Συμβιβασμός με την ανυπαρξία
Christos Yiannaras | 10
Oct 2022
Από το 1974 και μετά, με πρόσχημα
την αντίσταση στο ενδεχόμενο μελλοντικής (φαντασιωδώς επερχόμενης) χούντας,
όλες οι κυβερνήσεις, σοσιαλεπώνυμες ή μη, παρέδωσαν κάθε πτυχή του δημόσιου
βίου σχετική με την «παιδεία» και τον «πολιτισμό» σε συντεχνίες πρωτουργών της
«Αριστεράς» και της «προόδου».
Η οργιαστική ασυδοσία αυτής της
επιλογής εξακολουθεί να ελέγχει τον λεγόμενο «πνευματικό» βίο της χώρας
μοιράζοντας θώκους και οικονομικές προνομίες. Ανεχόμαστε όλοι την οργιαστική αυτή
«προοδευτική» ασυδοσία, νομιμοποιούμε τις παραχαράξεις της «προόδου»,
πειθαρχούμε παθητικά στην προπαγανδιστική δολιότητα, στην απροκάλυπτη («δίχως
αιδώ ή λύπην») τρομοκρατία, ειδικά στο πεδίο της εξωσχολικής
παιδείας-καλλιέργειας.
Η κυρίως πολιτική, που ασκείται στη
σχολική και πανεπιστημιακή εκπαίδευση, στα μετά τη δικτατορία χρόνια,
εκμεταλλεύεται απροσχημάτιστα τις μαρξιστικές ετικέτες της «προόδου» και του
ιστορικο-υλιστικού «ρεαλισμού». Στα σχολικά βιβλία δημοτικού και γυμνασίου η
γνώση εξαντλείται στην κωδικοποιημένη πληροφορία, ο στόχος (και μόχθος) της
«καλλιέργειας» διαστέλλεται από το άθλημα της σχέσης, της κοινωνίας των στόχων.
Η γνώση δεν κοινωνείται, καταναλώνεται, ο δάσκαλος δεν είναι τόσο χρήσιμος όσο
ο υπολογιστής.
Η πανδημία του «κορωνοϊού» διέλυσε
το ελληνικό σχολείο, αλλά κανείς δεν τολμάει να το ομολογήσει – τρεις
τουλάχιστον γενιές καταδικάστηκαν στον αναλφαβητισμό και τη δυσαναγνωσία. Η
πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν έχει τα διανοητικά προσόντα να
αντιληφθεί, έστω, το πρόβλημα, συνεχίζει να μιλάει, να ενεργεί και να απαιτεί
με τα αντανακλαστικά μικρονοϊκής ανεμελιάς ή αλλοδαπής δυσκαταληψίας. >>>>>>>>