Συγχαρητήρια στον Πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Ερμιόνης Ιωσήφ Γανώση
και τους συνεργάτες του, που προβάλλει με φανταστικό και ιδιαίτερο τρόπο τον
εορτασμό
-> της Παλιγγενεσίας - αναγέννησης του έθνους μας,
τιμώντας με αυτόν τον τρόπο και την ιστορική πόλη μας !!
[...] Η παράδοση του Ελληνισμού, όποια ίχνη της ακόμα διασώζονται, παραπέμπει στην κεφαλαιώδη και αγεφύρωτη διαφορά της εκκλησίας από τη θρησκεία. Δεν πρόκειται για διαφορά θεσμική, ιδεολογική ή «παραδόσεων», είναι διαφορά πολιτισμών, δηλαδή τρόπου του βίου και «νοήματος» της ύπαρξης....
...Η θρησκεία είναι ατομοκεντρικό γεγονός (ατομικές, «εγγυημένης ορθότητας», πεποιθήσεις, ατομικές αρετές, ατομική σωτηρία)...
...Η εκκλησία, όπως και η λέξη «κοινωνία», είναι τρόπος σχέσεων, κοινό άθλημα, μέθεξη σε κοινό αγώνισμα αμοιβαιότητας της αγαπητικής αυτοπροσφοράς, κοινότητα κοινωνούμενης εμπειρικής ελπίδας ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω»...
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Πρινεννέαμέρες. Μέγα Σάββατο πρωί, στις εκκλησιές
του (όποιου και όσου) ακόμα Ελληνισμού, γιορταζόταν η «Πρώτη Ανάσταση». Ευτυχώς
που ο ρεαλισμός της ζωής δεν υποτάχθηκε, ακόμα, ολοκληρωτικά στις επιταγές της
χρηστικής, ταξινομητικής λογικότητας. Γιορτάζουμε λοιπόν τη βιασύνη μας για τη
θριαμβική Ανάσταση, ενώ ταυτόχρονα πειθαρχούμε και στην αναμονή της μεγάλης
«πανηγύρεως», της μεσονύχτιας έκρηξης του γιορτασμού.
Μια μερίδα του «μορφωμένου»
πληρώματος και κλήρου δυσανασχετεί για τον παραλογισμό της βιασύνης, για την
προκλητική ασυνέπεια να γιορτάζουμε στις εκκλησιές τον όρθρο το εσπέρας και την
ακολουθία του εσπερινού στην ώρα του όρθρου. Για κάθε συνεπή προτεστάντη, αυτός
ο ανορθολογισμός, το χρονικό κουλουβάχατο, η προκλητική ασυνέπεια και κατάλυση
της «τάξης» («ορθής» λογικά αλληλουχίας) είναι αφόρητο σκάνδαλο. Για όσους
έχουν κάτι γευθεί από την ασυμβίβαστη διαφορά Εκκλησίας και θρησκείας, είναι το
γλέντι τους, η γιορτή που τη γεννάει η παλαβομάρα της χαράς για τον θρίαμβο της
σχέσης, την προτεραιότητα της ελευθερίας, την καταξίωση του έρωτα. Όταν αγαπάς,
όλα γίνονται ανυπότακτη σε σταθερές αναγκαιότητας γιορτή.
Η παράδοση του Ελληνισμού, όποια
ίχνη της ακόμα διασώζονται, παραπέμπει στην κεφαλαιώδη και αγεφύρωτη διαφορά
της εκκλησίας από τη θρησκεία. Δεν πρόκειται για διαφορά θεσμική, ιδεολογική ή
«παραδόσεων», είναι διαφορά πολιτισμών, δηλαδή τρόπου του βίου και «νοήματος»
της ύπαρξης. Η θρησκεία είναι ατομοκεντρικό γεγονός (ατομικές, «εγγυημένης
ορθότητας», πεποιθήσεις, ατομικές αρετές, ατομική σωτηρία). Η εκκλησία, όπως
και η λέξη «κοινωνία», είναι τρόπος σχέσεων, κοινό άθλημα, μέθεξη σε κοινό
αγώνισμα αμοιβαιότητας της αγαπητικής αυτοπροσφοράς, κοινότητα κοινωνούμενης
εμπειρικής ελπίδας ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω».
Διακόσια χρόνια από τον ξεσηκωμό των
Ελλήνων για την απελευθέρωσή τους από τον τουρκικό ζυγό, η ελληνική ιστορική
σάρκα του εκκλησιαστικού γεγονότος (επομένως και η οικουμενική δυναμική του)
μοιάζει να έχουν οριστικά εξαλειφθεί από τη συλλογική μνήμη.Στην «ελεύθερη»
Ελλάδα, οι άσπονδοι, ασυναγώνιστοι σε ραδιουργίες «σύμμαχοί» της, πέτυχαν, πολύ
εγκαίρως, να αλλοτριωθεί το ίδιο το νοηματικό περιεχόμενο της λέξης «εκκλησία»
– να ορίζεται στον καταστατικό χάρτη («σύνταγμα») του κράτους σαν θεσμός
«επικρατούσης εν Ελλάδι θρησκείας». Χρηστικός θεσμός, υπηρετικός των
«θρησκευτικών αναγκών του λαού», αντίστοιχος με ανάλογους κρατικούς κοινωφελείς
θεσμούς – ΙΚΑ, ταχυδρομεία, συγκοινωνίες κ.τ.ό.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί με
εγκυρότητα κάθε σοβαρός και οξυδερκής ιστορικός μελετητής ότι, με αυτή τη
συνταγματική διατύπωση, τελειώνει ιστορικά ο Ελληνισμός ως πανανθρώπινο «νόημα»
βίου, δηλαδή ως πολιτισμός. Χρειάστηκαν δυο αιώνες για να ολοκληρωθεί εδώ η
θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, επίσκοποι και πρεσβύτεροι να
γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, η κατήχηση και το κήρυγμα να παραδοθούν αυτονόητα σε
προτεσταντικού τύπου προπαγανδιστικές οργανώσεις, το ίδιο και οι πανεπιστημιακές
Θεολογικές Σχολές.
Απόμεναν δύο ακόμα καίρια πλήγματα,
για να εξαλειφθεί οριστικά η ιστορική παρουσία του Ελληνισμού: Να εξαρθρωθεί,
επίσημα και καθολικά, η συνέχεια της γλώσσας των Ελλήνων. Και να αποκλεισθεί
τελεσίδικα κάθε ίχνος διάσωσης της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας. Κατορθώθηκαν
αμφότερα από ένα «πολιτικό» κόμμα, του πιο ακραιφνούς αμοραλισμού και
τυχοδιωκτισμού που γνώρισε ποτέ η ελλαδική εμπειρία. Καθόλου τυχαία, το κόμμα
αυτό λειτούργησε αυτοματικά σαν καταλύτης για την εξομοίωση του τρόπου άσκησης
της εξουσίας στην Ελλάδα από οποιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό. Μετά το ΠΑΣΟΚ,
όποιο κόμμα κι αν έρθει στην εξουσία, η Εκκλησία θα λογαριάζεται «επικρατούσα
εν Ελλάδι θρησκεία», η πολυτονική γραφή θα τρομοκρατεί τον «Ελληνα» σαν
ακατανόητη «αρχαία», και η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα θα ηχεί σαν ιδεοληψίας
καλαμπούρι.
Ακόμα κι αν ένα στρατιωτικό
πραξικόπημα ανέτρεπε τη θεσμοποιημένη «ύβρι» της πασοκικής πρωθυπουργοκεντρικής
απολυταρχίας, ο πασοκισμός θα παρέμενε τρόπος βίου και τρόπος του νοείν (νοο-τροπία)
των Ελληνωνύμων. Η λογική (που ελάχιστα ισχύει στην εξέλιξη των κοινωνιών) ίσως
θα μας προκαλούσε να υποθέσουμε σαν μοναδικό παράγοντα ανάσχεσης του ιστορικού
αφανισμού των Ελλήνων, την Εκκλησία. Όχι τη «διοικούσα» (τον ριζικά
εκδυτικισμένο οργανισμό), αλλά κάποιους αθόρυβους και λιγόλογους απλούς
εφημέριους: Να μετατρέψουν τους νάρθηκες των ναών τους σε προαιρετικά σχολεία,
που θα μεταγγίζουν σε λίγα, έστω ελάχιστα, παιδιά την ποιητική γλώσσα της
εκκλησιαστικής λατρείας, ζωντανή συνέχεια της εκφραστικής (δηλαδή καλλιέργειας)
των Ελλήνων.
Από το σχολειό στους νάρθηκες ίσως
προκύψει μια καινούργια «αίσθηση» – συνείδηση ενορίας, γειτονιάς, κοινότητας.
Αν συνεχίζει η Εκκλησία να αυτο-ορίζεται σαν «ζύμη» ελάχιστη που ζυμώνει
αδιόρατα το νεκρό φύραμα ή σαν «κόκκος σινάπεως» ακαταγώνιστης βλαστικής
δυναμικής, τότε δεν είναι καθόλου ουτοπική η ελπίδα να επιβιώσει η ζωτική (όχι
διακοσμητική) ελληνικότητα σε συνθήκες πολλαπλάσια δυσκολότερες, σήμερα, από
όσο στους αιώνες της αμακιγιάριστης Τουρκοκρατίας.
Υστερόγραφο για «διανοουμένους»: Ολα
τα παραπάνω, προφανώς, δεν σημαίνουν αντιδυτικισμό. Η Δυτικοκρατία είναι
ευφυέστερα στυγνότερη της Τουρκοκρατίας. Όμως «συνεννοούμαστε» με τους μεγάλους
«αιρετικούς» της Δύσης: Νίτσε, Χάιντεγγερ, Βίτγκενσταϊν, T.S. Eliot, Κάφκα,
Φλάνερι Ο’ Κόνορ.
ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ: «ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΔΕΝ
ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΑΡΧΟΝΤΕΣ ΠΟΡΟΥΣ;»
Ερώτηση κατέθεσε
σήμερα 11/5 στη Βουλή ο βουλευτήςΣΥΡΙΖΑ
ΑργολίδαςΓιάννης Γκιόλαςπου συνυπέγραψε και ο αρμόδιος Τομεάρχης
βουλευτής Λακωνίας Στ. Αραχωβίτης, με την οποία στηλιτεύει και καυτηριάζει τη
στάση της Κυβέρνησης της Ν.Δ. που αδιαφορεί στο μείζον πρόβλημα των αγροτών της
Αργολίδας σχετικά με τις αποζημιώσεις που πρέπει να δοθούν για τις ζημιές που
υπέστησαν τόσο κατά την χειμερινή περίοδο όσο και στις αρχές της άνοιξης.
Η ερώτηση απευθύνεται
στους ΥπουργούςΑγροτικής Ανάπτυξης και
Οικονομικών και περιέχει τα βασικά αιτήματα των αγροτών οι οποίοι περιμένουν
μάταια τις αποφάσεις της Κυβέρνησης, μετά τα ακραία καιρικά φαινόμενα που
έπληξανσε σημαντικό βαθμό τις
καλλιέργειές τους και βρίσκονται σε δεινή οικονομικήκατάσταση.
Ισχυροί παγετοί ακόμη
και κατά τη διάρκεια τηςΆνοιξης μέχρι
και τον Απρίλιο, έντονα πλημμυρικά φαινόμενα μετά από μακρές περιόδους
ξηρασίας, ισχυροί πρώιμοι καύσωνες και χαλαζοπτώσεις έχουν μειώσει αισθητά την
παραγωγή και η Κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να καταβάλλει τις αναγκαίες
οικονομικές ενισχύσειςαλλά προσφεύγει
και σε δικαιολογίες που εξοργίζουν, όπως η άρνηση να αποζημιώσει για τον παγετό
της 16ης Φεβρουαρίου επειδή ο ΕΛΓΑ υπολογίζει τις ζημιές μέχρι την
15η κάθε Φεβρουαρίου! Υιοθετεί δύο μέτρα και δύο σταθμά, μοιράζοντας
επιδοτήσεις λόγω covid 19 σε άλλες περιοχές αποκλείοντας την Αργολίδα.
Η Κυβέρνηση παρά την
ύπαρξη πόρων για τις αποζημιώσεις, Ταμείο ΕΛΓΑ, Deminimis και οι έκτακτες ενισχύσεις λόγω Covid-19,καθυστερεί εξοργιστικά αδιαφορώντας να προβεί στην ενίσχυση των αγροτών
τηςΑργολίδας, δείχνοντας έτσι με
ανάλγητο τρόπο ότι γι’ αυτήν έχουν προτεραιότητα άλλες παραγωγικές ομάδες και
Μέσα που εξασφαλίζουν την προβολή της.
«Όστις
κλείει το στόμα δια φόβον ή χάριν...κρίνεται κάκιστος πολίτης»
Αδαμάντιος Κοραής ο δάσκαλος του Γένους
Τη
διάβασα μεταξύ άλλων πολλά χρόνια πριν, σε ένα βιβλιαράκι που το βρήκα πεταμένο σε κάδο
σκουπιδιών στην παραλία «Μαδέρι» στην Ερμιόνη, -δίπλα στο σπίτι μου.
Οδυσσέας Ελύτης ο νομπελίστας ποιητής μας - Μάρτιος 1975
...«Ελπίζοντας στην επίτευξη μιας απελευθέρωσης απ' όλα τα δεσμά και μιας Δικαιοσύνης που θα ταυτιζόταν με το απόλυτο φως, είμαι ένας ειδωλολάτρης, που αθέλητα καταλήγω, στη χριστιανική αγιότητα»...
Η στιγμή που απονέμεται στον ποιητή το βραβείο Νόμπελ
… ευτυχισμένοι αυτοί οι άνθρωποι, που αισθάνονται την εσωτερική ανάγκη να παρακολουθούν
αυτή την αέναη κίνησή του, που είναι και η πιο σημαντική πηγή της ζωής μας!!!
-Άλλωστε, γι' αυτό τον Ήλιο οι αρχαίοι Έλληνες και άλλοι λαοί τον είχαν θεοποιήσει! ...
Τι ανοσία αοκτούμε ανάλογα με το εμβόλιο και τις δόσεις που έχουμε λάβει.Οι εμβολιασμοί στη χώρα μας συνεχίζονται, με τους περισσότερους να έχουν λάβει την πρώτη δόση του εμβολίου, ενώ μια μεγάλη μερίδα πολιτών έχει λάβει και τη δεύτερη δόση.
Τι ανοσία αποκτούμε, όμως, ανάλογα με το εμβόλιο και τις δόσεις που έχουμε λάβει; Οι ειδικοί απαντούν:
Pfizer/BionTech: Η πρώτη δόση του εμβολίου δίνει 52% ανοσία, στις επτά ημέρες από τη στιγμή του εμβολιασμού. Στις 14 ημέρες, φθάνει το 89%. Μετά από τρεις εβδομάδες, όπου γίνεται η δεύτερη δόση του εμβολίου, αποκτούμε έως και 95,3% ανοσία.
AstraZeneca: Με την πρώτη δόση του εμβολίου και σε διάστημα 21 ημερών, όποιος κάνει το εν λόγω εμβόλιο εξασφαλίζει ανοσία 70%, που φθάνει το 100% με τη δεύτερη δόση.
Moderna:Με την πρώτη δόση του εμβολίου αποκτούμε ανοσία 92% μετά από 14 ημέρες και 95% μετά τη δεύτερη δόση.
Johnson & Johnson: Με το μονοδοσικό εμβόλιο αποκτούμε 85% έως 99% ανοσία.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Και αφού εσείς ελεεινοί δεν μιλάτε για τις δικές σας καταδίκες θα μιλήσω εγώ!
-> Η πρώτη καταδίκη διαχειριστή του «Εικονοσκοπίου» είναι αυτή του «άρχοντα» - μάνατζερ και συμβούλου σου - τελεσιδίκως στο πενταμελές Εφετείο για υπόθεση του Δήμου Ερμιόνης!
Και η δική σου καταδίκη στην υπόθεση του Διδύμου…. (για αναφορά στο βρομοblog σας) και μάλιστα χωρίς να έχεις το δικαίωμα έφεσης.
Αν έχετε μούτρα μιλήστε πάλι με κομπασμό για καθαρό - λευκό ποινικό μητρώο και καθαρό κούτελο, που σπάει καβο-κολώνες κατά την προσφιλή χαβαλετζίδικη φράση σας ...
Αυτά πρέπει να τα γνωρίζει η κα Μαριάννα Βαρδινογιάννη που έχει στην υπηρεσία της τον διαχειριστή αυτoύ του βρομοblog...
Εν τω μεταξύ ενημερώστε και το δικηγόρο σας (όνομα δεν λέω) για να μην βρεθεί προ εκπλήξεως….
ΥΓ. 2) Και αυτό θα αναρτάται κάθε μέρα για να μάθουν οι συμπολίτες μας ποιος/ποιοι, είναι οι Φουρθιότηδες της Ερμιονιδας...
Δεν κλείσαμε μάτι όλη τη νύκτα που πέρασε!
Είχε κολλήσει στη σκέψη μας η εικόνα του Δημάρχου Ερμιόνης κ. Αν. Λεμπέση να
καταθέτει την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010 ως μάρτυρας στο πολυμελές Δικαστήριο
Ναυπλίου, κατά των δημοτικών μας συμφερόντων!!!
Δεν τα χωράει το μυαλό και η συνείδησή μας
αυτά που κατέθετε ο κ. δήμαρχος:«Έχουμε πάρει μια απόφαση εμείς,
το δημοτικό συμβούλιο... »Και δεν άκουγε σε καμία περίπτωση αυτό που
του έλεγε με αυστηρότητα η κ. Πρόεδρος του Δικαστηρίου.«Ναι, αλλά δεν είναι
αρμόδιο το δημοτικό συμβούλιο να μας λέει ποιος είναι κοινόχρηστος δρόμος και ποιος όχι.» Και στη συνέχεια η κ. Πρόεδρος με ένταση:«Μα δεν είστε αρμόδιοι κύριοι εσείς, σαν Δήμος, να κάνετε αυτές τις
δουλειές»
Και ο δήμαρχος που έδειχνε να μην
καταλαβαίνει από αυτά, όπως πάντα, στην μόνιμη επωδό…« ... Κυρία Πρόεδρε,
εγώ σαν δήμαρχος, έχω πολλά χρόνια, 14-15 χρόνια δήμαρχος»
Και τότε η κ. Πρόεδρος του απάντησε: "Ναι" ...
Είναι βλέπετε και αυτή η φωνή της συνείδησης και της αυτογνωσίας που δεν
ακούγεται και δεν μας επιτρέπει να σκεπτόμαστε λογικά και δίκαια… .ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου του κ. Ευ.
Βενιζέλου με τον τίτλο «Διαχρονία και συνέργεια ¬ Μια πολιτική πολιτισμού»
Εκδόσεις Καστανιώτη.
Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν τότε υπουργός Πολιτισμού
Ο πολιτισμός είναι ταυτοχρόνως το πιο ευαίσθητο, το πιο επικίνδυνο και το πιο
πρόσφορο πεδίο άσκησης πολιτικής. Γιατί οτιδήποτε γίνεται στο πεδίο αυτό
συνδέεται, από την ίδια τη φύση του πράγματος, με την αισθητική και την
ιδεολογία, τις νοοτροπίες και τα στερεότυπα, την αυτοσυνειδησία της κοινωνίας:
την πολυμορφία και τις αντοχές της, τη σχέση της με την Ιστορία και τις
ποικίλες χρήσεις της, τη σχέση της με τους «άλλους».
Όλα αυτά είναι ούτως ή
άλλως βαθύτατα πολιτικά καθώς συνδέονται τελικώς με κοινωνικές σχέσεις• με την
ίδια την οικονομία του χρόνου• με τη διαχείριση συμβόλων και συμβολισμών• με τη
στάση του καθενός απέναντι στα συλλογικά υποκείμενα.
Ο λόγος περί
πολιτισμού είναι συνεπώς λόγος εξόχως πολιτικός, ακόμη κι όταν είναι ανύποπτος.
Ιδίως όταν είναι ανύποπτος και δήθεν «απολιτικός». Όταν κατά τρόπο ανιστόρητο
και αμαθή θεωρεί ότι ακριβώς ο λόγος περί πολιτισμού είναι το αντίθετο του
λόγου περί πολιτικής• όταν αυτοτοποθετείται και αυτοσυστήνεται ως λόγος
αδιαφορίας για την πολιτική και απόστασης από αυτήν.
Όλα αυτά αφορούν βεβαίως τόσο στον πολιτισμό ως κατάσταση, ως μέσο επίπεδο της
αισθητικής και της τεχνολογίας του καθημερινού βίου μιας εποχής και μιας
κοινωνίας (civilisation), όσο και στον πολιτισμό ως στάση, ως πνευματική
καλλιέργεια, ως ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα γράμματα, τις τέχνες και την
Ιστορία (culture). Ίσως δε η διπλή χρήση της λέξης πολιτισμός στην ελληνική
γλώσσα να είναι ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της γλώσσας μας ως του βασικού
πολιτιστικού πεδίου.
Τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα όταν το ίδιο το κράτος διατυπώνει ένα
λόγο περί πολιτισμού. Όταν τον λόγο αυτό τον διατυπώνει ο αρμόδιος υπουργός. Σε
αντίθεση με τον προσωπικό λόγο περί πολιτισμού, που είναι εντέλει λόγος για τις
αισθητικές προτιμήσεις και τη διαμόρφωση του γούστου, σε αντίθεση με τον λόγο
γύρω από την προσωπική εμπειρία του καλλιτέχνη ή του συγγραφέα, σε αντίθεση με
τον δοκιμιακό ή κριτικό ή δημοσιογραφικό λόγο, σε αντίθεση με τον
συνδικαλιστικό ή διεκδικητικό λόγο των επαγγελματιών του πολιτισμού, ο
πολιτικός λόγος του κράτους υπακούει σε ιδιαίτερες, πολύ πιο αυστηρές
προδιαγραφές. >>>>>>
Επειδή πιστεύουμε πως υπάρχουν και τέτοιοι αναγνώστες που διαβάζουν επιδερμικά... και πολλοί άλλοι που ούτε καν διαβάζουν, σας δίνουμε στο κέντρο της
ανάγνωσης του θέματός μας; το ποίημα της Ελένης Παπαδοπούλου. - Είναι για εμάς τα λόγια του λίγα, αλλά μας λένε πολλά…
Και με αυτό τον απλό τρόπο θέλουμε να σας δηλώσουμε για μια ακόμα φορά, πως θα
παραμείνουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων και των γνώσεων μας πολιτικά όντα και όχι «πολιτιστικά…» όπως προσπαθούν να
διατυμπανίζουν πολλά «μοναδικά πλάσματα» του καιρού μας…
Οι Φωτο είναι από το διαδίκτυο - για την παρουσίαση του άρθρου... ------------------------------------------------------------------------------------------------------------
«Περί πηληκίων και άλλων τινών ο λόγος»
Γράφει ο Γιάννης Μ. Σπετσιώτης
Μια
«δυσάρεστη» έκπληξη με περίμενε τούτες τις ημέρες καθώς έψαχνα να βρω πότε και
με ποια υπουργική απόφαση καθιερώθηκε το πηλήκιο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
«Ενοχλήθηκα», λοιπόν, ιδιαίτερα, όταν βρήκα πως ο Υπουργός «των Εκκλησιαστικών
και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως» που ευθυνόταν για την καθιέρωσή του ήταν ο
εξαίρετος συμπολίτης μας Γεώργιος Μίλησης, το 1876 (Φ.Ε.Κ. 24/28 Μαΐου1876).
Μπράβο,
κυρ- Γιώργο! Και σε είχα σε υπόλειψη! Κρίμα, σκέφτηκα. Ο Υπουργός με το
τεράστιο και πρωτοποριακό έργο για την Εκπαίδευση, αντικείμενο μακροχρόνιας
μελέτης μου, ο άνθρωπος με το ιδιαίτερο ήθος, τη συνέπεια των λόγων και των
έργων που με έκανε να νιώθω περήφανος για την …κοινή μας καταγωγή, να με
εκπλήξει τόσο δυσάρεστα, δεν το περίμενα! Μα τόσο συντηρητικός! Τόσο «κολλημένος»!
Απίστευτο! Ας όψονται οι επιταγές της εποχής του, αναφώνησα θέλοντας να τον
…δικαιολογήσω!
Στα
τέλη της δεκαετίας του 50, μαθητής ων, ήμουν από τους επιφανέστερους
πηληκιομάχους! Αυτό το ομοιόσχημο καπέλωμα με ξεπερνούσε! Κι εκείνος ο αριθμός
Μαθητολογίου, 233, κεντημένος με λευκή κλωστή, κατακούτελα, δίπλα στην
κουκουβάγια, η ταυτότητα του κεφαλιού μου, που κανέναν δεν ενδιέφερε, με ζόριζε
ιδιαίτερα. Δίχως υπερβολή είχα το χειρότερο καπέλο στο Γυμνάσιο. Ό,τι
απαγορευόταν, το είχε επάνω του! Τσακισμένο και ραμμένο στα πλάγια -όχι θα το
άφηνα σαν …αεροδρόμιο- με βγαλμένη τη φόδρα και το γείσο, για να μπορεί εύκολα
να «αποθηκεύεται» με τη λήξη των μαθημάτων στην τσάντα ή την τσέπη…
Σε
όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους το πηλήκιο ήταν το αναπόσπαστο «εξάρτημα»
του μαθητή. Το φορούσε το πρωί όταν έβγαινε από το σπίτι και το αποχωριζόταν το
βράδυ, όταν πήγαινε για … ύπνο. Μ’ αυτό έλεγε και την …ώρα (δηλαδή χαιρετούσε)!
Άλλοτε στρατιωτικά και άλλοτε ελαφρά υποκλινόμενος και ταυτόχρονα σηκώνοντάς το
λίγο από το κεφάλι. Μια σκέτη καλημέρα δεν αρκούσε! Και αν παρέλειπες να
συμπεριφερθείς κοσμίως, έπαιρνες …δωράκι, αντίστοιχο πάντα με τη θέση που είχες
στο … στομάχι του καθηγητή ή του εκάστοτε καταδότη.
Ένα
πρωινό, λοιπόν, μετά την προσευχή, εκείνος ο ανεκδιήγητος θρησκόληπτος
Γυμνασιάρχης, με το μπαστούνι και το βηματισμό του Σαρλώ, Θεός συγχωρέστον,
εποπτεύοντας αφ’ υψηλού τον χώρο και αναζητώντας τον …παραβάτη, φωνάζει
κοιτάζοντάς με βλοσυρά.
-Έλα εδώ! Εσύ βρε, που το πηλήκιό σου είναι σαν του Εσατζή!
-Ωχ, είπα! Σήμερα θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα…
Εν
μέσω απόλυτης σιγής τον ζύγωσα, ατάραχος. Μόλις, όμως, πήγε να αρπάξει το
καπέλο, για να το …επιδείξει, του έμεινε λειψό στο χέρι! Αλλού το γείσο, αλλού
η κουκουβάγια! Μαθητές και καθηγητές έσκασαν στα γέλια. Εκείνος, ανέκφραστος,
με αφορμή την …παραποίηση του πηληκίου, με …φιλοδώρησε με διήμερη αποβολή! Στο
δε ποινολόγιο του σχολείου, με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων εκπαιδευτικών,
γράφτηκε: «Ο Σύλλογος των καθηγητών, συνελθών σήμερον… απεφάσισε να
αποβάλλει…».
Τις
επόμενες δύο ημέρες περιφερόμουν άσκοπα ανά
τας ρύμας και τας αγυιάς της πόλης μας, χωρίς κανείς από το
σχολείο να εκδηλώσει κάποια ανησυχία ή το παραμικρό ενδιαφέρον…
Ευτυχώς
στη διάρκεια εκείνης της χρονιάς πήρα μεταγραφή για άλλο σχολείο, όπου οι
μαθητές κυκλοφορούσαν ασκεπείς, άνευ πηληκίου!
ΣΗΜ.
Το πηλήκιο καταργήθηκε το 1964 (όπως και το μαύρο χρώμα στις ποδιές των
μαθητριών) επί Κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, με Υπουργό Εθνικής
Παιδείας και Θρησκευμάτων τον ίδιο και Υφυπουργό τον Λουκή Ακρίτα. Για την ιστορία παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα από
την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 11ης Μαΐου
1965. Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως και υπουργός Παιδείας κ. Γεώργιος Παπανδρέου
προέβη εις τας ακολούθους δηλώσεις: «Δευτερεύον βεβαίως, αλλά συμπαθές
είναι το θέμα της εξωτερικής εμφανίσεως των μαθητών μας. Τα παιδιά των
σχολείων, και ιδίως οι έφηβοι των Γυμνασίων και των Λυκείων, πρέπει κάτω από
τον γαλανόν ουρανόν και μέσα εις το εύκρατον κλίμα της δημοκρατίας μας να είναι
ενδεδυμένα με λιτότητα και χάριν και να μη δίδουν την εντύπωσιν πενθούντων ή
δεσμωτών. Η αμφίεσις αντανακλά και εκφράζει τον ψυχικόν κόσμον του ανθρώπου.
Μαυροφορεμένα κορίτσια και αγόρια, τα οποία κρύπτουν το κουρεμένο κεφάλι των με
ένα άχαρον και τσαλακωμένον πηλήκιον, δεν ημπορούν να αισθάνονται ελεύθερα,
ούτε να έχουν ευψυχίαν και αισιοδοξίαν. Έδωσα διά τούτο εντολήν προςτας
εκπαιδευτικάς αρχάς να ανακοινώσουν εις τα σχολεία ότι από του προσεχούς έτους:
α)Οι ποδιές των μαθητριών θα είναι κατασκευασμέναι από ύφασμα κυανούν (όχι πολύ
ανοικτόν). Θα έχουν δηλαδή το χρώμα του ουρανού μας. β)Καταργείται το πηλήκιον
των μαθητών με την κακότεχνον κουκουβάγιαν. Εις ουδεμίαν χώραν του δυτικού
κόσμου επιβάλλεται εις τους μαθητάς πηλήκιον και ομοιόμορφος στολή, τούτο είναι
έθος των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άλλωστε το μέτρον τούτο εφαρμόζεται σήμερον
όχι εις την πρωτεύουσαν, αλλά μόνον εις τας επαρχίας, ωσάν να μη έχουν τα ίδια
δικαιώματα εις την αμφίεσίν των οι επαρχιώται μαθηταί με τους μαθητάς των
Αθηνών».
Γράφει ο Γιώργος Πιπερόπουλος Καθηγητής Κοινωνιολογίας
Καλημέρα και καλή εβδομάδα στα
Γυμνασιόπαιδα και τα παιδιά των Δημοτικών Σχολείων που σε ολόκληρη την Ελλάδα
από σήμερα ξαναγύρισαν στα θρανία τους.
Ομολογώ ότι
με χαροποίησαν ιδιαίτερα οι αντιδράσεις αμέτρητων αναγνωστών που διάβασαν το
άρθρο μου με τίτλο «Γονείς: τα παιδιά σαν τα μάτια σας» που φιλοξενήθηκε εδώ
στο αγαπημένο blog την περασμένη εβδομάδα. Ανταποκρινόμενος σε κάποια
επιμέρους ερωτήματα αναγνωστών καταθέτω σήμερα τα διεθνή δεδομένα
από Θεωρητικές και ερευνητικές προσπάθειες που απολήγουν στη διαφοροποίηση
4 τύπων εφήβων και συγκεκριμένα: «κομφορμιστές. ιδεολόγους. ηδονιστές, και
αντικοινωνικούς».
Επιγραμματικά θα αναφέρω παρακάτω τα κύρια
χαρακτηριστικά που καθορίζουν τον καθένα από τους 4 αυτούς τύπους σημειώνοντας
όμως ότι υπάρχει και η μη αναφερόμενη 5η περίπτωση όπου κάποιοι έφηβοι δείχνουν
σύμμικτα χαρακτηριστικά καθιστώντας έτσι πιο δύσκολη την ένταξή τους σε έναν
από τους 4 τύπους.
Ο κομφορμιστής έφηβος επιθυμεί να βελτιώσει την προσωπική του ζωή, να ξεπεράσει σε
όλους τους τομείς της δραστηριότητάς του τους γονείς του, να επιτύχει μέσα στο
κοινωνικό-οικονομικό σύστημα στο οποίο ζει και μεγαλώνει Αυτό δεν
σημαίνει ότι ο κομφορμιστής έφηβος είναι άτομο με γερασμένη ψυχή εγκλωβισμένη
στο νεανικό του κορμί!
Ο ιδεολόγος έφηβος εκδηλώνει κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση τη
βαθιά του δυσαρέσκεια για το σύστημα αξιών, τον τρόπο ζωής και τα
κοινωνικό-οικονομικά δεδομένα των ενηλίκων γονιών, συγγενών και του κοινωνικού
συστήματος γενικότερα.
Ο ιδεαλισμός είναι γενικό χαρακτηριστικό της εφηβείας, όπως βέβαια και
κάποιων ενηλίκων που παραμένουν «αιώνιοι έφηβοι». Οι προοδευτικοί ιδεολόγοι
ρεφορμιστές έφηβοι θεωρούν την κοινωνία και τα ανθρώπινα προβλήματα ως παράγωγα
της μετάθεσης σημαντικών ανθρώπινων αξιών σε επουσιώδη και απρόσωπα αντικείμενα
της "καταναλωτικής μας κοινωνίας". Για τους εφήβους αυτούς η
ανθρώπινη κοινωνία οφείλει όχι μόνο να αναθεωρήσει τα συστήματα αξιών της αλλά
και να τα μετουσιώσει θέτοντας περισσότερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, στην
εξάλειψη της μοναξιάς και της αλλοτρίωσης του ατόμου που ζει και παράγει μέσα
στα σύγχρονα απρόσωπα αστικό -βιομηχανικά κέντρα, στην επούλωση των ψυχικών μας
τραυμάτων, στην ανύψωση της αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας σε αξία
υπέρτατου βαθμού.
Ο ηδονιστής έφηβος διακατέχεται από έντονη τάση προς τον ηδονισμό και
η «dolce vita» είναι τυπικά και ουσιαστικά αυτοσκοπός της ύπαρξής
του. Κυνηγάει την ικανοποίηση των αναγκών του με αέναο ρυθμό μέσα από
μυριάδες ερεθισμάτων όπως το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα ξενύχτια, τις
κάθε λογής "τρέλες" χωρίς φραγμούς ή συνειδησιακό έλεγχο χωρίς τις
ενοχές που δημιουργούν στον καθένα μας οι ψυχοκοινωνικές αναστολές, τα ταμπού
οι ηθικές μας δεσμεύσεις.
Για τον ηδονιστή έφηβο η έλλειψη οικονομικών πόρων δεν
είναι πρόβλημα γιατί εφόσον του λείψουν από το πατρικό βαλάντιο θα τους βρει με
παράνομους τρόπους όπως κλοπές και διαρρήξεις, εκβιασμούς, πορνεία, σχέσεις με
ομοφυλόφιλους, εμπορία ναρκωτικών Η ηδονή προέχει και αυτή καθαγιάζει όλα τα
μέσα...
Ο αντικοινωνικός έφηβος μοιάζει να προσιδιάζει τον τύπο του ηδονιστή
αλλά για αυτόν η έλλειψη αναστολών και ενοχών δεν εξαντλείται στην επιζήτηση
ηδονής, δεν τελειώνει με την πραγμάτωση της «dolce vita» αλλά επεκτείνεται
στην έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού για τα περιουσιακά στοιχεία τρίτων αλλά και
για αυτήν ακόμη την ανθρώπινη ζωή με αποτέλεσμα ο αντικοινωνικός έφηβος να
διαπράττει χωρίς κανένα ενδοιασμό καταστροφές περιουσιών, εγκλήματα, βιασμούς
όχι ως έμμεσες πράξεις με απώτερο σκοπό κάποιο «κέρδος» (όπως
υπαγορεύει το κυνηγητό της «dolce vita» για τον ηδονιστή έφηβο) αλλά
ξεκάθαρα ως τελική πράξη και συνειδητά επιλεγμένος αυτοσκοπός.
Σίγουρα το νόημα της ζωής μας δεν
εξαντλείται στην επιτυχή ολοκλήρωση του ρόλου μας ως γονιών και έτσι, πέρα από
κάθε παροχή συναισθηματική, ηθική ή υλική (μέσα στα στενά οικονομικά μας
πλαίσια) στους εφήβους μας, χρειάζεται και εμείς να φροντίσουμε να είναι
δημιουργική και θετική η δικιά μας διαχρονική πορεία προς την ολοκλήρωση της
προσωπικής μας «ύπαρξης»...
Πράξεις αρετής, ελέγθει ότι, είναι εκείνες οι οποίες δεν απομακρύνουν τις ανθρώπινες ενέργειες του φυσικού και πνευματικού σκοπού των ανθρώπων αλλά αντίθετα συντρέχουν την εκπλήρωση αυτού.
Εκπλήρωση του ανθρωπίνου σκοπού είναι η δυναμική ανέλιξη της ψυχής του ανθρώπου δια της οποίας συντελείται ο αποκαθαρμός της ανθρώπινης φύσεως, η διανοητική του ανάπτυξη και η ηθική του εμφάνιση, η οποία θα του επιτρέψει την ψυχική του μεταμόρφωση και δι' αυτής το πνεύμα του θα ανέλθει σε πνευματικό κόσμο υπέρτερο του ανθρωπίνου.
Πράξεις αρετής είναι οι γινόμενες κατ' ελεύθερη βούληση, όταν δεν αντιτίθενται στην ελεύθερη βούληση των άλλων, όταν δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη διανόηση και αυτοδιάθεση των άλλων και δεν παραβιάζουν τους ηθικούς νόμους οι οποίοι διακανονίζουν τις κοινωνικές σχέσεις τών εν γένει υπερτέρων πνευματικών του ανθρώπου πνευματικών όντων, ακόμα δε και εκείνων των κοινωνικών ανθρωπίνων όντων....
Και με κάθε ευκαιρία που του
δίνεται - τη δημιουργεί-
«ευλογεί τα γένια του» και αυτοθαυμάζεται για την υστεροφημία του ...
«Παλιά του τέχνη κόσκινο» ...
ΥΓ. Όμως, μέσα από τις ευχές του -> «πες εσύ για μένα να πω εγώ για σένα»...δεν σε αποκαλεί ιδιοκτήτη και διαχειριστή του βρομοσκοπίου blog για να ξέρουν οι συμπολίτες μας, ποιοι άθλιοι κρύβονται στην «κόπρο του Αυγεία»...
