρχου είναι αναρτημένα τα «εμβλήματα και τα οικόσημα…» του δημάρχου μας κ. Αν Λεμπέση!

Στο δημαρχιακό γραφείο 

Φώτο 1) Ο δήμαρχος κ. Αν. Λεμπέσης αναδυόμενος από το ακρωτήριο «Ποσείδιον» στην είσοδο του λιμανιού της Ερμιόνης ως άλλος Ποσειδώνας…

Φώτο 2) Στο πατάκι που σκοπό έχει να σκουπίζουμε τα παπούτσια μας 
από τις λάσπες ή τα χώματα, αναγράφεται το όνομα του δημάρχου
 και είναι αναρτημένο στον τοίχο του γραφείου του, 
ως έργο εικαστικής τέχνης… εκεί μαζί με τις προσωπογραφίες  
των ηρώων του 21 αδερφούς Μητσαίους Γιάννη και Σταμάτη !! ... 

Θα έχει γούστο εάν  απαιτήσει να τοποθετηθούν προς ικανοποίηση 
της υστεροφημίας και της ματαιοδοξίας του στο Ι.Λ.Μ.Ε. 

Μην ξεχνάτε τι έγινε και με την προτομή του Κολοκοτρώνη…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Το κτήμα «Πλέπι» από την Ενετοκρατία μέχρι σήμερα...

...Οι ιδιοκτήτες του επιμένουν παραδοσιακά...

Πολλά πρόσωπα και πράγματα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο πέρασμα των αιώνων στην ανθρώπινη κοινωνία και αποτελούν μέρος ή ακόμη και ολόκληρη την ιστορία ενός τόπου.
To σημαντικό όμως είναι όταν αυτά τα πρόσωπα, τα προικισμένα από τη φύση, σε συνδυασμό με την γενικότερη παιδεία που παίρνουν από τους γονείς τους, διατηρούν το σεβασμό στην παράδοση που μεταλαμπαδεύετε από γενιά σε γενιά.
Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν συναντήθηκα στο κτήμα «Πλέπι» στη Θερμησία Ερμιονίδας με το σημερινό ιδιοκτήτη του, κ. Νίκο Καλογιάννη γιο του οργανωτή του σημερινού κτήματος, αείμνηστου «άστεγου επιχειρηματία» όπως συνήθιζε χαριτολογώντας να λέει, Μιχαήλ Καλογιάννη. 

Σκοπός της επίσκεψης μου αυτής αρχικά ήταν να δω, να φωτογραφίσω και να καταγράψω ένα «μνημείο» θα έλεγα του παραδοσιακού λιοτριβιού που λειτουργεί στην Ερμιονίδα και δε γνωρίζω εάν λειτουργεί όμοιο και σε όλη την Αργολίδα, αφού οι πέτρες και το αλώνι που γίνεται η έκθλιψη του ελαιοκάρπου, τα τσούλια που μπαίνει ο ελαιοπολτός και το κανόνι που πιέζει για να βγει το ελαιόλαδο, για τους περισσότερους ιδιοκτήτες σύγχρονων ελαιοτριβείων είναι λέξεις ξεχασμένες.

Ωστόσο ο ξεναγός μου και σημερινός ιδιοκτήτης του κτήματος γνώστης της ιστορίας και της παράδοσης στην περιοχή, με ταξίδεψε νοερά πίσω στα χρόνια της Ενετοκρατίας όπου αρχίζει η ιστορία του κτήματος «Πλέπι» σύμφωνα με έγγραφα ντοκουμέντα και μνημειακά απομεινάρια εκείνων των χρόνων, για να με φέρει στη συνέχεια στα χρόνια μετά την Επανάσταση και μετά μέχρι πριν τον πόλεμο, στα χρόνια που το σημερινό κτήμα ενοικιάσθηκε από τον παππού του Νικόλα Καλογιάννη για καλλιέργεια, για να περιέλθει στη συνέχεια στην ιδιοκτησία τού πατέρα του Μιχάλη και σήμερα να είναι αυτός ο ιδιοκτήτης και ο συνεχιστής αυτής της παράδοσης. Με διαφορά όπως θα αναφερθούμε παρακάτω στην σύγχρονη ελαιοκαλιέργεια και τυποποίηση του προϊόντος.

Η συζήτηση

Ο κ. Νίκος μού διηγήθηκε την ιστορία του κτήματος και πολλά στοιχεία στα οποία αναφέρθηκε θεωρώ πως θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τους αναγνώστες. Μου είπε πως η ιστορία του κτήματος αρχίζει από τους χρόνους της Ενετοκρατίας, είχε αυτόχθονο πληθυσμό και είχε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Το κτήμα έχει μέσα μέχρι και σήμερα ελαιόδενδρα 400-500 ετών φυτεμένα γραμμικά ανά 12 μέτρα. Είχε αρδευτικά έργα από αυτούς τους χρόνους και το μαρτυρούν υδραγωγείο της εποχής. Υπολείμματα από χαντάκια, τείχη που είχαν στην κορφή τους λούκια μέσω των οποίων ερχόταν το νερό από το όρος Αδέρες. Το μαρτυρεί όλη η δομή του οικισμού «Πλέπι» που ήταν παλιά περιμαντρωμένος για να προστατευόταν. Μέσα υπήρχαν οι κατοικίες, τα υποστατικά, οι αποθήκες, το σημερινό ελαιοτριβείο, κεντρικό πηγάδι με κτιστές καμάρες εσωτερικά που υπάρχουν μέχρι σήμερα κ.α. Γενικά υπήρχε μια πλήρης οργάνωση οικισμού εκείνων των χρόνων και μια ακμάζουσα τοπική κοινωνία

Μετά την Επανάσταση.

Μετά την Επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση, όλη η περιοχή δόθηκε από το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στους Υδραίους Ναυμάχους για την προσφορά τους ( υλική και αγωνιστική) στον αγώνα της Επανάστασης. Η περιοχή «Πλέπι» που οριοθετούταν αυτά τα χρόνια από την παραλία του σημερινού Ξενοδοχειακού συγκροτήματος «Πόρτο Ύδρα» μέχρι τη λίμνη του Δημοσίου μεταξύ «Πλέπι» και «Πηγάδια» (Σαμπάριζα) και κατέληγε στην κορυφή του όρους Αδέρες, κατέληξε στην οικογένεια Μπουντούρη. 

Το σπίτι που έμενε η οικογένεια είναι αυτό που υπάρχει μέχρι σήμερα με την πινακίδα Σ.Ι.Μ. 1887 το οποίο φέρνει αντηρίδες που θα το κρατάνε όρθιο στους σεισμούς, ένα πρωτοποριακό σύστημα δόμησης για εκείνα τα χρόνια. Καθώς και πολύ ωραία διακόσμηση εσωτερικά, των δαπέδων κ.α. Επίσης υπήρχαν πολύ όμορφα και ακριβά κομμάτια επίπλων τα οποία είχαν φέρει από το Παρίσι. Να πούμε επίσης πως εδώ είχε φιλοξενηθεί πολλές φορές ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ ο οποίος έβγαινε μαζί με άλλες προσωπικότητες της εποχής για κυνήγι στο εν λόγω κτήμα
(Τον ρώτησα εάν ήξερε από πού προέρχεται η ονομασία «Πλέπι») Μου είπε πως λέγεται ότι είναι αρβανίτικη λέξη που σημαίνει «Λεύκα» και κατά άλλους – φυτεία.

Η οικογένεια Νικολάου Καλογιάννη πριν τον πόλεμο στο «Πλέπι»
Ο κ. Νίκος αφηγείται …..
Ο παππούς μου ο Νικόλας που καταγόταν από το χωριό Πελετά του Λεωνιδίου Κυνουρίας έφυγε από εκεί ένα πολύ φτωχό παιδί και κατόρθωσε να δημιουργήσει διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες της εποχής στην Ύδρα. Μέσα σ’αυτές τις δραστηριότητες ήταν και η ενοικίαση των γεωργικών εκτάσεων του «Πλέπι» από μια γυναίκα μέλος της οικογένειας Μπουντούρη με το επώνυμο Καλαμάρη. (το κτήμα «Πλέπι» έχει μεταγραφεί στο νεοσύστατο υποθηκοφυλακείο Κρανιδίου το έτος 1858 με τον αριθμό 42 Τομ.Α).
Το κτήμα αρχικά αριθμούσε 20.000 στρέμματα. Εκ των οποίων τα περισσότερα – τα ορεινά – απαλλοτριώθηκαν από το κράτος το 1957 υπέρ των κτηνοτρόφων.
Στην παραλία ένα τμήμα του κτήματος 600 στρεμμάτων με 10.000) ελαιόδενδρα κ.α., αγόρασε ο πατέρας μου Μιχάλης για τη συνέχιση της καλλιέργειας και ένα άλλο τμήμα αγόρασε ο Κωνσταντινίδης όπου έκτισε το Ξενοδοχείο «Πόρτο Ύδρα» και όλο τον οικισμό με τις εξοχικές βίλες.
Το κτήμα αυτό όπως προαναφερθήκαμε είχε παράδοση στην ελαιοκαλιέργεια. Παλαιότερα είχε και αμπέλια, εσπεριδοειδή και λουλούδια.
Σε ότι αφορά το παλιό λιοτρίβι κρατήθηκε από τον πατέρα μου έτσι όπως ήταν, με τις πέτρες, το αλώνι, το κανόνι, τα τσούλια, διότι όταν το λάδι δε το κτυπάς, δεν το καις, κ.α. μας δίνει εξαιρετικά αρώματα και λεπτές γεύσεις. Το αποτέλεσμα όλες αυτές τις δεκαετίες να είχαμε δημιουργήσει ένα σταθερό πελατειακό κοινό. Στη συνέχεια από το 1999 και μετά, το κτήμα καλλιεργείται με τον βιολογικό τρόπο καλλιέργειας και σε συνδυασμό με το παραδοσιακό ελαιοτριβείο μας έχει δώσει ένα προϊόν μοναδικό. 

Ένα επιπρόσθετο στοιχείο της φήμης του προϊόντος μας τα τελευταία χρόνια είναι η τυποποίηση σε συσκευασία των 5 λίτρων από το 2003. Είναι μια εύχρηστη συσκευασία. Εξωτερικά βλέπουμε ένα χαρτονένιο κουτί που προστατεύει το λάδι από τη θερμοκρασία και το φως και μέσα σε ένα ειδικό (για λάδι) αεροστεγή ασκό που εισάγουμε από τη Γαλλία, βάζουμε το πολύτιμο προϊόν προστατευμένο πλέον από τρεις εχθρικούς παράγοντες που είναι: «το φως, η θερμοκρασία και ο αέρας»» Προσεχώς ετοιμαζόμαστε να τυποποιήσουμε και σε μπουκάλι. Έτσι έχουμε οικολογική καλλιέργεια, παραδοσιακό τρόπο παραγωγής του λαδιού, και έχουμε εκμοντερνιστεί μόνο για τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας στο τρίτο σκέλος της διάθεσης με τη τυποποίηση.

Παλιά μαρμάρινη γούρνα περισυλλογής του λαδιού στο λιοτρίβι

Στην ερώτηση μου εάν εξάγουμε στο εξωτερικό ο κ. Καλογιάννης μου είπε: Εμείς δεν είμαστε έμποροι λαδιού. Το ελαιοτριβείο μας μετατρέπει σε λάδι μόνο τον ελαιόκαρπο του δικού μας κτήματος και αυτό προωθούμε στην ελληνική αγορά με τον τρόπο που προανέφερα.
Σε ό,τι αφορά τη βιολογική καλλιέργεια μου είπε πως τα πρώτα χρόνια πάθαμε ζημιές, ώσπου να προσαρμοστούν τα ελαιόδεντρα και οι καλλιεργητές στο νέο τρόπο καλλιέργειας.
Ωστόσο αυτό που λέγεται «μεράκι» ( που για τον ίδιο λόγο και εσείς δημοσιογραφείτε) και για την ιστορία και τη φήμη του κτήματος μας ρισκάραμε στην αρχή ενώ τώρα βρισκόμαστε σε πολύ καλή θέση.
Η φίρμα «Πλέπι» από σεβασμό στην ιστορία του κτήματος και των προγόνων μας θα χρησιμοποιείται μόνο για τη δική μας παραγωγή λαδιού. Εάν ποτέ στο μέλλον οι συνεχιστές αποφασίσουν να γίνουν έμποροι λαδιού, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν άλλη επωνυμία.

Η συζήτηση μας στη συνέχεια δημιούργησε έντονη συναισθηματική φόρτιση και στους δύο μας, γιατί η ιστορία και η παράδοση είναι στοιχεία που εμπεδώνεται η πρόοδος και η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας.
Η κουβέντα μας αυτή είχε σκοπό να γεφυρώσει την ιστορία του κτήματος «Πλέπι» από τα χρόνια της Ενετοκρατίας μέχρι της μέρες μας, ανάμεσα στο θρόισμα των γκρίζο- πράσινων φύλλων των γέρικων ελαιοδένδρων τεσσάρων – πέντε αιώνων όπως αναφερθήκαμε στην αρχή. Και εάν σκεφτούμε στο πέρασμα τόσων χρόνων πόσες χιλιάδες ροζιάρικα χέρια τις καλλιεργούσαν για να παράγουν αυτή την πολύτιμη τροφή γνωστή από τους αρχαίους χρόνους, δε μπορούμε να μην υποκλιθούμε με σεβασμό και δέος μπροστά σ’ αυτά τα ιερά δέντρα.

Φώτο1).Η κεντρική είσοδος του παλιού οικισμού “Πλέπι”

2) Οι πέτρες και το αλώνι του λιοτριβιού.

3)Το κανόνι με ανεβασμένα τα τσούλια με ελαιοπολτό.

4)Παλιά μαρμάρινη γούρνα περισυλλογής του λαδιού στο λιοτρίβι

5)Η συσκευασία τυποποίηση του λαδιού σήμερα

6)Η πινακίδα στο μπαλκόνι του παλιου αρχοντικού της οικογένειας Μπουντούρη με τα αρχικά γράμματα( Σ.Ι.Μ. 1887)

Δημοσιεύθηκε στο εορταστικό χριστουγεννιάτικο ένθετο φύλλο της καθημερινής εφημερίδας «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» (Έδρα Άργος Παπαοικονόμου 21), στις 23 Δεκεμβρίου 2008

Φώτο - Ρεπορτάζ

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ - Επίσκεψη στο κτήμα του μελισσοκόμου Μάκη Μπαϊρακτάρη μια παράδοση στη μελισσοκομεία από τον παππού του! ...

Το κτήμα βρίσκεται δυτικά – βορειοδυτικά της πόλης του Κρανιδίου και πλαισιώνει   ένα ψιλό λόφο και άλλους μικρότερους και από εκεί μπορείς να αντικρίσεις τον κάμπο της Κοιλάδας, τον οικισμό της και ολόκληρο τον αργολικό κόλπο.

Η πρώτη μας γλυκιά έκπληξη η μεγάλη πόρτα της εισόδου στο κτήμα όπου εξωτερικά παρουσιάζει εικόνα κερήθρας και είναι σημείο αναφοράς μαζί με το μελισσοκομείο και  όλη τη δραστηριότητα που γίνεται εκεί.

Στην κορφή του πιο ψιλού λόφου δεσπόζει το κεντρικό κτήριο που βρίσκονται οι εγκαταστάσεις κατεργασίας , αποθηκεύσεως και εκθέσεως του μελιού. Νότια - νότια ανατολικά στις πλαγιές είναι εγκατεστημένο το μελισσοκομείο με τις κυψέλες και όλο το βασίλειο των μελισσών του. Πέριξ του μελισσοκομείου και στις άλλες πλευρές του λόφου και των λοφίσκων είναι φυτεμένες χιλιάδες ρίζες από θυμάρι, ρίγανη, φασκόμηλο κ.α. οι σπόροι φερμένοι από το όρος Πάρνων της Πελοποννήσου.

Στην βορειοδυτική πλευρά του λόφου βρίσκεται το μουσείο με μουσειακά αντικείμενα όλων των ειδών τα οποία μαρτυρούν την ιστορία της οικογενείας των Μπαϊρακτάρηδων πάππου προς πάππου, αλλά και την ιστορία αυτής της πολύτιμης τροφής για τον ανθρώπινο οργανισμό που είναι το μέλι.

Ο Μάκης Μπ. μαζί με τη σύζυγό του Μαρίνα μας υποδέχτηκαν στο δικό τους «βασίλειο» θα λέγαμε, γιατί έτσι φαντάζει και έτσι το αισθάνονται απ’ ότι καταλάβαμε και μετά από ένα μικρό προσανατολισμό και ένα κέρασμα,  άρχισε η ξενάγηση στο χώρο.

  

Στο μουσείο

Η πρώτη μας επίσκεψη  στο μουσείο. Είναι ένα μικρό πετρόκτιστο κτήριο, με όλες τις λεπτομέρειες τις κατασκευαστικές που ταιριάζουν για το σκοπό το οποίο προορίζεται.

Στην βορειοδυτική πλευρά εξωτερικά είναι κτισμένος ένας πέτρινος τοίχος με τετράγωνες τρύπες όπου έχει αρχίσει να τοποθετεί αντίγραφα από τις πιο παλιές πήλινες κυψέλες που χρησιμοποιούσαν οι μελισσοκόμοι κυρίως στην ελληνική νησιωτική χώρα, τις οποίες έχει κατασκευάσει σε συνεργασία με το ΕΘΙΑΓΕΠ.

Ο Μάκης θα μας πει: «Η πιο παλιά κυψέλη που χρησιμοποιούσαν στα νησιά πριν  επινοηθεί η κυψέλη κοφίνι είναι αυτή, (Φώτο) την οποία τοποθετούσαν μέσα σε τρύπες σε πέτρινα πεζούλια για να προφυλάσσεται από τις καιρικές συνθήκες. Είχε στο στόμιο ένα καπάκι με μια τρύπα που έμπαιναν οι μέλισσες μέσα και έφτιαχναν το «σπίτι τους» και ότι απορρέει από αυτή τη φυσική διαδικασία. Οι μελισσοκόμοι κόβανε τις κερήθρες, τις βγάζανε έξω όπου τα παλιά χρόνια τις στύβανε με το χέρι και βγάζανε το μέλι. Στη συνέχεια βρήκανε τον τρόπο με τα κοφίνια κυψέλες. Τα αλείφανε γύρω – γύρω με ένα πηλό που φτιάχνανε από φουσκί αγελάδας και ασπρόχωμα για να κλείσουν όλες τις τρύπες του κοφινιού. Κατόπιν ήρθαμε στην ευρωπαϊκή κυψέλη αυτή που χρησιμοποιούμε σήμερα».

Μέσα στο μουσείο .

 «Πριν 80 χρόνια τις κερήθρες τις κόβαμε σ’ αυτά τα ταψιά με αυτά τα μαχαίρια. Κατόπιν τις βάζαμε σ’ αυτόν τον μελιτοεξαγωγέα. Μετά τις βάζαμε μέσα σε τσουβάλια στο νερό τις στύβαμε και βγάζαμε το κερί».

Ακόμα μέσα στο μουσείο είδαμε διάφορα εργαλεία της αγροτικής παραγωγής και για τις ανάγκες στη ζωή της υπαίθρου, όπως σαμάρια, αλέτρια, τσεκούρια και άλλα πολλά. Εκεί ακόμα διατηρεί μέσα σε κυψέλες μικρές μέλισσες.

Το πιο ανεκτίμητο κειμήλιο για τον Μάκη Μπαϊρακτάρη και την οικογένειά του.

Η πέτρα – πλάκα, που πάνω της με λίγα σκαλιστά γράμματα είναι γραμμένη όλη η ιστορία της οικογένειας του Μάκη Μπαϊρακτάρη. Είναι σκαλισμένα από τον παππού του και η επιγραφή αναφέρει τα εξής:

«Έργα 1914 Αντώνη Αθ. Μπαλαχτάρης»

Τα έργα αφορούν το αλώνι και το μελισσοκομείο που έφτιαξε τότε. Ο Μάκης Μπ. την βρήκε πεταμένη μέσα στο παλιό μελισσοκομείο του παππού του στη θέση Θηνί. Την μάζεψε σαν «άγιο δισκοπότηρο» την καθάρισε και την τοποθέτησε σε ένα φανταστικό παλιό κορμό πολύ παλιού δέντρου και είναι γι’ αυτόν και για όλη την οικογένειά του ιερό κειμήλιο.

Καταλαβαίνεται και εσείς τη μεγάλη της συναισθηματική αξία που δεν ανταλλάσσεται με όλο το χρυσάφι του κόσμου.

Στο κεντρικό κτήριο επεξεργασίας παραγωγής του μελιού και προώθησής του στην αγορά.

Στην είσοδο είναι ο χώρος έκθεσης του προϊόντος και το γραφείο. 

Σ’ αυτό τον χώρο δεξιά είναι αναρτημένος ένας πίνακας με το πιστοποιητικό ΙSΟ 22000 - πιστοποίηση προϊόντος. 

Ακόμα, οι χημικές αναλύσεις των οποίων τα αποτελέσματα είναι μηδενικά και καταδεικνύουν ότι το μέλι είναι καθαρό. Εάν οι αναλύσεις δεν είναι σωστές είναι υποχρεωμένος ο μελισσοκόμος να δώσει το μέλι πάλι στα μελίσσια να το φάνε. Όμως εδώ μπαίνει το ερώτημα, ποιος παραγωγός θα στείλει το μέλι στο χημείο να πληρώσει 480 ευρώ για την ανάλυση και αν δεν βγει καλό να πετάξει την παραγωγή;;….

Στο εργαστήριο κατεργασίας του προϊόντος.

Το εργαστήριο είναι δυο μεγάλοι  χώροι. Στον αριστερό καθώς μπαίνουμε βρίσκονται σε ειδικούς αποθηκευτικούς χώρους τα πατώματα με τις κερήθρες (πάτωμα λέγεται το πάνω μέρος του μελισσιού), ενώ το κάτω είναι η κυψέλη. Στον ίδιο χώρο βρίσκονται και οι απολεπιστήρες.

Στον δεξιό χώρο του εργαστηρίου είναι εγκατεστημένα τα βαρέλια ηρεμίας μελιού (αποθήκες ) όπου παραμένει μια εβδομάδα να ηρεμήσει, να φύγει ο αέρας που έχει μέσα, να αποβάλλει το κερί να καθαρίσει από άλλα σωματίδια -να ωριμάσει όπως λέμε- και να περάσει πλέον καθαρό στη γραμμή συσκευασίας που είναι δίπλα και γεμίζουν διαφόρων μεγέθη σκευάσματα από τις αποθήκες μελιού.

Ο καθαρισμός του μελιού πριν τη συσκευασία

Το μέλι είναι πιο βαρύ από όλα τα συστατικά που περιέχει αρχικά και κάθεται στο κάτω μέρος του βαρελιού- αποθήκη . Τα άχρηστα υλικά μένουν στο επάνω μέρος οπότε με ένα πανί που στρώνεται στην επιφάνεια επιτυγχάνεται ο καθαρισμός, διότι το μέλι δεν κολλάει πάνω στο νερό που περιέχει αρχικά, με τα άλλα συστατικά που αναφερθήκαμε.

Επισκεφτήκαμε ακόμα έναν μεγάλο ψυκτικό θάλαμο που τοποθετούν μέσα τις κερήθρες όπου γίνεται η απολύμανση με ψύξη μέχρι τους μείον 25 βαθμούς, για να μην χρησιμοποιούνται δηλητήρια στα μελίσσια.

Στο σημείο αυτό τελείωσε η ξενάγησή μας και είμαστε εντυπωσιασμένοι από όσα είδαμε. Τα πάντα ήσαν νοικοκυρεμένα και σε πλήρη αρμονία. Ευχόμαστε στους ιδιοκτήτες υγεία, αγάπη και περαιτέρω δημιουργία και πρόοδο.

Φώτο – ρεπορτάζ

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ