Σπίτια αρχοντικά, εμβληματικά, με άρωμα και ιστορία αλλοτινών εποχών
ρημάζουν, καταρρέουν και βαδίζουν προς αφανισμό. Οι γυμνοί τοίχοι μοιάζουν να
μιλούν για το παρελθόν, για τις ημέρες δόξας που γνώρισαν, τις μέρες που οι
ένοικοι ευημερούσαν και διέθεταν μεγάλη οικονομική δύναμη καθώς και δύναμη
εξουσίας.
Κάθε φορά που περνάω
έξω από τα σπίτια των οικογενειών Γιάνγκου Νικολάου και Γιάννη Οικονόμου
θλίβομαι. Και τα δυο τους διώροφα, εντυπωσιακά για την εποχή τους οικοδομήματα του προηγούμενου αιώνα φέρουν την εικόνα της εγκατάλειψης,
της κατάρρευσης. Οι σκιές των προγόνων
τους περιφέρονται στις γυμνές και έρημες αίθουσες των αρχοντικών σπιτιών.
Γιάνγκου Νικολάου
Νικολέτα Γιάνγκου Νικολάου 7/8/1920
Η εκτεταμένη φθοράτου χρόνου και οι βλάβες στα πατώματα, στα ταμπλαδωτά κουφώματα, στα
περίτεχνα ξύλινα ταβάνια, στους τοίχους, στις στέγες.
Αρχιτεκτονικά μνημεία
πολύτιμα από ιστορικής πλευράς, αλλά και από πλευράς ιστορίας, τέχνης και
τεχνικής με πλούσιο διάκοσμο, εξώστες, υπόγεια, ισόγεια, βοηθητικούς χώρους,
αποθήκες για τρόφιμα και κρασιά, μεγάλες πέτρινες ή ξύλινες σκάλες.
Γιάννη Οικονόμου
Την ιστορία
των οικοδομημάτων και στοχεία για τους ενοίκους τους, παρέθεσα στο βιβλίο μου
«Σ΄εκείνους που έχτισαν την Ερμιόνη».(ένα μικρό
απόσπασμα)
- > «Νεκρό
κύτταρο της πόλης παραμένει το άλλοτε εμβληματικό σπίτι του Γιάννη Οικονόμου
που είχε υπηρετήσει και ως Δήμαρχος στην πόλη μας…Η ξυλεία για τις ανάγκες της
ανέγερσης ήρθε με πλοίο από την Κωνσταντινούπολη. .. Το ερειπωμένο αρχοντόσπιτο
μεγάλο σαν πέτρινο καράβι, παραμένει έρημο εδώ και χρόνια από την ανθρώπινη
παρουσία…»
Η αποκατάστασή τους σαφώς και απαιτεί πολύ χρόνο
και χρήμα από τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες τους -και τα δύο έχουν πουληθεί-
μήπως όμως υπάρχει ανάγκη για τη λήψη άμεσων εργασιών και μέτρων για την άρση πιθανής
επικινδυνότητας;
Όπως και να έχει κρατώντας τις εικόνες του
παρελθόντος εμπλουτίζουμε το παρόν της μνήμης, της ιστορίας, των συναισθημάτων
και των εικόνων.
->Απάντηση του Μέγα
Ναπολέωνεις τον ειπόντα ότι έχει διάδοχο τον υιόν του...
-> Ο υιός μου δεν μπορεί
να με αναπληρώσει. Δε θα μπορούσα ούτε εγώ ο ίδιος να αναπληρώσω τον εαυτό μου,
γιατί είμαι το δημιούργημα των περιστάσεων.....
(αφιερωμένο σε όλους
τους αλαζόνες και αιθεροβάμονες...)
-> Από το
μυθιστόρημα του Γάλλου κλασικού συγγραφέα Ονέρε Ντε Μπαλζάκ
«Ο εφημέριος του
χωριού»
Απάντηση σε επιστολή
μιας βαθύπλουτης χήρας...
Τα συγκεκριμένα άλογα
- ράτσας που μου ζητήσατε να σας βρω, ήδη τα βρήκα. Αλλά το δεύτερο που μου
ζητάτε να σας βρω, - έναν άνθρωπο ικανό να σας συμπαρασταθεί και να σας
καταλάβει, είναι κάτι πολύ σπάνιο και από αυτά τα είδη, που δε φροντίζουμε να
αναπτύξουμε στην κοινωνία μας ή τουλάχιστον, δεν τους δίνουμε προσοχή. Η
εκπαίδευση τέτοιου είδους είναι μια μακρόπνοη ηθική και οικονομική τοποθέτηση,
που κανένας δε φρόντισε να την κάνει στη χώρα μας (σ.σ. Γαλλία) αντίθετα, αν
κάποιος βρεθεί να ξεφυτρώσει από μόνος του, εμείς φροντίζουμε να τον απομονώσουμε,
χαρακτηρίζοντας τον «ιδιόρρυθμο»...
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Ας μην παριστάνουμε
τους αφελείς: Όταν οι Τούρκοι μιλάνε για «γαλάζια πατρίδα», απαιτούν να
μοιραστούμε μαζί τους το Αιγαίο. Πήραν την άδεια, το 1922, να ξεκληρίσουν τον
Ελληνισμό της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης – βρωμοδουλειά,
προκειμένου να εξαλειφθεί, ανεπίστρεπτα, ο εφιάλτης των Δυτικοευρωπαίων
(«συμμάχων» του Ελληνισμού!): το χλευαστικώς λεγόμενο «Βυζάντιο».
Πνίγηκε στο αίμα η
Ιωνία, παραδόθηκε στον ισλαμικό πρωτογονισμό η μήτρα των ελληνικών καταβολών
της ανθρώπινης Φιλοσοφίας, Τέχνης, Θεάτρου, Πολιτικής, για να εξαλειφθεί κάθε
ενδεχόμενο ιστορικής επιβίωσης του μισητού στη Δύση αυτοκρατορικού Ελληνισμού. Εξασφάλισαν οι Δυτικοευρωπαίοι την
άφιξη και μόνιμη εγκατάσταση των Τούρκων στην ανατολική όχθη του Αιγαίου –
αντικρίζουν το Αιγαίο οι Τούρκοι, δεν τους ανήκει. Με τη μακάβρια (για τις
ευρωπαϊκές της επιπτώσεις) Συνθήκη της Λωζάννης, τους παραχωρήθηκαν, ως
κατευναστικό, η Ιμβρος και η Τένεδος, με την υποχρέωση να αντιπαρέχουν
αυτοδιοίκηση στον γηγενή εκεί ελληνικό πληθυσμό. Ανάλογη υποχρέωση είχαν
αναλάβει και για την πλήθουσα ελληνική κοινωνία της Κωνσταντινούπολης. Στα
χαρτιά.
Οι Τούρκοι δεν ξέρουν να σέβονται διεθνείς
συνθήκες, να τηρούν διεθνείς δεσμεύσεις, συμφωνημένο ορθολογισμό συμπεριφοράς.
Προέχει πανίσχυρος ο πρωτογονισμός της θρησκευτικής, κατά προέκταση και της
πολιτικής ειδωλοποιίας: ο θρησκευτικός και ο πολιτικός ηγέτης είναι τα είδωλα
της μάζας. Ο Κεμαλισμός αποδείχθηκε βραχύβια παρένθεση εξευρωπαϊσμού, και η
επανάκαμψη (ραγδαία και θριαμβική) της θρησκοληψίας θωράκισε το τουρκικό,
ιστορικό «παράδοξο». Ποιο «παράδοξο»; Ακόμα και μια απλοϊκή θρησκεία χωρίς
μεταφυσική, όταν σώζει τη νοο-τροπία ενός αυτοκρατορικού παρελθόντος,
πετυχαίνει να λειτουργεί στη διεθνή σκακιέρα σαν υπερδύναμη. Όποιος δεν το
αντιλαμβάνεται ως αυτονόητο, ας μην το ψάχνει, είναι μάταιο.
Να το ξαναπούμε: Η
παρένθεση του Κεμαλισμού έδειξε, πόσο εύθραυστη (άχρηστη) φιοριτούρα ήταν για
τους Τούρκους ο «εξευρωπαϊσμός» τους. Τώρα, μπορούν πια να μιλάνε απερίφραστα –
όχι με προσχήματα ή εκφοβιστικές απειλές. Είναι γι' αυτούς η ώρα της μεγάλης
ευκαιρίας, την ετοίμαζαν χρόνια: Μπορούν πια να προκαλούν ή να εκβιάζουν άνετα
τις ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές Δυνάμεις, τη Ρωσία. Κρατάνε εξαρτημένους τους
παράγοντες διαμόρφωσης των διεθνών συσχετισμών ισχύος.
Πώς απαντάει η Ελλάδα, πώς αμύνεται;
Ο τουρκικός πολεμικός στόλος οργανώνει θεαματικές επιδείξεις υπεροπλίας στην
καρδιά του Αιγαίου και στο ελληνικό Κοινοβούλιο η «ηγεσία» της χώρας
μαλλιοτραβιέται σε σκυλοκαβγά, για τα ποσοστά της εύνοιας, που κάθε κυβέρνηση
χαρίζει στις κτηνωδέστερες εκφάνσεις σεξουαλικών διαστροφών. Ανοίξτε ένα,
οποιοδήποτε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, για δέκα λεπτά: Θα καταλάβετε, γιατί η
ελλαδική κοινωνία έχει μετρημένες τις μέρες της, λειτουργεί σε επίπεδο
υπανθρώπων και υποκόσμου, παραιτημένη ακόμα και από το τι σημαίνει «ανθρωπιά
του ανθρώπου», αξιοπρέπεια, ευπρέπεια, αυτοσεβασμός. Στη βιτρίνα της.
Δεν είναι δυνατό, ούτε λογικά ούτε ιστορικά
– πραγματιστικά εφικτό, να επιβιώσει ένα κράτος, όταν εξαρτά την ύπαρξή του και
τη συνέχειά του από τη στήριξη που ελπίζει να του προσφέρουν οι σύμμαχοί του.
Και μάλιστα, όταν αυτοί οι «σύμμαχοι» είναι εξίσου (ή και επιδεικτικά
εγγύτεροι) σύμμαχοι με τον εχθρό, τον επίβουλο της ιστορικής μας ύπαρξης και
συνέχειας. Είναι περίπου κωμικό ή και μικρονοϊκά αφελές, να ελπίζει η σημερινή
Ελλάδα ότι θα βρει το δίκιο της (προστασία από την ξέφρενη αρπαχτική αυθαιρεσία
των Τούρκων) εκλιπαρώντας για «φιλία» τους επιδεικτικά τουρκόφιλους Γερμανούς ή
τις εκάστοτε ηγεσίες του αμερικανικού Πενταγώνου. Και είναι εντελώς παρανοϊκό, να
περιμένει η σημερινή Ελλάδα ότι θα βρει το δίκιο της στο «Δικαστήριο της
Χάγης», στο «Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας» ή στο αντίστοιχο
για τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα».
«Ελληνες αεί παίδες» – είναι το κουσούρι
που μας συνοδεύει σε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας. Μετράμε και δεν
λογαριάζουμε: Μέσα σε μια μόνο γενιά, πόση προδοσία εισπράξαμε οι σημερινοί
Ελληνες από «συμμάχους» μας, πόση ανατριχιαστική αδικία. Πιστέψαμε ότι
συγκροτούσαμε μαζί τους κοινό μέτωπο του «ελεύθερου κόσμου»: Με χιλιάδες
νεκρούς, πολεμήσαμε οι Ελληνες τον ιταλικό φασισμό, τον γερμανικό ναζισμό, τον
σταλινικό εφιάλτη – σπείραμε κορμιά ως την Κορέα. Τί κερδίσαμε; Η μισή Κύπρος
δεν είναι πια ελληνική ούτε η Βόρεια Ήπειρος. Δεν τολμάμε να οριοθετήσουμε τα
χωρικά μας ύδατα στα 12 Ναυτικά Μίλια, όπως δικαιούμαστε. Δεν διαφεντεύουμε,
πολλά χρόνια τώρα, ούτε τον Εναέριο Χώρο των 10 Μιλίων, τον αυτονόητο. Τα
στρατηγικότερα λιμάνια της χώρας, όλα τα αεροδρόμια, τα τρένα, το οδικό δίκτυο,
οι Τράπεζες, η οργάνωση της Αγοράς έχουν παραχωρηθεί (φυσικά, ερήμην της
βούλησης των πολιτών) σε δυνάμεις «συμμαχικές» μεν, αλλά στυγνής κατοχής.
Η μεθοδική υπερχρέωση μιας χώρας και
η «αυτονόητη» υπαγωγή της σε καθεστώς ασφυκτικής οικονομικής υποτέλειας
(«επιτροπείας») από διεθνείς τοκογλύφους, έχει αλλάξει ριζικά το νοηματικό και
εμπράγματο περιεχόμενο λέξεων όπως: πολίτης, πολιτεία, πολιτική, ελευθερία,
δημοκρατία, αυτοδιαχείριση, αξιοπρέπεια, κοινοβούλιο, εκλογές. Τις αποφάσεις
για τις τύχες της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού τις παίρνουν, αυτονοήτως,
οι δανειστές μας. Το πόσα νησιά του Αιγαίου θα «παραχωρηθούν», κάποια στιγμή,
στην Τουρκία, δεν το ξέρουμε – όπως δεν ξέραμε το πού θα σταματούσε στην Κύπρο
ο «Αττίλας». Ο «Αττίλας» παγιώθηκε, όχι χάρη στην
τουρκική υπεροπλία, αλλά επειδή οι Έλληνες «θέλουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι, για
να γίνουμε, επιτέλους, άνθρωποι!» (Καραμανλής), ενώ οι Τούρκοι θέλουν,
πριν από όλα, την περηφάνια τους να είναι Τούρκοι.
Η πιο γόνιμη «δικαίωση» αυτής της
επιφυλλίδας θα ήταν η λαθραία μετατύπωση, ιδιοποίηση, χωρίς άδεια μετάφρασή
της. Παρήγορη κλεψία.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΕΙΤΕ ΛΕΜΠΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΤΕ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ ΕΙΤΕ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΔΗΜΑΡΧΟΣ Η ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΑ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΓΛΙΞΜΠΟΥΡΓΚ
Όλες οι απόψεις όταν εκφράζονται γραπτές και δημόσια είναι σεβαστές. Άλλωστε, αυτό επιθυμώ στο διαδικτυακό χώρο, το δημόσιο διάλογο. Ωστόσο, το σχόλιό μου δεν αναφέρεται στον στον τ. Βασιλιά. - έτσι τον αποκαλώ εγώ γιατί ΄σέβομαι την ιστορία, που την δημιουργούμε όλοι εμείς οι πολίτες με τις επιλογές και τις ανοχές μας για τους άρχοντές μας! Εγώ όμως στο σχόλιό μου αντιπαραθέτω τις προσωπογραφίες με ζωγραφική των Ερμιιονιτών οπλαρχηγών ηρώων του 21 - Αδερφών Μητσαίων Γιάννη & Σταμάτη που ο ένας έπεσε στις μάχες της Αττικής με τους Τούρκους. Εκτός πια και σ' αυτή την περίπτωση, εσύ να θέλεις να βλέπεις δίπλα στις προσωπογραφίες τους το πατάκι με την αναγραφή Λεμπέσης και άλλα κάδρα του στο Δημαρχείο. Θα ήθελα πολύ να ξέρω τη γνώμη σου επ' αυτού, εδώ στον ίδιο χώρο. Αν όχι, τώρα που ανταμώσαμε να μη χαθούμε....
Δεύτερη μπανιέρα¨ του Μπιστιού, τα διπλά παγκάκια όπως έλεγαν.
Το χωριό μας, η Γη της επαγγελίας όπως λέω εγώ. Η φωτογραφία αυτή είναι
τραβηγμένη σχεδόν ένα χρόνο πριν. Τότε που βλέπαμε στις ειδήσεις τον κορονοϊό να
έρχεται, αλλά κανείς μας δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος. Ούτε, φυσικά, μπορούσαμε
να μαντέψουμε έστω την εξέλιξη των πραγμάτων. Ένιωθα, θυμάμαι, γαλήνη όταν
έτρεχα ανάμεσα στα δέντρα και μετρούσα τα βήματα μέχρι να φτάσω στον Φάρο και
να αγναντέψω τη θάλασσα. Η πανδημία τότε φάνταζε στο μυαλό όλων μας κάτι πολύ
ξένο και μακρινό. Αλλά, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν τόσο κοντινό όσο
κοντινή φαινόταν η Ύδρα στα μάτια μου εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Ερμιόνη ΜΟΥ νοσεί. Καθημερινά,
αυξάνονται τα θετικά κρούσματα του κορονοϊού σε μία χώρα βυθισμένη οικονομικά
και κοινωνικά. Μα πως είναι δυνατόν αναρωτιέμαι σιωπηλά -όντας τουλάχιστον 24
ώρες ξύπνια και παραδόξως σε εγρήγορση- ορισμένοι να μην αντιλαμβάνονται τον
κίνδυνο… Και στο θολωμένο μου από την ένταση μυαλό έρχονται εικόνες εκατοντάδων
επισκεπτών, οι οποίοι φτάνουν στην Ερμιονίδα, εκμεταλλευόμενοι τη δήθεν
εντοπιότητά τους ¨για χάρη¨ του τριημέρου και της ανάλογης διασκέδασης που
επιβάλλεται να βιώσουν. Οι συγκεκριμένοι, που θέλουν να λέγονται άνθρωποι, όπως
έγραψε και ο Λειβαδίτης, αδιαφορούν παντελώς για την υγειονομική βόμβα που
κουβαλούν μαζί με τα φορτωμένα βαλίτσες τιτάνια αυτοκίνητά τους. Και όλα αυτά
τα καραβάνια μεταφέρουν -θα τολμήσω να πω ηθελημένα- τη μεγαλύτερη σε μέγεθος
κρίση που πλήττει την επαρχία ΜΑΣ τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η χειρότερη,
όμως, κρίση είναι εκείνη που διακατέχει αυτούς τους λεγόμενους και φερόμενους
ως ανθρώπους: η ηθική.
Καλό τριήμερο σε όλους τους ¨ευτυχείς ταξιδιώτες¨ του
τριημέρου (και όχι μόνο).
Καλό τριήμερο στους δήθεν δημότες Ερμιονίδας και τους
ταξιδιώτες υγειονομικούς από τα Δημόσια Νοσοκομεία που παλεύουν υπό τις
οποιεσδήποτε συνθήκες να σας χαρίσουν τη Ζωή, το μέγιστο και υπέρτατο αγαθό της
πλάσης, για το οποίο εσείς τόσο άκαρδα αδιαφορείτε. Οι στιγμές που η υλική
μακαριότητα και ευδαιμονία αρκούν διαγράφονται σε λίγα λεπτά, εάν έρθετε
αντιμέτωποι, αγαπητοί ¨συνδημότες¨ μου, με τις στιγμές που βίωσα πριν λίγες ώρες.
Εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή, ταξιδιώτες μου, δεν μετράει περισσότερο εάν
κατάφερες να ξεγελάσεις το σύστημα και αγνάντεψες το ερμιονίτικο τοπίο απολαμβάνοντας
τον καφέ σου στα διπλά παγκάκια ΜΑΣ.
Καλό τριήμερο στους νοσούντες συμπολίτες μας.
Καλό τριήμερο από όλους εμάς, που δεν καταλάβαμε καν ότι
είναι τριήμερο,
στην προσπάθειά μας να σώσουμε τις ζωές σας.
Καλό τριήμερο από την πληγωμένη Αθήνα στην θανατοποινίτισσα
Ερμιονίδα.
Κυριακή 14/03/20211626
νέα κρούσματα-53 θάνατοι-564 διασωληνωμένοι-αναρίθμητοι ανήθικοι συμπολίτες
Αγαπητοί αναγνώστες μετά από βαθύ προβληματισμό και έρευνα... κατάλαβα, πως δεν χρειάζεται στην ηλικία μου και με αυτή την κατάσταση της Υγείας μου
να ασχολούμαι δημοσιογραφικά με την ρηχή επικαιρότητα, κάτι που ενδιαφέρονται
οι περισσότεροι υπό τύπου νέων – καφενειακούκουτσομπολιού.
Το αδηφάγο αναγνωστικό κοινό θέλει «να πίνει αίμα» από τέτοιες ειδήσεις και πρόχειρα
ρεπορτάζ και εγώ με 22 χρόνια πείρα στην έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία, αυτή
τη χάρη δεν θα τους της κάνω!
Έχω ήδη αρχίσει αναδημοσιεύσεις με επιλογές από το αρχείο μου - πέραν αυτού που διέλυσε και διέγραψε ο ΧΑΚΕΡ
με τους εντολείς του, ->20.000 και πλέον ρεπορτάζ και άρθρα μου όλης της δημοσιογραφική γκάμας, διεγράφηκαν - στα εξ ων συνετέθη!!...
Ωστόσο παρατηρώ, πως αυτές οι αναδημοσιεύσεις διαβάζονται πιο
πολύ από τις πρώτο - δημοσιευμένες. Έτσι, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτή η ανάγνωση γίνεται από ορισμένους παλιούς αναγνώστες που θέλουν να τις φρεσκάρουν στη μνήμη τους, αλλά
σκέπτομαι, πως είναι και πολλοί αναγνώστες που έχουν χάσει αναγνώσεις... Είναι και άλλοι που γεννήθηκαν πριν ή μετά το 1999 που εγώ
ξεκίνησα το ωραίο ταξίδι της δημοσιογραφίας και αυτοί μωρά παιδιά τότε, δεν τις γνωρίζουν.
Βέβαια, υπάρχουν και άλλες εκδοχές....
Ωστόσο αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο,
είναι να με διαβάζουν οι νέοι / ες, που κρατάνε στο χέρι τους σαν τον Ήλιο το
χάρτινο, τις ΕΛΠΙΔΕΣ μας!!
Συναρπαστικό το θέαμα με το πέταγμα των χαρταετών κάθε Καθαρά Δευτέρα!
- εικόνες που σε ταξιδεύουν σε χρόνους νοσταλγικούς,
αλαργινούς, που δεν γυρίζουν πίσω!...
...Ο κόσμος το έχει ανάγκη να εκτονωθεί, το βλέπεις, το διαβάζεις στα μάτια του,
ωστόσο, οι συνθήκες δεν ευνοούν!...
Αλλά όποιος δεν έχει πετάξει αετό,
<<δεν έχει πετάξει ποτέ του ψηλά!- γενικά>>…
Μια ιδιαίτερη νότα με πανέμορφες εικόνες απαθανάτισε ο φακός μας στο ψηλότερο σημείο του λόφου όπου γονείς και παιδιά παππούδες και γιαγιάδες είχαν συνωστιστεί να πετάξουν τον αετό τους.
Εκεί μας ήρθαν συγκινητικές θύμισες όταν τέτοια μέρα πηγαίναμε και εμείς με το γιο μας τον Δαμιανό (Δάμο) να πετάξουμε το δικό μας χαρταετό.( Άλλη μια χρονιά θυμάμαι τον πετάξαμε στο ακρωτήριο Σούνιο πλησίον του Ναού του Ποσειδώνα)
Ο κόσμος το έχει ανάγκη να εκτονωθεί, το βλέπεις,
το διαβάζεις στα μάτια του, ωστόσο, οι συνθήκες δεν ευνοούν!