Τα άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθαν και μου μίλησαν, όταν κανείς δεν τους μιλούσε … -> Θα μας πει ο νομπελίστας ποιητής!!...

 

Μνημεία υπομονετικά περίμεναν και περιμένουν

Μπούχτισαν στο να ελπίζουν...

Γράφει η Βιβή Σκούρτη

Ας αφουγκραστούμε συμπολίτες μας τα διδάγματα που ανασύρονται από τα βάθη της γης μας, από τα χαλάσματα.

Μνημεία, τεκμήρια της μνήμης, που ανακαθορίζουν τις ζωές μας.

Μνήμες και ιστορίες που μας βοηθούν να στοχαστούμε τη δική μας ζωή, τις δικές μας προτεραιότητες κι αν δεν είναι μέσα σε αυτές, τουλάχιστον απαιτούν τον σεβασμό μας.

Και θα αρχίσω από τον ιερό Ναό των Ταξιαρχών που εκκρεμεί η αποκατάστασή του. Σε Προγράμματα μπαίνει, από Προγράμματα βγαίνει και η κατάσταση παραμένει χρόνια τώρα ημιτελής.

Το Ρωμαϊκό ταφικό μνημείο, έργο τέχνης, μαρτυρία υλικού πολιτισμού, με κληρονόμους του εμάς, ανίκανους κι ανεύθυνους.

Ένα επιτύμβιο σύνολο που ανασύρθηκε κατά την εκσκαφή για την ανέγερση του κτιρίου που θα στέγαζε τον Ο.Τ.Ε.  (Ένα κτίριο που μας έμεινε, άδειο, αναξιοποίητο και ανενεργό).

Δημιούργημα που συνδέεται με τις συνήθειες,τα έθιμα,τη θρησκεία, τη ζωή και τον θάνατο.

Αποσπάστηκε βίαια και κατέληξε όπου δει. >>>>>>

 Βρίσκεται μετά από αναστηλωτικά διλλήματα αλλά κυρίως αδιαφορία και ανικανότητα, διαμελισμένο, τεμαχισμένο και παραπεταμένο για χρόνια. Η βάση του στο Μπίστι και το γλυπτό (Σαρκοφάγος) έξω από τον Λιμενικό Σταθμό της Ερμιόνης! Δεν είναι καταναλωτικό προϊόν και δεν αποφέρει κέρδη. Η περιπέτειά του έχει γίνει πια ανέκδοτο, καθώς έχει μείνει για πολλά χρόνια (30 περίπου) στις προθέσεις και έκτοτε μπαίνει σε προεκλογικά προγράμματα από το 2014, όταν υπεγράφη η σύμβαση για την εκπόνηση μελέτης αναστήλωσης - στερέωσης επί δημαρχίας Δ. Καμιζή και με Αρχιτέκτονα - Μηχανικό τον Γ. Αντωνίου.

Αριστοτεχνικά τα αποτυπώματα του αρχαίου τεχνίτη που πελέκησε το λευκό μάρμαρο, τις πέτρες! Αυτές οι πέτρες, αυτά τα μάρμαρα δεν μας ανήκουν, δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες τους! Ανήκουν στην παγκόσμια ιστορία!

Η Παλαιοχριστιανική Βασιλική του 4^ου και 5^ου αιώνα μ. Χ., που γειτνιάζει με το παλιό μας Δημοτικό σχολείο, πρώην Δημαρχείο και τώρα Δημοτική Κοινότητα, σπάνιο παλαιοχριστιανικό μνημείο με εξίσου σπάνια ψηφιδωτά κι αυτή στην εγκατάλειψη και στο σκουπιδαριό.

Το Ρωμαϊκό υδραγωγείο, απομεινάρι του προηγούμενου πολιτιστικού παρελθόντος μας, αφημένο στη μοίρα του! Επιβάλλεται τώρα, χθες η άμεση αποκατάστασή του, ώστε να αποτραπεί η ολοσχερής καταστροφή.

Το Καποδιστριακό σχολείο και ο Στρατώνας, εμβληματικά κτίρια, με ιστορικό, εκπαιδευτικό και περιβαλλοντικό ενδιαφέρον «φωνάζουν» την ιστορία τους και μέρα με τη μέρα ρημάζουν. Ωστόσο, θα μπορούσαν να αποκατασταθούν στην περίπτωση που υπήρχε σεβασμός και όραμα και να στεγάσουν δραστηριότητες συναφείς, που θα συνέβαλλαν στην πολιτιστική βιωσιμότητα.

Περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας νεκρόπολης, δίπλα και απέναντι από το Λύκειο, αντικρίζεις ανοιχτούς τάφους, θραύσματα ιστορίας, ρημαγμένα χαλάσματα, θαμμένες ανθρώπινες μνήμες! Όλα συνδεδεμένα με την πνευματική ευτέλεια της εποχής μας…

        Η συντήρηση, αποκατάσταση και ανάδειξη των τειχών της οχυρωμένης πόλης στο Μπίστι.

Ο οικισμός της Μαγγούλας, προϊστορική βυθισμένη πόλη, που θα ‘πρεπε  να ερευνηθεί, να χαρτογραφηθεί η κάτοψη των κατοικιών που δίνει στοιχεία για τον τρόπο οίκησης και αποκαλύπτει τον πολιτισμό και την αρχιτεκτονική.

Είναι δικαίωμα και υποχρέωσή μας να αξιοποιηθεί το ιστορικό απόθεμα της πόλης μας, να συντηρηθούν τα μνημεία, να αποκατασταθούν, να προστατευθούν, να αναδειχθούν, να τύχουν φροντίδας. Θα λογοδοτήσουμε στο μέλλον για όσα κάναμε και για όσα φυσικά δεν κάναμε για αυτόν τον μνημειακό πλούτο. Για το πώς, δηλαδή, στεκόμαστε απέναντι στο παρελθόν και την ιστορία του τόπου μας. Για όλα εκείνα που μας έχουν κληροδοτηθεί από τις προηγούμενες γενιές.

Τα μνημεία δεν είναι πάντα εμπορεύσιμα, είναι πολύτιμοι χώροι που αναδεικνύουν την πολιτιστική μας ταυτότητα, καθώς είμαστε μια πόλη με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, ανεκτίμητη υλική περιουσία, κληρονομιά του κάθε Ερμιονίτη, της κάθε Ερμιονίτισσας διαχρονικά και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα και υποχρέωση να προβούν οι αρμόδιες υπηρεσίες στην αποκατάστασή τους.

Ας αφουγκραστούμε, λοιπόν, αυτά τα κτίρια, ας αφουγκραστούμε αυτές τις πέτρες! Έχουν να μας διηγηθούν τις ιστορίες των ανθρώπων που τις εξόρυξαν, τις πελέκησαν, τις έκτισαν. Η «ματιά» εκείνων φυσικά χάθηκε για πάντα. Η δική μας; Υπάρχει;

Επιπλέον προσφέρονται για υλοποίηση Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων επιστημονικού και παιδευτικού χαρακτήρα προς όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Ποιος όμως αποφασίζει για την πολιτιστική μας μνήμη, με ποια προσόντα και από ποιους θα υλοποιηθεί τούτο το όραμα;

 Από ένα σκηνικό συνονθύλευμα ετερόκλητων αντικειμένων, που πλασάρουν τα ίδια και τα ίδια σε μια φθαρμένη συσκευασία;

Που θα σφυρίξουν και πάλι τις κόρνες ανάμεσα σε ανεκπλήρωτα σχέδια επι χάρτου, θαρρείς και βρίσκεσαι σε ποδοσφαιρικό αγώνα, θα πουλήσουν υποσχέσεις «καθρεφτάκια στους ιθαγενείς», υποπροϊόντα δηλαδή της θεατρικής αγοράς;

 Όμως οι πολίτες κουράστηκαν να «ψωνίζουν» θεατρικά αποφόρια.

Βιβή Σκούρτη