Η Σαλονίκη που αγάπησα
14.07.2022
Τα πρωινά μουντά, υγρά τ’ απόβραδα
κι η μοναξιά μου να με πνίγει στα σοκάκια.
Στα κρασοπότηρα η ελπίδα ν’ αναδεύεται,
σε καπηλειά και σε ταβέρνες τα βραδάκια.
Στης Πάνω Πόλης τα στενά και τα χαλάσματα,
σ’ ανηφοριές, που το κορμί μου σεργιανούσα,
προς το Τσινάρι και των Κάστρων τα περάσματα,
σούρας τις νύχτες, θολωμένος, ξαγρυπνούσα.
Κι όμως, στο πέρασμα των χρόνων μου απόμεινε,
γλυκιά μια νοσταλγία στο μυαλό μου,
να με γυρνά στη Σαλονίκη που αγάπησα,
που έχω χάσει, μα είναι πάντα στ’ όνειρό μου._
γράφει ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου