[...] Ποιο ποσοστό του πληθυσμού έχει τις
προϋποθέσεις να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα;
Μια Ελλάδα, μακάβριο απολειφάδι κοινωνίας, χωρίς χωριά, χωρίς γειτονιά, χωρίς ενορία, με βάναυσα στρεβλωμένη ιστορική συνείδηση, εξευτελιστικά άγλωσση, αισθητικά εκβαρβαρισμένη, πνιγμένη στο σκουπίδι και στο ψυχανώμαλο γκράφιτι.
Οι οικισμοί, ασφυκτική μονοκρατορία σταθμευμένων οχημάτων, η τροφοδοσία από «ντελίβερι», η εκκλησία παιδαριωδώς θρησκειοποιημένη, το σχολειό βαριεστημένα χρηστικό, η αναξιοπρέπεια πιο βασανιστική και από την ανεργία, η αδικία πιο σαδιστική και από την πείνα....
Μια Ελλάδα, μακάβριο απολειφάδι κοινωνίας, χωρίς χωριά, χωρίς γειτονιά, χωρίς ενορία, με βάναυσα στρεβλωμένη ιστορική συνείδηση, εξευτελιστικά άγλωσση, αισθητικά εκβαρβαρισμένη, πνιγμένη στο σκουπίδι και στο ψυχανώμαλο γκράφιτι.
Οι οικισμοί, ασφυκτική μονοκρατορία σταθμευμένων οχημάτων, η τροφοδοσία από «ντελίβερι», η εκκλησία παιδαριωδώς θρησκειοποιημένη, το σχολειό βαριεστημένα χρηστικό, η αναξιοπρέπεια πιο βασανιστική και από την ανεργία, η αδικία πιο σαδιστική και από την πείνα....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μέθη αυτοχειρίας
Christos
Yiannaras | 08 Jul 2019
Στην προεκλογική περίοδο που
τερματίζεται σήμερα, το κυρίως αποκαρδιωτικό φαινόμενο ήταν η ολοκληρωτική
μετάθεση της πολιτικής στο πεδίο των εντυπώσεων.
Ούτε αντιπαράθεση προγραμμάτων, ούτε αντιμαχία επιχειρημάτων, ούτε αντιπαραβολή ηγετικών προσωπικοτήτων στα κομματικά επιτελεία.
Μοναδική αρένα ανταγωνισμού, τα «ευρήματα» και τεχνάσματα των διαφημιστών.
Οι πολιτικοί δέσμιοι των μαστόρων της ευφραντικής παραπλάνησης, του δελεασμού και της εξαπάτησης.
Να υποτάσσεις τη διαχείριση της ζωής εννέα εκατομμυρίων ανθρώπων στη λογική της μεθοδευμένης εξαπάτησής τους, να την καθιστάς συνάρτηση μιας μάχης εντυπώσεων, δεν είναι απλώς αμοραλισμός, είναι «ύβρις».
Ηγεσίες κομμάτων και υποψήφιοι διαχειριστές των συμφερόντων του λαού να υιοθετούν «υβριστική» αδιαφορία για το παρελθόν του κόμματος που εκπροσωπούν και λανσάρουν.
Ωσάν το κόμμα τους να μην υπέγραψε ποτέ «μνημόνια» αυτεξευτελισμού, να μην πρόδωσε την ετυμηγορία των πολιτών ή να μην κακούργησε τον εξωφρενικό δανεισμό του κράτους, την υποτέλεια, τον διεθνή διασυρμό, τη φτώχεια την προγραμματισμένη για δεκάδες χρόνια.
Προεκλογικά, οι κομματικές ηγεσίες και οι εκλεκτοί των ψηφοδελτίων τους συμπεριφέρονταν και ρητόρευαν με τον «τουπέ» του άσπιλου και αμόλυντου πολιτευτή.
Καμία σκιά ενοχής και ντροπής, τουλάχιστον για τα ιλιγγιώδη ποσά που άρμεξε το κόμμα τους από τις Τράπεζες, κανένας δισταγμός να καμαρώνουν για ονόματα αρχηγών, που το «ανάστημά» τους έχει μετρηθεί και κριθεί – θα συντρόφευαν τώρα Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου, αν δεν είχαν αυτο-αμνηστευθεί με καταγέλαστα νομοθετήματα «περί ευθύνης»!
«Υβρις», στην κυριολεξία. Γιατί όμως η ελληνική κοινωνία να πάσχει τόσην αμνησία, τέτοιαν απώλεια αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού;
Ακριβώς επειδή κάθε έρμα παιδείας έχει (σκόπιμα, μεθοδικά και εγκληματικά) αποσαθρωθεί, πολλά χρόνια τώρα. Η περίπου πια ελληνόφωνη συλλογικότητα (όχι κοινωνία) έχει μεταθέσει τη γνώση-αντίληψη από την εμπειρική πιστοποίηση και την ορθή κατανόηση στην παθητική κατάποση τηλεοπτικών εντυπώσεων.
Η παραίτηση από τη μνήμη, τη σκέψη και την κρίση, στην προεκλογική ειδικά περίοδο, έμοιαζε νόσημα επιδημικό: Σαν να έχει εκλείψει ο κοινός νους, τα στοιχειώδη αντανακλαστικά αυτοάμυνας. Εξωφρενική, σκέτη παράνοια η κοινωνική ανοχή για τον κομματάρχη που, με τη λεοντή της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, χωρίς μετονομασίες, μεταπήδησε στους πειθήνιους λακέδες των «Αγορών» ατιμάζοντας τη λαϊκή δημοψηφισματική ετυμηγορία.
Αλλά εξίσου νόσημα συλλογικής αμνησίας προδίδει και η παραμονή στο προσκήνιο του θλιβερά ολίγιστου πρώην πρωθυπουργού, που σημάδεψε κωμικοτραγικά την Ιστορία παραδίνοντας τη χώρα και τον λαό της σε πολυώδυνο εξανδραποδισμό – με «γραφικότητα»: από το Καστελόριζο, μέσα σε κομψή βαρκούλα! Ποια λογική και ποια ευπρέπεια έχει απομείνει σε αυτό τον περιώνυμο λαό, που επιτρέπει να του απευθύνονται, με διαγγέλματα ή με αρθρογραφία, πρώην πρωθυπουργοί, φυσικοί αυτουργοί του εγκληματικού και παρανοϊκού υπερδανεισμού της χώρας;
Η απόλυτη προτεραιότητα του εντυπωσιασμού γεννάει έναν καινούργιο ανθρωπολογικό τύπο «πολιτικού», μια διαφορετική «ηγέτιδα τάξη»: Στα εκλογικά ψηφοδέλτια, μετρήστε τον αριθμό των τηλεοπτικών αστέρων (δημοσιογράφων, τηλεπαρουσιαστριών, εκφωνητών, σταθερών «μαϊντανών» σε τηλεοπτικές συζητήσεις) – είναι καταιγιστικός ο αριθμητικός πλεονασμός τους.
Κάποτε στη Βουλή μάλλον υπερτερούσαν οι νομικοί, γνώστες (κατά τεκμήριο) των αρχών Δικαίου στον δημόσιο βίο. Σήμερα τα κόμματα αναζητούν και έμπειρους τζογαδόρους του διεθνούς χρηματιστηριακού παιγνίου (τουπίκλην «οικονομολόγους»). Αλλά το προβάδισμα έχουν οι φυσιογνωμίες, που με την παρουσία τους στη μικρή οθόνη, φαντάζουν στη μάζα οικείοι, φιλαράκια της καθημερινής αναστροφής στο «καθιστικό» ή στην κουζίνα μας.
Αναμφισβήτητα, «νέα» ηγέτιδα τάξη, καινούργιο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι οι αστέρες (ή και κομπάρσοι) του τηλεοπτικού θεάματος: Περισσότερο ηθοποιοί και λιγότερο ή καθόλου δημοσιογράφοι, εκτοπίζουν προοδευτικά και υποκαθιστούν τους πολιτικούς.
Θηλυκές τηλεπερσόνες, επιλεγμένες κάποτε για το sex-appeal τους και καθόλου για τα διανοητικά τους χαρίσματα. Ή αρσενικές, με προσόν τον «αέρα» (αυθάδεια) του ημιεγγράμματου, τη μαγκιά της «στυλάτης» ανδροπρέπειας, την τόλμη της αναίδειας.
Αυτά τα προσόντα κερδίζουν τηλεθέαση, «κι ας πάει και το παλιάμπελο»!
Ποιο ποσοστό του πληθυσμού έχει τις προϋποθέσεις να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα; Μια Ελλάδα, μακάβριο απολειφάδι κοινωνίας, χωρίς χωριά, χωρίς γειτονιά, χωρίς ενορία, με βάναυσα στρεβλωμένη ιστορική συνείδηση, εξευτελιστικά άγλωσση, αισθητικά εκβαρβαρισμένη, πνιγμένη στο σκουπίδι και στο ψυχανώμαλο γκράφιτι.
Οι οικισμοί, ασφυκτική μονοκρατορία σταθμευμένων οχημάτων, η τροφοδοσία από «ντελίβερι», η εκκλησία παιδαριωδώς θρησκειοποιημένη, το σχολειό βαριεστημένα χρηστικό, η αναξιοπρέπεια πιο βασανιστική και από την ανεργία, η αδικία πιο σαδιστική και από την πείνα.
Ούτε αντιπαράθεση προγραμμάτων, ούτε αντιμαχία επιχειρημάτων, ούτε αντιπαραβολή ηγετικών προσωπικοτήτων στα κομματικά επιτελεία.
Μοναδική αρένα ανταγωνισμού, τα «ευρήματα» και τεχνάσματα των διαφημιστών.
Οι πολιτικοί δέσμιοι των μαστόρων της ευφραντικής παραπλάνησης, του δελεασμού και της εξαπάτησης.
Να υποτάσσεις τη διαχείριση της ζωής εννέα εκατομμυρίων ανθρώπων στη λογική της μεθοδευμένης εξαπάτησής τους, να την καθιστάς συνάρτηση μιας μάχης εντυπώσεων, δεν είναι απλώς αμοραλισμός, είναι «ύβρις».
Ηγεσίες κομμάτων και υποψήφιοι διαχειριστές των συμφερόντων του λαού να υιοθετούν «υβριστική» αδιαφορία για το παρελθόν του κόμματος που εκπροσωπούν και λανσάρουν.
Ωσάν το κόμμα τους να μην υπέγραψε ποτέ «μνημόνια» αυτεξευτελισμού, να μην πρόδωσε την ετυμηγορία των πολιτών ή να μην κακούργησε τον εξωφρενικό δανεισμό του κράτους, την υποτέλεια, τον διεθνή διασυρμό, τη φτώχεια την προγραμματισμένη για δεκάδες χρόνια.
Προεκλογικά, οι κομματικές ηγεσίες και οι εκλεκτοί των ψηφοδελτίων τους συμπεριφέρονταν και ρητόρευαν με τον «τουπέ» του άσπιλου και αμόλυντου πολιτευτή.
Καμία σκιά ενοχής και ντροπής, τουλάχιστον για τα ιλιγγιώδη ποσά που άρμεξε το κόμμα τους από τις Τράπεζες, κανένας δισταγμός να καμαρώνουν για ονόματα αρχηγών, που το «ανάστημά» τους έχει μετρηθεί και κριθεί – θα συντρόφευαν τώρα Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου, αν δεν είχαν αυτο-αμνηστευθεί με καταγέλαστα νομοθετήματα «περί ευθύνης»!
«Υβρις», στην κυριολεξία. Γιατί όμως η ελληνική κοινωνία να πάσχει τόσην αμνησία, τέτοιαν απώλεια αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού;
Ακριβώς επειδή κάθε έρμα παιδείας έχει (σκόπιμα, μεθοδικά και εγκληματικά) αποσαθρωθεί, πολλά χρόνια τώρα. Η περίπου πια ελληνόφωνη συλλογικότητα (όχι κοινωνία) έχει μεταθέσει τη γνώση-αντίληψη από την εμπειρική πιστοποίηση και την ορθή κατανόηση στην παθητική κατάποση τηλεοπτικών εντυπώσεων.
Η παραίτηση από τη μνήμη, τη σκέψη και την κρίση, στην προεκλογική ειδικά περίοδο, έμοιαζε νόσημα επιδημικό: Σαν να έχει εκλείψει ο κοινός νους, τα στοιχειώδη αντανακλαστικά αυτοάμυνας. Εξωφρενική, σκέτη παράνοια η κοινωνική ανοχή για τον κομματάρχη που, με τη λεοντή της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, χωρίς μετονομασίες, μεταπήδησε στους πειθήνιους λακέδες των «Αγορών» ατιμάζοντας τη λαϊκή δημοψηφισματική ετυμηγορία.
Αλλά εξίσου νόσημα συλλογικής αμνησίας προδίδει και η παραμονή στο προσκήνιο του θλιβερά ολίγιστου πρώην πρωθυπουργού, που σημάδεψε κωμικοτραγικά την Ιστορία παραδίνοντας τη χώρα και τον λαό της σε πολυώδυνο εξανδραποδισμό – με «γραφικότητα»: από το Καστελόριζο, μέσα σε κομψή βαρκούλα! Ποια λογική και ποια ευπρέπεια έχει απομείνει σε αυτό τον περιώνυμο λαό, που επιτρέπει να του απευθύνονται, με διαγγέλματα ή με αρθρογραφία, πρώην πρωθυπουργοί, φυσικοί αυτουργοί του εγκληματικού και παρανοϊκού υπερδανεισμού της χώρας;
Η απόλυτη προτεραιότητα του εντυπωσιασμού γεννάει έναν καινούργιο ανθρωπολογικό τύπο «πολιτικού», μια διαφορετική «ηγέτιδα τάξη»: Στα εκλογικά ψηφοδέλτια, μετρήστε τον αριθμό των τηλεοπτικών αστέρων (δημοσιογράφων, τηλεπαρουσιαστριών, εκφωνητών, σταθερών «μαϊντανών» σε τηλεοπτικές συζητήσεις) – είναι καταιγιστικός ο αριθμητικός πλεονασμός τους.
Κάποτε στη Βουλή μάλλον υπερτερούσαν οι νομικοί, γνώστες (κατά τεκμήριο) των αρχών Δικαίου στον δημόσιο βίο. Σήμερα τα κόμματα αναζητούν και έμπειρους τζογαδόρους του διεθνούς χρηματιστηριακού παιγνίου (τουπίκλην «οικονομολόγους»). Αλλά το προβάδισμα έχουν οι φυσιογνωμίες, που με την παρουσία τους στη μικρή οθόνη, φαντάζουν στη μάζα οικείοι, φιλαράκια της καθημερινής αναστροφής στο «καθιστικό» ή στην κουζίνα μας.
Αναμφισβήτητα, «νέα» ηγέτιδα τάξη, καινούργιο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι οι αστέρες (ή και κομπάρσοι) του τηλεοπτικού θεάματος: Περισσότερο ηθοποιοί και λιγότερο ή καθόλου δημοσιογράφοι, εκτοπίζουν προοδευτικά και υποκαθιστούν τους πολιτικούς.
Θηλυκές τηλεπερσόνες, επιλεγμένες κάποτε για το sex-appeal τους και καθόλου για τα διανοητικά τους χαρίσματα. Ή αρσενικές, με προσόν τον «αέρα» (αυθάδεια) του ημιεγγράμματου, τη μαγκιά της «στυλάτης» ανδροπρέπειας, την τόλμη της αναίδειας.
Αυτά τα προσόντα κερδίζουν τηλεθέαση, «κι ας πάει και το παλιάμπελο»!
Ποιο ποσοστό του πληθυσμού έχει τις προϋποθέσεις να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα; Μια Ελλάδα, μακάβριο απολειφάδι κοινωνίας, χωρίς χωριά, χωρίς γειτονιά, χωρίς ενορία, με βάναυσα στρεβλωμένη ιστορική συνείδηση, εξευτελιστικά άγλωσση, αισθητικά εκβαρβαρισμένη, πνιγμένη στο σκουπίδι και στο ψυχανώμαλο γκράφιτι.
Οι οικισμοί, ασφυκτική μονοκρατορία σταθμευμένων οχημάτων, η τροφοδοσία από «ντελίβερι», η εκκλησία παιδαριωδώς θρησκειοποιημένη, το σχολειό βαριεστημένα χρηστικό, η αναξιοπρέπεια πιο βασανιστική και από την ανεργία, η αδικία πιο σαδιστική και από την πείνα.
Αύριο το βράδυ η καφρίλα θα ξεχυθεί
στους δρόμους πανηγυρίζοντας την αυτοχειρία μας.
