ΑΦΙΕΡΩΜΑ -> Πάρτον Νάργο τ. Ερμιόνης και κάντον κορνίζα ....

ΦΩΤΟ ΑΠΌ ΤΟ  ΑΡΧΕΙΟ ΜΟΥ
-  20 ΦΕΦΡΟΥΑΡΊΟΥ 2006 - Ο  Γ. Παπανδρέου στο Κρανίδι

-> Συνθήματα της ομιλίας του - . Λεφτά Υπάρχουν, - η Πράσινη Ανάπτυξη- κ.α.
- και το χειροκρότημα πήγαινε σύννεφο από τους πασόκες ...

- Εκτενές ρεπορτάζ μου στην καθημερινή εφημερίδα "ΑΡΓΟΛΙΔΑ"
 

Η σημερινή ανάρτηση με αφορμή τη δήλωση του δικoύ μας Νάργου στο blog του για τον Γιώργο Παπανδρέου και το επικριτικό άρθρο στον ΓΑΠ του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Νίκου Αλιβιζάτου ...

''Ο ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ !''

http://eikonoskopionews.blogspot.com/2021/10/blog-post_58.html

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Με άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής» (15.11.2021), ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Αλιβιζάτος επικρίνει, με στοιχεία, τον Γιώργο Παπανδρέου, ως αρχηγό αντιπολίτευσης αλλά και ως πρωθυπουργό, και τον θεωρεί μια αρνητική υποψηφιότητα για το Κίνημα Αλλαγής.

 

 «Μια ιδιοτελής υποψηφιότητα»

 

Δίχως άλλο, η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ προσέδωσε στην εσωκομματική εκλογή του προσεχούς Δεκεμβρίου ένα αναπάντεχο ενδιαφέρον. Δεν είναι μάλιστα λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι, χάρη σε αυτήν, θα προσέλθουν στις κάλπες περισσότεροι από τους 212.000 συμπολίτες μας που είχαν ψηφίσει το 2017 για την ανάδειξη του επικεφαλής του υπό ίδρυση τότε κόμματος. Είναι άραγε αυτό καλός οιωνός για το μέλλον του ΚΙΝΑΛ και της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης; Ή μήπως η υποψηφιότητα Παπανδρέου αποτελεί αρνητική εξέλιξη;

Αν και ως πρόσωπο ο πρώην πρωθυπουργός μου είναι συμπαθής και, πολιτικά, συμμερίζομαι από παλιά πολλές θέσεις του, θα υποστηρίξω ότι συμβαίνει το δεύτερο. Και τούτο, για τους ακόλουθους λόγους:

Για κάθε κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει, στον σημερινό κόσμο του απρόβλεπτου και των ραγδαίων αλλαγών, κριτήριο της επιτυχίας αλλά και της βιωσιμότητάς του είναι η ικανότητά του να προσαρμόζεται στις συνθήκες που αλλάζουν. Και αυτό, παραμένοντας πιστό σε κάποιες βασικές αρχές και αξίες, τις οποίες θεωρεί θεμελιώδεις και αδιαπραγμάτευτες. Το απέδειξε το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, το αποδεικνύει η Νέα Δημοκρατία σήμερα.

Θυμίζω ότι το ΠΑΣΟΚ, επανερχόμενο στην εξουσία το 1993 ήταν ένα διαφορετικό κόμμα από το Κίνημα της Διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου. Φιλοευρωπαϊκό, βρισκόταν πολύ πιο κοντά στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δύσης, τα οποία παλαιότερα θεωρούσε εκφάνσεις της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Τη στροφή αυτή  υιοθέτησε από το 1996 και ο Κώστας Σημίτης, η οκταετία του οποίου καταγράφηκε σαν μία από τις ανοδικότερες περιόδους της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας.

Το ίδιο και η Νέα Δημοκρατία σήμερα. Χάρη στην «κεντρώα» στροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, κατάφερε όχι μόνον να αυξήσει εντυπωσιακά τα εκλογικά ποσοστά της, αλλά, προπάντων, να υπερβεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις στις οποίες την είχαν οδηγήσει Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς. Κοντολογίς, το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα και η Νέα Δημοκρατία σήμερα προχωρούν επειδή αλλάζουν.

Παρά τον καινοτόμο λόγο του στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 και την εξαιρετικά επιτυχημένη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών των κυβερνήσεων Σημίτη, ο Γιώργος Παπανδρέου, αφ’ ότου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004, διέψευσε τις προσδοκίες όσων είχαν πιστέψει ότι μπορεί να γυρίσει σελίδα. Άτολμος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έκανε το μοιραίο λάθος, για να προβληθεί ο ίδιος, να διαφοροποιηθεί από τη διακυβέρνηση Σημίτη. Επί πλέον, από φόβο για το πολιτικό κόστος, εγκατέλειψε τις παλαιότερες θέσεις του πάνω σε μια σειρά από επίμαχα θέματα. Για να σταθώ σε μερικά από αυτά, για τα οποία διαθέτω ιδία αντίληψη, αναφέρομαι στον ήπιο (έστω) χωρισμό εκκλησίας και κράτους, στο σύμφωνο συμβιώσεως –που έπρεπε να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για να το επεκτείνει και σε άτομα του ιδίου φύλου– και βέβαια στην εγκατάλειψη της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να ιδρυθούν και στη χώρα μας μη κρατικά πανεπιστήμια.

Μπορεί καθένας να έχει διαφορετική αντίληψη για τη σπουδαιότητα των ανωτέρω θεμάτων. Η εγκατάλειψή τους πάντως από τον Παπανδρέου είχε συμβολική σημασία. Γιατί, για να κερδίσει τις εκλογές δεν αρκέστηκε στην καταγγελία της μοιραίας ούτως ή άλλως για τη χώρα διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Προτίμησε να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο της «επιστροφής στις ρίζες», δηλαδή στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Και αυτό,  στηριζόμενος κυρίως στα υπολείμματα της δεκαετίας του 1980 (τη λεγόμενη «παρέα του 1996») και σε μερικούς προσωπικούς φίλους του, όχι πάντοτε επαγγελματικά επιτυχημένους.

Έχοντας κερδίσει τις εκλογές του 2009 με συνθήματα όπως το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», ο Παπανδρέου ήταν μοιραίο να βρεθεί ως πρωθυπουργός εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αναφέρομαι στο καταστροφικό πεντάμηνο της αδράνειας (Οκτώβριος 2009 – Φεβρουάριος 2010) όσο στην περίοδο που ακολούθησε. Ασφαλώς και η κρίση που αντιμετώπιζε τότε η χώρα ήταν χωρίς προηγούμενο, η Ευρώπη άργησε πολύ να αντιδράσει και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση έδινε με τα «Ζάππεια» ρεσιτάλ ανευθυνότητας. Ωστόσο, η χαοτική πρωθυπουργία Παπανδρέου, με τα ατέλειωτα υπουργικά συμβούλια, τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και το μισό ΠΑΣΟΚ να υπονομεύει τα μέτρα που έπαιρνε το άλλο μισό, οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση του φθινοπώρου του 2011. Αρκεί κανείς να θυμηθεί όσα καταμαρτυρούσε στους υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου ο Χρήστος Παπουτσής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ τότε, για να αντιληφθεί πόσο λίγο έλεγχε ο Παπανδρέου ακόμη και τους δικούς του ανθρώπους. Δεν υπάρχουν πειστικότερες ενδείξεις για τη σύγχυση  που επικρατούσε στο μυαλό του Παπανδρέου τότε από την τραγελαφική απόπειρα διεξαγωγής δημοψηφίσματος, τη συνάντηση των Καννών και την παρ’ ολίγο «θεσμική» πρωθυπουργία… Πετσάλνικου. Και όλα αυτά με φόντο τους νεκρούς της Μαρφίν, τους αγανακτισμένους της πάνω και της κάτω πλατείας και τη χωρίς προηγούμενο έξαρση της βίας. Ήταν φυσικό, κατόπιν αυτού, το κενό να το εκμεταλλευτούν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή, τα εκλογικά ποσοστά των οποίων ακριβώς τότε εκτινάχθηκαν.

Κοντολογίς, αν έπρεπε κανείς να συνοψίσει, νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να χαρακτηρίσει διαφορετικά τις επιδόσεις του Γιώργου Παπανδρέου ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως πρωθυπουργού πέρα από επιεικώς μέτριες, αν όχι απογοητευτικές. Σε κάθε περίπτωση, δεν διέψευσαν την τόσο διαδεδομένη απόφανση του κυνικού της παρέας ότι η άνοδός του –όπως άλλωστε και η άνοδος του Κώστα Καραμανλή λίγο παλαιότερα– οφειλόταν στο όνομα και όχι στις ικανότητές του.

Ερχομαι τώρα στην επικείμενη εκλογή ηγέτη στο ΚΙΝΑΛ. Δεν θα αναφερθώ στην άκομψη –για να μη τι χείρον είπω– εικόνα τού να ανταγωνίζεσαι με ανθρώπους περίπου συνομήλικους με τα παιδιά σου. Ούτε στον σχεδόν καιροσκοπικό χαρακτήρα μιας υποψηφιότητας που υποβλήθηκε μόνον όταν η εν ζωή τότε ακόμη πρόεδρος, ανήγγειλε ότι δεν θα διεκδικήσει νέα θητεία για λόγους υγείας. Με ενοχλεί, τουναντίον, η άρνηση του Παπανδρέου να παραδεχτεί έστω και ένα λάθος από την πολύχρονη θητεία του. Με ενοχλεί, με άλλα λόγια, η νοοτροπία ότι η ελληνική κοινωνία του χρωστάει απλώς και μόνον επειδή λέγεται Παπανδρέου και γι’ αυτό θα πρέπει να τον ψηφίσει. Όμως, μια υποψηφιότητα που αποβλέπει μόνο ή κυρίως στην αυτοδικαίωση δεν δικαιολογείται. Γιατί είναι ιδιοτελής.

Στις τελευταίες ευρωεκλογές, ένας άλλος Παπανδρέου, ο Νίκος, διεκδίκησε την ψήφο του ελληνικού λαού για να μας εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκλέγοντας πάνω από αυτόν δύο νέα παιδιά, οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ έδειξαν ότι έχουν γυρίσει σελίδα. Θέλω να πιστεύω ότι θα το δείξουν και τον ερχόμενο Δεκέμβριο.

Πηγή: www.iefimerida.gr/politiki/n-alibizatos

ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ: «Η ΖΩΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ»

 

   ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ    ΣΥΡΙΖΑ  ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ    1      ΝΑΥΠΛΙΟ

ΤΗΛ - FΑΧ   27520-99454

Email    yiannispolitiko@hotmail.com  

                              17-11-2021                                                                                                                                                                                                                                            

                    ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ: «Η ΖΩΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ»

  Φέτος συμπληρώνονται 48 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον ξεσηκωμό των φοιτητών που άναψε τη σπίθα σε ένα ευρύτερο αντιδικτατορικό ξέσπασμα  του λαού της Αθήνας απέναντι στο καθεστώς της 21^ης Απριλίου.

  Η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου υπενθυμίζει ότι ο δρόμος για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη χαράσσεται από τους μεγάλους αγώνες του λαού. Αγώνες κόντρα σε αυταρχικά καθεστώτα και τα κάθε λογής αντιδραστικά στηρίγματά τους.

Στρέφοντας τη ματιά μας στο σήμερα, ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας  ορίζεται κυρίαρχα από το καθήκον να νικήσει η ζωή! «Να προστατεύσουμε την κοινωνία από τη φονική πανδημία και τις οικονομικές συνέπειες που έχει αυτή προκαλέσει! Να θωρακίσουμε την κοινωνία από το τρομακτικό κύμα λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος! Να βγούμε όρθιοι και νικητές!».

  Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε θέλει, ούτε μπορεί να υπερασπιστεί την δημόσια υγεία και την ασφάλεια της κοινωνίας. Μοναδικό της μέλημα  η προστασία των συμφερόντων των ολίγων, των κλινικαρχών, του ΣΕΒ, των ιδιωτικών κολεγίων.

   Η βία και ο αυταρχισμός κυριαρχεί  σε μια κυβερνητική πολιτική που είναι εχθρική προς τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιστρέφοντας σε καιρούς σκοτεινούς, μετατρέπει ξανά την ΕΥΠ σε μηχανισμό παρακολούθησης πολιτών και ψάχνει για ‘εσωτερικούς εχθρούς’.

  Είναι πλέον Ηλίου φαεινότερον ότι το ‘τελευταίο μίλι’ του κ. Μητσοτάκη αποτελεί έναν ατελείωτο Γολγοθά. Η μόνη διέξοδος είναι να φύγει αυτή η αυταρχική, αναποτελεσματική και αντιδραστική κυβέρνηση!».

Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα! Το νόημα  της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μας εμπνέει για ένα καλύτερο αύριο και μας εμποδίζει να αποδεχτούμε την παρακμή. Μας θυμίζει ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει έναν λαό που διεκδικεί το δικαίωμα του σε μία καλύτερη ζωή με δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία.

Μήνυμα ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου»

 

Νομαρχιακή Επιτροπή Αργολίδας

Ναύπλιο, 17/11/21

Θέμα: «Μήνυμα ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου»

Συμπληρώνονται σήμερα 48 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ξεσηκωμός των φοιτητών που στήριξε και αγκάλιασε ο λαός της Αθήνας στέλνει το μήνυμα ότι κανένα καθεστώς, όση βία και αν επιστρατεύσει, δεν είναι ανίκητο. Η 17η Νοεμβρίου υπενθυμίζει ότι ο δρόμος για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη χαράσσεται από τους μεγάλους αγώνες του λαού. Αγώνες κόντρα σε αυταρχικά καθεστώτα και τα κάθε λογής αντιδραστικά στηρίγματα τους.

Σήμερα ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας ορίζεται κυρίαρχα από το καθήκον να νικήσει η ζωή! Να προστατεύσουμε την κοινωνία από τη φονική πανδημία και τις οικονομικές συνέπειες που έχει αυτή προκαλέσει! Να θωρακίσουμε την κοινωνία από το τρομακτικό κύμα λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος! Να βγούμε όρθιοι κ νικητές!

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε θέλει, ούτε μπορεί να υπερασπιστεί την δημόσια υγεία και συνολικότερα την ασφάλεια της κοινωνίας. Δουλειά της είναι η προστασία των συμφερόντων των λίγων, των κλινικαρχών, του ΣΕΒ, των ιδιωτικών κολεγίων. Η βία και ο αυταρχισμός είναι το συμπλήρωμα μίας κυβερνητικής πολιτικής που είναι εχθρική προς τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετατρέπει ξανά την ΕΥΠ σε μηχανισμό παρακολούθησης πολιτών, αναζητώντας «εσωτερικούς εχθρούς». Είναι πλέον φανερό ότι το «τελευταίο μίλι» του κ. Μητσοτάκη αποτελεί έναν ατελείωτο Γολγοθά. Η μόνη διέξοδος είναι να φύγει αυτή η αυταρχική, αναποτελεσματική και αντιδραστική κυβέρνηση!

Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα!

Η λάμψη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μας εμπνέει ενάντια στην μοιρολατρία, ενάντια στην αποδοχή της παρακμής. Θυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σταματήσει έναν λαό που διεκδικεί το δικαίωμα του σε μία καλύτερη ζωή με δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία καλεί όλες και όλους να λάβουν μέρος στις κινητοποιήσεις της 17ης Νοεμβρίου με την τήρηση όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας. Κινητοποιήσεις που αντικειμενικά ορίζονται και από τον σημερινό αγώνα για την ενίσχυση του ΕΣΥ και στήριξης του ηρωικού αγώνα των υγειονομικών μας. Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Στους αγώνες για την κατοχύρωση των σύγχρονων κοινωνικών δικαιωμάτων. Στους αγώνες για μια ζωή με Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία!

Το Αχίλλειο πήδημα και οι Έλληνες ηνίοχοι - που αναφέρεται ο Νίτσε…

ΚΛΙΚ ->ΕΔΩ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Κατά τη διάρκεια της πομπής των Μεγάλων Παναθηναίων (αρχαία γιορτή  αφιερωμένη στη θεά Αθηνά, κάθε τέσσερα χρόνια) δινόταν μια ιδιαίτερη ριψοκίνδυνη παράσταση, όπου πάνοπλοι άνδρες πάνω σε τέθριππα άρματα, κατέβαιναν κάτω από το άρμα, ενώ αυτό εξακολουθούσε να τρέχει με  μεγάλη ταχύτητα! – Ονομαζόταν και αποβατικός αγώνας και οι συμμετέχοντες αποβάτες.

Με αυτόν τον τρόπο πηδάει από το άρμα του  και ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα, ενώ σέρνει πίσω του τον σκοτωμένο Έκτορα»

Επιμέλεια 

STAM.DA.D.

Οι αρχές και τα πιστεύω μου, από το σημειωματάριό μου -> με μια στάλα Αιγαίο...

 «Διαφωνώ με αυτά που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες» ...

Η γνωστή ρήση ανήκει στον Βολταίρο Γάλλο φιλόσοφο...

Επιμέλεια

STAM.DAM.D. 

ΤΟΠΙΚΌΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ

Χρήστος Γιανναράς καθηγητής φιλοσοφίας -> [...]Μια οργανωμένη κοινωνία είναι αδύνατο να επιβιώσει, όταν λειτουργεί με όρους θεσμοποιημένης αδικίας!!..

Christos Yiannaras

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Παγιωμένη συμφορά η αδικία

Christos Yiannaras | 14 Nov 2021

Κάθε οργανωµένη σε «κράτος» κοινωνία σήμερα χρειάζεται για να λειτουργήσει δημόσιους λειτουργούς: υπαλλήλους μισθοδοτούμενους από το δημόσιο χρήμα, οργανωμένους σε υπουργεία και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Οι πολίτες που προσλαμβάνονται για να υπηρετούν τις κοινές ανάγκες και στοχεύσεις, κρίνονται, διαβαθμίζονται, ιεραρχούνται τόσο οι ευθύνες και αρμοδιότητές τους όσο και οι προνομίες – αμοιβές τους.

Είναι γνωστές οι συνθήκες που, ειδικά στο ελληνώνυμο κράτος, έχουν διαστρέψει την αυτονόητη αυτή λογική σε παραλογισμό, τυραννικό του κοινωνικού σώματος, σε απειλή διάλυσης και αφανισμού της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού. Και η απειλή διαρκεί δύο αιώνες τώρα. Ποια είναι η αφετηρία, το γενεσιουργό αίτιο της απειλής που βασανίζει την ελλαδική κοινωνία; Απλά και ξεκάθαρα: είναι το διαβόητο «ρουσφέτι», το γεγονός ότι οι λειτουργοί του κράτους δεν προσλαμβάνονται με αξιολόγηση των ικανοτήτων και του ήθους των, αλλά πουλώντας την ψήφο τους στους «πολιτικούς» εξουσιαστές του κράτους. Με την ακριβέστατη διατύπωση του Εμμανουήλ Ροΐδη: «Άνθρωποι ειδότες ν’ αναγινώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, έχοντες χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντες πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσιν ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (1875).

Πιστοποίηση γραμμένη πριν από 146 χρόνια! Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, το ελληνώνυμο κράτος γνώρισε ποικιλώνυμα κόμματα να διεκδικούν ή και να διαχειρίζονται την εξουσία, πολιτεύματα μοναρχίας, συνταγματικής βασιλείας, αβασίλευτης δημοκρατίας, ποικίλα είδη δικτατορίας, πρωθυπουργικής μονοκρατορίας. Κανένα ποτέ, ούτε ένα από αυτά τα σχήματα εξουσίας δεν φιλοδόξησε να αποκαταστήσει αξιοκρατία στη στελέχωση του κράτους, να αποτιμήσει και τιμήσει την ποιότητα και την αξία του έργου των λειτουργών – διαχειριστών της πολιτείας.

Είναι αίνιγμα επώδυνο, αλλά πρέπει να απαντηθεί, αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει Ελληνισμός στη σκηνή της Ιστορίας: Γιατί, κατακτημένοι από τους Τούρκους οι Έλληνες, ήταν άρχοντες των θαλασσών και των διεθνών αγορών, κορυφαίοι του επιχειρηματικού οίστρου και της αισθητικής καλλιέργειας, ενώ απελεύθεροι από τους Τούρκους αποδείχνονται ανίκανοι για την τόλμη της πρωτοπορίας και αυτονομίας; Η πιστοποίηση του Ροΐδη για μια Ελλάδα με όραμα των πολιτών πρωταρχικό την παρασιτική δημοσιοϋπαλληλία, διατυπώθηκε πριν από 146 χρόνια, που στη διάρκειά τους ο Ελληνισμός συνεχίζει να συντηρεί ανέμελα τον αυτεξευτελισμό του.

Συντηρούμε οι Ελληνώνυμοι ακόμα σήμερα ένα κράτος παρανοϊκής αδικίας και αυθαιρεσίας, ο καθορισμός μισθών και αμοιβών είναι ένα από τα κραυγαλέα παραδείγματα θεσμοποιημένου αντικοινωνικού αμοραλισμού: Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική συνοχή, όταν τα κριτήρια αξιολόγησης επαγγελμάτων κοινωνικής προσφοράς είναι ανύπαρκτα ή εξωφρενικά. Να αμείβεται ο Σύμβουλος Επικρατείας με 5.000 ευρώ τον μήνα, κάθε μέλος του Δ.Σ. Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών με 10.000 τον μήνα, κάθε βουλευτής με 7.000 ευρώ – κατανοητό, αν και περίεργο σε ένα επισήμως πτωχευμένο κράτος. Γίνεται αδιανόητο και σκανδαλώδες, όταν, την ίδια στιγμή η μηνιαία σύνταξη Διευθυντή Χειρουργικής Κλινικής Δημόσιου Νοσοκομείου, με τριάντα χρόνια υπηρεσίας, μόλις και εγγίζει τα 1.300 ευρώ. Το ίδιο ισχύει και για καθηγητές Πανεπιστημίου με τριάντα χρόνια διδασκαλίας, έρευνας, συγγραφής.

Μια οργανωμένη κοινωνία είναι αδύνατο να επιβιώσει, όταν λειτουργεί με όρους θεσμοποιημένης αδικίας. Κυρίως, επειδή η θεσμοποιημένη αδικία γεννάει πάντοτε έναν τέλειο (δηλαδή καθολικό και στεγανό) συλλογικό απελπισμό, δηλαδή την παραίτηση από κάθε ελπίδα, κάθε εμπιστοσύνη στο μέλλον. Πριν από 40 περίπου χρόνια, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδαγε θρηνητικά: «δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις» – όλοι συμφωνούσαμε με βαθιά οδύνη, αλλά, υποσυνείδητα λογαριάζαμε την επίγνωση και τον καϋμό σαν «το ήμισυ του παντός», τη λαχτάρα σαν πραγμάτωση του ποθουμένου.

Δυστυχώς η απόσταση από το ποθούμενο αποδείχνεται αμείωτη, ίσως και απροσπέλαστος ο στόχος, οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες, ο άγριος Ποσειδώνας λυμαίνονται την οδό και αποκλείουν την πρόσβαση «στις καλές πραγμάτειες». Τι σημαίνει στην πράξη αυτή η εικονολογία, θα το αντιληφθούμε μόνο από την οδό της άμεσης εμπειρίας, δηλαδή της απροκατάληπτης σχέσης. Είναι η ασυμβίβαστη με ωφελιμοθηρικές σκοπιμότητες σπουδή της ελευθερίας, της υπαρκτικής φυσικά, όχι απλώς της συμπεριφορικής – ωφελιμοθηρικής.

Δεν μας μένουν και άλλες δυνατότητες, ιστορικό ρόλο μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αντιπαλεύοντας το απόλυτο τίποτα, όπως λ.χ. την ολοκληρωτική και ανεπανόρθωτη οικολογική και οικιστική καταστροφή της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, των περισσότερων νησιών. Δεν είναι σχήμα λόγου: Το οικολογικό έγκλημα επιτείνεται ανενόχλητο, γιατί είναι παγιδευμένο, όπως και οι ρίζες του, στην ωφελιμοθηρία. Μόνο στην ελληνική οπτική μπορεί να πολεμηθεί ως άρνηση της αλήθειας και θρίαμβος της ψευτιάς.

Αντί για στεφάνι και προεόρτια στα όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα του Πολυτεχνείου και σημάδεψαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία....

Επιλογές από το προσωπικό μου  αρχείο - 17 Νοεμβρίου 2011

-------------------------------------------------------------------------

Ο στρατιώτης/οδηγός του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου τη 17η Νοεμβρίου 1973 σπάει τη σιωπή του 30 χρόνια μετά ...

.

“Ντρέπομαι γι αυτό που ήμουν, γι αυτό που έκανα”

Posted on 15 Νοεμβρίου, 2011 2:49 μμ by inflammatory

“Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους “μαυροσκούφηδες”, στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα “παλιοκουμμούνια”, όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου“.

Ο στρατιώτης/οδηγός του τάνκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973 σε ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ που δημοσιεύτηκε στις 9/11/2003 

Ο A. Σκευοφύλαξ, ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι’ αυτό που ήμουν, γι’ αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. Μια στιγμή, μια ζωή. Στη «μία και μοναδική φορά» που δέχθηκε να ξύσει «τις πληγές του παρελθόντος», όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Σκευοφύλαξ, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου με την έξοδο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. Στη σπάνια μαρτυρία του ο κ. Σκευοφύλαξ μνημονεύει τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, τις ειρηνικές εκκλήσεις των φοιτητών που ηχούσαν στα αφτιά του σαν «κραυγές εχθρών της πατρίδας».

Τις διαταγές των αδίστακτων στρατιωτικών που πίστεψε ότι ήταν «πατριώτες». Θυμάται – τότε με χαρά, τώρα με θλίψη – τον πόνο των φοιτητών που είδαν το όνειρό τους να τσαλακώνεται κάτω από τις ερπύστριες που ο ίδιος έθεσε σε κίνηση, τον τρόμο που ακολούθησε από τις λυσσαλέες επιθέσεις των αστυνομικών. Το απαράμιλλο θάρρος του φοιτητή που γύρισε και του είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες μέσα;». Την οργή που του προκάλεσε και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε εν ψυχρώ δολοφονία. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή… Αν έλεγε μια κουβέντα ακόμη, θα τον σκότωνα»! Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία. Σε αυτή τη συνέντευξη του κ. A. Σκευοφύλακος μιλούν δύο πρόσωπα: ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης και ο 50χρονος βιοπαλαιστής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει, ακόμη και σήμερα, για μια ενέργεια που τον κατέστησε αρνητικό πρωταγωνιστή στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια στιγμή, μια αιωνιότητα. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Οσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον “πορτάκια” του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!

1973-2003. Τριάντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου θα πει για τους φοιτητές, τους νέους και τους εργαζομένους που αγωνίστηκαν για την πτώση της χούντας: «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια». Ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα ξεχάσει τη φοιτήτρια που τραυματίστηκε κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Θα ήθελα να τη δω, να της πω… Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις». >>>>>

Το «Αχίλλειο πήδημα του Έλληνα»

Γράφει ο Νάσος Τσαγκανέλης

Φρίντριχ Νίτσε: Αυθεντικός ο Ελληνικός πολιτισμός.

-Καρικατούρα, ο Ευρωπαϊκός…

Όσοι εδώ, δηλώνουν πολιτικοί ίσως, συνέλθουν με τα όσα λέει ο διάσημος Γερμανός.

Όταν ο σκληρός υπαρξιστής Γερμανός, δριμύτατος επικριτής των ηγεσιών της εποχής του…

δεν έπλεξε ΜΟΝΟΝ το απίστευτο εγκώμιο για τους Έλληνες.

–«Τους αξεπέραστους»– όπως τους χαρακτήρισε.

Αλλά δε χαρίστηκε, ούτε στην Ευρώπη. Ούτε στην πατρίδα του.

Τους ξεμπρόστιασε.

Ότι όλα τα δηλητήρια φθόνου, ύβρεως, μίσους που χρησιμοποίησαν κατά των Ελλήνων…

αποδείχτηκαν ανεπαρκή να διαταρράξουν την Ελληνική υπεροχή.

Κάθε λέξη του ΜΑΧΑΙΡΙΑ στην σημερινή πολιτική Ελλάδα.

ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ στα σβηστά φώτα του πολιτισμού μας και της συντριπτικής χρεωκοπίας μας,

Η ΓΙΓΑΝΤΙΑ πολιτική παρακμή της χώρα μας.

Όσοι εδώ, δηλώνουν πολιτικοί ίσως συνέλθουν με την ΣΥΓΚΡΙΣΗ -ΤΡΟΜΟΥ μεταξύ του χτες και του σήμερα.

Ο Γερμανός φιλόσοφος στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) ψυχογραφεί το «μικρό αλαζονικό Ελληνκό Έθνος (όπως, το χαρακτηρίζει) που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του (εννοεί, το περίφημο «Πας μη Έλλην βάρβαρος)».

Και συμπεραίνει:

«Κανένας δεν μπορεί να καταστρέψει τους Έλληνες».

Έχει ιδιαίτερη αξία στις μέρες μας το κείμενο Νίτσε για την Ελλάδα.

Έγραψε:

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το  κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.

Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.

Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.»

Ποιος ήταν ο Νίτσε;

Αναφέρεται συχνά ως ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους. Μόλις στα 25 του διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Υπήρξε δριμύτατος επικριτής των κατεστημένων σκέψεων και τάξεων, ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Πληθώρα συγγραμμάτων του γράφτηκαν με οξύ και επιθετικό ύφος, χρησιμοποιώντας ευρέως αφορισμούς. Οι αφορισμοί του είναι δυνατοί, αλλά το σύνολο του έργου του έχει μικρότερη βαρύτητα στις μέρες μας.

Σπουδαιότερα έργα του: «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», » Η Θέληση της Δύναμης», » Η Γέννηση της Τραγωδίας», «Πέραν του Καλού και του Κακού», » Ecce Homo». Πέθανε το 1900 από εγκεφαλικό στη Βαϊμάρη. Τα τελευταία 10 χρόνια έπασχε από «παραλυτική ψυχική διαταραχή» (με άλλα λόγια, είχε τρελαθεί).

http://lastpoint.gr/to-achilleio-pidima-tou-ellina/

Νάσος Τσαγκανέλης

ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ: «ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΔΕΗ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΑΡΔΕΥΣΗΣ»

 Ο βουλευτής που δεν ξεχωρίζει δημάρχους ή δημότες σε ξένους και δικούς μας ...

«Αλλού το όνειρο κι’ αλλού το θαύμα»…

STAM. DAM.D.

ΤΟΠΙΚΌΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ    ΣΥΡΙΖΑ  ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ    1      ΝΑΥΠΛΙΟ

ΤΗΛ - FΑΧ   27520-99454

Email    yiannispolitiko@hotmail.com                                13-11 -2021

 

                                                             ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

  ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ:  «ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΔΕΗ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΑΡΔΕΥΣΗΣ»    

 Αναφορά προς τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σκρέκα κατέθεσε χτες ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αργολίδας Γιάννης Γκιόλας, σχετικά με το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες της Ερμιονίδας και αφορά στο Αγροτικό Τιμολόγιο.

                               ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΛΑ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ: 1. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ  κ. ΣΚΡΕΚΑ

ΘΕΜΑ: «ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΔΕΗ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΑΡΔΕΥΣΗΣ»

   Έντονα και δικαιολογημένα είναι τα παράπονα των αγροτών της Ερμιονίδας προς την πολιτική που ακολουθεί η ΔΕΗ στο θέμα του «Αγροτικού τιμολογίου», σύμφωνα με επιστολή που απέστειλε ο Δήμαρχος Ερμιονίδας.

  Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ΔΕΗ, όταν σε ένα σημείο υδροληψίας υπάρχουν παραπάνω από ένας δικαιούχοι που το χρησιμοποιούν για άρδευση θα πρέπει να κάνουν όλοι δήλωση ΟΣΔΕ, διαφορετικά παύει να ισχύει το Αγροτικό Τιμολόγιο.

  Αυτό συνεπάγεται αυτομάτως τεράστια αύξηση στις τιμές του ρεύματος που χρησιμοποιούν οι παραγωγοί, με αποτέλεσμα να καθίσταται ασύμφορη η καλλιέργεια.

  Είναι γνωστό εδώ και χρόνια, ότι ελάχιστα σημεία υδροληψίας έχουν έναν και μοναδικό ιδιοκτήτη και η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει σε πολλούς αγρότες που αρδεύουν μεγάλες εκτάσεις και καταφέρνουν να βιοπορίζονται καλύπτοντας τις ανάγκες τους.

  Η, το ταχύτερο δυνατόν, επίλυση του ζητήματος θα ανακουφίσει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, ανθρώπους που παράγουν και εφοδιάζουν καθημερινά το τραπέζι πολλών συμπολιτών μας με διατροφικά αγαθά.

   

  Παρακαλούμε για τις ενέργειές σας και την απάντηση και ενημέρωσή μας επί του εν λόγω θέματος.

  Συν:(1) Η με αρ. πρωτ.8563/10/11/2021 επιστολή του Δημάρχου Ερμιονίδας κ.Ιωάννη Γεωργόπουλου.                                                

                                       Ο καταθέτων βουλευτής

                                           Γιάννης Γκιόλας

Επιστολή του Δημάρχου Ερμιονίδας Ιωάννη Γεωργόπουλου

                                                                                Κρανίδι 10-11-2021

Θέμα: Αγροτικό τιμολόγιο. >>>>>>

Εσείς ποιόν τύπο χαρακτήρα έχετε;

  Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Πόσο ρομαντικός, απομακρυσμένος από τις τρέχουσες οδυνηρές ψυχό-κοινωνικό-οικονομικά πραγματικότητες ο στίχος του ποιητή που αναζητούσε «έναν κόσμο όμορφο και… αγγελικά πλασμένο» καθώς μετά το 2010 εμείς, τα παιδιά και εγγόνια μας ζούμε στην Ελλάδα των «Θεσμών», ανεργίας, κατάθλιψης, ξενιτεμού, στερήσεων και ακόμη χειρότερα με την πανδημία covid-19…

       Θα αποστασιοποιηθώ από τα πολιτικά και οικονομικά θέματα και θα καλέσω την προσοχή σας σε θέμα κοινωνικό-ψυχολογικού περιεχομένου και ενδιαφέροντος ζητώντας σας να σκεφθείτε πώς ακριβώς αντιδράτε στις καθημερινές ευχάριστες ή δυσάρεστες, επιθυμητές ή ανεπιθύμητες στιγμές και καταστάσεις της ζωής.

       Έχουμε, ο καθένας και η καθεμιά μας, κάποιους συγκεκριμένους τρόπους διαχείρισης των μικρών ή μεγάλων προβλημάτων ή είμαστε καράβια ακυβέρνητα, που παλινωδούμε προσπαθώντας να αντιδράσουμε όσο και όπως καλύτερα μπορούμε χωρίς σχέδια, χωρίς στρατηγική, ίσως και χωρίς ελπίδα;

      Στην κλασική ορθόδοξη ψυχοδυναμική του άποψη ο Freud υποστήριξε ότι η δομή του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας αναπτύσσεται από το σύνολο των παιδικών μας εμπειριών και παγιώνεται γύρω στην ηλικία των επτά περίπου ετών.

      Αντιδρώντας σε εκείνη την αυστηρά ορθόδοξη και περιοριστική άποψη του Freud, από την αρχή κιόλας της γέννησης του ψυχαναλυτικού κύκλου της Βιέννης, μερικοί συνάδελφοι και μαθητές του αντέδρασαν υποστηρίζοντας την άποψη ότι η θεμελιακή δομή του χαρακτήρα μας εξελίσσεται μέχρι και το τέλος της εφηβικής ηλικίας.

      Στη συνέχεια επικράτησαν και ακόμη πιο προωθημένες απόψεις, χωρίς ίσως αυτές να γίνονται άμεσα αποδεκτές από τους «ορθόδοξους» του ψυχοδυναμικού κινήματος, που πρεσβεύουν ότι ο ανθρώπινος χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας παραμένουν ανοιχτά συστήματα μέχρι και την μέση «ώριμη σε χρόνια ζωής» ηλικία μας… >>>>>

Ενώ εμείς σαν Έλληνες δεν τιμάμε την αρχαία ιστορία μας και τις παραδόσεις μας…!!

 Είπαν…

[…] «Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»…

Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε

Επισκέψεις στο έντυπο δημοσιογραφικό μου αρχείο και τι δεν μου θυμίζει...

 Στα πρώτα δημοσιογραφικά μπουσουλήματα(!)   

στο μαγικό και βρώμικο κόσμο της δημοσιογραφίας....

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου 6-7 Ιανουαρίου 2001

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

…Ψάχνοντας την ευτυχία!

Προπαραμονή Χριστουγέννων, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου στην εθνική οδό Κορίνθου –Αθηνών, η κίνηση στο δρόμο ήταν πολύ μεγάλη και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.

Στη σκέψη μου ήρθε η φράση, που συνηθίζει να λέει ο λαός, «Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό» και είπα στην οικογένειά μου, «εμείς είμαστε δικαιολογημένοι σύμφωνα με την παράδοση. Αυτοί τι πάθανε και εγκαταλείπουν την πόλη;» Κανείς δε μου απάντησε. Ποιος ξέρει που αρμένιζε το μυαλό τους, ποια σκέψη ήταν αυτή που τους έκανε… ευτυχισμένους πηγαίνοντας στην πρωτεύουσα. Ίσως, η ωραία στολισμένη και φωτισμένη πόλη σε αντίθεση με τη σκοτεινή δική μας! Ίσως οι φωτεινές στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα μουσεία, τα κέντρα διασκέδασης, η πολυκοσμία. Ίσως όλα αυτά κι’ άλλα τόσα!... Τελικά φτάσαμε στην πρωτεύουσα.

Η πρώτη δουλειά ήταν να τηλεφωνήσω σ’ ένα παλιό μου φίλο. Γέννημα θρέμμα Αθηναίος και γνώστης των πάντων περί της αθηναϊκής ζωής και κουλτούρας. Τον ρώτησα για το κάθε τι. Κι’ από θέατρο, τον ρωτάω(;). Τους «Ηλίθιους» του Νηλ Σάϊμον, με τον Πέτρο Φιλιππίδη, στο θέατρο Βρετάνια, στην Πανεπιστημίου μου απάντησε. Προγραμμάτισα τις μέρες μου κατά την παραμονή μου στην Αθήνα, αγόρασα και εισιτήρια για να παρακολουθήσoυμε  την παράσταση του έργου, όπως μου υπέδειξε ο φίλος μου. Πήγαμε το βράδυ κανονικά στην ώρα μας και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες για να περάσουμε στην αίθουσα. Όταν τελικά άνοιξαν, η πρώτη μας διασκέδαση (!) άρχισε από εκεί. Σε μια μεγάλη πινακίδα αναρτημένη στον τοίχο ήταν γραμμένη η φράση: «Το Υπουργείο Πολιτισμού, προειδοποιεί, το θέατρο ωφελεί στην υγεία». Σκέφθηκα με… λύπη μου, άλλαξαν οι ρόλοι των υπουργείων! Ο σοσιαλισμός εκμοντερνισμένος! Λέω στον εαυτό μου, «κάνε υπομονή, θα περάσει…» και προχωρήσαμε στην αίθουσα του θεάματος και καθίσαμε στις θέσεις που μας οδήγησαν οι ταξιθέτριες, σύμφωνα με αυτές που αναγράφονται στα εισιτήριά μας. Ομολογώ, ότι επειδή είμαστε από τους πρώτους που καθίσαμε στα καθίσματά μας, η πρώτη μισή ίσως και πάρα πάνω ώρα, προ της ενάρξεως της παράστασης πέρασε ευχάριστα, χαζεύοντας και παρατηρώντας τους θεατές που εισήρχοντο στην αίθουσα, διαφόρων φύλων και ηλικιών. Αλλά όταν πέρασε το πρώτο τέταρτο απ’ την καθορισμένη ώρα ενάρξεως της παράστασης, τα συναισθήματα άλλαξαν. Ξαφνικά κάποιος κύριος που καθόταν δίπλα μου, γυρίζει και με ρωτάει: «Έχετε αρρωστήσει ποτέ απ’ την ασθένεια της συνέπειας ;» Του χαμογέλασα, δείχνοντας ότι κατάλαβα την ερώτησή του. Και συνέχισε ο άγνωστος κύριος: «Γιατί εμείς οι συνεπείς πρέπει να υποφέρουμε πληρώνοντας μάλιστα, την ασυνέπεια των άλλων και το ακόρεστο πάθος του για το χρήμα των θεατρικών επιχειρηματιών, με την ευλογία της … Πολιτείας». Για να καθησυχάσω τον άγνωστο συνθεατή μου, του απάντησα με χιούμορ: «Αν θέλετε πάμε αύριο να κάνουμε τα παράπονά μας στο Υπουργείο Υγείας!» Ο άγνωστος κύριος με κοίταξε έκπληκτος και παράξενα… Όμως, αυτή τη στιγμή μετά από 20- 30 λεπτά από την κανονική ώρα ενάρξεως της παράστασης, κτύπησε το τελευταίο καμπανάκι. Και η παράσταση άρχισε. Αυτό που πρόλαβα να του πω, ήταν: «Θα σας εξηγήσω στην έξοδο». Το έργο ήταν καλό και οι θεατρίνοι απέδιδαν τα μέγιστα. Όμως, η σκέψη μου, γύριζε και ξαναγύριζε, στις σκηνές και τα περιστατικά προ της ενάρξεως. Και παρ’ όλο που ο φίλος μου μού είχε πει ότι θα σκάσω στα γέλια, εγώ δε γέλασα. Αντίθετα, οι ηθοποιοί μου πέρασαν, βαθιά κοινωνικά μηνύματα! Σε κάποια στιγμή της παράστασης, ο Πέτρος Φιλιππίδης με μια πετυχημένη ατάκα, απευθυνόμενος προς το κοινό, είπε: «Μήπως και εσείς που ήρθατε σήμερα εδώ δεν ήσαστε ηλίθιοι;».

Η παράσταση τελείωσε, κι’ εγώ με την οικογένειά μου, κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Ο άγνωστος κύριος έρχεται δίπλα μου και μου λέει: Κάτι θέλατε να μου εξηγήσετε. Του δείχνω την πινακίδα
«Το Υπουργείο Πολιτισμού κτλ….» Διαβάζει, κατάλαβε, και μου χαμογέλασε! …«Γεια σας και καλή χρονιά» μου είπε και χάθηκε μεσ΄ στο πλήθος, ψάχνοντας να βρει την ευτυχία!

STAM.DAM.D. 

ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΙΟΓΡΑΦΟΣ

Λίγο φρέσκο λάδι προφανώς και ως μνημόσυνο στη μάνα του… .

 

Ένας φίλος τηρώντας την παράδοση  αλλά και  ως μνημόσυνο στη μητέρα του που την αγαπούσε πολύ, μου πρόσφερε σήμερα λίγο φρέσκο λάδι που έβγαλε από το λιομάζωμα στο κτήμα με τις ελιές, που κληρονόμησαν οι απόγονοι της οικογένειας.

Οπωσδήποτε, η χειρονομία καταδεικνύει ευγενικά αισθήματα για την περίπτωση, αλλά αυτό το άλλο που κράτησα και το φύλαξα βαθιά μέσα μου, είναι, αυτά τα λίγα λόγια του, που για μένα λένε πολλά: «Σου έφερα λίγο λάδι της φετινής σοδειάς - η μητέρα σου δεν είχε ελιές…»

Τον ευχαριστούμε και από εδώ.

ΥΓ. Η αναφορά γίνεται κυρίως για τα νέα παιδιά, τα παιδιά μας…

STAM.DAM.D.

Σήμερα 14 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Απόστολο Φίλιππο…

 

Ο Απόστολος Φ. στην παράδοσή μας συνδέεται με τη γεωργία. Στην εκκλησιαστική λατρεία με την έναρξη (την επόμενη μέρα 15 του μηνός) με τη νηστεία των Χριστουγέννων, το λεγόμενο 40ήμερο. Κάθε μέρα τελείται στην Εκκλησία μας και μια λειτουργία (40λείτουργο)

Ακόμα σήμερα, γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα του διαβήτη.

Θεωρούμε λοιπόν, πως, τυχαία (;) συνδυάζεται η ημέρα αυτή, με την αποφυγή της πολυφαγίας, για να μην έχουμε τα δυσάρεστα αποτελέσματα της ασθένειας του διαβήτη; …

Όπως καταλαβαίνετε, το κάθε τι στη ζωή μας, είναι φιλοσοφημένο!! …

STAM.DAM.D.

ΤΟΠΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ