ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «ΛΙΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ Α’ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΗ Ν. ΕΠΙΔΑΥΡΟ»

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ    ΣΥΡΙΖΑ  ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ    1      ΝΑΥΠΛΙΟ

ΤΗΛ - FΑΧ   27520-99454

Email    yiannispolitiko@hotmail.com                        1-3 -2021

                                

                                                                  ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «ΛΙΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ Α’ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΗ Ν. ΕΠΙΔΑΥΡΟ»

      Με την παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας κ.Κατερίνας Σακελλαροπούλου και με μία απέριττη και σεμνή τελετή, τιμήθηκε και φέτος η επέτειος της Α’ Εθνοσυνέλευσης στην Νέα Επίδαυρο.

  Σε αντίθεση με τις εορταστικές εκδηλώσεις των προηγούμενων ετών και εν όψει τον επιβαλλόμενων αυστηρών υγειονομικών μέτρων, έγινε η εκδήλωση κυρίως στο Ναό της Ευαγγελίστριας την Ν. Επιδαύρου, με δοξολογία  και την εκφώνηση του πανηγυρικού από τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου δήμου Επιδαύρου κ. Φ. Οψιμούλη.

  Στη συνέχεια, επακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο και κατάθεση στεφάνου μόνο από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

  Η τήρηση των μέτρων δεν επέτρεψε την παρουσία του κόσμου που συνήθως προσερχόταν και συμμετείχε στις εκδηλώσεις.

  Προς  απόδοση της δέουσας τιμής στο σπουδαίο ιστορικό γεγονός της ψήφισης του Α’ Συνταγματικού χάρτη της ανεξάρτητης Ελληνικής Πολιτείας, παρατίθεται επ’ αυτού αναφορά του βουλευτή:

  «Ευρισκόμενοι στο χώρο της πρώτης Εθνοσυνέλευσης των Ελλήνων οφείλουμε πρωτίστως να ανατρέξουμε στην Επανάσταση του 1821, στις ρίζες, τον χαρακτήρα και τους αιματηρούς αλλά απαράμιλλης ανδρείας αγώνες των επαναστατημένων ρωμαϊκών πληθυσμών σε όλη την έκταση της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

  Η Επανάσταση του ‘21 δεν ήταν ένα τοπικό γεγονός αλλά είχε παγκόσμια σημασία. Υπήρξε μια πρώιμη εθνική επανάσταση εμπνευσμένη από το πρότυπο της Γαλλικής κατά της ισλαμικής κυριαρχίας στο χώρο της Ανατολής. Ήταν μια επανάσταση που είχε ως γενέθλια ημερομηνία την 22α Φεβρουαρίου του 1821, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο, ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης και δύο μέρες μετά εξέδωσε την προκήρυξη- κάλεσμα. «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».  Αυτό ήταν το γεγονός που πυροδότησε τις ελληνικές εξεγέρσεις σε διάφορα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πιο πετυχημένη απ’όλες αυτή του Μοριά.

  Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα κορυφαίο γεγονός που είχε κυρίως αντιαπολυταρχικά χαρακτηριστικά και ως περιεχόμενο ήταν:

 -Εθνική, ως έχουσα ηγεσία εμπνευσμένη από τη Γαλλική Επανάσταση.

-Θρησκευτική, των Χριστιανών κατά των κυρίαρχων μουσουλμάνων, γιατί ήταν δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πολίτες, υφιστάμενοι πλείστες όσες διακρίσεις ένεκα του θρησκεύματός τους.

Και τρίτον κοινωνική- ταξική, ως μάχη των απόκληρων Ρωμιών, γιατί αυτοί ήσαν οι οικονομικά δυναστευόμενοι πολίτες μέσα από την απλοϊκή μουσουλμανική δομή που καθόριζε τις ενδοοθωμανικές σχέσεις.

  Αυτή η πολλαπλή σημασία θα εκφραστεί με την πανελλήνια κινητοποίηση. Σε κάθε μέρος του Ελληνικού κόσμου θα πυροδοτηθούν ελληνικές εξεγέρσεις, με πιο επιτυχημένη απ’όλες, αυτή του Μοριά.

  Μέσα στη λαίλαπα του αγώνα, στον τόπο αυτό, πριν από 199 χρόνια, έλαβε χώρα η πρώτη συνέλευση νομοθετικού σώματος του υπό σύσταση Ελληνικού κράτους, ορίστηκε ο τρόπος πολιτικής οργάνωσης και λειτουργίας του και ψηφίστηκε το Α’ Σύνταγμα της Επαναστατημένης Ελλάδας.

Μνημειώδης έμεινε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (1-1-1822), με την οποία «το Ελληνικόν Έθνος εκήρυξεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν». >>>

Διαχείριση Κρίσης: η «Επικοινωνιακή» Διάσταση

 

                             Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Η «κρίση» ως γενική αλλά και συγκεκριμένη έννοια περιγράφεται με μια ποικιλία ορισμών όπως:

- η διανοητική ενέργεια που προσδιορίζει τις σχέσεις ανάμεσα σε έννοιες, συγκρίνοντας και ξεχωρίζοντας τις διαφορές,

- ως αξιολόγηση πράξεων ή καταστάσεων,

- ως διατύπωση έγκυρης και εμπεριστατωμένης γνώμης για κάτι,

- ως διανοητική διαύγεια ή ορθοφροσύνη και, τελικά,

- ως περίοδος ανωμαλίας με δυσχέρειες και κινδύνους που αφορά σε οποιαδήποτε δραματική αλλαγή και επιδείνωση σε δεδομένες καταστάσεις.

     Ο τελευταίος ορισμός της έννοιας της «κρίσης» είναι αυτός που αφορά στον σημερινό προβληματισμό μου για Ιδιωτικές & Δημόσιες Επιχειρήσεις & Οργανισμούς και για Κράτη.

     Οι κρίσεις μπορεί να προκληθούν από φυσικά αίτια ή θεομηνίες, μπορεί να οφείλονται σε ανθρώπινα λάθη και παραλείψεις ή ακόμη και σε εγκληματικές ενέργειες μεμονωμένων ατόμων ή επιχειρήσεων και οργανισμών.

    Τα στελέχη Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων Κρατικών Δομών όπως και Δημοσίων και Ιδιωτικών Επιχειρήσεων και Οργανισμών ενδέχεται να βρεθούν αντιμέτωπα με μία «κρίση» που προκύπτει εντελώς αναπάντεχα ή με ένα πρόβλημα που δεν του δίνουμε στα αρχικά του στάδια την πρέπουσα σημασία και στη συνέχεια εξελίσσεται με γοργό (και σε μερικές περιπτώσεις με ραγδαίο) ρυθμό σε «κρίση» που απαιτεί άμεση, ορθή και αποτελεσματική διαχείριση.

     Ιστορικά δεδομένα και πληθώρα παραδειγμάτων αναδεικνύουν ως έμπρακτη αλήθεια ότι και στην περίπτωση των κρίσεων και της διαχείρισής τους ισχύει το Ιπποκρατικό ρητό, που αξιολογεί την «πρόληψη ως κατά πολύ σημαντικότερη προσέγγιση από τη θεραπεία» (αυτό περιγράφει το αγγλοσαξονικό ρητό που θέλει «μια ουγκιά πρόληψης να αξίζει όσο ένα λίτρο θεραπείας».

     Καλό είναι, με άλλα λόγια, να διαχειριζόμαστε έγκαιρα και έγκυρα προβλήματα και μαζί προβληματικές καταστάσεις πριν εξελιχθούν σε κρίσεις εφόσον μπορούμε αλλά αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό όσο και αν είναι επιθυμητό. Το επόμενο στάδιο είναι να έχουμε έτοιμο ένα σχέδιο και μαζί ένα «εγχειρίδιο διαχείρισης κρίσεων», (αυτό που διεθνώς είναι γνωστό ως «crisis management manual») και να έχουμε εκπαιδεύσει επαρκώς τον Αρχηγό και την ομάδα των ατόμων που θα την διαχειριστεί, εάν και όποτε αυτή εκδηλωθεί. >>>>

Γιάννης Μιχ. Σπετσιώτης με τη ματιά, τη σκέψη και την αγάπη του, στις παραδόσεις και τα έθιμά μας...

Οι πρωτομηνιές της άνοιξης στην Ερμιόνη

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως η πρώτη μέρα και των τριών μηνών της άνοιξης (Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος) είναι ξεχωριστή κάτι που δεν συμβαίνει με τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου, με εξαίρεση την Πρωτοχρονιά (πρώτη του Γενάρη). Μάλιστα η κάθε μια απ’ αυτές Πρωτομαρτιά, Πρωταπριλιά και Πρωτομαγιά συνδέεται με ποικίλες δοξασίες, δεισιδαιμονίες και προλήψεις, πρακτικές συνήθειες, ήθη και έθιμα που σε χρόνους περασμένους ασκούσαν τεράστια επίδραση και καθόριζαν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Σήμερα, τα περισσότερα, αποτελούν επιφανειακές και επιτηδευμένες μιμήσεις του παραδοσιακού λαϊκού πολιτισμού, που συνεχίζουν να ασκούν γοητεία στη σύγχρονη κοινωνία.

Η Πρωτομαρτιά (1^η Μαρτίου)

Παλιότερα ο Μάρτης ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και η πρωτομηνιά του ήταν και πρωτοχρονιά. Ακόμη, ήταν ο μήνας που ευνοούσε και βοηθούσε στη βλάστηση λόγω των ανέμων του. Την αστάθεια που παρουσιάζει ο καιρός τον Μάρτη η λαϊκή σοφία την αποδίδει με τη γνωστή παροιμία: «Μάρτης είναι, χάδια κάνει, πότε κλαίει, πότε γελάει», αλλά και με μία ιδιαίτερη ιστορία που αλιεύσαμε σε κάποια παλιά εφημερίδα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την παράδοση ο Μάρτης έχει δύο γυναίκες μια πολύ όμορφη και φτωχή και μια πολύ άσχημη και πλούσια. Όταν γυρίζει και κοιτάζει την άσχημη κατσουφιάζει και κλαψουρίζει, γι’ αυτό ο καιρός χαλάει. Όταν γυρίζει και κοιτάζει την όμορφη χαίρεται και γελάει, γι’ αυτό ο καιρός καλοσυνεύει.

Πολλά είναι τα έθιμα της Πρωτομαρτιάς στους διάφορους τόπους της Ελλάδας. Θα αναφέρω δύο απ’ αυτά γνωστά σε όλη την Ελλάδα που τα τηρούσαμε και στην Ερμιόνη με κάποιες παραλλαγές. Τα αντιγράφω από τις σημειώσεις της μητέρας μου.

Ø Τα χελιδονίσματα

Έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Ελληνική αρχαιότητα. Τα παιδιά φτιάχνουν ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδόνας, συχνά αρθρωτή, για να έχει κίνηση στο σώμα και τα φτερά της. Την περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας ζωηρά και σε «τροχαϊκό μέτρο»:

Ήρθε |ήρθε |χελιδόνα,

ήρθε|πάλι|μελιδόνα

κάθι|σε και |λάλησε

και γλυ|κα  κε|λάδησε

ενώ οι νοικοκυραίοι γεμίζουν με αβγά το καλάθι που κρατούν.

Ø Το μάρσι

Έτσι ονομάζει ο δάσκαλος Μιχαήλ Παπαβασιλείου τον «μάρτη», το βραχιόλι και το δαχτυλίδι που φτιάχνουν οι μητέρες, για τα κορίτσια τους κυρίως, «μην τα μαυρίσει και τα κάψει ο ήλιος». Η μητέρα μου, σημειώνει, πως έστριβαν δυο χοντρές κλωστές από αυτές που ύφαιναν στους αργαλειούς, μία άσπρη και μία κόκκινη και έφτιαχναν ένα βραχιόλι που το περνούσαν στον καρπό κι ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλο. Αφού έδεναν προσεκτικά τις κλωστές πρωί - πρωί τα κορίτσια καθρεφτίζονταν στο πιθάρι με το λάδι. Ήσυχες πια με τη σκέψη πως ο ήλιος δε θα τις μαυρίσει και θα διατηρούνταν άσπρες, όμορφες και αφράτες ξεκινούσαν τη μέρα τους!

Το μάρσι (μάρτη) τον φορούσαν και πολλά αγόρια ακόμα και μεγάλοι, έτσι για το καλό, μέχρι τη νύχτα της Λαμπρής, οπότε και το έκαιγαν με το φως της Ανάστασης.

Η Πρωταπριλιά (1^η Απριλίου)

Ο Απρίλιος είναι ο δεύτερος μήνας της άνοιξης που κυριαρχεί η ανθοφορία, το εποχικό άνοιγμα και σ’ αυτό οφείλει το όνομά του (από το λατινικό ρήμα aperio: ανοίγω). Η πρωτομηνιά του έχει συνδεθεί με την ψευδολογία, ένα είδος μαγικής πάλης για την επικράτηση του καλού. Τούτη η μέρα συνδέεται με πολλές δεισιδαιμονίες. Μελετώντας τα σχετικά εντύπωση μου έκανε πως σε ορισμένα μέρη, άμα βρέξει την πρωταπριλιά, «πιάνουν» τη βροχή σε ένα μπουκάλι για γιατρικό, στην περίπτωση που αρρωστήσουν από θέρμη!

Η μητέρα μου στις σημειώσεις της καταγράφει τα αθώα παιδικά ψέματα που κυκλοφορούσαν στο σχολείο με πρώτο και καλύτερο:

- Πήγαινε, σε θέλει η κυρία! έλεγε με το ανάλογο σοβαρό ύφος το ένα, ενώ τα υπόλοιπα κρατούσαν την αναπνοή τους μη σκάσουν στα γέλια.

- Τι άραγε να με θέλει; σκεφτόταν το άλλο σαστισμένο και έτρεχε να τη συναντήσει.

Τούτο το έθιμο δεν φαίνεται να έχει τις ρίζες του στην Ελλάδα. Οι πρώτες του καταγραφές στην Αθήνα και γενικότερα στη χώρα πηγαίνουν αιώνες πίσω. Ήδη τον καιρό της Τουρκοκρατίας καταγράφονται οι πρώτες πρωταπριλιάτικες φάρσες. Σίγουρα η μεγαλύτερη διάδοση του εθίμου στην Ελλάδα έγινε αμέσως μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό με τη συμμετοχή των εφημερίδων της εποχής και του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια ο Τύπος, η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα με τις μόνιμες πλάκες τους μας έχουν κάνει «καχύποπτους», αλλά και πάλι δεν είναι λίγες οι φορές που ο κόσμος την «παθαίνει», όπως παρατηρεί σε σχετικό άρθρο ο Κωνσταντίνος Μπορδόκας.

Τέλος, να σημειώσουμε πως ο Απρίλης έχει τραγουδηθεί από τα δημοτικά μας τραγούδια και τη λυρική ποίηση, ενώ έχει εμπνεύσει τους ποιητές μας, ιδιαίτερα τον Διονύσιο Σολωμό που βλέποντάς τον τραγικά ωραίο στις ώρες της Επανάστασης του 21, γράφει: «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη/ κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα!».

Η Πρωτομαγιά (1^η Μαΐου)

Τον τρίτο μήνα της άνοιξης, τον Μάιο, «Τον γιο του ήλιου και της τριανταφυλλιάς» βλέπει κανείς κυρίως τα λαχανικά και τα σιτηρά να μεγαλώνουν όλο και περισσότερο και σ΄ αυτό οφείλει το όνομά του.

«Η πρωτομαγιά των Ελληνικών λαϊκών παραδόσεων, όπως γιορτάζεται από τα παλιά ως τα νεότερα χρόνια, είναι ένα κράμα στοιχείων και επιδράσεων από τα ανθεστήρια των αρχαίων Ελλήνων που μέσα από τα χρόνια τα Ρωμαϊκά και τα Βυζαντινά έφτασε ως τις μέρες μας».

Το 1884 για πρώτη φορά η 1^η του Μάη ορίστηκε ως εργατική γιορτή και είναι αργία. Έτσι κάτω από τον τόνο και την προτροπή του γνωστού τραγουδιού: «Ο Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή», μικροί-μεγάλοι βγαίνουν στην ύπαιθρο να «πιάσουν» τον Μάη. Εκεί στην εξοχή πλέκουν τα μαγιάτικα στεφάνια με τα πολύχρωμα του αγρού λουλούδια και σύμφωνα με το έθιμο που έφτασε μέχρι τις ημέρες μας τα κρεμούν στην πόρτα ως στολίδι αλλά και αποτρεπτικό κακών για την οικογένεια. Εκεί έμεναν κρεμασμένα μέχρι τις 23 Ιουνίου το βράδυ, παραμονή του Άη Γιάννη, οπότε τα έκαιγαν στις φωτιές λέγοντας την ευχή «και του χρόνου να ’μαστε καλά και να ξαναεορτάσουμε  όλοι μαζί».

Τα παιδιά έξω στη φύση έβρισκαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν τη χαρά που γεννιόταν μέσα τους από τη βλάστηση και την ανθοφορία και να επινοήσουν πρωτότυπα παιχνίδια. Έφτιαχναν αυτοσχέδιες σφυρίχτρες από τους βλαστούς της βρώμης, σαΐτες από τ’ αγριοστάχυα, έπαιζαν «τη νύφη και το γαμπρό» ή και το «παντρεμένη - ανύπαντρη» με τα μπουμπούκια της παπαρούνας και του ήλιου. Άλλα μάζευαν τη «μαστίχα του βουνού» από τα μαστιχάγκαθα και τη μασούσαν ασταμάτητα, τόσο που τα σαγόνια τους πονούσαν.

Τον Μάη οι άνθρωποι αποφεύγουν να τελέσουν γάμους, γιατί, καθώς έλεγαν οι παλιοί, τότε παντρεύονται μόνο οι γάιδαροι!

Στην ερώτηση

- Τον πιάσατε καλέ τον Μάη; Ορισμένοι απαντούσαν πονηρά

- Ναι, πιάσαμε και το μαγιόξυλο…

Το μαγιόξυλο, όμως, είναι κλαδί ανθισμένου δέντρου, συνήθως «φιορνταμόρε», που στη Ζάκυνθο το κρεμούν οι μαγαζάτορες έξω από τα μαγαζιά τους.

 Η λαμπριάτικη μαγιοκουλούρα

Λίγο πολύ οι συνήθειες που περιγράψαμε είναι γνωστές με διάφορες παραλλαγές σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και φυσικά στην Ερμιόνη. Το αποκλειστικά ερμιονίτικο έθιμο είναι τα μουσκεμένα στο κρασί ξεροκόμματα, που είχαν περισσέψει από το βραδινό τραπέζι της Ανάστασης φυλαγμένα μέσα στο πανέρι και κρεμασμένα απ’ το ταβάνι για να μη μουχλιάσουν. Κάποιοι, για να τηρείται το έθιμο μαζί με τις λαμπροκουλούρες έφτιαχναν ξεχωριστή μαγιοκουλούρα. Ήταν μάλιστα η πρώτη δουλειά της μάνας, αν δεν ζούσε η γιαγιά, να φάει όλη η οικογένεια το πρωινό της Πρωτομαγιάς εκείνο το πεντανόστιμο, μουσκεμένο στο κρασί ψωμί! Τα σχολικά τραγούδια για το Μάη και την Πρωτομαγιά είναι πολλά. Φαίνεται μάλιστα πως κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση που και ακόμα στα βαθιά γεράματα οι άνθρωποι τα θυμούνται.

Περισσότερα για την Πρωτομαγιά μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό άρθρο «Θυμάμαι την πρώτη του Μάη…», αναρτημένο στα τοπικά ιστολόγια.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙ»

   ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ    ΣΥΡΙΖΑ  ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ    1      ΝΑΥΠΛΙΟ

ΤΗΛ - FΑΧ   27520-99454

Email   yiannispolitiko@hotmail.com         28-2-2021                                                                                                                                                                                                                     

                                                                  ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙ»

  

    Μιλώντας χτες στην έναρξη της Νομαρχιακής Συνδιάσκεψης ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Αργολίδας ο βουλευτής Γιάννης Γκιόλας, τόνισε ότι το νέο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα στοχεύει στην ανακούφιση των ανθρώπων της πραγματικής εργασίας, στην ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσωπο, στην αυστηρή προστασία του περιβάλλοντος και στην λειτουργία της κοινωνίας με αλληλεγγύη.

    Το νέο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. απευθύνεται στην προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία που γνωρίζει τη σημασία του δημόσιου συστήματος υγείας, μιας σύγχρονης και ισχυρής δημοσίας εκπαίδευσης, των δημόσιων αγαθών, του κοινωνικού κράτους, της καταπολέμησης των ανισοτήτων, της ενίσχυσης και διεύρυνσης της δημοκρατίας.

  Η ανάπτυξη της χώρας, δεν θα πρέπει να ευνοεί επιλεγμένα μεγάλες επιχειρήσεις και ημέτερους ενώ  τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας είναι παγιδευμένα  στην ανεργία, στη φτώχεια, στη μόνιμη υπερχρέωση, στην έλλειψη προοπτικής.

  Το άνοιγμα της συζήτησης που ακολούθησε έκανε με μικρή εισαγωγή ο Κ. Γρατσέας, συντονιστής της απερχόμενης Νομαρχιακής. Ακολούθησε ο Παν. Παναγιώτου (εκ μέρους της Π.Σ).

  Φιλοξενούμενοι της συνδιάσκεψης ήταν: Φώτης Δαμούλος, Πρόεδρος Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αργολίδας, Φώτης Κολεβέντης, Πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Άργους, Αντώνης Ντέμος Πρόεδρος Δασκάλων, Τάκης Μακρής Πρόεδρος Ε.Β.Ε.Ε, Καλογερόπουλος Ιωάννης Πρόεδρος Αγρ. Συνεταιρισμού Αγ. Τριάδας.

  Τέλος έκλεισε τη συζήτηση ο Χάρης Τσιόκας από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.

  Ακολουθεί  ολόκληρη η τοποθέτηση του βουλευτή: >>>>>>>>

Άρθρα του Γιάννη Μιχ Σπετσιώτη ως συμβολή στον πανελλήνιο εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 21 - συνέχεια ...

 Έρευνα  στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ)

Πριν από 144 χρόνια, στις 27 Φεβρουαρίου 1874, ημέρα Τετάρτη, σε ηλικία 74 χρόνων, το πιθανότερο, απεβίωσε στην Αθήνα ο Ερμιονίτης Πολέμαρχος της Επανάστασης του 1821 καπεταν - Σταμάτης Α(ν)δριανού Μήτσας. (φωτο 1)¹

Σταμάτης Α(ν)δριανού Μήτσας

Εφημερίδα της εποχής αναγγέλλοντας τον θάνατο του γηραιού αγωνιστή έγραψε: «Την 27^ην Φεβρουαρίου απεβίωσεν, ημερών πλήρης ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΗΤΣΑΣ, συνταγματάρχης της φάλαγγος, την δ’ επομένην ημέραν εκηδεύθη, αποδοθεισών εις τον νεκρόν αυτού των νενομισμένων στρατιωτικών και πολιτικών τιμών… Πλήθος δε πολύ πολιτών παρηκολούθησεν την εκφοράν… Δύο λόγοι, ο μεν επικήδειος, εκφωνηθείς υπό του Κ. Γεροκωστοπούλου, ο δε επιτάφιος εκφωνηθείς υπό του Γ. Ν. Πολίτου, εισηγητή της επιστήμης της Λαογραφίας στην Ελλάδα, εμνημόνευσαν ευπρεπώς την προς την Πατρίδα υπηρεσιών του μακαρίου στρατιώτου τούτου της εθνικής παλιγγενεσίας και των προτερημάτων αυτού, ως πολίτου, ως φίλου, και ως οικογενειάρχου».

Αλλά και ο Γεώργιος Τερτσέτης σε μια αποστροφή του τελευταίου του λόγου της 25^ης Μαρτίου 1874 είχε αναφέρει: «Ο Σταμάτης Μήτσας… ενταφιάσθη εις το Κοιμητήριο των Αθηνών, στρατιώτης του Χριστού και της Πατρίδος και οι έπαινοι, τα δάκρυα των Ελλήνων συνόδευσαν το φέρετρο του ανδρείου πολεμιστού…».²

Η επετειακή αυτή αναφορά μας είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής και μνημόσυνο αιώνιο στον Ερμιονίτη ήρωα. Ταυτόχρονα, όμως, μας δίνεται η ευκαιρία να δημοσιεύσουμε άγνωστα στοιχεία της προσωπικής του ζωής, που προέκυψαν από τις έρευνές μας και το σημαντικότερο να διορθώσουμε εσφαλμένες πληροφορίες, που μέχρι σήμερα είχαμε γι αυτόν.

Ο Σταμάτης Μήτσας, λοιπόν, πέθανε στην Αθήνα και ενταφιάσθηκε στο Κοιμητήριο της πόλης. Κάθε τι άλλο γραμμένο περί αυτού είναι ανακριβές. Οκτώ μήνες πριν, τον Ιούλιο του1873, είχε αποβιώσει στην Ερμιόνη, όπου και ετάφη, η σύζυγός του Μαρία σε ηλικία 60 ετών. Όλοι όσοι έχουμε αναφερθεί στον πατέρα των αγωνιστών Γιάννη και Σταμάτη Μήτσα, με πρώτο(;) τον Γ. Π. Παρασκευόπουλο στο βιβλίο του «Ακτίνες και νέφη» (Αθήνα, 1932), τον ονομάζουμε Γεώργιο. Ωστόσο, καθώς προκύπτει από την έρευνά μας, το όνομα αυτό είναι εσφαλμένο.

Στους εκλογικούς καταλόγους του Δήμου Ερμιόνης έτους 1867, υπογεγραμμένους από τον τότε Δήμαρχο Ιωάννη Γ. Οικονόμου, γνώριμος του Σταμάτη Μήτσα καθώς είχαν περίπου 15 χρόνια διαφορά ηλικίας, στη στήλη «Όνομα πατρός» του Στ. Μ. αναγράφεται Α(ν)δριανός.

Το ίδιο όνομα, ως πατρώνυμο των ηρώων, αναγράφεται και σε τετρασέλιδο σημείωμα για την οικογένεια Μήτσα, που «ανακαλύψαμε» στα Γ.Α.Κ. Επιπροσθέτως τα ονόματα των παιδιών του Σταμάτη Μήτσα ήταν Α(ν)δριανός και Αντώνης και όχι το «αναμενόμενο» Γεώργιος, δεδομένου ότι η οικογένεια των Μητσαίων τηρούσε ευλαβικά τις παραδόσεις.

Ωστόσο, η σημαντικότερη απόδειξη των προαναφερομένων είναι η ίδια η υπογραφή του γενάρχη Σταμάτη Μήτσα στα πρακτικά των επαναστατικών εθνοσυνελεύσεων, όπου το γράμμα Α του πατρώνυμου συνδέεται «καλλιγραφικά» με το αρχικό γράμμα Μ του επιθέτου. (φωτο 2)

ΣΗΜ.

1.    Σταμάτης Μήτσας: ζωγραφική σε ξύλο, έργο του Γιάννη Διαμαντάκη.

2.    Πρόκειται για τον λόγο που έγραψε και ανήγγειλε, αλλά δεν μπόρεσε ο ίδιος να εκφωνήσει, αφιερωμένο στη μνήμη του συναγωνιστή του στη δίκη του Κολοκοτρώνη, Αθανασίου Πολυζωίδη (1873).

3.    «Ο επιτάφιος αποχαιρετισμός εις τον νεκρόν συνταγματάρχην Σταμάτιον Μήτσαν

 εκφωνηθείς υπό Γ. Ν. Πολίτην». (φωτο 3)

Για να διαβάσετε τον επιτάφιο αποχαιρετισμό στο νεκρό συμπατριώτη αγωνιστή 

κλικ >>> ΕΔΩ....και με το συν + να ανοίξει σε όλο το εύρος...

.. Άλλη μια έρευνα στις Ιστορικές πηγές με μορφές και γεγονότα της Επανάστασης, από τον άοκνο συμπατριώτη μας Γιάννη Μιχ Σπετσιώτη…

-------------------------------------------------------------

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡ. ΣΙΣΙΝΗΣ

(1769 – 1831) 

Οπλαρχηγός και πολιτικός της Επανάστασης του 1821

1.    Προσωπογραφία του Γεωργίου Σισίνη  (Αύγουστος Πικαρέλλης, 891)

1.    Προσωπογραφία του Γεωργίου Σισίνη 
(Αύγουστος Πικαρέλλης, 891)

Γεννήθηκε στη Γαστούνη της Ηλείας το 1769. 
Γιος του γιατρού Χρύσανθου Σισίνη και της Γαλλίδας Βικτωρίας είχε τρεις αδελφούς γιατρούς και μία αδελφή. Παντρεύτηκε την Υακίνθη Σταθακοπούλου και απέκτησαν δύο γιους, τον Μιχάλη και τον Χρύσανθο.

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, κήρυξε την Επανάσταση στην Ηλεία και βοήθησε σημαντικά τον αγώνα. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στις μάχες της Πάτρας και του Λάλα.

Ως πολιτικός ήταν «ο πρώτος των πρώτων προεστώτων (προεστών) της Ηλείας τιμώμενος όχι μόνο από τους συμπολίτες του αλλά και από όλους τους Πελοποννησίους». Διετέλεσε Πρόεδρος των Εθνοσυνελεύσεων Γ’ (Ερμιόνης – Τροιζήνας), Δ’ (Άργους) και της Γερουσίας το 1829. Απεβίωσε στη Γαστούνη το 1831.

Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο σώζονται τα παρακάτω κειμήλια του Γεωργίου Σισίνη και των παιδιών του καθώς και δύο προσωπογραφίες του.

Ευχαριστούμε τον ιστορικό κ. Μαρίνο Αργυριάδη – Καχρίλα, που για μια ακόμη φορά με περισσή ευγένεια και προθυμία μάς έστειλε τις φωτο των κειμηλίων.

ΦΩΤΟ

2.    Χρυσό δακτυλίδι του Χρύσανθου Γ. Σισίνη. με παράσταση τριήρους 

3.    Δόντι αγριόχοιρου με ασημένιο δέσιμο στην άκρη, 
από φάλαρο αλόγου του Γεωργίου Σισίνη.>>>

Ο πανελλήνιος εορτασμός για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση άρχισε και στην Ερμιονίδα από πολίτες που δημοσιεύουν σχετικά άρθρα τους...

 Ο πρώην Δήμαρχος Δημήτρης Καμιζής όπως και άλλοι συμπολίτες μας με τα άρθρα τους από τις αρχές του χρόνου έχουν αρχίσει με δημοσιεύσεις τους να γιορτάζουν τον πανελλήνιο εορτασμό για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση...

Συνέντευξη του φιλόσοφου Χρήστου Γιανναρά με αφορμή τον πανελλήνιο εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση... 

Να δούμε πότε η δημοτική αρχή του Δήμου μας με τα μέλη της επιτροπής  για τη διοργάνωση αυτού του εορτασμού, θα μας ανακοινώσουν τουλάχιστον το πρόγραμμά τους... 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

- ΟΙ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

https://kamizis.blogspot.com/

ΟΙ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΕΣ ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΑΙΞΑΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ 

Οι Κρανιδιώτες ξεσηκώθηκαν από τους πρώτους και πήραν μέρος σε όλες σχεδόν τις μάχες κατά των Τούρκων. Αυτό έχει καταγραφεί και αποτυπωθεί σε ιστορικά έγγραφα και ντοκουμέντα και δεν είναι  καμιά αυθαίρετη και αστήρικτη ιστορικά θέση και άποψη.  

Για τον λόγο  αυτό ,το ιστολόγιο μας στο αφιέρωμα για τον εορτασμό των  200 χρόνων  από την Επανάσταση του 1821 , συνεχίζοντας την προσπάθεια  που έκανα στα χρόνια που ήμουν δήμαρχος του Δήμου Κρανιδίου και αργότερα του Δήμου Ερμιονίδας, για την ανάδειξη και αποκατάσταση της Τοπικής μας Ιστορίας , που εν πολλοίς αποσιωπήθηκε και αποσιωπάται ακόμα, δυστυχώς και με την δική μας αμέλεια,  αμέλεια πολλών χρόνων, χρησιμοποιεί πάντοτε έγκυρες και επίσημες πηγές. 

Η σημερινή μου δημοσίευση παρουσιάζει αποσπάσματα από την "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ" ΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗ, έγκυρου Ιστοριογράφου της Ελληνικής Επανάστασης, που αναφέρεται, στην πρώτη αν και αποτυχημένη πολιορκία του Ναυπλίου από Κρανιδιώτες, Καστριώτες και άλλους Χριστιανούς της Αργολίδας καθώς επίσης και  στο μαρτυρικό τέλος του Κρανιδιώτη Αγωνιστή Γεώργη Λεμπέση,  που έπεσε στα χέρια των Τούρκων μετά την διάλυση της πολιορκίας  και τον σούβλισαν όπως σούβλισαν αργότερα τον Αθανάσιο Διάκο.