Εύχεται ο Καθηγητής Γιώργος
Πιπερόπουλος
Σήμερα,
παραμονή της Ύψωσης του Τιμίου & Ζωοποιού Σταυρού, ακούγονται μύρια
χτυποκάρδια, χαρές και προσδοκίες καθώς ξεκινά, χωρίς αναβολή, η νέα σχολική
χρονιά και σύντομα, ηλεκτρονικά, αρχίζουν οι εγγραφές στα ελληνικά Πανεπιστήμια
για τα παιδιά που με τις επιδόσεις τους στις φετινές, πρωτόγνωρης μορφής,
Πανελλήνιες Εξετάσεις πέτυχαν μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καταθέτω
σήμερα στο φιλόξενο αγαπημένο blog, ως συνταξιούχος πλέον Πανεπιστημιακός
δάσκαλος (και, δεν το κρύβω, περήφανος παππούς έφηβου εγγονιού που
φέτος θα πάει 1η τάξη Δημοσίου Λυκείου αριστούχου μαθητή και
ταλαντούχου μπασκετμπολίστα) κάποιες πρακτικές συμβουλές σε παιδιά, γονείς,
συγγενείς και συναδέλφους μου όλων των βαθμίδων Παιδείας με το ξεκίνημα της
Νέας Σχολικής Χρονιάς.
Η σχολική
χρονιά που αρχίζει σήμερα απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία καθώς τα
παιδιά της Ελλάδος (όπως, δυστυχώς, και ολάκερης της Υφηλίου) ξεκινούν τη νέα
σχολική χρονιά έχοντας περατώσει την προηγούμενη οδυνηρά «κουτσουρεμένη» λόγω
πανδημίας covid-19.
Βιώνουμε
περίεργες εποχές αντιμέτωποι με τον «φονικό ιό», όπως πολλοί τον αποκαλούν
πλέον διεθνώς, που εμφανίστηκε αρχές του 2020 στην
Κινεζική Wuhan και εξαπλώθηκε γοργά σε ολάκερη την ανθρωπότητα.
Για τα «πρωτάκια» και
τους γονείς τους τα χτυποκάρδια έχουν μέσα τους την ανυπέρβλητη γοητεία και
δυσκολία τού πώς θα αποχωρισθεί η μανούλα τον κανακάρη ή την κανακάρισσά της,
πώς θα φανεί στα παιδιά ο κόσμος του σχολείου όπου θα πρέπει να υποταχθούν σε
νέους κανόνες, να μάθουν να συνυπάρχουν με ένα τσούρμο άλλα παιδάκια, να
δεχθούν ότι δεν είναι ΟΛΑ δικά τους, ότι στο σχολείο ΔΕΝ πρόκειται να
ικανοποιηθούν όλες οι επιθυμίες τους όπως συνέβαινε μέχρι τώρα στο σπίτι τους;
Η συμβουλή μου
εδώ ήταν για πολλά χρόνια και παραμένει, αυτή την απίστευτα πρωτόγνωρη εποχή
της πανδημίας, πραγματιστικά απλή: ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟΣ!...
Μαμάδες
(κυρίως και δευτερευόντως μπαμπάδες) κόψτε τον συμβολικό «ομφάλιο λώρο» και
αφήστε το παιδί σας να ενταχθεί στην ομάδα, να απελευθερωθεί από την
οικοστρέφεια που άθελά μας, γονείς και συγγενικό περιβάλλον, καλλιεργούμε.
Τη νεότερη στην ηλικία
και σχετικά άπειρη δασκάλα, αυτήν που θα κληθεί, όπως το έγραψε και ο ποιητής
μας, «να σμιλέψει ψυχές», θα συμβούλευα να επιτελέσει το λειτούργημά της με
δυνατό αίσθημα ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!
Να μάθει,
ως δασκάλα, να κρατά ίσες αποστάσεις καθώς θα σκύβει με αγάπη πάνω από όλα τα
παιδιά, να ξεπεράσει τις δικές της ανθρώπινες υποκειμενικές αδυναμίες
διαφορετικής αντιμετώπισης των παιδιών που η Πολιτεία τής εμπιστεύθηκε.
Για τους
συναδέλφους της μέσης εκπαίδευσης οι συμβουλές μου υποχρεωτικά επικεντρώνονται
στο ιδιόμορφα απαιτητικό θέμα της εφηβείας που ταλανίζει κάθε γενιά. Οι έφηβοι
δεν αντιμετωπίζουν μόνο τις εγγενείς στα μαθήματα απαιτήσεις και δυσκολίες,
αλλά παράλληλα με ιδιαίτερη έμφαση απαιτήσεις ψυχοκοινωνικές καθώς οδεύουν από
την παιδική στην εφηβική ηλικία. >>>
