ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ … ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΤΑΙΝΙΑ!

Η γαλλική ταινία «ΑΘΙΚΤΟΙ», μια δραματική κωμωδία των Τολεντανό και  Νακάς, άγγιξε το ρεκόρ των είκοσι εκατομμυρίων θεατών στη Γαλλία και θεωρείται η πιο πετυχημένη ταινία της χρονιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Φιλίπ, ενός δισεκατομμυριούχου αριστοκράτη, ο οποίος έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα μετά από ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς, προσλαμβάνει για βοηθό/νοσοκόμο, τον πιο απρόσμενο υποψήφιο, τον Ντρις, ένα μαύρο νεαρό από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού,  πρόσφατα αποφυλακισμένο!

Δυο κόσμοι αντίθετοι οι πρωταγωνιστές, ο αριστοκράτης λευκός και ο λαϊκός μαύρος, δένονται με αληθινή φιλία και χαρίζουν συγκίνηση και γέλιο στους θεατές με ένα θέμα που, αρχικά, μόνο αστείο δε φαντάζει.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που σταδιακά ξεδιπλώνουν τη ζωή τους, προσεγγίζουν ο ένας τον άλλο, συγκρούονται και τα ξαναβρίσκουν, με αγάπη, τρυφερότητα, «εφηβική συνωμοτικότητα και ζαβολιάρικο πνεύμα».

Ο πολυλογάς, στην ταινία, Ομάρ Σι δίνει «ενέργεια» στο Φρανσουά Κλιζέ και μετατρέπει «την τραγωδία της ακινησίας» του ανθρώπου που τα έχει όλα, μα  δεν μπορεί να τα απολαύσει, σε χαρά και διάθεση για ζωή!

Διαβάσαμε σε συνέντευξη που έδωσαν οι σκηνοθέτες για την απόφασή τους να προβάλουν, αρχικά, την ταινία στο κέντρο αποκατάστασης, όπου ο ίδιος ο Φιλίπ πέρασε αρκετό καιρό μετά το ατύχημά του, καθώς τους ανησυχούσε ιδιαίτερα η αντιμετώπιση της ταινίας από ανθρώπους με ανάλογα προβλήματα.

Οι 80 ασθενείς, χρόνια καθηλωμένοι σε ακινησία ή πρόσφατα τραυματισμένοι,  έκαναν θετικά σχόλια. Αξιοσημείωτη η δήλωση μιας 25χρονης –η οποία βιώνει  την απόρριψη του πατέρα της μετά το ατύχημα, καθώς εκείνος θα προτιμούσε να είχε πεθάνει, πως η ταινία «μπορεί» να αλλάξει τη νοοτροπία του και τη στάση του απέναντί της.  

Βρήκαμε την ταινία δυνατή και κωμική, τρυφερή και ανθρώπινη, μια «ανάσα αισιοδοξίας» που δίνει «μαθήματα ζωής», με χαρισματικούς πρωταγωνιστές και  «σωστές προθέσεις» που δικαιώνουν τους δημιουργούς της.

«Κάναμε ακριβώς την ταινία που θέλαμε», δήλωσαν στην πρώτη προβολή της οι σκηνοθέτες. «Δε φοβηθήκαμε την κωμωδία! Ο πραγματικός Φιλίπ μάς έδειξε πως, ακόμα και σε αναπηρικό καροτσάκι, μπορείς να γελάς. Γελάς με τα μάτια, την καρδιά, τα χείλη, όχι με τα χέρια ή τα πόδια!».  

ΟΙ ΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Η ζωή των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες (Κ.Α.) τροφοδοτεί, συχνά, σενάρια κινηματογραφικών ταινιών, όπως: «Το αριστερό μου πόδι», «Η θάλασσα μέσα μου», «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα», «Άλεξ»  αλλά και λογοτεχνικών βιβλίων, όπως: «Ο μικρός Ντούπ», «Το ποτάμι ζήλεψε», «Η Στραβοκώσταινα», «Η κουκουβάγια με τα χρυσά φτερά», «Τα παπουτσάκια που λένε παραμύθια», «Η έκλειψη του ήλιου». Περιγράφουν ιστορίες συχνά αληθινές ή και αληθοφανείς που δείχνουν την ομορφιά της ζωής και τα τεράστια ψυχικά και σωματικά αποθέματα των πρωταγωνιστών τους. Εκτός, ωστόσο, από τις ταινίες και τα βιβλία, αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων, επιστήμονες διεθνούς κύρους αλλά και άνθρωποι της διπλανής πόρτας αποδεικνύουν καθημερινά τα προαναφερόμενα.  

Στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τα παιδιά με κινητική αναπηρία, αποτέλεσμα νευρομυικών διαταραχών ή προβλημάτων του μυοσκελετικού συστήματος, μπορούν να φοιτήσουν σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, ανάλογα με το επίπεδο νοημοσύνης τους, είτε σε «Κανονικά Σχολεία» υποστηριζόμενα ή μη από συνοδούς κατά περίπτωση είτε σε «Ειδικά Σχολεία» για παιδιά με Κ.Α. (π.χ. ΕΛΕΠΑΠ, ΠΙΚΠΑ).

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου