..
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Κάποιες άλλες εποχές, στη χώρα όπου σήμερα κατοικούν 10,7 εκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών (Έλληνες και… αλλοδαποί) αλλά παραμένει άγνωστος ο αριθμός των φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί: η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η Εκτελεστική εφάρμοζε, η Δικαστική ήλεγχε και η «Τέταρτη Εξουσία», ο ΤΥΠΟΣ όταν εντόπιζε «περίεργα θέματα», έφερνε στο φως ιδιαιτερότητες που θα έμεναν κρυμμένες, απεκάλυπτε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή γαργαλιστικές προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για μαθησιακές εμπειρίες, σχολιασμό και στοχασμό!…
Όμως ο κόσμος άλλαξε!
Τα έντυπα Μέσα έχασαν εκατομμύρια
αναγνώστες και η πρωτιά της ενημέρωσης πέρασε στην Τηλεόραση και το
Ραδιόφωνο!..
Στην Ελλάδα και Διεθνώς συρρικνώθηκε το
αναγνωστικό κοινό εφημερίδων και περιοδικών…
Μας απορρόφησε η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία μένει
στην
επιδερμίδα των γεγονότων και αντί να ενημερώνει μας αποκοιμίζει και συχνότερα
από ότι νομίζουμε μας…αποβλακώνει!...
Και, δυστυχώς, οι αποκαλούμενοι άνθρωποι
του πνεύματος, ιδιαίτερα οι κοινωνικοί επιστήμονες, σχεδόν συστηματικά
απεμπολούμε την υποχρέωσή μας, το καθήκον ενημέρωσης της κοινής γνώμης…
Ελπίζω να μη θεωρηθεί ως ξεπερασμένη
ηθικολογία η παραπάνω διαπίστωση και εύχομαι να μην βαπτισθεί ως οπισθοδρομική η θέση ότι οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, ενεργοί ή
συνταξιούχοι, και μαζί μας άλλα μέλη του αποκαλούμενου ‘πνευματικού κόσμου’
οφείλουμε να έρθουμε αρωγοί στο τηλεοπτικό ‘φιλοθεάμον’ κοινό που μάταια
αναζητά ένα σημείο αναφοράς για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές…
Τουτέστιν, ότι προφανώς, έστω σε επίπεδο
αντιγραφής διεθνών δεδομένων, κάποια Ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια συστηματικά
υποβάλλουν τους ‘τηλεόπληκτους –καναπεδάτους’ συμπατριώτες μας σε διαδικασίες
σύγχρονου Μιθριδατισμού!
Διεθνώς το πρόβλημα με τις κάμερες που
εισέβαλαν βάναυσα, βίαια και αδηφάγα στον προσωπικό μας χώρο εξαγοράζοντας την
χυδαιότητα με το τίμημα της αναγνώρισης, της καθιέρωσης και της εισπρακτικής
μας δυναμικής είναι ότι στο στυλ του αρχαίου μυθικού ηγεμόνα Μιθριδάτη μας οδηγούν
σε ολοένα και πιο δελεαστικές και διαρκώς αυξανόμενες καταστάσεις απαξίωσης
Αρχών και Ιδανικών.
Είναι αλήθεια επιστημονικά δεδομένη ότι τα
μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα δεν μπορεί να αναλυθούν, να αξιολογηθούν ενώ
βρίσκονται σε εξέλιξη επειδή η απαιτούμενη αντικειμενικότητα που θεμελιώνεται
στην πλήρη
αποστασιοποίηση από αυτά δεν είναι φοβερά δύσκολη αλλά σχεδόν ακατόρθωτη να την επιτύχει ακόμη και ο πλέον έμπειρος και αντικειμενικός
ερευνητής.
Ζούμε τέτοια φαινόμενα στα ελληνικά ραδιοτηλεοπτικά δρώμενα εδώ και μερικές δεκαετίες αλλά
όσο αρνητικό και εάν ακουσθεί αυτό, τα πράγματα στο ελληνικό τηλεοπτικό πεδίο
έχουν πλέον παγιωθεί ως απολύτως ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ!
Καταθέτω
σήμερα τον προβληματισμό, μέσα από το διαδίκτυο καθώς εδώ και πολλά χρόνια έχω
διακόψει τη συμμετοχή μου σε ράδιο-τηλεοπτικά «μπαλκόνια και παράθυρα» γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ειπωθούν με το όνομά τους.
Εάν, όμως, δεν είστε έτοιμοι να δείτε το
πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας διαπερνώντας την
επιδερμική γοητεία της, μην συνεχίζετε, ΣΤΟΠ…
Σταματήστε την ανάγνωση του κειμένου μου εδώ!
Εάν έχετε την τάση να υποβαθμίζετε τη
δύναμη της τηλεόρασης, της τηλεοπτικής εικόνας ως παιδαγωγικού εργαλείου
«διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», σας ικετεύω, ΣΤΟΠ…Μη συνεχίζεται να διαβάζετε το κείμενό μου, διακόψτε εδώ!
Και τελικά, εάν νομίζετε ότι επειδή υπήρξα
ένα πρόσωπο που πολύ συχνά είχαν φιλοξενήσει τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα
ραδιοφωνικά μπαλκόνια ΔΕΝ έχω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κρίνω καλόπιστα αλλά και πολύ
αυστηρά το ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, κάντε μου μία προσωπική χάρη, μη
συνεχίσετε το διάβασμα, ΣΤΟΠ εδώ!
Όλοι εμείς που ασχολούμεθα με τις
επιστήμες της συμπεριφοράς και μαζί μας κατά κύριο λόγο όσοι θεραπεύουμε την
ειδικότητα της επικοινωνιολογίας χρειάζεται να αποδώσουμε ΟΡΘΑ για την
επιμόρφωση του κοινού την εκπληκτική δύναμη της σύγχρονης τηλεόρασης στην
άσκηση όχι της
συνειδητής αλλά κυρίως της υποδόριας, της υποσυνείδητης επίδρασής της στην καθιέρωση προτύπων συμπεριφοράς προς
μίμηση και ταύτιση για τα παιδιά που στέκονται ευάλωτα και εύπλαστα μπροστά
στους δέκτες και για μας τους μεγάλους που έχουμε σχεδόν συστηματικά οδηγηθεί
στην αποδοχή ψεύτικης «εικονικής πραγματικότητας» με την αποκρυστάλλωση μιας
πολύ στρεβλής αντίληψης της… πραγματικότητας!
Για τις υπερβολές στην παντοδύναμη
τηλεόραση σε ΟΛΕΣ τις χώρες έχει συσταθεί η αρμόδια ελεγκτική αρχή για να τις
ανακόπτει και να προστατεύει το τηλεοπτικό κοινό και τις ευπαθείς ομάδες.
Τέτοια ΑΡΧΗ είναι στην Ελλάδα το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο…
Όσο θυμάστε και θυμάμαι πότε επενέβη το
ΕΣΡ με τον απαραίτητο δυναμικό τρόπο ώστε να αποκαταστήσει βλάβες και προσβολές
τιμωρώντας παραδειγματικά τους παραβάτες και επιτυγχάνοντας έτσι την αποτροπή
μελλοντικών παραπτωμάτων;
Στο τέλος του 20ου αιώνα και με απίστευτα
υψηλούς ρυθμούς στις δύο δεκαετίες του 21ου αιώνα, στα επικοινωνιακά μέσα
μεταφοράς μηνυμάτων, τον Τύπο, το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση η τελευταία έχει πάρει
την αδιαμφισβήτητη πρωτιά και μέσα από αυτήν περνούν και σε συνειδητό αλλά και
σε υποσυνείδητο επίπεδο μηνύματα που καθιερώνουν εταιρίες και προϊόντα, που
προάγουν αντιλήψεις και διαμορφώνουν απόψεις που καθιερώνουν στην κοινή γνώμη
ως αναγνωρίσιμα πρόσωπα τα οποία στη συνέχεια και διεκδικούν και επιτυγχάνουν
την εκλογή τους στα ύψιστα αξιώματα, όχι μόνο στην Ελλάδα μας, αλλά παγκοσμίως
από το επίπεδο της τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης μέχρι και εκείνο των
Εθνικών Αντιπροσωπειών ως Βουλευτές και Γερουσιαστές.
Θα
γίνω «κακός»!...
Η ουσία το περιεχόμενο και ο «λόγος» όχι
μόνο στην ελληνική αλλά στην διεθνή
«τηλεοπτική» δημοκρατία δίνουν τη θέση τους στο περίβλημα, στο
επιδερμικό, στην εικόνα.
Ίσως άλλοι λαοί να μην νοιάζονται για
αυτές τις μεταλλάξεις, αλλά εμάς εδώ στην χώρα-κοιτίδα του πολιτισμού, της
δημοκρατίας και της λογικής δεν θα έπρεπε να μας… πειράζει όταν διαπιστώνουμε
τη διάβρωση της Δημοκρατίας από το σύγχρονο Δούρειο Ιππο την ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ που λέγεται
τηλεόραση;
Πριν κάποιες δεκαετίες στην Αμερική «ψαχνόμασταν» επιστήμονες, καλλιτέχνες και
διανοούμενοι όλων των μεγεθών διαπιστώνοντας ότι τις επιλογές σε «πιλοτικά
επεισόδια» για τα τηλεοπτικά σήριαλ που θα έβλεπε ΟΛΗ η ΑΜΕΡΙΚΗ στην επόμενη
σεζόν ΔΕΝ τις έκαναν κάτοικοι γνωστών κοσμοπολίτικων κέντρων όπως η Νέα Υόρκη, Βοστόνη, Σικάγο ή Σαν Φρανσίσκο αλλά κάποιων κωμοπόλεων
του Κάνσας ή της Μινεσότα ( όπου τα συνήθη δημογραφικά στοιχεία κατέγραφαν…
βούβαλοι 18,000, αγελάδες 108,000, αιγοπρόβατα 208,000, και κάτοικοι 8,000 εκ
των οποίων οι 800 απόφοιτοι… Λυκείου!)
Η τηλεόραση ως το Μέσο Επικοινωνίας που
έχει αναδείξει τα ΜΜΕ ως «πρώτη εξουσία» με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνικών και
ανεπίτρεπτης χρήσης στρατηγικών προπαγάνδας, ανελέητα και μεθοδικά μας αποβλακώνει!..
Εμείς οι Έλληνες, ένας πάλαι ποτέ όπως θα
λέγαμε στην καθαρεύουσα, Λαός λεξιπλάστης και λεξιλάγνος καταντήσαμε τελικά,
εξαιτίας της άκριτης τηλεοπτικής μας εξάρτησης και εθελουσίας αποβλάκωσης, σε
Λαό… διακεκριμένης… λεξιπενίας.
Τί
κρίμα!..
