Διήγημα του Γιώργου Ν. Μουσταΐρα επίκαιρο για την εποχή…

Μας το απέστειλε με e-mail  όπως και άλλα διηγήματα …

 

Ο γνωστός στην Ερμιονιδα Γ.Ν.Μ. ως εκδότης εφημερίδας και περιοδικού, έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με το λαϊκό τραγούδι, αλλά τώρα στο γέρμα του και ως συγγραφέας, θεωρούμε, πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο!

ΥΓ. Με αφορμή το πιο κάτω διήγημά του θυμόμαστε και μια ιστοριούλα... με ένα πρώην δήμαρχο που του είχε δώσει αντί για χρήματα  για τη δημοσιογραφική του αμοιβή (υπόλοιπο) - ως εκδότης και δημοσιογράφος της εφημερίδας «ΠΑΡΑΤΗΤΗΤΗΣ»- δύο δοχεία λάδι!!

Ο Γιώργος Μ -  σύμφωνα με πληροφορίες μας – έμαθε στη συνέχεια πως το λαδί είχε βγεί από ελιές «κορονέϊκες» και όχι από «μανάκι» που θεωρείται καλύτερης ποιότητας και ήταν δυσαρεστημέρνος …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.     

==========================================================================================================================================================

Την... εσχάτη των ποινών!!!

Δύσκολη η ζωή στην ύπαιθρο και ακόμη πιο δύσκολη την δεκαετία του ’50, καθώς η χώρα και οι ανθρώποι προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν μετά από την τραυματική δεκαετία του ’40. Στο Μέρμπακα ο μπάρμπα Γιάννης ο «Γάτος» με ένα κοπάδι γαλιά προσπαθούσε να τη «βγάλει».

Κάποια φορά, καθώς δυσκολευόταν να τα ταΐσει, απευθύνθηκε στον Παναγιωταρά Μερμίγκη τον «Νταλετσουράπη», που είχε ένα χωράφι με ελιές:

«Να βάλω το κοπάδι μου να βοσκήσει στο χωράφι σου, να φάει το χαμολιό (τις πεσμένες ελιές); Εσένα δεν πρόκειται να σου λείψουν».

Πονόψυχος ο Παναγιωταράς, χωρίς δεύτερη, τον άφησε:

«Και δεν το βάζεις;».

Έβαλε τα γαλιά στο χωράφι, φάγανε τη μια ημέρα, φάγανε και την επόμενη αλλά το χαμολιό κάποια στιγμή τελείωσε. Πήρε κι αυτός ένα ραβδί και άρχισε να ραβδίζει τα δέντρα να πέσουν κάτω και άλλες ελιές, να συνεχίσουν να τρώνε τα ζωντανά.

Έλα, όμως, που καθώς ράβδιζε, πέρναγε από ‘κει ο δραγάτης του χωριού και τον τσίμπησε. Όπως ήταν φυσικό τού άσκησε αυτεπάγγελτη δίωξη για φθορά ξένης περιουσίας.

Το δικαστήριο συγκλήθηκε σε κάποιο καφενείο του χωριού. Εκείνη τη μέρα στο καφενείο είχε γίνει το αδιαχώρητο από τους χωριανούς που έσπευσαν να παρακολουθήσουν την δίκη. Για γραμματέας ορίστηκε, όπως συνηθιζόταν τότε, ένας συγχωριανός, ο μπάρμπα Ηλίας ο «Τζον», που εθεωρείτο μορφωμένος, καθώς είχε βγάλει και το Σχολαρχείο.

Ακολούθησε η ακροαματική διαδικασία, όπου, μετά και την μαρτυρία τού δραγάτη, που τον είχε συλλάβει επ’ αυτοφώρω να ραβδίζει τις ελιές, ο μπάρμπα Γιάννης ο «Γάτος» κρίθηκε ένοχος και ο δικαστής προβληματιζόταν τι ποινή να τού επιβάλει.

Πάνω στον προβληματισμό του πετάχτηκε ο γραμματέας και πρότεινε:

«Την εσχάτη των ποινών!».

Ο «Γάτος» εξανέστη:

«Τι εσχάτη και ξεσχάτη, δεν υπάρχει φράγκο!».

Ο δικαστής βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδο. Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε και τελικά κατέληξε:

«Καταδικάζεσαι να αποζημιώσεις τον Παναγιωταρά για την ζημιά που τού έκανες με τρία ζευγάρια γαλιά! Αυτή είναι η ποινή που ορίζει το δικαστήριο και κουβέντα δεν θέλω».

Ο μπάρμπα Γιάννης δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς και υποτάχτηκε στη μοίρα του.

Έπρεπε, όμως, να πληρωθούν και τα δικαστικά έξοδα και αφού, όπως ακούστηκε, δεν υπήρχε φράγκο, ο δικαστής έδωσε τη λύση:

«Και για τα δικαστικά έξοδα αποφασίζω να δοθούν στην σύνθεση τού δικαστηρίου – τρία άτομα δηλαδή – από τρία ακόμα ζευγάρια γαλιά!».

Και έτσι απεδόθη δικαιοσύνη.

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας