Ρεπορτάζ πάνω σε ρεπορτάζ...
Τι μου θυμίσατε κ. Καμιζή. ->Τον Μάκη Μαστροκόλια (από το Πορτοχέλι) το γνωστό λοστρόμο των παλιών πλοίων του Αργοσαρωνικού άνθρωπος επικοινωνιακός και καλόδεχτος, τον συνάντησα συνταξιούχο πλέον και γερασμένο, ένα πρωινό πριν 20 χρόνια -περίπου- στο Κ. Υ. Κρανιδίου. Του ζήτησα να τον φωτογραφίσω και το δέχθηκε. Αυτή η φωτογράφιση μου έδωσε και την ιδέα για το ιστορικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στο ένθετο χριστουγεννιάτικο φύλλο της καθημερινής εφημερίδας "ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ"
- Άλλα χρόνια τότε νοσταλγικά, στη δίνη και την αβεβαιότητα της σημερινής κοινωνίας μας...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Από το ιστολόγιο του πρώην Δήμαρχου
>>> https://kamizis.blogspot.com/2021/03/
ΑΘΑΝΑΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ- ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Ο άνθρωπος που από απλός ψαράς έγινε δημοσιογράφος
από έρωτα για τη θάλασσα και την πατρίδα του την Ερμιόνη!
Διαβάστε το κείμενο του ρεπορτάζ, λίγο διορθωμένο, όπως δημοσιεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα στο περιοδικό μας "Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα"
-------------------------------------------------------------------------------------------
«Τα πλοία που φύγαν,
αγάπες μας πήρανε...»
Αφιέρωμα στην ακτοπλοΐα
του Αργοσαρωνικού του περασμένου αιώνα!!
Σ’ αυτό το σημείωμα –
αφιέρωμα στα επιβατηγά πλοία του Αργοσαρωνικού, θα προσπαθήσω να φέρω στην
επιφάνεια θύμησες και συναισθήματα, αυτά που συνδέουν νοερά τα παιδικά μας
χρόνια με αυτά τα πλοία. Χρόνια «πέτρινα»... γεμάτα όμως προσδοκία, ελπίδα,
όνειρα, φιλοδοξία, πραγματικό έρωτα, ανακατεμένα με πόνο, αγωνία, μα και με το
χειρότερο απ’ όλα, αυτό του μισεμού από τα δικά μας αγαπημένα πρόσωπα, - γονείς,
αδέρφια, φίλους αγαπημένες/ους.
"ΥΔΡΑΚΙ"
Όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί με το σώμα μας και πολλές φορές με τη θολή σκέψη μας και τη βαριά καρδιά μας, ταξιδεύανε αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον, όχι μόνο για τους ταξιδευτές αλλά και γι’ αυτούς που έμεναν πίσω. Γέροι γονείς, αδερφές, μικρότερα αδέρφια, αγαπημένη και πάνω απ’ όλα, η ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Σ’ αυτά τα χρόνια, προσπαθώ να γυρίσω τη σκέψη μου, που η Ερμιόνη ήταν το επίνειο της Ερμιονίδας και η συγκοινωνία ήταν μόνο θαλάσσια και πέρα από τον επιβατικό και εμπορικό χαρακτήρα που είχαν αυτά τα πλοία, ήταν και σε μεγάλο βαθμό και μέσα κοινωνικής επαφής και συνοχής, αφού οι χαρές και οι λύπες μας «μεταφέρονταν...» με αυτά. |
| "ΚΥΚΝΟΣ" |
"ΚΑΛΑΜΑΡΑ"
Στα ταξίδια αυτά είχαν δημιουργηθεί οι μεγάλοι έρωτες, τα ιστορικά
προξενιά..
Με αυτά τα πλοία μεταφερόταν ο ανθρώπινος πόνος, με τον άρρωστο
τοποθετημένο πάνω σε φύλλο ξύλινης πόρτας (αυτή την εποχή δεν υπήρχαν
ράντζα) συνοδεία των συγγενών του.
"ΠΙΝΔΟΣ"
Θα ταξίδευε ο ναυτικός
για να μπαρκάρει σε μεγαλύτερα πλοία του εξωτερικού και του εσωτερικού και με αυτά
θα επέστρεφε πάλι πίσω στην πατρίδα.
Θα μεταφέρονταν τα προικιά, τα γαμπριάτικα, τα νυφικά, οι μπουμπουνιέρες, τα
βαπτιστικά. Οι τραπεζαρίες και τα σαλόνια τους ήταν συνδεδεμένα με τη ζωή μας. Ήταν για
μικρούς και μεγάλους τα δικά μας πλοία. Ο καθένας από μας είχε και τη δική του
προτίμηση και την αγάπη αν θέλετε για το κάθε πλοίο χωριστά, στην κάθε εποχή.
"ΝΕΡΑΪΔΑ"
 |
| "ΚΑΜΕΛΙΑ" |
 |
| "ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ" |
 |
| "ΜΗΚΥΝΑΙ¨" |
 |
| "ΑΙΓΙΝΑ" |
Είχε μεγάλη σημασία η ταχύτητα που είχε το κάθε πλοίο. Η κατασκευή και το σκαρί του, οι χώροι ενδιαίτησης, η συμπεριφορά και η εξυπηρέτηση του πληρώματος και το πόσο αγαπητός στον κόσμο ήταν ο καπετάνιος. Στις μικρές κοινωνίες των λιμανιών του Αργοσαρωνικού κυρίως τις ημέρες των αργιών και εορτών αλλά και τις καθημερινές, η άφιξη και η αναχώρηση του πλοίου ήταν μέσα στα κυριότερα ενδιαφέροντα των κατοίκων και ένα γεγονός. Πολύς κόσμος παραβρισκόταν εκεί, στην προβλήτα του κάθε λιμανιού, για να δει, να συζητήσει και να σχολιάσει, όλο αυτό το αλισβερίσι του πήγαινε - έλα επιβατών και εμπορευμάτων. Γι’ αυτό και η φράση που είχε γίνει σλόγκαν αυτά τα χρόνια «θα σε δω στο πλοίο...»
Άφησα για τελευταίο μια γλυκεία θύμηση των παιδικών μας χρόνων μαθητές του δημοτικού σχολείου τότε. Είμαστε
χωρισμένοι σε δύο τρεις ομάδες, που η κάθε ομάδα υποστήριζε με σθένος και
φανατισμό το πλοίο της δικής της προτίμησης. Μέχρι και στα χέρια πιανόμαστε και
σε πετροπόλεμο φτάναμε!!
Αυτό τα λέει όλα. Παρουσιάζει ανάγλυφα το δεσμό που είχαν οι κάτοικοι με αυτά
τα πλοία και κυρίως τα παιδιά, που η παιδική τους αθωότητα εκφράζει αυθόρμητα
αυτά τα συναισθήματα.
Ωστόσο καταδεικνύει
και τη διαφορά αυτών των χρόνων με τα σημερινά...
Αυτό άλλωστε δικαιολογεί και τον τίτλο "τα πλοία που φύγαν, αγάπες μας πήρανε..."
ΡΕΠΟΡΤΑΖ - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
