Η Βιβή Σκούρτη μαζί με τις φωτογραφίες και το κείμενο που μου έστειλε, μου γράφει -> «θα σου ξυπνήσω μνήμες»…
Όμως, οι πολλές χιλιάδες μνήμες της περιπετειώδους ζωής μου - από πολύ μικρό παιδί, δεν κοιμούνται, δεν ξεχνιούνται!!
– Είναι τοποθετημένες βαθιά στο υποσυνείδητό
μου και ανάλογα με τα ερεθίσματα που μου δίνει η ζωή, αναδύονται
με γλυκόπικρες θύμισες… και κάνουν τον αέναο κύκλο, μέχρι που θα κλείσω τα
μάτια μου!
Μόλις πριν δύο μέρες, μου δόθηκε ένα τέτοιο ερέθισμα, σε
συζήτηση που είχα με τον άλλο καλό μου φίλο τον Γιάννη Σπετσιώτη και το κουβάρι της μνήμης ξετυλίχτηκε και σ’
αυτό το θέμα –εκτός των άλλων – με το προσκύνημα στην Παναγίτσα των Τσελεβινιών...
Εκτός αυτού, διαβάζοντας και το σημείωμα της Βιβής Σκ. 3.30 ώρα πρωινή ανοίγω το δημοσιογραφικό έντυπο αρχείο και διαβάζω:
-> Καθημερινή εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» 16 Ιανουαρίου 2000 ημέρα Τρίτη
«Η ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΤΩΝ ΤΣΕΛΕΒΙΝΙΏΝ»
Στη συνέχεια θα κάνω και αυτή την ανάρτηση...
ΣΤΑΜ.ΔΑΜ.Δ.
================================================================================================================================================
Σαν σήμερα (χθες) προσκυνητές στα μνημεία της λατρείας
και της φύσης
Γράφει η Βιβή Σκούτη
Σήμερα (χθες) γιορτάζονται τα εννιάμερα της Παναγίας και σαν σήμερα παλαιότερα,
όλες οι ψαράδικες οικογένειες της Ερμιόνης γιόρταζαν την Παναγία την
Τσελεβινιώτισσα.
Με τις βάρκες
γεμάτες, αλλά και τα καΐκια, είτε από βραδύς, είτε ανήμερα πηγαίνανε με τις
οικογένειές τους στο εκκλησάκι της Παναγίας για να τιμήσουν τη χάρη της. Διατηρώ
στη μνήμη μου ευτυχώς τέτοια βιώματα.
Λειτουργός πάντα ο καλλίφωνος παπα-Λουκάς Σπετσιώτης. Όταν
πηγαίναμε από το βράδυ παρακολουθούσαμε τον εσπερινό και κοιμόμαστε εκεί. Την
άλλη μέρα μετά τη λειτουργία ακολουθούσε φαγοπότι και χορός.
Οι ψαράδες μας δεν ξεκινούσαν ποτέ τους για ταξίδι εάν δεν
σταματούσαν να προσκυνήσουν, να ανάψουν τα καντήλια της και να προσευχηθούν.
Αλλά και πάντα όταν επέστρεφαν από το πολύμηνο ταξίδι τους σταματούσαν και
ευχαριστούσαν τη Χάρη της.
Ο Λάμπης Παυλίδης με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο και άμεσο λόγο περιγράφει στο άρθρο του, με τίτλο «Θαλασσινοί δρόμοι∙ τα είδη ψαρέματος»,
αποσπάσματα που παραθέτω, που έχει δημοσιευτεί στο τεύχος του Περιοδικού μας «Στην Ερμιόνη άλλοτε…και τώρα».
«Όταν λοιπόν μέσιαζε ο Φλεβάρης, οι ταξιδιάρηδες
λύναμε τα παλαμάρια για ταξίδι, άλλοι μόνοι τους, άλλοι παρέα δύο-τρεις βάρκες
μαζί. Ξεκινούσαμε στις δύο με τρεις μετά τα μεσάνυχτα γιατί τις ώρες αυτές
πάντοτε φυσούσε ο νυχτερινός μαΐστρος μέχρι τα Τσελεβίνια, έτσι ανοίγαμε το
πανί και πηγαίναμε ξεκούραστοι μέχρι
εκεί. Στα Τελεβίνια ήταν η εκκλησούλα της Παναγίας, ο τοίχος φαίνεται από την
πλευρά της θάλασσας. Εκεί σταματούσαμε οπωσδήποτε. Βγαίναμε από τις βάρκες,
ανεβαίναμε τους βράχους, ανάβαμε ν το καντήλι της, κάναμε το σταυρό μας,
αφήναμε και λίγο λάδι στη χάρη της σ’ ένα μικρό κιούπι. Ξαναμπαίναμε στις
βάρκες και ο καθένας τραβούσε στον προορισμό του, άλλοι για Περαία,
Βουλιαγμένη, άλλοι για την Ανάβυσσο, άλλοι για το Λαύριο, Ραφήνα, Χαλκίδα.»
Το άρθρο
συνοδεύεται από φωτογραφίες σε ασπρόμαυρο γυαλιστερό χαρτί που πάει να
ξεθωριάσει. Απεικονίζονται σ’ αυτές πρόσωπα αλλοτινών εποχών.
.jpg)
«Όταν μέσιαζε ο Ιούνιος πιάναμε το Άγιο Όρος για
να πουλήσουμε το ξερό χταπόδι. Το φέρναμε βόλτα από Στρατώνι μέχρι και Ιερισσό.
Εάν το πουλάγαμε και τα λεφτά μας έφταναν για να βγάλουμε το ταξίδι, μέναμε
μέχρι το Σεπτέμβρη για σουγγάρια, διαφορετικά μαζεύαμε τα συμπράγκαλα, σχολάγαμε
και ξεκινάγαμε το ταξίδι της επιστροφής στην Ερμιόνη.
Εκείνο το ταξίδι ήταν πιο εύκολο γιατί τα μελτέμια μόλις άρχιζαν, ήσαν καλοσυνάτα, και σε δυο-τρεις μέρες, με πρίμο καιρό και ξεκούραστη πλεύση ερχόμαστε στην Ερμιόνη. Φτάνοντας στα Τσελεβίνια, μάϊνα τα πανιά, ζυγώναμε και πάλι στην Παναγίτσα, ανάβαμε το καντήλι της και συνεχίζαμε για τα Μαντράκια.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου