Στην πολυμελή οικογένειά μας δύσκολα χρόνια και πολύ φτωχικά.
Ήμουν το πρώτο αγόρι της οικογένειάς μας και πολύ κοντά στους γονείς μου …
Κατοικούσαμε σε ένα σπίτι μικρό με ενοίκιο και η σπιτονοικοκυρά πολύ δύστροπη σε αντίθεση με το σύζυγό της. Την άκουγα μερικές φορές όταν καθυστερούσαμε να της δώσουμε το ενοίκιο, να λέει στη μητέρα μου, «θα σας βγάλω έξω από το σπίτι, θα σας πετάξω με τον άντρα σου και τα παιδιά σου στο δρόμο»
(Αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, ίσως να μην υπήρχαν Νόμοι να προστατεύανε τους ενοικιαστές όπως στις μέρες μας, που γίνονται αυτοί «ιδιοκτήτες»… των πραγματικών ιδιοκτητών!!!)
Και άκουγα συνεχώς την μητέρα μου μετά από κάθε τέτοιο επεισόδιο να μονολογεί. -> «Θεέ μου, πότε θα μας πέσει ένα λαχείο να αγοράσουμε το δικό μας σπίτι»!!...
Έτσι, σαν σήμερα παραμονή των Χριστουγέννων σ’ αυτή την ηλικία που αναφέρομαι πιο πάνω, λέω στην μητέρα μου. -> «Ξεκρέμασε το ταγαράκι (φτιαγμένο στον αργαλειό) γιατί θα πάω να πω τα κάλαντα». Μου το δίνει και βγαίνω στο δρόμο λέγοντας τα κάλαντα από σπίτι σε σπίτι – πρώτα στους συγγενείς – στα μαγαζιά και σε άλλα σπίτια.
Μετά από ώρες περιπλάνησης σε όλο το χωριό, επέστρεψα στο σπίτι χαρούμενος με γεμάτο το ταγαράκι απ’ όλα τα καλούδια που είχαν τα σπίτια των νοικοκυρέων τις γιορτές και με αρκετά χρήματα.
Με υποδέχτηκε η μητέρα μου χαρούμενη για την πρώτη μου παιδική εξόρμηση τέτοιες μέρες, αδειάζει το ταγαράκι από το περιεχόμενο, μετράμε και τα χρήματα.
Και στη συνέχεια, λέω στον πατέρα μου: -> «Πάμε στου Γκόγκου να αγοράσουμε ένα λαχείο».
 |
| Η ΦΩΤΟ από το αρχείο της Βιβής Σκούρτη |
- Εδώ αρχίζει το συνταρακτικό μέρος της ιστορίας μου. Κρατώντας το χέρι του πατέρα μου στο κατάστημα του κυρΑλέκου αγοράζουμε με τα χρήματά μου το λαχείο, μας εύχεται ο καταστηματάρχης «καλορίζικο» και επιστρεφουμε στο σπίτι. Στην είσοδο μας περίμενε η μητέρα μου, και αισθανόμενος πολύ ευτυχισμένος της λέω , -> «αγοράσαμε το λαχείο, θα αγοράσουμε το δικό μας σπίτι»!! … -Έτσι νόμιζα με την αγνή παιδική μου ψυχή!!!
Η μητέρα μου γεμάτη συγκίνηση με αγκάλιασε, με φίλισε, έκανε νεύμα με νόημα στον πατέρα μου και περάσαμε μέσα στο σπίτι...
Αυτή την ιστορία τη θυμάμαι τέτοιες μέρες και τη διηγούμαι σε φίλους μου και γνωστούς…
Την αφιερώνω στον μονάκριβο γιό μου τον Δαμιανό να την έχει ως γνώμονα και οδηγό στην υπόλοιπή ζωή του…
Σημείωση:1) Αλέκος Γκόγκος πρακτορείο εφημερίδων & περιοδικών και ψιλικατζίδικο που έβρισκες τα πάντα αυτά τα χρόνια. Βρισκόταν στην βόρεια παραλία απέναντι από το σημερινό περίπτερο – Καρακατσάνη. ΦΩΤΟ...
Χρόνια Πολλά με Υγεία
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου