Ιστορίες παραμονή Πρωτοχρονιάς…

Σήμερα παραμονή Πρωτοχρονιάς πολύ πρωί, κτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου...- Ποιος να είναι αναρωτήθηκα, ανοίγω την πόρτα και βλέπω μπροστά μου δυό μεγάλα παιδιά(αγόρια) περίπου 15 -16 χρονών – πρώτο μπόι! – με τα τρίγωνα στα χέρια τους... 

- Να τα πούμε μου λένε;; -> Να τα πείτε τους λέω. Τελειώσανε τα κάλαντα, τους ασήμωσα, με τη συμβουλή τα χρήματα που θα μαζέψουν «να πιάσουν τόπο, να πάνε για σκοπό…» 

Το ένα αγόρι με το χέρι στην καρδιά μου λέει, «εγώ πάντως θα αγοράσω παπούτσια!»...

Και εγώ θυμήθηκα τα πολύ παιδικά μου χρόνια τέτοια μέρα, γιατί στα 15 -16 χρόνια ήμουν ψαροκαπετάνιος στη ψαρόβαρκα του πατέρα μου και δεν σήκωνα κουβέντα για όλη τη διαχείριση του ψαρέματος, την πώληση των ψαριών και άλλα κουμάντα…

Ωστόσο, σαν κινηματογραφική ταινία πέρασαν από μπροστά μου θύμισες γλυκές, νοσταλγικές από τα πολύ παιδικά χρόνια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή…

Θα ήμουν 6 χρονών περίπου και είχα πάει να πω τα κάλαντα με ένα σκοπό για τα χρήματα που θα μάζευα...

Άκουγα συνεχώς τη μητέρα μου που έλεγε στον πατέρα μου δεν αγοράζεις ένα πρωτοχρονιάτικο λαχείο μήπως είμαστε τυχεροί να φτιάξουμε το δικό μας σπίτι και να φύγουμε από τα ενοίκια… Ο πατέρας μου προτιμούσε να αγοράζει ψωμί και τρόφιμα για την οικογένειά του...  

Έτσι και εγώ, αποφάσισα σε ηλικία 6 χρονών τα χρήματα που μάζεψα από τα κάλαντα να αγοράσω ένα λαχείο... 

Το λέω στον πατέρα μου, με παίρνει από το χέρι και πάμε στο μαγαζί του Γκόγκου στο λιμάνι και αγοράζουμε το λαχείο. 

Με μεγάλη χαρά που δεν περιγράφεται γυρίσαμε στο σπίτι και στην είσοδο, μας περίμενε η μητέρα μου. Τις δίνω το λαχείο και τις λέω «κερδίσαμε, - θα φτιάξουμε το σπίτι» ... 

Έτσι νόμιζα με την αγνή παιδική μου ψυχή και γνώση, πως αγοράζοντας το λαχείο κερδίζουμε και το σπίτι.... 

Η μητέρα μου συγκινημένη από αυτό που άκουσε με αγκάλιασε, με φίλησε κάνοντας νόημα στον πατέρα μου και στη συνέχεια, περάσαμε στο σπίτι, για να γιορτάσουμε όλη η οικογένεια φτωχικά, τον ερχομό του Νέου Χρόνου 1951...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους σας με μια κρυφή ΕΛΠΙΔΑ να σιγοκαίει μέσα μας …

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ