...
όπου βρεθεί κι' όπου σταθεί, βάζει τις δικές της πινελιές, πλέκει τις δικές της σταυροβελονιές
…
S.D.D.
=========================================================================================================================
20 Μάη 2024 - Στη γιορτή του Αη Νικόλα στο
Μετόχι - ψηλά στην πλαγιά του όρους Αδέρες!
«Μαγιάπριλη έγνοια μου
η σκαπάνη του χαλαστή χρόνου
σεργιάνισε με σεβασμό στον αγιότοιχό σου.
Η θύμησή σου, θεόπνοο αγέρι
κι ο βιός σου, μυριοπόθητο πολύμνητο
δώρο».
Το ξωκλήσι του Αη Νικόλα
στο Μετόχι χθες φόρεσε τα γιορτινά του.
Πρόκειται για ένα λατρευτικό κτίσμα
της υπαίθρου, που για πολλά χρόνια -όπως πληροφορήθηκα- ήταν αλειτούργητο και αιφνίδια
αποκαλυπτόμενο.
Δίκαια αποτελεί εκστατικό στοιχείο της
ψυχής του κ. Νίκου Μέλλου και της οικογένειάς του που φρόντισαν και τη
φιλοξενία των παρισταμένων στη γιορτή του.
Ένα από τα ξωκλήσια που οριοθετούν
κοινωνικό φαινόμενο και αποτελούν κρίκο στη μακραίωνη ιστορία μας.
Δεν αντιστέκομαι στο να κάνω αναφορά στην
αισθητική του τοπίου.
Ένα φυσικό τοπίο όπου η γη, οι βράχοι, τα
δέντρα, η θάλασσα στο βάθος, τ’ αρώματα της φύσης, τ’ ανθισμένα θυμάρια
συνθέτουν μια μοναδική δύναμη εικαστικής εικόνας.
Πάνω στις κορυφές
χτισμένο, μικροσκοπικό, χειροποίητο αρχιτεκτονικά, με ντόπια υλικά και σπάνια
φωτεινότητα, προσφέρει για τον λειτουργημένο μια μοναδική εικαστική προσέγγιση.
Εκεί στην κορυφή, σε θέση εποπτείας, ένα δημιούργημα σπάνιας
αισθητικής, ταυτόχρονα «ολίγον», αλλά και «μεγαλειώδες», ενταγμένο αρμονικά στο
περιβάλλον, μετην παρουσία του στο χώρο αθόρυβη, σεμνή, κατανυκτική.
Αντιτάχθηκε στη φθορά του χρόνου, στις
θύελλες των καιρών, στους άγριους βοριάδες, στις βεβηλώσεις πιστών και απίστων.
Προσήλθα με αίσθημα
σεβασμού και θαυμασμού στις επιζώσες ηθικές και πολιτιστικές αξίες, κλίνοντας
ευλαβικά το γόνυ στο ναΐσκο της ερημιάς.
Με το πέρας της λειτουργίας η
υπαίθρια λατρεία συνεχίστηκε, με την ανθρώπινη κοινότητα στον φυσικό περίβολο
κάτω από ένα σκίαστρο. Οι λειτουργημένοι ξωμάχοι από την πολύμοχθη
καθημερινότητα που προσήλθαν να επικοινωνήσουν με το Θείο μεταλαμβάνουν στη
συνέχεια την οικογενειακή και φιλική επικοινωνία, το φαγητό, το κρασί, τις
γλυκές, σπιτικές δημιουργίες, καρπούς του χθεσινού κάματου.
Ωστόσο απόμακρο
και δυσπρόσιτο το οδοιπορικό και για να φτάσεις δύσκολο, έως επικίνδυνο.
Επιβάλλεται η μέριμνα του δρόμου και η συχνή περιποίηση, διαφορετικά πώς να
λειτουργήσει ο ταπεινός βοσκός, ο αγρότης που ζει και καλλιεργεί σε τούτη την
ερημιά.
«Ατέλειωτο κι ανήλεο
το μαστόρεμα του χρόνου·
κι εσύ, μ’ ανέλπιδη επίκληση
επικαλείσαι των ανθρώπων την έγνοια·
κι αυτοί, με εύηχο στόμα
κι έντεχνη… αλήθεια,
επιβεβαιώνουν την άμετρη προσήλωσή τους»
Αντίκρυσα καλλιέργειες,
την ξερή κοίτη του ποταμού, μαντριά, πλήθος λιόδεντρων, μια μικρή χωματερή (με
την ελπίδα να μη μεγαλώσει) και ατελείωτη έκταση ακαλλιέργητης γης, που όπως
πληροφορήθηκα ανήκει όχι σε χέρια καλλιεργήσιμα, εκεί δηλαδή που θα ‘πρεπε αλλά
στην εκκλησία!
Δική
μου ονειροπόληση ή ουτοπία;
«Ανθώνας σώψυχων
η χάρη σου·
μα η ζωή σου…
ενορία απόντων!»
Συλλογιέμαι, πόσο η απληστία της σύγχρονης
κοινωνίας μπορεί και δύναται να αντιληφθεί το βάθος τούτης της θεσπέσιας
εικόνας, της συντροφικότητας, του σύσσωμου κοινοτισμού.
Υ.Γ. Πρόσφατα διάβασα μια δημοτική
ανακοίνωση για Πρόγραμμα αγροτικής οδοποιίας, που αν πράγματι υπάρχει, θεωρώ
πώς είναι ανάγκη να ενταχθεί κι ετούτος ο αγροτικός δρόμος.
Βιβή Σκούρτη
