«Πήρε φωτιά το πληκτρολόγιο» της Βιβής Σκούρτη καταγράφοντας θύμισες…

Η μουριά της αυλής μας

Λόγια της βλαστικής σοφίας: «Είναι η ζωή ένα δεντρί κι εμείς το οπωρικό του κι ο χάρος είναι τρυγητής που παίρνει τον καρπό του»

Παλαιότερα κάθε αυλή ερμιονίτικου σπιτιού είχε  την κληματαριά, την πασχαλιά, τη τζιτζιφιά της, τη λεμονιά ή τη μουριά της. Έτσι και η δική μας αυλή που στα μικρά παιδικά χρόνια μας δεν την περιέβαλε  μανδρότοιχος, είχε τη δική της μουριά.  Θηλυκό οπωροφόρο με ρίζες, φύλλα, κλαδιά, άνθη και καρπούς. οικείο στολίδι του σπιτιού, με ικμάδα στη διάρκεια του χρόνου, με τους χυμούς και την πυκνή σκιά του.

Το πατρικό σπίτι του πατέρα μας, το σπίτι μας στην ανατολική πλευρά επικοινωνούσε με το σπίτι ιδιοκτησίας Σπύρου Κουτούβαλη που στη συνέχεια ήρθε στα χέρια του Κώστα Κουτούβαλη και αργότερα του Δέδε Σκούρτη, ενώ στη νότια με το σπίτι της Ελένης Παπαμιχαήλ (Νικόλενας) που το είχε κληρονομήσει ο γιός της Κοσμάς με τη γυναίκα του Τασία.  Ο πέτρινος μανδρότοιχος χτίστηκε από ματσώνηδες, όταν είμαστε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου.

Τη θυμάμαι να είναι εκεί. Δεν ξέρω πότε φυτεύτηκε και ποιος ο σκοπός της, αν δηλαδή φυτεύτηκε για τη δημιουργία της πλούσιας, πυκνής σκιάς, για την εκτροφή μεταξοσκώληκα ή για τους μαύρους, νόστιμους και θρεπτικούς καρπούς της∙ πιθανά και για τα τρία μαζί.

Η μουριά μας λοιπόν έκανε κοκκινόμαυρα ολόγλυκα μούρα που τα τρώγαμε χούφτες-χούφτες, όχι μόνο εμείς, αλλά και όλα τα παιδιά του σχολείου, αφού μετά το σχόλασμα βρίσκονταν εκεί και η αυλή γέμιζε πεινασμένο παιδομάνι.

Τα χείλια και τα δόντια βάφανε μωβ και σε όποιο ρούχο έπεφταν δεν ξέβαφε με τίποτα.

Στη μνήμη μου έχει μείνει η Βάνα μας• περίμενε από κάτω με ανυπομονησία, με το τενεκεδάκι στα χέρια και το φεγγαροπροσωπάκι της προς τα επάνω, να της πετάξει ο σκαρφαλωμένος στο δέντρο Άρης τα μούρα.

Για εμάς, η φυλλωσιά της αποτελούσε χώρο ιδιωτικό παιγνιδιού γιατί όλα τα μεσημέρια του καλοκαιριού τα περνάγαμε εκεί επάνω. Σκαρφαλώναμε στον χονδρό ασπρισμένο από τα χέρια της μάνας μας κορμό της σαν τις γάτες με άνεση, με τη βοήθεια μιας σανίδας υπό μορφήν σκάλας. Εκεί κρυβόμαστε τα μεσημέρια στο καταπράσινο φύλλωμά της και  καθόμαστε σε αυτοσχέδια παγκάκια στερεωμένα στα κλαδιά της, που τα είχαν μαστορέψει τ’ αδέλφια μου ή στις διχάλες.

Εκεί νιώθαμε το δικό μας βασίλειο. Λειτουργούσε ως χώρος παιχνιδιού, αλλά και γυμνάσματος καθώς χρειαζόταν να αναρριχηθούμε, να κάνουμε στα κλαδιά ισορροπία, να πατήσουμε στο ανθεκτικό κλαρί για να μην πέσουμε. Η μουριά μάς έδωσε σπουδαίες ικανότητες τόλμης και πεποίθησης. Από εκεί πάνω μπορούσαμε να κατοπτεύσουμε με άλλο μάτι τη γειτονιά. Μέσα στη φυλλωσιά της έπαιζαν και έτρωγαν αμέτρητα σπουργίτια. Αέριζαν το κορμάκι τους, ψευτοπατούσαν από κλαράκι σε κλαράκι ξετρύπωναν και τσιμπούσαν με τα ράφια τους γλυκούς καρπούς.

Κάτω από το φυσικό σκίαστρο της αυλής ο πατέρας μας επιδιόρθωνε ή έφτιαχνε τα καινούργια δίχτυα της δουλειάς τους, με συντροφιά τις επαναλαμβανόμενες συγχορδίες των τζιτζικιών.

Επίσης κάτω από σκιερά φυλλώματα της μουριάς μας και τον σκασμένο, ανάγλυφο κορμό της στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών βγάζαμε έξω το τραπέζι και τρώγαμε τα βραδάκια εκεί. Από την αυλή δεν έλειπαν οι κρεβατίνες φυτεμένες από τα άξια χέρια του παππού Αριστείδη Φοίβα, η κορομηλιά (μπουρνελιά), η ροδακινιά• «Όποιος φυτεύει δέντρο θα ζήσει πολλά χρόνια», έλεγε ο παππούς.

Αλλά δεν έλειπαν και τα λουλούδια:  μαργαρίτες, τριανταφυλλιές, χρυσάνθεμα, μπιγκόνιες, ηλιοτρόπια.

Το Φθινόπωρο, που ως δέντρο φυλλοβόλο έριχνε το οδοντωτό φύλλωμά του σε σχήμα καρδιάς, άρχιζε το μεγάλο βάσανο του καθημερινού σκουπίσματος για τη μητέρα μας. Όταν φυσούσε, τα ξερά φύλλα έκαναν έναν ιδιαίτερο ήχο πηγαίνοντας πότε από εδώ και πότε από εκεί, ανάλογα με τη φορά του ανέμου.

Το χειμώνα τα κλαδιά απέμεναν γυμνά σαν απλωμένα χέρια που ικετεύουν. Εποχή που όλα τα δέντρα μοιάζουν με κούτσουρα μπηγμένα στη γη , μοιάζουν νεκρά• μέσα στο χώμα όμως οι διεργασίες της ζωής στις ρίζες τους δεν παύουν, είναι ασταμάτητες.

Εντυπωσιάζουν η ομοιότητα  του δέντρου με τον άνθρωπο, καθώς και οι διαφορές του. Μεγαλώνει, ορθώνεται αργά χρόνο με το χρόνο, οι χυμοί του διατρέχουν τον κορμό, τα κλαδιά, όπως το αίμα ρέει στα ανθρώπινα μέλη• ριζωμένο κι αυτό εισδύει στα υποχθόνια και μετέχει στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, της φυσικής φθοράς μα και της αναγέννησης.

Η αυλή μας οικοδομήθηκε προς χάριν  στέγασης της οικογένειας του αδελφού μου και των γονιών μου, μιας και κληροδότησα εγώ το πατρικό σπίτι. Η μουριά μας κόπηκε, η αυλή περιορίστηκε. Ήρθε η εποχή που το νέο εξαφάνισε το παλιό, αφαιρώντας κάθε ίχνος. Έμειναν ευτυχώς κάποιες φωτογραφίες –νοσταλγικά αντικείμενα του παρελθόντος- που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάπλαση του βιωμένου χρόνου. Και η αυλή μας  εξακολουθεί και παραμένει ανθηρή κυρίως χάρη στη φροντίδα της μάνας μας.

Παιδικοί χαμένοι θησαυροί!

...Ήρθε η ώρα της μούντζας και του «δεν σας ξέραμε>… αλλά είναι πλέον αργά...

https://akromolio.gr/

Η κυβέρνηση, με απόφαση Θεοδωρικάκου απαγορεύει στους μικρούς συνδυασμούς να θέτουν υποψηφιότητα για τα δημοτικά όργανα

1 Σεπτεμβρίου 2019

Η αποκάλυψη που έρχεται στο φως από την ανακοίνωση –καταγγελία της Δημοτικής Παράταξης “ΑΝΑΓΕΝΕΣΙΣ στο Δήμο Πύργου” πρέπει να προβληματίσει όλους τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες αλλά και τους Πολίτες που επιθυμούν να μην τους καταπατούν τα δικαιώματά τους. Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Θεοδωρικάκος, με εγκύκλιο που υπέγραψε την παρελθούσα Πέμπτη, απαγορεύει στις μικρές Δημοτικές Παρατάξεις να προτείνουν υποψηφίους και στους αιρετούς εκπροσώπους τους να εκθέσουν υποψηφιότητα για τα Προεδρεία του Δημοτικού Συμβουλίου ή της Οικονομικής Επιτροπής και της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής. Το μέτρο αυτό, έρχεται μετά την νομοθέτηση μέτρων πλαστογράφησης της Λαϊκής βούλησης που προώθησε ο ίδιος υπουργός, (θητεύσας κατά το παρελθόν στην ηγεσία της ΚΝΕ), με πρόσχημα την αποκατάσταση της κυβερνησιμότητας των Δήμων και των Περιφερειών.

Χάρης Β. Μιχαλακόπουλος

Ο Χάρης Βασιλείου Μιχαλακόπουλος, Δημοτικός Σύμβουλος και Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης “ΑΝΑΓΕΝΕΣΙΣ στο Δήμο Πύργου”, αντιδρών στην προσπάθεια μετατροπής των εκπροσώπων των Δημοτών σε γλάστρες της εκάστοτε πλειοψηφίας, γνωστοποιεί την μη συμμετοχή του ιδίου στην συνεδρίαση εκλογής των οργάνων αυτών, εις ένδειξη διαμαρτυρίας και καλεί και τις άλλες παρατάξεις να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ισοπολιτείας, υπέρ των επιλογών των Πολιτών, η ισχύς της ψήφου των οποίων, με εντολή Θεοδωρικάκου υποβαθμίζεται.

>>>>>>>>>>>>

Iστορίες που γράφει η ζωή πίσω από τα φώτα της χλιδής και της γλαμουριάς...

«Διαβάστε την να συγκινηθείτε... και να δακρύσετε.. όπως και εμείς!!»

Το τάμα της κυρίας στην Παναγιά της Τήνου!!!

Printer-friendly version

Κατεβαίνει την εσωτερική σκάλα διστακτικά, το χέρι της κρατάει γερά την κουπαστή. Το τελευταίο διάστημα δεν έχει εμπιστοσύνη στα πόδια της. Στέκεται αναποφάσιστη στο κέντρο το μεγάλου χολ, κάτω από τον πολυέλαιο με τα εκατοντάδες κρύσταλλα Swarovski, το φως είναι ανοικτό, ψάχνει το διακόπτη να το σβήσει, μουρμουρίζοντας «… ανόητη». Το βλέμμα της πέφτει στον τεράστιο καθρέφτη. Αντικρίζει μιαν άγνωστη,«Θεέ μου, πώς κατάντησα…»,ψιθυρίζει και σκέφτεται ότι έχει να κάνει Botox πάνω από εξάμηνο. «Είναι έτοιμα τα πράγματα;», φωνάζει. «Ο σάκος είναι πάνω στον δερμάτινο καναπέ», ακούγεται η Ταμίλα από την κουζίνα και η κ. Χρεοκοπίδου βλέπει έντρομη τη LuisVuitton. «Ανόητη!»φωνάζει, «είναι δυνατό να πάω στη φυλακή με τέτοια βαλίτσα;». Ανεβαίνει επάνω να ψάξει κάτι πιο διακριτικό, δεν βρίσκει τίποτα, συμβιβάζεται με την προσφορά της Ταμίλα να της δώσει έναν από τους δικούς νάιλον καρό σάκους. «Να βάλω ένα τάπερ με φαγητό;», ρωτάει η Ταμίλα. «Απαγορεύεται», απαντάει αυτή. «Το αυτοκίνητο περιμένει», λέει η Ταμίλα. «Τρελή είσαι, που θα πάω με το Hummer; Κάλεσε ένα ταξί», λέει επιτακτικά η κ. Χρεοκοπίδου. Η Ταμίλα υπακούει απρόθυμη κι απορημένη...

Καθώς το ταξί ξεκινά, το βλέμμα της διασχίζει το ψηλό πέτρινο τείχος που περιβάλλει τα 4 στρέμματα κήπου και τους δύο ορόφους με τα 450 τετραγωνικά που με τόσο κόπο διακόσμησε και γέμισε με έπιπλα. Ούτε ξέρει πόσο κόστισε, γι’ αυτό κι έδιωξε οργισμένη τον μεσίτη που το εκτίμησε μόλις ένα εκατομμύριο, ούτε την αξία του οικοπέδου.«Αυτό το σπίτι έχει φιλοξενήσει υπουργούς, βουλευτές, πρέσβεις, έχει 20.000 μηνιαίο κόστος συντήρησης», του φώναζε, λες κι αυτό θα ανέβαζε την τιμή του.«Τι ηλίθια που ήμουν», σκέφτεται καθώς το ταξί αφήνει πίσω του την παρηκμασμένη αίγλη των βορείων προαστίων με προορισμό τον Κορυδαλλό....

Σ’ όλη τη διαδρομή μια καταιγίδα σκέψεων πλημμυρίζει το κεφάλι της. Δεν μπορεί να καταλάβει τον άντρα της. Δηλαδή, τι δυσκολία έχει να βρει 100 εκατομμύρια, να τα δώσει στην εφορία να ξεμπερδεύει; «Εκεί που είναι τα λεφτά είναι ασφαλή, εμείς δεν είμαστε ασφαλείς αν τα πάρουμε από εκεί», της είχε απαντήσει αυτός κάποια στιγμή,αποφεύγοντας περαιτέρω εξηγήσεις. «Μα δεν μιλάω γι’ αυτά που πήγα εγώ στο Βερολίνο», ψέλλισε αυτή, για να εισπράξει ένα σκληρό «σκάσε!». «Τι εξευτελισμός!» σκέφτεται. Από τότε ο άντρας της προφυλακίστηκε για χρέη προς το Δημόσιο, φοροδιαφυγή, ξέπλυμα κι ένα σωρό κατηγορίες που αδυνατεί να συγκρατήσει, όλες οι σκύλες -φίλες, να σου πετύχουν- την αποφεύγουν σαν λεπρή.Η αφοσίωσή τους δεν άξιζε ούτε τους καφέδες που τους κερνούσε στο «Da Capo», πολύ περισσότερο τα δείπνα στο «Matsuhisa». Πεταμένα λεφτά. Και να πεις ότι αυτές είναι σε καλύτερη κατάσταση... Τη μια την παράτησε ο άντρας της με το πρώτο μνημόνιο – μετώκησεν εις άγνωστον διεύθυνσιν, με γκόμενα κι αδειάζοντας όλους τους λογαριασμούς, πάνω από 500 εκατομμύρια λένε τα κουτσομπολιά. Της άλλης αυτοκτόνησε αφήνοντας χρέη 100 εκατομμύρια – «δεν του το ’χα του Κώστα ότι ήταν τόσο ευαίσθητος, είχε φήμη killer», σκέφτεται. Και της Φαίης ο άντρας είναι ιδιοκτήτης τριών πτωχευμένων κουφαριών με 1.000 απολυμένους και απλήρωτους υπαλλήλους – αυτός κι αν έπρεπε να σαπίζει στη φυλακή. Τέλος πάντων,σε καμιά τους δεν άξιζε τέτοια τύχη.

«Γιατί μας συμπεριφέρονται έτσι; Πώς θα υπάρξει αυτή η χώρα χωρίς εμάς;», σκέφτεται. Ο ταξιτζής την κοιτάζει κλεφτά από τον καθρέφτη, κάτι του θυμίζει, αυτή αντιλαμβάνεται το αδιάκριτο βλέμμα. Υποψιάζεται πως ίσως να την είχε δει σε εκείνη την εκπομπή για το σπίτι της, ίσως πάλι να τη θυμόταν από τα ρεπορτάζ, τότε που είχε ανακηρυχθεί«γυναίκα της χρονιάς» για τη χορηγία ενός ιδρύματος για παιδιά που έπασχαν από κάτι σπάνιο -δεν θυμάται πια τι, ενώ την άλλη με το παιδοογκολογικό τη θυμούνται όλοι-, το ’λεγε στον άντρα της, έπρεπε να διαλέξουν κάτι πιο ηχηρό να χορηγήσουν. «Οι χορηγίες στο Μέγαρο, δεν μπορώ να πω, πιάσαν τόπο», σκέφτεται.

«Ο φθόνος», συλλογίζεται,«δεν εξηγείται αλλιώς. Μας φθονούν γιατί πετύχαμε. Αχάριστοι Έλληνες. Τόσοι άνθρωποι έχουν φάει ψωμί απ’ το χέρι μας, όλη η χώρα μας χρωστάει, και τώρα μας πετάνε σαν την τρίχα απ’ το προζύμι. Η κρίση. Τι φταίμε εμείς για την κρίση; Το κράτος φταίει». Της φαίνεται αδιανόητο ότι βρήκε κλειστές τις πόρτες τόσων ανθρώπων που είχαν ευεργετηθεί από τον άντρα της – υπουργοί, βουλευτές,κρατικοί υπάλληλοι. Κι απ’ την τρόικα, περίμενε άλλη συμπεριφορά, πώς είναι δυνατό να παρακολουθεί ατάραχη να διασύρεται η αφρόκρεμα της χώρας. «Βρε,Βασίλη», ρώτησε κάποια στιγμή τον άντρα της, «δεν έχεις κανένα απ’ αυτά τα λαμόγια στο χέρι; Δώσε τουλάχιστον έναν στους δικαστές να γίνει κόλαση».«Σκάσε!», είναι η μοναδική απάντηση που πήρε, μαζί με την οδηγία να ακολουθεί αυστηρά τις εντολές των δικηγόρων. Μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων,υπογραφές μεταφοράς χρημάτων σε εταιρείες με αλλόκοτα ονόματα, σε μέρη που δεν ξέρει πού πέφτουν στον χάρτη. Κι η ίδια πάμφτωχη, να χρωστάει μηνιάτικα σ’ αυτή την αυθάδη, την Ταμίλα, και στον θρασύτατο τον Εμίλ, τον οδηγό, που του πέφτει βαρύ να ποτίσει και λίγο τον κήπο. «Ε, ρε Χρυσή Αυγή που τους χρειάζεται!»,σκέφτεται. Έπειτα μαλώνει τον εαυτό της με την ιδέα, γιατί αισθανόταν ανέκαθεν γνήσια φιλελεύθερη. Ευτυχώς, τα παιδιά είναι μακριά και εξασφαλισμένα.

Το ταξί σταματάει έξω από την πύλη. Πληρώνει, παίρνει τον νάιλον σάκο, τώρα αρχίζει αυτή η εξευτελιστική διαδικασία ελέγχου μέχρι το επισκεπτήριο. Φρικτή ζέστη, Αύγουστος, τέτοια εποχή θα ήταν κανονικά στο εξοχικό στη Μύκονο ή με το σκάφος στην Κεφαλονιά, μπορεί και στη Μαγιόρκα. «Τι πτώση, Θεέ μου», σκέφτεται. Πιάνει τον εαυτό της να επικαλείται για πολλοστή φορά τον Θεό, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα θρήσκα, και αναρωτιέται αν είναι ώρα για μια στροφή. Θα κάνει τάμα στη Μεγαλόχαρη, να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, να βγει ο Βασίλης, να πληρώσουν και να φύγουν. Θα πάει στην Τήνο. Όχι απευθείας, θα περάσει από τη Μύκονο, να ρίξει και μια ματιά στο σπίτι. Θα δανειστεί ρούχα από την Ταμίλα, κάτι σεμνό, κι ένα σκούρο μαντίλι στο κεφάλι, να μην αναγνωρίζεται. Θα ξαπλώσει στον δρόμο να περάσει από πάνω της η εικόνα, όπως έχει δει να κάνουν οι γύφτισσες κι οι ανάπηροι. Κι ύστερα θ’ανέβει στην εκκλησία, θα έχει μαζί της και τη μια σειρά μαργαριτάρια South Sea, θα τα ρίξει διακριτικά στα αφιερώματα.Θα κλάψει μπροστά στην εικόνα. Αφού δεν συγκινείται κανείς άλλος, ίσως συγκινηθεί η Παναγιά. Ναι, θα πάει. Παραμονή Δεκαπενταύγουστου θα είναι εκεί.Μόλις γυρίσει σπίτι, θα τσεκάρει τα δρομολόγια.
 

Στην είσοδο ασφαλείας της φυλακής την πιάνει η συνήθης ταραχή. Αδύνατο να βρει την ταυτότητα στην τσάντα της πάλι.

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις μπορεί και να μην είναι συμπτωματική.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
>>>>>>>>>

Αφιέρωμα ενός φίλου απ' τα παλιά...

«Στου κόσμου την ανηφοριά... σου στήνουνε καρτέρι..»

Είμαι δίπλα σου!

Ζήσε με τη δύναμη της παρηγοριάς, - πως όλα εδώ πληρώνονται...» 

Σου αφιερώνω το πιο κάτω τραγούδι και κράτα γερά...

... στου κόσμου την ανηφοριά μου στήσανε καρτέρι...
Γρηγόρης Μπιθικώτσης 

8 Σεπτεμβρίου η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης και σπουδαία γεγονότα από την νεότερη πολιτική μας ιστορία...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ…

Γιάννη Σπετσιώτη – Τζένης Ντεστάκου

«Το Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου»¹

«Αυτή η ημέρα Κυρίου αγαλλιάσθε λαοί!», ψάλλει ο μελωδός εγκωμιάζοντας το μεγάλο γεγονός της Γέννησης της Θεοτόκου, που η εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου. 

Οι παλαιοί Ερμιονίτες, τρέφοντας ιδιαίτερο σεβασμό στο πρόσωπο της Μάνας όλων των ανθρώπων, οικοδόμησαν Ναό στην περιοχή της Κιάφας², που σε όλους μας είναι γνωστός ως «Η Παναγίτσα της Κιάφας». Ο Ναός είναι χτισμένος σε μικρό ύψωμα κοντά στο συνοικισμό των Μεταλλείων, στα δεξιά του δρόμου, καθώς πηγαίνουμε προς το Θερμήσι. 
Η ημέρα αυτή ήταν αργία για τους εργαζόμενους στα Μεταλλεία και η διοίκηση της επιχείρησης «διέθετε τη βενζίνα»³ για να μεταφέρει τους προσκυνητές από την Ερμιόνη. Στη συνέχεια το τρενάκι τούς έβγαζε στο Ναό που βρίσκεται, περίπου, 2 χιλιόμετρα από το σημείο της αποβίβασης.⁴

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1822

Έγινε η περίφημη ναυμαχία των Σπετσών που απέτρεψε τον ανεφοδιασμό των Τούρκων που βρίσκονταν οχυρωμένοι στο Παλαμήδι του Ναυπλίου. Αρχηγός του ελληνικού στόλου ήταν ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, ενώ του τουρκικού ο Καρα-Αλής. «Η σφοδρότητα της ναυμαχίας ήταν τόσο μεγάλη που έκανε το έδαφος στην Ύδρα και την απέναντι στεριά να σείεται». 
Όσοι παρακολουθούσαν τα διαδραματιζόμενα, βλέποντας τους πυκνούς καπνούς, νόμιζαν ότι οι Σπέτσες καίγονταν. Ο Σπετσιώτης πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης, αψηφώντας τον κίνδυνο, όρμησε με το πυρπολικό του στο κέντρο του τουρκικού σχηματισμού και έβαλε φωτιά στη ναυαρχίδα του στόλου, η οποία βυθίστηκε μπροστά στο λιμάνι των Σπετσών. Οι Σπετσιώτες απέδωσαν τη μεγάλη νίκη στη βοήθεια της Παναγίας, που την ημέρα αυτή έχει τα γενέθλιά της, γεγονός που τονίζεται, ιδιαίτερα, από τους ομιλητές, κάθε χρόνο, στη γιορτή της «Αρμάτας». 
Στη διάρκεια της ναυμαχίας, σύμφωνα με την παράδοση, ένα πυρπολικό (μπουρλότο) μισοκαμένο, παρασυρμένο από τον αέρα, προσάραξε στην απέναντι στεριά, στη νότια παραλία της Κουβέρτας που από τότε ονομάστηκε «Μπουρλότο».

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1913

Επανεκλέγεται ως Δήμαρχος Αθηναίων ο Ερμιονίτης Σπύρος Μερκούρης, ο οποίος υπηρέτησε τη θέση αυτή, με μεγάλη επιτυχία, για 18 χρόνια (1899-1914 & 1929-1932). Ήταν γιος του καπεταν - Γιώργη Μερκούρη που είχε ένα μικρό καΐκι, ένα καρλάκι και έμενε στα Μαντράκια, στο σπίτι που ανήκει σήμερα στον κ. Απόστολο Γκάτσο. Ο Σ.Μ. ήταν και αθλητής δρόμων. Είχε λάβει μέρος στα Γ΄ Ολύμπια, το Μάιο του 1875 στην Αθήνα και είχε καταλάβει την τρίτη θέση. Γιος του Σπύρου Μερκούρη ήταν ο μετέπειτα βουλευτής Σταμάτης Μερκούρης και εγγονή του η Μελίνα Μερκούρη βουλευτίνα και υπουργός Πολιτισμού για πολλά χρόνια. Ο Σπύρος Μερκούρης, καλοδεχόταν και εξυπηρετούσε τους Ερμιονίτες συμπατριώτες του στο Δημαρχείο Αθηνών. 

Στις 8 Σεπτεμβρίου1944

Οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, στο Άλσος Χαϊδαρίου και άφησε εκεί την τελευταία της πνοή η ηρωίδα της Αντίστασης Λέλα Καραγιάννη μαζί με άλλους 24 αντιστασιακούς. Η Λ.Κ. γεννήθηκε στη Λίμνη Ευβοίας και ήταν μητέρα επτά παιδιών. Υπήρξε αρχηγός της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα»⁵ και πριν από την εκτέλεσή της βασανίστηκε φριχτά, προκειμένου να μαρτυρήσει τους συναγωνιστές της, καθώς και τα σχέδια της οργάνωσης. Το 1947 η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το βραβείο «Αριστείας και Αυτοθυσίας», ενώ στις 8 Σεπτεμβρίου του 1987 αναρτήθηκε, με πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων, στη σωζόμενη οικία της που αποτελεί ιστορικό μνημείο, σχετική μαρμάρινη επιγραφή.

Στις 8 Σεπτεμβρίου1965

Καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της UNESCO, κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Τεχεράνης, η «Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού». Σύμφωνα με την UNESCO, 781 εκατομμύρια ενήλικες (το 64% γυναίκες) σ' όλο τον κόσμο είναι αναλφάβητοι και περισσότερα από 115 εκατομμύρια παιδιά, κυρίως στις φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. 

Ελλάδα, το ποσοστό των εγγραμμάτων ενηλίκων φθάνει το 91% του πληθυσμού (94% άνδρες και 88% γυναίκες). Το ποσοστό των εγγραμμάτων ανηλίκων ως 15 ετών κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα (99,5% στο σύνολο - 99,4% στους άνδρες και 99,5% στις γυναίκες).

Στη χώρα μας η προσπάθεια καταπολέμησης του Αναλφαβητισμού εισάγεται το 1929 από την κυβέρνηση Βενιζέλου με την ίδρυση των εσπερινών σχολείων, ενώ μέχρι σήμερα για το σκοπό αυτό έχουν οργανωθεί Υπηρεσίες Εκπαίδευσης Ενηλίκων, Κέντρα Λαϊκής Επιμόρφωσης και Ινστιτούτα Διαρκούς Εκπαίδευσης.

Η εξάλειψη του αναλφαβητισμού είναι ένα από τα πρωταρχικά καθήκοντα της UNESCO, των κυβερνήσεων και ευθύνη όλων μας, καθώς η δυνατότητα μάθησης γραφής και ανάγνωσης είναι ανθρώπινο δικαίωμα που αναγνωρίστηκε πριν από 60 και πλέον χρόνια με την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

ΣΗΜ.

1.   «Της Παναγίας της Γιάτρισσας», καθώς συνηθίζει ο λαός να ονομάζει τη σημερινή γιορτή.

2.   Η λέξη «Κιάφα» είναι αρβανίτικη. Σημαίνει διάσελο, στενό πέρασμα και υπάρχει ως τοπωνύμιο σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας. Υπάρχει, επίσης, και η λέξη «κιάφιζα» με την ίδια προέλευση που σημαίνει πολύ στενή διάβαση.

3.   Το καϊκάκι που μετέφερε, καθημερινά, τους εργαζόμενους από το λιμάνι της Ερμιόνης στα Μεταλλεία.

4.   Τις πληροφορίες μάς έδωσε ο Θανάσης Μαρογιάννης, υπάλληλος των Μεταλλείων.

5.   Η μητέρα της Λ.Κ. Σοφία, το γένος Μπούμπουλη, καταγόταν από τη γνωστή οικογένεια. Είχε λοιπόν κάθε λόγο να δώσει το όνομά της στην οργάνωση.

6.   Η φωτο της “Παναγίας της Κιάφας” είναι της Ρίνας Λουμουσιώτη.

Γεγονότα που περνούν στην ιστορία και τιμούν τον τόπο μας ...

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο – 20 Αυγούστου 2013

Σε πανηγυρική ατμόσφαιρα τα εγκαίνια της «Εστίας Πολιτισμού Μιχαήλ Παπαβασιλείου» και του Μουσείου Παιχνιδιών στην Ερμιόνη

Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Δήμος Ερμιονίδας με τον «Ερμιονικό Σύνδεσμο»

Σήμερα Σαββάτο 17 του μηνός Αυγούστου ο «Ερμιονικός Σύνδεσμος» Ερμιονιτών περιοχής Αθηνών σε ατμόσφαιρα  εορταστική θα λέγαμε πραγματοποίησε τα εγκαίνια της «Εστίας Πολιτισμού Μιχαήλ Αγγ. Παπαβασιλείου» στην οποία θα φιλοξενείται  και το Μουσείο Παιχνιδιών όπου έχει ήδη εγκατασταθεί. 

Ως γνωστόν το κτήριο όπου απεικονίζεται και στις  Φώτο που σας δίνουμε είναι δωρεά στον  Ε.Σ. από τον αείμνηστο  δάσκαλό μας Μιχ. Παπαβασιλείου και προς τιμή του δόθηκε από τον Σύνδεσμο και το όνομα του.

Πολύς ο κόσμος που τίμησε με την παρουσία του την ωραία αυτή εκδήλωση που φέρνει τη σφραγίδα του «Ερμιονικού Συνδέσμου» και μπορούμε να πούμε χωρίς κανένα ενδοιασμό,  από την μεγάλη προσέλευση και την ποικίλη παρουσία συμπολιτών μας τα είχε όλα... 

Κατά την ώρα της τελετουργίας του αγιασμού από τους ιερείς μας

"Κάστρο του πολιτισμού"... αποκάλεσε  του νέο μουσείο παιχνιδιών στην Ερμιόνη εκτός των άλλων που αναφέρθηκε στον μικρό χαιρετισμό του ο Δήμαρχος Ερμιονίδας Δημήτριος Καμιζής

Πολύ καλή και οργανωμένη η ομιλία του προέδρου του Ε. Σ. Γιάννη Σπετσιώτη και όπως πάντα γλαφυρός. Όπως επίσης,  δεν ξέχασε κανένα που να μην τον ευχαριστήσει για την οποιαδήποτε συνεισφορά του  και σ' αυτό το μεγάλο έργο που θα συνυφανθεί με την ιστορία του τόπου και αυτού του "Ερμιονικού  Συνδέσμου".
 Ευχόμαστε να έχει άξιους συνεχιστές...

Ο βουλευτής Αργολίδας και Υφυπουργός Αθλητισμού  Γιάννης Ανδριανός εκπροσωπώντας την κυβέρνηση μαζί με την τέως Πρόεδρο της Βουλής και Ακαδημαϊκό  Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη  και το Δήμαρχο Ερμιονίδας Δημήτρη Καμιζή (στην άκρη λόγω στενότητας της εισόδου) κόβουν την κορδέλα των εγκαινίων

Η παλιά συμμαθήτρια μας Μαρία Τράκη  σήμερα είχε την τιμητική της καθώς είναι η "Ψυχή του Μουσείου" όπως την αποκάλεσε στην ομιλία του ο άλλος συμμαθητής μας και πρόεδρος του"Ερμιονικού Συνδέσμου" Γιάννης Σπετσιώτης. Η προσφορά της μεγάλη τόσο σε κοπιαστική χειρωνακτική εργασία, όσο και σε έρευνα και  μελέτη για το στήσιμο αυτού του μουσείου,  με επισκέψεις σε μουσεία  παιχνιδιών σε όλη την Ελλάδα ακόμα και στο εξωτερικό, αλλά και με οικονομική προσφορά θα μας πει εκτός των άλλων στην ομιλία του ο πρόεδρος του Ε.Σ.   

Η  Μαρία Τράκη ξεναγεί τους επισήμους στο μουσείο

Η επιμέλεια του μπουφέ από ποιον άλλο...  τον εκπρόσωπο  στο χώρο  των κέντρων εστίασης στην περιοχή Ιωσήφ Γανώση

Φώτο - ρεπορτάζ  ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

..Παίζει σε όλα τα ταμπλό...

…Έχουν δίκιο τα παπαγαλάκια ... Τελικά  δεν λαθεύουν!! ...

Καλορίζικος.... κ. δήμαρχε, καλά ανακατέματα... και καλά ξεμπερδέματα ...

Δεν προλάβαμε να απαθανατίσουμε με το φακό μας και αυτή την χειραψία με τον πρόεδρο της Κοινότητας Ερμιόνης εκεί στην τελετή του αγιασμού! 

Αυτό κι' αν δεν ήταν «πολιτικός πολιτισμός» ...

Και λίγο μετά, κτύπησαν οι καμπάνες…

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
ΥΓ. Κύριε δήμαρχε αυτός μπροστά στην γωνία και δεξιά που δεν αναφέρεται το όνομά του αυτός είναι;...

>>>Παρασκευή, 6 Σεπτεμβρίου 2019

Η ΕΡΑ Τρίπολης στην Ερμιονίδα.
>>>>>>>>

Αυτή η κυβέρνηση της Ν.Δ. φαίνεται ότι δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα…

Το μεγάλο πρόβλημα με την καταπάτηση του αιγιαλού με αυθαίρετες κατασκευές και περιφράξεις το είχαμε  ανέκαθεν, αλλά τουλάχιστον υπήρχε ο αυστηρός Νόμος περί Αιγιαλού και φρενάριζε τις ορέξεις των κάθε λογής αρπακτικών… 

Τώρα αυτή η κυβέρνηση της Ν.Δ. φαίνεται ότι δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα… - Διαβάστε>>>>ΕΔΩ...

Θα καταντήσουμε περαιτέρω παρίες στη γη, στον τόπο που μας γέννησε…

 ΥΓ. Το πιο σπουδαίο, ενθαρρύνονται και οι τοπικοί μας «άρχοντες» 
με τους παρατρεχάμενούς τους… 

Και εσύ αξιολύπητε λαέ παραμένεις σταθερά στη νάρκη σου! 

Τι δεν κατάλαβες αφού εσύ τους επιλέγεις;; ... 

Αντί για καλημέρα 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Ερμιονίδα - όμορφη και παράξενη πατρίδα...

Από την ιστοσελίδα του Δήμου >>> http://www.ermionida.gr/

Στις καλένδες μεταξύ άλλων και αυτό έργο από τον πρώην Δήμαρχο Ερμιονίδας Δημήτρη Σφυρή...

http://www.ermion.gr/

Αναστήλωση Ρωμαϊκού Ταφικού Μνημείου Ερμιόνης

22 ΜΑΪΟΥ 2017ADMIN ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ Δ.Σ.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Ερμιονίδας στη συνεδρίασή του στις 16.05.2017 απεδέχθη να παραλάβει την εγκεκριμένη μελέτη αναστήλωσης, στερέωσης, χωροθέτησης και διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου των Γ. Αντωνίου (αρχιτέκτονος μηχανικού) και Κ. Χατζηαντωνίου (πολιτικού μηχανικού), η οποία αφορούσε στο Ταφικό Μνημείο Ερμιόνης. Επίσης, απεδέχθη να παραχωρήσει τη χρήση μέρους του δημοτικού οικοπέδου, ανατολικά του κτηρίου του ΟΤΕ στην Ερμιόνη, στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠ.ΠΟ.Α.) για την τοποθέτηση του αναστηλωμένου Μνημείου, σύμφωνα με τη μελέτη.

Η μελέτη των παραπάνω μηχανικών, η οποία ολοκληρώθηκε με τη συνεργασία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας και της Δ/νσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του ΥΠ.ΠΟ.Α., εγκρίθηκε το 2015 από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (Κ.Α.Σ.) και το 2016 από τον Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Η επιλογή του οικοπέδου για την τοποθέτηση του Μνημείου προτάθηκε από τη Δ/ντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας, κα Αλκηστη Παπαδημητρίου και ενεκρίθη από το Κ.Α.Σ.. Ο χώρος αυτός επιλέχθηκε διότι είναι πλησίον του σημείου εύρεσης του Μνημείου και απέναντι από το αναστηλωμένο τμήμα του αρχαίου τείχους της Ερμιόνης.

Το αναστηλωμένο Μνημείο θα έχει ύψος 4,40 m και θα καταλαμβάνει επιφάνεια 35 m2επί του οικοπέδου. Θα διαμορφωθεί μια ελαφρά υποβάθμιση της έδρασης ως προς τη σύγχρονη στάθμη του οικοπέδου. Ο περιβάλλων χώρος θα διαμορφωθεί σύμφωνα με την μελέτη και θα έχει επιφάνεια 220 m2 περίπου. Προβλέπεται ειδικός φωτισμός για το Μνημείο και φύτευση δέντρων πίσω απ’ αυτό.

Ο Δήμος θα πρέπει, πέραν της προαναφερομένης μελέτης, να φροντίσει να διαμορφωθεί και να αναδειχθεί και το υπόλοιπο δημοτικό οικόπεδο (περίπου 160 m2) ώστε η όλη περιοχή μαζί και με το απέναντι αρχαίο τείχος να αποτελέσει έναν ενδιαφέροντα επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο στην Ερμιόνη.

Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι τμήματα του Μνημείου βρέθηκαν κατά τη διάρκεια δύο διαφορετικών σωστικών ανασκαφών σε οικόπεδο του ΟΤΕ το 1988 και το 1990. Στην πρώτη ανασκαφή εντοπίστηκε ένα μεγάλο κάλυμμα μαρμάρινης σαρκοφάγου της Ρωμαϊκής εποχής, που απεικονίζει ένα ζεύγος ανακλιμένο, τα χαρακτηριστικά των προσώπων του οποίου δεν είχαν σμιλευθεί. Στη δεύτερη ανασκαφή βρέθηκε τρίβαθμη κρηπίδα με διαμορφωμένο μικρό ταφικό θάλαμο στο μέσο της. Το κάλυμμα απείχε 1,50m από την κρηπίδα. Το Κ.Α.Σ. ενέκρινε την αποσυναρμολόγηση των τμημάτων του Μνημείου.

Η μορφή του Μνημείου της Ερμιόνης, σύμφωνα με τα διαφαινόμενα στοιχεία, συναντάται σε διάφορα ταφικά μνημεία τόσο στα ελληνιστικά όσο και στα ρωμαϊκά χρόνια. Τα χαρακτηριστικότερα μνημεία, που βοηθούν στην ανασύνθεση του Μνημείου της Ερμιόνης, κατά την άποψη του μελετητή κ. Γ. Αντωνίου είναι το ηρώο της Ακαρνανικής πόλης της Αλυζίας του 2ου μ.Χ. αιώνα, το Ρωμαϊκό ταφικό μνημείο στις Κεχρεές και οι ταφικοί βωμοί της Naevoleia Tyche και του Calventius Quietusστην Πομπηία. Το ταφικό μνημείο της Ερμιόνης μιμείται το θέμα των Αττικών σαρκοφάγων της Ρωμαϊκής περιόδου και χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 2ου μ. Χ. αιώνα.

Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό της μελέτης (Σεπτέμβριος 2014) του κ. Γ. Αντωνίου για την αναστήλωση του Μνημείου και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου θα απαιτηθεί το ποσό των 95.000 ευρώ. 
Για να εξευρεθεί το παραπάνω ποσό θα πρέπει ο Δήμος Ερμιονίδας να συνάψει προγραμματική σύμβαση με το ΥΠ.ΠΟ.Α. ,ούτως ώστε το έργο να χρηματοδοτηθεί από προγράμματα ΕΣΠΑ και να κατασκευασθεί υπό την επίβλεψη του ΥΠ.ΠΟ.Α. 

Γιάννης Δημαράκης

 Δημοτικός Σύμβουλος  

Δήμου Ερμιονίδας