Τρυφερότητες που αναδύονται από το υποσυνείδητό μας απρόσμενα και δείχνουν το στίγμα του ψυχισμού μας ...

Τα παλιά μανουσάκια στην αυλή μου

Γράφει ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας 

Είναι κάποια πράγματα που από μικρούς μας εντυπωσιάζουν και νοιώθουμε γι’ αυτά μια παράξενη έλξη δυνατή, που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα. Όταν, κάπου στην ηλικία των έξι ετών πήρα δώρο ένα άλμπουμ γραμματοσήμων, με τράβηξε ιδιαίτερα ένα γραμματόσημο που κυκλοφόρησε το 1958, με την παράσταση του Νάρκισσου: Ένας αρχαίος Έλληνας με λευκό ιμάτιο και ένα λουλούδι. Ήταν το αγαπημένο μου.

Στο σπίτι στο χωριό, όπου η μητέρα μου φρόντιζε γλάστρες και παρτέρια, ο πρώτος λόγος ανήκε στις αγαπημένες της γερμανικές τριανταφυλλιές και από τα ταπεινά λουλούδια θυμάμαι τις βιολέτες και τα σκυλάκια. Νάρκισσους – μανουσάκια ποτέ δεν είχαμε ούτε άλλα λουλούδια από βολβούς. Θυμάμαι, όμως, έντονα πατουλιές με μανουσάκια σε σπίτια θειάδων μου αλλά και στα καβάλια, ανάμεσα στις πορτοκαλιές, σε κάποια περιβόλια γειτόνων μας. Τα αγαπούσα αυτά τα λευκά λουλουδάκια με το κίτρινο κυπελλάκι στη μέση. Τα αγαπούσα και τα ζήλευα, που δεν τα είχαμε στον κήπο μας, να χαίρομαι την ομορφιά και το μεθυστικό τους άρωμα.

Όταν, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80, είχα γυρίσει και ξανακατοίκησα στο σπίτι του χωριού - μια που οι δικοί μου έμεναν πια στην πόλη - θέλησα να ικανοποιήσω την παιδική μου λαχτάρα. Το σπίτι του μπάρμπα μου του Σαράντου, παραδίπλα, παρέμενε έρημο κάπου δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του – «έφυγαν» μαζί με τη θεία μου την Παναγούλα, με κάτι μήνες διαφορά. Σε ένα παρτέρι της αυλής αλλά και στο δρομάκι που πέρναγε δίπλα από το σπίτι, τρεις πατουλιές μανουσάκια κάθε χειμώνα άνθιζαν και με καλούσαν να τα περιμαζέψω τα ορφανά.

Τα ξέχωσα με ένα πατητό φτυάρι και τα σκόρπισα στα παρτέρια της αυλής μου. Κι αυτά κάθε χρόνο, όταν έφτανε η εποχή τους, πλημμύριζαν τον τόπο με το άρωμά τους. Η χαρά μου κράτησε κάπου τριάντα αδυνάτιζαν, τα φυλλαράκια που έβγαιναν λέπταιναν, τα χρόνια. Όμως, στο πέρασμα των χρόνων οι βολβοί λουλούδια άρχισαν να λιγοστεύουν. Τους πήραν κι αυτούς τα χρόνια…

Πρέπει να είχα να δω λουλούδι τους εδώ και δύο ή τρία χρόνια… Πήρα άλλα, μανουσάκια του εμπορίου, λουλουδιάζουν τα καημένα αλλά δεν είναι το ίδιο… Ώσπου, φέτος, με λαχτάρα αντίκρισα να ανθίζει μια δέσμη με τέσσερα λουλουδάκια, από εκείνα τα παλιά. Έσπευσα να απαθανατίσω την ομορφιά τους, μια που δεν ξέρω του χρόνου αν θα ξαναϋπάρξουν. Εδώ δεν ξέρω αν θα υπάρχω κι εγώ… Άλλος ένας συμμαθητής μάς αποχαιρέτισε τις προάλλες.

………………

Από τα καβάλια των πορτοκαλεώνων έχουν χαθεί προ πολλού τα άγρια μανουσάκια. Ας όψονται τα ζιζανιοκτόνα…