Παραθέτουμε όλο το άρθρο του Βασίλή Λαδα για την κρανιδιώτικη οικογένεια Ζέρβα, (μέρος της αναδημοσιεύσαμε χθες από το αρχείο μας) προς ενημέρωση των αναγνωστών μας, όπως μας ζητήθηκε...
==========================================================================================================================
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΖΕΡΒΑ (ΜΠΙΘΑ)
Γράφει ο Βασίλης Λαδάς
Το παρατσούκλι Μπίθας στα Αρβανίτικα σημαίνει «πισινός». Το έδιναν συνήθως σε κάποιον περίεργο που πλησίαζε και παρακολουθούσε τι έλεγαν οι άλλοι, από περιέργεια και διάθεση για «κουτσομπολιό». Έτσι αυτόν οι παρέες τον θεωρούσαν «βρώμικο» όπως τον «πισινό». Στη συνέχεια παραθέτω από το βιβλίο μου «ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ» το αφιέρωμα στην οικογένεια του ευεργέτη Ντίνου Ζέρβα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[...] Η πολυμελής οικογένεια Ζέρβα ήταν αξιόλογη, μόνο που δεν άφησε απογόνους, με αποτέλεσμα να εξαφανισθεί μετά το θάνατο του τελευταίου εκπρόσωπου της. Ο μπάρμπα – Γιάννης Ζέρβας, ήταν ένας καλός οικογενειάρχης, κοινωνικός άνθρωπος, με μια αξιόλογη γυναίκα και σύζυγο. Έφεραν στη ζωή 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια. Τα δύο αγόρια, ο Μήτσος και ο Λάζαρος, πριν από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο έφυγαν μετανάστες για την Αμερική όπου έζησαν πολλά χρόνια. Εκεί στην ξενιτιά «έκαναν» αρκετά χρήματα και απαίτησαν από το Αμερικάνικο κράτος, προπληρώνοντας τα έξοδα, όταν πεθάνουν να τους μεταφέρουν και να τους θάψουν (με δικά τους έξοδα) στο Κρανίδι, όπως και έγινε. Ο Παντελής, ένας αξιόλογος και μορφωμένος άνθρωπος, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα, ενώ ήταν μόνιμος υπάλληλος στον Ο.Λ.Π. εγκατέλειψε τη θέση του και «κατέβηκε» στο Κρανίδι, αρνούμενος να εργασθεί για τους κατακτητές και την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ήταν οργανωμένος στο Κ.Κ.Ε. και σύμφωνα με εντολή του κόμματος, ερχόμενος στο Κρανίδι με μια παρέα από συμπατριώτες μας, οργάνωσαν το τοπικό Ε.Α.Μ.
Όταν ήρθαν οι πρώτοι αντάρτες με τον Κονταλώνη και άλλα στελέχη του Ε.Α.Μ. και του Κ.Κ.Ε., άρχισαν να στήνουν τις αντιστασιακές οργανώσεις, o Παντελής, ήταν απ’ τους πρώτους που ανέλαβε οργανωτικά καθήκοντα στο Ε.Α.Μ., ενώ συμμετείχε σε καθοδηγητική ομάδα του Κ.Κ.Ε. O τέταρτος αδελφός από την οικογένεια Ζέρβα ήταν ο Κώστας, που τον φώναζαν «Ντίνο», ο οποίος οργανώθηκε και αυτός στην Ε.Π.ΟΝ., και ήμασταν στην ίδια ομάδα. Οι τρεις αδελφές (η πρώτη η Ματίνα, η δεύτερη η Νίκη και η Τρίτη η Φώτω) οργανώθηκαν και αυτές στις αντιστασιακές οργανώσεις, έχοντας ανάλογες δραστηριότητες.
Στις 3 Ιουνίου του 1944 που ήλθαν οι Γερμανοί στην περιοχή μας, ο Παντελής Ζέρβας και ο Τσιρτσίκος βρέθηκαν στις Σπέτσες. Εκεί στις 6 Ιουνίου τους συνέλαβαν κάποιοι δοσίλογοι Σπετσιώτες, τους παρέδωσαν στους Γερμανούς και τους κρέμασαν στο λιμάνι δίπλα στη θάλασσα, συνολικά 9 αγωνιστές (αναφέρω λεπτομέρειες σε άλλη σελίδα).
Μετά την Βάρκιζα, όλη η οικογένεια διώχθηκε από τους ντόπιους συνεργάτες των κατακτητών και κατέφυγαν στον Πειραιά. Με την οικονομική βοήθεια των δύο αδελφών από την Αμερική, αγόρασαν ένα διαμέρισμα (90 περίπου τ.μ.) στον Πειραιά, στην Οδό Ευαγγελίστριας 41 – 42, όπου και εγκαταστάθηκαν.
Από τις τρεις αδελφές πρώτη πέθανε η Ματίνα (3-11-1979), μετά η Φώτω (18-8-1993) και μετά η Νίκη (9-6-1994). Ήταν και οι τρεις ανύπαντρες όπως και ο Κώστας (Ντίνος). Αυτός επιστρατεύθηκε το 1946, πήρε μέρος στις μάχες κατά του Δ.Σ.Ε. και συνελήφθη στη Γράμμο. Παρέμεινε μέχρι το 1955 αιχμάλωτος στην Αλβανία και ελευθερώθηκε μετά από ενέργειες του αδελφού του Λάζαρου από την Αμερική, ο οποίος ήταν πολύ ευκατάστατος, παντρεμένος με μια πάμπλουτη Αμερικανίδα. Αργότερα ο Ντίνος ήλθε στο Κρανίδι και ζούσε άνεργος με τα χρήματα που έστελνε ο αδερφός του από την Αμερική. Κάποια διαστήματα ζούσε στο Κρανίδι, ενώ κάποια άλλα στο σπίτι του στον Πειραιά μαζί με τις αδελφές του. Ένας Κρανιδιώτης ναυτικός, ο Νίκος Καπράνης, με διαβεβαίωνε ότι γνώρισε όλη την οικογένεια «Μπίθα» και ο καθένας τους του έλεγε πάντα «ότι για τα γεράματα μας έχουμε από ένα εκατομμύριο δολάρια για να ζήσουμε καλά».
Πήγαινε συχνά στο σπίτι του Λάζαρου, μια μονοκατοικία στην Καλιφόρνια σε μια αριστοκρατική περιοχή. Κάποτε (όπως μου είπε ο Καπράνης), ένας γιατρός γείτονας, τους προσέφερε 1.200.000 δολάρια για να αγοράσει το σπίτι τους. κατά τον Καπράνη, ίσως ήταν το σπίτι της γυναίκας του που είχε μετοχές σε πετρελαιοπηγές. Υπάρχει (κατά τον Καπράνη) ένα γεγονός, που δείχνει το μέγεθος της περιουσίας του Λαζάρου και της γυναίκας του στην Αμερική. Για 7 χρόνια μετά τον θάνατό της, ο Λάζαρος πλήρωνε ειδικούς για να διατηρούν το νεκρό σώμα της σε ειδικό ψυγείο. Κάθε χρόνο, την ημερομηνία του θανάτου της, την έβγαζαν από το ψυγείο και ο Λάζαρος οργάνωνε μία ειδική τελετή τιμώντας την μνήμη της. Αυτό προϋποθέτει τεράστια έξοδα και ο καθένας καταλαβαίνει το μέγεθος του πλούτου και της περιουσίας του. Ο Λάζαρος πέθανε 7 χρόνια μετά τη γυναίκα του. Είχε απαιτήσει να τον θάψουν στο Κρανίδι, όπως και έγινε. Το όνομα του, καθώς και του αδελφού του Μήτσου (πέθανε στις 3-12-1997), βρίσκεται στο νεκροταφείο του Κρανιδίου.
Μετά τον θάνατο του Λάζαρου (19-4-1995) αρχίζουν να συμβαίνουν πολλά «περίεργα» σχετικά με την διαχείριση αυτής της μεγάλης περιουσίας. Έως το 1990 είχαν πεθάνει τα 6 αδέλφια του Ντίνου και αυτός ήταν πλέον ο μοναδικό νόμιμος κληρονόμος, με δύο σπίτια στο Κρανίδι, ένα «τεσσάρι» διαμέρισμα στον Πειραιά, ένα μικρό χωράφι 1500 τ.μ. στον «Κάμπο» και άλλο ένα 5500 τ.μ. στο ιστορικό σημείο «Γκούρι Βιτόρες», στον παρακαμπτήριο δρόμο της δυτικής πλευράς του Κρανιδίου, που συνορεύει με την έκταση που έκανε δωρεά στο Δήμο ο Ηλίας Φωστίνης ( αναφέρομαι σε άλλο κεφάλαιο).
Τα άλλα περιουσιακά στοιχεία του Λάζαρου στην Αμερική (σπίτια κλπ) μας είναι άγνωστα, αλλά σίγουρα ήταν πολλά, σύμφωνα με την αφήγηση του Καπράνη.
Έως το 1993, με τον Ντίνο κάναμε συχνότατα παρέα, ενώ συνέχιζε να κατοικεί στο σπίτι του στον Πειραιά, μόνος του μετά τον θάνατο της αδελφής του Νίκης. Ενώ λοιπόν συναντιόμασταν στο γραφείο του Κίμωνα Γαστεράτου, από το 1993 και μετά δεν εμφανίστηκε εκεί άλλη φορά και η εξαφάνιση του με εξέπληξε. Στην συνέχεια εμφανίστηκε να ενεργεί συμβολαιογραφικές πράξεις δωρεών, πωλήσεων, παραιτήσεων από δικαιώματα του επί αποδοχής κληρονομιάς ακινήτων, κλπ, βάσει πληρεξουσίων προς τον Βασίλειο Παπαδημητρίου (δικηγόρο Αθηνών) και τον Γεώργιο Βόγκλη του Παναγιώτη.
Εγώ σαν φίλος της οικογένειας, καθώς και η αδελφή μου που είχαμε τέτοιες συχνές επαφές με την οικογένεια, δεν είδαμε ποτέ αυτόν τον συγγενή (τον Βόγκλη), το μεγάλο σπίτι στην οδό Ευαγγελιστρίας 41 42 πουλήθηκε περί το 2000.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν την πώληση, διότι ο Ντίνος δεν είχε ανάγκη χρημάτων, αφού έπαιρνε πολλά από την Αμερική. Ας σημειωθεί ότι όταν «εξαφανίστηκε» από το μεγάλο διαμέρισμα που διέμενε, τον είχαν επί χρόνια στην περιοχή της Ευαγγελιστρίας, σ’ ένα υπόγειο που είχε μόνο ένα δωματιάκι, με ένα κρεβάτι, δύο καρέκλες και ένα τραπέζι. Εκεί τον επισκέφθηκε ο Καπράνης (κάπου ανάμεσα στο 1994 – 1999 όπως μου είπε ο ίδιος το 2001) σαν οικογενειακός φίλος προπάντων των δύο αδελφών από την Αμερική. Όλο αυτό το διάστημα ο Ντίνος δεν εμφανίστηκε στη γειτονιά, προπάντων στον κοινό μας γνωστό, τον ράφτη. Τον «ανακάλυψε» ο Καπράνης το 2001, στο γηροκομείο «ΜΕΡΙΜΝΑ» στο Πασαλιμάνι. Εκεί τον επισκεφθήκαμε μαζί αρκετές φορές. Στάθηκε αδύνατον να μας αναγνωρίσει, ακόμα και εμένα που του θύμιζα διάφορα περιστατικά από τα παιδικά μας χρόνια. Σε κάποια στιγμή έδειχνε να θυμάται κάτι, αλλά μετά «χανόταν» πάλι, διότι συνήθως κοιμόταν ανασαίνοντας βαριά και ήταν «εκτός τόπου και χρόνου» σαν ναρκωμένος. Το περίεργο είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι για την επιμέλεια του Ντίνου είχαν δώσει αυστηρές εντολές στην Γραμματεία να κρατούν από τους επισκέπτες ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο κλπ.
Πριν τελειώσουμε την πρώτη μας επίσκεψη, με ζήτησε στο τηλέφωνο του γηροκομείου ένας δικηγόρος του Βόγκλη, ο Κρανιδιώτης Βασίλης Παπαδημητρίου, απαιτώντας να μάθει «από πού γνωρίζω τον Ντίνο, γιατί τον επισκέφθηκα» κλπ. Προφανώς τον ειδοποίησαν από την Γραμματεία. Μετά από ένα χρόνο ανακάλυψα ότι τον είχαν μεταφέρει στο γηροκομείο της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ», σε μια πτέρυγα δίπλα στην εκκλησία. Στο διάστημα αυτό (μετά το 1993), ο Βόγκλης σαν πληρεξούσιος είχε μεταβιβάσει στο δικό του όνομα ένα μεγάλο σπίτι στο Κρανίδι. Άλλη μια υπόθεση με πολλά ερωτηματικά, είναι η δωρεά εν ζωή του Κωνσταντίνου (Ντίνου) Ζέρβα προς τον Δήμο Κρανιδίου, στις 12-12-2003.
Να σημειωθεί ότι η εντύπωση που αποκομίσαμε (εγώ, ο Καπράνης και ο Κίμων ο ράφτης) όταν τον επισκεφθήκαμε στο Γηροκομείο της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ», ήταν ότι η διανοητική του κατάσταση ήταν τραγική. Συγκεκριμένα όταν εγώ ο ίδιος επικαλέστηκα την μνήμη του εκτελεσμένου αδελφού του λέγοντάς του «γιατί δεν απαίτησες από το Δήμο Κρανιδίου, να ονομάσει έναν δρόμο με όνομα του αδελφού σου», ο Ντίνος δεν καταλάβαινε τίποτα.
Δώρισα στον Δήμο (μέσω πληρεξουσίου) ένα αγροτεμάχιο 1418 τ.μ. στην θέση Αγ. Γεώργιος και την ίδια μέρα δώρισε άλλο ένα 5500 τ.μ. στην θέση «Γκούρι Βιτόρες». Με τις δωρεές λοιπόν του Ζέρβα και του Φωστίνη (αναφέρομαι αλλού) ο Δήμος έχει στην ιδιοκτησία του μια έκταση που φθάνει μέχρι το γήπεδο της Α.Ε.Κ.
Επισκέφθηκα τον δήμαρχο Δημ. Καμιζή και του τόνισα την κατάσταση του Ντίνου, την οποία ήξερα και μου είπε ότι σκέφτεται να τιμήσουν την μνήμη του Παντελή, δίνοντας το όνομα του σε κάποιον δρόμο ή κάτι άλλο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν:
Γιατί κ. Βόγκλη σαν γενικός πληρεξούσιος μαζί με τον δικηγόρο κ. Παπαδημητρίου που εκπροσώπησε νόμιμα το «φυτό» Ντίνο Ζέρβα χάρισες όλη αυτή την σοβαρή περιουσία στον Δήμο;
Γιατί το Μ. Σάββατο στις 7-4-2007 μας φέρατε τον Ντίνο νεκρό και τον θάψατε «τυπικά» με έναν παπά και έναν ψάλτη στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου Κρανιδίου;
Γιατί δεν καλέσατε στην κηδεία τον τέως Δήμαρχο Δημ. Καμιζή;
Ήταν σίγουρο ότι θα παρευρίσκετο για να τον τιμήσει σαν ευεργέτη της πόλης, όπως παρευρέθη και στην κηδεία του Ηλία Φωστίνη, όπου μέσα από τον επικήδειο που εκφώνησε, τον τίμησε σαν ευεργέτη του Κρανιδίου.
Γιατί δεν καλέσατε τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Δημ. Σφυρή, που σίγουρα θα παρευρίσκετο και αυτός με το Δημοτικό Συμβούλιο για να τον τιμήσουν;
Γιατί δεν γνωστοποιήσατε το θέμα στον κόσμο (μέσα από εφημερίδες, ραδιόφωνο κλπ) τιμώντας έτσι από ευγνωμοσύνη τον ευεργέτη σας;
Μήπως σας τρόμαζε η δημοσιοποίηση αυτού του θέματος;
Μήπως φοβηθήκατε ότι θα «ερευνούνταν» το θέμα;
Αυτά τα συμπεραίνω, διότι ο Δήμαρχός Δημ. Καμιζής σε μια συζήτηση, μου είπε ότι ο γιος του Βόγκλη πήγε στον Δήμαρχο και του είπε να μου πει ότι δεν θέλει να πάω άλλη φορά στο Γηροκομείο να επισκεφθώ το θείο του, γιατί «ταράζεται». Εγώ τιμώντας τον Ντίνο, σεβόμενος πάντα την κατάσταση της υγείας του, τον επισκέφθηκα πολλές φορές.
Τόνισα πάλι στον Δήμαρχο ότι ο Ντίνος δεν καταλάβαινε, ούτε ήταν σε θέση να σκεφθεί γι’ αυτή την δωρεά. Τον προέτρεψα ακόμα ώστε το Δημοτικό Συμβούλιο, με απόφασή του να τιμήσει τον Παντελή Ζέρβα δίνοντας το όνομά του, σε κάποιο δρόμο ή πλατεία του Κρανιδίου (έστω και σε μικρή), για τους αγώνες και τη θυσία του στο βωμό της λευτεριάς της πατρίδας.
Η ιστορία της οικογένειας Ζέρβα έχει τραγικότητα, διότι «διαλύθηκε» στα πέρατα της γης, και εξαφανίσθηκε χωρίς να αφήσει απογόνους. Νομίζω ότι για την περίπτωση της, μαζί με την τιμή που της αποδίδω για τους αγώνες τις θυσίες και τις δωρεές για τον τόπο μας, ταιριάζει απόλυτα ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, με τίτλο:
«ΤΑΦΟΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ».>>>>>>>
.jpg)
