Ρε «ποντικάκι» πού αναρτάς αυτό το
βίντεο με αυτή τη συνέντευξη με τόσα τεχνικά και άλλα λάθη;;; Έχεις
τελειώσει και σχολή όπως επαίρεσαι που διδάσκει αυτές τις τεχνικές και
εικόνα …
Για πες μου ανώνυμε ή ψευδώνυμε διαχειριστή
του βρομοbloggi, με αυτή την ανάρτηση τιμάς και προβάλεις το Δήμο μας (δηλαδή
όλους εμάς τους δημότες) και τη Δημοτική αρχή ή μας προσβάλεις;;; …
Κι' ακόμα, πού είδες εσύ να χορεύουν
οργανωμένα για τους τουρίστες το χορό του Ζορμπά όπως γράφετε (σ.σ. είναι χορός ο Ζορμπάς;;;) Άκόμα και αυτό να συνέβαινε είναι το πρώτο σημείο αναφοράς και προβολής του τουριστικού προΐόντος της Ερμιονίδας;; Με αυτή την προβολή θα προσελκύσουμε τους επισκέπτες στον τόπο μας - με τον "χορό του Ζορμπά" - ως πρώτο στοιχείο προβολής ή με την ιστορία μας από τους προϊστορικούς και αρχαίους χρόνους, με τον πολιτισμό μας μέχρι και τις μέρες μας, καθώς και με τις ασυναγώνιστες ομορφιές του τόπου μας - με τα απαράμιλλα δαντελωτά σμαραγδένια ακρογιάλια και τις παραλίες της πατρίδας μας;!! ...
Και εκείνο το άλογο που βλέπουμε στο βίντεο πού κολλάει;; (άλλο και τούτο πάλι...) Εκτός πια, να θέλει να προβάλλει κάποιος δικό σας ... για μπίζνες τα άλογά του ...
Κύριε Δήμαρχε, αναφορά στο Δήμο μας
κάνουνε - μαζεύτε τους ...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
ΥΓ. 1) Εδώ είμαστε και σας περιμένουμε...
2) Όσo κ. δήμαρχε δεν δηλώνουν δημόσια και επίσημα το ονοματεπώνυμο του ιδιοκτήτη και του διαχειριστήαυτoύ του blog - από δημιουργία του, εγώ θα επιμένω. Για να μπορούμε και εμείς οι δημότες να υποβάλλουμε εξώδικα, αγωγές και μηνήσεις, όταν μας δίνονται ευκαιρίες - οι οποίες υπάρχουν....
Τελικά «το φαίνεσται είναι άθλημα» για πολλούς, αλλά «και νόσος αγιάτρευτη, μάστιγα για την κοινωνία μας»…
Παιδιά «βάλτε τώρα που γυρίζει» να μας γράψει η ιστορία… αφού ο covid 19 μας χάλασε «τη μανέστρα»… και τις εμφανίσεις σ’ αυτούς τους εορτασμούς του ροδιού, της ελιάς & του ελαιόλαδου… Θα παίρνανε «φωτιά οι σελίδες σας», θα βλέπατε τις φωτογραφίες σας και θα δακρύζατε από συγκίνηση... και οι άλλοι, θα καμαρώνανε τα Like και τις καρδούλες τους... ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
....Είναι αυτό που λέμε: - δεν ξέρουν τι σημαίνει επισκευή και εξοικονόμηση χρημάτων μέσω αυτής …
Αντί να αγοράσουν ένα μηχάνημα για να πλένουν τους κάδους – όπως έχουν οι νοικοκυρεμένοι Δήμοι – μας λένε με καμάρι… πως θα αγοράσουν καινούργιους επειδή οι παλιοί μυρίζουν. ..
Αυτό εννοούν νοικοκυριό και καλή διαχείριση του δημοτικού χρήματος οι αιρετοί άρχοντές μας, -«πετάμε τα παλιά και αγοράζουμε με τα χρήματα των δημοτών καινούργια» Αυτό το λένε και έργο! …
Με τα χρήματα που θα
δώσουν να αγοράσουν τους καινούργιους κάδους θα ξεχρεώσουν το
μηχάνημα πλύσης, πέρα του ότι θα ανεβάσουν το προφίλ και τη
φυσιογνωμία του Δήμου προς τα έξω με την εικόνα που θα παρουσιάζει… -
Τάσος Τόκας επικεφαλής της δημοτικής παράταξης ΝΕΔΥΠΕΡ - Δ.Σ. της αντιπολίτευσης με σταράτα πολιτικά λόγια! - ενώ οι άλλοι, κάνουν μπανιστήρι και σιωπούν, χωρίς καμία ΑΙΔΩ!...
ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗ ΔΑΜΑΛΙΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2020
Μετά το δελτίο τύπου της ΝΕΔΥΠΕΡ στις 5-9-2020 (ΚΛΙΚ >>> ΕΔΩ...) με το οποίο καταδικάσαμε την στοχοποίηση του Σταμάτη Δαμαλίτη, ιδιοκτήτη και διαχειριστή του ενημερωτικού blog «Ερμιονίδα μας αρέσει δεν μας αρέσει», πιστεύαμε ότι ο Δήμαρχος Ερμιονίδας μετά το εξώδικο δεν θα προχωρήσει σε κλιμάκωση των ενεργειών του, κατά ενός ανθρώπου που έχει συνεισφέρει τα μέγιστα για περισσότερο από 20 χρόνια στην ενημέρωση των δημοτών.
(σ.σ. στα χρόνια της δημοσιογραφικής μου θητείας έγινε διόρθωση..)
Κάνοντας αγωγή ο Δήμαρχος στον Σταμάτη, ουσιαστικά στρέφεται κατά της ελευθεροτυπίας και της κριτικής που αυτή συνεπάγεται και αποτελεί ουσιαστικό συστατικό της δημοκρατίας.
Ο εκάστοτε δήμαρχος δεν αναμετράται με εθνικά διλλήματα ή με κεντρικές πολιτικές επιλογές. Το μέτρο επιτυχίας ενός δημάρχου είναι η πιεστική και αμείλικτη καθημερινότητα.
Πρέπει να διαθέτει ικανοποιητικές δεξιότητες επικοινωνίας και πρωτίστως, το χάρισμα να ακούει. Να εμπνέει εμπιστοσύνη, να αποδέχεται την κριτική, να συνθέτει απόψεις και τάσεις.
Όπως και να έχει θα αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της θητείας του και οφείλει να προχωρήσει σε σύνθεση για το καλό του τόπου.
Εκφράζουμε λοιπόν την συμπαράστασή μας στον Σταμάτη Δαμαλίτη και είμαστε σίγουροι ότι θα ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο, όπως και τα προηγούμενα.
Μετά από επαναλαμβανόμενα γεγονότα που είναι καταγεγραμμένα στην ιστορία μας και η χροιά τους αλλάζει ή το θέμα αλλά η ουσία παραμένει, ο νους μας τριγυρίζει αυτές τις μέρες στις 17 Μαρτίου 2017 στην ιστορική ομιλία- επική θα λέγαμε- του ΠτΔ κ. Προκόπιου Παυλόπουλου κατά τις επετειακές εκδηλώσεις του εορτασμού της Γ΄Εθνοσυνέλευσης "Κατ' επαναλήψη" στην Ερμιόνη, στο σημείο που αναφέρθηκε - ως μήνυμα του εορτασμού - στη διχόνοια των Ελλήνων στρατιωτικών και πολιτικών Αντιπροσώπων του υπό συγκρότηση Έθνους μας, μετά την Επανάσταση του 21 στις Εθνοσυνελεύσεις, που αιτία αυτών ήταν και η σύγκληση εδώ στην Ερμιόνη μετά από τη διακοπή της στην Επίδαυρο με απόντες πάλι κάποιους Αντιπροσώπους!!
Για να καταλήξει ο κ. Πρόεδρος στο μέρος αυτό της ομιλίας του (με άλλα λόγια) - πως μόνο με Ομόνοια, Ομοψυχία και Αγάπη μεταξύ μας, μπορούμε να προχωρήσουμε και να προκόψουμε σαν Έθνος και σαν Λαός! ...
Εμείς να προσθέσουμε, πως επειδή τα ίδια συμβαίνουν και στο Δήμο μας και στην τοπική μας κοινωνία,
αυτές οι σοφές νουθεσίες του ΠτΔ ισχύουν και για εμάς...
Έτσι, καταφύγαμε πάλι στο τετράδιο των ποιημάτων του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης που έχουμε φυλαγμένο ακόμα - 67 χρόνια μετά - και το διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού, να βρούμε και να φρεσκάρουμε στη μνήμη μας, το ποίημα του Εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού, που αναφέρεται στην ιστορική διχόνοια των Ελλήνων από τους αρχαίους χρόνους!
144. Η Διχόνοια που βαστάει Ένα σκήπτρο η δολερή Καθενός χαμογελάει, Πάρ’ το, λέγοντας, και συ. 145. Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει Έχει αλήθεια ωραία θωριά Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει Εισέ δάκρυα θλιβερά. 146. Από στόμα οπού φθονάει, Παλληκάρια, ας μην ‘πωθή, Πως το χέρι σας κτυπάει Του αδελφού την κεφαλή. 147. Μην ειπούν στο στοχασμό τους Τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσά τους Δεν τους πρέπει ελευθεριά. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Εύγλωττη φωτογραφία: Καμιά
τριανταριά εφηβάκια, μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου, κάθονται αποκαμωμένα στα
σκαλοπάτια, μπροστά από την κλειδωμένη, με αλυσίδα και λουκέτο, εξώθυρα του
σχολειού τους. Δίπλα σε κάθε απαυδησμένο παιδί, ακουμπισμένη μια μικρή, με
ξύλινη λαβή, κόκκινη σημαία. Οχι χειροποίητη. Σαφέστατα και αυτονόητα, τις
ομοιόμορφες κόκκινες σημαίες τις έχει μοιράσει στα παιδιά «το κόμμα».
Σε μια πολιτεία, που ο μέσος όρος της κατά
κεφαλήν καλλιέργειας θα ξεπερνούσε ευδιάκριτα τον κρετινισμό, το ίδιο βράδυ η
αστυνομία θα είχε εντοπίσει, με βεβαιότητα, ποιο κόμμα ή ποιο γκρουπούσκουλο
είχε μοιράσει τις σημαίες στα εφηβάκια. Το ίδιο βράδυ, ο αρμόδιος εισαγγελέας
θα είχε απαγορεύσει τη λειτουργία του συγκεκριμένου κόμματος και θα είχε
μηνύσει τους αυτουργούς της διανομής.
Μια κοινωνία που
μάχεται τον κρετινισμό τόσο όσο και τη διαφθορά, απαγορεύει σε κάθε
επαγγελματία πολιτικάντη, όπως και στον οποιοδήποτε πρεζάκια ή προαγωγό, να
κάνει καριέρα (ή να βγάζει λεφτά) ασελγώντας στις ψυχές εφήβων. Γιατί είναι
ασέλγεια η πολιτική; Διότι ο μαθητής του σχολείου δεν είναι ακόμα πολίτης, στο
σχολειό ετοιμάζεται γι’ αυτή την τιμή και την ευθύνη. Πολίτης ψηφοφόρος να
γίνει, υπεύθυνος για τις επιλογές του, με κριτική σκέψη και αρχές δημοκρατίας,
όχι θύμα εντυπωσιασμού της αγοράς. Οποιο κόμμα (ή απόπειρα κόμματος) υπονομεύει
αυτή την προϋπόθεση της δημοκρατίας, παραπέμπεται στον εισαγγελέα ως απατεώνας.
Δεν είναι μάταιο ούτε
παράλογο ούτε αυταρχικό να απαιτούμε να προστατεύεται από τον εισαγγελέα και
την αστυνομία η λειτουργία της δημοκρατίας. Αν πιστεύουμε ότι η δημοκρατία
είναι κατόρθωμα, όχι πεδίο ανεξέλεγκτης και ατιμώρητης αυθαιρεσίας, τότε το μη
κατόρθωμα (η πλαστογράφηση του πολιτεύματος, η καπηλεία του) είναι κοινωνικό
έγκλημα. Αυτή η στοιχειώδης λογική παραβιάζεται βάναυσα στη χώρα μας,
καθημερινά, πολλές δεκαετίες τώρα, χωρίς την παραμικρή κοινωνική αντίδραση,
διαμαρτυρία, ποινική συνέπεια.
Η επίσημα κατεστημένη
ολοκληρωτική κυριαρχία των «κομματικών νεολαιών» στα πανεπιστήμια, είναι
παγιωμένο πια στίγμα ντροπής, που όσο γίνεται ανεκτό, κάθε άλλος εκπαιδευτικός
πρωτογονισμός μοιάζει ασήμαντη λεπτομέρεια. Ποιος να παλέψει για αξιοκρατία,
για «ελευθερία διακίνησης ιδεών», για επιστημονική αμεροληψία, για εκλογική
εντιμότητα στη στελέχωση των ανώτατων παιδευτικών και ερευνητικών ιδρυμάτων,
για στοιχειώδη σοβαρότητα κρατικών βραβείων και διακρίσεων, όταν ο κομματικός
κρετινισμός είναι επισήμως ανεκτός να διαφεντεύει τα πανεπιστήμια και τα
σχολειά;
Η εύγλωττη φωτογραφία, με την οποία
ξεκινήσαμε (τα άγουρα παιδιά, με τις ίδιες όλα κομματικές σημαιούλες, να
βεβαιώνουν τον ευνουχισμό σκέψης, κρίσης, φαντασίας τους στην πρώιμη κιόλας
εφηβεία) είναι εικόνα ιστορικού τέλους μιας κοινωνίας που έχει παθητικά
αυτεγκαταλειφθεί στην παρακμή της. Τα παιδιά με τις σημαιούλες αναμηρυκάζουν
υπαγορευμένες αφελέστατες κοινοτοπίες σαν δήθεν αιτήματα, που αν δεν
ικανοποιηθούν, δεν θα ξαναμπούν στις τάξεις. Η θλίψη δεν είναι για τα αιτήματα,
είναι για τη μικρόνοια να προβάλλουν την αφελή κοινοτοπία σαν «δικαίωμα» τα
παιδιά του σχολείου.
Κάθε «δικαίωμα» πηγάζει από κάποιο
Δίκαιο, κάθε Δίκαιο από κάποιο όραμα – στόχο κοινωνικής λειτουργικότητας. Σε
ποια κοινωνική λειτουργικότητα προσβλέπουν τα παιδιά με τις κόκκινες
σημαιούλες; Αποκλειστικά και μόνο στους
παραλογισμούς Δικαίου, του «Δικαίου» εμπορευσιμότητας που υπαγορεύει την
κομματική συνθηματολογία για να σαγηνεύσει τα παιδιά: Να έχουν τα σχολεία
διπλάσιους δασκάλους, οι δάσκαλοι να μη βαθμολογούν, επομένως να καταργηθούν οι
εξετάσεις και κάθε αξιολόγηση, η επάρατη αριστεία, οι βραβεύσεις.
Αυτά όλα τα αιτήματα,
για να μην πολυλογούμε και μπερδευόμαστε, τα συνοψίζει σιωπηρά η κόκκινη
σημαιούλα. Που για να μην τη λέμε «κομμουνισμό» –η λέξη μυρίζει αίμα
αδελφοκτονίας και κόλαση Γκουλάγκ– τη σημαία τη λέμε «δικαίωμα». Η λέξη
κολακεύει και παραμυθιάζει την εφηβεία, συνταιριάζει απόλυτα με τη γοητεία που
ασκούν μπαλόνια και σημαιάκια «της Αριστεράς και της Προόδου».Σαγήνεψε η λέξη
«δικαίωμα» όλους, μα όλους τους υπουργούς μας Παιδείας, οποιασδήποτε κοπής και
ραφής. Και όσο μεγαλύτερη η αγραμματοσύνη τους ή και η μικρόνοια, τόσο πιο
άνετη (δηλαδή αδιάντροπη) η παπαγαλία της «αριστερής» προοδευτικής αρλούμπας.
Δεν ξέρω αν υπάρχει στον πλανήτη
άλλος λαός, που να έχει τόσο υποτιμήσει την κριτική του σκέψη και την ιστορική
του μνήμη: Εβδομήντα χρόνια μετά από ένα οργανωμένο έγκλημα ένοπλης ανταρσίας,
κόμματος ιδεολογικά ξενόφερτου, έξωθεν χρηματοδοτούμενου και εξοπλιζόμενου, με
οργανωμένο στρατό, συγκροτημένο, σε ποσοστό 90%, από βιαίως στρατολογημένους,
αυτό το κόμμα, με τη λεοντή κοινοβουλευτικής ψιμυθίωσης, επιβάλλει τις
συμβολικές του σημαιούλες στα σχολειά, προετοιμάζει, από την ντοπαρισμένη
πιτσιρικαρία, τους αυριανούς αιθεροβάμονες νοσταλγούς του «παραδείσιου»
ολοκληρωτισμού.
Μια οργανωμένη
συλλογικότητα σώζει την αξιοπρέπεια, σοβαρότητα και εντιμότητά της, όταν οι
λειτουργικοί της θεσμοί αποκλείουν καταγωγικά κάθε αμνήστευση της κακοπιστίας,
της αρπακτικής ιδιοτέλειας, των σκοπιμοτήτων ιδεολογικής μωρολογίας. Κάθε
συλλογικότητα δεν κατορθώνει οπωσδήποτε να συγκροτήσει κοινωνία. Γι’ αυτό και
είναι άθλημα ασταμάτητο η πολιτική, στίβος του αθλήματος αριστείας και
πληρότητας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣΣΤΗ ΒΟΥΛΗ TV: «ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ
ΑΥΓΗ»
Στο κανάλι της Βουλής στην εκπομπή
«Πρωινή επισκόπηση», συμμετείχε σήμερα το πρωί ο Γιάννης Γκιόλας, βουλευτής
ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. Η συζήτηση επικεντρώθηκε στο πρωτοσέλιδο της Κυριακάτικης ΑΥΓΗΣ,
με τίτλο «Δεν είναι αθώοι» και φωτογραφίες των Μητσοτάκη- Σαμαρά. Οι ερωτήσεις
των δημοσιογράφων Αλ. Κουλούρη και Λ. Πέρκου ήταν καταιγιστικές.
Ο
βουλευτής απάντησε: Κερδήθηκε μια μεγάλη
μάχη ενάντια στο φασισμό, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό. Κερδήθηκε
μια μεγάλη μάχη για τη Δημοκρατία.
Τεράστιες οι ευθύνες του
Υπουργού Προστασία του πολίτη κ. Χρυσοχοίδη για τη στάση των ΜΑΤ στη μεγαλειώδη
συγκέντρωση της Τετάρτης έξω από το Εφετείο.
Η Νέα Δημοκρατία δεν
εναντιώθηκε όσο έπρεπε στη δράση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής,
από τη στιγμή που αυτή έγινε γνωστή.
Οι ποινές που εκτίονται τώρα
είναι μεγαλύτερες από πριν. Θυμόμαστε ποινές ονομαστικά μεγάλες που κατέληγαν
σε αναστολή.
Κανένα ελαφρυντικό τουλάχιστον
για τους πρωτεργάτες της εγκληματικής οργάνωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει
αμιγώς δημοκρατικό και συντεταγμένο κόμμα. Ο κ. Κοντονής έθεσε εαυτόν εκτός.
Ακούστε ολόκληρη τη
συνέντευξη στο κανάλι της Βουλής εδώ:
Με τέσσερα σκάφης αναψυχής – ιστιοφόρα- προσέγγισαν την νότια παραλία της Ερμιόνης («Μαντράκια») 30 περίπου νεαρές Σουηδέζες.
Ο φωτογραφικός φακός μας απαθανάτισε τη στιγμή, που η νεαρή και ωραία ξεναγός τους, επί ώρα τους μιλούσε και αυτές την ακούγανε με απόλυτη προσοχή!
Από δημοσιογραφική περιέργεια τη ζυγώσαμε και αφού συστηθήκαμε την ρωτήσαμε ευγενικά ποιο ήταν το θέμα της ξενάγησης που με τόσο ενδιαφέρον την παρακολουθούν.
Μας απάντησε πως "τους μιλάω για τα οφέλη της γυμναστικής άσκησης στη θάλασσα και τη στεριά κι’ ακόμα, γι’ αυτό το ωραίο και εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον της περιοχής σας, κάτι ασυνήθιστο για εμάς τους βόρειους λαούς"!...
Την ευχαριστήσαμε για την ενημέρωση που μας έκανε και αυτή συνέχισε την ξενάγησή της, ενώ το ακροατήριό της την παρακολουθούσε με το ίδιο ενδιαφέρον!...
Φεύγοντας σκεφτήκαμε, πως είναι και θέμα παιδείας και κουλτούρας των λαών. Άλλωστε οι εικόνες που σας δίνουμε μιλούν από μόνες τους…
Προσβολές
και θεατρινισμοί επιπέδου παλιμπαιδισμού, νταηλίκια εκ του ασφαλούς, και στον
γενικότερο ορυμαγδό η επωδός πόνου και χαμένων «ανδρικών» μεγαλείων με γυναίκες
εμφανέστατα επιθετικές, με άνδρες προφανέστατα παθητικούς, με «gay parades» στην Ελλάδα, την
Ευρώπη, την Υφήλιο και με ελάχιστους πλέον «αρσενικούς» να βιώνουν τον
πατροπαράδοτο στο πέρασμα των αιώνων ρόλο του «κυνηγού».
«΄Ανδρα μοι ἔννεπε,
Μοῦσα, πολύτροπον…»
Για
το λεξικογράφο (Τεγόπουλος – Φυτράκης) ο «άνδρας» είναι
αρσενικός και ενήλικος άνθρωπος, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια
του, ο… «στρατιώτης» για το διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.
Για
τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην
καθημερινότητα που βιώνουμε στον 21ο αιώνα, ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε
ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα «διατιμημένων».
Εάν,
όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι
μάλλον θα αμφισβητούσε τη διάσταση του…αγαθού!
Για
το πρώτο «μισό» των εκπροσώπων του μοντέρνου φεμινιστικού κινήματος
ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο ‘σκιά του παρελθόντος του’ και
για το δεύτερο «μισό» του συνόλου των φεμινιστριών ένα ακόμη απλό αλλά
προσπελάσιμο εμπόδιο στη δική τους ανοδική πορεία σε ψηλότερους θώκους
εξουσίας!
Κοινωνικό-ψυχολογικά
οι πρώτες «μισές» έχουν δίκιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη»
που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς
του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό
στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και
κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής
δεξιοτήτων και γνώσεων.
Σε
Πανεπιστήμια ιδρύματα πολλές πρωτιές κερδίζονται πια από θυγατέρες και εγγονές
μας και ακόμη και στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές πολλές πρωτιές τις
κέρδισαν γυναίκες!
Σήμερα
σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη
γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα,
σύζυγο, πατέρα!
Το
πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια
πλευρά παρείχε στον άνδρα εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την
άλλη τον τύλιγε σε άγχος, ανησυχία, μοναξιά. Αυτά τα προβλήματα τα έχουν τώρα
πια και οι εργαζόμενες γυναίκες και ιδιαίτερα εκείνες που ανήκουν στην
κατηγορία των «στελεχών» πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο.
Είναι
δεδομένο γεγονός ότι υπάρχει το ανάλογο τίμημα που καταβάλλει το γυναικείο φύλο
συμμετέχοντας πλέον ενεργά στις στρεσογόνες καταστάσεις που απαιτεί ο ρόλος
«της εργαζόμενης» η οποία υπόκειται σε αγχωτικές αντιδράσεις, νευρώσεις και
έλκη του δωδεκαδακτύλου και του πυλωρού μέχρι και έκθεση σε καρδιόπαθειες
και…εγκεφαλικά!
Χωρίς,
ειλικρινά, καμία απολύτως ειρωνική πρόθεση καλώ να ‘καλωσορίσουμε’ τις
θυγατέρες και εγγονές μας στον απαιτητικό κόσμο της επαγγελματικής και οικονομικής
καθημερινότητας.
Στην
εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες τις κοινωνικές - οικονομικές
δραστηριότητες έφερε και τη μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που
οδηγεί σταθερά και μάλλον αμετάκλητα, όχι ακόμη αλλά στο εγγύς μέλλον, στην
εξίσωση των ρόλων «άνδρας-γυναίκα».
Αυτό,
προσωπικά, δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι διαπιστώνοντας
ότι μάλλον θα είναι αναπόφευκτο το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας, θεωρούν ότι
εμείς οι αρσενικοί «homo sapiens» καταντήσαμε «ανδρείκελα!»...
Παρηγορητικά
και, σίγουρα με μια δόση ευγενικής σάτιρας (μπορεί και είναι ευγενική και
καλοπροαίρετη η Αριστοφανική ειρωνεία), στους επικριτές αυτούς θα προτείνω να
υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη» ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο
συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας.
Όσοι
έχουν μελετήσει ιστορικά ντοκουμέντα γνωρίζουν ότι για τους Ιππότες εξουσία και
βιαιότητα χωρίς κάποια στοιχεία τρυφερότητας συνιστούν κτηνωδία, ενώ αντίστροφα
έντονη τρυφερότητα και συμπόνοια χωρίς τον ανδρικό δυναμισμό και
επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας έδωσε ο Προμηθέας την οποία και
πλήρωσε, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει ο σχετικός αρχαϊκός μύθος, τόσο
ακριβά!…
