Η Βιβή Σκούρτη την κατευοδώνει από την
επίγειο ζωή στην ουράνιο, με λόγο που «ακτινογραφεί» την προσωπικότητα και το
κοινωνικό της έργο, όπως ταιριάζει στην εκλιπούσα.....
Αποχαιρετώντας μια εμπνευσμένη
ζωγράφο, μια σεμνή φωνή
Πίνακάς της - Η γιορτή στο ερμιονίτικο σπίτι...
Εμπνευσμένη καλλιτέχνης, που δημιούργησε τη δική
της καλλιτεχνική έκφραση, με ζωγραφικά έργα που εκπέμπουν συναίσθημα,
συνομιλούν με τη μνήμη, την παράδοση, τον πολιτισμό, την ποίηση, την ιστορία,
τη φύση και το φως του τόπου της, του τόπου μας. Αξιοποιώντας το κοινωνικό περιβάλλον καθόρισε και προσδιόρισε
την εικαστική της δράση.
Η κ. Ανθούλα προσέφερε ουσιαστικές υπηρεσίες για
πολλά χρόνια στον πολιτισμό της πατρίδας μας. Με την αρχοντιά και την αφοσίωση
που τη διέκρινε εντάχθηκε δουλεύοντας στα Δ. Σ. της χορωδίας, του ΙΛΜΕ και υπήρξε
μέλος των περισσοτέρων συλλόγων, προσφέροντας δείγματα συλλογικής δράσης. Σεμνή, ουσιώδης,
χαμηλόφωνη, με κριτήρια ήθους και αξίες αισθητικής, περιέβαλε
τους γύρω της με στοργή και αγάπη. Ανθούσε και μοσχοβολούσε ελπίδες.
Πρότυπο ήταν και παραμένει της θετικής σκέψης, της
καλής θέλησης, της υψηλής αισθητικής, της προσφοράς, της κομψότητας, της
παροιμιώδους δεξιότητας. Τα χέρια της ακούραστα δημιούργησαν χιλιάδες
ζωγραφικούς πίνακες, αλλά και άλλες χειροποίητες δημιουργίες. Μας δίδαξε μέσα
από τα πεπραγμένα μιας ζωής, πώς να πορευόμαστε με πίστη στον εαυτό μας και σε
όσα υπηρετούμε, αλλά και εγκαρτέρηση για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της
ζωής.
Είχε την ευγενή καλοσύνη και την προθυμία να φιλοτεχνήσει
αφιλοκερδώς τα εξώφυλλα των δύο βιβλίων μου.
Η τέχνη δεν είναι μόνο σκέψεις, ιδέες,
συμπεριφορές, αλλά και συναισθήματα και προπαντός συγκίνηση που κατοικεί στα
τρίσβαθα της ψυχής της ανθρώπινης ύπαρξης και ακόμα είναι ένα ταξίδι.
Άφησε το χνάρι της, ανατροφοδοτούμενη μέσα από την ανθρώπινη επικοινωνία
και επαφή, αφηγούμενη χρωματικά τα βιώματά της∙ γοργόνες, καράβια, θηλαστικά,
θαλασσινά πλάσματα, κοχύλια, γλάρους.
Δεν αγωνιούσε για τη φθορά, για το γήρας, καταλήγοντας στην άγονη
εσωστρέφεια, αλλά δημιουργούσε συνεχώς και ακαταπαύστως.
Σήμερα διάβηκε της αθανασίας το Μπογάζι, μετοίκησε στις ανυφάντρες του
ήλιου, με φόντο τον γαλανό Ερμιονίτικο ουρανό.
Θα παραμείνεις ζωντανή καλή μας, όσο τα ζωγραφικά
σου δημιουργήματα κοσμούν τα σπίτια μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ
ΓΚΙΟΛΑΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ: "ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ - ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ"
Μιλώντας στη Βουλή κατά τη συζήτηση
του νομοσχεδίου με το οποίο η Κυβέρνηση της Ν.Δ. προσπαθεί να «προστατεύσει» τα
δικαιώματα των εργαζομένων, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αργολίδας Γιάννης Γκιόλας
τόνισε το πλήθος των φορέων που τάχθηκαν εναντίον του νομοσχεδίου μαζί με
σύσσωμη την Αντιπολίτευση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Ωμά και σαρκαστικά προκαλεί τους
εργαζόμενους με νεοκοπίες όπως η αμοιβή με ρεπό και η ουσιαστική κατάργηση του
8ωρου.
Κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας
καταργούνται με βάναυσο τρόπο στερώντας έτσι στοιχειώδεις δραστηριότητες και
ενδιαφέροντα. Καταστρέφει τη ζωή των απλών ανθρώπων.
Αυξάνει το όριο των υπερωριών
δίνοντας την ευχέρεια στους εργοδότες για μείωση των μισθών και ταυτόχρονη
αύξηση της ανεργίας, εξωθώντας τους
νέους στο braindrain.
Καθιερώνει την Κυριακάτικη εργασία
σκλαβώνοντας κυριολεκτικά όσους υποχρεώνονται να εργαστούν τη μόνη ημέρα που θα
έπρεπε να αφιερώνεται στην ξεκούραση και την οικογένεια.
Απαγορεύει ουσιαστικά την απεργία με
εφευρέσεις εισάγοντας ποσοστό 1/3 για απόδοση εργασίας που σημαίνει μεγαλύτερο
αριθμό απαιτούμενων εργαζομένων (που θα υπερβαίνουν το 1/3).
Ηχεί ως υπέρτατη ειρωνεία για τον
κόσμο του μόχθου η αναγγελία του Πρωθυπουργού της ελίτ: "Να έχουμε περισσότερες και
καλύτερες δουλειές, λιγότερες ανισότητες, καλύτερη ποιότητα εργασίας, καλύτερες
συνθήκες εργασίας".
Παρακολουθήστε την ομιλία του
Γιάννη Γκιόλα εδώ: https://youtu.be/AGvKdzs2me8 - Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας:>>>>>
[...]Έχει οριστικά χαθεί, μέσα σε σαράντα μόλις χρόνια (Βερυβάκης, 1981) η συνέχεια της γλώσσας (εφοδιασμένος σήμερα ο Ελλαδίτης με πτυχίο και μεταπτυχιακά, ακούει τον στίχο «τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια» και δεν «πιάνει νόημα», ενώ ο αγράμματος προπάππος του ριγούσε).
...Ακούει ο σημερινός για άμεση δημοκρατία «αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων» και ανακαλεί προσλαμβάνουσες γελοιωδών συνελεύσεων πολυκατοικίας!! .....
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Η λογική λέει ότι ένας
πρωθυπουργός στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να κατεβάσει τα αστέρια
στη γη – είναι απόλυτος, ανεξέλεγκτος μονάρχης. Η εμπειρία λέει ότι ένας
πρωθυπουργός στην Ελλάδα, ο ικανότερος, ο «καθαρότερος», ο πιο επιδέξιος και
χαρισματικός, δεν μπορεί, αν και απόλυτος, ανεξέλεγκτος μονάρχης, να αλλάξει
τίποτα. Ούτε τον κλητήρα που του ανοίγει κάθε πρωί την πόρτα στο ασανσέρ.
Που να πάρει η ευχή,
ένας ηλικιωμένος Έλληνας έχει γνωρίσει (άθελά του, αλλά «στο πετσί» του)
απειράριθμους πρωθυπουργούς. Τους έχει γνωρίσει πιο καλά από όσο γνωρίζει τον
πατέρα του και τη μάνα του. Δεν είδε ποτέ τους πρωθυπουργούς με τα νυχτικά ή
τις πιτζάμες. Αλλά τα νυχτικά και οι πιτζάμες δεν χαρίζουν γνώση του χαρακτήρα,
της ευφυΐας ή της μικρόνοιας, της οξυδέρκειας ή της μυωπίας, της γενναιότητας ή
της θρασυδειλίας. Πάντοτε, όσο πίσω φτάνει η μνήμη, η υποτέλεια στη Δύση ήταν
αυτονόητη, συμφιλιωμένοι οι Νεοέλληνες με την εξάρτηση, με το «ανήκομεν». Με
ποιες πρακτικές, ποια δολώματα, ποια αδιαφανή κανάλια, γίνονταν οι ελλαδικές
κυβερνήσεις υποχείρια ξένων κέντρων, που αποφάσιζαν για το παρόν και το μέλλον
των Ελλήνων; Από πότε, ο ελλαδίτης πολιτευτής άρχισε να θεωρεί αυτονόητο να
είναι μαριονέτα, να προσαρμόζεται στα θελήματα Πρεσβειών, από πότε έπαψε να
υπάρχει ενοχή για την υποτέλεια;
Σίγουρα, η μετάπλαση –
μεταστοιχείωση του Ελληνισμού, από πανανθρώπινη πρόταση τρόπου του βίου
(πολιτισμού) σε ορθολογική (χρηστική) οργάνωση «έθνους-κράτους», ήταν γεγονός
μοναδικό, δίχως προηγούμενο στην Ιστορία. Ήταν ένας απρόσμενος θρίαμβος του
συμπλεγματικού, μανιασμένου αντιπάλου της ελληνικής «οικουμένης»: της Δύσης του
Καρλομάγνου και των διαδόχων του.
Το απελευθερωμένο από
τους Τούρκους (με πολύ αίμα) ελάχιστο κομμάτι γης και θάλασσας, πριν διακόσια
χρόνια, παγιδεύτηκε, από καταβολής του, στην ολοκληρωτική εξάρτηση και
ταπεινωτική πειθάρχηση στους κυρίως αντιπάλους του Ελληνισμού (ασύγκριτα
εμπαθέστερους των Τούρκων) Δυτικοευρωπαίους. Διακόσια χρόνια μετά, και αφού
εξασφάλισε η Δύση τη γενοκτονία του μικρασιατικού, ποντιακού και θρακικού
Ελληνισμού, ίσως είναι ευκολότερο να ερευνήσουν οι μελετητές πώς, παράλληλα με
τους κατευθυνόμενους εμφυλίους και τις αποτελεσματικότατες τουρκικές σφαγές,
λειτουργούσε και η αλίευση ελλαδιτών πολιτικών ως ευρωπαίων πρακτόρων.
Προέκυψε ένας,
περίπου, καινούργιος ανθρωπολογικός τύπος, που επιβιώνει ως σήμερα και που
διεκπεραιώνει εντολές, θελήματα και επιθυμίες της ηγεσίας δυτικό-ευρωπαϊκών
κρατών, πιστεύοντας ότι όχι απλώς δεν προδίδει, αλλά ωφελεί την πατρίδα του. Το
πώς χάθηκε οριστικά για τον Ελληνισμό ο τόπος – τρόπος του πολιτισμού του
(Μικρασία, Πόντος, Θράκη) ήταν το δυναμικό αποκύημα της πειθήνιας υποταγής στην
αγγλοφιλία – γαλλοφιλία – γερμανοφιλία: περιώνυμων Ελλήνων πολιτικών ανδρών.
Είναι περισσότερο από
φανερό ότι η συντελεσμένη πια και παγιωμένη, αυτονόητη για τους πολλούς
μεταλλαγή της ταυτότητας των Ελλήνων δεν αναχαιτίζεται ούτε, βέβαια,
«βελτιώνεται» η ιστορικά δεδομένη αλλοτρίωση με υπουργικές αποφάσεις που
αντιπαλεύουν περιπτωσιολογία. Έχει οριστικά χαθεί, μέσα σε σαράντα
μόλις χρόνια (Βερυβάκης, 1981) η συνέχεια της γλώσσας (εφοδιασμένος σήμερα ο
Ελλαδίτης με πτυχίο και μεταπτυχιακά, ακούει τον στίχο «τη Υπερμάχω Στρατηγώ
τα νικητήρια» και δεν «πιάνει νόημα», ενώ ο αγράμματος προπάππος του ριγούσε).
Ακούει ο σημερινός για άμεση δημοκρατία «αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων» και
ανακαλεί προσλαμβάνουσες γελοιωδών συνελεύσεων πολυκατοικίας!
Ασφαλώς και υπάρχει
ακόμα μια ελάχιστη μερίδα Ελλήνων, ασήμαντη περιθωριακή μειονότητα, που συντηρεί
(με τεχνητή αναπνοή) τη βιβλιαγορά, ντρέπεται με οδύνη για την κυρίαρχη παντού
φτήνια και χυδαιότητα, κυρίως για το διανοητικό και ηθικό επίπεδο πολιτικών και
δημοσιογράφων. Αηδιάζει και φρίττει με την καφρίλα ιδιωτικών καναλιών. Νιώθουμε
παραδομένη την άλλοτε ελληνική κοινωνία σε συνθήκες έσχατης παρακμής. Υπάρχει
αυτή η ελάχιστη κοινωνική ομάδα, περιθωριακή, ανίκανη να επαναστατήσει. Και
ελαττώνεται ραγδαία. Στον κοινωνικό στίβο λογαριάζεται ανύπαρκτη, πεθαμένη.
Αν υπήρχε μια σπίθα
ζωής, θα είχε τολμηθεί τουλάχιστον ένα «επιστημονικό» (αποκλειστικά) συνέδριο.
Με μία και μόνο θεματική: Περιπτώσεις κατάφωρης κατάλυσης της δημοκρατίας από
την κομματοκρατία, ποιος θα τις αντιπαλέψει; Ποιος θα κρίνει αν μια στρατιωτική
αυθαιρεσία καταλύει τη δημοκρατία ή αποκαθιστά τη δημοκρατία; Είναι
«δημοκρατία» το καθεστώς, όπου ο κομματάρχης πρωθυπουργός «διορίζει» (μόνος και
αυθαίρετα) τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, τους Προέδρους
των Ανώτατων Δικαστηρίων, την Ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων; Πώς μπορεί να
ελεγχθεί, σε μια «τύποις» δημοκρατία, ο ρόλος ξένων πρεσβειών στην ανάδειξη
πρωθυπουργού και υπουργών της χώρας;Η παρακμή κρίνεται από
το πόση αλήθεια και πόση δημοκρατία αντέχουμε.
Από μικρό παιδί «γαλουχημένο» στη θάλασσα και στα κύματά της, πάει καιρός που αισθάνομαι μέσα μου βαριά την «οξείδωση» που μου προκάλεσαν οι άνθρωποι, αυτά τα λίγα χρόνια που νόμισα, πως θα βρω σίγουρο λιμάνι και απάγκιο στη στεριά…
Αυτό ήταν ουτοπία, αφού όλη μου τη ζωή την είχα περάσει στη θάλασσα Ελεύθερος!!,
όπως ο γλάρος πάνω από τα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου …
Στις σκέψεις αυτές που είναι πάρα πολλές και θολώνει το μυαλό μου, με πήγε η Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο τραγούδι της «Φλοίσβος Φιλί» σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη στο ποιητικό του έργο «ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ» με μουσική σύνθεση του Ηλία Ανδριόπουλου, αφήγηση - απαγγελία Αλέξης Κωστάλας.
Ακούστε το τραγούδι και τα βαθιά μηνύματα του ποιητή και θα καταλάβετε γιατί αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σ’ αυτό τον προβληματισμό και σ’ αυτή την κατάσταση ψυχολογικά....
Γιατί εμείς οι άνθρωποι της θάλασσας, είμαστε σφιχταγκαλιασμένοι με το μαγικό της φίλτρο και κάθε όνειρό μας στη στεριά, γίνεται αυταπάτη, που μας κάνει δυστυχισμένους!! ....
Σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στην πιο κάτω απόφαση της Επιτροπής
Ποιότητας Ζωής του Δήμου Ερμιονίδας κατόπιν της γνωμοδοτικής πρότασης της Κοινότητας
Ερμιόνης, η νότια γραφική παραλία της πόλης μας τα «Μαντράκια» αν και μπροστά
στον φυσικό ήλιο θα παραμένουν πίσω από τον ήλιο της πραγματικής ποιότητας ζωής των κατοίκων
της και των επισκεπτών της...
Εμείς νίπτουμε τας χείρας και ο λόγος πλέον, σε όσους τους αφορά, το εν λόγω θέμα …
Η Κοινότητα Ερμιόνης ικανοποιημένη από την απόφαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δήμου Ερμιονίδας όπως προκύπτει εκ του πρακτικού της υπ’αρ.3ης/2021 Συνεδρίασης>>>>>
Περί το τέλος Ιουνίου του 2008 μου τηλεφωνεί ο εκδότης και αρχισυντάκτης της καθημερινής εφημερίδας "ΑΡΓΟΛΙΔΑ" ο Χρήστος Καλατζής και με παρακάλεσε να πάω να συναντήσω δύο μαθήτριες του ΓΕΛ Κρανιδίου που είχαν πρωτεύσει στις Πανελλήνιες εξετάσεις της χρονιάς για να προβάλλουμε την επιτυχία τους στην εφημερίδα.
Πράγματι, πήρα πληροφορίες που έμεναν και πήγα και τις συνάντησα. Η μια μαθήτρια κατοικούσε σε ένα εξοχικό σπίτι περίπου στην περιοχή που βρίσκεται το ξενοδοχείο "ΓΑΛΑΞΙΑΣ" και η άλλη μαθήτρια στο Πορτοχέλι.
Θυμάμαι και αναλογίζομαι, πως στην επίσκεψη της πρώτης μαθήτριας κάνανε εργασίες στο κλιμακοστάσιο του σπιτιού και ανέβηκα από μια σκάλα σαν αυτή που τινάζουμε τις ελιές!
Αυτή την εικόνα τη θυμάμαι συχνά και μου λέει πολλά ...
Κάποιοι που θα διαβάσετε αυτή την ανάρτηση ίσως σταθείτε σ' αυτό το περιστατικό με κάποιο προβληματισμό, που θα το συνδέσετε με όλο αυτό το διωγμό (!) που έχω υποστεί με διάφορους τρόπους και συμπεριφορές από τους γνωστούς άθλιους που μερικοί από αυτούς ήταν και κάποιοι είναι ακόμα αιρετοί με τη δική σας ψήφο...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
ΥΓ.13 χρόνια μετά για την ολοκλήρωση του ρεπορτάζ, θα ήθελα
να με ενημέρωναν η Παναγιώτα Μαρκοπούλου και η Ειρήνη Σκοταρίδου,
Πρόεδρε -> Δείξε την αισθητική και το νοικοκυριό σου στην Ερμιόνη μας, έστω και με ασβεστώματα...
Είναι και αυτό μια επιλογή καλής πρόθεσης, αφού οι επιλογές προσώπων μας προδώσαν παταγωδώς, γιατί τα κριτήρια ήταν ποταπά και απέβλεπαν στο προσωπικό συμφέρον ...
... Βρέξε απόψεις, ιδέες και έργα πρόεδρε, για να ξεπλύνεις την αδιαφορία τους!...
Επειδή σύμφωνα με τις εικόνες που βλέπουμε και τις συμπεριφορές ορισμένων επαγγελματιών – καταστηματαρχών
εστίασης, καταλαβαίνουμε, πως ο διάλογος
που προτείνουν με τη δημοτική αρχή για την πεζοδρόμηση, γι’ αυτούς σημαίνει να καταλάβουν αυθαιρέτως
με τραπέζια και καθίσματα περισσότερο χώρο του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, πεζοδρομιών και κρηπιδωμάτων!!!
Σκέπτονται και το κάνουν πράξη, πως ό,τι κοινόχρηστος χώρος περισσεύει τους ανήκει και έχουν το δικαίωμα να βάζουν επί πλέον τραπεζάκια, καρέκλες σκαμπό, ψυγεία και πολλά άλλα... Οι δε πεζοί πολίτες περπατούν σαν στρατιωτάκια, ο ένας πίσω από τον άλλο ..
Και δεν ξέρουμε κ. δήμαρχε αν ο Δήμος εισπράττει κάποια
δημοτικά τέλη γι’ αυτές τις επιπλέον αυθαίρετες καταλήψεις εις βάρος της ελεύθερης και ευχερούς κίνησης των πολιτών!!!
Αυτό θα το βλέπαμε εάν κάθε χρόνο λογοδοτούσατε στους δημότες για τα οικονομικά πεπραγμένα και έργα του Δήμου, που δυστυχώς και αυτό μέσα σε τόσα άλλα δεν το βλέπουμε!
Επομένως κ δήμαρχε με αυτές τις λογικές και συμπεριφορές θεωρούμε, πως ο Δήμος μας δεν μπορεί να προχωρήσει και θα βαλτώσει!..
Έτσι, θα αναγκαστείτε να στραφείτε προς τους Ευεργέτες και Δωρητές
