Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*
Σε άλλες εποχές, στην Πατρίδα μας όπου σήμερα κατοικούν 11 εκατομμύρια
ανδρών, γυναικών και παιδιών (Έλληνες και… αλλοδαποί) αλλά παραμένει άγνωστος ο
αριθμός των… φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί καθώς η Νομοθετική
εξουσία νομοθετούσε, η Εκτελεστική εφάρμοζε, η Δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ
μέσω των ΡΕΠΟΡΤΕΡ κάθε φορά που εντόπιζε πρόβλημα, απεκάλυπτε πτυχές και
ιδιαιτερότητες που θα έμεναν κρυμμένες επιτήδεια, ξεσκέπαζε πρωταγωνιστές και
λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό
υλικό για στοχασμό, σχολιασμό και πολλές μαθησιακές εμπειρίες!…
Όμως ο
κόσμος άλλαξε, αλλάξανε οι καιροί, είναι ΟΛΑ ψέματα και ας φαίνονται για…
αλήθεια!
Στην Ελλάδα εδώ
και πολλά χρόνια ΔΕΝ διαβάζουμε, κοιτάμε ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία δεν προσπερνά, αλλά μένει στην επιδερμίδα στην οποία έμειναν και όσοι πριν μερικά χρόνια «θεωρούσαμε
ανόητες και εφήμερες» τις επιδράσεις του BIG BROTHER, του ΜΠΑΡ, της ΦΑΡΜΑΣ…
Τότε λίγοι είχαμε
αναλάβει την ΕΥΘΥΝΗ που οφείλουμε να έχουμε όλοι εμείς που αυτάρεσκα
χαρακτηριζόμαστε ως «Αντικειμενικοί» επιστήμονες της συμπεριφοράς απέναντι
έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση της κοινής γνώμης …
Δεν μπορεί να
αποτελέσει ξεπερασμένη ηθικολογία ούτε όμως και να βαπτισθεί ως οπισθοδρομική η σημερινή μου θέση ότι ως ακαδημαϊκοί «δάσκαλοι»
οι ενεργοί αλλά και οι αφυπηρετήσαντες και μέλη της κοινωνίας στην οποία ζούμε
και λειτουργούμε οφείλουμε να έρθουμε αρωγοί στην τηλεοπτική κοινή γνώμη που μάταια αναζητά ένα σημείο αναφοράς για να
επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές…
Τουτέστιν,
ότι προφανώς ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών και τηλεοπτικοί παραγωγοί
υποβάλλουν το ελληνικό και διεθνές τηλεοπτικό κοινό σε διαδικασίες συμβολικού
Μιθριδατισμού!
Καθότι το
πρόβλημα με τις κάμερες που εισέβαλαν βάναυσα, βίαια και αδηφάγα στον προσωπικό
μας χώρο εξαγοράζοντας την χυδαιότητα με το τίμημα της αναγνώρισης, της
καθιέρωσης και της εισπρακτικής μας δυναμικής είναι ότι στο στυλ του αρχαίου
μυθικού ηγεμόνα Μιθριδάτη μας οδηγούν σε ολοένα και δελεαστικότερες, ολοένα και
περισσότερο καταστάσεις απαξίωσης.
Είναι αλήθεια
επιστημονικά δεδομένη ότι τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα δεν μπορεί να
αναλυθούν, να αξιολογηθούν ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη επειδή η απαιτούμενη
αντικειμενικότητα που θεμελιώνεται στην πλήρη αποστασιοποίηση από αυτά δεν είναι φοβερά δύσκολη αλλά σχεδόν
ακατόρθωτη να την επιτύχει ακόμη και
ο πλέον έμπειρος και αντικειμενικός ερευνητής.
Ζούμε τέτοια
φαινόμενα στα ελληνικά ραδιοτηλεοπτικά
δρώμενα εδώ και μερικά χρόνια. Όσο αρνητικό και εάν
ακουσθεί αυτό, τα πράγματα στο ελληνικό τηλεοπτικό πεδίο είναι ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ!
Καταθέτω σήμερα
τον προβληματισμό γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να
ειπωθούν με το όνομά τους. Εάν, όμως, δεν είστε έτοιμοι να δείτε το πραγματικό
πρόσωπο της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας ξεπερνώντας την επιδερμική
γοητεία της, μην συνεχίζετε, σταματήστε την ανάγνωση του κειμένου μου εδώ!.. >>>>