Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*
Αφορμή για το νέο μου άρθρο/άποψη που
φιλοξενείται σήμερα εδώ έδωσε η χθεσινή έναρξη Κυριακή 20 Νοεμβρίου του
Παγκόσμιου Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος της FIFΑ-2022 που είδε
το Εθνικό Ποδοσφαιρικό συγκρότημα της οικοδέσποινας χώρας Qatar να χάνει με σκορ 0-2 από το Εθνικό συγκρότημα του Ecuador.
To FIFA-2022 Qatar έχει 2 «πρωτιές»:
διεξάγεται για πρώτη φορά σε χώρα του
Αραβικού κόσμου
και για πρώτη φορά μήνα Νοέμβριο καθώς
αυτό θα ήταν παντελώς αδύνατο με δεδομένη την αφόρητη ζέστη των καθιερωμένων
μηνών Ιουνίου, Ιουλίου σε αυτή την περιοχή.
Η φετινή είναι η τελευταία φορά στο
Παγκόσμιο Ποδοσφαιρικό Πρωτάθλημα FIFA με συμμετοχή 32 χωρών καθώς από
το επόμενο του 2026 στις ΗΠΑ, το Μεξικό και τον Καναδά θα συμμετέχουν πλέον
ποδοσφαιρικές ομάδες από 48 χώρες…
https://en.wikipedia.org/wiki/2022_FIFA_World_Cup
Αφήνω φίλες και φίλοι για σήμερα στην άκρη
τον γνωστό μου κοινωνικό-ψυχό-πολιτικό-οικονομικό προβληματισμό και θα ασχοληθώ
με τα ποδοσφαιρικά αναφερόμενος σε ένα πολύ ενδιαφέρον και γνωστό διεθνώς ποδοσφαιρικό
ανέκδοτο:
Λίγο πριν από τον σημαντικό αγώνα της
ομάδας που διεκδικεί τον τίτλο, ο τεχνικός ηγέτης της ομάδας (ο προπονητής)
δίνει στους παίκτες του, με περισσή μυστικότητα, από ένα άσπρο χαπάκι μεγάλου
μεγέθους.
Έκπληκτος ο νεαρός αθλητικογράφος που
αντιλαμβάνεται την μυστική κίνηση πλησιάζει τον προπονητή με τον οποίο μετά από
χρόνια γνωριμίας τον συνδέει και μια αίσθηση οικειότητας και του ζητά, σχεδόν
επιτακτικά, να του εξηγήσει «τι ακριβώς είναι αυτά τα χάπια; ΝΤΟΠΑ;».
«Α, μπα, είναι αθώα χάπια συμπυκνωμένης
ζάχαρης» του εξηγεί με εμφανέστατη ειλικρίνεια ο προπονητής.
«Και τι καλό μπορεί να κάνει σε αυτούς
τους ώριμους, γυμνασμένους αθλητές ένα χαπάκι συμπυκνωμένης ζάχαρης;» ρωτά ο
νεαρός δημοσιογράφος.
«Τίποτε απολύτως» του απαντά ο προπονητής
και συνεχίζει: «Αλλά οι παίκτες μου πιστεύουν ότι τους βοηθά και έτσι παίζουν…
καλύτερα!».
Ο αθλητικογράφος με διεγερμένο στο
κρεσέντο το αίσθημα της περιέργειας πλησιάζει έναν παίκτη της ομάδας, για τον
οποίο είχε κάνει και ειδικό αφιέρωμα στην εφημερίδα του, και σχεδόν επιτακτικά απαιτεί να του
εξηγήσει:
«Τι χαπάκι είναι αυτό που πήρες;».
Ο παίκτης με πρόδηλα τα σημάδια κάποιας
ανησυχίας, κοιτάει γύρω του στα κλεφτά, πλησιάζει τον δημοσιογράφο στο αυτί και
του λέει ψιθυριστά:
«Είναι
χαπάκι συμπυκνωμένης ζάχαρης!…».
Τινάζεται με ξάφνιασμα ο δημοσιογράφος και
με ορθάνοιχτα μάτια, γεμάτος ειλικρινή απορία, ρωτά τον φίλο του παίκτη:
«Καλά και σας βοηθούν εσάς απλά χαπάκια
συμπυκνωμένης ζάχαρης;»
«Φυσικά όχι» απαντά με αφοπλιστική
ειλικρίνεια ο παίκτης και συνεχίζει:
«Όμως ο προπονητής μας πιστεύει ότι μας
βοηθούν και επειδή εμείς τον αγαπάμε, τα παίρνουμε!…».
Θεμελιακό πρόβλημα για τον κάθε προπονητή
είναι η κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του κάθε παίκτη και η δημιουργία, μέσα από
συστηματική δουλειά, ενός αρμονικού συνόλου όπου οι αδυναμίες και οι ικανότητες
του καθενός αλληλεπικαλύπτονται με τέτοιο τρόπο, ώστε στο τέλος να
παρουσιάζεται μια ισορροπημένη ομάδα με προσωπικότητα, δυναμισμό και την θετική
ψυχολογία που στοχεύει στη νίκη, αλλά μπορεί να χειρισθεί με επάρκεια και το
ενδεχόμενο της ήττας!…
Ένα συναφές επίσης πρόβλημα για τον κάθε προπονητή αποτελεί και το προγενέστερο βίωμα κάθε παίκτη του.>>>>>>>
.jpg)
