Το τελευταίο αντίο στην αγαπημένη μας καλλιτέχνιδα Ανθούλα Λαζαρίδου - Δουρούκου

 

Η Βιβή Σκούρτη την κατευοδώνει από την επίγειο ζωή στην ουράνιο, με λόγο που «ακτινογραφεί» την προσωπικότητα και το κοινωνικό της έργο, όπως ταιριάζει στην εκλιπούσα.....

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αποχαιρετώντας μια εμπνευσμένη ζωγράφο, μια σεμνή φωνή

Πίνακάς της - Η γιορτή στο ερμιονίτικο σπίτι...

Εμπνευσμένη καλλιτέχνης, που δημιούργησε τη δική της καλλιτεχνική έκφραση, με ζωγραφικά έργα που εκπέμπουν συναίσθημα, συνομιλούν με τη μνήμη, την παράδοση, τον πολιτισμό, την ποίηση, την ιστορία, τη φύση και το φως του τόπου της, του τόπου μας. Αξιοποιώντας το κοινωνικό περιβάλλον καθόρισε και προσδιόρισε την εικαστική της δράση.

Η κ. Ανθούλα προσέφερε ουσιαστικές υπηρεσίες για πολλά χρόνια στον πολιτισμό της πατρίδας μας. Με την αρχοντιά και την αφοσίωση που τη διέκρινε εντάχθηκε δουλεύοντας στα Δ. Σ. της χορωδίας, του ΙΛΜΕ και υπήρξε μέλος των περισσοτέρων συλλόγων, προσφέροντας δείγματα συλλογικής δράσης. Σεμνή, ουσιώδης, χαμηλόφωνη, με κριτήρια ήθους και αξίες αισθητικής, περιέβαλε τους γύρω της με στοργή και αγάπη. Ανθούσε και μοσχοβολούσε ελπίδες.

Πρότυπο ήταν και παραμένει της θετικής σκέψης, της καλής θέλησης, της υψηλής αισθητικής, της προσφοράς, της κομψότητας, της παροιμιώδους δεξιότητας. Τα χέρια της ακούραστα δημιούργησαν χιλιάδες ζωγραφικούς πίνακες, αλλά και άλλες χειροποίητες δημιουργίες. Μας δίδαξε μέσα από τα πεπραγμένα μιας ζωής, πώς να πορευόμαστε με πίστη στον εαυτό μας και σε όσα υπηρετούμε, αλλά και εγκαρτέρηση για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής.

Είχε την ευγενή καλοσύνη και την προθυμία να φιλοτεχνήσει αφιλοκερδώς τα εξώφυλλα των δύο βιβλίων μου.

Η τέχνη δεν είναι μόνο σκέψεις, ιδέες, συμπεριφορές, αλλά και συναισθήματα και προπαντός συγκίνηση που κατοικεί στα τρίσβαθα της ψυχής της ανθρώπινης ύπαρξης και ακόμα είναι ένα ταξίδι.

Άφησε το χνάρι της, ανατροφοδοτούμενη μέσα από την ανθρώπινη επικοινωνία και επαφή, αφηγούμενη χρωματικά τα βιώματά της∙ γοργόνες, καράβια, θηλαστικά, θαλασσινά πλάσματα, κοχύλια, γλάρους.

Δεν αγωνιούσε για τη φθορά, για το γήρας, καταλήγοντας στην άγονη εσωστρέφεια, αλλά δημιουργούσε συνεχώς και ακαταπαύστως.

Σήμερα διάβηκε της αθανασίας το Μπογάζι, μετοίκησε στις ανυφάντρες του ήλιου, με φόντο τον γαλανό Ερμιονίτικο ουρανό.

Θα παραμείνεις ζωντανή καλή μας, όσο τα ζωγραφικά σου δημιουργήματα κοσμούν τα σπίτια μας.

                                Βιβή Σκούρτη