Ως μνημόσυνο στο συνάδερφο Λάμπη Παυλίδη!

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΌ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ

16 Μαρτίου 2015

Το τελευταίο αντίο στον Λάμπη Παυλίδη…

Ο Λάμπης στα νιάτα του...

Μέρα Μαρτιού  μας μίσεψε ο συνάδερφος  από την οικογένεια των «αλμυρογέννητων»… και «αφρογέννητων»... του υγρού στοιχείου, Χαράλαμπος Παυλίδης. 

Ήταν και αυτός από την παλιά σειρά της ερμιονίτικης  ψαράδικης τάξης και με χιλιάδες περιπετειώδης εμπειρίες τόσο στις ελληνικές θάλασσες όσο και σ' αυτές της βόρειας αφρικανικής ηπείρου, όταν από μικρός έφηβος πήρε το «βάπτισμα» στα αφιλόξενα παράλιά της ως αλιέας σφουγγαριών με πολλούς άλλους συμπατριώτες μας, μεγάλους και συνομήλικούς  του.

Ωστόσο, σε δίσεκτους χρόνους... για μερικά χρόνια ταξίδεψε και ως ναυτικός με  εμπορικά πλοία  πιο μακρινά  ταξίδια και προορισμούς, έτσι ώστε, να ολοκληρώσει τις εμπειρίες του σε πιο μεγάλες θάλασσες κι’ όχι μόνο..  

Στην ψαράδικη οικογένεια της Ερμιόνης συμμετείχε στο συνδικαλιστικό και συνεταιριστικό χώρο και  πρωτοστάτησε στη θέση του προέδρου με την ελπίδα της καλύτερης ζωής των συναδέρφων του ψαράδων, μέσω των θεσμικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που έχουν. 

Μια άλλη πτυχή της ανήσυχης προσωπικότητάς του ήταν και αυτή της συγγραφής ιστοριών και γεγονότων μέσα στην  θάλασσα τόσο δικές του, όσο και της ψαράδικης οικογένειάς του και των συναδέρφων του. Οι περισσότερες από αυτές δημοσιεύτηκαν στο ερμιονίτικο περιοδικό "Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα" με υπερβολική αλμύρα εκτός των άλλων... Η πιο ωραία διήγησή του κατά τη γνώμη μας ήταν αυτή, που περιέγραφε με ένα ειδικό τρόπο στην ναυτική και ψαράδικη γλώσσα, το ταξίδι τους με βάρκες τύπου «Παπαδιά» στην Χαλκιδική για αλιεία σφουγγαριών, αλλά και χταποδιών  -> που έλιαζαν στη συνέχεια, και μοσχοπουλούσαν στα ουζερί του Πειραιά κυρίως κατά το τέλος του ταξιδιού τους  ως σπάνιο μεζέ για συνοδεία αυτού φημισμένου ελληνικού ποτού.

Τα τελευταία χρόνια είχε ένα πρόβλημα με την υγεία του με κακή λειτουργία της καρδιάς του και υποθέτουμε πως αυτή σταμάτησε απότομα να κτυπά αφού σήμερα το μεσημέρι τον είδαμε να οδηγάει το δίτροχό του στην βόρεια παραλία της Ερμιόνης και σαν κεραυνός εν αιθρία μας ήρθε η είδηση για το φευγιό του λίγο αργότερα.

Αλλά έτσι είναι η ζωή μας απρόσμενα και ξαφνικά ερχόμαστε και με τον ίδιο τρόπο πολλές φορές φεύγουμε. Σε μερικές περιπτώσεις τόσο νέοι προτού προλάβουμε να κλείσουμε ένα κύκλο εμπειριών καλών και κακών…

Εμείς από τη θέση αυτή ευχόμαστε, καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι  σ’ αυτόν τον διαφορετικό προορισμό, που στο τέλος της ζωής μας γρήγορα ή αργά, σε όλους μας συμβαίνει!!

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.