Δεν είναι μόνο οι γλυκές θύμισες, είναι και τα συναισθήματα που αναδύονται αυθόρμητα από εκεί που είναι φωλιασμένα …

 

Για κάποιους άλλους… όλα αυτά…  μπορούν να περάσουν απαρατήρητα… 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

===============================================================================================================

 Christiana Konstantinidou

Καλημέρα!!!!

Η ιεροτελεστία της Κυριακής... 

Το φαγητό στον φούρνο της γειτονιάς... Στον φούρνο του κυρ Νίκου... Δίπλα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς ... 

Εκείνος ο μεγάλος πέτρινος φούρνος που με εντυπωσίαζε πάντα σαν ήμουνα παιδί .... Ο χώρος μέσα μεγάλος .... Το βλέμμα μου αιχμαλώτιζαν παντα τα μεγάλα ξύλινα δοκάρια στην οροφή... Μαυρισμένα από τον χρόνο και την κάπνα του φούρνου.... Αναρωτιόμουν πως μπορούσαν και βαστούσαν αυτόν τον τεράστιο χώρο.... Σαν ήμουνα πολύ μικρή φάνταζαν στα μάτια μου πελώριοι γίγαντες.... Εικόνες γνώριμες και λησμονημένες ... Ταξιδεμένες τώρα πια στην λήθη του χρόνου αλλά πάντα οικείες ... Πάντα εκεί για να μας θυμίζουν ότι ναι ... Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν φούρνοι με ξύλα... Κι η πλακόστρωτη γειτονιά πλημμύριζε από μυρωδιές... Φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί... Μαγειρευτό φαγητό .... Γνώριμες κι αγαπημένες κι οι φιγούρες με τα ταψιά στα χέρια στον δρόμο για τον φούρνο ... Ένα μικρό πολύβουο κυριακάτικο μελίσσι από γειτόνισσες αγαπημένες.... Πρόσωπα γελαστά και χαρούμενα ... Γέλια και φωνές... Κάπου κάπου κι ένα τραγούδι... Καθόμουν στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού με τις πλεκτές κουρτίνες.... Εκείνο που έβλεπε στο λιμάνι.... Τις έβλεπα και τις χάζευα ... Περνούσαν πάντα κάτω από το σπίτι μας ... Μοίραζαν καλημέρες και χωρατά .... Απαραίτητη η στάση στην μεγάλη αυλόπορτα της γιαγιάς... Η πρωινή κουβεντούλα .... Στα όρθια πάντα με τα σκεπασμένα ταψιά στα χέρια.... Να μαθευτούν τα νέα της γειτονιάς.... Τα νέα κι από τις άλλες γειτονιές .... Προσπαθώ τόσα χρόνια μετά να βρω τι απόμεινε από την αύρα εκείνων των ανθρώπων... Από τον τρόπο που ζούσαν την κάθε στιγμή.... Από την απλότητα, την γραφικότητα κι μια μοναδική αυθεντικότητα που αναδύονταν αβίαστα μέσα από την ίδια την ζωή τους.... Τις χαρές και τις λύπες τους .... Δεν βρίσκω τίποτα ... Προσπαθώ αλλά μάταια ... Τα πάντα άλλαξαν... Ο χώρος κι οι άνθρωποι... Οι συνήθειες... Η ίδια η ζωή.... Μένουν όπως έχω γράψει πολλές φορές οι αναμνήσεις ... Οι ξεθωριασμένες εικόνες στο μυαλό και την ψυχή.... Πρόσωπα λησμονημένα .... Που όμως είναι πάντα εκεί .... Για όλους εκεινους που αντιστέκονται στην δύναμη του χρόνου... Στην λήθη του ... Και πεισματικά τις κρατούν καλά φυλαγμένες στην ψυχή τους ... Σαν την αφεντιά μου .....

Σαν Σήμερα- στις 20 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο…

[...] Η 20ή Ιουλίου δεν είναι μια ημερομηνία. 

Είναι μια κραυγή που δεν σώπασε ποτέ. 

Και όσο το νησί παραμένει διχοτομημένο, όσο οι νεκροί δεν έχουν δικαιωθεί και οι αγνοούμενοι δεν έχουν ταφεί, ο ελληνισμός της Κύπρου θα μετρά μισό αιώνα σκλαβιάς.

 Αλλά και μισό αιώνα άρνησης να ξεχάσει.....

Γονείς, τουλάχιστον αυτές τις μέρες, διηγηθείτε στα μικρά παιδιά σας, τι συνέβη σαν σήμερα στην Κύπρο.

Νέοι, ανοίξτε τις σελίδες του διαδικτύου και ενημερωθείτε για την θηριώδη τραγωδία στην Μεγαλόνησο και περάστε το αιματηρό γεγονός μετά βίας(!) στη συνείδησή σας, για να μη το ξεχάσετε ποτέ...

 Γιατί πρέπει να ξέρετε, πως Λαός χωρίς ιστορική μνήμη, είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί….  

ΣΤΑΜ.ΔΑΜ.

==============================================================================================================================================================

 Πηγή διαδίκτυο

Στις 20 Ιουλίου 1974, στις 5:30 το πρωί, ο κυπριακός ελληνισμός ξύπνησε μέσα στον εφιάλτη. Ήταν το ξημέρωμα που ξεκίνησε η τουρκική εισβολή, μια πράξη που έμελλε να χαράξει ανεξίτηλα την ιστορική μνήμη και να καθηλώσει για δεκαετίες τη μισή Κύπρο υπό ξένη κατοχή.

Πενήντα ένα χρόνια μετά, η πληγή παραμένει ανοιχτή. Η τραγωδία του '74 δεν περιορίζεται στο έδαφος που χάθηκε, αλλά στον βίαιο εκτοπισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, στους αγνοούμενους, στους νεκρούς φαντάρους, στις μάνες με τα μαυρομάνικα και στις γενιές που μεγάλωσαν με την ελπίδα της επιστροφής.

Η Κερκόπορτα δεν άνοιξε μόνη της. Προηγήθηκε ο αδελφοκτόνος σπαραγμός, η αποσταθεροποίηση που έστρωσε τον δρόμο στην Άγκυρα.

Η απόβαση στο Πέντε Μίλι και η πρώτη γραμμή αντίστασης

Λίγο πριν τις 6:00 το πρωί, τα τουρκικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην παραλία Πέντε Μίλι, κοντά στην Κερύνεια. Ταυτόχρονα, αλεξιπτωτιστές πέφτουν γύρω από τον Άγιο Ιλαρίωνα και το Δίκωμο, με στόχο να καταλάβουν στρατηγικά σημεία και δρόμους. Η Άγκυρα επιχειρεί να εδραιώσει προγεφύρωμα και να ενώσει τις δυνάμεις της με τους Τουρκοκύπριους θύλακες, προωθούμενη ταυτόχρονα προς τη Λευκωσία.

Η ΕΛΔΥΚ και η Εθνική Φρουρά βρίσκονται απροετοίμαστες και χωρίς επαρκή συντονισμό. Το 251 Τάγμα Πεζικού προσπαθεί ανεπιτυχώς να ανακόψει την απόβαση. Η αεροπορική υπεροχή της Τουρκίας είναι σαρωτική. Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ βομβαρδίζεται από τις πρώτες ώρες, ωστόσο δεν καταλαμβάνεται. Οι μάχες που ακολουθούν είναι σκληρές και ηρωικές.

Η φωνή του Michael Nicholson: Το πρώτο τηλεοπτικό ντοκουμέντο

Ο Βρετανός πολεμικός ανταποκριτής Michael Nicholson, του δικτύου ITN, καταγράφει τις πρώτες στιγμές της εισβολής. Έμεινε από καύσιμα στα νότια της Λευκωσίας και έγινε αυτόπτης μάρτυρας στην πτώση των τουρκικών αλεξιπτωτιστών. Το εμβληματικό του σχόλιο, «I’m Michael Nicholson. Welcome to Cyprus», απευθυνόμενο στους εισβολείς, έμελλε να γίνει ιστορικό.

Τα πλάνα που μετέδωσε εκείνο το βράδυ έκαναν τον γύρο του κόσμου. Οι εικόνες της απόβασης κατέγραψαν με τον πιο ωμό τρόπο τη φρίκη ενός πολέμου που ξεκίνησε εν μέσω σιωπής και αιφνιδιασμού, για να μετατραπεί σε μόνιμο πολιτικό και ανθρωπιστικό τραύμα.

Σιωπηλή αντίσταση και μνήμη

Η τουρκική εισβολή δεν σηματοδότησε μόνο μια στρατιωτική επιχείρηση. Σήμανε την αρχή ενός αγώνα μνήμης, που δίνεται μέχρι σήμερα. Στο Λήδρα Πάλας, στην Κερύνεια, στον Άγιο Ιλαρίωνα, η αντίσταση των Κυπρίων καταγράφηκε σε κάθε πέτρα, σε κάθε αίθουσα που μετατράπηκε σε καταφύγιο.

Οι μάνες των αγνοουμένων, οι πρόσφυγες με τα κλειδιά στο χέρι, οι νεότερες γενιές που μεγάλωσαν με το "γιατί", είναι οι ζωντανοί φορείς αυτής της αντίστασης.

Η 20ή Ιουλίου δεν είναι μια ημερομηνία. Είναι μια κραυγή που δεν σώπασε ποτέ. Και όσο το νησί παραμένει διχοτομημένο, όσο οι νεκροί δεν έχουν δικαιωθεί και οι αγνοούμενοι δεν έχουν ταφεί, ο ελληνισμός της Κύπρου θα μετρά μισό αιώνα σκλαβιάς. Αλλά και μισό αιώνα άρνησης να ξεχάσει.

Σαν σήμερα το 2018 η Ερμιονίδα κατευόδωσε για τα επέκεινα το μαέστρο της Τάκη Μανιάτη…

 Αφιέρωμα στη μνήμη του, γιατί οι νεκροί πεθαίνουν, όταν τους ξεχνάμε… 

Από το προσωπικό μας αρχείο - Ιούλιος 2018 

ΚΛΙΚ ΕΔΩ >>> https://stamdamd.blogspot.com/

Ηλιοβασιλέματα, Τρίτη 19 Ιουλίου 2005 παραμονή του Προφήτη Ηλία στο Κρανίδι.

 

Ρεπορτάζ από τα χρονια που σκαρφαλώναμε στα όρη... και στα βουνά!! ....

Στην κορυφή του απότομου βουνού «κοντά στον Θεό...»

«Πιστεύω ότι η πρώτη πατρίδα των Κρανιδιωτών, είναι η κορυφή και οι πρόποδες του Προφήτη Ηλία και μάλιστα η ανάβαση των Κρανιδιωτών παραμονή της εορτής του προφήτη για την ολονυχτία, είναι κάτι σαν μυστική ώθηση να ανέβουν στο κάστρο των πολύπαθων προγόνων τους, στο δικό τους πρώτο Κρανίδι».
«ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ -7ος -8ος ΑΙΩΝΑΣ Κρανιδιωτών Πολιτεία»

Βασίλης Γκάτσος

..........................................................................................

Πρέπει να γνωρίζεις την ιστορία, να πιστεύεις στο Θεό και στους αγίους, να σέβεσαι τις παραδόσεις και να αισθάνεσαι την εσωτερική υποχρέωση να τιμάς τη μνήμη των προγόνων σου, για να αναβαίνεις κάθε χρόνο από μικρό παιδί – και μάλιστα με τέτοιες υψηλές θερμοκρασίες στη μέση του καλοκαιριού - μια τέτοια αναρρίχηση. 

Η κα Κατερίνα Κρητικού (ΦΩΤΟ) 79 χρονών  ανάμεσα στους τόσους πολλούς προσκυνητές που ανεβαίνουν το βουνό – παραμονή ηλιοβασιλέματα - για να τιμήσουν τη μνήμη του Προφήτη Ηλία στο Κρανίδι. Όταν την συναντήσαμε ανεβαίνοντας το ύψωμα, θα μας πει: « Κάθε χρόνο από μικρό κορίτσι ανεβαίνω εδώ» 

>>>>>>>