Ως μνημόσυνο στον Δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιώργο Καραμάνο...

Ο λόγος που αναδημοσιεύω από άλλη ιστοσελίδα αυτό το άρθρο –  ως Μνημόσυνο – είναι, γιατί θυμήθηκα μια συγκινητική συνάντηση και πρώτη γνωριμία που είχα με τον αείμνηστο Γιώργο Κ.
Ο χώρος συνάντησης ήταν η αίθουσα του «Βουλευτικού» Ναυπλίου, όταν ο άλλος αείμνηστος και φίλος δημοσιογράφος Γιώργος Αντωνίου παρουσίαζε ένα από τα  πρώτα του βιβλία σχετικά με τις παραδόσεις και τα έθιμά της Αργολίδας.Ήταν αν θυμάμαι καλά το 2002 και ο Γιώργος Κ. συνταξιούχος πλέον είχε επιστρέψει από την Αθήνα στην ιδιαιτέρα του πατρίδα. 

Επειδή το μικρόβιο του δημοσιογράφου και του συγγραφέα φεύγει όταν κλείνουν τα μάτια μας,  έτσι και ο Γιώργος Κ. αρθρογραφούσε στην καθημερινή εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» όπως και εγώ «μπουσουλώντας» τότε στα άδυτα της δημοσιογραφίας.... 

Εκεί λοιπόν στο «Βουλευτικό» ο Γιώργος Αντωνίου με συστήνει στον Γ. Καραμάνο και αυτός μου λέει αμέσως «σε διαβάζω στην  «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» είσαι σε καλό δρόμο προχώρα» 

Διαβάζοντας το πιο κάτω άρθρο ήρθε στη σκέψη μου αυτή η γλυκιά θύμηση! Είναι  για μένα τιμητική και  με συγκίνησε πολύ, γι’ αυτό το λόγο - κυρίως- κάνω αυτήν την αναδημοσίευση, αλλά και ως Μνημόσυνο στον αείμνηστο…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

https://akromolio.gr/

15 χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Καραμάνου

 -Inmemoriam-

13 Σεπτεμβρίου 2019

Γράφει η Βάλια Καραμάνου

Γιώργος Καραμάνος

Ένα ουσιαστικό μέρος της γνωριμίας μου με τον πατέρα μου οφείλεται στο αρχείο που μου κληροδότησε, στο έργο του. Αρχικά, αιφνιδιασμένη από το θάνατό του, αδυνατούσα να το συνειδητοποιήσω. Κατόπιν όμως, όταν άρχισα διστακτικά να εξερευνώ τον απέραντο όγκο του, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, ανακάλυψα κι άλλες πτυχές του Γιώργου Καραμάνου, που μέχρι τότε αγνοούσα.

Από παλιά  δέσποζαν στο μυαλό μου διάσπαρτες εικόνες από την οικογενειακή μας ζωή. Στο σπίτι μας, τον θυμάμαι συνέχεια να γράφει με ιδιαίτερη προσήλωση. Κάποιες άλλες στιγμές πάλι γινόταν παιδί κι αυτός μαζί με μένα και την αδερφή μου, σκάρωνε αυτοσχέδια τραγουδάκια στο λαγούτο του πατέρα του και μαζί δημιουργούσαμε  φανταστικές ιστορίες. Όλα αυτά δεν παρέλειπε να τα ηχογραφεί στο δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι του. Περισσότερο όμως απολάμβανε να μας φωτογραφίζει, όπως έκανε με καθετί γύρω του που του κέντριζε το ενδιαφέρον και την προσοχή. Αυτή ίσως είναι η κυρίαρχη εικόνα του στο μυαλό μου: ο πατέρας μου να τριγυρνά με τη φωτογραφική μηχανή περασμένη στο λαιμό του, έτοιμη να αιχμαλωτίσει τη στιγμή στους ατελείωτους περιπάτους μας στην  φύση.

Χωρίς αμφιβολία ήταν άνθρωπος του πάθους, ασυμβίβαστος, που η οξύτητά του συχνά τον οδηγούσε σε ρήξεις με τον περίγυρό του. Πότε γινόταν ανυπόμονος και πεισματάρης σαν παιδί με  σκληρότητα στο λόγο του, άλλοτε πάλι η παιδιάστικη λες ευαισθησία του τον καθιστούσε ανίκανο να συγκρατήσει τα συναισθήματα ή τα δάκρυά του.

Για μένα και την αδερφή μου, όπως και για τους συγχωριανούς του, ήταν ο φωτογράφος του χωριού με τα χωρατά του, τις ατελείωτες διηγήσεις του, ένας πραγματικός ευθυμογράφος, όπως τον αποκαλούσε ο περίγυρός του. Ωστόσο, παράλληλα μου είχαν δημιουργηθεί υποψίες, παρότι ήμουν παιδί, ότι τελικά ο Γιώργος Καραμάνος, πέρα από αυτή του την ιδιότητα, υπήρξε μια σπουδαία πνευματική προσωπικότητα, αυτοδημιούργητη και γι’ αυτό αυθεντική, που όμως η παιδικότητά μου τότε δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το μέγεθός της. Υπήρχαν όμως ενδείξεις, που με έκαναν να το διαισθάνομαι στην ηλικία των 6-8 ετών: σημαντικές φυσιογνωμίες, των οποίων τα λογοτεχνικά κείμενα διδασκόμασταν στο μάθημα των Νέων Ελληνικών στο σχολείο, σύχναζαν στο σπίτι μας. Ακόμα και ο νονός μου ήταν ο Γιάννης Γουδέλης, ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου «Δίφρος». Συχνά κάναμε  επισκέψεις οικογενειακά σε τέτοιους χώρους, που η βαθιά εντύπωσή τους υπάρχει ακόμα ζωντανή στη μνήμη μου: στο εργαστήρι του Μποστ –από το οποίο έχω φυλάξει έως σήμερα ενθύμια- με τις εντυπωσιακές «ανορθογραφίες»  του, μια κυριακάτικη πρωινή επίσκεψη στο ατελιέ της ζωγράφου Ντιάνας Αντωνακάτου, που μου έδειξε τις πρώτες γραμμές στον καμβά και βέβαια οι δύο εντυπωσιακές κολοκύθες στο πατρικό της μητέρας μου στο Κουρτάκι, τις οποίες  ο ζωγράφος Στρατής Αναστασέλλης μετέτρεψε με το μαγικό άγγιγμα του πινέλου του σε  μοιραίες «γυναίκες» ένα καλοκαιρινό απόγευμα.

          Σε αυτό ακριβώς το αγρόκτημα, στο πατρικό σπίτι της μητέρας μου στο Κουρτάκι, φιλοξενήθηκαν πολλές τέτοιες προσωπικότητες σημαντικών ανθρώπων: ο Παύλος Παλαιολόγος, που μετά από την ολιγοήμερη διαμονή του έγραψε ένα σχετικό άρθρο στο Βήμα με τίτλο «Σε χρυσούς κόσμους»  αναφερόμενος στην συγκομιδή του πορτοκαλιού το χειμώνα. Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, κριτικός δοκιμιογράφος και μεταφραστής ,καθώς και ο Χρήστος Παπουτσάκης, εκδότης του περιοδικού ΑΝΤΙ, του οποίου συνεργάτης υπήρξε και ο πατέρας μου και δεν έχανα και γω ευκαιρία να στείλω τις ζωγραφιές μου για δημοσίευση. Άλλος ένα σπουδαίος φίλος του υπήρξε ο Φίλιππος Δρακονταειδής –διακεκριμένος πεζογράφος κ μεταφραστής – ο οποίος μάλιστα στωικά υπέμεινε τις ενδυματολογικές μεταμορφώσεις, στις οποίες τον υποβάλλαμε κατά τα παιχνίδια μας εγώ και η αδερφή μου! Ακόμα και σε μεγαλύτερη πια ηλικία θυμάμαι την επίσκεψή μου στον Κώστα Μητρόπουλο, πρύτανη της ελληνικής γελοιογραφίας και την γνωριμία μου με τα «άγρια μωρά». Υπήρξαν κι άλλοι, όπως ο Άγγελος Τερζάκης, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Νίκος Καρούζος  και πολλοί που ακόμα πιθανόν  αγνοώ. Πολλά πρόσωπα πέρασαν από την ζωή μας, των οποίων την σπουδαιότητα απλά υποψιαζόμασταν, ωστόσο την  βιώναμε στην κοινωνική μας ζωή.

Και δεν ήταν μόνο αυτό: Βιβλία τυπώνονταν με το όνομα του πατέρα του, οι εφημερίδες έγραφαν γι’ αυτόν και η ζωή του παππού μου Γιάννη Καραμάνου ζωντάνευε στην ασπρόμαυρη τότε κρατική τηλεόραση τα απογεύματα. Ακόμα διατηρώ ζωντανή στη μνήμη μου μια επίσκεψή μου στα πλατό, όπου γυρίζονταν ο «Φωτογράφος του χωριού» (εκδόσεις Φιλιππότη 1970) στα Σπάτα και με είχε μαγέψει η πρώτη πραγματική  μου επαφή με την τηλεόραση.

Μεγαλώνοντας πια, είχα την ευκαιρία σαν πιο ώριμος αναγνώστης να απολαύσω τα λογοτεχνικά του έργα και να αναγνωρίσω σε αυτά αυτοβιογραφικά του στοιχεία . Ήταν η ιστορία ενός ξυπόλητου αγοριού από φτωχή οικογένεια στο Μάνεσι  Αργολίδας, με ανήσυχο και πρωτοποριακό όμως πνεύμα, που κατάφερε τελικά να κατακτήσει το χώρο των γραμμάτων και μάλιστα χρήστηκε και πρόεδρος της βιβλιοθήκης του Ναυπλίου «ο Παλαμήδης». Στο έργο του  απεικονίζονται  κατ’ επέκταση η φτώχεια των χωριών της Αργολίδας, το κύμα της μετανάστευσης του μεσοπολέμου και πολλές πτυχές από την ζωή στην επαρχία εκείνης της εποχής με τις χαρές και τα προσωπικά τους δράματα.

Ακόμα και τότε όμως νομίζω ότι δεν γνώριζα ουσιαστικά τον πατέρα μου, παρότι από το 2003 και εξής συσφίχτηκαν κι άλλο οι σχέσεις μας. Με παιδικό ενθουσιασμό τότε -θυμάμαι- μου έδειχνε τις φωτογραφίες που θα απάρτιζαν το λεύκωμα ,το οποίο σκόπευε να εκδώσει σύντομα ή τα λογοτεχνικά σενάρια που έπλαθε ως προσχέδιο νέων βιβλίων και με καμάρι μου διάβαζε τα διηγήματα στο τελευταίο βιβλίο του «Γυρεύοντας το πρόσωπο» (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2003).

Ο θάνατός του (17/9/2004) αναπάντεχος  με άφησε εξαντλημένη ψυχικά να προσπαθώ να διαχειριστώ ό,τι μου κληροδότησε.  Ίσως από εκείνη τη στιγμή τελικά να ξεκίνησε η ουσιαστική γνωριμία μου με τον Γιώργο Καραμάνο. Θυμάμαι πως η αρχή έγινε ενώ διάβαζα ένα κείμενο του Κώστα Μητρόπουλου αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου με τίτλο «ένα αίνιγμα μια κερατένιας εποχής»: «Συγκρουσιακός , όπως όλοι οι πραγματικοί ευθυμογράφοι , δεν καταλάβαινε οποιαδήποτε άλλη πλευρά της ζωής, παρά μόνο την αστεία της. Οποιαδήποτε άλλη ήταν αιτία  για ρήξη!» ,«κινήθηκε πικραμένος κ καυστικός στον περίγυρο… αγνόησε το Παρόν , όπως κ εκείνο αυτόν». Ή σε ένα ανάλογο κείμενο του Δημήτρη Ραυτόπουλου τονιζόταν το «τραγικό στοιχείο, που υποστρωματώνει αδιόρατο τη σάτιρά του δίνοντάς της στερεότητα και βάθος».

Από το  αξιόλογο αρχείο του  δεν θα μπορούσαν φυσικά να απουσιάζουν τα μυθιστορήματά του, που ήδη έχουν εκδοθεί, ακόμα και η  σατιρική εφημερίδα «Μπαμ», που κυκλοφόρησε ο ίδιος σε συνεργασία με δυνατά ονόματα, όπως αυτά του Δημήτρη Ψαθά, του Μποστ ή του Κώστα Μητρόπουλου και άλλων. Πέρα από αυτό, απαριθμούνται εκατοντάδες άρθρα του, εύθυμες ιστορίες του χωριού και ρεπορτάζ από την δημοσιογραφική του καριέρα σε τοπικές και μη εφημερίδες, όπως η Αργολίδα, τα Ναυπλιακά Νέα, τα Νέα, το Βήμα, η Αυγή ή το περιοδικό «ΑΝΤΙ».

Ένα αρχείο τέτοιας έκτασης και σπουδαιότητας, δεν θα μπορούσε για μένα να αποτελέσει κάτι άλλο, παρά πηγή έμπνευσης και λαχτάρα δημιουργίας, αξιοποίησης και συνέχισης του έργου του. Άλλωστε, ως κόρη του Γιώργου Καραμάνου, οφείλω να παραδεχτώ ότι το ίδιο «μικρόβιο», το ίδιο μεράκι κυλάει και στις δικές μου φλέβες.

Ο πρώτος Δήμαρχος Ερμιονιδας Δημήτρης Καμιζής - για την κατάντια της δημοτικής μας περιουσίας στις μέρες μας ...

https://kamizis.blogspot.com/

Θλίβομαι βαθύτατα για τις περιφρονητικές και απαξιωτικές αντιλήψεις που έχουν ορισμένοι ασχολούμενοι με τα κοινά, 
για τη δημόσια και δημοτική περιουσία.

Το 2011 λίγους μήνες αφ ότου ανέλαβα τα καθήκοντά μου ως δήμαρχος του τότε νέου Καλλικρατικού Δήμου Ερμιονίδας, με πρωτοβουλία μου ενοικιάσαμε από την Α.Τ.Ε. τις παλαιές αποθήκες στην Αυλώνα Κρανιδίου (εστεγασμένοι χώροι 1000τμ και ελεύθερο οικόπεδο 7 περίπου στρεμμάτων έναντι του ποσού των 500 ευρώ μηνιαίως) προκειμένου να στεγάσουμε τα οχήματα του Δήμου και τα πάσης φύσεως υλικά και εργαλεία . Τον χώρο αυτόν τον διαμορφώσαμε με προσωπική μου επίβλεψη (κεντρική είσοδος, αποκατάσταση περίφραξης. τουαλέτες προσωπικού ,γραφείο κίνησης ,ράφια , ιματιοθήκες προσωπικού κλπ). Ο χώρος αυτός λοιπόν που προσέφερε σημαντικές ευκολίες στην διαχείριση και φύλαξη των οχημάτων, εργαλείων και υλικών αλλά και ανθρώπινες συνθήκες στο προσωπικό καθαριότητας, παραδόθηκε σε απόλυτη τάξη και ευπρέπεια στην νέα Δημοτική Αρχή το 2014.

Θλίβομαι βαθύτατα για την κατάσταση που βρέθηκε πρόσφατα ,όπως δείχνουν οι εικόνες που δημοσιοποιήθηκαν, θλίβομαι για την κατάληξη των πρωτοβουλιών μου ,των κόπων μου αλλά και για την επανάληψη φαινομένων του παρελθόντος, θλίβομαι βαθύτατα για τις περιφρονητικές και απαξιωτικές αντιλήψεις που έχουν ορισμένοι για τη δημόσια και δημοτική περιουσία. 

Ελπίζω η νέα Δημοτική Αρχή να τον  αποκαταστήσει  γρήγορα  ώστε να εκπληρώνει τον σκοπό της χρήσης του σε όφελος των Δημοτών και του Δήμου μας, δηλώνω δε ότι είμαι πρόθυμος εθελοντικά να συμβάλλω πρός αυτή την κατεύθυνση εάν χρειάζεται. 

 Υ.Γ. Για μια ακόμη φορά θέλω να ευχαριστήσω και να επαινέσω τους τότε υπαλλήλους του Δήμου ,Γιακουμή Γεώργιο και Στάϊκο Βαγγέλη για την μεγάλη και πέραν των καθηκόντων τους προσφορά στην διαμόρφωση και διατήρηση του χώρου ,των εργαλείων και υλικών του Δήμου.

Δείτε εικόνες από τις αποθήκες και περιουσιακά στοιχεία του Δήμου τότε ...

...Αν είμαστε όλοι φιλόσοφοι...

(σ.σ. το άρθρο αρχικά είναι δυσνόητο, αλλά θα
 ανταμειφθείτε.... εάν το διαβάσετε μέχρι το τέλος...) 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aντιπαλεύεται η παρακμή;
Christos Yiannaras | 09 Sep 2019

Στην ελληνική γλώσσα έχουμε δύο λέξεις για να σημάνουμε τα αντικείμενα της εμπειρικής πιστοποίησης: τη λέξη «πράγματα» και τη λέξη «χρήματα». >«Πράγματα» είναι τα παράγωγα του πράττειν, τα αποτελέσματα μιας ποιητικής (δημιουργικής) ενέργειας, τα πεπραγμένα ενός μοναδικού και ανεπανάληπτου προσώπου. 
«Χρήματα» είναι εκείνα από τα πράγματα που καθορίζονται κυρίως από τη χρήση τους, εξυπηρετούν χρηστικές ανάγκες, είναι χρήσιμα στην πρακτική του βίου. Τα πράγματα ενδέχεται να διασώζουν την ετερότητα (μοναδικότητα και ανομοιότητα) ενός προσωπικού δημιουργικού λόγου, να παραπέμπουν στο πρόσωπο του δημιουργού τους – όπως η ζωγραφιά στον ζωγράφο και το ποίημα στον ποιητή. Τα χρήματα ταυτίζονται απλώς με τη χρηστική τους σκοπιμότητα, παραπέμπουν στην ίδια για όλους ωφέλιμη διευκόλυνση. 
Εχουμε και μια τρίτη λέξη στα ελληνικά: τη λέξη «νομίσματα». Είναι εκείνα από τα χρήματα που τη χρήση τους την καθορίζουμε εμείς (κάθε ανθρώπινη κοινωνία) με κοινή συμφωνία-σύμβαση. Αντιπροσωπεύουν τη σύμβαση (τον δικό μας «νόμο»), δεν έχουν δική τους φύση-ουσία, γι’ αυτό και τα λέμε «νομίσματα»: είναι τα νομιζόμενα, διότι «ου φύσει, αλλά νόμω κείνται», καθώς όρισε ο Αριστοτέλης.
Με τα νομίσματα κατορθώνουμε οι άνθρωποι τα «ισάζωμεν» τις ανταλλακτικές μας σχέσεις, να κοινωνούμε τις ανάγκες μας «κατά λόγον» (με τρόπο λογικό), που είναι για τους Ελληνες ο αιώνιος τρόπος της συμπαντικής αρμονίας και κοσμιότητας. Το νόμισμα είναι το μέσο, το εργαλείο που υπηρετεί τη λογικότητα (αλήθεια) των σχέσεών μας. «πράγματα» προσφέρονται για την πιστοποίησή τους στην άμεση εμπειρία της σχέσης, τα «χρήματα» και τα «νομίσματα» στη χρήση που υπηρετεί τη σχέση. Ομως σήμερα ζούμε σε κοινό τρόπο βίου (δηλαδή πολιτισμό), στον οποίο μειώνεται συνεχώς το πεδίο των σχέσεων, το ενδιαφέρον και η ανάγκη της σχέσης, για χάρη της προτεραιότητας των χρήσεων

Στον πολιτισμό μας η χρήση αυτονομείται από τη σχέση, τείνει να υποκαταστήσει την κοινωνία της χρείας με επάλληλες άπληστες χρήσεις. Διαμορφώνει ανεπαίσθητα τον ψυχισμό μας αυτός ο πολιτισμός, μας μπολιάζει με αντανακλαστικά κυρίως χρησιμοθηρικά, με προϊούσα ανικανότητα σχέσης, ανέραστη συμπεριφορά.

Δεν φταίνε οι άνθρωποι σήμερα όταν δεν μπορούν να ερωτευθούν, όταν ταυτίζουν τον έρωτα μόνο με τη χρήση του άλλου. Δεν φταίνε, γιατί δεν μάθανε ποτέ τη σχέση, δεν ξέρουν να σχετίζονται, κάθε επιθυμία τους εκπληρώνεται πατώντας ένα κουμπί.
Αλλά ενώ αυτός είναι ο τρόπος του βίου, ο πολιτισμός μας, διαμαρτυρόμαστε όλοι για τη «διαπλοκή» της πολιτικής με το χρήμα. Ολα τα κόμματα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την εξαγορά πολιτευτών ή και κομμάτων από ιδιωτικά συμφέροντα, τον πλουτισμό κομματανθρώπων από καταχρήσεις του κοινωνικού χρήματος. Αλλά κανένα, μα κανένα κόμμα δεν πρότεινε σχέδιο νόμου που να εξαλείφει κάθε δυνατότητα κλοπής του δημόσιου χρήματος.
Η ακάθεκτη κατρακύλα παρακμής και εξευτελισμού των Ελλήνων έχει μπροστάρηδες σπουδαιοφανείς: «Διανόηση», δικτυωμένη σε ολόκληρο το ραδιοτηλεοπτικό πλέγμα που μονοπωλεί την «πληροφόρηση» και τον «πολιτισμό». Και προπαγανδίζει η «διανόηση», με φανατισμένη υστερία, τις πιο μικρονοϊκές, ωμής επαρχιωτίλας εκδοχές απατρίας, μηδενισμού, θρησκόληπτης πίστης στην «τυχαιότητα».
Η Ελλάδα, μετά τη γενιά του ’30 και την έκπληξη της δεκαετίας του ’60, δεν παράγει πια καμιά ιδιαιτερότητα, καμιά δική της πρόταση που να ενδιαφέρει πανευρωπαϊκά ή και πανανθρώπινα. Το τέλμα της ελλαδικής κοινωνίας σημαίνεται με την κωμικοτραγική αγλωσσία των «μέσων» και των ανθρώπων της πολιτικής, το δραματικό κατάντημα σχολείου και πανεπιστημίου και, κυρίως, την ντροπή που συνιστούν τα ΜΜΕ.
Ισως να μην χρειάζονται πολλά για να προκύψει νεκρανάσταση. Ισως ο προγραμματικός συντονισμός δυο θεμελιακών μεταρρυθμίσεων να αρκούσε: Ταυτόχρονη θεσμοποίηση της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας με τον μετασχηματισμό του δημοτικού σχολείου – στα έξι πρώτα χρόνια σχολικής εκπαίδευσης, να εξαλειφθεί κάθε χρηστική σκοπιμότητα της μάθησης. Να στέλνουμε το παιδί στο σχολείο όχι «για να πάρει εφόδια», αλλά για να γνωρίσει τη χαρά και την ευθύνη των σχέσεων κοινωνίας
Αυτό, παιδαγωγικά, σημαίνει: Στα έξι πρώτα χρόνια, καθόλου προσφορά «πληροφοριών», «εγκυκλοπαιδικών γνώσεων» – αυτές τις έχει πια, όποτε τις χρειαστεί, στο «κινητό» του. Στο Δημοτικό Σχολείο θα «μυηθεί» μόνο σε γλώσσες. Δηλαδή, Γραμματική - Συντακτικό - Ετυμολογία σαν παιχνίδι, ο «τρόπος» του παιχνιδιού «γεννάει» από μόνος του «τρόπο» σκέψης και έκφρασης και ευαισθησίας. Δεύτερη γλώσσα, τα μαθηματικά: η σημαντική κοινωνία της κατανόησης, ο «τρόπος» και πάλι για να «πούμε» την ακρίβεια των σχέσεων. Και τρίτη γλώσσα, η μουσική, εμπεριστατωμένη μύηση, από έξι ώς δώδεκα ετών, στον πληρέστερο από τους δυνατούς κώδικες για να κοινωνείται η ετερότητα.
Ισως η επιγραμματική αυτή (αινιγματική πιθανόν για πολλούς) πρόταση ανάκαμψης από την παρακμή (όχι απλώς από την κρίση) να μοιάζει παλαβή, ρομαντική, τελείως ανεδαφική. 

Δεν αποκλείεται να έχει όλα αυτά τα κουσούρια.

 Είναι πρόταση, δεν είναι θαυματουργική συνταγή.

Προς τα κάπου δείχνει.

Ας μπορούσε να κουβεντιαστεί.

Γιάννης Γκιόλας - «Επιστροφή στο Μεσαίωνα η πολιτική της Υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ    ΣΥΡΙΖΑ  ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ    1      ΝΑΥΠΛΙΟ

ΤΗΛ - FΑΧ   27520-99454

Email    yiannispolitiko@hotmail.com                                              12- 9-19

                                               

                                               ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ κ. ΚΕΡΑΜΕΩΣ». 
ΤΙ ΔΗΛΩΣΕ Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ.

   Ο Γιάννης Γκιόλας, Βουλευτής  ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας, στη συνέντευξή του στο Κόκκινο 105,5 και στο Γιώργο Τραπεζιώτη,  την Παρασκευή, 06/09/2019 :

1.  Σημείωσε, αναφορικά με τις πρόσφατες αποφάσεις της Υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως, ότι οι σχετικές ρυθμίσεις θυμίζουν εμφυλιοπολεμική περίοδο και τελούν σε πλήρη απόκλιση από τα όσα πρεσβεύουν οι «μένοντες στην» ή οι «στραμμένοι προς την» Ευρώπη, όπως οι κυβερνώντες θέλουν να αυτοαποκαλούνται.

2.  Διερωτήθηκε τι σχέση έχουν οι ιεροδιδάσκαλοι με την εκπαίδευση των νεοελλήνων.

3.  Επεσήμανε το ανταγωνιστικό πνεύμα που καλλιεργείται στους μαθητές και στους γονείς τους από αποφάσεις της κυβέρνησης όπως και αυτή που αφορά στον τρόπο επιλογής σημαιοφόρου στην παρέλαση των δημοτικών σχολείων.

4.  Τόνισε, αναφορικά με το μάθημα των θρησκευτικών, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να επαναφέρει τις βάσεις μιας εκπαίδευσης αμιγώς κατηχητικής.

5.  Παρατήρησε, αναφορικά με το μάθημα της ιστορίας, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να προωθήσει μια αντίληψη περί έθνους «ενιαίου και περίκλειστου» που φοβάται και εχθρεύεται τους δίπλα και εν γένει το «άλλο», ζητήματα δηλαδή που ο Διαφωτισμός και τα Συντάγματα των ευρωπαϊκών χωρών έχουν, ήδη από το 1900, επιλύσει!

6. Για τη συμφωνία διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησιάς που  επεχείρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ βαδίζει, ομοίως, κόντρα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και φαίνεται πως οι λόγοι δεν είναι μόνον θρησκειολογικοί!

7. Για τις προωθούμενες από την κυβέρνηση ρυθμίσεις περί αιγιαλού, ο Βουλευτής επεσήμανε πως πρόκειται και πάλι για μία κίνηση υπέρ των λίγων, και ειδικότερα υπέρ των ιδιοκτητών μεγάλων ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, καθώς και των ευκατάστατων παραθεριστών, και σε καμία περίπτωση υπέρ των λουομένων που δεν μπορούν να καταβάλουν 15 ευρώ για την ομπρέλα και ξαπλώστρα στην παραλία.

8. Για το καταπίστευμα των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ, δεν αναφαίνεται καμία λογική εξήγηση για την έλλειψη βούλησης της κυβέρνησης της ΝΔ να μη συνεχίσει τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για τη μείωση των πλεονασμάτων με έναν τόσο επωφελή τρόπο!

Για περισσότερα, μπορείτε να παρακολουθήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο : >>> https://www.stokokkino.gr/article/1179/G.-Gkiolas:-Echoyn-na-lambanoyn-kai-pera-apo-thn-eylogia-sth-ND.html

Συνάντηση Δημάρχου Ερμιονίδας με τον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου

Από την ιστοσελίδα του Δήμου  Κρανίδι, 12.09.2019 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Ο Δήμαρχος Ερμιονίδας, κ. Γιάννης Γεωργόπουλος, επισκέφθηκε σήμερα στην Τρίπολη το νέο Περιφερειάρχη Πελοποννήσου, κ. Παναγιώτη Νίκα. Στη συνάντηση αυτή, η οποία πραγματοποιήθηκε σε ευχάριστο κλίμα, ο Δήμαρχος Ερμιονίδας, κ. Γιάννης Γεωργόπουλος, ενημέρωσε τον Περιφερειάρχη για τα θέματα που απασχολούν την Ερμιονίδα και χρήζουν άμεσης λύσης με τη συνεργασία Δήμου και Περιφέρειας. Από την πλευρά του, ο κ. Νίκας, υποσχέθηκε πως θα στηρίξει όλες τις ενέργειες της Δημοτικής Αρχής και στο πλαίσιο της συνεργασίας μας θα προωθήσει έργα πνοής για την ευρύτερη περιοχή της Ερμιονίδας. Βασικά θέματα συζήτησης ήταν τα απορρίμματα, ο επαρχιακός οδικός άξονας, τα αναπτυξιακά προγράμματα και η τουριστική προβολή του Δήμου Ερμιονίδας. Γραφείο Δημάρχου

Κραυγές αγωνίας και οργή - πολύ οργή, από γονέα, που καταγγέλλει στο blog τη Δημοτική αρχή Ναυπλίου και την κυβέρνηση!!! ...

e-mail  στο blog ...

Tasos Antoniou	)

Παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε το παρακάτω κείμενο. 

Υπογράφεται ονομαστικά. 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 Καταγγελία για την κατάσταση στους βρεφικούς σταθμούς 
του Δήμου Ναυπλίου 

Δήμος και κυβέρνηση από κοινού δουλεύουν τους γονείς βρεφών!

[...]η κυβέρνηση μοιράζει «κουπόνια» τα οποία δεν έχουν κανένα αντίκρισμα,
 καθώς δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς...

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Μιλούσα με τον βρεφικό σταθμό του Δήμου Ναυπλιέων. Για άλλη μια φορά μου είπαν ότι τα αποτελέσματα δεν έχουν βγει και ότι θα πρέπει να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα 16/9. Όλοι εμείς, οι γονείς των 150 περίπου βρεφών από το Ναύπλιο που κάναμε αίτηση για πάνε τα παιδιά στο βρεφικό σταθμό, όλοι εμείς λοιπόν έχουμε φάει τόσο δούλεμα, τόσο άγχος και τόση αναμονή που έχουμε εξοργιστεί.

Πρώτα μας δουλεύει η κυβέρνηση! Οι προηγούμενοι πέρσι έλεγαν ότι έδωσαν 122.000 «κουπόνια-είσοδου» για βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς, φέτος είπαν ότι έδωσαν 155.000 για να μπουν περισσότερα παιδιά. Χωρίς να κοκκινίζει κανένας από τις κυβερνήσεις, όλοι μαζί μας δουλεύουν ψιλό-γαζί. Γιατί όσα «κουπόνια» και να δώσουν, οι θέσεις που υπάρχουν στους ιδιωτικούς και δημόσιους σταθμούς είναι συγκεκριμένες και πολύ λιγότερες από τα κουπόνια που δίνουν. Εγώ προσωπικά, την ίδια ακριβώς μέρα που ανακοινώθηκαν οι δικαιούχοι των «κουπονιών-είσοδου» μίλησα με όλους τους βρεφικούς σταθμούς του Ναυπλίου και του Άργους (ήμουν διατεθειμένος να πηγαίνω τα δύο  βρέφη μου από τα Λευκάκια στο Άργος) και δεν υπήρχε ούτε μία θέση διαθέσιμη. Εκείνες τις μέρες μίλησα και με τις υπηρεσίες του Δήμου Ναυπλίου που μου είπαν ότι από τις 150 αιτήσεις βρεφών που έχουν γίνει θα  μπορέσουν να καλύψουν τις 60. Δηλαδή πάνω από τα μισά βρέφη θα μείνουν εκτός (παρότι έχουν «κουπόνι» τα περισσότερα).Δηλαδή η κυβέρνηση μοιράζει «κουπόνια» τα οποία δεν έχουν κανένα αντίκρισμα καθώς δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις.

 Κανονικό δούλεμα! Αν δεν δεχτούν το βρέφος στο σταθμό ο δρόμος για τους γονείς είναι συγκεκριμένος: Ή μένει ο ένας γονιός σπίτι και δεν πάει για δουλειά, ή παίρνουν «νταντά» να φυλάει τα παιδιά –λες και είναι εφοπλιστές-, ή πληρώνουν 250 έως 300€ για να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό βρεφικό σταθμό.

Μετά μας δουλεύει ο Δήμος Ναυπλιέων! Εδώ και 3 εβδομάδες περιμένουμε από μέρα σε μέρα τα αποτελέσματα. Όταν παίρνω τηλέφωνο ακούω διάφορες δικαιολογίες που δεν αξίζει καν να τις αναφέρω γιατί είναι όλες … «δικαιολογίες». Αλήθεια γιατί αργούν; Δεν πιστεύω να «μαγειρεύουν» τίποτα... Το θέμα είναι ότι ο μήνας έχει φτάσει 12 και ακόμα δεν ξέρουμε τι θα γίνει, δεν μπορούμε να πάμε κανονικά στις δουλειές μας, να κάνουμε τον οικογενειακό και οικονομικό μας προγραμματισμό. Τα παιδιά μας τα περιφέρουμε κάθε πρωινό σε διάφορα μέρη, «σκοτώνοντας» το χρόνο τους μέχρι να μεσημεριάσει. Φυσικά, σε όλο αυτό, ένας από τους δύο γονείς χάνει κανονικά το μισθό του και… όλα καλά.

Για να δούμε πότε θα δεήσει ο κ.κ. Δήμαρχος -που βολτάρει στους αγιασμούς των σχολείων και δηλώνει «εκπαιδευτικός»- να ασχοληθεί με την ανακοίνωση των βρεφών που θα πάνε στο βρεφικό. Για να δούμε πότε η ηγεσία του Δήμου θα αποφασίσει να δώσει χρήματα για τη δημιουργία βρεφικών σταθμών που να καλύπτουν πραγματικά τις ανάγκες των δημοτών. Και μην μας πει ο Δήμαρχος ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Ας κόψει από τις γιορτές για τους κοτεράδες, ας κόψει από καμιά ανάπλαση, ας απαιτήσει και από την κυβέρνηση παραπάνω χρηματοδότηση για να κάνει και κάτι για τους δημότες, που δεν είναι… τουρίστες.

Νομίζω ήρθε η ώρα οι γονείς να οργανωθούμε, δεν μας αξίζει να μας εμπαίζουν οι διάφοροι τοπικοί και κεντρικοί άρχοντες. Να απαιτήσουμε από κυβερνήσεις και δημοτικές αρχές αξιοπρεπείς, δωρεάν και ασφαλείς υποδομές προσχολικής αγωγής που να έχουν πρόσβαση όλα τα παιδιά. 

Τάσος Αντωνίου

.......................................................................................................................................................

Σημείωση του blog: Σύμφωνα με τα καταγγελλόμενα κ. Πρωθυπουργέ και Δήμαρχε Ναυπλίου αν το πρόβλημα είναι οικονομικό, κόψτε  τα περιττά και προωθήστε την κοινωνική πολιτική. Αν όμως είναι θέμα οργάνωσης δεν  κάνετε γι' αυτές τις θέσεις και παραιτηθείτε.... 

Αντί οι πολίτες να ασχολούνται με τα προσωπικά και οικογενειακά  τους προβλήματα, ασχολούνται με τα προβλήματα που δημιουργείται εσείς!  

Ή μήπως δημιουργείται προβλήματα για να τα λύσετε…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Παπαβασίλειο Ίδρυμα – «Στέγη Αγάπης» -Ένα ανενεργό γηροκομείο στην Ερμιόνη συνέχεια...

Δεν ανταποκρίνεται η Μητρόπολη Ύδρας με την τοπική Εκκλησία, για σεβασμό  στη μνήμη και στην επιθυμία των δωρητών, σύμφωνα με  τη Δημόσια Διαθήκη τους!

Το πολύ σοβαρό θέμα αφορά και τις κοινοτικές μας υποχρεώσεις ...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Επισκέψεις στο έντυπο δημοσιογραφικό μας αρχείο  και άλλων έγγραφων ντοκουμέντων 

Παραθέτουμε προς ενημέρωσή σας την πιο κάτω δημοσιογραφική αναφορά μας και άλλα έγγραφα ντοκουμέντα και σε περίπτωση που το θέμα σας ενδιαφέρει, εμείς εδώ είμαστε να ανοίξουμε το διάλογο για την συμπαράσταση μας στους αναξιοπαθούντες  μοναχικούς  γερόντους μας και κάθε άλλον συνάνθρωπο μας που έχει ανάγκη την βοήθειά μας ... 
Γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει η ζώή τι μας επιφυλάσσει όσο κι' αν έχουμε μεριμνήσει γι' αυτήν και τα γεράματά μας ...

Αν όχι τώρα με αυτό τον υπάρχοντα ξεπεσμό της κοινωνίας μας, - θεσμικό, κοινωνικό και κυρίως οικονομικό τουλάχιστον για την όποια επιβίωσή μας Πότε;;;

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Για να διαβάσετε το δημοσίευμα - κάντε δεξή κλικ επάνω του  και στην κάρτα που θα βγεί κλικ στη θέση "άνοιγμα συνδέσμου σε νέο παράθυρο" και μετά μεγένθυση με το + και καλή ανάγνωση...

Ο αείμνηστος Ιατρός Απόστολος Παπαβασιλείου με την αείμνηστη σύζυγό του δασκάλα μας Αικατερίνη παραχώρησαν στην Μητρόπολη Ύδρας  το σπίτι τους και όλο τον άλλο μεγάλο χώρο που το περιβάλλει,  για να το λειτουργήσει "ως Οίκος Ευγηρίας ή Γηροκομείο και μόνο" σύμφωνα με τα αναφερόμενα στη Δημόσια Διαθήκη του την οποία  παραθέτουμε.

Ο συμπατριώτης μας Γιώργος Νοταράς ξόδεψε πολλά δικά του χρήματα με την άδεια του τότε μητροπολίτη Ύδρας για να το επισκευάσει γι' αυτό το σκοπό και στη συνέχεια, προχώρησε στην ίδρυση του Συλλόγου Φίλων Παπαβασίλειου Ιδρύματος "Στέγη Αγάπης".
Τα μέλη του το αγκάλιασαν, οι συμπολίτες μας ενίσχυσαν με τη συνδρομή τους το σύλλογο γι' αυτό το σκοπό και το ίδρυμα υπολειτούργησε  αρχικά και αμέσως μετά  μπήκε  λουκέτο μέχρι σήμερα!!! ....

Με αυτά τα λίγα ενημερωτικά  καλούμε σε διάλογο τη Δημοτική και κοινοτική αρχή και όλους τους συμπολίτες , εάν και εσείς έχετε κάποιο προβληματισμό πάνω στο θέμα και μάλιστα, στις μέρες που ζούμε και βιώνουμε...

ΣΤΑΜ.  ΔΑΜ. 

Η ατάκα… του προέδρου της Κοινότητας Ερμιόνης στην ομιλία του στον αγιασμό του Δημοτικού σχολείου…

Όπως αναφερθήκαμε στο ρεπορτάζ, >>> ΕΔΩ... ο πρόεδρος προσκλήθηκε για ένα μικρό χαιρετισμό και τις ευχές του. Στην συνοπτική ομιλία του εκτός των άλλων μετέφερε τους χαιρετισμούς και τις ευχές του Δημάρχου λέγοντας πως – «δεν μπόρεσε να ήταν μαζί μας, γιατί παραβρίσκεται στον εορτασμό της έναρξης των σχολείων της έδρας του Δήμου – το Κρανίδι». 

Και αμέσως μετά, (πολιτικά και εύστροφα)   ρώτησε τα παιδιά αν ξέρουν το όνομα του δημάρχου μας. Και αυτά, πολλά μαζί, φώναξαν Γεωργόπουλο!!

Όπως καταλαβαίνετε κ. δήμαρχε και λοιποί αιρετοί τα μικρά παιδιά στις μέρες μας λόγω της διαδικτυακής ενημέρωσης που κάνουμε (γαλουχημένα στο διαδίκτυο) γνωρίζουν τα πάντα. Γι’ αυτό προσέξτε τις συμπεριφορές σας, τα λόγια σας και τις πράξεις σας…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.    

Σε πανηγυρική και εορταστική ατμόσφαιρα η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς στο Δημοτικό σχολείο Ερμιόνης

…την παράσταση όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα «έκλεψαν» 
τα πρωτάκια…

Τον αγιασμό τέλεσε ο π. Δημήτριος Αμπελάς

Στην τελετή παραβρέθηκαν – σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα του ιδρύματος, ο πρόεδρος της Κοινότητας Ιωσήφ Γανώσης, ο αντιδήμαρχος της Δημοτικής Ενότητας Ερμιόνης Ιωσήφ Μερτύρης, ο δημοτικός σύμβουλος Δαμιανός Κουτούβαλης, οι κ.σ. Γιώργος Μέλλος και Φανή Χατζή, ο πρώην δ/ντης του Δ.Σ.Ε. (συνταξιούχος) Νίκος Παπάς και πολλοί γονείς.

Μετά τον αγιασμό η δ/ντρια του σχολείου Ελένη Ντάκου στην ομιλία της εκτός των ευχών και της ενημέρωσης που έκανε σε γονείς και μαθητές, ζήτησε καλή συνεργασία με τη Κοινοτική αρχή, το Σύλλογο Γονέων & Κηδεμόνων και απευθυνόμενοι σε γονείς και μαθητές, τους παρότρυνε να μην διστάσουν για οποιοδήποτε πρόβλημα έχουν να απευθύνονται στους δασκάλους τους, τονίζοντας, – «σας θέλουμε όλους δίπλα μας»…

Κατόπιν ο λόγος δόθηκε στον πρόεδρο της Κοινότητας Ιω. Γανώση

 για ένα μικρό χαιρετισμό και τις ευχές του, 

όπως επίσης  στον αντιδήμαρχο Ιω. Μερτύρη 

και τον πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων Δημήτρη Κόντο  

Στο τέλος ο π. Δημήτρης αγίασε όλα τα παιδιά και στο σημείο αυτό,

 τελείωσε ο εορτασμός της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς…

Φώτο – ρεπορτάζ 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ 

ΥΓ. Κλικ πάνω στις Φωτο να μεγεθυνθούν...

Μάκης Κατσαΐτης - ...πατώσαμε πολιτικά ... (Κι' όχι μόνο λέμε εμείς...)

https://sikam.wordpress.com/

Πρωταπριλιά 2008 Δημήτρης Σφυρής.

 Συνεπής μέσα στα χρόνια στις απόψεις του.

>>>>>

Αναρτήσεις στο blog με γεγονότα πανελλήνιου και διεθνούς χαρακτήρα! - στο διηνεκές...

ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ ...