Ρεπορτάζ και επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο από την εποχή, που νομίζαμε, πως κάτι θα αλλάζαμε σ' αυτό τον τόπο... Ωστόσο, στου κουφού την πόρτα...
Πίσσα στην πίσσα, τσιμέντα επάνω στα τσιμέντα και από κάτω, σάπια και διάτρητα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης και όχι μόνο…
.
Πάγια τακτική των πολιτικάντηδων εξουσιαστών,
να λένε και να δείχνουν δήθεν έργα...
Επέλεξε από ποια κτήματα περνάνε αγροτικοί δρόμοι δικών του ψηφοφόρων
και ίσα... να τους μαυρίσουμε… με πίσσα.
Και δεν θα ξεχάσουμε την προεκλογική του φράση «φωτίσαμε τον κάμπο…»
Και όποτε την θυμόμαστε αυτή τη φράση, έρχεται στη σκέψη μας το διπλό και τριπλό φωτιστικό, εκεί σε περιβόλια του κάμπου Ερμιόνης, δικών μας παιδιών...
Και όταν το καταγγέλλουμε στο Δ. Σ. ή σε άλλη δημόσια συζήτηση έχουν έτοιμη οι πονηροί και την απάντηση: «Το άλλο φωτιστικό το πλήρωσαν (;) οι …… από την τσέπη τους ».
Αλλά όταν τους ρωτάμε το ρεύμα που καταναλώνει 12-15 χρόνια τώρα το φωτιστικό, ποιος το πληρώνει; Το βουλώνουν!!! Δεν έχουν απάντηση.
Και μετά, η γνωστή επωδός : «Με αυτόν θα ασχολούμεθα τώρα!»
Και μετά φωτίσαμε τριπλά φωτιστικά μέσα σε περιβόλια κι' όχι μονό...
..
Αλλά το θέμα μας σήμερα είναι τα δημοτικά πεζοδρόμια, που δεν υπάρχουν ακόμα και στον κεντρικό δρόμο της εισόδου στην πόλη της Ερμιόνης.
Από την πρώτη είσοδο εκεί στο παλιό νεκροταφείο μέχρι την πρώτη είσοδο στο βόρειο λιμάνι μπορείτε να μας πείτε κ. Δήμαρχε Ερμιόνης που είναι τα πεζοδρόμια;
Η μήπως δεν έχουν το δικαίωμα τουλάχιστον σ’ αυτούς τους δρόμους να περπατάνε πεζοί πολίτες;
Πιστεύω κάποιοι αναγνώστες να έχετε δει φωτορεπορτάζ μας με τους μαθητές του Γυμνασίου - Λυκείου όταν πηγαίνουν σχολείο ή επιστρέφουν, να περπατούν μπουλούκια, χύμα (!) στο δρόμο, ανάμεσα σε κινούμενα αυτοκίνητα, διπλής κατεύθυνσης!!
Αυτές τις φωτογραφίες που τράβηξα σήμερα, τις τραβούσα βρεγμένος από τα νερά των αυτοκινήτων που κυκλοφορούσαν στο συγκεκριμένο σημείο (δρόμος ή λίμνη(;) που μοιάζανε σαν ταχύπλοα στην θάλασσα, παρά σαν αυτοκίνητα επάνω σε δρόμο…
Τα λίγα πεζοδρόμια που έχουν δημιουργήσει ατάκτως οι ιδιώτες τα νοικιάζει ο Δήμος εισπράττοντας τέλη πεζοδρομίου. Όλα στη λογική του παράλογου!!! - Κατά τ' άλλα, -> ΔΗΜΟΣ....
..
Κι' όμως μιλάτε για έργα κύριε Δήμαρχε και κύριοι... παλικαράδες δημοτικοί σύμβουλοι και ειδικά εσύ «παίδαρε…» που όταν έχεις άλλους νταήδες γύρω σου, για να επέμβουν, πουλάς νταηλίκι…
ΥΡ. Ίσως κάποιοι αναγνώστες μου πείτε, από πού το ξεκίνησες το θέμα, που το πήγες και που το τελείωσες…
Σ’ αυτή την περίπτωση ίσως, έχετε δίκιο.
Αλλά εμείς βιώνουμε εδώ αυτές τις βρωμερές καταστάσεις και αν σε οποιαδήποτε στιγμή δεν τα πούμε, θα σκάσουμε! - Και προκειμένου να σκάσουμε εμείς, καλύτερα να σκάσουνε αυτοί, που είναι και υπεύθυνοι…
[...] Όλα τα πολύτιμα γεννιώνται (το είπαμε), όπως το φυτό από τον σπόρο. Και στη λεγόμενη, ακόμα, Ελλάδα σήμερα, σπέρνονται μόνο ζιζάνια, όχι σπόροι. Παντού...
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Κάποτε οι Ελληνες, «αεί παίδες»,
είχαμε θυμώσει πολύ που, με εντολή των Βρυξελλών, χιλιάδες ελαιόδεντρα
(εφιαλτικός αριθμός) ξεριζώνονταν από την ελληνική γη. Οι Ευρωπαίοι,
συνδιαχειριστές και συγκυρίαρχοι πια της γης μας, εξηγούσαν ότι πρόκειται για
«συντονισμό» και «προγραμματισμό» της παραγωγής του ελαιόλαδου στην Ε.Ε. Δεν
μας ήρθαν ποτέ πληροφορίες ή εικόνες από ανάλογες μανιασμένες δενδροκτονίες σε
άλλες, μεσογειακές χώρες-μέλη της Ε.Ε.
Ανάλογο έγκλημα υποστήκαμε με τη,
διατεταγμένη και πάλι, καταστροφή των ψαροκάικων στις ελληνικές θάλασσες.
Σπάνιας ομορφιάς και δεμένα με τη ζωή μας των Ελλήνων ξύλινα σκαριά, κόπηκαν
κομμάτια, για να ικανοποιηθεί ο «σχεδιασμός» της μεσογειακής αλιείας από τους
μανδαρίνους των Βρυξελλών.
Από τότε κιόλας (πόσα χρόνια τώρα;),
με την τραγωδία της ελιάς και του ψαροκάικου, άρχισε να κυκλοφορεί, σαν
μουλλωχτή αγανάκτηση στο μυαλό και στη γλώσσα των Ελλήνων, η «διάγνωση»: «Μας
δέχθηκαν στην Ε.Ε. μόνο για γκαρσόνια και λακέδες των διακοπών τους: Να
σηκώνουμε τις βαλίτσες τους, να τους σερβίρουμε τα διεθνή φαγητά και ποτά τους,
να τους χορεύουμε ολίγο “συρτάκι” για την πλήξη τους». Και η διάγνωση
επαληθεύεται, σήμερα πια, προκλητικά.
Η πιο οδυνηρή πρόκληση είναι (με
απολύτως δική μας ευθύνη) ότι ο πολυδιαφημιζόμενος σαν πολύφερνος τουρισμός
αποφέρει μάλλον ασήμαντα ή μηδενικά οφέλη για την Ελλάδα: Η συντριπτική
πλειονότητα του έμμισθου προσωπικού των ξενοδοχείων είναι αλλοδαποί. Ο
εφοδιασμός τους σε τρόφιμα και χρειώδη, εισάγεται. Ακόμα και τα μικρά,
στρογγυλά ψωμάκια για το πρωινό έρχονται, κατεψυγμένη ζύμη, από την Κίνα! Το
ίδιο και οι πολυδιαφημιζόμενες «ελληνικές σπεσιαλιτέ» – ναι, ο περιώνυμος
«ελληνικός» μουσακάς φτάνει, στα προσφιλέστερα από τους τουρίστες νησιά, με
πτήσεις από την Κίνα!
Οι μικρομαγαζάτορες τουριστικών
ειδών, σε φημισμένο για το πλήθος των επισκεπτών του νησί, επιχείρησαν κάποτε
στατιστική καταγραφή της αγοραστικής συμπεριφοράς των αλλοδαπών: Οι μετρήσεις
κατέδειξαν ότι τα χρήματα που ξοδεύει ο τουρίστας για να ψωνίσει ενθύμια –
δωράκια από την Ελλάδα, είναι, κατά μέσον όρο, 12 ευρώ! Οπότε, αυτονόητα, το
ασήμαντο κέρδος τους οι μικρομαγαζάτορες το αναζήτησαν στη φτηνιάρικη και
ακαλαίσθητη μαζική παραγωγή ευτέλειας από την ασιατική φτώχεια, που τροφοδοτεί
και τους τουρίστες σε Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο – όπου της γης ενεσκήπτει σαν
λοιμική ο «βιομηχανοποιημένος τουρισμός».
Το μοιραία μεταπρατικό, δηλαδή
καταθλιπτικά εθελόδουλο ελληνώνυμο κρατίδιο, δεν είχε (δεν θέλησε να έχει)
ενεργό αντίσταση στον «απόλυτο προορισμό» (praedestinatio) που του καθόρισε η
Δύση. Νομίσαμε ότι ο «τουρισμός» ήταν η μαγική λύση εύκολου πλουτισμού μας. Μας
χαρίστηκε μια χώρα προνομιακής φυσικής ομορφιάς, απίστευτο δώρο. Και η
«ιθύνουσα τάξη» στο ευρωλιγούρικο Ελλαδιστάν ανάθεσε στον λαό – υποτακτικούς
της τον ρόλο του προαγωγού, μαστροπού, έμπορα σωμάτων και ψυχών. Να πουληθεί
κάθε κληροδοτημένη αρχοντιά στον υπόκοσμο των εργολάβων της «ανάπτυξης»: Να
καταστρέψει η πολυκατοικία τη λειτουργία της οικογένειας και της γειτονιάς, να
έχει προτεραιότητα η ατομική ευκολία και όχι οι σχέσεις κοινωνίας, όχι η λογική
και πανάρχαιη αυτοδιαχείριση των κοινοτήτων.
Το σχολείο απαίτησαν να γίνει
χρηστικό, η γνώση «εφόδιο», η άμιλλα και η αριστεία κίνδυνος για την
ισοπεδωτική ομοιοτροπία, για τον κρετινισμό της χρησιμοθηρικής
φροντιστηριοποίησης της παιδείας. Το γεγονός ότι το βασικότερο εθνικό μας
εισόδημα έγινε ο τουρισμός, βεβαιώνει την κρίσιμη επιλογή μας να είμαστε ένας
λαός που επέλεξε για βιοπορισμό τη μαστροπεία, το αυτοξεπούλημα, όχι τη
δημιουργική ετερότητα. Με αποτέλεσμα (ένα, ανάμεσα σε αναρίθμητα άλλα): ο
σημερινός Έλληνας να ντρέπεται που είναι Έλληνας, ενώ ο Τούρκος να είναι
περήφανος που είναι Τούρκος. Είναι θαυμαστή η μεθοδικότητα που εξαφάνισε
(«ανεπαισθήτως») την ελληνικότητα ως ζωντανή και ενεργό πρόταση πολιτισμού:
Καταλύθηκε, μέσα σε μια βραδιά, από μια χούφτα απαίδευτους υπανθρώπους (θα
επέμενα στον χαρακτηρισμό) η συνέχεια της ζωής μιας γλώσσας που λειτούργησε
τρεις χιλιάδες χρόνια, ως πανανθρώπινο κλέος και καύχημα. Είχε προηγηθεί η
μεθοδική εξαφάνιση της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας στη δήθεν «ελεύθερη»
Ελλάδα. Και ακόμα πιο πριν, ο ριζικός εκπροτεσταντισμός της Εκκλησίας σε Μωριά,
Ρούμελη και νησιά, με τον μετασχηματισμό της σε «επικρατούσα (κρατική)
θρησκεία»!
Αυτές οι τρεις εγγυήσεις
αφελληνισμού των Ελλήνων τηρήθηκαν και τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια, επί
σαράντα χρόνια τώρα (τουλάχιστον). Η διαδικασία του αφελληνισμού δεν είναι
δύσκολη, έχει την ακαταμάχητη δυναμική του πρωτείου της κατανόησης, της γνώσης
ως ατομικά κατεχόμενης βεβαιότητας. Δύσκολη (απροκαθόριστη) είναι η γνώση που
γεννιέται «ανεπαισθήτως» από την εμπειρία, όπως γεννιέται η ζωή από ένα
ελάχιστο σπέρμα θαμμένο στο χώμα. «Ως εάν άνθρωπος βάλη τον σπόρον επί της γης,
και καθεύδη και εγείρητε, νύχτα και ημέραν, και ο σπόρος βλαστάνη και μηκύνηται
ως ουκ οίδεν αυτός, αυτομάτη γαρ η γη καρποφορεί» (Μάρκ. 4, 26-29).
Αν υπάρξει ποτέ αναβίωση του
Ελληνισμού, θα προκύψει, όχι με κηρύγματα, προπαγάνδα, σπουδή της γλώσσας,
μίμηση θεσμών του παρελθόντος – τίποτε από αυτά. Θα γεννηθεί και πάλι η
ελληνική ετερότητα, μόνο και αν καταστεί κοινή ανάγκη. Γι’ αυτό και η
διαπίστωση δεν συνιστά πρόβλεψη ή αναμενόμενη νομοτέλεια. Όλα τα πολύτιμα
γεννιώνται (το είπαμε), όπως το φυτό από τον σπόρο. Και στη λεγόμενη, ακόμα,
Ελλάδα σήμερα, σπέρνονται μόνο ζιζάνια, όχι σπόροι. Παντού.
Το γνωστό Σεξπηρικό «να
ζει κανείς ή να μη ζει» ως ερώτημα στα χείλη του νεαρού Άμλετ διατηρήθηκε στο
πέρασμα των αιώνων επειδή εκφράζει μία συγκεκριμένη πανανθρώπινη κατάσταση
συναισθηματικής φόρτισης εξαιτίας εμπειρικών δεδομένων που σχεδόν όλοι μας
κάποια στιγμή βιώνουμε.
Εσείς και εγώ, όλοι μας, ξεκινώντας από την
εφηβική ηλικία της αναζήτησης και μετά, κάποια στιγμή αναρωτηθήκαμε «ποιος ή
ποια είμαι, γιατί υπάρχω και ποια είναι τα νοήματα της ζωής;»
Στη πορεία της ψυχοκοινωνικής μας εξέλιξης η μεταλλαγή
μας από βιολογικά όντα σε κοινωνικά γίνεται μέσα από τις διαδικασίες της
κοινωνικοποίησης που ξεκινά με τη γέννησή μας και σταματά με το θάνατό μας.
Βιώνουμε την καθημερινή μας
πραγματικότητα, αντλούμε τα πλαίσια αναφοράς για σκέψεις, ιδέες, αξίες και
πράξεις, αποκτάμε εμπειρίες και χαράζουμε την πορεία μας προς το μέλλον.
Αποκτάμε, ο καθένας και η καθεμιά τη δικιά μας «ταυτότητα» που είναι, από μία
άποψη, μια προέκταση του υπαρξιακού μας πυρήνα, της «φύτρας» με την οποία
γεννιόμαστε.
Στην ψυχοδυναμική θεωρία η έννοια της «ταυτότητας»
αναφέρεται, συνήθως, στην ψυχική οργάνωση που προκύπτει καθώς το άτομο περνά
εξελικτικά από διάφορες φάσεις προβληματισμού στη ζωή του.
Ο καθένας και η καθεμιά μας αντλούμε την
υποκειμενική αίσθηση «ταυτότητας» καθώς ερχόμαστε σε μετωπικές αντιπαραθέσεις
με εμπόδια, προβλήματα, δυσχέρειες και με την πρόκληση της πετυχημένης επίλυσης
ή υπέρβασής τους. Στην καθημερινή πραγματικότητα,όταν μιλάμε για «ταυτότητα» δεν εννοούμε,
συνήθως, τίποτε παραπάνω από μία έννοια συναφή, για μερικούς ίσως και
ταυτόσημη, με την υποκειμενική αίσθηση του «εαυτού» μας.
Υπογραμμίζω το γεγονός ότι η «ταυτότητα» αποτελεί και
συνάρτηση της υποκειμενικής μας αντίληψης ότι οι προσπάθειές μας έχουν νόημα
και ότι η ζωή μας χωράει λειτουργικά, εναρμονίζεται με τον ψυχοκοινωνικό και
πολιτικοοικονομικό χώρο μέσα στον οποίο υπάρχουμε...
Με άλλα λόγια, η «ταυτότητα» μας
θεμελιώνεται σε σταθερές αξίες και απορρέει από την συνειδητοποίηση του ατόμου
ότι οι πράξεις του και οι αξίες που συνθέτουν το δικό του πλαίσιο αναφοράς
βρίσκονται μεταξύ τους σε αρμονικά λειτουργική σχέση.
Ταυτότητα σημαίνει ότι κάπου αισθάνομαι
κάποια δεδομένα ολοκλήρωσης, γνωρίζω τι είναι σωστό ή λάθος, τίμιο ή άτιμο και
έχοντας κάποιες θεμελιακές γνώσεις ηθικής είμαι σε θέση να κάνω τις επιλογές
μου ελεύθερα και αβίαστα! >>>>>
Κύριε δήμαρχε απευθύνομαι και σε εσάς, γιατί
τον πρόεδρο και τα πρόσωπα της πλειοψηφίας του Δ.Σ. αυτού του
Νομικού Προσώπου του Δήμου, εσείς τα έχετε διορίσει…
Δεν ξέρουμε πόσο θα αντέξει στη θέση του ακόμα το συγκεκριμένο μέρος
του κρηπιδώματος στα «Μαντράκια»(Φώτο) γιατί
από κάτω η βάση του έχει υποχωρήσει από
την πίεση της θάλασσας και οι καταστηματάρχες
της περιοχής «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου»!! ...
Κι όταν γίνει αυτό - της αποκόλλησης του συγκεκριμένου τμήματος και βρεθεί στον γιαλό, θα πάρει μαζί του και τα πίλαρς, όπως και τους στύλους με τα
φωτιστικά!!
Εμείς σας ενημερώσαμε για κάτι που δεν βλέπετε εσείς… και «νίπτουμε
τας χείρας μας» …
Παιδιά του facebook σιγά -σιγά τα like και τις καρδούλες να μη μου ρίξετε κάτω τη σημαντική ανάρτηση και κάνουν χαρά αυτοί που πηγαίνουν στην ανακομιδή των λειψάνων του αγίου στο όρος Αδέρες και φιγουράρουν στο βρομσοκόπιο blog ...
Σήμερα πριν μεσημβρία απέφυγα
το συνωστισμό στις καφετέριες των Μαντρακίων (και μάλιστα πολλοί θαμώνες χωρίς
μάσκες(!)ταξιδιώτες στη λιακάδα…) και περπάτησα μερικά χιλιόμετρα έξω από την
Ερμιόνη καθώς το συνηθίζω.
Στην επιστροφή κάθισα σε ένα παγκάκι στη θέση «Γκουριμέσι»
για να απολαύσω μαγικές εικόνες (λες και τις βλέπω για πρώτη φορά…) που δημιουργούν το πράσινο των πεύκων με το
γαλάζιο της θάλασσαςπου καθρεπτίζεται σ’
αυτήν – σμαραγδένιο!!
Είναι και αυτό βλέπετε - το τοπικό μυρωδάτο και δροσερό αεράκι του
«γραίγου» - από ανατολικά- της θάλασσας του ερμιονικού κόλπου, που σε κάνει να
αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε επίγειο παράδεισο!
Αυτή τη στιγμή που γράφω σκέπτομαι τον φίλο μου Γιάννη
Σπετσιώτη, που έχει πολλές παιδικές αναμνήσεις εδώ - σ' αυτά τα μέρη - και τώρα κάθεται και «λιώνει»
μέσα σ’ αυτή την υδροκέφαλη πόλη του Κλεινόν Άστυ, που στις μέρες μας δεν έχει
ούτε κατά διάνοιαν αυτή την εικόνα…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΝΕΜΕΛΗΣ
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΝΙΚΗΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ ΣΤΗΝ
ΑΡΓΟΛΙΔΑ»
Σε σχόλιο προέβη ο
βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αργολίδας Γ.Γ με αφορμή την επίσκεψη της υπουργού Παιδείας
κ. Νίκης Κεραμέως σε σχολεία της Αργολίδας.
«Η χτεσινή επίσκεψη της
Υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως στα σχολεία της Αργολίδας συνοδεύτηκε από
παντελή έλλειψη ουσίας αφού τα σημαντικά προβλήματα που ταλανίζουν το χώρο
ευθύνης της παραμένουν άλυτα.
Η Υπουργός σκόρπισε χαμόγελα αλλά
δεν έδειξε να την απασχολεί τίποτα από όλα εκείνα που ταλαιπωρούν τους γονείς
και τους μαθητές επί δεκατέσσερις μήνες. Τα Σχολεία έκλειναν και άνοιγαν χωρίς
να έχει παρθεί ούτε ένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας από τον κορωνοϊό. Τον
περασμένο Οκτώβριο, οι καταλήψεις που πραγματοποίησαν οι μαθητές έληξαν με
υποσχέσεις που ουδέποτε τηρήθηκαν.
Καμία αναφορά για μείωση του
αριθμού μαθητών ανά τμήμα και εξεύρεση νέων αιθουσών. Καμία αναφορά για
προσλήψεις εκπαιδευτικών που πρέπει να καλύψουν τις σημαντικές ελλείψεις σε
διδακτικό προσωπικό. Πέραν των φαιδρών φαινομένων με παγουρίνια και μάσκες-
αλεξίπτωτα, μετά από προτροπή όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης,
εφοδιάστηκαν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές με selftestύστερα από ένα χρόνο όπου τα Σχολεία
μετρούσαν 6 μήνες τηλεκπαίδευσης με τα γνωστά προβλήματα.
Χρειάζεται αρκετή δόση «ανεμελιάς»
η οποία φαίνεται να περισσεύει στο Κυβερνόν κόμμα για να χαριεντίζονται οι
υπουργοί της με τον κόσμο που δοκιμάζεται στα όρια της υπομονής του για πάνω
από ένα χρόνο και ύστερα από το πιο μακροχρόνιο lockdown της Ευρώπης. Ύστερα από τον αριθμό- ρεκόρ των νεκρών που έφτασε και ξεπέρασε τις 11.500 και την ταυτόχρονη
επίμονη άρνησή τους να ενισχύσουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Με τις επιπόλαιες
και χωρίς σχέδιο κινήσεις τους που πολλαπλασίαζαν τα κρούσματα στα Σχολεία, τα οποία
–υποτίθεται- άνοιγαν επειδή ήταν σίγουροι για την ασφάλεια των μαθητών.
Η Υπουργός Παιδείας καλό θα ήταν να
ζητούσε μια συγγνώμη>>>>>>>
Δύο είναι οι Ελπίδες μας.
-> Η αέναη ανατολή του φωτοδότη Ηλίου!
και η Αισιοδοξία για τη ζωή μας, με
τον εμβολιασμό μας!!!
– Ας τρέξουμε όλοι λοιπόν να εμβολιαστούμε μικροί και μεγάλοι, έχοντας εμπιστοσύνη στους μεγάλους αφανείς ερευνητές της ιατρικής επιστήμης –
αυτά τα φαεινά μυαλά - χάρισμα της φύσης – που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για το καλό της ανθρωπότητας!!!....
Κάθε φορά όταν πεζοπορώ περνώ από το νεκροταφείο μας να ξεκουραστώ για λίγο. Και έχοντας μπροστά μου όλα τα μνήματα των προγόνων μας αλλά και άλλων συμπολιτών μας, σε πολλές περιπτώσεις και νεότερων από εμάς, πέφτω σε βαθιά σκέψη και περισυλλογή. Συνεχώς στροβιλίζει στο νου μου, η μεγάλη αγωνία, αυτή της ζωής μας και του θανάτου!
Και μέσα στην περιδίνηση αυτού του σημαντικότατου προβληματισμού, μια φωνή μου λέει μέσα μου, πως «όλοι οι άνθρωποι φυσικά και εγώ, πρέπει να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός, που κανείς θνητός δεν μπορεί να αποφύγει». Και αυτή η φωνή συνεχίζει να μου λέει ότι - «μπροστά στο Θάνατο πρέπει στεκόμαστε με υπερηφάνεια – αγέρωχοι, με πίστη και όχι με οδυρμούς και κλάματα! Γιατί «ο θάνατος, πατείται θανάτω»...
Άλλωστε αυτό αναφέρεται στο τροπάριο της Εκκλησίας μας με την Ανάσταση του Χριστού.
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»
Σωτήρης Δαγρές - ΕΥΓΕ (φίλε) ΣΤΑΜΑΤΗ και, φιλικούς
χαιρετισμούς από το όμορφο Ηλιόκαστρο
e-mail στο blog...
Καλησπέρα πολύ ωραία τα λες και ας σε πολεμάνε συνέχεια, εσύ συνέχισε στον ίδιο ρυθμό και χαίρομαι ειλικρινά ότι δεν είσαι μονοδιάστατος όπως είναι τoάλλο μπλοκ (δεν ονοματίζω)
Αυτό λέγετε σωστή δημοσιογραφία, να μην υπηρετείς κανένα, αλλά μόνο τον απλό κόσμο. Να μαθαίνει την αλήθεια, να μαθαίνει το σωστό και όχι το μαύρο να το κάνουμε άσπρο, για να ικανοποιήσουμε κάποιους ΕΥΓΕ (φίλε) ΣΤΑΜΑΤΗ συνέχισε αμερόληπτα να μας φωτίζεις και μια παρατήρηση (φιλική) καλό θα είναι να βάλεις και στο πλούσιο μενού σου και τα αθλητικά δρώμενα τις επαρχίας και αν θέλεις και προγνωστικά.
Πριν λίγες μέρες
την ώρα που φωτογράφιζα κάποια κακώς κείμενα, οδηγοί αυτοκινήτων και πεζοί
προφανώς ξένοι, σταματούσαν και με παρότρυναν με τη φράση «βάλτα στην εφημερίδα»...
Που να ξέρανε πως δεν ήμουν επαγγελματίας δημοσιογράφος ή φωτογράφος ή
εικονολήπτης με δίπλωμα από τη σχολή «Εικονοληπτών Επικαιρότητας & Τεχνών»
όπως είναι «ο γνωστός» αλλά χωρίς όνομα και επώνυμο διαχειριστής του
βρομοblog όπως αναφερθήκαμε στο προχθεσινό σχόλιο μας ->>> ΕΔΩ!!
Ακόμα μια απόδειξη,
για το πώς λειτουργεί η συμμορία τους... με τυφλό όργανό τους, το θλιβερό
ανθρωπάκι... Άραγε, στη σχολή που «σπούδασε»;; - που με ιδιαίτερη έπαρση και
κομπασμό συχνά αναφέρεται, αυτά του δίδαξαν; - να κρύβεται πίσω από
την ανωνυμία του και την ανωνυμία του blog του και να εξαπατά τους
συμπολίτες - αναγνώστες με ψευδείς παρουσιάσεις γεγονότων ως δήθεν δικά του
ρεπορτάζ και μάλιστα να υπογράφει -> ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟ;;; Που να βρούμε στο «ιντερνετικό διάστημα»... αυτόν τον ανώνυμο (αλλά γνωστό...) ιδιοκτήτη και διαχειριστή
αυτoύ του βρομοblog και αυτόν τον κρυπτόμενο «άρχοντα» που τον
συμβουλεύει κατ' αυτά τον τρόπο;; -> Ρε ούστ ρετάλια!...
Μου κάνει εντύπωση η φίλη της σελίδας και αναγνώστρια Βιβή Παπαγεωργίου (την οποία δεν γνωρίζω) , που δεν κάνει πίσω (όπως οι άλλοι- οι άλλες στα σκληρά θέματα) και κάνει like και καρδούλες.
Μπράβο κοπέλα μου, όχι για την αναγνώριση της σημαντικής σημασίας του θέματος που αυτό είναι υποκειμενικό για τον καθένα μας, αλλά για το θάρρος και την ευθύτητά σου να βγαίνεις μπροστά και σ' αυτά τα θέματα "φωτιά" πάντα σύμφωνα με τη δική σου αντικειμενική κρίση - υποθέτω.
Τόσα πολλά χρόνια στη μάχιμη δημοσιογραφία το ξέρω πολύ καλά και έχω βιώσει χιλιάδες εμπειρίες, το να εκτίθεσαι δημόσια - έστω και με ένα like είναι πολύ δύσκολο, θέλει ψυχή και τσαγανό και κυρίως το γνώθι σ' αυτόν!....
Για όλα αυτά πρέπει να ενημερωθεί η κα Μαριάννα Βαρδινογιάννη που έχει στην υπηρεσία της τον διαχειριστή αυτoύ του βρομοblog, για να ξέρει πως ενεργεί και τι αναρτήσεις κάνει σ' αυτό το blog και προσβάλλει ποικιλοτρόπως πρόσωπα και σε κάποιες περιπτώσεις οικογενείας αυτών!!...
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Και αφού εσείς ελεεινοί δεν μιλάτε για τις δικές σας καταδίκες θα μιλήσω εγώ!
-> Η πρώτη καταδίκη διαχειριστή του «Εικονοσκοπίου» είναι αυτή του «άρχοντα» - μάνατζερ και συμβούλου σου - τελεσιδίκως στο πενταμελές Εφετείο για υπόθεση του Δήμου Ερμιόνης!
Και η δική σου καταδίκη στην υπόθεση του Διδύμου…. (για αναφορά στο βρομοblog σας) και μάλιστα χωρίς να έχεις το δικαίωμα έφεσης.
Αν έχετε μούτρα μιλήστε πάλι με κομπασμό για καθαρό - λευκό ποινικό μητρώο και καθαρό κούτελο, που σπάει καβο-κολώνες κατά την προσφιλή χαβαλετζίδικη φράση σας ...
Εν τω μεταξύ ενημερώστε και το δικηγόρο σας (όνομα δεν λέω) για να μην βρεθεί προ εκπλήξεως….
ΥΓ. 2) Και αυτό θα αναρτάται κάθε μέρα για να μάθουν οι συμπολίτες μας ποιος/ποιοι, είναι οι Φουρθιότηδες της Ερμιονιδας...
