Γιώργος Μήτσου δ.σ Δήμου Ερμιονης --> το θέμα με τον
μαντρότοιχο στο «Μπίστι» θα το φέρω προς συζήτηση στο Δ.Σ.
Προφανώς ενημερωμένος για όλα τα ρεπορτάζ που έχουμε αναρτήσει
σχετικά με το θέμα στο blog, ο δ.σ. και πολιτικός μηχανικός κ. Γιώργος
Μήτσου επικοινώνησε μαζί μας και μας είπε:«Το θέμα με τον μαντρότοιχο στο «Μπίστι»
θα το φέρω προς συζήτηση και λήψη νέας απόφασης στο δημοτικό συμβούλιο. Αυτό
που έγινε είναι απαράδεκτο απ’ όλες τις πλευρές και πρέπει να αποκατασταθεί η
νομιμότητα και η τάξη στην περιοχή.»
[...]Ζούμε σαν ξιπασμένοι ολιγογράμματοι, που δεν έχουν τις εμπειρικές προσλαμβάνουσες για να ξεχωρίσουν τη γνώση από την απλή κατανόηση, να βιώσουν και βεβαιώσουν την ύπαρξη όχι με τη σκέψη («σκέπτομαι άρα υπάρχω») αλλά με τη σχέση (γνωρίζω επειδή αγαπώ)....
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Σχηματικά και συμβατικά οριοθετούμε:
άλλο το πεδίο της ύπαρξης και άλλο το πεδίο της συμπεριφοράς. Στο πεδίο της
συμπεριφοράς ανήκει η συναλλαγή, η ρουτίνα, το συμφέρον, το συνοικέσιο, το
ξεφάντωμα.
Στο πεδίο της ύπαρξης ανήκει η γενναιοδωρία, το καινούργιο, η
δημιουργία, ο έρωτας, η γιορτή.
Ο Δημόκριτος αποφάνθηκε: «βίος
ανέορτος, μακρά οδός απανδόχευτος»: Χωρίς εόρτιες παρεμβάσεις, ο ανθρώπινος
βίος είναι πεζοπορία μακρά, χωρίς ανάπαυλα σε πανδοχείο. Ποιος μπορεί να μας
ποδηγετήσει στη χαρά – πού και ποιο το πανδοχείο της γιορτής; Μάλλον έχουμε
χάσει, όχι ξεχάσει, τα σημαινόμενα. Οι μετρήσεις και πιστοποιήσεις αποκρύβουν
την πραγματικότητα, παρά τη φανερώνουν.
Ετσι, ο εθισμός μας είναι να
αξιολογούμε συμπεριφορές, όχι την ποιότητα (γνησιότητα ή πλαστότητα) της
ύπαρξης. Μετράμε, ποιος είναι «καλός» και ποιος «κακός», ποιος ωφέλιμος και
ποιος βλαβερός, ποιος αποδοτικός και ποιος λιγόφερνος. Αυτή τη δραματική
έκπτωση από την ύπαρξη στη συμπεριφορά την υπέστη η ελληνική κοινωνία με τον
εκπροτεσταντισμό της Εκκλησίας της – χάθηκε κάθε ρεαλιστική αναφορά στην
ελευθερία από τον θάνατο, αιωρούνται μόνο ρητορεύματα δεοντολογίας του
εφήμερου.
Γιορτή του Πάσχα σήμερα και ο
αναγνώστης μπορεί να κρίνει, αν ο εορτασμός εγγίζει, έστω ελάχιστα, το πεδίο
της ύπαρξης ή αν παγιδεύεται, αποκλειστικά και στεγανά, στο πεδίο της
συμπεριφοράς. Εθιμικό γλεντοκόπι το Πάσχα, παραδοσιακές γεύσεις, καλό κρασί,
ξέγνοιαστο γέλιο και η «γιορτή» χάνεται στο κενό υπαρκτικού αντικρίσματος,
«νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, του σήμερα και της αχρονίας.
Τα κηρύγματα και οι εόρτιες
εγκύκλιοι μιλάνε γλώσσα τόσο ξύλινη όσο κάποτε και η προπαγάνδα του σοβιετικού
«παραδείσου». Γλώσσα που προϋποθέτει ατομική κατανόηση, ίσως και «κατ’
επιταγήν» παραδοχή – δηλαδή κενολογία, νοησιαρχικό ιδεολόγημα, το εμπειρικό
τίποτα. Ζούμε σαν ξιπασμένοι ολιγογράμματοι, που δεν έχουν τις εμπειρικές
προσλαμβάνουσες για να ξεχωρίσουν τη γνώση από την απλή κατανόηση, να βιώσουν
και βεβαιώσουν την ύπαρξη όχι με τη σκέψη («σκέπτομαι άρα υπάρχω») αλλά με τη
σχέση (γνωρίζω επειδή αγαπώ).
Αν η εμπειρία μάς έπειθε, τους
σημερινούς απλώς ελληνώνυμους, για τη διαφορά της γνώσης από την κατανόηση, της
αλήθειας από τη χρηστική ορθότητα (διαφορά που συνιστούσε πάντοτε την ταυτότητα
των Ελλήνων), η ευτυχία μας δεν θα ήταν αδιέξοδη συνάρτηση μίμησης και
πιθηκισμού του υπόκοσμου των χρηματιστηρίων και των νταβατζήδων. Μην ξεχνάμε τη
δραματική, άκρως επώδυνη, γι’ αυτό και αποσιωπημένη σύγκριση: Οτι κάτω από τον
ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες είχαν συνείδηση και αξιοπρέπεια άρχοντα, σήμερα
δεχόμαστε αδιάντροπα να μας εξευτελίζει ο κάθε τυχαίος Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ ή
Τραμπ βυθισμένους σε χρέη και υποθήκες, με συνείδηση ολοκληρωτικά εξαρτημένων
τριτοκοσμικών. Κάποτε δεν υπήρχε ανάγκη να εξηγήσει ο Ελληνας, τι είναι γι’
αυτόν η μητρική αγάπη, η πατρική ευθύνη, η θυσία για την πατρίδα, η προτίμηση
της φτώχειας με έρωτα, όχι του πλούτου με μοναξιά – σήμερα, όσες εξηγήσεις κι
αν παπαγαλίσει, θα είναι ιδεολογήματα. Από τη στιγμή που και στην εκκλησία
πηγαίνει για να καταλάβει και να διδαχθεί, όχι για να γιορτάσει, η ελληνικότητα
έχει χαθεί.
Ξέρω ότι είναι μάταιες όλες αυτές οι
«διευκρινίσεις». Η προτεραιότητα της γνωστικής εμπειρίας έναντι της ορθολογικής
πληροφορίας είναι πια ένα χαμένο παιχνίδι – η γνώση ταυτίζεται με την
κατανόηση, όχι με τη μετοχή στην εμπειρία της σχέσης. Μοναδική, ίσως, παρηγορία
για την απώλεια είναι η βραδύτητα των μεταλλάξεων στο πεδίο της ύπαρξης, σε
σύγκριση με την ταχύτητα των αλλαγών στο πεδίο της συμπεριφοράς.
Ακόμα και χαμένο το παιχνίδι μπορεί
να λειτουργήσει αφυπνιστικά, αν είναι θαρραλέα επώδυνο. Ό,τι ζωντανό,
προϋποθέτει ωδίνες τοκετού για να γεννηθεί, ό,τι είναι προτεστάντικη
δεοντολογία συμπεριφοράς ή αυγουστίνειος (Αυγουστίνου της Ιππώνος)
ατομοκεντρισμός, προκύπτει ευκολότερα, επειδή κολακεύει τον ναρκισσισμό μας.
Εμπειρική ζωντάνια γεννάει η συμμετοχή σε κοινές και κοινωνούμενες
«παραδόσεις»: νηστεία, αναμμένο καντήλι, σταυροκόπημα, η ομορφιά κάποιας
Εικόνας, ζύμωμα του πρόσφορου – απαιτεί πράξη η ερωτική σημαντική, όχι
διδακτικές παρλαπίπες. Γι’ αυτό και χαοτική η διαφορά της μετοχής στο
εκκλησιαστικό γεγονός, σε σύγκριση με την ατομική («αξιόμισθη») πειθάρχηση σε
οποιαδήποτε θρησκευτική τυπολογία.
Γιορτή του Πάσχα σήμερα, με την
πανδημία του κορωνοϊού να γυμνώνει αδυσώπητα τη Γιορτή από τις φολκλορικές γραφικότητες
και τα ψυχολογικά αναπληρώματα. Δεν αφήνει περιθώρια η απειλή του θανάτου για
διδακτισμό, δεοντολογίες και αξιολογήσεις της συμπεριφοράς. Καθόλου τυχαία, η
εκκλησιαστική γλώσσα της Γιορτής, τόσο της Μεγάλης Παρασκευής όσο και η
αναστάσιμη, είναι η μελουργημένη ποίηση, το τραγούδι. Η νίκη καταπάνω στον
θάνατο, η προσδοκώμενη «ανάστασις νεκρών», δεν σημαίνεται με τη γλώσσα της
Φυσικής Πειραματικής – αυτό ίσως δεν το έχει αντιληφθεί ούτε ο σεβάσμιος
αρχιμανδρίτης του καθεδρικού των Αθηνών, που σε κάθε λειτουργία, την ώρα του
«κοινωνικού», στήνει αναλόγιο και διαβάζει την ιδεολογική του διακήρυξη που τη
λογαριάζει κήρυγμα εκκλησιαστικό. Ευτυχώς, η δική μας παρακμή δεν
υποβιβάζει όσα πολύτιμα διαχειριζόμαστε.
Η συνέλευση των μετόχων
στις 20 του μήνα, όπου ο «εθνικός επενδυτής» έχει εξασφαλισμένη πλειοψηφία,
καλείται να επικυρώσει την πρωτοφανή αλλαγή στο καταστατικό της εταιρείας ● Το
Δημόσιο δεν θα ορίζει πια την πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ., ενώ
εξοστρακίζονται οι εκπρόσωποι των εργαζoμένων ● Από τον «τορπιλισμό» της
πώλησης του 50,1% το 2019 στην... αδάπανη άλωση.
Υποπτη σιγή ιχθύος τηρεί εδώ και μια εβδομάδα η κυβέρνηση για την κραυγαλέα
μεθόδευση της διοίκησης των ΕΛΠΕ –με τη συναίνεση της διορισμένης από την ίδια
πλειοψηφίας της– να περάσει ο όμιλος στον πλήρη έλεγχο του Σ. Λάτση, μέσω της
κατάργησης του δικαιώματος του κράτους να ορίζει 7 από τα 13 μέλη του
Διοικητικού Συμβουλίου και να καταργηθεί η εκπροσώπηση των εργαζομένων, όπως
ισχύει από τότε που συγχωνεύτηκαν τα ΕΛΠΕ με την Πετρόλα.
Αν ολοκληρωθεί αυτή η μεθόδευση, που οι εργαζόμενοι των ΕΛΠΕ και η
αντιπολίτευση καταγγέλλουν ως «οικονομικό και πολιτικό έγκλημα», ο Ομιλος
Λάτση, μέσω της Paneuropean Oil & Industrial Holdings που σήμερα κατέχει το
47% των μετοχών στον δεύτερο (μετά τη ΔΕΗ) μεγαλύτερο ενεργειακό όμιλο της
χώρας και έναν από τους μεγαλύτερους στη Νοτιανατολική Ευρώπη, αποκτά τον πλήρη
έλεγχό του, χωρίς να χρειαστεί να δαπανήσει ούτε ευρώ. Απλώς και μόνο γιατί η
κυβέρνηση της Ν.Δ. αποφάσισε να του τον δωρίσει… πασχαλιάτικα.
Το ναυάγιο της πώλησης
Η εξέλιξη αυτή φωτίζει τώρα καλύτερα γιατί η Paneuropean του Ομίλου Λάτση
έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να υπονομεύσει και να οδηγήσει σε
αποτυχία τελικά, τον Απρίλιο του 2019, τον διαγωνισμό για την από κοινού με το
Δημόσιο (ΤΑΙΠΕΔ) πώληση του 50,1% των ΕΛΠΕ, με στόχο την εξασφάλιση εσόδων αποκρατικοποίησης
500 εκατ. ευρώ, όπως είχαν επιβάλει οι δανειστές στο πλαίσιο του 3ου Μνημονίου.
Βάσει της συμφωνίας των δυο βασικών μετόχων των ΕΛΠΕ τον Απρίλιο του 2018, η
Paneuropean του Σ. Λάτση θα πωλούσε το 30,1% και το ΤΑΙΠΕΔ το 20% (από το 35,5%
που κατέχει).
Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι η Paneuropean όχι απλώς δεν ήθελε και δεν είχε
σκοπό να πουλήσει οσοδήποτε από το μερίδιό της στα ΕΛΠΕ, που άλλωστε ήταν
ενεχυριασμένο έναντι δανείων εκατοντάδων εκατομμυρίων, αλλά επεδίωκε και
περίμενε «καλύτερες πολιτικές συνθήκες», ώστε να περάσουν τα ΕΛΠΕ αδάπανα στα
χέρια της. Η τωρινή μεθόδευση «δωρεάς» του διοικητικού ελέγχου των ΕΛΠΕ στον
Ομιλο Λάτση επιβεβαιώνει το σενάριο (βλ. «Εφ.Συν.», 22.9.2019, «Ο Λάτσης
βρήκε... πετρέλαιο!»), σύμφωνα με το οποίο στην επόμενη φάση το ΤΑΙΠΕΔ θα
υποχρεωθεί να πουλήσει όλο ή μέρος του ποσοστού του, αποξενώνοντας πλήρως την
ελληνική κοινωνία από τεράστιας αξίας δημόσια περιουσία. Αλλωστε, τα ΕΛΠΕ
παραμένουν στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ, έστω και με μη
προσδιορισμένο ακόμη ποσοτικά στόχο.
Η κυβερνητική σιγή για τη νέα μεθόδευση προδίδει πολιτική συνενοχή. Παρά
τις ηχηρές καταγγελίες των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ ήδη από τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν
έγινε γνωστή η πρωτοφανής πρωτοβουλία της διοίκησης των ΕΛΠΕ, και τις οξύτατες
αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ (με ανακοίνωση των αρμόδιων τομεαρχών Εφης Αχτσιόγλου
και Σωκράτη Φάμελλου) και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. (με ανακοίνωση των βουλευτών Γ.
Αρβανιτίδη και Γ. Μουλκιώτη), ουδείς από τους συναρμόδιους υπουργούς θέλησε να
διαταράξει την πασχαλινή ανάπαυλα, βοηθούσης και της πλειονότητας των ΜΜΕ που
ενταφίασαν το θέμα σε κλίμα επιτάφιας κατάνυξης και... αναστάσιμης ευωχίας.
Το παράδοξο και πρωτοφανές (εκ πρώτης όψεως μόνο, αφού η κυβέρνηση έχει
προσφέρει πάμπολλα δείγματα αφοσίωσης και εξυπηρέτησης του «εθνικού επενδυτή»,
του Ομίλου Λάτση, ιδιαίτερα στην περίπτωση του Ελληνικού) είναι ότι η
απεμπόληση των συμφερόντων του Δημοσίου στον μεγαλύτερο πετρελαϊκό όμιλο της
χώρας δρομολογείται μέσω μιας απλής αλλαγής καταστατικού της εταιρείας, που
καλείται να επικυρώσει η έκτακτη γενική συνέλευση των μετόχων στις 20 Μαΐου. >>>
Γράφει ο Καθηγητής - κοινωνιολογίας Γιώργος
Πιπερόπουλος
Για την εφηβική ηλικία, «το κρίσιμο σταυροδρόμι» στην πορεία προς
την ωρίμανση του καθένα και της καθεμιάς μας καταθέτω σήμερα μια εκτενή
περιγραφή ελπίζοντας ότι θα φανεί χρήσιμη στους γονείς αλλά και στους εφήβους
που επισκέπτονται και διαβάζουν τις απόψεις που καταθέτω συχνά στο
αγαπημένο blog.
Το κάνω καθώς καθημερινά συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο ότι
στην Ελλάδα που την τελευταία 10ετία βίωσε την οικονομική καταπίεση της τρόικα
(τώρα των «θεσμών»), και του οικονομικού, ψυχοκοινωνικού, παιδαγωγικού,
πολιτισμικού και πολιτιστικού δράματος που βιώνουμε εδώ και 14 μήνες με την
πανδημία covid-19 απαιτείται οι γονείς, και μαζί τους παππούδες, γιαγιάδες
και άλλοι συγγενείς να σκύψουμε με προσοχή και να στηρίξουμε τα παιδιά μας σε
αυτή την κρίσιμη περίοδο της ζωής τους.
Σύμφωνα με τις διεθνείς συζητήσεις παιδαγωγών,
κοινωνιολόγων και ψυχολόγων εάν υπήρχε κάποιος εύστοχα περιγραφικός όρος της
εφηβείας, αυτός θα μπορούσε να ήταν, όσο και αν αυτό ακούγεται σχεδόν οξύμωρο,
η ΑΛΛΑΓΗ!
Αναμφίβολα κάθε στάδιο της ανθρώπινης ζωής χαρακτηρίζεται από
αλλαγές, αλλά και σε κάθε φάση της εξελικτικής μας πορείας υπάρχουν κάποια
λιγότερο ρευστά πλαίσια αναφοράς, υπάρχει κάποια αίσθηση σταθερότητας.
Για τους εφήβους, όμως, για τα αγόρια και κορίτσια αυτή η
αναπτυξιακή περίοδος της ζωής τους αποτελείται από μια διαδοχική εναλλαγή
ψυχοσωματικών, ψυχοκοινωνικών και ψυχοσεξουαλικών μεταλλαγών, αναζητήσεων και
προσπαθειών για την εδραίωση της ατομικής, της υπαρξιακής τους ταυτότητας.
Σε θέματα σωματικής οντότητας οι έφηβοι σχεδόν ξαφνικά
συνειδητοποιούν ότι έπαψαν να είναι παιδιά και βλέπουν το σώμα τους να αλλάζει
μέρα με τη μέρα.
Τα χέρια, και μαζί τους τα σκέλια μακραίνουν και καθώς
σχηματίζονται τα κορμιά του αυριανού άντρα και της αυριανής γυναίκας οι έφηβοι
αρχίζουν να διακατέχονται από ενδόμυχες αμφιβολίες για το σώμα τους, να
προβληματίζονται εάν και κατά πόσο θα είναι...αρεστοί.
Στον ψυχό-συναισθηματικό τομέα ο έφηβος αρχίζει να αισθάνεται
"σπουδαίος" και αυτό συχνά παρεξηγείται ως ένδειξη αναίδειας ή
αυθάδειας από τους γονείς, το αγόρι και το κορίτσι αρχίζουν να απαιτούν να
"τους πάρουμε στα σοβαρά" αποζητούν ελευθερία κινήσεων και πράξεων,
αντίμαχοι με θέσεις, στάσεις και απόψεις γονιών και καθηγητών και εκφράζουν την
άποψη που έχουν για το κάθε τι και για τον καθένα.
Όμως η πλέον δυναμική και για πολλούς εφήβους και γονείς ίσως
ψυχολογικά τραυματική μεταλλαγή άρρηκτα δεμένη με την εφηβεία είναι η
υποκειμενική ανακάλυψη, η αιφνίδια αναγνώριση και η επιτακτική ανάγκη
προσωπικής αντιμετώπισης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας!
Σε αυτήν την περίοδο σημαδεύεται για τον καθένα μας η γενικότερη
θεώρηση της ψυχοσεξουαλικής ταυτότητας του αυριανού άνδρα και της αυριανής
γυναίκας.
Η ορθή αντιμετώπιση αυτής της δυναμικής έννοιας της
"αλλαγής" απαιτεί από τους γονείς των εφήβων μια γενναία δόση χιούμορ
με ταυτόχρονη παρουσία προσοχής και ευαισθησίας.
Τα ειρωνικά, τα κάθε λογής «ξεκάρφωτα» σχόλια και μπορούν και
συχνά πληγώνουν τους εφήβους που ήδη διακατέχονται από ανάμικτα και παράξενα
υποκειμενικά συναισθήματα και ένας κακός χειρισμός των γονιών μπορεί να
δημιουργήσει το υπόστρωμα για μελλοντικές εμφανίσεις συμπλεγμάτων
κατωτερότητας, υπερευαισθησίας ακόμη και νευρώσεων ή διαστροφών χαρακτήρα που
θα σημαδέψουν τη συμπεριφορά του αυριανού ενήλικα άνδρα ή της ώριμης γυναίκας.
Όλο το καλοκαίρι θα ανατέλλει από αυτή τη θέση όλο και αριστερότερα, μέχρι τη φθινοπωρινή ισημερία. Κατόπιν η ανατολή του ηλίου θα αρχίσει την αντίστροφή πορεία προς τα δεξιά στο αέναο ταξίδι του ....
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Και αφού εσείς
ελεεινοί δεν μιλάτε για τις δικές σας καταδίκες θα μιλήσω εγώ. -> Η
πρώτη διαχειριστή του «Εικονοσκοπίου» του «άρχοντα» - συμβούλου σου -
τελεσιδίκως στο πενταμελές Εφετείο για υπόθεση του Δήμου Ερμιόνης!
Και η δική σου καταδίκη στην
υπόθεση του Διδύμου…. (για αναφορά στο βρομοblog σας) και μάλιστα
χωρίς να έχεις το δικαίωμα έφεσης.
Αν έχετε μούτρα μιλήστε πάλι με κομπασμό
για καθαρό - λευκό ποινικό μητρώο και καθαρό κούτελο, που σπάει καβο-κολώνες
κατά την προσφιλή χαβαλετζίδικη φράση σας ...
Αυτά πρέπει να τα
γνωρίζει η κα Μαριάννα Βαρδινογιάννη που έχει στην υπηρεσία της τον διαχειριστή
αυτoύ του βρομοblog...
Εν τω μεταξύ ενημερώστε και το δικηγόρο
σας (όνομα δεν λέω) για να μην βρεθεί προ εκπλήξεως….
ΥΓ. 2) Και αυτό θα αναρτάται κάθε μέρα
για να μάθουν οι συμπολίτες μας ποιος/ποιοι, είναι οι Φουρθιότηδες της
Ερμιονιδας...
Κάθε άνοιξη και ένα «θαύμα» στο
"Μπίστι" στην Ερμιόνη!!!
Άλλα το 2010 είχαμε και εκλογές... -
Πέρυσι το κάγκελο, φέτος ο μαντρότοιχος!!!
Τι γνώμη έχετε γι' αυτό το κάγκελο που κλείνει την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών (Μάιος 2009) στον αιγιαλό και ποιος ανάγκασε τους ιδιοκτήτες να το εξαρμόσουν, με τη δημοσιότητα που δόθηκε.... Κι' ακόμα, ποιος δέχθηκε επιθέσεις και τραμπουκισμούς μέσα στο Δημαρχείο Ερμιόνης εξ αιτίας αυτού του γεγονότος κι' όχι μόνο... ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο περίεργος μαντρότοιχος στο Μπίστι!
Λίγα μέτρα απέχουν, το ένα από
το άλλο…
Γι' αυτό τον μαντρότοιχο (Φώτο 2) που κατασκευάστηκε από ιδιώτες τι γνώμη έχετε ;;; ...
Μάρτιος 2011 με Δήμαρχο Ερμιονίδας τον Δ. Καμιζή Εθελοντές του Δήμου κάνουν εργασίες καθαρισμού μέσα από τον μαντρότοιχο σε δημοτικό οικόπεδο. Σας λέει κάτι αυτή η εικόνα;; - Και που να ξέρατε, ποιος σκόπιμα τράβηξε τη φώτο - ως ντοκουμέντο.... -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν θέλουν να ανακατευτούν και να πάρουν την κακιά χάρη…
Εάν σας πούμε πόσοι πολίτες εξαγριωμένοι μας έχουν
πάρει τηλέφωνο ή ήρθαν και μας συνάντησαν προσωπικά για να μας μιλήσουν για το
θέμα που προέκυψε με τον μαντρότοιχο στο δασύλλιο του «Μπίστι», δεν θα το πιστέψετε…
Όλοι ήσαν θυμωμένοι με τους χειρισμούς της δημοτικής
αρχής. « Που θα ξέρουν οι απόγονοί μας μετά
από πολλά χρόνια τι συμφωνίες... και τι συζητήσεις... έχουν γίνει στο Δ.Σ.,
όταν εμείς θα έχουμε πεθάνει και οι κληρονόμοι τους πιθανώς θα θέλουν να
σφετεριστούν τον χώρο, με την μορφή που παίρνει σήμερα»μας έλεγαν εξοργισμένοι….
Ωστόσο συμπληρώνουν:«Καλά κάνεις που τα
γράφεις αλλά εμείς δεν μπορούμε να ανακατευτούμε, γιατί δεν θέλουμε να πάρουμε
την κακιά χάρη…»
Και εμείς τους λέμε «καλά ξυπνητούρια!» και αφήστε τον δήμαρχο Νάργο Λεμπέση με τους συμβούλους του (!) να αλωνίζουν…
Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου Α΄ Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Που να φανταζόταν η υπέροχη ζητιάνα του Ναυπλίου της Καποδιστριακής
περιόδου ότι όταν πρόσφερε τα τιμαλφή της για την οικονομική ενίσχυση του
κράτους, που έβγαινε από τα ερείπια της τουρκοκρατίας, αυτό θα αντιμετώπιζε το
ίδιο πρόβλημα μετά από δύο εκατονταετίες.
Τότε η Ψωροκώσταινα, δίνοντας τα χρυσαφικά της για την ανόρθωση του
νεοπαγούς κράτους πίστευε ότι η προσφορά της θα πιάσει τόπο.
Τότε ήταν κυβερνήτης ο Καποδίστριας, που είχε παραιτηθεί από κάθε αμοιβή
για το εθνικό του έργο. Ούτε μια δραχμή! Αντίθετα πρόσφερε από την περιουσία
του.
Τώρα κυβερνούν τρωκτικά - λαμόγια τα λένε – τα οποία τα πακέτα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης τα έκαναν βίλες, πισίνες, off shore εταιρείες και τραπεζικούς
λογαριασμούς!
Έτσι χρεοκόπησαν την Ελλάδα και την οδήγησαν στην ευτέλεια των Ευρωπαϊκών
τραπεζών, που ζητούν την υποθήκευση των νησιών της και της Ακρόπολης! Κι όμως,
οι υπεύθυνοι αυτής της εθνικής χρεοκοπίας κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι και
κυβερνούν ποικιλοτρόπως! Εθνική καταισχύνη με κυβερνήτες χωρίς ευθύνη και «λαό»
που έπαψε πια να ντρέπεται.
Ανάρτηση Από τον/την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ
στο ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ τη 4/22/2010 10:47:00 πμ
...................................................................................................................................................................................................................
