… για όσους αφουγκράζονται τα μηνύματα των καιρών...
Και για εμένα, αυτές
οι θύμισες, που μου δίνουν ψυχική δύναμη και κουράγιο, για να αντέξω και να ανταπεξέλθω τον
ξεπεσμό του Δήμου μας, με την ανηθικότητα των γνωστών κουκουλοφόρων ... και τη χυδαιότητα που
τους διέπει, αφού εσωτερικο φραγμό δεν έχουν, ενώ τελούν υπό τήν προστασία και την ενθάρρυνση (!) αρχόντων και
των δήθεν παραγόντων...
περιβαλλοντικής
σημασίας, που καταγράφεται στο μεγάλο έργο
του Δημάρχου Δημήτρη
Καμιζή.
Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τον βαρύ
χειμωνιάτικο καιρό με χιονιά και πολύ κρύο, όταν είδα μπροστά στα σκαλοπάτια
του δημαρχείου να σταματάει το Ι.Χ. του υπουργού που οδηγούσε ο ίδιος(!) και
βγαίνοντας να λέει στον κ. Καμιζή που είχε βγει να τον υποδεχθεί: "μεγάλη η χάρη
σου δήμαρχε! Ο καιρός ήταν άθλιος, αλλά στο είχα υποσχεθεί"....
Ο κ. Δήμαρχος κατά την
ομιλία υποδοχής του κ. Υπουργού.
Δεξιά και αριστερά όλη
η πολιτική ηγεσία της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Νομού Αργολίδας.
Στο δημαρχείο ο κ. Υπουργός γράφει τις
εντυπώσεις του στο βιβλίο επισκεπτών
Κατά τον αγιασμό των εγκαινίων του βιολογικού σταθμού
στις κτιριακές του εγκαταστάσεις - αντλιοστάσια, ηλεκτρονικοί πίνακες κ α. ...
Το ρεπορτάζ μας
δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα"ΑΡΓΟΛΙΔΑ" στις 28 Ιανουαρίου
2003
ΥΓ. -
Παραλειπόμενα: Ο κ. δήμαρχος όταν
αναφέρθηκε στην ομιλία του στο κόστος των έργων (1 δις 150
εκατομμύρια) δεν διευκρίνισε πως αυτό το ποσό
ήταν σε δραχμές (είχαμε τότε το νέο νόμισμα του ευρώ) και ο κ. Υπουργός
έσπευσε αμέσως να παρατηρήσει πως "κ. δήμαρχε μιλάτε σε δραχμές για το
κόστος του έργου γιατί μας ακούνε οι πολίτες" και αμέσως έγινε η
διευκρίνιση από τον κ. δήμαρχο με την απαραίτητη συγνώμη...
Από το βιβλίο τους «Πάμε
για π(ί)-λ-ζες; 35 και 1 παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης» αναφορά στο παιχνίδι των ημερών...
Ρόλος (ο)
«… δημοτ.: κορώνα ή γράμματα, είδος
τυχερού παιχνιδιού, καθ΄ ο αναρρίπτεται στροφηδόν (εξού «στριφτό») εις τον αέρα
νόμισμα τι». - Λεξικό Δημητράκου
Έτσι και ξεστόμιζε τη λέξη ρόλος ο/η
Ερμιονίτης/τισσα καταλάβαινες, από το πρώτο κιόλας γράμμα που έλεγε, τη διάθεσή
του/της, καθώς και την ψυχική κατάσταση που βρισκόταν, όταν αντιμετώπιζε, όσους
το έπαιζαν και ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για κοντινά του πρόσωπα. Διαπίστωνες,
αμέσως, αν ενέκρινε το παιχνίδι ή το απέρριπτε, μιλώντας απαξιωτικά για τους
παίχτες του.
- Πού
είναι καλέ ο Ν.;
- Πού
να είναι, να εκεί κάτω! Παίζει ρόλο!
Μ’ ένα (ρ) τόσο παχύ, συνεχόμενο και
δυνατό που ξεχείλιζε από θυμό, αγανάκτηση και απαξίωση.1 Κι
άλλες φορές στο ίδιο μοτίβο:
- Βρε,
δε ντρέπεσαι να παίζεις στριφτό -η πρώτη συλλαβή συνοδευόταν από ένα
υποτιμητικό μορφασμό, με όλους εκείνους! Βρε, είναι παιδιά σου! Θα σε πιάσουν
οι πατεράδες τους και αλίμονό σου! Τι θα τους πεις;
Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη:
- Εσύ
να μην ανακατεύεσαι! Να μη μιλάς! Να κάνεις τη δουλειά σου! Ξέρω εγώ τι κάνω!
- Ξεράδια
ξέρεις! Αν ήξερες, δε θα τα έκανες αυτά!
- Σκας
τώρα ή θα…
- Εγώ
σκάω! Εσύ να μην ξαναπαίξεις!
Και κάπου εδώ, τις περισσότερες φορές,
τελείωνε η κουβέντα. Αν υπήρχε συνέχεια, τα πράγματα δυσκόλευαν.
Θυμάμαι, παντρεμένες γυναίκες που είχαν τα
κότσια να κατεβαίνουν «στον τόπο» των συνάξεων και να ξεμπροστιάζουν τους
άντρες τους.
- Σα
δεν έχεις φιλότιμο ολόκληρος άντρας να παίζεις λεφτά με το Ν., που δεν έχει να
ταΐσει τα παιδιά του! Έχεις φύγει από το σπίτι 10 ώρες! Αυτή είναι η δουλειά
που μου είπες ότι είχες;
Άλλες πάλι τους κοίταζαν από μακριά και
όταν τα βλέμματά τους ανταμώνανε έβαζαν μαζεμένο το δάχτυλο (δείχτη) στο στόμα,
κουνώντας, απειλητικά, το κεφάλι, χωρίς να πουν κάτι περισσότερο. Ένα
απειλητικό αχ! έβγαινε ή η φράση «Έλα στο σπίτι και θα τα πούμε!», αλλά τόσο
σιγά, μέσα από τα δόντια, που ούτε καν ακουγόταν. Οι μόνοι που είχαν «ασυλία»
ήσαν οι γεροντότεροι, όπως ο Α.Μ., που έπαιζαν, καθώς έλεγαν, «για το καλό»!
Μεταξύ όμως των παιχτών ο διάλογος ήταν
διαφορετικός:>>>>>
Με αφορμή που μου δόθηκε - έστω και με αυτή τη χυδαιότητα! ... - παραθέτω το δημοσίευμα που έψαξα και βρήκα στο διαδίκτυο για
την ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου πολίτη - περί θέσεων πάρκινγκ ΑμΕΑ- και κυρίως στα κουκουλοφόρικα αισχρά
παπαγαλάκια, που νομίζουν ότι στηρίζουν τον κ. δήμαρχο και κάθε παρατρεχάμενο τυχάρπαστο
στη δημαρχιακή αυλή, ενώ ζημιά τους κάνουν και να πάψουν τα βρομοστόματά τους
να λένε…
Που θέλατε να ξέρω βρε αλήτες κουκουλοφόροι ότι αυτό το
πάρκινγκ ανήκει σε συμπολίτη μας με κινητικά προβλήματα;;;
Αφού και εσείς οι ίδιοι στο χυδαίο υβρεολόγιό που μου κάνετε, για την
απόφαση του Δ.Σ. έχετε βάλλει ερωτηματικό(:)
Βρε τιποτένια καθάρματα της γνωστής συμμορίας που νομίζετε
πως βρήκατε την ευκαιρία να ξερνάτε τη χοΛή σας επάνω μου – που τελικά δεν
κολλάει – υπάρχει στο χώρο του πάρκινγκ κάποιο ειδικό σήμα που να ενημερώνει τους
άλλους πολίτες για τους λόγους αυτού του ειδικού πάρκινγκ γι’ αυτό που
ισχυρίζεστε ;;;
Η επίμαχη φωτογραφία του σχόλιού μου ...
Φταίω εγώ ρε ξεφτιλισμένοι κουκουλοφόροι, επειδή η δημοτική
αρχή δεν κάνει τη δουλειά της ;;
Και γιατί δεν απαντάει αυτή να κάνω τη διόρθωση;;;
Και πάλι το χυδαίο υβρεολόγιό σας στα μούτρα σας ...
ΥΓ. το βρωμερό κουκουλοφόρικο προφίλ στο facebook " Κόκκινο γαρύφαλλο"με έχει αποκλείσει να το επισκέπτομαι
και τυχαία το βρήκα αναρτημένο και στο προφίλ που διατηρεί το ποντικάκι του
Εικονοσκοπίου... ->
Αυτός ο Συκοφάντης Ψευτοδημοσιογράφος Σταμάτης
Δαμαλίτης, συκοφαντεί και παραπλροφορεί ασύστολα, χωρίς να σέβεται ούτε τον
πόνο νέων ανθρώπων ΑΜΕΑ.
Βρε ΑΛΗΤΗ, η φωτογραφία που έβγαλες με το χώρο parking
για ένα αυτοκίνητο σε δημόσιο χώρο, αφορά έναν συμπολίτη σου με κινητικά
προβλήματα και αυτός ο χώρος στάθμευσης, του παραχωρήθηκε με Απόφαση του
Δημοτικού Συμβουλίου; Δεν ντρέπεσαι ρε Παλιάνθρωπε, που κάνεις τέτοια
ψευτορεπορτάζ και χωρίς καμία ηθική αναστολή θίγεις υπολήψεις πάσχοντων
συμπολιτών μας;
Κοίτα βρε γελοίο υποκείμενο πως θα γίνεις εσύ
καλύτερος άνθρωπος και άσε στην άκρη τις αμπελοφιλοσοφίες "για διαλέξεις
από ειδικούς, για το πως θα γίνουν οι δημότες, καλύτεροι ΠΟΛΙΤΕΣ εις την
ΠΟΛΙΝ!!!Για να σέβονται – εκτός των άλλων - τους κοινόχρηστους χώρους που
ανήκουν σε όλους μας και να μην τους ιδιωτικοποιούν!"
Και ενώ γνωρίζεις πολύ καλά ότι αυτά που γράφεις είναι
ψέματα, το κάνεις επίτηδες για να κατηγορήσεις με ψεύδη τον Δήμαρχο και τον
συγκεκριμένο Δημότη που δεν έχει μάτια να σε βλέπει και καλά κάνει, βρε ΤΕΡΑΣ.
Ου να χαθείς, ΒΡΩΜΟΨΥΧΕ, ΤΕΝΕΚΕ ΞΕΓΑΝΩΤΕ, που υποτίθεται ότι λόγω της δικής σου
πάθησης, θα είχες έστω και μια ελάχιστη ευαισθησία απέναντι σε άτομα με ειδικές
ανάγκες!!!
Κύριε δήμαρχε και πρόεδρε της Κοινότητας Ερμιόνης θεωρούμε, πως ο καλύτερος στολισμός εν όψει
των εορτών στο Δήμο μας και στην Ερμιόνη θα ήταν, διαλέξεις
από ειδικούς, για το πως θα γίνουν οι δημότες, καλύτεροι ΠΟΛΙΤΕΣ εις την ΠΟΛΙΝ!!!
Για να σέβονται –
εκτός των άλλων - τους κοινόχρηστους χώρους που ανήκουν σε όλους μας και να μην τους ιδιωτικοποιούν! …
Την άποψή μας αυτή την ενισχύει η εικόνα που σας δίνουμε….
Και αυτή είναι -> «ο
εορταστικός στολισμός του blog» για την Κοινότητα Ερμιόνης …
Στα Μαντράκια λίγα μέτρα από τη θάλασσα πάνω
στο κρηπίδωμα,
βλέπουμε εικόνες, που μας θυμίζουν ελατοδάσος της Βυτίνας – Νομός
Αρκαδίας....
Κάθε δενδρύλλιο ( πλαστικό)
έχει μοιραστεί σε 14 φορείς του Δήμου όπως διαβάζουμε σε μικρές πινακίδες που
είναι αναρτημένες πάνω στα δενδρύλλια, για να τα στολίσουν οι εκπρόσωποι των συλλογικών φορέων, σύμφωνα
με τη δική τους αισθητική....
Ακόμα και ο «Ναυταθλητικός
Όμιλος Ερμιόνης» θα στολίσει έλατο δίπλα στο κύμα…
Όπως και η «Εταιρία Μελετών
Ερμιονίδας» που μελετάει την ιστορία μας, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και άλλα...
->>>>
... Οι συλλογικοί μας φορείς
συντεταγμένοι(!) πίσω από την αισθητική και άλλες λογικές των τοπικών αρχών με
ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Αν θέλετε τη δική μου άποψη
πάνω στο θέμα μας, θα προτιμούσα,
σύμφωνα με τις παραδόσεις μας, τα βιώματα, τις θύμισες και τις προσλαμβάνουσες
που έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια, σαν
θαλασσόβρεχτος τόπος η παραλία ειδικά των Μαντρακίων… να ήταν στολισμένη με
τέτοιες εικόνες σαν αυτή που βλέπουμε αυτές τις ημέρες σε γνωστή ταβέρνα –
ουζερί στην Ερμιόνη.
Αυτός ο ιστορικός τύπος
ψαρόβαρκας «Παπαδιά» ΦΩΤΟ ->είναι έργο του καλλιτέχνη μας Αντώνη
Π.
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Ο μηδενιστικός «εκσυγχρονισµός» µάχεται φανατισµένα να αποδεσµεύσει την «πόλιν» από τα «ιερά» της, την πολιτική από κάθε «νόηµα» ή στόχο πέρα από τη στυγνή χρησιμότητα. Και η θεσμοποιημένη μεταφυσική («επικρατούσα θρησκεία») πασχίζει πεισματικά και απερίσκεπτα να αποδείξει ότι το απολακτιζόμενο από τους «εκσυγχρονιστές» νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης δεν είναι παρά απλό συναίσθημα «θρησκευτικό» ιδεολογικοποιημένο ψυχολόγημα.
Η κάθε πλευρά μάχεται να ευτελίσει αυτό που έχει και να προσλάβει αυτό που την ακυρώνει: Η πολιτική αγωνίζεται να απεκδυθεί τον κοινωνικό της χαρακτήρα, τη σκοποθεσία σχέσεων κοινωνίας «κατ’ αλήθειαν» βίου, αποτροπής της αλλοτρίωσης του ανθρώπου. Θεωρείται «προοδευτική» η πολιτική που ταυτίζεται με μια «πρακτική της συλλογικότητας», λογιστικές διευθετήσεις της οικονομίας, τεχνοκρατικές ρυθμίσεις για τη γενικευμένη, ακώλυτη καταναλωτική αποχαύνωση.
Από τη δική της πλευρά, η θεσμοποιημένη μεταφυσική προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να αποποιηθεί τον προβληματισμό και τη γλώσσα που φωτίζει το αίνιγμα της ζωής και του θανάτου. Προτιμάει συναισθηματικές παρηγόριες, πληθωρικές ηθικολογίες, άσχετες με την εμπειρία, ψυχολογικές «βεβαιότητες» που λανσάρονται σαν «πίστη». Παραιτείται από την υποστατική πραγματικότητα της αλήθειας της (από το κοινωνικό σώμα της ενορίας και επισκοπής), επιχειρεί να διασωθεί ως θεσμοποιημένη από το κράτος ιδεολογία. Δεν αντιλαμβάνεται τον ιλιγγιώδη πολιτισμό στον οποίο σαρκώθηκε το «ευαγγέλιό» της.
Περίεργες αναλογίες αμοιβαίων εξομοιώσεων: Οι διαχειριστές του μηδενιστικού «εκσυγχρονισμού» παλεύουν, με νύχια και με δόντια, να υποκαταστήσουν την πολιτική «πράξη» με σκηνοθετημένες εντυπώσεις, το άθλημα της ποιότητας και κοινωνικής προσφοράς με τη φιγουρατζίδικη ευτέλεια. Ο πήχυς των επιδιώξεών τους δεν μπορεί να ανεβεί ψηλότερα από την ψηφοθηρία. Είναι το μέγιστο που μπορούν να φιλοδοξήσουν, το βλέπει κανείς στην ιταμότητα των φυσιογνωμιών και των λόγων τους. Αφρίζουν στα τηλεοπτικά «παράθυρα», μαίνονται υστερικά και εξευτελίζονται, προκειμένου να εξαλείψουν κάθε μνεία «ιερότητας» από την «πόλιν», να ισοπεδώσουν τη ζωή στο επίπεδο των «δικαιωμάτων».
Γιατί; Ίσως επειδή το «ιερό» παραπέμπει σε ποιότητες που συντρίβουν τα δικά τους σπιθαμιαία αναστήματα, καταδείχνουν μικρονοϊκή τη λογική του μηδενισμού, τρομακτικό τον επικείμενο θάνατο του θωρακισμένου με «δικαιώματα» ατόμου.
Από την άλλη μεριά, οι δοκούντες άρχειν των θρησκευτικών θεσμών μάς αφήνουν ενεούς με την ανάγκη που έχουν να μεταφράζουν την οντολογία (το «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης) σε φτηνό ψυχολόγημα, σε γλώσσα ωφελιμιστικής ιδιοτέλειας, γλώσσα εξουσίας και «έργων αξιομισθίας».
Δίχως αυτή την εξουσιαστική επένδυση δεν μπορούν να πουν τι επαγγέλλονται, χρειάζονται την εξουσιαστική σκηνοθεσία για να εκπροσωπήσουν την ελπίδα νίκης της ζωής καταπάνω στον θάνατο.
Τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων συνιστούν απτό θησαύρισμα στη ζωντανή (ακόμα) ορθόδοξη εκκλησιαστική λατρεία: Εκεί η συνέχεια της αρχαιοελληνικής πολιτικής, η «εκκλησία του δήμου» ως εκκλησία των πιστών. Εκεί η συνέχεια της τραγωδίας, η δραματουργία που λειτουργεί ως αποκάλυψη. Εκεί η διαχρονική συνέχεια της γλώσσας από τον Όμηρο ώς τον Παπαδιαμάντη, σε κάθε εσπερινό και όρθρο. Η συνέχεια της ποίησης αδιάπτωτη, η συνέχεια της μουσικής, της ζωγραφικής από τα Φαγιούμ ώς τον Θεόφιλο.
Αλλά «οι δοκούντες άρχειν» των θεσμών αντιπαρέρχονται πανάσχετοι το ιλιγγιώδες έργο που κλήθηκαν να διακονήσουν.Έχουν στα χέρια τους διαμάντια, και αυτοί μάχονται για χρωματιστά γυαλιά.
Η κάθε πλευρά παλεύει να απωθήσει αυτό που έχει, να προσλάβει αυτό που την ακυρώνει. Οι πολιτικοί αγνοούν ή προσπερνάνε αδιάφοροι κάθε ενδεχόμενο να νοηματοδοτήσουν το έργο τους με τη γόνιμη ετερότητα της παράδοσης (δηλαδή του πολιτισμού) των Ελλήνων. Μάχονται τον πολιτισμό (την εμπειρική μεταφυσική παράδοση των Ελλήνων) πιθηκίζοντας ετεροχρονισμένο τον αντικληρικαλισμό του 18ου αιώνα στη Δύση. Και από την άλλη μεριά, οι «θρησκευτικοί άρχοντες» ούτε που υποψιάζονται την πολιτισμική παράδοση που θα μπορούσαν να συνεχίζουν.
Εδώ θα σας ενημερώνουμε με νέες εικόνες που θα μας τραβήξουν
την προσοχή, καθ΄ότι ο στολισμός δεν έχει ολοκληρωθεί από πλευράς Δήμου και από
καταστηματάρχες στις δύο παραλίες, αλλά και ευρύτερα στην πόλη … σε δημοτικά και άλλα κτήρια…
Είναι αυτό να ακούω το
πρωί - ώρα 6.00 την μουσική του Εθνικού μας ύμνου
με το άνοιγμα του
πρωινού προγράμματος του δημοσίου ραδιοφώνου (ΕΡΤ),..
...στη συνέχεια να βγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, να λέω
Καλημέρα! στα λουλούδια και τα δεντράκια του κήπου μου και να αισθάνομαι
ότι αυτά με αντιχαιρετούν! ...
...και στην πλήρη
ησυχία που υπάρχει στη γειτονιά μου αυτή την ώρα, να αφουγκράζομαι τον
ήχο του φλοίσβου της θάλασσας, όταν ο ελαφρύς κυματισμός πηγαινοέρχεται στην
παραλία δίπλα στο σπίτι μου....
Αυτές τις στιγμές κάνω
το σταυρό μου και προσεύχομαι.-
«Θεέ μου μη μου τα
στερήσεις όλα αυτά στην υπόλοιπη ζωή μου»…
Επιλογές από το ηλεκτρονικό μου αρχείο, αυτό που δεν διέγραψε ο Χάκερ...
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Ορισμένες στιγμές που με γεμίζουν
νοσταλγία και έχουν γραφτεί ανεξίτηλα μέσα μου είναι και αυτές, όταν ο
αείμνηστος δάσκαλός μας Μιχαήλ Παπαβασιλείου προσπαθούσε να περάσει στον
ψυχισμό μας βαθιές έννοιες, δύσκολες για την παιδική μας ηλικία.
Μερικές από αυτές είναι και οι
συμβουλές που έδινε ο Άγγλος Νομπελίστας ποιητής Κίπλινγκ Ραντγυαρντ στο γιο
του, μέσα από το περίφημο ποίημά του με τίτλο «Αν»
Είναι ένα ποίημα υποθήκη θα λέγαμε, με
πολλές συμβουλές για πάντα προς το παιδί του, μη έχοντας κάποιο περιουσιακό
στοιχείο να του αφήσει! Και πράγματι αν διαβάσετε αυτό το
ποίημα και εμβαθύνετε στις συμβουλές αυτές, και αν… ένας νέος τις κάνει πράξη
στη ζωή του, δεν χρειάζεται να βρει έτοιμες περιουσίες ή χρήματα από τους
γονείς του. Θα τα δημιουργήσει και θα τα αποκτήσει μόνος του!
Από το τετράδιο
ποιημάτων του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης
Αυτό που μου κάνει όμως εντύπωση είναι, ότι έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα
το ποίημα σε διάφορες μεταφράσεις, αλλά καμία δεν με γέμιζε τόσο πολύ, όσο αυτή
που έχω γραμμένη σε τετράδιο ποιημάτων, της Ε΄και ΣΤ΄τάξης του Δημοτικού
σχολείου 1956-57. Ίσως να υπάρχουν και συναισθηματικοί λόγοι που κάνω αυτή την
επιλογή.
Ωστόσο, να αναφερθώ και σ’ αυτή την πτυχή που αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα
αυτών των χρόνων, τις τιμωρίες ή τις ποινές που επιβάλλανε στους μαθητές οι
δάσκαλοι, εάν δεν ξέρανε το μάθημα (όπως σ'αυτή την περίπτωση στην εξέταση
αυτού το μεγάλου ποιήματος!) ή σε διάφορες
αταξίες που κάνανε. Ακόμα κανένας εκπαιδευτικός ή άλλος ειδικός δεν με έχει
πείσει τι ζημιά υπέστη η ψυχολογία μας αυτά τα χρόνια τουλάχιστον στη δικιά μας
γενιά « η γενιά με τα φτερά
της τα ανοικτά όπως την αποκαλούν…» με τις σημερινές γενιές που τα έχουν όλα και αισθάνονται ότι δεν έχουν
τίποτα!
Με αποτέλεσμα, να ψάχνουν να βρουν υποκατάστατα…
Και θα κλείσω αυτό το σημείωμα με τον τελευταίο στίχο του ποιήματος.
Γράφει ο Κίπλινγκ στον γιο του
(Αν τα κάνεις όλα αυτά)
«Τότε δική σου θε νάνε όλη η γη κι’ ότι μέσα της κλείνει,
και τρανότερος τότε, θε να είσαι, ένας άνδρας παιδί μου…»
Άγγλος πεζογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε το 1865 στη Βομβάη των Ινδιών.
Σπούδασε στο Λονδίνο αρχικά και στο Ντέβον αργότερα για να επιστρέψει στις
Ινδίες σε ηλικία 17 ετών και να εργαστεί εκεί ως δημοσιογράφος. Αμέσως μετά το
γάμο του εγκαταστάθηκε στην Αμερική και εκεί έγραψε δύο σημαντικά έργα: Τα βιβλία της Ζούγκλας και Ο θαρραλέος
καπετάνιος.
Η Αμερική δεν κατάφερε ωστόσο να τον κρατήσει. Μετακόμισε στο Σάσσεξ της
Αγγλίας και εκεί έγραψε το θαυμάσιο μυθιστόρημα Κιμ, κλασικό στο είδος του.
Αλλά έργα του είναι: "Ο Πακ από το
λόφο Πουκ", "Από θάλασσα σε θάλασσα", "Μπαλάντες ενός
στρατώνα", "Το δίτροχο φάντασμα", "Επτά θάλασσες."
Το 1907 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και λίγα χρόνια αργότερα το 1927, με
το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Λογοτεχνικής Εταιρίας. Επίσης, έλαβε τιμητικές
διακρίσεις από Πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Ευρώπης. Πέθανε το 1936 και η
τέφρα του τάφηκε στη «γωνιά των ποιητών» στο αβαείο του Ουέστμινστερ στο
Λονδίνο.
